Με ένα self test την εβδομάδα από Δευτέρα οι μαθητές στα σχολεία – Δυνατότητα διά ζώσης εξετάσεων στα ΑΕΙ

Μία φορά την εβδομάδα αντί για δύο, από την προσεχή Δευτέρα 17 Μαΐου, θα υποβάλλονται σε self test οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και το λοιπό προσωπικό στα σχολεία, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας.

 

Σε λιγότερο από μια εβδομάδα η κυβέρνηση αποφάσισε να μειώσει τα χορηγούμενα self test στη σχολική κοινότητα με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ασφάλεια μαθητών και εκπαιδευτικών.

 

Παράλληλα, αποφασίστηκε ότι οι εξετάσεις του εαρινού εξαμήνου στα πανεπιστήμια θα γίνουν εξ αποστάσεως ή διά ζώσης ανάλογα με τις αποφάσεις των τμημάτων και των σχολών, με την προηγούμενη διενέργεια self-test φοιτητών και καθηγητών.

 

Αναλυτικά η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας:

Το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνει ότι, κατόπιν εισήγησης της Επιτροπής των Ειδικών, αποφασίζονται τα εξής:

 

-Εξ αποστάσεως ή διά ζώσης διεξαγωγή των εξετάσεων του εαρινού εξαμήνου στα ΑΕΙ, ανάλογα με τη σχετική απόφαση του οικείου Τμήματος/Σχολής, με την προηγούμενη διενέργεια self-test φοιτητών και καθηγητών.

 

-Δυνατότητα για διενέργεια με φυσική παρουσία πρακτικής άσκησης για τους φοιτητές μεταξύ του τέταρτου και πέμπτου έτους των προγραμμάτων σπουδών Α’ κύκλου στις Πολυτεχνικές Σχολές/Τμήματα, με διενέργεια self-test μία φορά την εβδομάδα.

 

-Επανέναρξη των εργαστηριακών μαθημάτων για τα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης (Ι και ΙΙ) στις 24/05/2021, με διενέργεια self-test μία φορά την εβδομάδα.

 

Παράλληλα, εξακολουθούν να ισχύουν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα πρόληψης και προστασίας από τον κορωνοϊό, όπως η υποχρεωτική χρήση μάσκας σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, ο σχολαστικός καθαρισμός των επιφανειών, ο αερισμός των χώρων κλπ.

 

Για τη δια ζώσης επανέναρξη των παραπάνω δραστηριοτήτων, επίκειται έκδοση νέας Κοινής Υπουργικής Απόφασης.

 

Ανακοινώνεται, επίσης, ότι από τη Δευτέρα 17/5 θα απαιτείται η διενέργεια self-test μία φορά εβδομαδιαίως για την προσέλευση μαθητών, εκπαιδευτικών, διοικητικού και λοιπού προσωπικού στις σχολικές μονάδες της χώρας. Το τεστ θα διενεργείται εντός 24 ωρών πριν από την προσέλευση στο σχολείο κάθε Δευτέρα πρωί, θα δηλώνεται το αποτέλεσμα στην πλατφόρμα https://self-testing.gov.gr/ σύμφωνα με τις οδηγίες, και τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας θα φέρουν μαζί τους βεβαίωση αρνητικού τεστ, που θα επιδεικνύουν στο σχολείο.

 

Βήμα-βήμα επιστρέφουμε στην κανονικότητα, τηρώντας τα μέτρα πρόληψης και προστασίας από τον κορωνοϊό, με διπλό γνώμονα τη διασφάλιση της δημόσιας και ατομικής υγείας και τη συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. 

πηγή

    

Γελάνε και τα τσιμέντα του νεοφιλελευθερισμού: Ο Πορτοσάλτε λέει ότι έχουμε «απόλυτο κομμουνισμό» στην Ελλάδα!

 

Πριν διαβάσετε τη συνέχεια απαντήστε σε μια ερώτηση:Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα έχουμε «βαρύ κομμουνισμό»;

 

Βρήκατε κάποιον; Να σας πληφορήσουμε ότι υπάρχει ένας που δημόσια ισχυρίζεται ότι στη χώρα έχουμε «απόλυτο κομμουνισμό».  Μάλιστα, εκτιμά ότι ««νομίζουμε ότι έχουμε ανοιχτή οικονομία, έχουμε έναν πολύ βαρύ κομμουνισμό».

 

Πώς λέγεται; Πορτοσάλτε. Ναι, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ενημερώνει (;) καθημερινά από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ.

 

Γελάνε και τα τσιμέντα του νεοφιλελευθερισμού με τις αστειότητες του Πορτοσάλτε.   

Τι άλλο είπε; Να μπούνε ιδιώτες στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Διότι ακόμα και τώρα με την πανδημία κάποιοι επιμένουν στο ξεπούλημα της δημόσιας Υγειας.

 πηγή

   

Ιδού ο νέος εργασιακός μεσαίωνας

Γράφουν για "φιλελευθερισμό" και εννοούν τον κανιβαλικό "νεοφιλελευθερισμό". Μιλούν για "πρόοδο" και εννοούν τα υπερκέρδη. Μιλούν για εργασιακή "ασφάλεια"(Flexicurity) και «Προστασία της Εργασίας» και εννοούν τον εργασιακό Μεσαίωνα. Οι διατάξεις του εκτρωματικού νομοσχεδίου που παρουσίασε σήμερα το μεσημέρι ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, είναι ακόμα χειρότερες και από τις «διαρροές» που μέχρι χθες η κυβέρνηση προωθούσε στα φιλικά της ΜΜΕ.

 

Προστασία των εργαζομένων  χαρακτήρισε ο υπουργός Εργασίας τη 10ωρη δουλειά, τις απλήρωτες υπερωρίες! Προστασία των εργαζομένων και η κατάργηση επί της ουσίας του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας! Προστασία των εργαζομένων η επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας μέσα από τις «ελάχιστες παρεχόμενες υπηρεσίες».

 

«Δικαίωμα των εργαζομένων» χαρακτήρισε ο Κ. Χατζηδάκης την κατάργηση του 8ωρου. Δικαίωμα των… εργαζομένων η διευκόλυνση των απολύσεων ακόμα και των απολύσεων των συνδικαλιστών. Δικαίωμα των… εργαζομένων ακόμα και το στήσιμο απεργοσπαστικών μηχανισμών.

 

Η κυβέρνηση καταργεί ουσιαστικά την κυριακάτικη αργία σε πολλούς κλάδους εργαζομένων, καθιστώντας την εξαίρεση.

 

Πιο αναλυτικά:

 

Διευκολύνεται ακόμα πιο πολύ η εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας (10 και 12ωρη εργασία χωρίς καν αμοιβή των επιπλέον ωρών ως υπερωριών), την οποία θα μπορούν να επιβάλλουν οι εργοδότες με τη «θέληση» του εργαζόμενου, χωρίς να χρειάζονται ούτε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

 

Οι εργοδότες θα μπορούν να απολύουν ακόμα πιο εύκολα συνδικαλιστές.

 

Θα μπορούν ακόμα να απολύουν και για λόγους που νομικά καθιστούν άκυρη μια απόλυση, αρκεί να δίνουν στους απολυμένους 2-3 μισθούς παραπάνω ως αποζημίωση.

 

Διευρύνεται η λίστα των κλάδων που θα δουλεύουν και την Κυριακή (logistics, courier, βιομηχανίες και αποθήκες στο φάρμακο, υπηρεσίες λογιστικής, ανθρώπινου δυναμικού, πληροφορικής κ.ά.).

