Οι «άστεγοι» του Airbnb

Μια επαρχιακή πόλη, τα Χανιά, είναι η περιοχή της Ελλάδας που το AirBnb, και γενικότερα οι βραχυχρόνιες μισθώσεις, έχουν αφήσει ελάχιστες επιλογές για όσους ψάχνουν να νοικιάσουν σπίτι. Και μίας και αναφέραμε το Κουκάκι βρίσκεται στην 7η θέση σε ότι αφορά την σχέση διάθεσης βραχυχρόνιας / μακροχρόνιας μίσθωσης.

Αυτά είναι τα συμπεράσματα και τα ευρήματα της μελέτης για τον κοινωνικό αντίκτυπο της οικονομίας του διαμοιρασμoύ, που παρουσίασε το Ξενοδοχοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδας και πραγματοποίησε για λογαριασμό του η Grand Thornton.

Σύμφωνα με τη μελέτη τα μεγέθη της οικονομίας διαμοιρασμού καταγράφουν ετήσια ποσοστιαία αύξηση κατά 25%, με έσοδα άνω των 1,9 δις. ευρώ, ποσό που προσεγγίζει το 10% της ετήσιας τουριστικής δαπάνης. Η στροφή αρκετών ιδιοκτητών προς την βραχυχρόνια μίσθωση - ενοικιάσεις τύπου AirBnb - έχει οδηγήσει στην "εξαφάνιση" των σπιτιών που απευθύνονται προς μακροχρόνια ενοικίαση.

Τα «τουριστικά γκέτο», η χαώδης κατάσταση στην Αθήνα και η εκτόξευση των ενοικίων

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα στοιχεία που δείχνουν χαρακτηριστικές περιοχές τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη (τουριστική) Ελλάδα όπου τα "ενοικιάζεται" είναι είδος προς εξαφάνιση. Από την επεξεργασία των στοιχείων της Grand Thornton προκύπτει ότι τα Χανιά είναι η πόλη της Ελλάδας όπου η "ζυγαριά" γέρνει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας υπέρ της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Συγκεκριμένα, μόνο το 5% των προς μίσθωση κατοικιών απευθύνεται στην αγορά της μακροχρόνιας μίσθωσης καθώς το άλλο 95% είναι για βραχυχρόνια. Σε απόλυτα νούμερα 4.337 ακίνητα κατευθύνονται σε βραχυχρόνια μίσθωση και μόλις 212 στην μακροχρόνια. Κοινώς αυτά τα 212 σπίτια είναι οι επιλογές που έχουν φοιτητές, δημόσιοι λειτουργοί ή όσοι θέλουν να αλλάξουν σπίτι ή να μετακομίσουν στα Χανιά.

Το ίδιο έντονο είναι το φαινόμενο σε άλλους τουριστικούς προορισμούς όπως η Ρόδος και η Κέρκυρα. Σύμφωνα με τη μελέτη, συγκροτούνται τα πρώτα "τουριστικά γκέτο" στα κέντρα πόλεων.

Το ίδιο απελπιστική είναι η κατάσταση και στην Αθήνα. Ενδεικτικά στην περιοχή της πλατείας Βάθη και στον Άγιο Κωνσταντίνο, το 91% των ακινήτων προσφέρεται για βραχυχρόνια μίσθωση, ενώ πολύ ψηλά είναι τα ποσοστά και σε Κεραμεικό, σταθμό Λαρίσης, Κουκάκι, Άγιο Νικόλαο και Πετράλωνα.

Επιπλέον, σε περιοχές τόσο της Αθήνας, όπως το Κουκάκι, η Πλάκα, οι συνοικίες γύρω από την Ακρόπολη, όσο και του υπολοίπου της χώρας παρατηρείται έντονη ψαλίδα μεταξύ του πλήθους των προσφερόμενων ακινήτων για μακροχρόνια μίσθωση σε σχέση με τη βραχυχρόνια. Η αναλογία ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης ως προς το σύνολο φτάνει μέχρι το 95%, ενώ η αναλογία των τιμών αγγίζει το 5:1 μεταξύ βραχυχρόνιας και μακροχρόνιας μίσθωσης.

Το πρόβλημα για όσους ψάχνουν μόνιμη κατοικία να ενοικιάσουν είναι πλέον μεγάλο, αφού οι περιοχές του κέντρου έχουν αποκλειστεί και τα ενοίκια τραβούν την ανηφόρα.

Για το δήμο Αθηναίων, η έρευνα έδειξε πως κάθε ένα ακίνητο στην οικονομία διαμοιρασμού στερεί δύο ακίνητα στις μακροχρόνιες μισθώσεις και πως η αύξηση κατά 25% του μεγέθους της οικονομίας διαμοιρασμού του 2018, αύξησε τις τιμές των ενοικίων μακροχρόνιας μίσθωσης κατά 9,3%.

Η ανάλυση, που συμπεριέλαβε και άλλες περιοχές της χώρας με αύξηση της οικονομίας διαμοιρασμού αλλά και ανάγκη για μακροχρόνιες μισθώσεις (λόγω π.χ. αυξημένης πυκνότητας πληθυσμού, παρουσίας πανεπιστημίου, κλπ), επιβεβαίωσε το αποτέλεσμα εκτοπισμού και αύξησης των τιμών των ενοικίων. Πρακτικά η αύξηση κατά 25% του μεγέθους της οικονομίας διαμοιρασμού του 2018, αύξησε τις τιμές των ενοικίων μακροχρόνιας μίσθωσης κατά 8,7%. Στη μελέτη επισημαίνεται ακόμη πως υπάρχει επιβάρυνση των οικονομικά αδύναμων ομάδων, δεδομένου του προφίλ των ενοίκων μακροχρόνιων μισθώσεων (μισθωτοί, φοιτητές, μονογονεϊκές οικογένειες, χαμηλοσυνταξιούχοι).

Το δείγμα που χρησιμοποιήθηκε ήταν 15.000 ακίνητα βραχυχρόνιας και μακροχρόνιας μίσθωσης από επτά δημοτικές κοινότητες του δήμου Αθηναίων (41 γεωγραφικά διαμερίσματα) και επιπλέον 21.000 ακίνητα από τέσσερις λοιπές περιοχές (Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Κέρκυρα, Ρόδος). Η περίοδος αναφοράς ήταν από το Νοέμβριο του 2018 έως και τον Ιανουάριο του 2019, δηλαδή διάστημα εκτός τουριστικής σεζόν.

Όπως επεσήμανε μάλιστα ο Senior Manager της Grant Thornton Greece, Παναγιώτης Πρόντζας, είναι ενδεικτικό ότι ένα ακίνητο στην Αθήνα για μία οικογένεια 3 ατόμων ενοικιάζεται στα 603 ευρώ, ενώ αν δεν υπήρχε η επίπτωση από τις βραχυπρόθεσμες μισθώσεις το αντίστοιχο νούμερο θα ήταν στα 550 ευρώ. Αντίστοιχα, σε δημοφιλείς περιοχές για βραχυπρόθεσμες μισθώσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Ρόδο, Κέρκυρα) μίσθωμα αγγίζει τώρα τα 480 ευρώ ενώ θα νοικιαζόταν 440 ευρώ.

Δημόσια έσοδα, θέσεις εργασίας και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον

Στο κομμάτι των δημοσίων εσόδων, ναι μεν οι απώλειες υπολογίζονται στο σύνολό τους στα 214 εκατ. ευρώ για το 2018 (αν συνυπολογιστουν αναλογών ΦΠΑ διαμονής, αναλογούντα δημοτικά τέλη και τέλη παρεπιδημούντων, αναλογών φόρος διαμονής, διαφυγούσες ασφαλιστικές εισφορές, αναλογών φόρων εισοδήματος), ωστόσο, η εφαρμογή του νέου φορολογικού πλαισίου με το Μητρώο Ακινήτων για τις Βραχυχρόνιες Μισθώσεις, από την περασμένη χρονιά, φαίνεται έχει ανεβάσει τα εκτιμώμενα φορολογικά έσοδα για το 2018 στα 180 εκατ. ευρώ, με βάση την επεξεργασία που πραγματοποίησε η Grant Thornton και τα στοιχεία από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Οπερ σημαίνει ότι η «ψαλίδα» ως προς τις καθαρές απώλειες των δημοσίων εσόδων έχει μειωθεί για το 2018 στα πέριξ των 34 εκατ. ευρώ, όταν το 2017 το αντίστοιχο νούμερο ήταν στα 105 εκατ. ευρώ και το 2016 στα 161 εκατ. ευρώ.Στην έρευνα της Grant Thornton για λογαριασμό του ΞΕΕ γίνεται αναφορά και στην καθαρή απώλεια θέσεων εργασίας, στην περίπτωση δηλαδή που η δαπάνη, η οποία κατευθύνεται στα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, κατευθυνόταν στα ξενοδοχεία. Απαντώντας στο επιχείρημα ότι η συγκεκριμένη αγορά δημιουργεί και αυτή θέσεις εργασίας ο κ. Πρόντζας ανέφερε ότι «τα ξενοδοχεία είναι εντάσεως εργασίας σε σχέση με τα ακίνητα και χρειάζονται περισσότερους πόρους. Επιπλέον, η ενασχόληση και η έξαρση της οικονομίας διαμοιρασμού αλλοιώνει το εργασιακό μοντέλο με έντονη αβεβαιότητα, δημιουργώντας τη λεγόμενη αθέατη εργασία». Με βάση τα στοιχεία της έρευνας, οι καθαρές απώλειες θέσεων εργασίας για το 2018 ξεπερνούν τις 12 χιλιάδες, νούμερο το οποίο έχει παραμείνει σχεδόν στα ίδια επίπεδα τα τελευταία χρόνια.

