"Θα νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ" ή "ο Τσίπρας ζει σε εικονικό κόσμο";

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το ερώτημα του τίτλου ανέκυψε αργά το βράδυ της Παρασκευής, όταν τελείωσε η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και την σχολίασε η ΝΔ.

 

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε ως στόχο «τη νίκη στις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν»(εδώ ολόκληρη η ομιλίατου). Και η ΝΔ τον κατηγόρησε ότι «ζει σε μια δική εικονική πραγματικότητα».

 

Πέρα από τις συνήθεις κομματικές αψιμαχίες, η σημερινή αναδεικνύει ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία άξια σχολιασμού:

 

Πρώτον, ο κ. Τσίπρας, μολονότι συμπληρώνονται οσονούπω δύο χρόνια θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποφεύγει να ζητήσει ευθέως την προσφυγή στις κάλπες.

 

Δεύτερον, θέτει μεν το κόμμα του σε «εκλογικό συναγερμό», λέγοντας ότι οποτεδήποτε μπορεί να γίνουν πρόωρες εκλογές, αλλά γνωρίζει ότι πιθανότατα αυτό δεν θα συμβεί φέτος. Η υγειονομική κατάσταση της χώρας το απαγορεύει και, επιπλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πιέζεται, έχει ευχέρεια κινήσεων.

 

Τρίτον, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για «εκλογική νίκη έστω και μια ψήφο», επιδιώκει να βγάλει το κόμμα του από τον κύκλο της εσωστρέφειας, που το κρατά καθηλωμένο τα τελευταία δύο χρόνια. Επιπλέον, φαίνεται ότι επιδιώκει να ξορκίσει το ενδεχόμενο νέας εκλογικής ήττας. Και γι’ αυτό γνωρίζει ότι δεν του αρκεί να προβάλει ως στόχο μια «προοδευτική διακυβέρνηση» με αμφίβολη την πιθανότητα ή και τη δυνατότητα συνεργασίας με άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για να επιτευχθεί αυτή η κυβερνητική συνεργασία, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα «έστω και μια ψήφο», όπως είπε ο κ.Τσίπρας. Διαφορετικά, αν είναι πρώτη η ΝΔ, θα είναι πολύ δύσκολο να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας από την αντιπολίτευση. Επομένως, ο στόχος «να νικήσουμε» αποτελεί- εκτός από μέθοδο κομματικής συσπείρωσης- και ουσιαστική συνθήκη κυβερνητικής αλλαγής μετά τις επόμενες εκλογές. Η απλή αναλογική πιθανότατα δεν(θα) φτάνει.

 

Τούτων δοθέντων ποιο από τα δύο ερωτήματα του τίτλου είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα; Με βάση τα σημερινά δεδομένα, πράγματι η συζήτηση για εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει βγαλμένη από εικονικό κόσμο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απολαμβάνει άνετη δημοσκοπική πρωτιά και το κόμμα της αντιπολίτευσης δεν καταφέρνει να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα στα περισσότερα θέματα. Η δικαιολογία ότι έχει απέναντί του τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, που στηρίζουν την κυβέρνηση, είναι μεν υπαρκτή αλλά όχι και αρκετή. Πρώτον, σε μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος συντηρείται ακόμα το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Δεύτερον, οι αρνητικές πλευρές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ξεχαστεί. Τρίτον, οι συμπεριφορές ορισμένων στελεχών του-από προκλητικές έως αφελείς- αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της κυβερνητικής προπαγάνδας και δεν επιτρέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως σοβαρό και συγκροτημένο κόμμα, που θα  διεκδικήσει ξανά με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Τέταρτο-και σημαντικότερο- η κυριαρχία της πανδημίας ευνοεί την κυβέρνηση. Η σχεδόν μονοθεματική ενασχόληση με την πανδημία από τη μια της επιτρέπει να περνάει άνετα ακόμα και τα πιο σκληρά νομοσχέδια(πχ εργασιακό), που σε άλλες εποχές θα ήταν αδιανόητο και από την άλλη υποβαθμίζει ή και «εξαφανίζει» από την επικοινωνιακή ατζέντα οτιδήποτε άλλο που θα έπληττε την κυριαρχία της.

