Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων - 82,4 εκατομμύρια ξεριζωμένοι το 2020

 «Κανένας δεν διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων»  

Παρά την πανδημία, ο αριθμός των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους εξαιτίας των πολέμων, της βίας, των διώξεων και των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων άγγιξε τα 82,4 εκατομμύρια, αριθμός αυξημένος κατά 4% σε σχέση με το 2019. Αυτό καταδεικνύει η ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες «Παγκόσμιες Τάσεις», που δημοσιεύθηκε ενόψει της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων.

 

Πρόκειται για την ένατη στη σειρά χρονιά που σημειώνεται αύξηση.Σήμερα, το 1% της ανθρωπότητας έχει εκτοπιστεί, ενώ έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους σε σύγκριση με το 2011, όταν έφταναν στο σύνολο σχεδόν τα 40 εκατομμύρια. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, στο τέλος του 2020, 48 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους (αριθμός αυξημένος κατά περισσότερο από 2,3 εκατομμύρια), ενώ 4,1 εκατομμύρια ήταν αιτούντες άσυλο Το 42% των εκτοπισμένων ήταν παιδιά κάτω των 18 ετών, ενώ εκτιμήσεις της Ύπατης Αρμοστείας δείχνουν ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά γεννήθηκαν ως πρόσφυγες από το 2018 ως το 2020.

 

Στην έκθεση σημειώνεται επίσης ότι στο απόγειο της πανδημίας το 2020 περισσότερες από 160 χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους, με 99 κράτη να μην κάνουν καμία εξαίρεση για όσους αναζητούσαν προστασία.

 

Ο «Ημεροδρόμος» στέκεται από θέση αρχής απέναντι σε όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν εχθρούς, «εισβολείς» και ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.

 

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων δημοσιεύουμε το ποίημα της Warsan Shire. Η Warsan Shire γεννήθηκε το 1988. Είναι Σομαλή, γεννήθηκε στην Κένυα και ….βρέθηκε στο Λονδίνο μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής της. Το ποίημα έχει τίτλο «Σπίτι» και δεν περιμένουμε να γίνει κατανοητό από τους μισανθρώπους. Απευθύνεται σε ανθρώπους.

 

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

 

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

 

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

 

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

 

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

 

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

 

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

 

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

 

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του.

 

Αφήνεις την πατρίδα

 

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

 

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

 

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

 

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

 

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

 

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

 

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

 

ανάμεσα στα δόντια σου

 

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

 

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

 

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

 

Πρέπει να καταλάβεις

 

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

 

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

 

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

 

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

 

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

 

τρώγοντας εφημερίδες

 

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

 

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

 

κανένας δε σέρνεται

 

κάτω από φράχτες

 

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

 

να τον λυπούνται

 

κανένας δεν διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

 

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

 

όπου το σώμα σου πονούσε

 

ή τη φυλακή,

 

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

 

από μια πόλη που φλέγεται

 

και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ

 

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

 

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

 

κανένας δε θα το μπορούσε

 

κανένας δε θα το άντεχε

 

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

 

για να ακούσει τα:

 

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

 

πρόσφυγες

 

βρωμομετανάστες

 

ζητιάνοι ασύλου

 

που ρουφάτε τη χώρα μας

 

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

 

μυρίζετε περίεργα

 

απολίτιστοι

 

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

 

να κάνετε και τη δική μας

 

πώς δε δίνουμε σημασία

 

στα λόγια

 

στα άγρια βλέμματα

 

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

 

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

 

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

 

από δεκατέσσερις άντρες

 

ανάμεσα στα πόδια σου

 

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

 

να καταπιείς

 

από τα χαλίκια

 

από τα κόκαλα

 

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

 

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

 

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

 

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

 

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

 

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

 

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

 

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

 

να συρθείς στην έρημο

 

να κολυμπήσεις ωκεανούς

 

να πνιγείς

 

να σωθείς

 

να πεινάσεις

 

να εκλιπαρήσεις

 

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

 

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

 

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

 

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου

 

που λέει

 

φύγε,

 

τρέξε μακριά μου τώρα

 

δεν ξέρω τι έχω γίνει

 

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

 

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ.

 

Σημείωση: Η μετάφραση του ποιήματος από την στην ιστοσελίδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

πηγή

 

 

 

 

Τώρα, ζητάει συγνώμη ο Μπαλάσκας..!

 

Χρειάστηκε να περάσουν δύο μέρες, να διαταχθεί ΕΔΕ από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και εισαγγελική έρευνα με εντολή της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών για να ζητήσει συγνώμη ο γνωστός συνδικαλιστής της αστυνομίας που μοίρασε απλόχερα από τα τηλεπαράθυρα οδηγίες προς... επίδοξους γυναικοκτόνους.

 

Χθες, ο Σταύρος Μπαλάσκας, προανήγγειλε προσφυγή στη ποινική και αστική δικαιοσύνη και ισχυριζόταν πως οι δηλώσεις του παραποιήθηκαν. Σήμερα επανήλθε και από το φιλόξενο τηλε-παράθυρο του ΣΚΑΪ ζήτησε συγνώμη ισχυριζόμενος πως «κάποιοι παρεξήγησαν και παρερμήνευσαν τη δήλωσή μου».

 

Οι επίμαχες δηλώσεις του αστυνομικού θα αποτελέσουν αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας με εντολή της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Σωτηρίας Παπαγεωργακοπούλου. Η εισαγγελέας παρήγγειλε την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με στόχο να διακριβωθεί αν όσα ανέφερε στοιχειοθετούν το αδίκημα της διέγερσης σε διάπραξη αδικήματος αλλά και αυτό της διασποράς ψευδών ειδήσεων. Το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., διέταξε κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση σε βάρος του συνδικαλιστή ενώ παράλληλα, κινήθηκε η διαδικασία εξέτασης για λήψη του διοικητικού μέτρου της διαθεσιμότητας σε βάρος του.