Στο κομμάτι του περιβάλλοντος, η μελέτη εξετάζει «το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που δημιουργείται από έναν επισκέπτη σε ένα ακίνητο βραχυχρόνιας μίσθωσης, ως απόρροια του όγκου απορριμμάτων σε συνάρτηση με την επιβάρυνση των αστικών δικτύων μεταφοράς και με τη μη συνετή οικιακή ενεργειακή κατανάλωση που προκαλεί». Με βάση πάντα τους αναλυτές, η ποσοστιαία διαφορά ποσότητας απορριμμάτων μεταξύ ενοίκου βραχυχρόνιας μίσθωσης σε σύγκριση με τον ένοικο μακροχρόνιας μίσθωσης αντίστοιχεί σε ένα 20,59% με αντίστοιχη επιβάρυνση στη διαχείριση των απορριμμάτων στα αστικά κέντρα.

 tvxs.gr

13 χρόνια φυλακή με αναστολή στον Πέτρο Μαντούβαλο πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας για το παραδικαστικό κύκλωμα

Με την καταδίκη με αναστολή του δικηγόρου και πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Πέτρου Μαντούβαλου, του εφέτη Γιάννη Ευσταθίου, του αρχιμανδρίτη Ιάκωβου Γιοσάκη και άλλων δύο συγκατηγορουμένων τους, έκλεισε η δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για σκέλος της υπόθεσης του αποκαλούμενου «παραδικαστικού κυκλώματος».

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της πρωτοβάθμιας δίκης, το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του για την υπόθεση που αφετηρία της αποτέλεσαν οι καταγγελίες του επιχειρηματία Ιωάννη Μπολέτση, επίσης, κατηγορούμενου στην παρούσα δίκη, ο οποίος μέχρι πρότινος φυγοδικούσε. Ο επιχειρηματίας κατήγγειλε το 2010 πως ο Γιοσάκης τον εκβίασε να πληρώσει με 60.000 ευρώ τους εφέτες Γιώργο Ευσταθίου και Αθανάσιο Μουστάκα, προκειμένου να τον αθωώσουν σε δίκη για το αποκαλούμενο «παραδικαστικό 1».

Το δικαστήριο με την απόφασή του, επέβαλε στο δικηγόρο κ. Μαντούβαλο και στον Εφέτη, ποινή κάθειρξης 13 ετών στον καθένα, ενώ στον κ. Γιοσάκη κάθειρξη 12 ετών. Σε άλλους δύο, από τους συνολικά εννέα κατηγορούμενους, επιβλήθηκαν μικρότερες ποινές.

Κατά περίπτωση, οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν για τα αδικήματα της παθητικής και ενεργητικής δωροδοκίας, της διαμεσολάβησης σε δωροδοκία, και της άμεσης συνέργειας σε νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα. Σε όλους τους καταδικασθέντες, το δικαστήριο χορήγησε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση επιβάλλοντας σε κάποιους απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Σε όλους όσοι καταδικάστηκαν για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων, επιβλήθηκε και επιπλέον χρηματική ποινή 50.000 ευρώ στον καθένα.

Ο κ. Μαντούβαλος δήλωσε ακόμη μία φορά «αθώος» στο δικαστήριο και τόνισε πως θα είναι παρών στη δίκη που θα διεξαχθεί σε δεύτερο βαθμό. Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημά του, να του αναγνωριστούν ελαφρυντικά και να μην του επιβληθούν περιοριστικοί όροι με την αναστολή.

Η απόφαση του δικαστηρίου επί της δωροδοκίας ήταν ομόφωνη, ενώ για τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα ελήφθη κατά πλειοψηφία 2-1.

Ο έτερος δικαστικός λειτουργός, Αθανάσιος Μουστάκας, κρίθηκε αθώος κατά πλειοψηφία 2-1 με την πρόεδρο Ασημίνα Υφαντή να ψηφίζει υπέρ της ενοχής του.

Το δικαστήριο έπαυσε την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής του πλημμελήματος της δωροδοκίας για τον επιχειρηματία Ιωάννη Μπολέτση, τον δικηγόρο Πέτρο Λεωτσάκο και τον ιερωμένο Διονύση Ζήκο.

Οι καταγγελίες του επιχειρηματία Ι. Μπολέτση έγιναν κατά τη διάρκεια της δίκης με κατηγορούμενους μεταξύ άλλων τον δικαστή Ευάγγελο Καλούση και τον δικηγόρο Πέτρο Μαντούβαλο, στην οποία πρόεδρος ήταν ο εφέτης Γιάννης Ευσταθίου. Η καταγγελία αυτή οδήγησε τελικά στην παραπομπή των εννέα κατηγορουμένων στο εδώλιο. Ο πρώην βουλευτής κατηγορείται ότι δωροδόκησε με 600.000 ευρώ -μέσω του Ιάκωβου Γιοσάκη -τον κ. Ευσταθίου προκειμένου να αθωωθεί ο ίδιος και δύο συνεργοί.

tvxs.gr

Έλληνες εφοπλιστές: Πρώτοι στον κόσμο σε πλοία και φοροασυλία

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Την κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης διατηρεί σε αξία ο ελληνόκτητος στόλος. Η κρίση όπως φαίνεται ευνόησε το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η αξία του στόλου των Ελλήνων εφοπλιστών υπολογίζεται στα 105,22 δισ. δολάρια(!) και είναι οι μοναδικοί που έσπασαν το φράγμα των 100 δισ. δολαρίων!!!

Σύμφωνα με στοιχεία του οίκου αποτίμησης αξίων στην ναυτιλία VesselsValue, ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών αύξησε τη συνολική του αξία μέσα στο 2018 πάνω από 5 δισ. δολάρια! Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση για οποιοδήποτε κράτος που βρίσκεται ανάμεσα στα δέκα πρώτα και οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αύξηση των παραγγελιών για ναυπήγηση LNG.

Ο ελληνικός εφοπλισμός διατηρεί παγκοσμίως την πρώτη θέση σε αξία στον στόλο των δεξαμενοπλοίων και στα πλοία μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου ή LNG με την αξία του να φθάνει τα 18,4 δισ. δολάρια από 13 δισ. που ήταν στις αρχές του 2018 και τη δεύτερη θέση στα ποντοπόρα μεταφοράς ξηρού φορτίου χύδην.

Πίσω από τους Έλληνες εφοπλιστές δεύτερη ναυτιλιακή δύναμη παραμένει η Ιαπωνία με την αξία του στόλου της να φτάνει τα 94,721 δισ. δολάρια. Η Κίνα που κατέχει την τρίτη θέση με στόλο αξίας 90,875 δισ. δολάρια κατέγραψε την μεγαλύτερη αύξηση της αξίας του στόλου της το 2018.

Φόροι; Τι είναι αυτό;

Ο όγκος των πλοίων του εφοπλιστικού εκτινάσσεται σε ετήσια βάση.  Τα χρήματα όμως που κερδίζει το ελληνικό κράτος από αυτούς, μέσω της φορολογίας είναι μηδαμινά έως και ανύπαρκτα, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη των εφοπλιστών φτάνουν σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ διασφαλισμένα από τους διάφορους φορολογικούς παραδείσους αλλά και την ελληνική νομοθεσία.