 

 Με τα σημερινά-επαναλαμβάνουμε- δεδομένα, ο κ. Μητσοτάκης δεν ανησυχεί. Από την άλλη γνωρίζει ότι η πολιτική κυριαρχία δεν είναι αιώνια και στην πολιτική καμιά φορά «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Αλλωστε, στο κυβερνητικό επιτελείο γνωρίζουν ότι η δυσαρέσκεια εξαπλώνεται σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί. Και στις νεότερες γενιές είναι πασιφανής. Ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελα να προλάβει μια πιθανή γενίκευση της δυσαρέσκειας, που θα τον βάλει σε εκλογικούς μπελάδες, αλλά του είναι σχεδόν αδύνατο να βγει τον Δεκαπενταύγουστο και να προκηρύξει εκλογές για το φθινόπωρο.

 

 Αυτή η πραγματικότητα βολεύει τον κ. Τσίπρα, ο οποίος χρειάζεται χρόνο για να καταστήσει το κόμμα του ικανό να υπολογίζει ότι μπορεί και να διεκδικήσει την εκλογική νίκη «έστω και με  μια ψήφο». Η πιθανότητα αυτή φαίνεται σήμερα πολύ περιορισμένη έως ανύπαρκτη, κάτι σαν εικονική πραγματικότητα. Όμως, στην πολιτική αρκετές φορές έχει αποδειχθεί ότι η σημερινή σιγουριά μπορεί να μην υπάρχει αύριο.

 

 Εν κατακλείδι, στο ερώτημα του τίτλου «θα νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ», που λέει ο Τσίπρας ή «ο Τσίπρας ζει σε εικονικό κόσμο», που λέει η ΝΔ, μια απάντηση αποτελεί αυτή η ατάκα του Αμερικανού κινηματογραφικού παραγωγού Σαμ Γκόλντγουιν: «Θα σου δώσω ένα οριστικό ‘ισως’»!

«Αν εμβολιαστούν όλοι, θα πεθαίνουν μόνο εμβολιασμένοι»

 

 Των Άρη Χατζηστεφάνου και Ανδρέα Κοσιάρη

 

Τις τελευταίες ημέρες αρκετοί κρυφοί και φανεροί αρνητές και αμφισβητίες των εμβολίων παρουσιάζουν στοιχεία από έκθεση της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας, επιχειρώντας να πείσουν το ακροατήριό τους ότι τα εμβόλια είναι περιττά, ειδικά στις ηλικίες κάτω των 50 ετών. Ενώ δηλαδή στην Αγγλία η ίδια έκθεση χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο για να πειστεί ο κόσμος για την ανάγκη εμβολιασμού, στην Ελλάδα επιχειρείται να εξαχθεί το αντίθετο συμπέρασμα.

 

Καταρχήν η επιλογή του Ηνωμένου Βασιλείου, που έχει ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα εμβολιασμού, δεν προσφέρεται για συγκρίσεις με την Ελλάδα. Τα στατιστικά στοιχεία από τους εμβολιασμένους που πεθαίνουν από την πανδημία ενδέχεται να δημιουργήσουν εσφαλμένα συμπεράσματα, καθώς κανένα εμβόλιο δεν προσφέρει 100% προστασία. Όπως εξηγούσαν οι στατιστικολόγοι Ντέιβιντ Σπιγκελχάλτερ και Άντονι Μάστερς στην εφημερίδα Guardian, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει «ας υποθέσουμε ότι σε έναν υποθετικό κόσμο όλοι έχουμε λάβει αυτά τα εμβόλια που δεν είναι τέλεια. Τα επίπεδα θνησιμότητας θα είναι πολύ χαμηλά, αλλά όλοι όσοι θα πεθαίνουν θα είναι πλήρως εμβολιασμένοι».

 

Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πρέπει να κάνουμε ένα εμβόλιο που σώζει εκατομμύρια ζωές γιατί ακόμη δεν έχει υπάρξει το τέλειο εμβόλιο που θα σώζει το 100% των ασθενών;

 

Ας δούμε τα ποσοστά με μεγαλύτερη προσοχή με τη βοήθεια σχετικής ανάλυσης που παρουσίασε η έκδοση Business Insider. Όπως αναφέρει, «η έκθεση της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας καταγράφει τον θάνατο πενήντα πλήρως εμβολιασμένων ανθρώπων που κόλλησαν τη μετάλλαξη Δέλτα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι γεγονός ότι ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει σχεδόν τους μισούς από τους συνολικά 117 θανάτους που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη μετάλλαξη στο ΗΒ, όπου πλέον η Δέλτα αποτελεί την πλειοψηφία των κρουσμάτων. Οι ειδικοί όμως εξηγούν ότι αυτό δεν υπονομεύει όσα γνωρίζουμε για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Και αυτό γιατί οι θάνατοι προέρχονται κατά πλειοψηφία από ηλικιακές κατηγορίες που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο και αποτελούν εξαιρετικά μικρό ποσοστό των 92.029 κρουσμάτων της μετάλλαξης Δέλτα».

