Να μάθουμε τα παιδιά να αγαπούν τα μουσεία

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Τα μουσεία μας, ο χώρος στον οποίο η Ιστορία μένει ζωντανή και αναβιώνει από τη θέαση αυτών που έχει αφήσει πίσω της. Είναι αυτά που μας κληροδότησε το παρελθόν για να μας αφυπνίσει για το μέλλον. Τα μουσεία μας, μέρη στα οποία τα ιστορικά γεγονότα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, μαρτυρώντας μας τις ανάγλυφες αλήθειες τους.

Γιατί τόσα χρήματα σε καφετέριες;  Γιατί τα περισσότερα κλαμπ να είναι γεμάτα και τα περισσότερα μουσεία μας να νεκρώνουν από την παρουσία νέων ανθρώπων, μαθητών και φοιτητών; Γιατί τα μουσεία μας είναι τις περισσότερες φορές άδεια; Ο συναρπαστικός κόσμος της γνώσης, πόσα περισσότερα μπορεί να σου δώσει από μισή ώρα σε έναν αποπνικτικό χώρο γεμάτο ηχορύπανση; Και όμως, τα μουσεία μας δεν έχουν αρκετό κόσμο.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι γονείς μας μάθαιναν τα παιδιά τους να αγαπούν τα μουσεία και τους μάθαιναν να τα αγαπήσουν;  Αν τα σχολεία κανόνιζαν περισσότερες επισκέψεις σε αυτά; Γιατί δε μας προβληματίζει το γεγονός πως τα περισσότερα παιδιά δε γνωρίζουν σωστά τα πιο διάσημα ιστορικά γεγονότα;

Η γνώση δεν είναι ανιαρή. Σου προσφέρει εσωτερική χαρά, η επίσκεψη σε ένα μουσείο μπορεί να σου δώσει χαρά μεγαλύτερη από κέντρα διασκέδασης. Η γνώση του παρελθόντος είναι εκείνη η οποία σε αποτρέπει από το να επαναλάβεις τα ίδια λάθη στο μέλλον.

Να μάθουμε στα παιδιά να αγαπούν τα μουσεία. Να τα αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα. Η αισθητική απόλαυση της ομορφιάς του παρελθόντος, η συμμετοχή μας με τη θέαση του ιστορικού αποτυπώματος, η γνωριμία μας με τα ιστορικά συμβάντα, πόσο εσωτερική χαρά να μπορούν να μας δώσουν άραγε;

Να αγαπήσουμε το μουσείο. Είναι ένα κύτταρο της περασμένης Ιστορίας, το οποίο θέλει και προσπαθεί να μείνει ζωντανό μέσα σε ένα σαρωτικό και ταραγμένο σήμερα, που συνεχώς μας προειδοποιεί για τους κινδύνους που έχει η άγνοια.

H προεκλογική αγωνία ενός σκεπτικιστή

Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ και σίγουρα δεν είμαι Ν.Δ. Από τους πολλούς -ισμούς ο σκεπτικισμός είναι αυτος με εκφράζει περισσότερο. Ο πολιτικός που με γοήτευε από τα 18 μου ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος. Με γοήτευε γιατί με έκανε να ονειρεύομαι και να νοιώθω. Γιατί ήταν άνθρωπος με συναίσθημα που δεν φοβόταν να το μοιρασθεί. Και έμοιαζε αυθεντικό συναίσθημα..

Από τότε έως σήμερα πολλά άλλαξαν. Ο Λ.Κ. έχει από καιρό φύγει απ τη ζωή και πριν 4 χρόνια αυτοί που με κάποιο τρόπο θεωρούνται κληρονόμοι του ήρθαν στην εξουσία. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με αυτό ούτε ιδιαίτερα δικαιωμένος ένοιωσα αλλά ούτε και ιδιαίτερες προσδοκίες είχα. Αυτός ο σκεπτικισμός μου πάλι;..

Σήμερα όμως κάτι μέσα μου “χοροπηδάει”. Πιάνω τον εαυτό μου να φορτίζεται συναισθηματικά βλέποντας αυτά τα πρόσωπα της νεοδεξιάς να κραυγάζουν και να σφυρίζουν στις κάθε μορφής οθόνες. Κάποιες φορές φοβάμαι-αναρωτιέμαι “Μήπως έγινα Συριζα;” Αλλά όχι. Είναι αυτή η γλοιώδης εικόνα και το αίσθημα φθόνου τους, που με φοβίζει.

Αναρωτιέμαι πραγματικά, ποιό είναι το βασικό επιχείρημα που κάνει έναν πολίτη να τους ψηφίζει. Δηλαδή να τους επιβραβεύει και να τους προκρίνει να τον διοικήσουν. Αυτό που μπορώ να απομονώσω ως βασικό επιχείρημα περιέχεται στη φράση: “Καλύτερα εργαζόμενοι με 500 ευρώ παρά άνεργοι”. Πίσω από αυτή τη φράση αναπτύσεται η αφήγηση πως η ΝΔ είναι ξεκάθαρα υπερ του κεφαλαίου άρα υπερ της εισροής του με τη μορφή επενδύσεων στον ιδιωτικό τομέα, άρα δημιουργία θέσεων εργασίας, άρα ανάπτυξη.

Δεν θα εστιάσω την έκθεση της Τραπεζας της Ελλάδος που δείχνει πως το 2018 ήταν η χρονιά με τη μεγαλύτερη εισροή κεφαλαίων (3,6 δισ) της τελευταίας δεκαετίας (15/6/2019). Θα αναρωτηθώ αν αυτό το ζητούμενο καθησυχάζει και είναι αρκετό για να δικαιώσει μια ψήφο.

Δεν μπαίνει, δηλαδή, θέμα όρων στη παραγωγική διαδικασία; Θέμα υπεράσπισης βασικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων; Θέμα σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πριν την επιδίωξη του κέρδους; Ή μήπως θα γίνουμε όλοι “επενδυτές” όπως το 1999;

Αν μοιάζουν τώρα τα 500 ευρω τόσο ποθητά γιατί να μη μοιάζουν αύριο τα 400 και μεθαύθριο τα 300; Γιατί μετά πο 10 χρόνια να μη κυριαρχεί το επιχείρημα: ‘Ψηφίστε μας για να διασφαλίσουμε ειδικά διαμορφωμένους χώρους εκτέλεσης των εργαζόμενων που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα;” Είναι το μοντέλο της Κίνας που μας γοητεύει;

Ξεχάσαμε τις προτάσεις να πουλήσουμε κομμάτια Ελληνικής γης για να ξεχρεώσουμε. Δεν θα ήταν π.χ. μια ωραία νεοφιλελεύθερη επένδυση το Leasing των Κυκλάδων ή της Πελοπονήσου;

Τι εννοώ. Δεν είναι θέμα 500 ευρώ ούτε καν θέμα εργασίας ή πατριωτισμού. Είναι θέμα αξιακών προτεραιοτήτων του τύπου: Δέχεστε πως το χρήμα είναι πάνω απ όλα; Ή μάλλον, πιό σωστά, δέχεστε πως πρέπει το χρήμα να είναι πάνω απ όλα; Γιατί σήμερα φαίνεται σαν να είναι. Το δεχόμαστε; Έχει σημασία μόνο το προσωπικό συμφέρον; Αν ναι μπορεί να διακριθεί πλήρως από το κοινωνικό συμφέρον; Δηλαδή αν οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν μπορούμε να περνάμε δίπλα τους σφυρίζοντας αδιάφορα. Μπορείς να είσαι ευτυχής ή καλύτερα, ευδαίμων όταν είσαι μέσα σε ενα σύνολο με οικονομική δυστυχία; Κι αν ναι, γιατί έτσι γίνεται συνήθως, το δεχόμαστε ως δεδομένο;

Είναι απαραίτητη και η συντήρηση- ομοιόσταση στα ανθρώπινα συστήματα. Είναι η αίσθηση της σταθερότητας και του γνώριμου που μειώνει το φόβο. Όμως αν διατηρείται ξεπερνωντας ένα κρίσιμο όριο τότε τα συστήματα πεθαίνουν. Αυτά που τώρα υπάρχουν ως δεδομένα στον καπιταλιστικό τρόπο λειτουργίας είναι σημαντικό να τα αναγνωρίζεις ως ανθρώπινες επιλογές που διαμορφώνουν ενός είδους ισορροπία όμως αν τα αποδεχτείς πληρως και δεν τα αμφισβητείς οραματιζόμενος κάτι διαφορετικό και πιό συμβατό με τις ανθρώπινες ανάγκες εκπολιτισιμού, τότε επέρχεται η στασιμότητα και ο θάνατος.