Στα «ένδοξα» ελληνόκτητα πλοία, υψώνονται σημαίες 48 κρατών. Τα κέρδη και το ρευστό καταλήγει όμως σε μια χούφτα Ελλήνων εφοπλιστών. Μάλιστα  ορισμένοι εξ’ αυτών καταγράφονται στις λίστες με τους πλουσιότερους κεφαλαιοκράτες της γης.  Το εφοπλιστικό κεφάλαιο από τη φύση του, κυνηγά και δημιουργεί φορολογικούς παραδείσους όπου γης. Φτιάχνει off – shore εταιρείες και μετακινεί τα κεφάλαια του, αποφεύγοντας με εκατοντάδες «παράθυρα» και τρόπους τη φορολόγηση του.

Όμως για τους Έλληνες εφοπλιστές υπάρχει διπλός «παράδεισος».  Ο πρώτος είναι αυτός των διάφορων «νήσων» (τα νησιά Τζέρσεϊ και Γκέρνσεϊ, οι Βερμούδες, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, ο Μαυρίκιος, οι Κέιμαν Νήσοι, η Νήσος του Μαν, η νήσος Νέβις, το Νιούε κ.α) του πλανήτη.  Ο δεύτερος είναι ο «τόπος» τους. Η Ελλάδα. Όπου με την συνδρομή όλων των κυβερνήσεων από τη δεκαετία του 60 μέχρι και σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα σκανδαλώδες καθεστώς φορολόγησης υπέρ του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Ας θυμηθούμε μονάχα τους νόμους 2687/53 και 27/1975 που βρίσκονται σε ισχύ και στους οποίους θα διαπιστώσει ο καθένας πως σε κάθε άρθρο τους περιλαμβάνεται και από μια φοροαπαλλαγή.

Σκανδαλώδες είναι για παράδειγμα το καθεστώς φορολόγησης, κατά το οποίο οι εφοπλιστές δεν φορολογούνται με βάση του τζίρους τους ή τα κέρδη τους, αλλά με βάση την χωρητικότητα του πλοίου!.

Δηλαδή, με απλά λόγια αυτοί οι άνθρωποι, ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των «πατριωτών» που είτε βγάζουν 1 εκ. ευρώ είτε 10 δις ευρώ, πληρώνουν τον ίδιο φόρο!!!

Στο άρθρο (2) του νόμου 27/1975 αναφέρεται ρητώς «Ο κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου επιβαλλόμενος φόρος  εξαντλεί πάσαν υποχρέωσιν του πλοιοκτήτου, ως και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου εκ φόρου εισοδήματος, καθ’ όσον αφορά εις τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν εκ της εκμεταλλεύσεως πλοίων».

Επίσης οι εφοπλιστές απαλλάσσονται:

από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα

το ίδιο ισχύει και για το εισόδημα που δημιουργείται από εκμετάλλευση πλοίων και στο εξωτερικό και μάλιστα την απαλλαγή απολαμβάνουν και όλοι οι συνέταιροι και μέτοχοι

από κάθε τέλος τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του ισχύοντος από το 1975 νόμου

από κάθε φόρο ή τέλος το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές ελληνικών πλοιοκτητριών υπό ελληνική σημαία.

από κάθε τέλος τα έγγραφα που συντάσσονται για τη διανομή κερδών, τα δάνεια και τις καταθέσεις

από όλα τα παράβολα οι εγγραφές και τα δικαιολογητικά.

100% φοροαπαλλαγή επενδύσεων ναυπήγησης και επισκευής παραδοσιακών σκαφών για επενδύσεις πάνω από 150.000 ευρώ

φοροαπαλλαγή του εισοδήματος που αποκτάται από εταιρεία επενδύσεων στην ποντοπόρο ναυτιλία καθώς και το εισόδημα των κατόχων μερισμάτων

απαλλαγή και των ημεδαπών επιχειρήσεων με αντίστοιχο αντικείμενο εργασιών ή υπηρεσιών

απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών από την εκμετάλλευση ιδιόκτητων πλοίων με ελληνική σημαία

απαλλαγή της υπεραξίας λόγω εκποίησης, αποζημίωσης ασφαλιστικής ή άλλη αιτία

φοροασυλία και των αλλοδαπών εταιρειών αν εγκατασταθούν ή ιδρύσουν υποκαταστήματα στην Ελλάδα

απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών και των μερισμάτων που διανέμει εταιρεία που έχει υπαχθεί στο Ν.27 και διαχειρίζεται πλοία με ελληνική ή ξένη σημαία.

Για κερασάκι στην τούρτα αφήσαμε μια τελευταία φοροαπαλλαγή που απολαμβάνει το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Την ίδια που ακόμα και στα νησιά της χώρας αυξήθηκε ο ΦΠΑ, οι εφοπλιστές απολαμβάνουν απαλλαγή από ΦΠΑ των αγορών προϊόντων στην Ελλάδα που προορίζονται για τις τροφοδοσίες των πλοίων τους.

Μάλιστα έχει υπολογιστεί ότι μόνο και μόνα αυτή η φοροαπαλλαγή αν καταργηθεί το κράτος θα είχε έσοδα πάνω από 5 δις. ευρώ! Πρόκειται για χρήματα που θα αρκούσαν ακόμα για να καλύψουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που ζητούν οι δανειστές χωρίς να χρειαστεί να υπάρξει οποιαδήποτε περικοπή σε κοινωνικές παροχές, χωρίς να χρειαστεί μείωση του αφορολόγητου, χωρίς να χρειαστούν περικοπές σε υγεία και παιδεία…

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε για το ελληνικό «εφοπλιστικό θαύμα». Που θα ακούσετε να υμνούν τους Έλληνες εφοπλιστές που αγοράζουν πλοία και δυναμώνουν του στόλους τους παραμένοντας στην κορυφή του κόσμου, να θυμάστε: Το «θαύμα» τους χτίστηκε πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των ναυτεργατών και στις δεκάδες φοροαπαλλαγές που τους προσφέρουν όλες οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου για να αυγατίζουν τα καράβια και τα κέρδη τους…  

Ξύστε κύριε Αρκά, ξύστε…

Την ώρα που στη Βενεζουέλα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα, του κυρίου ΑΡΚΑ του ήρθε “έμπνευση”.  Και τι “έμπνευση”! Απο εκείνες του κιλού. Τις στοιβαγμένες στους πάγκους του φαιδρού και ανιστόρητου συμψηφισμού. Εκεί, δηλαδή, που καταφεύγουν μονίμως οι στερεμένοι από οίστρο παπαρολόγοι του “δημοκρατικού τόξου” κάθε φορά που ως κλακαδόροι του  ιμπεριαλισμού συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να ανοίγουν ντέλα τις πόρτες στους φασίστες. 

Αντιγράφουμε από το Facebook του Νίκου Μπογιόπουλου:

«Η κατρακύλα του κυρίου ΑΡΚΑ στον πάτο έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Τώρα, με το παρακάτω σκίτσο του, ο κύριος ΑΡΚΑΣ απλώς επιβεβαιώνει ότι διανύει τη νέα φάση του: Ξύνει και τον πάτο».

imerodromos.gr

Η διάσπαση της Δεξιάς και η Ακροδεξιά

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Με όλα αυτά τα ιλαρά και συνάμα τραγικά που συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο μας διαφεύγει ότι η Ακροδεξιά αρχίζει να υπεισέρχεται με αξιώσεις στο προεκλογικό σκηνικό. Το φαινόμενο είναι επικίνδυνο αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός - ίσως μάλιστα οι «δεξαμενές σκέψης» της Κεντροαριστεράς να θεωρούν ότι η τέτοια άνοδος της Ακροδεξιάς μπορεί να διασπάσει τον αντίπαλο [τη μείζονα αντιπολίτευση], να αφαιρέσει εννοείται ψήφους και να διασπάσει τη συνοχή της, ώστε να μην αποκτήσει αυτοδυναμία.

Αυτό είναι μια βολική ερμηνεία, αλλά, συγγνώμη, φριχτή. Προκειμένου δηλαδή οι «προοδευτικές δυνάμεις» να μην απομακρυνθούν από τη διεκδίκηση της πρωτιάς, ανέχονται την άνοδο σκοτεινών και επικίνδυνων πολιτικών σχηματισμών; Κάτι τέτοιο δεν ακούγεται καλά και μάλιστα ενσπείρει πανικό σε μετριοπαθείς και δημοκρατικούς πολίτες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του τόπου, όταν μάλιστα οι πλείστοι τάσσονται, αναφανδόν δε, φιλελεύθεροι, αριστεροί και κεντροαριστεροί, υπέρ της ευρωπαϊκής του πορείας.