 

Ο κίνδυνος θανάτου από CoViD-19 έπειτα από τον πλήρη εμβολιασμό βασίζεται στην ηλικία των ανθρώπων, σύμφωνα με τους Σπιγκελχάλτερ και Μάστερς. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία ενός ανθρώπου, τόσο πιο πιθανός είναι ο θάνατος από τη λοίμωξη αν αυτή ξεπεράσει την προστασία που παρέχεται από τα εμβόλια. «Ένας πλήρως εμβολιασμένος άνθρωπος 80 ετών ουσιαστικά έχει τον κίνδυνο ενός ανεμβολίαστου ηλικίας περίπου 50 — πολύ χαμηλότερος κίνδυνος, αλλά δεν είναι ανύπαρκτος, και έτσι πρέπει να αναμένουμε ότι θα υπάρξουν κάποιοι θάνατοι», έγραψαν οι στατιστικολόγοι.

 

Από τα στοιχεία προκύπτουν λοιπόν 117 θάνατοι σε 92.029 κρούσματα, δηλαδή ποσοστό θνησιμότητας περίπου 0,13%. «Σημαίνει αυτό ότι τα εμβόλια δεν είναι αποτελεσματικά; Καμία σχέση», έγραψαν οι στατιστικολόγοι Ντέιβιντ Σπιγκελχάλτερ και Άντονι Μάστερς «είναι αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε από ένα αποτελεσματικό αλλά μη τέλειο εμβόλιο».

 

Θάνατοι μεταξύ ανθρώπων που προσβλήθηκαν με τη μετάλλαξη Δέλτα έως τις 21 Ιουνίου, σύμφωνα με την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας.

Οι αρνητές των εμβολίων στην Ελλάδα παραλείπουν να αναφέρουν ίσως το πιο τρανταχτό στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα. Στις ηλικίες κάτω των 50 ετών πέθαναν συνολικά οκτώ άνθρωποι ύστερα από την προσβολή τους με τη μετάλλαξη Δέλτα. Από αυτούς οι έξι ήταν ανεμβολίαστοι και οι δύο είχαν λάβει μόνο μία δόση εμβολίου.

 

Υπάρχει όμως και μια ακόμη εγκληματική παρερμηνεία των δεδομένων στην Ελλάδα. Οι αρνητές των εμβολίων αναφέρονται μόνο στους θανάτους αποκρύπτοντας την τεράστια προστασία που προσφέρουν τα εμβόλια στην βαριά νόσηση, η οποία αφορά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Όσοι έχουν περάσει ήπιες ή βαριές μορφές της ασθένειας γνωρίζουν ότι αυτή δεν τελειώνει μαζί με το τέλος των βασικών συμπτωμάτων. Άνθρωποι χάνουν για μήνες την ικανότητα να εργαστούν, ενώ επιστήμονες μελετούν ακόμη τα συμπτώματα του λεγόμενου Long Covid που ίσως μπορεί να σε συνοδεύουν για όλη σου τη ζωή.

 

Τι δείχνουν λοιπόν τα στοιχεία της βρετανικής έκθεσης για τους σοβαρά νοσούντες; Η αποτελεσματικότητα των εμβολίων στην πρόληψη των νοσηλειών σε νοσοκομεία για όλες τις ηλικίες είναι ξεκάθαρη. Τα δεδομένα έδειξαν πως 1320 άνθρωποι ήταν αρκετά άρρωστοι για να περάσουν τουλάχιστον ένα βράδυ στο νοσοκομείο έπειτα από την προσβολή τους με τη μετάλλαξη Δέλτα. Από αυτούς, οι 190 ήταν πλήρως εμβολιασμένοι — περίπου το 14%. Και οι 831, ποσοστό της τάξης του 63%, ήταν ανεμβολίαστοι. Οι υπόλοιποι είχαν λάβει μονάχα μία δόση του εμβολίου.