 

«Συγγνώμη, δεν είπα αυτό που μου καταλογίζεται»

«Σαφώς και ζητώ δημόσια συγγνώμη, καθώς δεν είπα αυτό που μου καταλογίζεται» ανέφερε ο Στ. Μπαλάσκας σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ.

 

Την Παρασκευή, σε εκπομπή του MEGA, αναφερόμενος στον δράστη του φρικιαστικού εγκλήματος στα Γλυκά Νερά είπε: «Είναι βλάκας διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία δεν θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή. Γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καβγά…».

 

Σήμερα, στη νέα τηλεοπτική του εμφάνιση εξήγησε ότι με τη δήλωσή του εννοούσε ότι οι ποινές είναι ελάχιστες, ακόμα και για αυτούς που δολοφονούν και στη συνέχεια καλούν αμέσως την αστυνομία και το παραδέχονται, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.

 

«Στη συγκεκριμένη δήλωση ατυχώς είπα ότι ο δράστης είναι βλάκας, διότι πίστεψε ότι μπορεί να ξεγελάσει τις αρχές. Μέσα σε 2-3 ώρες προσπάθησε να ξεγελάσει την αστυνομία. Οι ποινές είναι ελάχιστες και εμείς οι μάχιμοι αστυνομικοί έχουμε πρόβλημα να πιάνουμε και να ξαναπιάνουμε τους δράστες». Και συμπλήρωσε ότι: «Κάποιοι παρεξήγησαν και παρερμήνευσαν τη δήλωσή μου». 

πηγή

 

 

Τραγικές οι ελλείψεις στα νοσοκομεία των απομακρυσμένων περιοχών καταγγέλλει ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.!

 

Στις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν στις υπηρεσίες υγείας σε απομακρυσμένες περιοχές αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος, με αφορμή τον θάνατο μιας 56χρονης γυναίκας στο νοσοκομείο των Καλαβρύτων μετά από εμβολιασμό, επισημαίνοντας ωστόσο ότι «κανείς δεν μπορεί να σχετίσει το τραγικό συμβάν με τον εμβολιασμό».

 

«Χθες το μεσημέρι πέθανε 56χρονη γυναίκα στο νοσοκομείο Καλαβρύτων λίγο μετά τον εμβολιασμό της χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Κανείς δεν μπορεί να σχετίσει το τραγικό συμβάν με τον εμβολιασμό. Όμως αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η ασφάλεια που λειτουργούν απομακρυσμένες υγειονομικές μονάδες και μάλιστα τη στιγμή που αποτελούν και εμβολιαστικά κέντρα. Χωρίς εξιδεικευμένο και με ελλιπέστατο προσωπικό καλούνται αντιμετωπίζουν σοβαρά έκτακτα περιστατικά», ανέφερε σε ανάρτησή του ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

 

«Στο νοσοκομείο και κέντρο υγείας Καλαβρύτων εκείνη την ώρα του τραγικού συμβάντος υπήρχε ένας γιατρός παθολόγος και ένας γενικός γιατρός. Ποιος θα κάνει διασωλήνωση αφού δεν υπήρχε αναισθησιολόγος; Με ποια εξειδίκευση θα αντιμετωπισθεί με ασφάλεια το περιστατικό;», κατέληξε. 

πηγή

Ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Δεν ήταν απάνθρωποι αλλοδαποί. Δεν ήταν φριχτοί ληστές, ήταν ο ημεδαπός σύζυγος.

 

Είναι η έμφυλη βία που παροξύνεται, καθώς οι φορείς της φαλλοκρατίας, οι άντρες της πατριαρχίας αδυνατούν να αντιληφθούν τις κοινωνικές αλλαγές, τις αλλαγές στις σχέσεις των δύο φύλων, τις αναφορές που έχουν χαθεί. Φοβούνται ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους, την ταυτότητά τους. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης.

 

Στο παραδοσιακό πατριαρχικό σχήμα, το να είσαι άντρας σήμαινε να είσαι ικανός να επιβάλλεσαι, να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά σου, να είσαι γενναίος, δυνατός, κυρίαρχος και ενίοτε επιθετικός. Τα στερεότυπα αυτά είναι βαριά για να τα επωμίζεται κάποιος σε μία κοινωνία που αλλάζει. Φοβάται και νιώθει αδύναμος, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

 

Εκείνοι που αδυνατούν να δεχθούν τις αλλαγές της κοινωνίας είναι οι μεγαλομανείς «ναρκισσιστικές προσωπικότητες», γράφει η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες. Οι άντρες-νάρκισσοι αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά τις σχέσεις τους με τις γυναίκες: Θέλουν άμεση ευχαρίστηση, να αγαπώνται, να τους επιθυμούν και να τους θαυμάζουν, χωρίς να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα. Εάν η ευχαρίστηση αμβλύνεται, αναζητούν μία άλλη «γυναίκα-τρόπαιο», προκειμένου να ανεβάσουν την αξία τους. Οι άντρες που θεωρούνταν δυνατοί αλλά τώρα αποδεικνύονται εύθραυστοι, νοσταλγούν την εποχή που ως «αρχηγοί της φαμίλιας» είχαν πλήρη εξουσία πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά. Αυτοί είναι που τείνουν να ταυτίζονται με το πρότυπο της «θριαμβεύουσας αρσενικής δύναμης».