“Καλά όλ αυτά, αλλά τι σχέση έχει ο Συριζα; Αυτοί δήλωναν πως θα μας βγάλουν απ τα μνημόνια και μας έβαλαν χειρότερα.” θα πει κάποιος.

Τώρα τι να πω. Τι παρακμή! Έχω φτάσει στο σημείο να υπερασπίζομαι τον Συριζα!

Θα πω όμως πως δεν περίμενα να εκπληρώσει αυτό που δήλωνε. Νομίζω πως ήταν “ηλίου φαεινότερη” η αδυναμία οποιουδήποτε να το πετύχει. Μη ξεχνάμε πως ο Σαμαράς έκανε εκλογές όταν έβλεπε τι ερχόταν και σαν γνήσιος παραδοσιακός πολιτικός κοίταξε να σώσει το τομάρι του.

Αυτό που δεν μπορώ να διακρίνω είναι αν και οι ίδιοι, στον Συριζα, το ήξεραν και έλεγαν συνειδητά ψέματα ή αν λειτούργησαν σαν υπερόπτες και παντοδύναμοι έφηβοι με άγνοια κινδύνου και θνητότητας! Τείνω να πιστέψω το δεύτερο.

Ναι είχα μια ελπίδα για μια καλύτερη συμφωνία. Μέχρι εκεί. Δεν τα κατάφεραν. Όμως ψηφίστηκαν για να το δοκιμάσουν.

Διάβασα την παρουσίαση των πεπραγμένων της τετραετίας και τις προγραμματικές δηλώσεις τους προσπαθώντας να διατηρήσω τον σκεπτικισμό μου. Μπόρεσα ν αναγνωρίσω ως βιωμένα κάποια και ως υπερβολικά ή ανύπαρκτα κάποια άλλα.

Μπορεί κάποιος να τ’ αμφισβητεί όλα ως επιτυχίες αλλά μη ξεχνάμε πως η πολιτική όπως και η ζωή βασίζεται σε συγκριτικά μεγέθη. Μεγέθη που καθορίζονται σημαντικά από τη ποιότητα της πληροφορίας που φτάνει στους πολίτες-αποδέκτες. Να μιλήσουμε τώρα για τα Μ.Μ.Ε.; Για τους Μαρινάκηδες και σια; Δεν τον “παίζουν” (ακόμα) τον συριζα (Φανταστείτε τι θα έγραφαν τα Μ.Μ.Ε. αν είχαμε φτάσει σε αυτούς τους οικονομικούς δείκτες και αυτό το ποσοστό μείωσης της ανεργίας με τη ν.δ. κυβέρνηση!!!) Αυτό σε επίπεδο πραγματικής αξίας ενός κόμματος το θεωρώ πολύ θετικό. Σε επίπεδο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης πολύ κακό.

Ο Συριζα μπορεί να κάνει κι άλλους συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις. Νομίζω όμως πως έχει ακόμα πρόθεση να απαλύνει τις απάνθρωπες επιπτώσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού διατηρώντας κρατικές ρυθμίσεις στην ασύδοτη λειτουργία της Αγοράς, εστιάζοντας πρισσότερο στην οικολογική δράση και σκέψη, διατηρώντας στοιχεία Ανθρωπισμού στις κοινωνικές πολιτικές για τους πιο -βιο-ψυχο-κοινωνικά- αδύναμους, αντιστεκόμενος στην ακροδεξιά ρατσιστική εισβολή και ρητορική και τιθασσεύοντας τον πειρασμό της γενικευμένης διαπλοκής που παράγεται απο την απληστία της εξουσίας.

Η νεοδεξιά το λέει χωρίς ντροπή: Στηρίζει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού (μακρινός πλέον από τον παραδοσιακό προοδευτικό Φιλελευθερισμό) γιατί το θεωρεί ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ!

Με τρομάζει πολύ όταν δεν μπορείς να δεις τουλάχιστον δυο όψεις στα πράγματα.

Ο Συριζα μπορεί να μοιάζει σε κάποιες εκφάνσεις του στη νέα δεξια (διορισμοί ημετέρων, αναποτελεσματικότητα, Σαββίδηδες, Πολλάκηδες κ.α.) . Έχω όμως την αίσθηση πως ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι του διατηρεί ένα συναίσθημα ντροπής όταν το κάνει. Όταν πάψει να ντρέπεται θα έχει ταυτιστεί πλήρως. Όσο το διατηρεί μου είναι αρκετό για να μη τον ταυτίσω.

Δ.Κ. (Ο “Σκεπτικιστής”)

Από τον Αϊλάν στη Βαλέρια

Του Παντελή Μπουκάλα

Καταναλώνουμε πια τόσον πολύ εικονογραφημένο, κινηματογραφημένο και σκιτσογραφημένο θάνατο κάθε μέρα, και αρχίζουμε να τον καταναλώνουμε από τόσο μικρή ηλικία, τάχα παίζοντας μαζί του σε οθόνες κινητών και υπολογιστών, που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μια επιπλέον φωτογραφία θανάτου είναι όντως συγκλονιστική, γροθιά στο στομάχι ή μαχαίρι στην καρδιά.

Θέλουμε να συγκλονίζει –ας μην το αμφισβητήσουμε και αυτό, γιατί τότε η απελπισία θα είναι ριζική και ανίατη–, η συνήθεια όμως μπορεί να τα μικρύνει όλα. Ακόμα και το δέος, τη φρίκη, τις τύψεις. Εστω κι αν πρόκειται για τον θάνατο ενός ανήλικου παιδιού. Οπως της μόλις δίχρονης Βαλέριας από το Ελ Σαλβαντόρ, που πνίγηκε στον Ρίο Γκράντε. Στην αγκαλιά του πατέρα της και μέσα από την μπλούζα του. Ο εικοσιπεντάχρονος Οσκαρ Ραμίρες την είχε βάλει εκεί για να μην την αρπάξουν τα ρεύματα του ποταμού. Μα το ποτάμι ήταν θολό. Θολό, κατεβασμένο. Κι έπνιξε και τους δύο. Οπως τα δυο αδέλφια του τραγουδιού. Αν έπαιζαν σε ταινία, σε κάποιο από κείνα τα καουμπόικα που μας γνώρισαν παλιά τον Ρίο Γκράντε, θα τα κατάφερναν να επιβιώσουν, κατά τους ορισμούς του χάπι εντ. Αλλά η ζωή έχει δικό της σκηνοθέτη. Τον θάνατο.