Οι τουρκικές διεκδικήσεις… γραπτώς

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Οι δύο χώρες δεν συζητούν μόνο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών

 

Μία μόλις ημέρα μετά την πολυδιαφημισμένη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διακήρυξε/επανέλαβε με επιστολή της στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ τις πάγιες θέσεις της σε ό,τι αφορά το ελληνοτουρκικό πρόβλημα.

 

Με αυτήν τη «δημόσια διακήρυξη» ενώπιον της διεθνούς κοινότητας η Άγκυρα προσδιορίζει με σαφήνεια το «σώμα» της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης, θέτοντας και περιγράφοντας ένα προς ένα τα ζητήματα που εκ των πραγμάτων είναι ανοικτά και βρίσκονται στο τραπέζι των συζητήσεων.

 

Με άλλα λόγια η εν λόγω επιστολή/διακήρυξη περιγράφει την τουρκική απάντηση στην πάγια ελληνική θέση ότι το μόνο αντικείμενο ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Αξίζει τον κόπο λοιπόν να διαβάσουμε τη διατύπωση των τουρκικών θέσεων, αν θέλουμε να έχουμε μια εικόνα των εν εξελίξει ελληνοτουρκικών συνομιλιών, οι οποίες διεξάγονται σε τρία επίπεδα:

 

● Διερευνητικές συνομιλίες.

 

● Μηχανισμός αποσυμπίεσης (στο ΝΑΤΟ).

 

● Κρυφές συνομιλίες (μεταξύ των εκπροσώπων των Μητσοτάκη – Ερντογάν).

 

Σε άμυνα η Αθήνα

Είναι, λοιπόν, προφανές από το πολυσύνθετο της διαδικασίας ότι οι δύο χώρες δεν συζητούν μόνο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Κι αυτό γιατί για να καταλήξει μια συζήτηση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών προϋποθέτει διευθετήσεις (δηλαδή συζητήσεις) για μια σειρά άλλα ζητήματα, με το βασικότερο να είναι η διευκρίνιση (την οποία ζητά η Άγκυρα) της κυριαρχίας επί νησιών, βράχων και νησίδων στο Αιγαίο (γκρίζες ζώνες).

 

Πριν δούμε κάποια σημεία της τουρκικής επιστολής στον ΟΗΕ (τη διαβάσαμε στο ρεπορτάζ του Νίκου Μελέτη στο liberal.gr), θα πρέπει να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Φεβρουάριο η ελληνική πλευρά είχε συνοψίσει τις θέσεις της με ανάλογη επιστολή στον γ.γ. του ΟΗΕ. Στην εν λόγω επιστολή η ελληνική κυβέρνηση:

 

● Σημείωνε την «πειρατική» συμπεριφορά της Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο («Ορούτς Ρέις»).

 

● Υπογράμμιζε ότι τα θέματα κυριαρχίας των νησιών είναι ρυθμισμένα από τις ισχύουσες συνθήκες.

 

● Υπενθύμιζε ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου αλλά και τη Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας, οπότε εκ των πραγμάτων είναι πρόθυμη να ακολουθήσει μια διαδικασία δικαστικής επίλυσης του θέματος της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

 

Η τουρκική επιστολή

Σύμφωνα με την τουρκική επιστολή (υπενθυμίζουμε ότι κατατέθηκε στον ΟΗΕ μια μέρα μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν):

 

● «Οι δύο πλευρές είχαν ήδη συμφωνήσει να αναβιώσουν τις διμερείς συνομιλίες τον Αύγουστο του 2020. Ωστόσο, μία ημέρα πριν από την ταυτόχρονη ανακοίνωση της επανέναρξης των συνομιλιών, η Ελλάδα υπέγραψε τη λεγόμενη συμφωνία οριοθέτησης με την Αίγυπτο, η οποία παραβιάζει τα εγγενή δικαιώματα της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο, η οποία σαφώς έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα των σχέσεων καλής γειτονίας.

 

● Η Τουρκία πιστεύει ότι οι μηχανισμοί διαλόγου που εφαρμόζονται (δηλαδή διερευνητικές, ΝΑΤΟ και ‘‘μυστικές’’) είναι εξαιρετικά καθοριστικής και ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση των θεμάτων διαφωνίας και πρέπει να διατηρηθούν με τη μέγιστη προσοχή.

 

● Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, προσπαθεί να υπονομεύσει τους μηχανισμούς διαλόγου παρουσιάζοντας την κατάσταση σαν να υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μεταξύ των δύο κρατών, δηλαδή η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης».