 

Θα μπορούν να αναγκάζουν σε ακόμα περισσότερες και πιο φθηνές υπερωρίες τους εργαζόμενους. Από 96 ώρες στη βιομηχανία και 120 ώρες ετησίως στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα, που είναι σήμερα, θα αυξηθούν για όλους στις 150. Μέχρι τώρα κάθε υπερωρία μέχρι τις 96 και 120 πληρώνονται με 40% προσαύξηση. Κάθε «νόμιμη» υπερωρία μετά από αυτά τα όρια (96 και 120) πληρωνόταν με 60% προσαύξηση. Τώρα θα πληρώνονται και οι 150 με 40%.

 

Καθιερώνει σταδιακά την ψηφιακή κάρτα εργασίας -μέχρι το τέλος του 2022 σε όλο τον ιδιωτικό τομέα. Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι ένας από τους στόχους που υπηρετεί είναι η εφαρμογή της ευρωενωσιακής οδηγίας 2003/88 και ότι, μεταξύ άλλων, το διάλειμμα δεν θα θεωρείται πλέον εργάσιμος χρόνος. 

πηγή

 

Θρύλος μεν, ανοησία δε…

 

 του Νίκου Μπογιόπουλου (οπαδός του Ολυμπιακού)

 

Περίπου 500 οπαδοί του Ολυμπιακού μπήκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης για να ανοίξουν ένα πανό και να γιορτάσουν, όπως είπαν, την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ομάδα τους/μας.

 

Ως «Ημεροδρόμος» έχουμε υποστηρίξει και υποστηρίζουμε ότι η Ακρόπολη, ως παγκόσμιο σύμβολο, μπορεί να αποτελέσει τόπο για να μεταδοθούν μηνύματα πανανθρώπινου χαρακτήρα, πάντα με σεβασμό στο χώρο. Τέτοια μηνύματα είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής, της ειρήνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (κοινωνικών, ατομικών, εργασιακών –  του 8ωρου συμπεριλαμβανομένου). Τέτοια πανό με τέτοιο περιεχόμενο έχουν αναρτηθεί στον ιερό αυτό χώρο. Και καλώς.

 

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ότι αναρτήθηκε ένα πανό στην Ακρόπολη.

 

Το ζήτημα είναι να μην χάνουμε… την μπάλα. Κι εδώ χάθηκε. Διότι προφανώς το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερo από τα δευτερεύοντα πράγματα σε αυτή τη ζωή, παραμένει, όμως, δευτερεύον.

 

Το επιχείρημα, άλλωστε, των οπαδών του Ολυμπιακού,  ότι ανέβηκαν στην Ακρόπολη γιατί πριν απ’ αυτούς το είχαν κάνει και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, ε,  δεν είναι και ιδιαίτερα… θρυλικό.

 

Για να το πούμε απλά: Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, οι πάντες, καλό είναι να συναγωνίζονται στα γήπεδα του ποδοσφαίρου και όλων των αθλημάτων. Δεν προσφέρει τίποτα ο συναγωνισμός αυτός να επεκτείνεται, με ευθύνη ορισμένων, στα γήπεδα της ανοησίας…

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Για το θέμα εξέδωσε ανακοίνωση το υπουργείο Πολιτισμού. Την παραθέτουμε:

 

«Σήμερα το απόγευμα, οπαδοί του Ολυμπιακού εισέβαλαν ξαφνικά στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, αφού προπηλάκισαν τους αρχαιοφύλακες. Από την Αστυνομία εκτιμάται ότι ο αριθμός των οπαδών ήταν περίπου 500 άτομα. Το φυλακτικό προσωπικό της Ακρόπολης αντέδρασε με ψυχραιμία. Κάλεσε την Αστυνομία και προσπάθησε να τους κρατήσει εκτός του χώρου, αλλά ο αριθμός των οπαδών ήταν συντριπτικά μεγαλύτερος. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού ανέβηκαν στον Βράχο, και αφού κράτησαν για λίγα λεπτά πανώ της ομάδας τους, αποχώρησαν. Όπως φώναζαν, απαίτησαν να κάνουν ό,τι είχαν κάνει και οπαδοί του Παναθηναϊκού, σε αντίστοιχο περιστατικό στις 25 Ιουνίου 2016. Το συμβάν διήρκεσε περίπου 15 λεπτά. Υπογραμμίζεται ότι δεν σημειώθηκε κανένας τραυματισμός και καμία φθορά σε μνημείο».

 

    

12 Μαΐου : Διεθνής Ημέρα Νοσηλευτών

 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χρησιμοποιώντας τη ρήση: «Χτίζοντας έναν πιο δίκαιο, υγιέστερο κόσμο», επιχειρεί να κινητοποιήσει όλους τους αρμόδιους φορείς, ώστε να εξαλείψουν τις ανισότητες και τις διακρίσεις από το κοινωνικό σύνολο, για να είναι σε θέση όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, καταγωγής ή οικονομικής κατάστασης, να έχουμε άμεση πρόσβαση στο «πολύτιμο» αγαθό, το οποίο ονομάζουμε ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ.

 

Η πανδημία COVID-19 έχει πλήξει σκληρά όλες τις χώρες, με αποτέλεσμα να έχουν κλονιστεί συθέμελα όλα τα Εθνικά Συστήματα Υγείας. Το ίδιο συμβαίνει και στο δικό μας Ε.Σ.Υ., το οποίο αντιστέκεται και προσφέρει τα μέγιστα σε όλους τους συμπολίτες μας, έχοντας ως αιχμή του δόρατος, τους Νοσηλευτές, οι οποίοι μαζί με όλους τους επαγγελματίες υγείας, καταθέτουν νυχθημερόν την ψυχή τους, υπηρετώντας με ομοψυχία, άοκνα και ανιδιοτελώς τον συνάνθρωπο.

 

Ο αγώνας σκληρός, η κούραση ανείπωτη, οι απαιτήσεις πολύπλοκες και οι απώλειες δυστυχώς αναπόφευκτες. Οι Νοσηλευτές ψυχορραγούν, παλεύουν με τη συνείδησή τους καθημερινά, δεν έχουν μάθει να χάνουν, γι’ αυτό κι όταν θεραπεύονται οι ασθενείς τους, η ψυχή τους γεμίζει με ικανοποίηση και αντλούν κουράγιο για να συνεχίσουν τη δική τους μάχη.

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας έρχεται να επικαιροποιήσει τον αγώνα των Νοσηλευτών αλλά και όλων των επαγγελματιών υγείας απέναντι στην προστασία της Δημόσιας Υγείας και να θέσει όλους τους φορείς προ των ευθυνών τους, ώστε οι επαγγελματίες υγείας να έχουν στη διάθεσή τους όλα τα εχέγγυα για να είναι σε θέση να προασπίζουν το υπέρτατο αγαθό της Υγείας στο έπακρο. Σ’ αυτή τη μάχη το Ε.Σ.Υ. μετατρέπεται σε ΕΜΕΙΣ.

 

Για το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Ν.Ε.

 

Ο Πρόεδρος                                               Ο Γεν. Γραμματέας

 

Δημήτριος Σκουτέλης                               Τζαννής Πολυκανδριώτης  

Ο Νίκος Γκάτσος

 

Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη Αμοργό, που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας.

 

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας.

 

Ο Νίκος Γκάτσος σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος ήταν από τους πρώτους μετανάστες που έφυγαν για την Αμερική, αλλά πέθανε στο πλοίο και τον πέταξαν στον Ατλαντικό.

 

Τέλειωσε το Δημοτικό στην Ασέα και το Γυμνάσιο στην κοντινή Τρίπολη, όπου γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έτσι, όταν το 1930 πήγε στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (διέκοψε μετά το δεύτερο έτος), ήξερε αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά, είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό και το δημοτικό τραγούδι και παρακολουθούσε τις νεωτεριστικές τάσεις στην ποίηση της Ευρώπης.