 

Θα έλεγα, ότι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας και τελικά του φασισμού, είναι αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ, είναι οι δολοφόνοι της Ελένης, είναι ο μανιάτης που δολοφόνησε τη «σύζυγό» του, είναι και ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών, είναι όλοι αυτοί που γυρεύουν τα παλιά τους προνόμια μέσα από τη φυσική και ψυχολογική βία. Είναι εν γένει οι γνωστοί “νοικοκυραίοι”, οι θεματοφύλακες της παράδοσης και της συντήρησης, αυτοί που είναι ικανοί να σκοτώσουν τον Άλλο, τη γυναίκα, τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, καθώς θεωρούν ότι τους απειλεί, ότι τους ακυρώνει την ταυτότητα, την ίδια τους την ύπαρξη, αυτή που εδράζεται σε μια σάπια, παρωχημένη φαλλοκρατική εξουσία και κοινωνία.

 

Ο φαλλοκράτης γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών δεν είναι η εξαίρεση, είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς συντηρητικής και πατριαρχικής κοινωνίας μας. Είμαστε, τελικά, εμείς. Ναι, εμείς που φρικιούμε...

Προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας: Η Γεννηματά, ο Λοβέρδος και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (κάποιοι την αποκαλούν και κεντροαριστερά) καταρρέει. Στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, παντού οι πολιτικοί σχηματισμοί της κεντροαριστεράς αποδυναμώνονται ή εξαερώνονται. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν μόνο έξι χώρες με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην κυβέρνηση, αλλά η πολιτική τους είναι εν πολλοίς δεξιόστροφη. Στη Δανία, επί παραδείγματι, η δημοτικότητα της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Mette Frederiksen  βασίζεται σε μια σκληρή δεξιά μεταναστευτική πολιτική. Στην Ισπανία, το λεγόμενο κίνημα «15-M», το κίνημα Indignados, με τεράστια υποστήριξη από τους Ισπανούς το 2013, ξεφούσκωσε τώρα σαν μπαλόνι. Το ίδιο ισχύει στην Ελλάδα με την κρίση στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στο ΚΙΝΑΛ να συνεχίζεται. Η Φ. Γεννηματά και ο Α. Λοβέρδος προτείνουν δύο λύσεις: Την επανασύνδεση με τις “λαϊκές τάξεις”σε μία αντιδεξιά κατεύθυνση η πρώτη, και την “πράσινη ανάπτυξη” με δεξιό πρόσημο, ο δεύτερος.

 

Πολλοί υποστηρίζουν (Enric Bonet Torra στην εφημερίδα Público) ότι το μέλλον της αριστεράς(εννοούν τη σοσιαλδημοκρατία) θα εξαρτηθεί από την οικοδόμηση μιας δημοφιλούς οικολογίας που θα συνδυάζει την κοινωνική δικαιοσύνη και την περιβαλλοντική ρητορική. Ουσιαστικά, όμως, μιλούν για τον “πράσινο καπιταλισμό” που προωθούν οι Γκέιτς, Μπέζος, Ομπάμα, Μπάιντεν κ.ά., και όχι μία οικολογία, που έχει ως βάση την αλλαγή παραδείγματος, δηλαδή του ίδιου του καπιταλιστικού μοντέλου, που δημιουργεί το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Γι’ αυτό ο Α. Λοβέρδος με την εσχάτως αποκτηθείσα περιβαλλοντική του ρητορική είναι ιδεολογικά κοντά στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

 

Από την άλλη, η Φώφη Γεννηματά επιλέγει την επανασύνδεση του ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ) με τις ρίζες του. Για πολλούς, η σοσιαλδημοκρατία έχει απολέσει την επαφή της με τις λαϊκές τάξεις, έχει μικροαστικοποιηθεί, διέπεται από ατομικισμό και ναρκισσισμό, και είναι κυριολεκτικά μία καρικατούρα του παλιού εαυτού της. Ο δημοσιογράφος Ian Birell σε άρθρο του στον βρετανικό ιστότοπο Unherd γράφει ότι «Λίγοι ψηφοφόροι θα μπορούν να σας πουν τι σημαίνει το Εργατικό Κόμμα(στη Βρετανία) σήμερα, εκτός από μερικά ασαφή συνθήματα για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη». Το ίδιο πρόβλημα ταυτότητας έχει και το ΚΙΝΑΛ(αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ). Η Φώφη Γεννηματά για να συνδεθεί και πάλι με το παραδοσιακό λαϊκό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ προσφεύγει στην αντιδεξιά ρητορική. Δεν προτείνει κάτι. Γι' αυτό, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου: “ετεροπροσδιορίζεται”. Το ίδιο όμως ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ.

 

Τελικά, αυτό που ενώνει τη Φώφη Γεννηματά με τον Αλέξη Τσίπρα είναι η αντιδεξιά ρητορική. Το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μόνο που εκεί η αντιδεξιά ρητορική αφορά την ακροδεξιά. Το μόνο πράγμα που φαίνεται ικανό να ενώσει τους ακτιβιστές της αριστεράς δεν είναι τόσο ένα κοινό πρόγραμμα ή ένα πρόταγμα, αλλά ο αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά (CourrierInternational). Κατ' αυτό τον τρόπο, ένας δεξιός πολιτικός, όπως ο Μακρόν, ψηφίζεται και από τους αριστερούς στη Γαλλία προκειμένου να μην εκλεγεί η ακροδεξιά Λεπέν.