Σχεδόν μια τετραετία πριν, τον Σεπτέμβριο του 2015, προσπάθησε να συγκλονίσει το οικουμενικό κοινό η φωτογραφία ενός άλλου πνιγμένου παιδιού: του Σύρου Αϊλάν Κούρντι, τριών ετών. Στα νερά του Αιγαίου είχε πνιγεί και ο αδελφός του ο Γαλίμπ, και η μάνα του. Αφωτογράφητοι αυτοί. Τότε η Ευρώπη είχε δείξει κάποια προθυμία ανθρωπισμού, νοθευμένη πάντως από τους υπολογισμούς για το κέρδος των επιχειρήσεών της από την πρόσληψη φτηνού εργατικού δυναμικού, προσφυγικού και μεταναστευτικού. Εκτοτε όμως αυξήθηκαν τα τείχη και οι φράχτες στις χώρες της Ε.Ε., που δεν αδιαφορούν μονάχα για τον ανθρωπισμό και τα λοιπά ιδεαλιστικά, αλλά και για την ίδια την υπογραφή τους σε επίσημες αποφάσεις. Ενισχύθηκε επίσης παντού η Ακροδεξιά, ακόμα και σε φασιστική ή φιλοναζιστική εκδοχή, οι δε «ιδέες» της διέβρωσαν και τη θεσμική Δεξιά. Και βέβαια, εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ, είδωλο πια των ακροδεξιών όπου γης. Ενας φανατικός τειχολάτρης, που ούτε τον Αϊλάν θυμάται ούτε η Βαλέρια τον απασχόλησε. Τεκμήριο ο συλλογισμός του, που θα μηδενιζόταν σαν εξωφρενικά βλακώδης σε οποιοδήποτε γυμνάσιο οποιασδήποτε χώρας: «Οι Δημοκρατικοί θέλουν ανοιχτά σύνορα και τα ανοιχτά σύνορα σημαίνουν ότι οι άνθρωποι πνίγονται στα ποτάμια». Εφιάλτης.

   

Οι 20 πλάνες ενός ψηφοφόρου

Πολιτικοί με πουκάμισα στο λευκό της αγνότητας και γυρισμένα μανίκια για να μας δείξουν θέληση για σκληρή δουλειά. Ψηφοφόροι που προτιμούν το συναίσθημα από την εξειδικευμένη γνώση. Είναι οι προτιμήσεις μας ορθολογικές; Είναι οι κρίσεις μας λογικές; Σαφώς και όχι!

Οι κανόνες της λογικής συχνά παραβιάζονται από γνωσιακές μεροληψίες και διαστρεβλώσεις (cognitive bias & distortions).

Ο εγκέφαλός μας κάνει λάθη στην επεξεργασία των πληροφοριών που λαμβάνει. Κάνει νοητικά άλματα, κλέβει, του αρέσουν τα μοτίβα & είναι αρκετά τεμπέλης. Προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα εποχή, με παλιά υλικά και περιοριστικά εξελικτικά κατάλοιπα. Ο μηχανισμός αυτοεξαπάτησής μας, χτίζει μεροληπτικά αφηγήματα και ψεύτικες ιστορίες, δημιουργώντας μια πλαστή πραγματικότητα κι αποκρύπτοντας τυχόν αποδείξεις κατάρριψης. Ο μέσος ψηφοφόρος (δεν υπάρχει κάτι τέτοιο) συνήθως πέφτει σε παγίδες. Σε πολλές παγίδες. Ας δούμε 20 από αυτές:

Ξεκαθαρίζω ότι δεν ευελπιστώ στο ελάχιστο ότι θα δείτε και πολλοί τον εαυτό σας σε κάποια από τις παρακάτω μεροληψίες, αφού ήδη ξεκίνησε να συσκοτίζει τα λόγια μου η «προκατάληψη της επιλογής» σας

1. Προκατάληψη Υποστήριξης των Επιλογών μας (Choice-Supportive Bias).

Όταν κάνουμε μια επιλογή, έχουμε την τάση να αισθανόμαστε καλά με αυτή, υποβαθμίζοντας τα τυχόν θετικά των επιλογών που απορρίψαμε. Επιλέγουμε κάτι κι αυτόματα το υποστηρίζουμε πεισματικά, μόνο και μόνο επειδή το επιλέξαμε, χωρίς δυνατότητα ν΄ αναγνωρίσουμε το λάθος μας ακόμη κι όταν δεν μας εμπνέει όπως το είχαμε υποψιαστεί από την αρχή.  Μπορούμε να  φτάσουμε ως τη σημείο να εξορθολογίσουμε υποσυνείδητα ακόμη τις βλακείες μας, φτάνει να μην αισθανόμαστε άσχημα (γνωστό και ως σύνδρομο του αγοραστή της Στοκχόλμης)

Επομένως. Έχετε επιλέξει τι θα ψηφίσετε; Τέλος! δεν πρόκειται να παραδεχτείτε ότι η επιλογή σας δεν είναι καλή.

2. Η τύφλωση της προκατάληψης της επιβεβαίωσης (Confirmation Bias)

Η τάση να δίνουμε έμφαση και να διαλέγουμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τα πιστεύω μας, τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις ή προκαταλήψεις μας , ενώ υποσυνείδητα αγνοούμε όσες δεν τις επιβεβαιώνουν ή και τις αντικρούουν.  Αυτή η αναζήτηση μιας διαστρεβλωμένης πραγματικότητας μας καθιστά ανάπηρους ως προς την αντιμετώπιση της αλήθειας.

Έτσι βρίσκετε φυσιολογικό να διαβάζετε τα site & τις εφημερίδες που είναι φίλιες προς την κομματική σας επιλογή και ν΄ αγνοείτε λίγο πολύ όλα τα υπόλοιπα.

Πηγή

Όλοι οι άνθρωποι είναι μαθήματα ζωής

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δεν πρέπει να μετανιώνεις στη ζωή σου για τους ανθρώπους που γνώρισες. Καλούς, κακούς, συνεπείς και ασυνεπείς, σκληρούς, ευαίσθητους ή άπιστους. Δεν πρέπει να σπαταλάς ώρες στις οποίες να λες «γιατί αυτή τη γνώρισα», «γιατί ήρθε αυτός ο άνθρωπος στο διάβα μου», «καλύτερα να μην τον γνώριζα».

Κανένας άνθρωπος δεν έρχεται στη ζωή μας για να μας βλάψει ή ευεργετήσει απλά. Όλοι τους είναι ένας πολύτιμος τρόπος της ζωής να μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας, να εμβαθύνουμε στο νόημα της ζωής και να διεισδύσουμε στον δικό μας εαυτό, γινόμενοι καλύτεροι άνθρωποι.

Κανένας άνθρωπος της ζωής μας δεν είναι χάσιμο χρόνου. Ούτε ο μικρότερος, ούτε ο μεγαλύτερος, ούτε ο άσχημος, ούτε ο όμορφος, ούτε ο μορφωμένος, ούτε ο αμόρφωτος. Κανένας τους δεν είναι άχρηστος για την πορεία μας, ούτε εκείνος που μας αγαπάει, ούτε εκείνος που μας περιφρονεί. Κανένας δεν έρχεται τυχαία στη ζωή μας, έρχεται για να εκπληρώσει εκείνο τον σκοπό της ζωής που θέλει μέσα από τη χαρά ή τον πόνο, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που σου προκάλεσε πόνο, δεν ήρθε στη ζωή σου για να σε κάνει να τον μισείς ή να σκέφτεσαι πως δε θα έπρεπε να τον γνωρίσεις. Ήρθε για να σε βοηθήσει να μην του μοιάσεις, να σου δώσει εκείνο το έναυσμα που θα σου επιτρέψει να εξελίξεις την ψυχή σου προς το καλύτερο.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ανούσιος, κανένας δεν έρχεται δίχως κάτι να αφήσει μέσα μας. Κανένας δεν έρχεται να μας χαρίσει στιγμές, έτσι τυχαία. Αν σκεφτούμε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να βοηθήσουν την ψυχή μας να γίνει καλύτερη, δε θα πονάμε τόσο πολύ.

Δεν πρέπει να μισείς τους ανθρώπους που η ζωή έφερε στο διάβα σου, όλους πρέπει να τους ευχαριστείς. Είναι όλοι τους ο λόγος που εσύ είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα, ο λόγος που έγινες μία προσωπικότητα ολοκληρωμένη.    