 

Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του και την αδερφή του και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931-32) και «Ρυθμός» (1933). Την ίδια περίοδο δημοσίευσε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά «Μακεδονικές Ημέρες», «Ρυθμός» και «Τα Νέα Γράμματα» (για τον Κωστή Μπαστιά, την Μυρτιώτισσα και τον Θράσο Καστανάκη αντίστοιχα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τα «Καλλιτεχνικά Νέα» και τα «Φιλολογικά Χρονικά». Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον Οδυσσέα Ελύτη το 1936. Συνδέθηκε με το ρεύμα του ελληνικού υπερρεαλισμού.

 

Το 1943 έγραψε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.

 

Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).

 

Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).

 

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.

   

πηγή

Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου: Να γίνει και τρίτη δίκη για το Noor 1

 

Aναίρεση κατά της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων σχετικά με το «ναρκόπλοιο» Noor 1 άσκησε η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αναστασία Δημητριάδου.

 

Όπως μεταδίδει το directnews.gr, η κυρία Δημητριάδου ζητάει να καθίσουν ξανά στο εδώλιο ο Αιμίλιος Κοτσώνης και ο υποναυλωτής του «Noor 1», Βασίλειος Κουρούβανης, οι οποίοι είχαν κριθεί αθώοι από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων.

 

Επίσης, η ανώτατη εισαγγελική λειτουργός έκρινε ότι κακώς δόθηκαν ελαφρυντικά για την ίδια υπόθεση στον εφοπλιστή Ευθύμιο Γιαννουσάκη και ναυλομεσίτη Γιώργο Μπουρδούβαλη με αποτέλεσμα να σπάσει η ισόβια κάθειρξη στην οποία είχαν καταδικαστεί πρωτοδίκως και πρότεινε την επανάληψη της δίκης τους με άλλη σύνθεση.

 

Την οριστική απόφαση θα λάβει το Δικαστικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου. 

πηγή

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!

 

γράφει ο ΔημήτρηςΚωνσταντακόπουλος*

 

 

Προτού δοκιμάσω να εξηγήσω γιατί έβαλα αυτόν τον τίτλο σήμερα στο άρθρο μου, ας μου επιτραπεί να σας διηγηθώ την αιτία που τον εμπνεύστηκα και να αναφερθώ, δίκην εισαγωγής, ενημέρωσης και προβληματισμού στα συμβαίνοντα στην Ιερουσαλήμ, την ιερά πόλη τριών μονοθεϊστικών θρησκειών.

 

Διαβάζοντας χτες τον τίτλο του άρθρου στους Times of Israel, “Η Ιερουσαλήμ καίγεται και αυτό θα επεκταθεί στο Ισραήλ, τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη”, η αμυδρή εντύπωση που είχα αρχίσει να σχηματίζω για τα συμβαίνοντα επιβεβαιώθηκε. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά που προβλέπει ο τίτλος θα επιβεβαιωθούν όντως στις μέρες που έρχονται, αλλά και αυτό να μη γίνει, τα όσα συμβαίνουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και ιδίως στην Ιερουσαλήμ, φέρνουν αφεύκτως τον σπόρο μιας έκρηξης που η σημασία της ξεπερνά κατά πολύ την περιοχή.

 

Ενδεχομένως απηχούν και τον “εμφύλιο πόλεμο” που εξακολουθεί, παρά την ήττα Τραμπ, να μαίνεται μέσα στην ίδια την Αυτοκρατορία, ανάμεσα στις ευρύτερες διεθνείς δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από τον Μπάιντεν και αυτές που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από τον Νετανιάχου. Το βαθύ κράτος στο Ισραήλ θα προτιμούσε να μην προκληθεί έκρηξη, όμως οι οδηγίες που έχει η αστυνομία είναι να καταστέλλει τους Παλαιστίνιους, όχι τους εποίκους, ή την ισραηλινή άκρα δεξιά, τα δύο στρατόπεδα που ζουν δίπλα-δίπλα και συγκρούονται τώρα στους δρόμους της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Είτε γίνει όμως η έκρηξη που προβλέπουν οι Times of Israel τώρα, είτε μετατεθεί για αργότερα, η Ιερουσαλήμ και το ευρύτερο παλαιστινιακό ζήτημα αποδεικνύονται ήδη η θρυαλλίδα που μπορεί να τινάξει όλη την περιοχή στον αέρα.

 

Διαβάζοντας τις ειδήσεις και βλέποντας τις φωτογραφίες από την Ιερουσαλήμ, το μυαλό μου ανακάλεσε τη θύμηση της εντύπωσης που μου προκάλεσε, προ είκοσι ετών, μια επίσκεψη στους Αγίους Τόπους. Ήταν η εποχή που οι τρομοκρατικές επιθέσεις του Σαουδάραβα Μπιν Λάντεν (αν και παραμένω επιφυλακτικός για το αν όντως τις διέταξε ο ίδιος) είχαν ανοίξει τον δρόμο στους νέους πολέμους που θα συγκλόνιζαν όλη τη Μέση Ανατολή. Περπατώντας στο υποβλητικό περιβάλλον του Πανάγιου Τάφου, ένοιωσα ότι αυτό είναι το πιο κατάλληλο σημείο, αν η ανθρωπότητα είναι να ζήσει μια νέα εκδοχή της Αποκάλυψης.

 

Ας αφήσουμε όμως προς στιγμήν τις ενοράσεις, για να πάρουμε μια γεύση της τρέχουσας, απτής πραγματικότητας. Γράφουν οι Times of Israel: “Επί εβδομάδες, η στοιχειακή συναισθηματική, θρησκευτική και εθνικιστική δύναμη της Ιερουσαλήμ έχει παραμείνει εκτός ελέγχου, οδηγημένη από μια θανατηφόρα σύγκλιση αλληλοσυνδεόμενων και διαφορετικών γεγονότων, που όλα λαμβάνουν χώρα κατά τον μουσουλμανικό ιερό μήνα του Ραμαντάν, που συχνά συνοδεύεται από αυξημένες εντάσεις”.

 

Η ισραηλινή αστυνομία, γράφει η εφημερίδα, έχει χάσει τον έλεγχο της “αιώνιας και αδιαίρετης πρωτεύουσας” που έχει μονομερώς και αυθαιρέτως ανακηρύξει το Τελ Αβίβ, σε πείσμα του διεθνούς δικαίου και με τη βοήθεια του “άρχοντα των καζίνων” και μαφιόζου πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Για πρώτη φορά στην ιστορία, εξτρεμιστές Εβραίοι θέλουν να μπουν στο πιο ιερό τέμενος των Μουσουλμάνων, το Αλ Ακσά και να αποβάλλουν τους Μουσουλμάνους από εκεί. Το ισραηλινό πολιτικό σύστημα είναι σε κρίση, Ισραηλινοί ακροδεξιοί διαδηλώνουν με σύνθημα “Θάνατος στους Άραβες”, στρατός και Σιν Μπεθ έχουν μείνει μόνοι τους να προσπαθούν να αποτρέψουν την έκρηξη, ενώ σημειώθηκαν ήδη τρεις βολές πυραύλων από τη Γάζα.

 

Η ισραηλινή εφημερίδα εντοπίζει μια από τις άμεσες αιτίες αυτής της αναταραχής στην αρπαγή, με διάφορα νομικά “επιχειρήματα” της κακιάς ώρας, των περιουσιών και την έξωση των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, προς όφελος Εβραίων εποίκων. Η ισραηλινή κυβέρνηση εμφανίζει αυτό το ζήτημα ως “διαμάχη ιδιωτών”, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για λεηλασία περιουσιών και εκδίωξη των Παλαιστινίων από την Ιερουσαλήμ, στα πλαίσια εποικισμού με σκοπό την προσάρτηση της πόλης και των κατεχομένων στο σύνολό τους.