 

Σ’ ένα άρθρο του Víctor Lenore που δημοσιεύθηκε στο ισπανόφωνο περιοδικό Letras Libres, επισημαίνεται ότι «Υπήρχε μια εποχή που τα κεντροαριστερά κόμματα(σ.σ. εννοεί τα σοσιαλδημοκρατικά) αγκυροβόλησαν σταθερά στην πολιτική ζωή των χωρών τους. Βοήθησαν στη διαμόρφωση των κοινωνιών τους. Αλλά στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, όπου βασιλεύει ο θυμός, η ανασφάλεια και ο λαϊκισμός, δέχονται επίθεση από όλες τις πλευρές. […] Σαν τους αδέξιους δεινόσαυρους από μια άλλη εποχή, προσπαθούν να εξελιχθούν αρκετά γρήγορα για να προσαρμοστούν στο πολιτικό έδαφος, το οποίο έχει αλλάξει ριζικά». Ο Víctor Lenore τονίζει ότι «Η νέα εργατική τάξη και ο πληθυσμός με μεταναστευτικό υπόβαθρο υποεκπροσωπούνται σημαντικά. Ο ακτιβισμός επομένως αποικίζεται από ακαδημαϊκούς χωρίς επαγγελματική πορεία ή οικογενειακές ευθύνες, πολύ επικεντρωμένους στη θεωρία, σε ομάδες συζήτησης των οποίων οι συμμετέχοντες εμφανίζουν ένα πολύ ομοιογενές κοινωνικό προφίλ...».

 

Είναι αλήθεια ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει χάσει την επαφή της με τις λαϊκές τάξεις προ πολλού. Κυρίως δεν συνδέθηκε ποτέ με τη νέα εργατική τάξη(αυτό ισχύει όχι μόνο για το ΚΙΝΑΛ αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ), ούτε με τους μετανάστες.

 

Αντίθετα, όμως, με την Ευρώπη, η αριστερά στη Λατινική Αμερική οδεύει από νίκη σε νίκη. Αυτό οφείλεται στην ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών, στην ενίσχυση των κινημάτων, των σωματείων, των συνεταιρισμών. Μετανάστες, ομάδες γειτονιάς, φοιτητές και ενώσεις πολιτών αναπτύσσουν τη δράση τους σε πολλές διαφορετικές περιοχές της κοινωνίας. Στην Ελλάδα τα κινήματα της γειτονιάς, οι καταλήψεις αλληλεγγύης και τα ποικίλα κοινωνικά κινήματα δεν υποστηρίχθηκαν από τους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς. Πολλές φορές μάλιστα αφέθηκαν έρμαια στην άγρια αστυνομική βία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πάνω απ’ όλα, όμως, εγκαταλείφθηκε το όραμα της σοσιαλιστικής προοπτικής, ενώ υιοθετήθηκε το σύνθημα της καλύτερης διαχείρισης. Μόνο που αυτό μπορεί να το κάνει και η δεξιά...  

 

Στο Μαξίμου τρίβουν τα χέρια τους με τον Πολάκη

 

Εν όψει και της συζήτησης για υποχρεωτικό εμβολιασμό, αλλά και προκειμένου να αποφευχθεί κριτική για λάθη στο μέχρι σήμερα χειρισμό, οι αναρτήσεις Πολάκη αποτελούν “βούτυρο στο ψωμί” της κυβέρνησης

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Η Νέα Δημοκρατία λατρεύει να μισεί τον Παύλο Πολάκη, αφού ο πρώην υπουργός δίνει τακτικά αφορμές στην κυβέρνηση να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και η τελευταία αφορά τον εμβολιασμό κατά του κορονοϊού.

 

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προχθές στη Βουλή κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να αποκηρύξει τις “σαχλαμάρες” του “πρωτοκλασάτου στελέχους”, όπως χαρακτήρισε τον κ. Πολάκη, θέλοντας να ταυτίζει πάντα τον πρώην υπουργό με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

Το γεγονός όμως ότι ο κ. Πολάκης παραδέχθηκε μέσω facebook ότι δεν έχει εμβολιαστεί και δεν προτίθεται να το πράξει πριν το φθινόπωρο, έδωσε αφορμή για νέο γύρο επιθέσεων της κυβέρνησης εναντίον του.

 

Το κυβερνητικό motto είναι “τι θα συνέβαινε εάν εν μέσω πανδημίας κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ”, όπως σχολίασε χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη.

 

Ο κ. Πολάκης από την πλευρά του με νεότερη ανάρτηση στο facebook επικαλέστηκε έρευνες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων και διαχώρισε την προσωπική του άποψη από τη θέση του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

 

“Όσα λέω είναι οι προσωπικές επιστημονικές μου απόψεις και θέσεις.

 

Έχω στηρίξει την κεντρική θέση του κομματος μου σε όλη τη διάρκεια της πανδημιας ,διατύπωσα με σαφήνεια τη γνώμη μου σε ποιες ομάδες έπρεπε να γίνει ο εμβολιασμός με βάση και τα αποτελέσματα που αποδεικνύουν τα στοιχεία του ΕΟΔΥ

 

Να σταματήσει λοιπόν να ρωτά η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς για τις προσωπικές μου απόψεις”, έγραψε ο πρώην υπουργός.

 

Η ΝΔ βεβαίως επέμεινε υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα καλύπτοντας απόλυτα τον κ. Πολάκη και καλώντας τον κ.Τσίπρα να απαντήσει ξεκάθαρα: “Συστήνουν στους κάτω των 60 να μην εμβολιάζονται ή λέει ανοησίες ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Υγείας; Εκφράζει ή όχι ο κ. Πολάκης την επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ;”

 

Σύμφωνα με το κυβερνών κόμμα: “Όσο συνεχίσει να κρύβεται ο κ. Τσίπρας υιοθετεί τη δημόσια σύσταση Πολάκη να μην εμβολιάζονται οι κάτω των 60 επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι Τσίπρας = Πολάκης και ότι οι Έλληνες είχαν άγιο στις 7 Ιουλίου του 2019!”