Το ζητούμενο είναι να διασπάσεις τον πολιτικό αντίπαλο επιδεικνύοντας το έργο σου και όχι ραδιουργώντας, χωρίς μάλιστα να νοιάζεσαι για τις συνέπειες των ραδιουργιών σου. Αλλά άμα δεν έχεις παραγάγει πολιτικό και κοινωνικό έργο, τότε ματαιοπονείς και στην προσπάθειά σου να αποδείξεις το αντίθετο, πληγώνεις το σώμα της δημοκρατίας.

Να δείξεις, δεν λέω, τα τρωτά του αντιπάλου, την πιθανώς αντικοινωνική του πολιτική, προτάσσοντας όμως το δικό σου έργο. Το να λέμε πόσο κακό έκανε ή θα κάνει η Δεξιά στον τόπο, δεν αρκεί· απαιτείται να αποδείξεις ότι ερείδεσαι στη λαϊκή αποδοχή. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει, οπότε η επίθεση χάνει τον σκοπό της.

Ψηλαφώντας, έστω ενδεικτικά, τις δημοσκοπήσεις βλέπεις τη Χρυσή Αυγή να πλησιάζει διψήφιο νούμερο και κάποιον αχαρακτήριστο Βελόπουλο, με ένα κόμμα που έφτιαξε εσχάτως μέσα από ένα κανάλι της συμφοράς, να διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό του στη Βουλή.

Είναι προ των πυλών δηλαδή μια αποκρουστική μορφή σκοταδιστικών και άκρως συντηρητικών δυνάμεων - ο Θεός βοηθός. Η κυβέρνηση έπρεπε να δώσει μεγάλη σημασία σε αυτή την οχληρή [πάντα επικίνδυνη] εξέλιξη και όχι να επαναπαύεται έχοντας τη στρεβλή πεποίθηση (;) ότι έτσι θα αφαιρεθούν ψήφοι από τον κύριο κορμό της Δεξιάς [και άρα πάει η αυτοδυναμία και άλλα ευτράπελα].

Εως τώρα σχεδόν υπερηφανευόμασταν ότι ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη με καθηλωμένες τις φασιστοειδείς και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, τώρα όμως, το πράγμα φαίνεται να ξεφεύγει. Δεν την πιάνει την κυβέρνηση σύγκρυο και ανατριχίλα; Δεν φοβάται από μια τέτοια τροπή στην πολιτική σκηνή, όταν μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη [με την τακτική που ακολουθεί] γι’ αυτή την τροπή;

Δεν είναι μόνο η Συμφωνία των Πρεσπών που επέτρεψε να ξεμυτίσουν διάφοροι Ελληνομακεδονομάχοι, είναι και η οικονομική ανέχεια μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού.

Τα αεροκοπανήματα ότι δήθεν καταφέραμε να βγούμε από τα μνημόνια δεν πείθουν τον ελληνικό λαό - αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός αυτός πρέπει να στραφεί στη χειρότερη επιλογή.

Κάτι πρέπει όμως να γίνει με αυτόν τον λαό, προτού να είναι αργά για τη δημοκρατία και την ίδια τη χώρα.   

Τι αλλάζει στις εξετάσεις για τις άδειες οδήγησης

Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει η γνωστή παροιμία και αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην περίπτωση του - γενικώς θετικού - νομοσχεδίου για τη χορήγηση αδειών οδήγησης που έρχεται για ψήφιση στη Βουλή. Το ζήτημα είναι τώρα το υπουργείο μεταφορών να προχωρήσει με συνέπεια και ταχύτητα στην υλοποίηση των εξαγγελιών αυτών, καθώς ο κίνδυνος να μην εφαρμοστούν την πράξη τα όσα θετικά προβλέπονται είναι υπαρκτός, αφού είναι πολλά εκείνα που αφήνονται να ρυθμιστούν με υπουργικές αποφάσεις.

Για αρκετές από τις εξαγγελθείσες αλλαγές είχαμε ακούσει για πρώτη φορά από την άνοιξη του 2018, για να μπούμε στη συνέχεια στη φάση αναμονής των πολλά υποσχόμενων ρυθμίσεων και να φτάσουμε στον Φεβρουάριο του 2019 για να τις δούμε να γίνονται νόμος του κράτους. Αν και το όλο ζήτημα με των εξετάσεων «ακούγεται» την τελευταία τριετία. Οπότε φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια παρατεταμένη κύηση…

Το μεγάλο ζητούμενο σε σχέση με τις εξετάσεις για τα «διπλώματα» ήταν ανέκαθεν η διαφάνεια, η έλλειψη της οποίας ήταν αυτή που οδηγούσε στο ευρέως διαδεδομένο… λάδωμα. Που είχε μάλιστα και τον δικό του κώδικα επικοινωνίας, αφού οι εκάστοτε εξεταστές που ήταν «στο κόλπο» ρωτούσαν, την ώρα των εξετάσεων, τους αντίστοιχους εκπαιδευτές που συνεργάζονταν μαζί τους στην υπόγεια αυτή συναλλαγή: «πόσους έχεις;» (δηλαδή πόσοι πλήρωσαν για το δίπλωμα) και ανάλογα με την απάντηση, έπαιρναν και το αντίστοιχο χρηματικό ποσό – και διευκρινίζουμε στο σημείο αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ότι δεν μιλάμε για όλους, αλλά για μία μερίδα των παραπάνω υπαλλήλων και επαγγελματιών.

Και είναι αυτή η συναλλαγή που έκανε και τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου Υποδομών & Μεταφορών, Θάνο Βούρδα, να δηλώσει επανειλημμένως ότι είναι απαράδεκτο οι νέοι άνθρωποι, στην πρώτη τους επαφή με το επίσημο κράτος να αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση. Και είναι πάλι αυτή η συναλλαγή που το νέο νομοσχέδιο επιχειρεί να κτυπήσει με την επιλογή υπαλλήλων - εξεταστών αποκλειστικής απασχόλησης (και όχι με υπαλλήλους που εκτελούν το έργο της εξέτασης ως απογευματινό πάρεργο, μετά την κανονική τους εργασία στο υπουργείο ή σε κάποια περιφέρεια), με την εισαγωγή καμερών στα αυτοκίνητα, με την ηλεκτρονική κλήρωση των εξεταστών, αλλά και με την απομάκρυνση των εκπαιδευτών από τα αυτοκίνητα την ώρα της εξέτασης. Και είναι αυτές οι ρυθμίσεις που έκαναν και τον δραστήριο πρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης και Κυκλοφοριακής Αγωγής (ΠΣΕΟ), Άρη Ζωγράφο, να μιλήσει για το θετικό πρόσημο – το οποίο δανειστήκαμε και μεις στον τίτλο του άρθρου μας.

Οι προβλεπόμενες, λοιπόν, αλλαγές έχουν ως εξής:

Ο υποψήφιος οδηγός δίνει πρώτα τη «θεωρία» και -εφόσον επιτύχει- ακολουθεί η «δοκιµασία προσόντων και συµπεριφοράς», αυτό που μέχρι τώρα λέγαμε πορεία – και που τώρα χωρίζεται σε δύο στάδια: το πρώτο είναι η πορεία, ενώ το δεύτερο είναι «δεξιότητες οδήγησης», δηλαδή το παρκάρισμα, η εκκίνηση σε ανηφόρα, η «οπισθογωνία» και η αναστροφή, που θα πραγματοποιούνται σε κλειστό δρόμο ή πίστα. Οι υποψήφιοι θα εξετάζονται στο δεύτερο στάδιο µόνο εφόσον περάσουν με επιτυχία το πρώτο, ενώ, εάν αποτύχουν στο δεύτερο, θα επανεξετάζονται και στο πρώτο.

Την ώρα της εξέτασης στο αυτοκίνητο, εκτός από τον εξεταζόμενο θα βρίσκεται μόνο ένας εξεταστής – ο δάσκαλος θα είναι εκτός.

Η διαδικασία θα καταγράφεται από κάμερες που θα παρέχουν εικόνα και ήχο τόσο από το εσωτερικό του αυτοκινήτου όσο και από τον δρόµο στην πρακτική εξέταση. Η θεωρητική και η πρακτική εξέταση των υποψηφίων θα µεταδίδονται σε πραγµατικό χρόνο.

Το ζευγάρι εξεταζόµενου - εξεταστή θα καθορίζεται με ηλεκτρονική κλήρωση λίγο πριν από την εξέταση.

Οι εξεταστές θα είναι αποκλειστικής απασχόλησης και οι εξετάσεις θα διενεργούνται εντός ωραρίου.

Τα παραπάνω είναι σαφές ότι κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, όμως τα σημεία που πρέπει να ξεκαθαριστούν δεν είναι λίγα. Όπως επίσης υπάρχουν και ζητήματα που χρήζουν επανεξέτασης.