Ευσεβείς πόθοι και πραγματικότητα – Τα δεδομένα της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας στην Ανατολική Μεσόγειο

Του Δημήτρη Μηλάκα

Θα είχαν «πλάκα» αυτές οι λεκτικές αντιπαραθέσεις (του στυλ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» ή «θα φωνάξω τους φίλους μου να σε δείρουν») μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας αν πίσω τους δεν υπήρχαν απτά συμφέροντα και μεγάλα σχέδια που βρίσκονται, όπως φαίνεται, στην τελική φάση της δρομολόγησής τους. Το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο εξελίσσεται με τη συμμετοχή μεγάλων παικτών, οι οποίοι, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιούν τις αναλώσιμες μαριονέτες τους…

Οι πολιτικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία θέλουν να εμφανίζονται ότι παίρνουν ισότιμα μέρος σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι, το οποίο έχει στόχο τελικά τη διανομή των επιβεβαιωμένων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν βρεθεί στην κυπριακή ΑΟΖ και αυτών που εκτιμάται ότι υπάρχουν δυτικότερα σε περιοχές νότια του Καστελόριζου.

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία οι κυβερνήσεις υπογραμμίζουν τις σημαντικές συμμαχίες που έχουν συνάψει με τους ισχυρούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα προστατέψουν τα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου. Ωστόσο οι Τσίπρας και Αναστασιάδης αρνούνται να δουν την πραγματικότητα: τέσσερα τουρκικά πλοία (δύο ερευνητικά και δυο γεωτρύπανα) συνοδευόμενα από τουρκικά πολεμικά πλοία κόβουν βόλτες, τρυπούν και ερευνούν στην κυπριακή ΑΟΖ.

Την ίδια στιγμή οι ισχυροί φίλοι της Ελλάδας και της Κύπρου, καταρχάς οι Ευρωπαίοι εταίροι, παρότι η Άγκυρα καταπατά ευρωπαϊκό έδαφος, περιορίζονται στην έκδοση «σκληρών» ανακοινώσεων. Προφανώς τα οικονομικά συμφέροντα χωρών της Ε.Ε. όπως η Γερμανία και η Ολλανδία είναι τόσο μεγάλα στην Τουρκία, ώστε η πιθανότητα επιβολής ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Άγκυρας είναι απογοητευτική.

Παρ’ όλα αυτά οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία δεν πτοούνται καθώς θεωρούν την αμερικανική έμπρακτη υποστήριξη δεδομένη αν η Τουρκία τραβήξει κι άλλο το σχοινί. Προφανώς λησμονούν ότι οι ΗΠΑ, αφού υποκίνησαν μέσω της ελληνικής χούντας το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου για να δημιουργηθούν τα προσχήματα για την τουρκική εισβολή, παραμένουν μέχρι σήμερα θεατές της κατοχής του μισού νησιού.

Τα ελληνικά επιχειρήματα

Το επιχείρημα που προβάλλεται στην Αθήνα και τη Λευκωσία είναι ότι σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δηλαδή:

● Η Τουρκία απομακρύνεται από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα.

● Οι ΗΠΑ προώθησαν τη δημιουργία της «συμμαχίας» Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, την οποία μάλιστα εποπτεύουν.

● Μέσω των ΗΠΑ έχει ρυμουλκηθεί στον «άξονα» Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και η Αίγυπτος

● Η Γαλλία έχει απτά οικονομικά συμφέροντα (οικόπεδο με πλούσιο κοίτασμα στην κυπριακή ΑΟΖ) και έχει ήδη συνάψει συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με τη Λευκωσία.

● Όπως μας λέει, ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει λάβει ισχυρές διαβεβαιώσεις υποστήριξης από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Γαλλίας πως οι γαλλικές δυνάμεις θα εμποδίσουν την Τουρκία να επιβάλει διά της βίας τις θέσεις της στην περιοχή.

Από την Κύπρο, όπου βρέθηκε για την κηδεία του Δημήτρη Χριστόφια, ο Αλέξης Τσίπρας θεώρησε ωφέλιμο να απαντήσει στα όσα είχε πει νωρίτερα ο Πρόεδρος της Τουρκίας:

«Λίγο πριν έρθω σήμερα εδώ στην ΕΛΔΥΚ να αποτίσω φόρο τιμής στους πεσόντες, συνεργάτες μου με πληροφόρησαν ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε κάποιες δηλώσεις. Είπε, απευθυνόμενος στον Έλληνα πρωθυπουργό, ότι “λέει κάποια πράγματα μιλώντας μόνος του, αλλά εγώ θα συνεχίσω τον χαβά μου”. Θέλω να απαντήσω σε αυτή τη δήλωση λέγοντας, πρώτον, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν λέει κάποια πράγματα, αλλά μιλάει τη γλώσσα του διεθνούς δικαίου, τη γλώσσα της λογικής, της αλήθειας και της αποφασιστικότητας.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μιλάει μόνος του, αλλά έχοντας στο πλευρό του την Ε.Ε., όλα τα κράτη – μέλη της Ευρώπης και τη μεγάλη πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας, αλλά και κάθε χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας».

Οι τουρκικές απειλές

Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, πρόεδρος του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης και κυβερνητικός εταίρος του Ταγίπ Ερντογάν, επιτέθηκε στην Ελλάδα και στον Τσίπρα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του. «Η Ελλάδα παίζει με τη φωτιά. Ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής, ο Τσίπρας, με θράσος δήλωσε πως θα έχουμε τίμημα αν επιμείνουμε στις γεωτρήσεις. Η κουτσή πάπια ο Τσίπρας είπε πως θα μας εμποδίσουν», τόνισε ο Μπαχτσελί και συμπλήρωσε:

«H Ελλάδα πρέπει να ξέρει πως δεν έχει γεννηθεί ο πειρατής που μπορεί να μας εμποδίσει στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. O Tσίπρας πρέπει να σταματήσει να προκαλεί και να ασχοληθεί με την Ιστορία. Πρέπει να πάρει μάθημα από τους παππούδες του που έπεσαν στη θάλασσα στη Σμύρνη. Αν δεν το κάνει, τότε από τώρα πρέπει να είναι έτοιμος να τσακιστεί, να βυθιστεί στη θάλασσα».

Κλείνοντας ο Τούρκος πολιτικός επισήμανε: «Προκαλώ! Ο Τσίπρας να βγει μπροστά μας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και να δει τι θα πάθει».

Απέναντι στην τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ, η οποία εκδηλώνεται στην πράξη, και απέναντι στις απειλές της Άγκυρας ότι θα πραγματοποιήσει γεωτρήσεις (και) στην περιοχή του Καστελόριζου, η Αθήνα (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) προβάλλει ως επαρκές ανάχωμα τις «στρατηγικές σχέσεις» που αναπτύσσει η χώρα με τους Αμερικανούς.

Ανάμεσα στις αποδείξεις για το βάθος αυτής της στρατηγικής ελληνοαμερικανικής σχέσης η Αθήνα προβάλλει το υπό ψήφιση νομοσχέδιο East Med Act που έχει ήδη περάσει από την αρμόδια Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Το «Νομοσχέδιο για την Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο», όπως ονομάζεται, επιχειρεί να αναμορφώσει τη γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου τοποθετώντας την τριμερή συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ – Κύπρου στο επίκεντρο του στρατηγικού ενδιαφέροντος της Ουάσιγκτον. Ανάμεσα στις πολλές προβλέψεις του περιλαμβάνεται και η άρση του εμπάργκο όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και η καταγραφή των τουρκικών παραβιάσεων.

Για να επιβεβαιωθούν στην πράξη όλοι αυτοί οι ευσεβείς πόθοι της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλευράς, θα πρέπει κατ’ αρχάς να επισφραγιστεί η ρήξη στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Η επικείμενη συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν στην Οζάκα στο περιθώριο της συνόδου των G20 πιθανότατα θα δώσει την εκκίνηση για εξελίξεις…   

Αγανακτήστε ελεύθερα!

Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου

Ζούμε ήδη στην εποχή της γενικευμένης αγανάκτησης. Μπορούμε να το διαπιστώνουμε καθημερινά όλο και περισσότερο. Το βλέπουμε τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό που κυριαρχεί είναι η πόλωση, η οποία εντείνεται διαρκώς.