 

Είναι τόσο ακραία αυτή η πολιτική που προκάλεσε τις επικρίσεις ακόμα και στενών συμμάχων του Νετανιάχου, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, η Αίγυπτος, σειράς άλλων κρατών του αραβομουσουλμανικού κόσμου, όπως και των ΗΠΑ και πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. (Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στην ομάδα μελών της Ε.Ε. που απέφυγαν να το κάνουν και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, που βγάζει κατά τα άλλα ανακοινώσεις για τα πιο αλλόκοτα θέματα, αν είναι να υποστηρίξει κάποια αμερικανική ή ισραηλινή θέση, τήρησε αιδήμονα σιωπή.

 

Η στάση αυτή έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πάγια εξωτερική πολιτική δεκαετιών των ελληνικών κυβερνήσεων και υπονομεύει τα εθνικά συμφέροντα μιας χώρας που διαμαρτύρεται για τις βαριές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία και χρειάζεται συμπάθειες και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο). 

 

Για να συμπληρώσουμε την εικόνα, προσθέτουμε ότι την περασμένη εβδομάδα ο Bezalel Smotrich, επικεφαλής της ακροδεξιάς ομάδας του “Θρησκευτικού Σιωνισμού”, χωρίς την οποία ο Νετανιάχου δεν έχει καμία ελπίδα σχηματισμού κυβέρνησης, διατύπωσε μια ελάχιστα συγκαλυμμένη απειλή απέλασης του 1,8 εκατ. Αράβων πολιτών του Ισραήλ που ανήκουν στη μεγάλη παλαιστινιακή του μειονότητα. Αφήνουμε τα περιστατικά, ωμής βίας και τρομοκρατίας, περιλαμβανομένων φόνων ανηλίκων και άλλων.

 

Το Ισραήλ ακολουθεί μια πολιτική εποικισμού των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών προετοιμάζοντας την τελική τους προσάρτηση.

Και αυτή η πολιτική και οι υπόλοιπες που έχει ακολουθήσει στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως, έχουν μια αρκετά συνεκτική λογική. Αν όμως κάτι αποδεικνύει η εμπειρία τώρα από την Ιερουσαλήμ, χτες από το Ιράν, προχτές από τον Λίβανο και παραπροχτές από το Ιράκ, είναι ότι πρόκειται για πολιτικές αδιέξοδες και επικίνδυνες για όλους, του Ισραήλ περιλαμβανομένου.

 

Και για αυτό θεωρήσαμε αναγκαίο να πάμε στην καρδιά του ζητήματος, επιλέγοντας να εξηγήσουμε γιατί  πρέπει να “είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι”.

 

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι

 

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο που είμαστε (ή έπρεπε να είμαστε) Εβραίοι όταν γινόταν το Ολοκαύτωμα. Για τον ίδιο λόγο που οι ξεσηκωμένοι νέοι της Γαλλίας του 1968 έλεγαν “Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι” όταν απέλαυναν τον ηγέτη τους Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Για τον ίδιο λόγο που οι κάτοικοι της Ναντ στη Γαλλία, κατέβαιναν στους δρόμους φωνάζοντας “Είμαστε όλοι Έλληνες”, όταν το παγκόσμιο Χρήμα και τα όργανά του επετίθεντο και κατέστρεφαν την Ελλάδα με οικονομικά και πολιτικά μέσα.

 

Δεν είμαστε μόνο για λόγους “αλτρουιστικούς”, γιατί μας συγκινεί η μοίρα ενός κατ’ εξοχήν (όπως και οι Κούρδοι) λαού-μάρτυρα της εποχής μας. Είμαστε για λόγους εγωϊστικούς και πάρα πολύ ζωτικούς για εμάς τους ίδιους. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να είμαστε, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, το κύριο χαρακτηριστικό για το οποίο ένας άνθρωπος αξίζει να λέγεται έτσι.

 

Είμαστε και για λόγους ρεαλισμού. Γιατί όλη η ανθρώπινη ιστορία αποδεικνύει ότι ζητήματα όπως είναι το Παλαιστινιακό δεν μπορούν να λυθούν παρά μόνο προσωρινά με τη χρήση βίας και την παντοδυναμία των όπλων, στρατιωτικών και οικονομικών, που διαθέτει ένα κράτος. Πριν από τριάντα χρόνια, οι διαπρεπέστεροι αναλυτές υποστήριζαν, ακόμα και τις παραμονές της κατάρρευσης του Τείχους, ότι η Γερμανία δεν θα ενωθεί ποτέ ξανά, ούτε σε χίλια χρόνια. Η δύναμη όμως μόνο να αναστείλει μπορεί, δεν μπορεί να ματαιώσει την Ιστορία.

 

Το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να λυθεί με τα όπλα, για έναν απλούστατο λόγο. Λόγω της σημασίας που έχει στο βάθος, στο ίδιο το θεμέλιο της ψυχής εκατοντάδων εκατομμυρίων Αραβομουσουλμάνων, όσους και από τους ηγέτες τους κι αν εξαγοράσει ή φοβίσει κάποιος σε δεδομένη στιγμή.

Η προσπάθεια να λυθεί με τα όπλα και με τον εποικισμό αυξάνει τους κινδύνους να βρει τον τρόπο να γίνει η θρυαλλίδα για μια καταστροφή που θα τινάξει στον αέρα όλη τη Μέση Ανατολή, αν όχι τον κόσμο.

Είμαστε επίσης όλοι Παλαιστίνιοι, όσο κι αν σε μερικούς μπορεί να φανεί περίεργο, από αγάπη για τους Εβραίους, έστω και αν μπορεί να ενοχλήσει και όσους Εβραίους βολεύονται σε μια κουλτούρα “διαρκούς πολέμου”. Και επίσης γιατί χρειαζόμαστε τους Εβραίους.

 

Δεν αξίζει σε ένα λαό που λάμπρυνε όλη την ανθρωπότητα με τα πνευματικά του επιτεύγματα κατά τη νεώτερη εποχή, να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα, διαιωνίζοντας τον ιστορικό εγκλωβισμό του στο δυαδικό ρόλο θύτη και θύματος. Αυτό που του αξίζει είναι να χρησιμοποιήσει τις ασύγκριτες πνευματικές δυνάμεις του για να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας, για την ίδρυση ενός νέου πολιτισμού.

 

Το ανθρώπινο είδος απλά δεν μπορεί, μετά το 1945, να επιβιώσει με τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν όλη την εξέλιξή του από τη Νεολιθική Επανάσταση, δηλαδή την διαρκή επιδίωξη κυριαρχίας του ενός επί του άλλου. ‘Η θα αλλάξει ή θα πεθάνει και αυτό δεν θα γίνει σε ένα πολύ μακρινό μέλλον.

 

Αν κάποιος αντιμετωπίσει καχύποπτα αυτά τα λόγια, περί αγάπης και περί ρεαλισμού, διατυπωμένα από το στόμα ενός μη Εβραίου Έλληνα, δεν μπορεί ασφαλώς να αμφισβητήσει την αγάπη για το δικό του έθνος, για τη δική του φυλή, ενός σκληροτράχηλου και ανελέητου πολεμιστή όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν, που συμφώνησε κάποτε ειρήνη με τον Γιασέρ Αραφάτ, για να τον σκοτώσουν και αυτόν, και τον Αραφάτ, όσοι δεν μπορούν να ζήσουν παρά μόνο με πόλεμο και άσκηση κυριαρχίας, όσοι δεν μπορούν, δεν θέλουν και φοβούνται να υπερβούν την τόσο βαριά και τόσο αντιφατική κληρονομιά της ίδιας τους της ιστορίας, αν όχι και της όλης ιστορίας του Ανθρώπου. 