Για παράδειγμα, ποιοι είναι αυτοί που θα στελεχώσουν αυτό το υπό δημιουργία «σώμα» εξεταστών; Τι προσόντα θα έχουν; Κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν είναι λογικό να γίνεται εξεταστής οποιοσδήποτε υπάλληλος έχει απλώς αντίστοιχη άδεια οδήγησης. Χρειάζεται αυτοί οι αποκλειστικής απασχόλησης υπάλληλοι να έχουν τα κατάλληλα προσόντα, να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι.

Ενδιαφέρον στο σημείο αυτό έχει η άποψη του προέδρου του ΠΣΕΟ που μιλάει για σύσταση σώματος εξεταστών στα πρότυπα των ελεγκτών δόμησης και θα αποτελείται από πρώην εκπαιδευτές οδήγησης και άλλους κατάλληλα εκπαιδευμένους υπαλλήλους. Θεωρεί μάλιστα ο Άρης Ζωγράφος ότι αυτό το σώμα θα μπορούσε να αποδίδει ετησίως στο κράτος έσοδα 5,0 εκ. ευρώ.

Ερωτηματικό επίσης βάζουμε στην επανεξέταση και του πρώτου σταδίου της εξέτασης – το οποίο έχει ήδη ολοκληρωθεί με επιτυχία - όταν ο υποψήφιος κόβεται στο δεύτερο.

Ερωτηματικό βάζουμε ακόμα και στο πόσο είναι τεχνικά εφικτή η απευθείας μετάδοση των εξετάσεων από τις κάμερες στις κατά τόπους διευθύνσεις μεταφορών. Δεν είμαστε αντίθετοι, υπέρ είμαστε ωστόσο υπάρχει αυτή η υποδομή; Υπάρχει χρόνος να δημιουργηθεί όπου δεν υφίσταται; Η προβλεπόμενη καταγραφή του υλικού είναι σίγουρα μια λύση πιο εύκολα εφαρμόσιμη.

Ερωτηματικό μπαίνει και στο κατά πόσον η ηλεκτρονική κλήρωση είναι αρκετή για το «σπάσιμο» της συναλλαγής. Γιατί στους αραιοκατοικημένους νομούς της χώρας, πόσοι μπορεί να είναι οι εξεταστές, ποιο το πλήθος τους; Οπότε πόσο άγνωστοι μπορούν αυτοί να είναι σε εκπαιδευτές και εξεταζόμενους – είναι μικρή η κοινωνία σε αυτές τις περιπτώσεις. Εκεί είναι σα να μην γίνεται κλήρωση. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι απαιτούνται και μετακινήσεις εξεταστών από νομό σε νομό, από το κέντρο στην περιφέρεια ώστε να μειώνεται στο ελάχιστο το ενδεχόμενο του οποιοδήποτε επηρεασμού των εξεταστών.

Τέλος, υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα: γιατί έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να ετοιμαστεί αυτό το νομοσχέδιο και γιατί έπρεπε να τεθούν σε κατάσταση ομηρίας δεκάδες χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο νέοι άνθρωποι που ήθελαν να αποκτήσουν το πολυπόθητο δίπλωμα;

Θυμίζουμε ότι από τον Οκτώβριο οι εξεταστές απείχαν από το έργο τους, καθώς είχαν μείνει απλήρωτοι – για γραφειοκρατικούς λόγους, αφού υπήρχε κάποιο νομοθετικό κενό σε σχέση με τα κονδύλια που προορίζονταν για αυτούς - με αποτέλεσμα να μην γίνονται εξετάσεις στο σύνολο σχεδόν της χώρας και ολόκληρος ο κλάδος των εκπαιδευτών – κοινώς δασκάλων – να ζήσει μια κατάσταση ιδιότυπης ανεργίας. Τι θα γίνει με αυτούς; Δεν μιλάμε για το απολεσθέν εισόδημα, αλλά το κράτος θα μεριμνήσει να διευκολυνθούν σε τυχόν υποχρεώσεις τους;

Και δεν μπορεί κανείς να αποποιείται των ευθυνών του ρίχνοντας το βάρος αποκλειστικά στους απλήρωτους εξεταστές και κάνοντας λόγο για ενδεχόμενα μικροπολιτικά παιχνίδια. Το νομοσχέδιο πάντως λύνει και αυτό το ζήτημα και έτσι οι υπάλληλοι αυτοί ξαναπιάνουν και πάλι δουλειά οπότε ξεκινά και πάλι η διενέργεια εξετάσεων.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει σημασία είναι η ηγεσία του υπουργείου να προχωρήσει άμεσα στην υλοποίηση των εξαγγελιών της – και θα ήταν ευχής έργον να λάμβανε υπόψη της τις παρατηρήσεις εκείνες που θα το μετατρέψουν σε έναν καλύτερο νόμο, που θα συμβάλλει στο να βγαίνουν σε αυτή τη χώρα καλύτεροι οδηγοί. Που θα συμβάλλει σε τελική ανάλυση στη βελτίωση της οδικής ασφάλειας. 

Νίκος Λουπάκης

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο «θεός» ενός «κατώτερου» λαού…

Στην επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι κυβερνήσεις του έβγαλαν από την απομόνωση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Οι φτωχοί έως τότε Ελληνες είδαν Θεού πρόσωπο

Του Γιώργου Καρελιά   

Σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου, πριν από εκατό χρόνια, γεννήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η επέτειος βρίσκει τη χώρα σε ένα μεταίχμιο. Το κόμμα που ίδρυσε, το ΠΑΣΟΚ, είναι στη χειρότερη στιγμή του. Και ένα άλλο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει «κλέψει» τους ψηφοφόρους του και «προπονείται», για να καταλάβει οριστικά τον χώρο στον οποίο εκείνος κυριάρχησε επί δύο δεκαετίες. 

Οι επέτειοι συνοδεύονται, συνήθως, από αποτιμήσεις. Επειδή, όμως, η απόσταση των 23 χρόνων από τον θάνατό του (23 Ιουνίου 1996) είναι μικρή, η ιστορική αποτίμηση δεν έχει γίνει ακόμα ολοκληρωμένα. Μπορεί, όμως, να γίνει μια -μη ιστορική- αποτίμηση, πέρα από αγιογραφίες ή αναθέματα. 

Το πιο αρνητικό χαρακτηριστικό που έχουν προβάλει οι πολλοί και αδυσώπητοι εχθροί του ήταν ο λαϊκισμός που εξέπεμπε. Ελεγε στο λαό ό,τι ήθελε να ακούσει και ορισμένα από τα «θα» του έμειναν παροιμιώδη. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και εκσυγχρονιστής πολιτικός, στην πράξη. Οι κυβερνήσεις του, από τη αρχή κιόλας, εκσυγχρόνισαν το απαρχαιωμένο Οικογενειακό Δίκαιο της εποχής (πολιτικός γάμος, ισότητα των φύλων, κατάργηση της μοιχείας). Σήμερα, όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα, αλλά δεν ήταν στην Ελλάδα της δεκαετία του ’80. Στη δεύτερη φάση της διακυβέρνησης του, μετά το 1993, ήρθε ένας νόμος-τομή, που καθιέρωσε αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο (2190 ή «Νόμος Πεπονή» από το όνομα του υπουργού που τον εισηγήθηκε) και ουδείς έχει τολμήσει να τον καταργήσει. 

Ο Ανδρέας διακρινόταν από δύο αδρά πολιτικά χαρακτηριστικά: 

1. Ηταν κρατιστής. Οι κυβερνήσεις του διόγκωσαν το κράτος και κρατικοποίησαν πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ομως, δεν ανακάλυψε εκείνος την πυρίτιδα. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής είχαν τον κρατισμό ως βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής τους. Κρατικιστικό ήταν και το αντίπαλο κόμμα, της Δεξιάς. Μάλιστα ήταν ο έτερος μεγάλος πολιτικός της Μεταπολίτευσης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που κρατικοποίησε εμβληματικές επιχειρήσεις της εποχής (Ολυμπιακή Αεροπορία, Εμπορική Τράπεζα κα). Εξάλλου πολλές επιχειρήσεις που κρατικοποιήθηκαν ήταν ή παρατημένες ή χρεοκοπημένες. 

2. Εδωσε πλήθος υποσχέσεων. Τα «θα» του Ανδρέα έχουν γράψει ιστορία. Όμως, παρά την αρνητική φόρτιση που κουβαλούν, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν πράξη, ιδίως στην οικονομική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων. Και ο ίδιος είχε την ευελιξία να εγκαταλείψει όσα «θα» έκρινε ότι θα έβλαπταν τη χώρα: δεν την έβγαλε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και την προετοίμασε για την ένταξη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, την οποία ολοκλήρωσε ο διάδοχός του Κώστας Σημίτης. 