Μας το δείχνει η κατάσταση στη Βρετανία για το Brexit, το βλέπουμε στις ΗΠΑ για τη μετανάστευση ή τις αμβλώσεις, το ζούμε στην Ελλάδα με τις διπλές εκλογικές αναμετρήσεις, το βιώσαμε στην προεκλογική περίοδο για το Ευρωκοινοβούλιο. Παντού κυριαρχεί μια απέχθεια προς τον συμβιβασμό, αλλά και το αίσθημα ότι ο αντίπαλος πρέπει να εξαφανιστεί.

Φυσικά, αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι προβλήματα άλυτα επί δεκαετίες έχουν έρθει στο προσκήνιο με ιδιαίτερη δύναμη και πιέζουν ασφυκτικά για μιαν απάντηση, κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο: από την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της μέχρι τα απομεινάρια του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους και την προσπάθεια να σαρωθούν και αυτά από την απληστία των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ του πλανήτη.

«Το κινητήριο συναίσθημα της Αντίστασης ήταν η αγανάκτηση. Εμείς, οι βετεράνοι των αντιστασιακών κινημάτων και των μαχόμενων δυνάμεων της ελεύθερης Γαλλίας, καλούμε τις νεότερες γενιές να δώσουν πνοή στην Αντίσταση και να μεταδώσουν την κληρονομιά και τα ιδανικά της. Τους λέμε: πάρτε τη σκυτάλη, αγανακτήστε!». Αυτό έγραφε, το 2010, ο ενενηντατριάχρονος τότε Στεφάν Εσέλ, μια εμβληματική φιγούρα της γαλλικής Αντίστασης, στο βιβλίο του «Αγανακτήστε!» (εκδ. Πατάκης), το οποίο έγινε πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μεσούσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι αγανακτούμε κυρίως για τους λάθος λόγους και με τους λάθος ανθρώπους. Αυτό αποδεικνύει το κύμα της Ακροδεξιάς, των ρατσιστών και των φασιστών που πλημμυρίζει τις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Συνήθως, οι άνθρωποι επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα και όχι στο πρόβλημα. Ετσι, το σύστημα μπορεί εύκολα να μας ξεγελά, αλλάζοντας τα πρόσωπα στις διάφορες θέσεις και αφήνοντας ανέγγιχτο το πρόβλημα. Αυτό εκτονώνει την οργή, ξεφουσκώνει τις αντιδράσεις και κερδίζει χρόνο για το ίδιο το σύστημα. Δεύτερον, στοχοποιούμε τις φανερές και εκφρασμένες θέσεις των προσώπων, αλλά παραλείπουμε να εξετάσουμε τα κρυμμένα συμφέροντα. «Ποιος κερδίζει απ’ αυτό;» είναι η ερώτηση που κανονικά θα έπρεπε να θέτουμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επιλογές πολιτικών προσώπων.

Με τον τρόπο αυτό, η αγανάκτηση εμφανίζεται σαν μια υπερβολικά συναισθηματική αντίδραση και τίποτα παραπάνω. Στιγματίζεται, καταγγέλλεται και ρίχνεται στον «Καιάδα», στο όνομα του πολιτικού πολιτισμού. Ομως, η αγανάκτηση είναι ένα από τα πλέον παραγωγικά συναισθήματα, στον βαθμό που συνοδεύεται από την κριτική σκέψη και την αναζήτηση των αιτίων.

Φυσικά, στο παιχνίδι αυτό καταλυτικό ρόλο έχουν και τα κόμματα, αφού συχνά προσπαθούν να διοχετεύσουν την αγανάκτηση σε ασφαλείς δρόμους, ακίνδυνους για τα ίδια και τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και στοχοποιούν πρόσωπα: από πολιτικούς αντιπάλους μέχρι τους μετανάστες.

Η προσωποποίηση των προβλημάτων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την παραπλάνηση των πολιτών. Πίσω από τη Μέρκελ, τον Ντράγκι ή τον Τραμπ υπάρχει ένα απρόσωπο σύστημα που λειτουργεί απρόσκοπτα, όσο δεν το αμφισβητούμε. Και αυτός είναι ο μόνος λόγος για να αγανακτούμε. Οσο δεν το κατονομάζουμε ως τον βασικό υπεύθυνο για την αθλιότητα του σήμερα, τόσο συμβάλλουμε στη διαιώνισή του. Λοιπόν, αγανακτήστε ελεύθερα, αλλά για τους σωστούς λόγους!

Οι δικοί μας ήρωες έχουν μάτια δακρυσμένα

Γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου

Μέσα σε διάστημα μόνο λίγων ημερών, δύο άνθρωποι που έχουν εξελιχθεί σε πρόσωπα θαυμασμου για τον διαφορετικό, κινηματικό και μη, αλλά εξίσου πολύτιμο αγώνα τους απέναντι στον ρατσισμό και τον φασισμο, εμφανίστηκαν με τα μάτια τους δακρυσμένα. Εμφανίστηκαν να κλαίνε, έχοντας δάκρυα που έβγαιναν πηγαία από τα βάθη της ψυχής.

Από τη μία είναι η εικόνα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όταν ξεκίνησε την ομιλία του για τη διάκριση με το μεγαλύτερο σε αξία ατομικό βραβείο στο ΝΒΑ, το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο, του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. Μέχρι να φτάσει εδώ, είχε προηγηθεί μια ζωή γεμάτη κακουχίες, ρατσισμό, θυσίες, επίμονο και άνισο αγώνα. Αλλά και μια ζωή με αναπάντεχες απώλειες. Όπως του πατέρα του που πέθανε πριν δύο χρόνια.

Από την άλλη είναι η εικόνα της Μάγδας Φύσσα. Μπροστά στη θέα του δολοφόνου του παιδιού της, άρχισε να κλαίει γοερά. Μια ανθρώπινη αντίδραση που δεν αφαίρεση κάτι από τον δυναμισμό της όπως τον γνωρίζουμε, αλλά έκανε τον Ρουπακιά να φαίνεται ακόμη μικρότερος.

Από τη μία είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Το παιδί με τους γονείς μετανάστες. Το παιδί που μεγάλωσε στα Σεπόλια. Το παιδί που πουλούσε CD. Το παιδί που δεν είχε χρήματα να πάρει ρούχα και παπούτσια. Το παιδί που δεν είχε κάθε μέρα να φάει. Που δεν του έφταναν τα ψιλά για το εισιτήριο στο λεωφορείο. Το παιδί με τις φτηνές και φθαρμένες φόρμες. Το παιδί που στραβοκοιτούσαν οι ντόπιοι. Το παιδί που δεν είχε πάντα ρεύμα και νερό στο σπίτι κι έβλεπε τη σπιτονοικοκυρά να ενοχλεί κάθε τρεις και λίγο τους γονείς του για τα νοίκια που δεν καταβληθεί. Το παιδί που του αρνούνταν να έχει πατρίδα. Που δεν αναγνώριζαν την ύπαρξή του.

Το παιδί αυτό, σήμερα είναι και επίσημα ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος που έγραψε το όνομά του, δίπλα σε αυτά παικτών θρύλων, στους οποίους επίσης απονεμήθηκε ο τίτλος του MVP της χρονιάς (Most Valuable Player), όπως οι Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ.

Είναι ο άνθρωπος που εμπνέει παιδιά σε όλο τον κόσμο να παλέψουν μέχρι τέλους για το όποιο όνειρό τους. Είναι ο άνθρωπος που εμπνέει γονείς σε όλο τον κόσμο να δώσουν το όνομά του στο παιδί τους. Αλλά και ο άνθρωπος που δεν ξεχνά το παρελθόν τους. Τους ανθρώπους, από τους οποίους εκείνος εμπνεόταν και τον στήριξαν όταν δεν τον γνώριζε κανείς.

Από την άλλη είναι η Μάγδα Φύσσα.