 

Ο Αντισημιτισμός

 

Είναι οι ίδιοι που εξαπέλυσαν ένα θηριώδες παγκόσμιο ανθρωποκυνηγητό, στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της παγκόσμιας πολιτικής, εναντίον οποιουδήποτε ασκεί κριτική στις πολιτικές του εβραϊκού κράτους, ακόμα και εναντίον Ευρωπαίων πολιτικών πρώτης γραμμής, όπως ο πρώην ηγέτης του βρετανικού Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν, κατηγορώντας τους ως αντισημίτες.

 

Αν όμως άνθρωποι σαν τον Κόρμπιν και πάρα πολλούς άλλους (Εβραίων περιλαμβανομένων) ασκούν κριτική στις πολιτικές του Ισραήλ, δεν είναι από αντισημιτισμό. Είναι γιατί διαπνέονται από τις ίδιες αξίες που έκαναν τους λαμπρότερους εκπροσώπους της γενιάς του πολέμου (ανάμεσά τους και πολλούς Έλληνες), τη γενιά των πατεράδων και των παπούδων μας, να διακινδυνεύσουν και σε μερικές περιπτώσεις να χάσουν τη ζωή τους, για να γλυτώσουν τη ζωή καταδιωκόμενων Εβραίων από το θάνατο.

Και ασφαλώς δεν αγαπούν τους Εβραίους και ασφαλώς θα αδιαφορούσαν (το λιγότερο) για την τύχη τους, αν γύρναγε ο τροχός, αυτοί που σήμερα, για λόγους ιδιοτελούς συμφέροντος, παριστάνουν τους φίλους τους.

 

Κανένας, ό,τι αισθήματα κι αν είχε για τους Εβραίους, δεν σκέφτηκε ποτέ να τους πει κουτούς. Ξέρουνε καλύτερα από τον καθένα μας την αξία και την ποιότητα των δήθεν “φίλων” τους και ορθώς αντιλαμβάνονται τις εκδηλώσεις φιλίας και συμπόνοιας (τις αναρίθμητες όσο και υποκριτικές αποτίσεις φόρου τιμής στη μνήμη των Εβραίων θυμάτων των ναζιστικών στρατοπέδων), ως τίποτε άλλο παρά μια εκδήλωση υποταγής στο Ισραήλ. Ως τέτοιες τις θέλουν και τις ενθαρρύνουν. Από την ίδια τους την ιστορία, δεν μπορεί όμως να τους διαφεύγει η ευκολία που μπορούν, από τη φύση των κινήτρων τους, να μετατραπούν σε εκδηλώσεις έχθρας και μίσους. Ελπίζουν, όπως τόσοι και τόσοι το ήλπισαν πριν από αυτούς, για να διαψευστούν οικτρά στα Βατερλώ και στα Βερολίνα, ότι η ασύγκριτη δύναμή τους θα τους προστατεύει για πάντα. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι είναι αυτή ακριβώς που μπορεί να τους καταστρέψει.

 

Το γκέττο και ο Φρόιντ, οι  Έλληνες και οι Εβραίοι

 

Ας ελπίσουμε ότι μέσα στις ίδιες τις τάξεις του εβραϊκού λαού, το προφανές αδιέξοδο που έχει φτάσει η πολιτική του Ισραήλ, η τεράστια αντίφαση ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει σήμερα και τα ίδια τα θεμέλια της πολιτικής του, θα προκαλέσουν την εμφάνιση δυνάμεων που θα επιδιώξουν την αναγκαία για την περιοχή και όλο τον πλανήτη υπέρβαση, έστω και αν η εσωτερική πολιτική κατάσταση σε αυτή τη χώρα εμβάλλει σε τρομερή ανησυχία. Πολύ λίγοι φαίνεται να συνειδητοποιούν πόσο κοντά είναι πάντα ο θρίαμβος και η τραγωδία. Ελπίζει μόνο κανείς να ισχύσει αυτό που γράφει ο Χέλντερλιν, εκεί που γεννιέται το κακό να φυτρώνει και ο τρόπος να το αντιμετωπίσεις, ή, αν προτιμάτε, “ο τρώσας και ιάσεται”.

 

Η περιπέτεια της Αρχαίας Ελλάδας προσφέρει πάντως ένα κατατοπιστικό παράδειγμα. Με επικεφαλής την Αθήνα, ένας ολιγάριθμός λαός κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη μεγάλη Αυτοκρατορία, τον Ιμπεριαλισμό της εποχής του, υπερασπιζόμενος την ελευθερία των ανθρώπων του.

Η Αθήνα νίκησε στους Μηδικούς Πολέμους, κατεστράφη όμως όταν έγινε η ίδια ιμπεριαλιστική, άρπαξε από τη Δήλο και έφερε στην Ακρόπολη τον χρυσό της Συμμαχίας, κατέσφαξε τους Μηλίους και εξεστράτευσε στη Σικελία. Οι βαθύτεροι “νόμοι” της Ιστορίας δεν έχουν αλλάξει έκτοτε.

Το μυαλό μου γυρνάει σε μια επίσκεψη στο αρχηγείο του Γιασέρ Αραφάτ, συνοδεύοντας τον Γιώργο Παπανδρέου που πήγαινε εκεί να τον επισκεφθεί. Καθώς περνούσαμε το ισραηλινό τσεκ πόιντ, στα όρια Ισραήλ και κατεχομένων, το μάτι μου αποσβολώθηκε διαβάζοντας σε έναν τσιμεντόλιθο, γραμμένη με κόκκινη μπογιά, τη γερμανική λέξη Achtung, από ένα χέρι που υποθέτω το οδήγησε η φοβερή, ανεξίτηλη μνήμη της Βαρσοβίας.

 

Ένας από τους πνευματικούς τιτάνες της εποχής μας, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς εδώ ή εκεί ή ακόμα και εν όλω μαζί του, ο Εβραίος Ζίγκμουντ Φρόιντ, στήριξε όλη του τη σκέψη στο ότι το μη συνειδητοποιημένο παρελθόν προσδιορίζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη συνείδηση τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Όπως σου φέρονται θα φερθείς. Αλλά μοιάζει να ισχύει και για έθνη ολόκληρα αυτό, άλλωστε από άτομα αποτελούνται και άτομα έχουν ως ηγέτες.

 

Προϋπόθεση για να αποκτήσει ένα άτομο ή ένα σύνολο ατόμων την ελευθερία του είναι να μπορέσει να συνειδητοποιήσει και να “μεταβολίσει” επιτυχώς την κληρονομιά του, να ξέρει τι πρέπει να θυμάται και τι πρέπει να ξεχάσει για πάντα. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Χωρίς ελευθερία όμως το άτομο ή η κοινωνία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κακό που δεν είναι μόνο έξω τους, είναι και μέσα τους, συχνά μασκαρεμένο σε δήθεν άμυνα. Και εκεί ίσως θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια νέα, σωτήρια σύνθεση του ελληνικού και του εβραϊκού πνεύματος.

 

Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που είμαστε Παλαιστίνιοι.

 

Σημείωση: Το άρθρο αυτό γράφτηκε προτού γίνει γνωστή η επιδρομή των ισραηλινών δυνάμεων στο τέμενος Αλ Ακσά τα χαράματα της Δευτέρας, ο βομβαρδισμός της ισραηλινής αεροπορίας στη Γάζα με εννέα νεκρούς και η παρέμβαση του Νετανιάχου υπέρ εποίκων και αξιωματικών και, σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες, η εκτόξευση ενός μπαράζ πυραύλων κατά της περιοχής της Ιερουσαλήμ από τη Γάζα . Ο ισραηλινός στρατός ακύρωσε προγραμματισμένες ασκήσεις του για να είναι έτοιμος για κλιμάκωση των αναταραχών.  

*Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).  

Μόνο το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού θα εμβολιαστεί

 

Τους επόμενους τρεις μήνες μόνο το 3% του πληθυσμού, κυρίως των πλούσιων χωρών, θα εμβολιαστεί για τον Covid-19. Οι φτωχές χώρες έχουν ήδη τεράστιο πρόβλημα. Γι' αυτό στις αρχές Μαρτίου, η Ινδία και η Νότια Αφρική υπέβαλλαν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) αίτημα προκειμένου να αρθούν οι παραδοσιακοί κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας για τα εμβόλια και τα φάρμακα για τις θεραπείες του κορονοϊού μέχρι να πάψει να υφίσταται η υγειονομική κρίση. Όμως οι πλούσιες χώρες και οι φαρμακοβιομηχανίες αντέδρασαν, πλην του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν. 

 

Οι φτωχές χώρες έχουν αρχίσει να λαμβάνουν δόσεις χάρη στο πρόγραμμα Covax του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), αλλά οι διαθέσιμες ποσότητες, όπως προαναφέραμε, είναι τέτοιες που εκτιμάται ότι μόνο το 3% του πληθυσμού μπορεί να εμβολιαστεί τους επόμενους τρεις μήνες. Οι συνέπειες του περιορισμένου εμβολιασμού είναι εμφανείς σε χώρες όπως η Νότια Αφρική και περισσότερες από 100 αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς υπάρχει κίνδυνος για νέα κύματα μόλυνσης από μεταλλάξεις του κορονοϊού, που θα οδηγήσουν σε νέα περιοριστικά μέτρα, τα οποία με τη σειρά θα επιβαρύνουν περαιτέρω την οικονομία, αυξάνοντας την ανεργία, τη φτώχεια και την πείνα.

 

Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν αντιταχθεί στις προτάσεις της Νότιας Αφρικής και της Ινδίας καθώς και του Τζό Μπάιντεν με το επιχείρημα ότι ήταν η υπόσχεση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας που τιςς ώθησε να επενδύσουν δισεκατομμύρια δολάρια για να αναπτύξουν αποτελεσματικά εμβόλια σε χρόνο ρεκόρ. Σε κάθε περίπτωση, προσθέτουν, η εγκατάλειψη των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας δεν θα λύσει το πρόβλημα της πρόσβασης σε εμβόλια, επειδή αυτά είναι δύσκολο να παρασκευαστούν. Αυτό όμως δεν ισχύει γενικά. Η Aspen Pharmacare, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς γενόσημων φαρμάκων στο Νότιο Ημισφαίριο και το Ινστιτούτο Ορού της Ινδίας κατασκευάζουν ήδη δόσεις για τις Johnson & Johnson και την AstraZeneca. Άρα τα επιχειρήματα δεν ευσταθούν. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι η τοποθέτηση του κέρδους πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Και σ’ αυτή τη συνθήκη αποκτούν θετικό πρόσημο εκείνοι που θέτουν πάνω από το χρήμα την ανθρώπινη ζωή. Η θέση του Τζο Μπάιντεν είχε θετικό αντίκτυπο στη διεθνή κοινή γνώμη, αντίθετα με η θέση της Μέρκελ και των Ευρωπαίων ομολόγων της. Εντέλει, η ΕΕ της αλληλεγγύης απεδείχθη ένας μύθος χωρίς ούτε έναν κόκκο αλήθειας. 

πηγή

Πρόεδρος Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων: Οι σκληρές αλήθειες για το 10ωρο και τα νέα εργασιακά

 

Οι νέες αλλαγές στα εργασιακά ενταγμένες στη λογική των αντιμεταρρυθμίσεων του ευρωπαϊκού εργατικού δικαίου, τονίζει σε άρθρο του ο Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Χριστόφορος Σεβαστίδης.

 

"Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε λανθασμένη μεταφορά ενωσιακού δικαίου ή κακότεχνη διατύπωση αλλά σε μια συνειδητή επιλογή. Ολοένα και μεγαλύτερη απομείωση εργασιακών δικαιωμάτων με κατάργηση προστατευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων και θέσπιση περιορισμών που ακυρώνουν συνταγματικές διατάξεις προς όφελος της ευελιξίας και της μεγαλύτερης κερδοφορίας των επιχειρήσεων". Αυτό ανεφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο του με αφορμή το εργασιακό νομοσχέδιο ο  Χριστόφορος Σεβαστίδης, Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων.

 

 

Ολο το άρθρο του κ. Σεβαστίδη

Ι. Η ιστορία ρύθμισης της εργάσιμης ημέρας όπως και του ύψους της εργατικής αμοιβής κρύβει μέσα τους μακραίωνους αγώνες μεταξύ των κατόχων των μέσων παραγωγής και των εργατών. Το αίτημα για το 8ωρο, που γεννήθηκε για πρώτη φορά μετά τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, απαιτήθηκε ανοιχτά και μαζικά στην απεργία της Πρωτομαγιάς του 1886, όταν οι εφημερίδες της Νέας Υόρκης δήλωναν ότι το κίνημα ήταν ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο και θα έφερνε μείωση των μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε αλητεία, χαρτοπαιξία, βία και αλκοολισμό (Ρίτσαρντ Μπόγερ- Χέρμπερτ Μόρε, Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, σελ. 145). Σταδιακά όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, όλο και περισσότεροι κλάδοι κατακτούσαν στις ΗΠΑ το 8ωρο μέσα από τη συνδικαλιστική δράση, τους βίαιους και αιματηρούς αγώνες, τους πρόωρους θανάτους και τα εργατικά ατυχήματα. Οι αγγλικοί εργοστασιακοί νόμοι (Factory- Acts) του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα προδιαγράφουν ως μέση ημέρα της εβδομάδας τις 10 ώρες και τις 8 ώρες για το Σάββατο. Το ανώτατο όριο της εργάσιμης ημέρας συμπίπτει σχεδόν με τα όρια που επέβαλε ήδη από το 1349 το Καταστατικό για τους Εργάτες του Εδουάρδου του Γ’. Παρατηρείται από τότε ότι η εργάσιμη ημέρα ανέρχεται καθημερινά σε 24 ώρες αφού αφαιρεθούν οι λίγες ώρες ανάπαυσης, χωρίς τις οποίες η εργασιακή δύναμη αποτυγχάνει τελείως να επιτελέσει εκ νέου την υπηρεσία της. Το 8ωρο επιβλήθηκε ως χρόνος αναγκαίος για μόρφωση, πνευματική ανάπτυξη, ψυχαγωγική κοινωνική επαφή. Η υπερεργασία με την παράταση της εργάσιμης ημέρας διαπιστώθηκε ότι προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και νέκρωση της ίδιας της εργασιακής δύναμης, κατάσταση που δεν συνέφερε ούτε τους εργοδότες. Οι τελευταίοι βρήκαν στην εντατικοποίηση της εργασίας και στην αυξημένη ταχύτητα των μηχανών έναν βολικό τρόπο να συμπυκνώσουν την ίδια εργασία σε μικρότερο χρονικό διάστημα της ημέρας εξοικονομώντας ταυτόχρονα ένα μέρος των λειτουργικών τους δαπανών.  