 

Με τον τρόπο αυτό βεβαίως η ΝΔ αφενός συσπειρώνει εκ νέου ένα ακροατήριο κυρίως κεντρώο που είχε παίξει κρίσιμο ρόλο στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών το 2019, αλλά και τους παραδοσιακούς της ψηφοφόρους υπενθυμίζοντας πρόσωπα συγκρουσιακά, αφετέρου ετοιμάζει το έδαφος για τη συζήτηση περί υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζόμενων, αλλά και προνομίων ή διευκολύνσεων σε εμβολιασμένους.

 

Υπενθυμίζεται ότι από ημέρα σε ημέρα αναμένεται η εισήγηση της επιτροπής βιοηθικής, που θα ανοίξει και επίσημα τη συζήτηση για υποχρεωτικό εμβολιασμό υγειονομικών, εργαζόμενων σε κέντρα φροντίδας ηλικιωμένων, αλλά και εκπαιδευτικών, ήδη μέσα στο καλοκαίρι. Στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαφωνήσει με την ιδέα της υποχρεωτικότητας και με αφορμή τον κ. Πολάκη θα τον ταυτίσουν με το “αντιεμβολιαστικό κίνημα” , που αποτελεί όμως μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Ενώ ταυτόχρονα ο κ.Πολάκης εξυπηρετεί την κυβέρνηση μεταθέτοντας τη συζήτηση από ζητήματα στη διαχείριση του εμβολιασμού και ιδίως στη χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca αρχικά στους 30άρηδες και 40άρηδες και εν συνεχεία τη σύσταση για μη χορήγηση του σε άτομα κάτω των 60 ετών. Έτσι η κυβέρνηση ακυρώνει και την όποια κριτική ταυτίζοντας την με αντιεμβολιαστές.    

Η εισαγγελέας που έβλεπε «ξένους» πολιτισμούς στη δολοφονία στα Γλυκά Νερά...

 

Καθώς χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θυμούνται τα ακραία ρατσιστικά και ξενοφοβικά σχόλια που συνόδευαν για εβδομάδες την υπόθεση των Γλυκών Νερών, ένα πρόσωπο φαίνεται να ξεχωρίζει. Πρόκειται για την πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Άννα Ζαΐρη, η οποία είχε κάνει την εξής δήλωση: «Η έξαρση (σ.σ. της εγκληματικότητας) οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση».

 

Τα λεγόμενά της προκάλεσαν το εύλογο ερώτημα του δημοσιογράφου που ρώτησε: «Όλο το οργανωμένο έγκλημα, οι ηγέτες του, είναι Έλληνες. Τι μας λέτε;» με την κ. Ζαΐρη να απαντά: «Επιβεβαιώνεται αυτό που σας λέω. Εντοπίζεται σε ομάδες κοινωνικές που δεν ενστερνίζονται τις αξίες αυτές. Είναι μια μικρή μερίδα του ελληνικού λαού».

 

 

Αν και δεκάδες παρόμοια σχόλια γίνονταν διαρκώς από ρατσιστικά και φασιστικά στοιχεία στα social media, η συγκεκριμένη τοποθέτηση της Ζαϊρη θέτει ερωτηματικά για το πραγματικό πρόσωπο αρκετών κορυφαίων λειτουργών της ελληνικής δικαιοσύνης.

 

Στο παρελθόν, με αφορμή την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου από την κυβέρνηση, η Ζαϊρη είχε φροντίσει να διαφοροποιήσει τη θέση της από την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών, που τόνιζε ότι η απόφαση βρίσκεται εκτός συνταγματικής νομιμότητας. Εξηγώντας τη στάση της, δήλωνε ότι αρμοδιότητα να κρίνει τη συνταγματικότητα αποφάσεων έχει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπως στην περίπτωση των εμβολιασμών, δεν δίσταζε να θέτει ζητήματα αντισυνταγματικότητας της στάσης αρκετών επιστημόνων.

  

Η ίδια σε σειρά παρεμβάσεών της είχε στηρίξει την εισαγγελέα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Αδαμαντία Οικονόμου, η οποία επιχείρησε να «αθωώσει» τους ναζιστές, εγκληματίες. Μάλιστα έκανε λόγο για «στοχοποίηση» της εισαγγελέως ρίχνοντας όλο το θεσμικό της βάρος στην υπεράσπισή της. 

πηγή

   

Γυναικοκτονία, η λέξη που δεν λέμε…

 

της Τζένης Κριθαρά (βίντεο)

 

 

Ανύπαρκτο έγκλημα για κάποιους. Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας για άλλους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι σαφής: “Γυναικοκτονία” είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή είναι γυναίκες.

 

Καθημερινά διαπράττονται εκατοντάδες γυναικοκτονίες σε όλο τον κόσμο. Σπάνια, όμως, θα δούμε ή θα ακούσουμε αυτή την λέξη. Οι φόνοι βαφτίζονται «εγκλήματα πάθους», «εγκλήματα τιμής» ή και «οικογενειακές τραγωδίες». Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όπως και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία.

 

Την ίδια στιγμή, όμως, ο όρος «ανθρωποκτονία» δεν καλύπτει με επάρκεια τις κοινωνικές προεκτάσεις του εγκλήματος.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν χρησιμοποιούν ούτε σωστά, ούτε συστηματικά τον όρο «γυναικοκτονία» και αυτό προκαλεί μία σειρά από προβλήματα. Όταν δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν αναδεικνύουμε ένα φαινόμενο στην έκταση που του αναλογεί, αφήνουμε χώρο στη διαιώνιση νοσηρών αντιλήψεων. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο να κατηγορείται για το έγκλημα το ίδιο το θύμα!