Η μάνα που έχασε σε μια νύχτα το παιδί της. Η μάνα που άκουσε τα κανάλια να λένε ότι σκότωσαν τον γιο της για το ποδόσφαιρο. Που είδε το παλικάρι της, χάμω χτυπημένο, να γίνεται πρωτοσέλιδο για να πουλήσει η μεγαλύτερη κίτρινη-σκανδαλοθηρικη εφημερίδα. Που ζει με την απουσία. Που ζει με την προσβολή της μνήμης, κάθε φορά που βεβηλώνουν οι φασίστες τη προτομή του Παύλου, η οποία έχει τοποθετηθεί εκεί που δολοφονήθηκε.

Η μάνα αυτή, είναι σήμερα η γυναίκα σύμβολο στον αγώνα απέναντι στον φασισμό. Είναι η γυναίκα αγωνίστρια που δεν εγκατέλειψε στιγμή τον αγώνα. Που βρίσκεται σε κάθε δικάσιμο της δίκης σε βάρος της Χρυσής Αυγής και σε κάθε αντιφασιστική πορεία στην τιμή του Παύλου. Είναι η γυναίκα που αντικρίζει τους φασίστες καθημερινά και τους κοιτά χωρίς φόβο.  Που δεν πτοείται από τις απειλές, τις βρισιές και τις προσβολές. Που μένει ακλόνητη, αλλά και ανθρώπινη.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η Μάγδα Φύσσα είναι τα δύο πιο εμβληματικά πρόσωπα της εποχής μας. Αντιπροσωπεύουν τη συγκινητική επιμονή, την προσπάθεια, τον αγώνα, τη θέληση για δικαίωση. Είναι δύο άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά. Που έχουν στερηθεί πολλά. Που οι πληγές του δεν θα κλείσουν ποτέ. Είναι δύο άνθρωποι που δεν επιδιώκουν να καλλιεργήσουν τον μύθο της άτρωτης φυσιογνωμίας. Που λυγίζουν, όπως όλοι μας και κλαίνε κι αυτοί.

Οι ιστορίες τους είναι διαφορετικές.  Αγκαλιάζει όμως η μία την άλλη και γίνονται γροθιά στον φασισμό. Είναι ένα μεταναστόπουλο και μία μάνα. Είναι οι δικοί μας ήρωες.

Κι αν τους φέρει ποτέ ο δρόμος κοντά, είναι βέβαιo ότι μια αγκαλιά μεταξύ τους θα νικήσει το μίσος όλου του κόσμου. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του, από τις αίθουσες δικαστηρίων, μέχρι τα γηπεδάκια μπάσκετ στα Σεπόλια και από το Κερατσίνι μέχρι το Μιλγουόκι.

Οταν το φίδι βγει από την τρύπα...

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Ετσι γίνεται στον κόσμο. Υπάρχει απόδοση, αλλά ακολουθεί ανταπόδοση: Παίρνεις – δίνεις. Τραβιέσαι παράμερα. Αφήνεις τον άλλον να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα, φωνάζοντας, από απόσταση ασφαλείας: «Εξελθε κατηραμένε όφι...», όπως ο Καραγκιόζης. Βγάζει ο άλλος το φίδι δαγκωμένος και γδαρμένος με πολλαπλά κατάγματα στο (πολιτικό/εκλογικό) σώμα.

Αλλά τώρα πια, το φίδι μένει σε σένα, στα χέρια σου. Κάτι πρέπει να το κάνεις: να του πιάσεις ποντίκια; να το βάλεις στον κόρφο σου; να το μπαγλαρώσεις σε γυάλα να το βλέπουν οι φίλοι των ερπετών;.. Κάτι πρέπει να το κάνεις εν πάση περιπτώσει, ώστε να δείξεις, κατά κάποιο τρόπο, κι αυτή τη ρημάδα την ευγνωμοσύνη σου. Γιατί, ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτό το φίδι, θα έπρεπε να το είχες επινοήσει, τόσο που σε βοήθησε στην πορεία προς τα... και εις ανώτερα.

Είδα το πρωτοσέλιδο στην προχθεσινή «Εφ.Συν.»: «Ποιοι στέλνουν τελεσίγραφο στον Μητσοτάκη», γι’ αυτούς τους εθνικώς φρονούντες, ακοίμητους φρουρούς του έθνους και της πατρίδος (αυτούς και μόνον αυτούς, όλοι οι άλλοι απλώς κολλάμε μπρίκια εθνικής υποτέλειας και δεν βλέπουμε την ώρα, σε πρώτη ζήτηση, να κατεβάσουμε τα πατριωτικά σώβρακα μέχρι τους αστραγάλους...).

Οσους έστειλαν γράμμα και γραφή στον Μητσοτάκη, να μην ξεχάσει το «Μακεδονικό» και μάλιστα να δηλώσει προεκλογικά (το πιάσαμε το υπονοούμενο...) ότι θα ακυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών· αυτό δε από την κάποτε σοβαρή «Καθημερινή», ανωνύμως, μπήκαν μετά τα ονόματα στην ηλεκτρονική έκδοση· δεοντολογία για αγρίους…

Πληθαίνουν τα προεκλογικά δείγματα (και δήγματα) του μετεκλογικού «θιάσου» που προδιαθέτουν για το έργο που θα δούμε. Το κακό είναι ότι αυτοί νιώθουν να πηγαίνουν καβάλα, με τα τσουμπλέκια να κουδουνίζουν. Οι άλλοι; Σαν να είναι αλλού!   

Κώστας Καραμανλής: Από την αφωνία στο θράσος…

Το βράδυ της Τετάρτης έσπασε τη σιωπή του. Αλλά όσοι προσδοκούσαν ότι κάτι θα έλεγε για την επίμαχη δική του περίοδο απογοητεύθηκαν. Επέλεξε να μιλήσει για να επιδείξει τον κομματικό πατριωτισμό του.

Του Γιώργου Καρελιά

Όλοι οι κοινοβουλευτικοί πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης-πλην δύο- έχουν μιλήσει για τα πεπραγμένα τους. Κατά σειράν, Γεώργιος Ράλλης, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας έχουν υπερασπιστεί το έργο τους, έχουν παραδεχθεί και λάθη τους. Με ομιλίες, με συνεντεύξεις, με βιβλία έχουν κάνει αυτό που κάθε δημόσιο πρόσωπο έχει υποχρέωση: να «απολογείται» για ό,τι έκανε ή δεν έκανε, όταν άσκησε εξουσία.

Μόνο δύο από τους πρωθυπουργούς το απέφυγαν συστηματικά. Και οι δύο φέρουν το επώνυμο Καραμανλής. Ο παλιός, ο Κωνσταντίνος, είχε φροντίσει να αναθέσει σε άλλους, κατά τεκμήριο «αγιογράφους», την υστεροφημία του. Αλλά μπορεί κανείς να πει ότι εκείνος δεν βαρυνόταν με κάτι σοβαρό, τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική πολιτική του πορεία.

Ο δεύτερος, όμως, ο Κώστας(ο μικρός) Καραμανλής φέρει βαριά ευθύνη για την κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα την τελευταία δεκαετία. Διότι οι δικές του κυβερνήσεις, ιδίως αυτές της περιόδου 2007-2009, οδήγησαν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το έλλειμμα του Προϋπολογισμού του 2009 στο 15% και(μόλις αποκαλύφθηκε, διότι το έκρυβαν) τη χώρα στα πρόθυρα τη χρεοκοπίας. Τα προεκτεθέντα δεν αποτελούν δημοσιογραφικούς ισχυρισμούς ούτε κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων. Εχουν τεκμηριωθεί από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, τόσο εγχώρια (εδώ) όσο και ευρωπαϊκά (εδώ)

Και όμως. Ο Κώστας Καραμανλής εδώ και δέκα χρόνια σιωπά. Δεν έχει δώσει ούτε μια συνέντευξη, δεν έχει γράψει τίποτα(μόνο κάποιοι «αγιογράφοι» του προσπαθούν κατά καιρούς να τον δικαιολογήσουν), δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις.