 

Στο κατώφλι του 20ου αιώνα οι κοινωνικοί αγώνες της εργατικής τάξης οδήγησαν τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να υιοθετήσει στις 29 Οκτωβρίου 1919 την υπ’ αριθμό 1 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας που περιορίζει τις ώρες εργασίας στις βιομηχανικές επιχειρήσεις σε 8 ώρες ημερησίως και σε 48 εβδομαδιαίως. Η Ελλάδα κύρωσε τη Σύμβαση με το ν. 2269/1920. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν οι ρυθμίσεις επεκτάθηκαν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και το δικαίωμα των εργαζομένων στην ανάπαυση και στον ελεύθερο χρόνο αποτυπώθηκε σε διεθνή κείμενα για τα ανθρώπινα δικαιώματα (Οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα του 1948, Χάρτης των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων του 1989, Αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης).  Με την ΕΓΣΣΕ του 1975 καθιερώθηκε ως εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας οι 40 ώρες που αντιστοιχούσαν σε πενθήμερη εργασία ή σε 6 ώρες και 40 λεπτά σε εξαήμερη εβδομαδιαία απασχόληση, με αυξημένη αμοιβή για κάθε παραπάνω ώρα απασχόλησης. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε μια αντίστροφη πορεία σταδιακής απορρύθμισης όλων των προστατευτικών ρυθμίσεων. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Οδηγία 93/104/ΕΚ που τροποποιήθηκε με την 2000/34/ΕΚ και μεταγενέστερα με την Οδηγία 2003/88/ΕΚ, κάτω από τις έντονες εργοδοτικές πιέσεις για «ευελιξία» και αυξομείωση των ωρών απασχόλησης ανάλογα με τις επιχειρησιακές ανάγκες, αποτελεί τη βάση διαμόρφωσης του χρόνου εργασίας.

 

Το άρθρο 3 της Οδηγίας προβλέπει ελάχιστη διάρκεια της ημερήσιας ανάπαυσης τις 11 συναπτές ώρες, ρύθμιση η οποία με αντίστροφη ανάγνωση επιτρέπει τις 13 ώρες ημερήσιας εργασίας. Το άρθρο 16 εισάγει την έννοια της «περιόδου αναφοράς» με τέτοιον τρόπο ώστε η διάρκεια της εβδομαδιαίας ανάπαυσης (24ωρο) όπως και η ανώτατη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας (48ωρο) να υπολογίζονται πλέον όχι σε σταθερή εβδομαδιαία βάση αλλά εντός μιας περιόδου 14 ημερών για την πρώτη περίπτωση και 4 μηνών για την δεύτερη περίπτωση. Τέλος το άρθρο 17 αποτελεί έναν μακροσκελέστατο κατάλογο παρεκκλίσεων από την όποια προστασία παρέχει η Οδηγία. Η πικρή πραγματικότητα της επιστροφής σε εργασιακές συνθήκες προηγούμενων αιώνων δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί με τις γενικόλογες διακηρύξεις και τα ευχολόγια του προοιμίου της Οδηγίας όπως και άλλων διεθνών κειμένων περί βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, θέσπισης ελάχιστων προδιαγραφών για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, σεβασμού της γενικής αρχής της προσαρμογής της εργασίας στον άνθρωπο. Ο αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, που κυρώθηκε στην Ελλάδα με το ν. 4359/2016, συνδέει με περισσότερη ειλικρίνεια την υποχρέωση υιοθέτησης λογικής διάρκειας της ημερήσιας και εβδομαδιαίας απασχόλησης με την αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή την αύξηση του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων.  Στο ελληνικό εργατικό δίκαιο η υπερεργασία (41η -45η ώρα εργασίας στο πενθήμερο και 41η – 48η ώρα εργασίας στο εξαήμερο) όπως και η υπερωρία (πέραν της 9ης ώρας ημερησίως στο πενθήμερο και της 8ης ώρας στο εξαήμερο) αμείβονται με επιπρόσθετη αμοιβή. Η τάση της διαρκούς αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους με συμπίεση του μισθολογικού κόστους οδήγησε στη θεσμοθέτηση της λεγόμενης «διευθέτησης του χρόνου εργασίας», δηλαδή στη συνολική αποτίμηση της εργασίας σε ευρύτερες (της εβδομάδας) χρονικές περιόδους χωρίς την καταβολή της επιπρόσθετης αμοιβής στους εργαζομένους για την πραγματοποίηση υπερεργασίας και υπερωρίας.

 

Οι ρυθμίσεις αυτές της παραπάνω αναφερόμενης Ευρωπαϊκής Οδηγίας, που εξασφαλίζουν «ευελιξία» και μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους στις επιχειρήσεις αυξάνοντας ταυτόχρονα μέχρι τα ακραία όρια τον ημερήσιο χρόνο απασχόλησης των εργαζομένων, εισήχθησαν στο ελληνικό δίκαιο με το άρθρο 42 του ν. 3986/2011.  Τότε ο νομοθέτης στην παράγραφο 7 του άρθρου 42 θεωρούσε ως ελάχιστο όρο διασφάλισης των συμφερόντων των εργαζομένων την προηγούμενη επιχειρησιακή συλλογική συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εκπροσώπων των εργαζομένων. (βλ αναλυτικά σε Ι. Σκανδάλη, Χρόνος εργασίας, σελ. 148 επ).

 

Το προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου προχωράει μερικά βήματα παραπέρα. Η σημαντικότερη αντιμεταρρύθμιση πραγματώνεται στις διατάξεις που προβλέπουν την αύξηση της ημερήσιας εργασίας στις 10 ώρες χωρίς επιπλέον αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση και χωρίς προηγούμενη συλλογική συμφωνία. Ο εργαζόμενος σε μια εποχή αυξημένης ανεργίας, οικονομικής ανασφάλειας και εκβιαστικών διλημμάτων για την διατήρηση της θέσης εργασίας του, καλείται να προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του την επιπλέον απασχόλησή του χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Να συναινέσει εθελοντικά και με δική του πρωτοβουλία στην αποστέρηση του ελάχιστου χρόνου για ξεκούραση, μόρφωση, οικογενειακές και κοινωνικές επαφές, «να ζητήσει την συμφιλίωση της προσωπικής με την επαγγελματική του ζωή». Του «δίνεται η δυνατότητα», σύμφωνα με τις αρχές του νομοσχεδίου που παρουσίασε το Υπουργείο Εργασίας, να φθείρει τη σωματική και ψυχική υγεία του, να μεταβληθεί σε ζωντανό εξάρτημα της επιχείρησης. Ακόμα κι’ αν υπήρχε το ιδανικό για τις επιχειρήσεις πρότυπο τέτοιου εργαζομένου, το κοινωνικά ουδέτερο Κράτος που ενδιαφέρεται να έχει πολίτες υπεύθυνους, σωματικά και ψυχικά υγιείς, θα όφειλε να μην επιτρέψει τον εξανδραποδισμό τους.

 

Η ανέξοδη για τις επιχειρήσεις μεταφορά των υπερωριών σε άλλη χρονική περίοδο γίνεται αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των ίδιων των επιχειρήσεων ικανοποιώντας το πάγιο αίτημά τους για ευελιξία στη διαμόρφωση του χρόνου εργασίας. Σε περιόδους «νεκρές» ή υποτονικές για την παραγωγικότητα μιας επιχείρησης, θα απέφερε επιπλέον κέρδος το μειωμένο ωράριο διότι με τον τρόπο αυτό θα μειώνονταν και τα λειτουργικά έξοδα του εργοδότη. Η υπερένταση του ανθρώπινου οργανισμού για μεγάλα χρονικά διαστήματα προκαλεί μόνιμη και ανυπολόγιστη φθορά στην σωματική και ψυχική υγεία, που δεν αποκαθίσταται με τον συμψηφισμό των μειωμένων ωρών απασχόλησης σε άλλη χρονική περίοδο.  Αποκρύπτεται επίσης η δυνατότητα που έχει ο εργοδότης να απολύσει τον εργαζόμενο μετά το πέρας της περιόδου αυξημένης απασχόλησης, έχοντας εξοικονομήσει τις επιπλέον ώρες απασχόλησης χωρίς την πρόσθετη αμοιβή.