 

Μιλώντας στο Unpopular, η δικηγόρος και υποψήφια διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών, Χαρά Χιόνη, η οποία εργάζεται στην νομική υπηρεσία του Κέντρου Γυναικείων Ερευνών και Μελετών Διοτίμα, εξηγεί την νομική και κοινωνική αναγκαιότητα της χρήσης του όρου «γυναικοκτονία», καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να στηριχθεί ένα άτομο που πέφτει θύμα έμφυλης βίας.

Ο εσώτερος Μάνος Χατζιδάκις

 

γράφει ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου

 

«Σας καλωσορίζω. Από άσματος άρξασθε και περί άσματος ομιλείτε. Και θα δούμε τι θα βγει από αυτό. Εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ εσείς που είστε νεότεροι και διαφορετικών τάσεων να βοηθήσετε στο να δοθεί ένας σωστός ορισμός του τραγουδιού. Το τραγούδι είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ιδιαίτερα στον καιρό μας και στον τόπο μας. Η άνθηση του τραγουδιού βοήθησε να δημιουργηθεί μια σύγχυση μοναδική. Σήμερα τραγούδι μπορεί να είναι και ένας λόγος του Παπανδρέου (σ.σ. του Αντρέα)...». Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι σε πολύ νεώτερους ομοτέχνους που κηρύσσουν την έναρξη της συζήτησης περί τραγουδιού!

 

Βρισκόμαστε στα 1985 και το περίφημο «πολιτικό τραγούδι» βρίσκεται στην κορύφωσή του, δηλαδή λίγο πριν την παρακμή του, και ακμάζει η μελοποίηση των ποιητών, σχεδόν οποιουδήποτε κειμένου. Και το ερώτημα που ταλανίζει την παρέα είναι: υπό ποιες προϋποθέσεις ένα κείμενο είναι ένα πιθανό τραγούδι; Ο Χατζιδάκις διατείνεται ότι ακόμη και μια είδηση σωστά διατυπωμένη μπορεί να γίνει τραγούδι και δεν ειρωνεύεται: «Μια φορά» λέει «είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα ότι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας στο Μιλάνο, όντας ολομόναχη, δεν ήθελε να ζήσει άλλο. Πήγε λοιπόν στην εκκλησία και προσευχήθηκε στην Παναγία να την πάρει. Την άλλη μέρα τη βρήκαν νεκρή. Αυτό είναι περισσότερο τραγούδι παρά είδηση...». Την εποχή που το πρόβλημα της μοναξιάς δεν είχε ακόμη αναδυθεί με τη σημερινή ένταση, το έβλεπε ίσως μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις κι εκείνοι που με κόστος την γελοιοποίηση κραύγαζαν επί ματαίω πως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά».

 

Όχι πως δεν υπήρχε και τότε η μοναξιά, αλλά ο συσχετισμός δύναμης των πολιτιστικών απόψεων όπως και των πολιτικών ήταν εις βάρος του Χατζιδάκι. Τότε κυριαρχούσε η άρση, το επικό τραγούδι και ο γερμανικός (με την εγελιανή έννοια) ρομαντισμός. Το αποκλεισμένο άλλο μισό της Ελλάδας έμπαινε στην κεντρική σκηνή με τα τραγούδια του, τα ήθη και γενικότερα την κουλτούρα του. Ο Μάνος Χατζιδάκις έπρεπε να περιμένει εκ νέου τη δική του ώρα, εκείνη που τα νερά της θάλασσας ησυχάζουν, τα κομμάτια της ψυχής ανασυντίθενται, οι καρίνες καθαρίζονται, ο συσχετισμός των αισθημάτων αλλάζει και όλα είναι έτοιμα για την επόμενη θαλασσοταραχή.

 

Περιέργως πως, τα τραγούδια του Χατζιδάκι έχουν καταχωρισθεί ως  εσωτερικού χώρου, ως μουσική δωματίου, δηλαδή κατ’ εξοχήν ερωτικά, ενώ του Θεοδωράκη ως... εξωτερικού χώρου (δρόμος)! Δεν είναι τυχαίο ότι τα καταπληκτικά ερωτικά τραγούδια του Μίκη είναι εντελώς αγνοημένα, όπως και τα «μαρς» του Χατζιδάκι. Μια εξήγηση είναι το γεγονός πως το καλύτερο έργο του Χατζιδάκι είναι ο «Μεγάλος Ερωτικός», ενώ του Θεοδωράκη το Άξιον Εστί -Ο Χατζιδάκις επιμένει πως είναι ο «Επιτάφιος»- κι έτσι και οι δύο κατατάχτηκαν με  βάση την αιχμή του δόρατος του έργου τους καθώς και με την πολιτική τους στάση και τοποθέτηση.

 

Αλλά ποια ήταν η πολιτική θέση του Χατζιδάκι; Ποια γνώμη είχε για τα πολιτικά κόμματα  και την άποψή τους για τον πολιτισμό; Ιδού πως απαντάει ο ίδιος: «... εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε τις απόψεις και το γούστο περί τέχνης, αυτά που πάνε να ισχύσουν βάσει της πολιτικής του τάδε κόμματος -ας λέμε των κομμάτων. Διότι αποδείχτηκε ότι δεν είναι έργο ενός κόμματος. Σήμερα τα πραγματοποιεί το ΠΑΣΟΚ επειδή είναι κυβέρνηση. Αργότερα θα μπορούσαν να τα πραγματοποιήσουν η ΝΔ ή το ΚΚΕ, αν ήταν κυβέρνηση. Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε καμία κυβέρνηση που θα ευαισθητοποιούσε τον κόσμο γιατί, μόλις ο κόσμος ευαισθητοποιηθεί, θα θελήσει να απαλλαγεί από την κυβέρνησή του-την οποιαδήποτε κυβέρνησή του» («Τέταρτο», Σεπτέμβριος 1985).