Το βράδυ της Τετάρτης έσπασε τη σιωπή του. Αλλά όσοι προσδοκούσαν ότι κάτι θα έλεγε για την επίμαχη δική του περίοδο απογοητεύθηκαν. Επέλεξε να μιλήσει για να επιδείξει τον κομματικό πατριωτισμό του. «Το 2015 η ΝΔ κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη» ήταν το μόνο που βρήκε να πει. «Ξεχνώντας» ότι το 2015 δεν κινδύνεψε να βγει η χώρα από την Ευρώπη έτσι στα ξαφνικά και στα κουτουρού. Είχε προηγηθεί το 2007, το 2008 και το 2009, που άδειασαν τα ταμεία και έκλεισαν τις στρόφιγγες του διεθνούς δανεισμού. Ηταν τα χρόνια που προετοίμασαν την χρεοκοπία και την παραλίγο έξοδο από το ευρώ.

Για όλα αυτά ο κ. Καραμανλής δεν έχει τίποτα να πει. Δεν τολμά να υπερασπιστεί αυτά που έκανε, δεν αντικρούει όσα του προσάπτουν. Επί δέκα χρόνια έχει πάθει αφωνία και τώρα που μίλησε εμφανίζεται αμνήμων. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η συμμετοχή στην κομματική επιτυχία.

Με τον Καραμανλή συμβαίνει, δυστυχώς, αυτό που έχει γράψει ο αρχαίος φιλόσοφος Δημόκριτος: «Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά», τουτέστιν «όποιος ξεχνάει τα σφάλματά του αποθρασύνεται». Σ’ αυτή τη «λήθη» συνέβαλε, δυστυχώς και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επί τέσσερα χρόνια είχε στο απυρόβλητο την περίοδο Καραμανλή, επιβραβεύοντας με υψηλά αξιώματα πρόσωπα που έχουν μεγάλες ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας.

Κατά άλλα, τίποτα δεν ξεχνιέται όσο κι αν το επιδιώκει ο Καραμανλής και οι υποστηρικτές ή υμνωδοί του. Διότι, όπως λέει ένας στίχος του Γιάννη Ρίτσου: «Δεν χρειάζεται να θυμηθείς. Το ξέρουμε»!

Παγώνει η κυβέρνηση τις αυξήσεις στα διόδια...

Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου –βόμβα έχει ήδη ετοιμάσει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση επειγόντων θεμάτων, με κυριότερο αυτό που αφορά την αύξηση των διοδίων από την εταιρία που εκμεταλλεύεται την Αττική οδό από ...1ης Ιουλίου.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Documento η πράξη Νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) θα περιέχει 8 άρθρα και πλην του καυτού θέματος των διοδίων θα περιέχει μεταξύ άλλων και ρύθμιση που θα επεκτείνει τη ρύθμιση των 120 δόσεων και σε νομικά πρόσωπα εταιρίες με τζίρο μέχρι 2 εκατομμύρια ευρώ.

Το θέμα της αύξησης των διοδίων με μονομερή κίνηση των εταιριών που εκμεταλλεύονται την Αττική Οδό είχε προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση της κυβέρνησης και ειδικότερα του υπουργού Μεταφορών και Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη που κατηγόρησε ευθέως τους μετόχους της Αττική οδός ΑΕ για πολιτικά παιγνίδια παραμονές εκλογών. Και αυτό γιατί όπως επεσήμαναν κυβερνητικά στελέχη για πρώτη φορά ανακοινώθηκε αύξηση από την εταιρεία χωρίς πριν ούτε καν να έχει ενημερωθεί το αρμόδιο υπουργείο. Η αύξηση να σημειωθεί ότι ήταν στα 3 ευρώ από 2,80 από την 1η Ιουλίου και στα 3,30 ευρώ τον επόμενο χρόνο.

Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η στάση που θα κρατήσει έναντι της ΠΝΠ η Νέα Δημοκρατία.

Το περιεχόμενο

Ειδικότερα στο άρθρο 1 του ΠΝΠ προβλέπεται:

· Η αναστολή αύξησης διοδίων στην Αττική οδό

· Η δωρεάν διέλευση όλων των οχημάτων από τα διόδια στις 7 Ιουλίου ημέρα εκλογών (η ρύθμιση θα ισχύει και για εθνικές οδούς που εκμεταλλεύονται ιδιώτες)

Στο άρθρο 2 προβλέπεται η αύξηση οργανικών θέσεων της Ποινικής και της Πολιτικής Δικαιοσύνης και ειδικότερα προβλέπεται η αύξηση:

· Κατά 10 θέσεις των Προέδρων Εφετών

· Κατά 7 θέσεις των εισαγγελέων Εφετών

· Κατά 25 θέσεις των Εφετών

· Κατά 8 των Αντιεισαγγελέων Εφετών

· Κατά 12 των Προέδρων Πρωτοδικών

· Κατά 6 των εισαγγελέων Πρωτοδικών

· Κατά 12 των Πρωτοδικών ,και

· Κατά 5 των αντιεισαγγελέων Πρωτοδικών

Στο άρθρο 3 ρυθμίζονται θέματα ναύλωσης τουριστικών σκαφών

Στο άρθρο 4 θέματα σχετικά με τον κανονισμό παιγνίων της σχετικής ανεξάρτητης αρχής (ΕΕΕΠ)

Στο άρθρο 5 με τροποποίηση των άρθρων 98 και 100 του ν.4611/19 που αφορά τη ρύθμιση χρεών προς την Εφορία μέχρι 120 δόσεις προβλέπεται:

· Η επέκταση της ρύθμισης για τις 120 δόσεις και σε νομικά πρόσωπα κερδοσκοπικού χαρακτήρα (ΑΕ.ΕΠΕ.ΙΚΕ,ΟΕ και ΕΕ κλπ) υπό την προϋπόθεση ότι ο κύκλος εργασιών τους το 2017 δεν ξεπέρασε τα 2 εκατομμύρια ευρώ.Η ρύθμιση αφορά οφειλές που βεβαιώθηκαν μέχρι 31/12/18

· Εταιρίες που εντάχθηκαν στη ρύθμιση των 36 δόσεων έχουν δικαίωμα να μεταπηδήσουν στις 120 δόσεις

· Εάν οι εταιρίες έχουν διακόψει τις εργασίες τους λαμβάνεται υπόψιν ο κύκλος εργασιών του έτους διακοπής των εργασιών της (να είναι κάτω από 2 εκατομμύρια ευρώ)

Στο άρθρο 6 περιλαμβάνονται ρυθμίσεις του υπ. Ενέργειας και περιβάλλοντος και στο άρθρο 7 ρυθμίσεις του υπ.Υγείας.

Η έναρξη ισχύος του ΠΝΠ ,δεδομένης της εξαγγελεθείσας για την 1η Ιουλίου αύξηση των διοδίων της Αττικής οδού λογικά θα ισχύσει, το αργότερο από την ερχόμενη Δευτέρα.

Παρατάσεις

Παράλληλα παρατείνονται , για ένα έτος η προθεσμία διόρθωσης των αρχικών κτηματολογικών εγγραφών, προκειμένου να διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του Ελληνικού Κτηματολογίου και η προστασία των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων τόσο των πολιτών όσο και του Δημοσίου. Καθώς επίσης έως τις 23.8.2019, η ισχύς των πινάκων κατάταξης των αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών του σχολικού έτους 2018-2019, προκειμένου να διασφαλιστεί η εμπρόθεσμη πλήρωση των κενών θέσεων εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2019-2020.