Και τώρα ένα από τα ερωτήματα που έχουν τεθεί ιδιαίτερα στα τελευταία δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Πόσο ευθύνεται η διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου γι’ αυτήν; Είναι γεγονός ότι στη δεκαετία του ’80 το ελληνικό χρέος διογκώθηκε. Όμως, η Ελλάδα είχε πάντα υψηλό χρέος από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος. Πάντα με δανεικά ζούσε. Θα ήταν το λιγότερο υπερβολή να αποδώσει κανείς την κρίση που ξέσπασε το 2009 σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω. Πόσω μάλλον που δεν έχουν διερευνηθεί ακόμα οι ευθύνες των πιο κοντινών διαχειριστών, από την δεκαετία του 2000 και μετά, οι οποίες είναι σίγουρα μεγαλύτερες. 

Ενα είναι αδιαμφισβήτητο:: ο Ανδρέας Παπανδρέου σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, για έναν απλό λόγο: οι κυβερνήσεις του έβγαλαν από την απομόνωση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Μέχρι τότε το ελληνικό κράτος ήταν μονοκομματικό, με την πολύχρονο κυριαρχία της μιας παράταξης. Ο Ανδρέας έβαλε οριστικά στο παιχνίδι και την άλλη. Και αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση της πολιτικής κανονικότητας (σημαντική απόφαση ήταν η αναγνώριση της Ενιαίας Εθνικής Αντίστασης 1941-1944), την οποία είχε ξεκινήσει ο Καραμανλής λίγο χρόνια πριν, με την πολιτική νομιμοποίηση του ΚΚΕ.. 

Το μεγαλύτερο, όμως, επίτευγμα των κυβερνήσεων του Ανδρέα ήταν ότι έβγαλαν από την οικονομική καχεξία και την κοινωνική αφάνεια μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Παρά τις κάποιες υπερβολές που έγιναν, δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι οι φτωχοί έως τότε Ελληνες «είδαν Θεού πρόσωπο». Ο ίδιος κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο «θεός» της άλλης μισής Ελλάδας, ο «θεός» του μισού ελληνικού λαού, που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο, ως «κατώτερος». 

Τι είναι ο ηγέτης; Σύμφωνα με μια ρήση του Ναπολέοντα, «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδων». Πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν σίγουρα τέτοιος. Oμως, τις περισσότερες από τις από τις ελπίδες που πούλησε τις έκανε πράξη. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα τον αντιδιαστέλλει από όσους μετέπειτα -και μέχρι σήμερα- επιχειρούν να τον αντιγράψουν. Διότι κατάφερε να διαψεύσει αυτό που λέει τούτη εδώ η λαϊκή ρήση: «Ελπίδα είναι η συνήθως αναβαλλόμενη απογοήτευση».     

Συνάντηση Τσίπρα- Ερντογάν: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του ( ; )

Του Δημήτρη  Μηλάκα

Κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων το βασικό τους πρόβλημα συνοψίζεται ως εξής: Σε ποιες θαλάσσιες περιοχές εκδιπλώνεται κυρίαρχα η κάθε μια από τις δύο χώρες; Κάθε τι άλλο που πυροδοτεί τριβές και εντάσεις στα ελληνοτουρκικά γεννιέται από την αδυναμία, προς το παρόν, να δοθεί σαφής και κατηγορηματική απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα.

Αυτό το ερώτημα προφανώς δεν πρόκειται να απαντηθεί ούτε κατά τη σημερινή (απόγευμα Τρίτης 5 Φλεβάρη) συνάντηση των κυρίων Ερτνογάν και Τσίπρα στην Αγκυρα. Πρώτον, γιατί ο Ερτνογάν είναι ο σημαιοφόρος της αναθεωρητικής (των Συνθηκών και του σημερινού status quo) πολιτικής που ακολουθεί δεκαετίες τώρα η Αγκυρα και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν διαθέτει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο να ξεκινήσει μια (ακόμη) προσπάθεια διευθετήσεων στα ελληνοτουρκικά ακόμη κι αν το επιθυμούσε.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός (και υπουργός εξωτερικών) έχοντας ενημέρωση σε βάθος από την διπλωματική και στρατιωτική υπηρεσιακή ιεραρχία γνωρίζει πια όσα ίσως δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ως αρχηγός ενός αριστερού «αντιιμπεριαλιστικού» «αντινατοικού» κόμματος του παρελθόντος το οποίο θα ήταν ικανοποιημένο με την λύση «το Αιγαίο να ανήκει στα ψάρια του».

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι:

1.Καθημερινά η Τουρκία έμπρακτα με τη χρήση στρατιωτικών μέσων θεμελιώνει τις αμφισβητήσεις της που έχει κατοχυρώσει με κρίσεις του παρελθόντος (1987 , 1996 Ιμια) σε θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου

2. Οι Τουρκικές αμφισβητήσεις έχουν πια επεκταθεί νοτιότερα στην υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, στην Κάρπαθο την Κρήτη και την Κυπριακή ΑΟΖ

Ελληνας πρωθυπουργός, πάνω απ όλα γνωρίζει ότι δεν έχει τη δυνατότητα (πολιτικό χρόνο και απαιτούμενο πολιτικό κεφάλαιο να αλλάξει την αναθεωρητική στρατηγική στόχευση της Αγκυρας) για να προσέλθει σε μια ελληνοτουρκική συζήτηση η οποία σε τελική ανάλυση αφορά σε θέματα εθνικής κυριαρχίας.

Το καταγεγραμμένο και ολοφάνερο «αδιέξοδο» στα ελληνοτουρκικά αφήνει περιθώριο μόνο σε περιφερειακές κινήσεις «καλής θέλησης» έτσι ώστε να συντηρείται μια ψευδαίσθηση «καλής γειτονίας». Ωστόσο και τα ζητήματα τα οποία βρίσκονται στην περιφέρεια του βασικού ελληνοτουρκικού προβλήματος κρύβουν απειλητικά ενδεχόμενα. Για παράδειγμα:

Οι τουρκικές υποσχέσεις για την επαναλειτουργία της σχολής της Χάλκης με ποιο αντάλλαγμα συνοδεύονται για την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης;

Η ειλημμένη (και ανακοινωμένη) απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα δυτικά της χώρας τίθεται άραγε υπό την έγκριση της Αγκυρας;

Σε ποιο βαθμό οι ανάγκες των πετρελαικών εταιρειών για τάξη και ασφάλεια που ανασκαλεύουν το θαλάσσιο eldorado στην ανατολική Μεσόγειο μπορούν να επιβάλλουν ρυθμούς διαδικασίες και κανόνες για την επίλυση του κυπριακού;

Ο Αλέξης Τσίπρας πηγαίνει στην Αγκυρα κρατώντας τα εύσημα και το παράσημο της αποφασιστικότητας που επέδειξε με την διευθέτηση της ονομασίας της ΠΓΔΜ, επιλύοντας ένα χρονίζον πρόβλημα του ΝΑΤΟ. Οι συνέπειες, ωστόσο, αυτής της αποφασιστικότητας αποτυπώνονται με σαφήνεια στον κοινοβουλευτικό χάρτη και το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Προφανώς ο πρωθυπουργός γνωρίζει καλύτερα απ τον καθ ένα ότι αν για τον συμβιβασμό στην υπόθεση των Σκοπίων το πολιτικό κόστος που κατέβαλε (και θα καταβάλλει στις εκλογές) είναι μεγάλο, οι συμβιβασμοί που απαιτούνται για μια διευθέτηση των ελληνοτουρκικών υπερβαίνει κατά πολύ ολόκληρο το πολιτικό του κεφάλαιο. Γιατί, τελικά, το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του, ούτε σ αυτόν που έχει το Δίκαιο με το μέρος του, αλλά σ αυτόν που μπορεί να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω του...

Η μετά ορίων ελευθερία στην «έμμεση» δημοκρατία

Του Παντελή Μπουκάλα

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, δυστυχώς, να διεκτραγωδήσουμε την κατάσταση του Τύπου, στην Ελλάδα και διεθνώς. Πάνε πολλά χρόνια που το χαρτί νικήθηκε από το γυαλί της μικρής οθόνης, ενώ μετά το γύρισμα της χιλιετίας το γυαλί της τηλεόρασης, ελάχιστα ποιοτικό όπως ήταν, ηττήθηκε από το γυαλί της οθόνης του υπολογιστή, και του κινητού βέβαια.