 

Τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη

 

γράφει η Μαρία Καζάντη  

 

Χρόνια ολόκληρα, στις 15 του Ιούνη, κάθε σχολική χρονιά έφτανε στο τέλος της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε τις ώρες διδασκαλίας για τους μαθητές του δημοτικού, εάν και εφόσον τούτες, λόγω ανωτέρας βίας, δεν χάνονταν. Κι επειδή οι ώρες αυτές ταυτίζονται με το εργασιακό ωράριο των δασκάλων, κάθε παράταση του διδακτικού έργου σημαίνει, αυτόματα, την υπερεργασία των εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Για τους κακοπροαίρετους βέβαια, εκείνους που νομίζουν πως οι δάσκαλοι δεν είναι παρά ένα μάτσο τεμπέληδες, η παράταση μοιάζει μια δίκαιη τιμωρία.

 

Αυτός ο εσμός των “τεμπέληδων”, όμως, εργατοώρα δεν έχασε κατά τη διάρκεια της πανδημίας: δέχτηκε αγόγγυστα την υποχρεωτικότητα της τηλεκπαίδευσης. Δεν διαμαρτυρήθηκε όταν αποδείχτηκε πως τούτη η μορφή εργασίας κατήργησε σε μια μέρα τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Πλήρωσε -όπως και οι γονείς εξάλλου– από την τσέπη του όλο τον τεχνικό εξοπλισμό που απαιτούνταν όπως και τις εταιρείες που παρέχουν διαδίκτυο. Ανέχτηκε τη διαπόμπευση των προσωπικών δεδομένων όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας καθώς και ως επίσημη γλώσσα του διδακτικού εργαλείου την αγγλική, μιας και η εταιρεία, αφού τσέπωσε τα λεφτουδάκια από το κράτος που τόσο μισεί, δεν μπήκε στον κόπο να τη μεταφράσει στην ελληνική. Το υπ. Παιδείας έγραψε στα παλαιά του υποδήματα τα αιτήματα για ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, οι δε μαθητές, όπως και οι γονείς τους, βίωσαν στο πετσί τους την ταξικότητα όλης της διαδικασίας. Για να δικαιούσαι το περιβόητο βάουτσερ των 200 ευρώ για αγορά τάμπλετ, θα έπρεπε να βρίσκεσαι πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, στον πάτο του πηγαδιού. Αμφίβολο αν το έλαβε κανείς.

 

Ας μην γελιόμαστε: το επίδικο της κ. Κεραμέως και της ακραίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που εκπροσωπεί, δεν ήταν να μάθουν όσα γράμματα δεν έμαθαν τα παιδιά του λαού. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η παράταση του σχολικού έτους ήταν, μόνο ίσως, μια μορφή ιδεολογικού καταναγκασμού υπό το μανδύα της έγνοιας για τους μαθητές. Ο καταναγκασμός της υπερεργασίας, που ατόφιος μάς έρχεται με το νόμο Χατζηδάκη, συμβαίνει τώρα, αδιαμαρτύρητα, στα κεφάλια των δασκάλων. Αχρείαστη η παράταση του σχολικού έτους, αχρείαστες και οι απλήρωτες υπερωρίες των εκπαιδευτικών. Διότι, παρά τις αντιξοότητες και τις διαφωνίες τους, οι εκπαιδευτικοί έβαλαν πλάτη και καμιά διδακτική ώρα δεν χάθηκε στον καιρό της πανδημίας. Τα δε παιδιά καθόλου δεν χαίρονται κάνοντας μάθημα σε αίθουσες – θερμοκήπια, ιδροκοπώντας πίσω απ’ τις μάσκες. Η διαδικασία της, αμφισβητούμενης, μάθησης, Ιούνη μήνα, είναι, απλά, βασανιστήριο.

 

Πρωτοφανής η κατάσταση. Αμήχανα και τα συνδικάτα. Ουδέποτε διατυπώθηκε με σαφήνεια ότι η με τέτοιους όρους παράταση του σχολικού έτους είναι μαύρη και απλήρωτη εργασία για τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Συμφώνησαν άραγε με τις κυβερνητικές πολιτικές ή ο φόβος του κοινωνικού αυτοματισμού τους τραβά απ’ το μανίκι; Ένας ειλικρινής διάλογος με τους γονείς, όμως, θύματα κι αυτοί των ίδιων πολιτικών, μάλλον θα οδηγούσε σε συμμαχίες για κοινωνικούς αγώνες και ανατροπές, παρά σε ενδοταξικές διαμάχες. Κι αν δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι γαρ, που έχουν ακόμα δικαίωμα στο συνδικαλίζεσθαι και στην απεργία, τότε ποιοι; Οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι, υπό το φόβο της απόλυσης, δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να συνδικαλιστούν, πόσο μάλλον να απεργήσουν; Αλληλεγγύη δεν είναι να απεμπολείς δικαιώματα επειδή άλλοι τα έχουν ήδη απολέσει. Αλληλεγγύη είναι, εσύ που μπορείς, να τα ασκείς και να τα υπερασπίζεσαι και για όσους δεν μπορούν.

 

Αν οι εκπαιδευτικοί λειτουργούν ως εθελόδουλοι της Κεραμέως, με ελάχιστη συμμετοχή σε απεργίες και κινητοποιήσεις, πώς πιστεύουν ότι αυτό θα βοηθήσει τους επισφαλώς εργαζόμενους γονείς;

 

Αν ψάχνει, λοιπόν, κανείς τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη, ας πάει μια βόλτα στα δημοτικά σχολεία. Οι υπόλοιποι έπονται και η τύχη τους θα είναι παρασάγγας σκληρότερη. Ρεπό άλλωστε υπάρχουν, όπως κι εκείνα τα λεφτά που λέγαμε παλιά.