Γιατί με ΠΝΠ

Πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι το νομοθέτημα που θεσπίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου και δεν προαπαιτεί τη συμμετοχή της Βουλής. Όμως για τη διατήρηση της ισχύος μιας πράξεως νομοθετικού περιεχομένου, πρέπει αυτή να εισαχθεί στη Βουλή για κύρωση εντός σαράντα (40) ημερών από την έκδοσή της (ή από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο) και να κυρωθεί από τη Βουλή εντός τριών (3) μηνών από τότε που εισάχθηκε για κύρωση. Αν δεν τηρηθούν οι παραπάνω προθεσμίες, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου παύει να ισχύει. Διατηρεί, όμως, την ισχύ της για το χρονικό διάστημα που προηγείται της εκπνοής των προαναφερθεισών προθεσμιών. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν μπορεί να ακυρωθεί δικαστικώς γιατί θεωρείται άσκηση πρωτογενούς νομοθετικής εξουσίας και όχι εκτελεστή διοικητική πράξη και γι αυτό το ΣτΕ απορρίπτει τις σχετικές προσφυγές ως απαράδεκτες. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου μπορεί να καταργηθεί από νέο νομοθέτημα...

documentonews.gr

Γιώργο Αυτιά, συγγνώμη, αλλά σε ξεπέρασε ο Γιάννης Πρετεντέρης...

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

Συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη, στο «Θέμα 104.6», έδωσε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνέντευξη ακριβώς δεν τη λες, αλλά τέλος πάντων...

Κι έκλεψε τη δόξα του Γιώργου Αυτιά που, κακά τα ψέματα, είναι τέρμα λαϊκός, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Βγήκε λοιπόν ο Γιάννης Πρετεντέρης και τον... κόλλησε στον τοίχο τον συνεντευξιαζόμενο. Δείτε ερωτήσεις:

Δεν πιστεύω να προσδοκάτε ποσοστό 78% όσο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο;

Εσείς την περιμένατε αυτήν τη μεγάλη διαφορά;

Σας τρομάζει ότι υπάρχει μία αίσθηση νίκης στη Νέα Δημοκρατία;

Είπατε ότι θα κάνετε κινήσεις συγκλίσεων, έτσι δεν είναι;

Λένε για το οικονομικό σας πρόγραμμα πως θα είναι άγριο, μυρίζει αίμα κ.λπ., τα βρίσκω υπερβολικά...

Αποδεικνύονται τρομερά πράγματα για τους κώδικες στη Δικαιοσύνη...

Εγώ μπορώ να βεβαιώσω πως καμία σύζυγος πολιτικού δεν έχει υποστεί τέτοιες επιθέσεις όσες η σύζυγός σας, η κυρία Μαρέβα...

Αφήστε δε τα «σίγουρα», τα «έτσι είναι», τα «ενδεχομένως ναι» και τα «ναι, ακριβώς» με τα οποία έκλεινε ο δημοσιογράφος τις απαντήσεις, τις όποιες απαντήσεις, του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν του ξεσκόνιζε και το σακάκι ο κ. Πρετεντέρης...

Τα καλύτερα πάντως ήταν οι φράσεις όπως «(νομίζω, κύριε πρόεδρε, πως) είναι προφανές» και «ωραίαααα, το κλείσαμε και αυτό» ως follow up του Πρετεντέρη στις απαντήσεις του κ.Μητσοτάκη.

Μαθήματα δημοσιογραφίας από έναν έμπειρο δημοσιογράφο. Ήδη διδάσκεται σε σχολές η συνέντευξη... «Ωραία, το κλείσαμε και αυτό».

Ο τζίτζικας και ο σκώληκας

Για να είμαστε δίκαιοι με τα μυρμήγκια να τονίσουμε ότι στη «νέα εκδοχή» της κυρίας Μ. Ξαφά ο μέρμηγκας θα έπρεπε να αντικατασταθεί με τον σκώληκα. Διαβάστε το κείμενο της και θα δείτε πως ταιριάζει άψογα. Πάντως, εμάς μας ήρθε ένας μέρμηγκας στο μυαλό: «Ο μέρμηγκας» του Μάνου Λοΐζου.

Γράφει ο Γεράσιμος Χολέβας

Η κυρία Μιράντα Ξαφά είναι γνωστή για τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της για το κόψιμο (κι άλλο) των συντάξεων.

Αυτό είναι το βιογραφικό της, όπως καταγράφεται στη σελίδα mirandaxafa.com:

«H Δρ. Μιράντα Ξαφά ξεκίνησε την καριέρα της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ουάσινγκτον to 1980, όπου επικεντρώθηκε στα σταθεροποιητικά προγράμματα στη Λατινική Αμερική. Το 1991-93 εργάστηκε ως Διευθύντρια του Οικονομικού γραφείου του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην Αθήνα, και εν συνεχεία εργάστηκε ως αναλύτρια των διεθνών αγορών στο Λονδίνο και στην Αθήνα. Μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ την περίοδο 2004-09, και εν συνεχεία στέλεχος της I.J. Partners με έδρα την Γενεύη, είναι τώρα διευθύνoυσα σύμβουλος της E.F. Consulting στην Αθήνα και ερευνήτρια του Center for International Governance Innovation (CIGI). Έχει διδάξει οικονομικά στο πανεπιστήμιο Pennsylvania των ΗΠΑ, όπου έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές, και στο Princeton, και έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες πάνω σε διεθνή οικονομικά θέματα».

Σ’ ένα διάλειμμα – προφανώς –  από την έντονη δραστηριότητα της στην υπεράσπιση του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και των πιο άγριων  καπιταλιστικών μέτρων ενάντια σε λαούς ολόκληρους (γνωρίζουμε πόσο στραβομουτσουνιάζει η συνομοταξία της κυριάς Ξαφά με τέτοιες εκφράσεις) έγραψε μια «νέα εκδοχή» του τζίτζικα και του μέρμηγκα. «Ο γνωστός μύθος του Αισώπου έχει δύο εκδοχές, την παλαιά και τη σύγχρονη», ενημερώνει και περιγράφει τη «σύγχρονη». Σας προτρέπουμε να κλείσετε τη μύτη σας και να διαβάσετε το κείμενο μέχρι το τέλος (ΕΔΩ.).

Η κυρία Μιράντα Ξαφά καταφέρνει να φτιάξει μια από τις πιο γελοίες εκδοχές του παραμυθιού που πουλάει ο καπιταλισμός (πάλι αυτή η λέξη που φέρνει στραβομουτσούνιασμα):  Από τη μια οι άξιοι, άριστοι και δουλευταράδες και από την άλλη οι ανάξιοι, οι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας που είναι και τεμπέληδες.

Δεν θα δώσουμε σημασία στους τρόπους που βρήκε να συνδυάσει τελείως διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις (με εξόφθαλμες διαφορές τις οποίες μάλλον δυσκολεύεται να διακρίνει ο νεοφιλελεύθερος νους της κυρίας Ξαφά). Δεν θα μπούμε καν στον κόπο να γράψουμε μια εκδοχή του τζίτζικα και του μέρμηγκα. Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, με τα μυρμήγκια να τονίσουμε ότι στη «νέα εκδοχή» της κυρίας Μ. Ξαφά ο μέρμηγκας θα έπρεπε να αντικατασταθεί με τον σκώληκα. Διαβάστε το κείμενο της και θα δείτε πως ταιριάζει άψογα.

Κατά τα άλλα να μην ξεχάσουμε να επισημάνουμε ότι όταν ολοκληρώσαμε – μέχρι τη τελευταία λέξη! – τη «νέα εκδοχή» μας ήρθε στο μυαλό ένας μέρμηγκας: «Ο μέρμηγκας» του Μάνου Λοΐζου.

Γνωρίζουμε ότι τέτοια «τραγουδάκια» είναι «δυσνόητα», για όσους φτιάχνουν «παραμύθια» που θα μπορούσαν να γραφτούν και σε τρεις συλλαβές (Δου – Νου – Του), αλλά εμάς μας αρέσουν. 

Ένας μέρμηγκας κουφός με πήρε απ’ το χέρι.

Είμαι λέει ο πιο σοφός σ’ ολόκληρο τ’ ασκέρι.

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια

χειροκροτάνε μ’ ενθουσιασμό

εν – δυο προσκυνάμε,

εν – δυο πολεμάμε,

εν – δυο δεν πεινάμε.

Τα βολεύεις μια χαρά σπουδαίο μου μερμήγκι

όμως πρόσεχε καλά τ’ ωραίο σου λαρύγγι.