Από ήττα σε ήττα, οι πωλήσεις των εφημερίδων είναι πια εξαιρετικά χαμηλές. Φτάνει - δεν φτάνει τα ογδόντα χιλιάδες φύλλα, αθροιστικά, η ημερήσια κυκλοφορία τους στη χώρα μας, με τα κίτρινα και τα ροζ έντυπα στις πρώτες θέσεις. Την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα το άθροισμα των πωλούμενων φύλλων ξεπερνούσε το 1.000.000. Ημερησίως.

Επίσης χαμηλό είναι το μερίδιο των εφημερίδων στη διαφημιστική πίτα, που μειώθηκε σοβαρά, λόγω και της κρίσης· σχηματικά, από τη λαχταριστή βασιλόπιτα, ικανή να χορτάσει πολλούς, υποβιβαστήκαμε σ’ ένα ταπεινό κομμάτι κέικ. Να μην παραλείψουμε πάντως να θυμηθούμε εδώ μία από τις παραμέτρους της πολιτικοεπικοινωνιακής παράδοσής μας.

Μιλάω για τη μεθοδική εμμονή με την οποία κρατικοί λειτουργοί, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις της επιρροής τους, ενίσχυαν λαθρόβια έντυπα με ακριβές ρεκλάμες. Είκοσι εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων χρήματος συνιστούν διαπλοκέξ...

Η μικρή κυκλοφορία και οι λίγες διαφημίσεις υπονομεύουν την επιβίωση των Μέσων και υποθηκεύουν την ελευθερία τους. Την ανεξαρτησία τους. Το οξυγόνο τους. Το δράμα ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια. Και παρότι αρκετοί επέλεγαν να κρατούν κλειστό τον έναν ή και τους δύο οφθαλμούς τους, δεν μπορεί παρά να το είδαμε οι συντριπτικά περισσότεροι, να το νιώσαμε, ν’ ακούσαμε τον ήχο της κατάρρευσης. Εφημερίδες και κανάλια που έμοιαζαν παντοδύναμα δεν έφτασαν απλώς στο χείλος του γκρεμού, αλλά το πέρασαν. Αλλα φύλλα περισώθηκαν την ύστατη ώρα, με βαρύ κόστος, αποτυπωμένο και στην αλλαγή πλεύσης τους, ευκρινή ακόμα και στον οπαδικό ποδοσφαιρικό προσανατολισμό τους. Δεν είναι πρωτόγνωρο, αλλά συνήθως τηρούνταν τα προσχήματα.

Τον γκρεμό δεν τον άνοιξε η κακιά η ώρα ή το κακό το ριζικό μας. Δεν τον άνοιξε επίσης η συντριπτική πλειονότητα του δημοσιογραφικού σώματος, η οποία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη διαβόητη τέταρτη εξουσία, που την προσωποποιούν και τη νέμονται οι μιντιάρχες και οι «ονοματεπώνυμοι» του δημοσιογραφικού επαγγέλματος· ορισμένοι εξ αυτών εκμυστηρεύτηκαν ανενδοίαστα ότι, για να σώσουν την πατρίδα, είπαν ψέματα ή διαστρέβλωσαν –ενσυνείδητα αλλά όχι φυσικά και ευσυνείδητα– ειδήσεις και πληροφορίες. Τώρα ετοιμάζονται να πολιτευτούν. Για να σώσουν την πατρίδα και από άλλο πόστο.

Τον καταποτήρα γκρεμό τον άνοιξαν τα τεράστια τραπεζικά δάνεια, που δεν προορίζονταν για τη βελτίωση του δανειζόμενου Μέσου, αλλά για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών αναγκών, ή μάλλον πολυτελών επιθυμιών. Πρόκειται, όπως θυμούνται όσοι πάσχουν από την αρρώστια της μνήμης, για δάνεια που χορηγούνταν από γενναιόδωρες τράπεζες με μοναδική εγγύηση τον «αέρα», το «κύρος» που είχε κληροδοτήσει η παράδοση. Και για να ενδώσω στον λαϊκισμό, στο βάθεμα και στο πλάτεμα του γκρεμού συνέβαλαν και οι εκπλειστηριαζόμενες πλέον βίλες, όσες υψώθηκαν με τσιμέντο και σιδερόβεργες αγορασμένες από ένα υπερκατάστημα παλαιόθεν γνωστό με την επωνυμία «Υπεροψία και Μέθη».

Παρά τις απολύσεις εργαζομένων, στο όνομα του εξορθολογισμού, παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών που υπέστησαν οι εκτός βεντετικού συστήματος δημοσιογράφοι, και παρότι υπάρχουν ακόμα καλές εφημερίδες, με όλη τη στράτευσή τους, ο έντυπος Τύπος εξακολουθεί να χειμάζεται. Ακόμα και οι εθισμένοι αναγνώστες, αυτοί που μόλις έφταναν στον τόπο των διακοπών τους, λ.χ., έψαχναν όλο αγωνία να εντοπίσουν πρώτα το μαγαζάκι που πουλάει εφημερίδες κι ύστερα την καλή ταβέρνα, τώρα τους γύρισαν την πλάτη. Αλλοι επειδή αναγκάστηκαν να κάνουν οικονομία και σε αυτό. Αλλοι επειδή κάποια στιγμή, και με αφορμή τις σεξιστικές, ρατσιστικές ή σωβινιστικές αθλιότητες των σεσημασμένων ρυπαροφυλλάδων, αποφάσισαν να ενστερνιστούν το λαϊκιστικής κοπής σύνθημα «Αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι» στη σαρωτικότερη δυνατή εκδοχή του, και να κάψουν στο τζάκι της αυθαίρετης γενίκευσης τα κίτρινα φύλλα μαζί με τα χλωρά.

Η υπεσχημένη και πολλάκις αναγγελθείσα και από τη σημερινή κυβέρνηση ενίσχυση των έντυπων μέσων ενημέρωσης, όχι με ναυαγοσωστικά επιδόματα ή εξαρτησιογόνα δάνεια, αλλά με τη θεσμοθέτηση μέτρων μακράς πνοής, κατά τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι μια υπόθεση που επιγράφεται «Απολεσθέντα αντικείμενα» ή «Αναμείνατε στο ακουστικό σας». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που, υπό τις διάφορες ονομασίες της μετεξέλιξής του, πολιτεύτηκε υποσχόμενος την ανεξαρτησία και το μη κομματικό καπέλωμα των κρατικών μέσων ενημέρωσης, υπέκυψε γρήγορα στον πειρασμό του ελέγχου τους. Θαρρείς και οι υποσχέσεις ήταν άλλου παπά βαγγέλιο.

Το μαύρο στην ΕΡΤ, μια απεχθής στιγμή απόλυτου σκοταδισμού, στο τελετουργικό της οποίας πρωταγωνίστησε, φανταστείτε, δημοσιογράφος, δεν οδήγησε σε μιαν άνοιξη που φαινόταν τόσο εύκολη και τόσο αυτονόητη. Ακόμα και ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες έγινε με τέτοιο τσαπατσούλικο τρόπο, που τελικά αδίκησε και συκοφάντησε το όλο εγχείρημα, αφού ό,τι κυρίως απόμεινε στη συλλογική μνήμη είναι το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και τα διαβόητα αγροτεμάχια της Ιθάκης. Κρίμα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν χρειάζονταν πολλά για να φανεί η διαφορά, με δεδομένη τη φανατική μέχρι ταλιμπανισμού στράτευση των ιδιωτικών διαύλων, οι οποίοι απλώς αδιαφορούν, και μάλιστα παγερά, για τις πρόνοιες που εισήγαγε στο Σύνταγμα ο αναθεωρητικός νομοθέτης του 2001. Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, για όσους υποκρίνονται ότι δεν το θυμούνται, δεν είναι εφημερίδες, άρα δεν απολαύουν της προστασίας του άρθρου 14 του Συντάγματος. Η δική τους λειτουργία διέπεται από το άρθρο 15, το οποίο ορίζει, όπως επιμένει να θυμίζει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Γιώργος Σωτηρέλης, ότι τα ιδιωτικά κανάλια «υπάγονται ρητά στον άμεσο έλεγχο του κράτους. Οχι βέβαια, πλέον, υπό την έννοια της κρατικής ιδιοκτησίας ή ενός γενικού και αόριστου ελέγχου, αλλά υπό την έννοια της εποπτείας, που ασκείται για λογαριασμό του κράτους από Ανεξάρτητη Αρχή (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης), προκειμένου να διασφαλιστούν τρεις βασικές και ρητά αναφερόμενες συνταγματικές αρχές (ισότητα, αντικειμενικότητα και ποιότητα), οι οποίες οριοθετούν την έννοια του ραδιοτηλεοπτικού πλουραλισμού, ως απαρέγκλιτο θεσμικό αντίβαρο απέναντι στη μονομερή ραδιοτηλεοπτική ενημέρωση». Βαριές λέξεις: Ισότητα, Αντικειμενικότητα, Ποιότητα. Αλλά γι’ αυτές την άλλη Κυριακή.