 

 

ΝΑΤΟ και ελληνοτουρκικά: Η σκυταλοδρομία συναντήσεων Μπάιντεν με Ερντογάν και Μητσοτάκη

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Μετά το «θερμό» περσινό καλοκαίρι και τους πλόες του Ορούτς Ρέις (και του πολεμικού στολίσκου που το συνόδευε μέχρι και 6,5 μίλια από Καστελόριζο και Ρόδο) τα ελληνοτουρκικά, από τον περασμένο Νοέμβριο βρίσκονται υπό την αυστηρή επίβλεψη του ΝΑΤΟ (των Αμερικανών δηλαδή) καθώς οι δύο χώρες συμφώνησαν να εγκαταστήσουν τον μηχανισμό «αποσυμπίεσης) στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ως αποτέλεσμα των διεργασιών που συντελέστηκαν (και συνεχίζονται να συντελούνται) στον πλαίσιο του εν λόγω μηχανισμού προκύπτει η σημερινή συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ η οποία έπεται αυτής που θα έχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ με τον Τούρκο ομόλογό του.

 

Το «ελληνοτουρκικό ζήτημα» για το ΝΑΤΟ εμφανίζεται ως σημαντικό αλλά παρεμπίπτον πρόβλημα το οποίο έχει να κάνει με τη διατάραξη της εύρυθμης λειτουργίας της συμμαχίας η οποία είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και επικεντρωμένη- όπως θα φαίνεται και από το πολυσέλιδο σχέδιο Συμπερασμάτων της Συνόδου, στην αντιμετώπιση των γεωπολιτικών της αντιπάλων (Ρωσία- Κίνα).

 

Από την δεκαετία του 50 που Ελλάδα και Τουρκία έγιναν δεκτές στο ΝΑΤΟ τα ελληνοτουρκικά «αλέθονται» από τους μηχανισμούς που διαθέτει η συμμαχία προκειμένου να χαραχθεί και να ακολουθηθεί μια πορεία προσαρμοσμένη στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Στην τρέχουσα περίοδο οι αμερικανικές επιδιώξεις είναι σαφέστατες: η ενίσχυση της «θέλησης» των συμμάχων να σταθούν δίπλα στις ΗΠΑ ως μπλοκ απέναντι στις φιλοδοξίες της Ρωσίας και της Κίνας.

 

Μέσα από αυτήν την οπτική διαφαίνεται ένα «παζάρι» που εξελίσσεται στο παρασκήνιο για τη διαμόρφωση των σχέσεων ΗΠΑ- Τουρκίας η οποία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν θεωρείται δεδομένη για την Ουάσιγκτον. Καθώς μάλιστα η σημασία της Τουρκίας για την αμερικανική αρχιτεκτονική στην περιοχή είναι δεδομένη, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι τμήμα αυτού του αμερικανοτουρκικού παζαριού είναι το ελληνοτουρκικό ζήτημα.

 

Κάτι που επίσης είναι εύκολα αντιληπτό είναι το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις (η προηγούμενη και η σημερινή για να μιλήσουμε μόνο για τις πρόσφατες εξελίξεις) έχουν ήδη παραχωρήσει (με την ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ) την «προστασία» της χώρας στις ΗΠΑ.

 

Είναι λοιπόν προφανές ότι η εξέλιξη της σημερινής συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν θα εξαρτηθεί από το κλίμα και το αποτέλεσμα της συνάντησης που θα έχει προηγηθεί μεταξύ Μπάιντεν και Ερντογάν. Προφανές είναι επίσης ότι η «επάνοδος» της Τουρκίας σε τροχιά γύρω από την αμερικανική υπερδύναμη δεν θα γίνει δίχως σοβαρά ανταλλάγματα κάποια από τα οποία έχουν να κάνουν και με τις επιδιώξεις της Αγκυρας σε βάρος της Αθήνας.

 

Η γενική αποδοχή της διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου που προβάλλει η ελληνική κυβέρνηση αφήνει το περιθώριο για την ενεργοποίηση μιας διαδικασίας που ήδη έχει οδηγήσει στη συζήτηση του συνόλου των θεμάτων τα οποία θέτει η τουρκική εξωτερική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας και στα οποία εκτός από την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών περιλαμβάνονται ζητήματα (κυριότητα νησιών και νησίδων, δικαιώματα νησιών σε ΑΟΖ, αποστρατικοποίηση νησιών κλπ) κυριαρχίας .

 

Τόσο για τον Ερντογάν όσο και για τον Μπάιντεν η δρομολόγηση μιας διαδικασίας η οποία θα έχει στόχο την εφ όλης της ύλης διευθέτησης των ελληνοτουρκικών μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τον επανακαθορισμό και εξομάλυνση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ωστόσο αυτό το σενάριο συνεπάγεται πολιτικό κόστος το οποίο είναι αδύνατο να επωμιστεί στη μέση της κυβερνητικής του θητείας. Αυτό που μπορεί να επιδιώξει ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι να αγοράσει χρόνο επιδιώκοντας οι ελληνοτουρκικές διευθετήσεις να δρομολογηθούν κατά τη δεύτερη θητεία τους εφόσον βέβαια κερδίσει τις εκλογές.

 

Το ερώτημα, ωστόσο, είναι κατά πόσο ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος να δώσει χρόνο στον Μητσοτάκη. Η απάντηση, ίσως προκύψει από την σημερινή συνάντηση κορυφής…