 

Στην παρουσίαση του νομοσχεδίου το Υπουργείο Εργασίας θεωρεί ως μέτρο που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα την αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου των υπερωριών στις 150 ώρες το χρόνο σε βιομηχανία και λοιπούς κλάδους αίροντας με τον τρόπο αυτό την διάκριση των 120 ωρών κατ’ έτος στις μη βιομηχανικές επιχειρήσεις και στις 48 ώρες το εξάμηνο στη βιομηχανία. Η εξίσωση των υπερωριών στους δύο διαφορετικούς κλάδους όχι μόνο δεν οδηγεί στο αριθμητικό όριο της χαμηλότερης επιβάρυνσης για τον εργαζόμενο αλλά ούτε καν στο υψηλότερο. Δημιουργείται ένα νέο όριο 25% πιο αυξημένο από τον ανώτατο αριθμό υπερωριών και 50% περίπου από τον κατώτατο, προκειμένου οι επιχειρήσεις να μην υποχρεώνονται σε πρόσληψη επιπλέον προσωπικού, που οδηγεί σε αύξηση του κόστους και μείωση των κερδών αλλά να στηρίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό έντασης της εργασίας των ήδη απασχολουμένων.

 

Διευρύνεται τέλος το καθεστώς της 7ήμερης λειτουργίας σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας (φάρμακα, εφοδιαστική αλυσίδα κ.α.) διότι «η απαγόρευση λειτουργίας τις Κυριακές εμποδίζει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας». Στην πραγματικότητα η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας ωφελεί και πάλι τις επιχειρήσεις οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν χρήση των αυξημένων υπερωριών με τις οποίες θα επιβαρύνουν τους εργαζόμενους και να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους. Για τον λόγο αυτό αυξάνονται οι υπερωρίες στις 150 ώρες τον χρόνο. Αντίθετα η κυριακάτικη εργασία στις βιομηχανίες δεν συνδέεται με καμία νομική υποχρέωση των εργοδοτών να αυξήσουν ανάλογα τις θέσεις εργασίας.

 

ΙΙ. Με το νέο νομοσχέδιο το Υπουργείο Εργασίας ισχυρίζεται ότι καινοτομεί με την εισαγωγή της «ψηφιακής κάρτας εργασίας» η οποία θα συνδέεται με το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ και θα καταγράφει σε πραγματικό χρόνο την απασχόληση του εργαζομένου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συμμόρφωση με την απόφαση CCOO του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕργΔ 2019, σελ. 705 επ) με την οποία έχουν ήδη εναρμονιστεί πολλές ευρωπαϊκές Χώρες. Προβληματισμούς ωστόσο προκαλεί η επεξεργασία μεγάλου αριθμού προσωπικών δεδομένων που αφορούν όχι μόνο την παρουσία αλλά και τις συνήθειες των εργαζομένων τα οποία είναι προσβάσιμα στις αρμόδιες αρχές. Παρατηρήθηκε ήδη (Μ. Γιαννακούρου, ΕΕργΔ 2019, 689 επ (697) ότι «η δυνατότητα του εργοδότη να καταγράφει αναλυτικά και συστηματικά τόσο την παρουσία όσο και τις απουσίες καθώς και τα διαλείμματα των εργαζομένων του, πχ για κάπνισμα, του δίνει εξουσίες ελέγχου και επιτήρησης της συμπεριφοράς του εργαζομένου, που δύνανται αφενός να θέσουν σε κίνδυνο την προσωπικότητά του, αφετέρου να διευκολύνουν την στοιχειοθέτηση λόγων απόλυσής του».

 

ΙΙΙ. Το Υπουργείο Εργασίας παρουσιάζοντας τη φιλοσοφία του νέου νομοσχεδίου διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις ούτε και επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κεραμίδια». Για το λόγο αυτό ίσως επιχειρείται να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο το μοναδικό μέσο διαμαρτυρίας των εργαζομένων, η απεργία: για να διασφαλιστεί όσο το δυνατό με μεγαλύτερη πιθανότητα η συναίνεση και ο συμβιβασμός των εργαζομένων σε ρυθμίσεις που αυξάνουν τον χρόνο απασχόλησης πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και για να καμφθεί κάθε είδους αντίδραση και διαμαρτυρία στην ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων. Σε ένα ήδη απονευρωμένο συνταγματικό δικαίωμα, που του άφησαν το περίβλημα και του στέρησαν την ουσία, σε ένα δικαίωμα που οι δεκάδες συνταγματικοί και αντισυνταγματικοί νομοθετικοί περιορισμοί το οδηγούν στην παρανομία και στην καταχρηστικότητα κατά 90%, προστίθεται άλλος ένας: Ο ορισμός του προσωπικού ασφαλείας στις ΔΕΚΟ σε ποσοστό 33% των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το Υπουργείο μάλιστα δίνει και ένα παράδειγμα: ότι κατά τις ημέρες της απεργίας θα πρέπει να κυκλοφορεί το 1/3 των συρμών στο ΜΕΤΡΟ. Πέρα από την κοινή διαπίστωση ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός και η επίκληση της γενικής δυσαρέσκειας -με την ουσιαστική συμβολή των ΜΜΕ- λειτούργησε αρκετά αποτελεσματικά ως μέθοδος κατασυκοφάντησης των απεργιών, ιδίως στις ΔΕΚΟ και στον δημόσιο τομέα, παρατηρούμε στην προκειμένη περίπτωση να εισάγεται μία εντελώς εσφαλμένη αντίληψη της έννοιας και του σκοπού του «προσωπικού ασφαλείας». Σημειώνεται ότι στις περισσότερες χώρες δεν υπάρχει ρητή νομοθετική πρόβλεψη για διάθεση προσωπικού ασφαλείας αλλά θεωρείται υποχρέωση σύμφυτη με την καλόπιστη άσκηση του δικαιώματος απεργίας. Τα καθήκοντα του προσωπικού ασφαλείας έχουν άμεση σχέση με την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων. Δεν επιτρέπεται συνεπώς στον εργοδότη να αναθέσει επιπλέον καθήκοντα στους εργαζόμενους, ούτε να αξιοποιηθεί το προσωπικό ασφαλείας ως θεσμοθετημένος απεργοσπαστικός μηχανισμός ώστε να αποδυναμωθεί η πίεση που ασκείται με την απεργία. Η παροχή ενός επιπέδου λειτουργίας μιας επιχείρησης σε ποσοστό 33% δεν συνδέεται με τους παραπάνω σκοπούς αλλά αποτυπώνει έναν αυθαίρετο και αντισυνταγματικό νομοθετικό προσδιορισμό του «ανεκτού ποσοστού απεργίας» για το Κράτος, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την πρόθεση μείωσης της αποτελεσματικότητας του εργατικού αγώνα.

 

Στην αλληλουχία των νομοθετικών παρεμβάσεων σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο, που ξεκίνησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου δεν αποτελεί έκπληξη. Αδίκως επικρίνονται οι εθνικές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση για κακή νομοθέτηση. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε λανθασμένη μεταφορά ενωσιακού δικαίου ή κακότεχνη διατύπωση αλλά σε μια συνειδητή επιλογή. Ολοένα και μεγαλύτερη απομείωση εργασιακών δικαιωμάτων με κατάργηση προστατευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων και θέσπιση περιορισμών που ακυρώνουν συνταγματικές διατάξεις προς όφελος της ευελιξίας και της μεγαλύτερης κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η περίοδος των ισορροπιών και των συμβιβασμών στο χώρο της εργασίας έχει παρέλθει και ότι δεν είναι εφικτή η ταυτόχρονη ικανοποίηση των συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών αντιπάλων. Τα εθνικά Κοινοβούλια και οι Κυβερνήσεις έκαναν την επιλογή τους.   

πηγή