*Ομιλία στο συνέδριο «Ενημέρωση και Δημοκρατία», που οργάνωσε το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία (Μέγαρο Μουσικής, 13-15.12.2018).

Πηγή: Η Καθημερινή

Αδιαφορώντας για τους θεσμούς

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα διαρκἐσει ή αν μπορεί πλέον να ανακοπεί αυτή η φασαριόζικη έκπτωση του πολιτικού λόγου, εντός Κοινοβουλίου αλλά και στις τηλεοπτικές οθόνες· και καλύτερα να μη γίνει λόγος για τους κόλπους της κοινωνίας. Νόμοι, γκαζόζες, απειλές, ξεφωνήματα, τουαλέτες, ουρλιαχτά αναμιγνύονται με μιαν απίστευτη ευκολία· το κράμα τους εκσφενδονίζεται προς τους πολίτες και κηλιδώνει συνειδήσεις, θεσμούς, ηθικές προσταγές, συναισθήματα -στο τέλος, αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα, θα αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη νοημοσύνη μας την ίδια, θ’ αρχίσουμε να τσιμπιόμαστε έαν ζούμε σε χώρα με ζωντανούς ανθρώπους ή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι εικονική. Πώς βρέθηκαν την ίδια χρονική στιγμή τόσοι αλλοπρόσαλλοι να στρογγυλοκάθονται στα βουλευτικά έδρανα;

Διδακτορικό θέμα για φοιτητές του μέλλοντος φαντάζει η ως άνω απορία [εμ, είναι να μην απορεί κανείς;], σε πολλούς δε επιστημονικούς τομείς, από την κοινωνιολογία και την πολιτική έως την ψυχανάλυση και το σατιρικό δράμα. Αφθονο υλικό αλλά πολύ ακαταλαβίστικο, αδερφέ, θα λένε οι ερευνητές φοιτητές, απορώντας προφανώς για τη χθαμαλότητα λόγων-έργων-εικόνων των προγόνων.

Σημεία των καιρών θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά θα δικαιολογούσε έτσι τον άτεγκτο οικονομισμό που έχει τυλίξει τον πολιτισμό μας, τον αρτιότερο υλικοτεχνικά, αλλά ίσως τον χειρότερο ηθικοπολιτικά. Πάντα ο σκοπός αγίαζε τα μέσα αλλά υπήρχε και λίγο τακτ, όσο σκληρά κι απάνθρωπα κι αν ήσαν τα μέσα -σήμερα αδιαφορούν τι θα πούμε εμείς, το πόπολο· όχι μόνο αδιαφορούν αλλά και χασκογελάνε, σίγουροι για τους λόγους τους και τις κινήσεις τους, για τα «επιτεύγματά» τους εννοείται. Εάν εξευτελίζεται η δημοκρατία; Ελάτε τώρα, πού ζείτε; Την κόβουμε και τη ράβουμε στα μέτρα μας -ποιος θα αντιδράσει;

Αυτό είναι το θέμα, ότι ουδείς διαμαρτύρεται γι’ αυτήν την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, για την κατάντια του πολιτεύματος, για την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στον κοινό νου. Καμμένος και Φωκάς, Ψαριανός και Αμυράς [να κι η ρίμα...], Παπαχριστόπουλος και Βούτσης, Θεοδωράκης, Γεωργιάδης, Πολλάκης, Κοτζιάς, Μεγαλοοικονόμου και πλείστοι άλλοι συνθέτουν ένα πρωτοφανές για την απροσδιοριστία του και για τον βαθμό δυσκολίας του παζλ -μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν πώς μετακινούνται, με ακρίβεια δε, θα έλεγε κανείς. Δεν λες, λυσιτελέστατες οι κινήσεις τους, αν και είναι κομμάτι δύσκολο να πεις κάτι τέτοιο για όλους αυτούς τους μετακινούμενους, φωνασκούντες, απειλούντες, κραυγάζοντες, ασχημονούντες.

Ολοι οφείλουμε να εναντιωθούμε σε αυτήν την εκφυλιστική πορεία της πολιτικής ζωής. Πού, αλήθεια, βόσκει η δικαιοσύνη -του καθενός [αλλά και η ίδια η εξουσία της]; Και η δημοσιογραφία φαίνεται να κρατά αποστάσεις ή να φέρεται ομοιοτρόπως· τινές προσπερνάνε τα φαινόμενα σιωπηρά και έτεροι τα εκχυδαΐζουν ακόμη περισσότερο, αφού δεν τους ενδιαφέρει το πολίτευμα αλλά οι ευνοούμενοι πολιτικοί τους. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Εκτός εάν άπαντες έχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι η ροή των πραγμάτων και δεν υπάρχει αναστροφή [οι άνθρωποι δεν διαβάζουν, δεν συμμετέχουν στα κοινά και λοιπά]. Εάν έτσι νομίζουμε, έτσι και ας είναι. Βγαίνει, όμως, πέρα «έτσι» η ζωή; Τι γίνεται με την ίδια τη δημοκρατία;

Υμνητής του Καλαμπόκα ο υποψήφιος δήμαρχος της ΝΔ στην Πάτρα - Ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα, γιου του Νίκου Τεμπονέρα.

Την υποψηφιότητα του Νίκου Παπαδημάτου για τον Δήμο Πατρέων με τη στήριξη της ΝΔ σχολίασε με εκτενή ανάρτηση του στο facebook ο Διονύσης Τεμπονέρας, γιος του Νίκου Τεμπονέρα.

Στο κείμενο του, μεταξύ άλλων, σημειώνει:

«Πριν τρεις μέρες κατά την επίσκεψή του στην πόλης της Πάτρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αυτοπροσώπως παρακαλώ, το χρίσμα της ΝΔ για το Δήμο, στον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Νίκο Παπαδημάτο. Ο Νίκος Παπαδημάτος, γνωστός στην πόλη για την δράση του με την ομάδα των «Κενταύρων» -από τα ιδρυτικά μάλιστα στελέχη- είναι εκείνος ο οποίος είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε όλη την Πάτρα και όχι μόνο, το Γενάρη του 2008,λίγες μέρες μόνο μετά την συμπλήρωση 17 ετών από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονερα, όταν σε κοπή πίτας οργανώσεων της ΟΝΝΕΔ, ύμνησε τον Γ. Καλαμπόκα, καταδικασμένο για τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή. Ο ύμνος στον αμετάκλητα τότε καταδικασμένο δολοφόνο δόθηκε με τον Ν.Παπαδημάτο να του αφιερώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της πρωτοχρονιάτικης πίτας και να λέει: «H παράταξη δεν πρέπει να ξεχνά τους αγωνιστές της, όπως τον αγωνιστή Γιάννη Καλαμπόκα», ενώ αμέσως μετά το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Την επομένη μέρα και μετά το σάλο που δημιουργήθηκε και την κατακραυγή όλου του δημοκρατικού κόσμου ο …γενναίος βουλευτής έβγαλε μια ανεκδιήγητη ανακοίνωση λέγοντας ότι δήθεν αναφερόταν στα πεπραγμένα και την προσφορά του Γ. Καλαμποκα στην ΟΝΝΕΔ ..πριν τη δολοφονία!»

Παρακάτω σημειώνει:

«Η υποψηφιότητα Παπαδημάτου δεδομένα αποτελεί πρόκληση για όλο το δημοκρατικό κίνημα, για τον εκπαιδευτικό κόσμο, για τους αγώνες της νεολαίας. Δεν μπορεί να προσβάλει την μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα όσο και αν επιδιώκει να κάνει ακριβώς αυτό… Αποτελεί όμως συνειδητή επιλογή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας να ενσωματώσει όλο το ακροδεξιό αφήγημα των ημερών. Να επιβραβεύσει το φασισμό στην πιο σύγχρονη εκδοχή του. Να προσβάλει την ιστορία ξαναπαίρνοντας πίσω το ακροατήριο της …σοβαρής Χρυσής Αυγής. Η οριστική αυτή μεταστροφή όμως είναι ένας δρόμος που δεν έχει γυρισμό».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα:      

    

imerodromos.gr