 

Περιγράφοντας τη θέση της Άγκυρας για το «σώμα» της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης η τουρκική επιστολή προς τον ΟΗΕ αναφέρει ότι «στην πραγματικότητα, αυτό (η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών) είναι μόνο ένα από τα πολλά μακροχρόνια ζητήματα μεταξύ των δύο κρατών, τα οποία περιλαμβάνουν:

 

● Το εύρος των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου.

 

● Την κυριαρχία των νησιών, των νησίδων και των βράχων που δεν παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μέσω έγκυρων διεθνών μέσων.

 

● Την παραβίαση του αποστρατιωτικοποιημένου καθεστώτος των νησιών του ανατολικού Αιγαίου από την Ελλάδα και το ζήτημα των περιοχών αρμοδιοτήτων (FIR, SAR και Navtex)».

 

Αναφορικά με το Καστελλόριζο, η τουρκική επιστολή στον ΟΗΕ επαναλαμβάνει τα περί ελληνικών μαξιμαλιστικών θέσεων, χωρίς προς το παρόν να αξιοποιεί τα όσα τον τελευταίο καιρό έχουν υποστηρίξει και Έλληνες πολιτικοί και ακαδημαϊκοί παράγοντες, οι οποίοι συμφωνούν ότι το «Καστελλόριζο είναι μακριά» από την Ελλάδα.

 

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατυπώσεις της τουρκικής επιστολής:

 

«Όσον αφορά τις μαξιμαλιστικές και υπερβολικές αξιώσεις θαλάσσιων συνόρων, η Ελλάδα προσπαθεί επίμονα να επιβάλει αυτόματη πλήρη επήρεια για όλα τα νησιά στη δημιουργία της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και της υφαλοκρηπίδας, συμπεριλαμβανομένου του νησιού του Καστελλόριζου.

Σύμφωνα με αυτόν τον παράλογο ισχυρισμό, ένα νησί 10 τ.χλμ., το οποίο απέχει μόλις δύο χιλιόμετρα από την τουρκική ηπειρωτική χώρα και 580 χιλιόμετρα μακριά από την ελληνική ηπειρωτική χώρα, υποτίθεται ότι θα δημιουργήσει μια περιοχή υφαλοκρηπίδας/αποκλειστικής οικονομικής ζώνης 40.000 τ.χλμ.».

 

Πού πάμε;

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τα παραπάνω είναι ότι η πολυσύνθετη διαδικασία ελληνοτουρκικού διαλόγου στην οποία δηλώνει την προσήλωσή της η ελληνική κυβέρνηση, εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει το σύνολο των ζητημάτων που έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες με μεθοδικό τρόπο να θέσει στο τραπέζι η Άγκυρα.

 

Ξεκινώντας από θέματα υφαλοκρηπίδας (θαλάσσιων ζωνών) με τις κρίσεις από το 1974 έως το 1987 («Χόρα» – «Σισμίκ»), η Τουρκία έθεσε στο τραπέζι ζητήματα κυριαρχίας (1996 Ίμια, γκρίζες ζώνες) για να καταλήξει με την κρίση του καλοκαιριού του 2020 στην ολοκλήρωση της ατζέντας της, προβάλλοντας με ένταση τη θέση ότι τα νησιά δεν έχουν κανένα δικαίωμα πέραν των έξι μιλίων καθώς και ότι (αν και απειλούμενα) πρέπει να τηρήσουν τις συμφωνίες για την αποστρατιωτικοποίησή τους.

 

Όλα αυτά, τελικά, καταλήγουν σε ένα ερώτημα: Τελικά τι συζητά με την Τουρκία η ελληνική κυβέρνηση (στις διερευνητικές, στο ΝΑΤΟ και «κρυφά»);   

Χρήστος Παππάς: Ένα ναζίδι, δηλαδή ένα θρασύδειλο ανθρωπάριο

 Ο ναζισταράς εγκληματίας (που τους είχε διαφύγει από τον Οκτώβριου του 2020) κατά την "ηρωική" απολογία του στο δικαστήριο είχε ισχυριστεί ότι ο ναζισμός του ήταν... «τουριστικός» και... «αποκριάτικος»

Ο Χρήστος Παππάς,  που μετά από 9 μήνες από την καταδίκη του συνελήφθη, είναι ναζί κανονικός και υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις γι’ αυτό (φωτογραφίες, γράμματα, βίντεο – ενδεικτικά και μόνο διαβάστε εδώ).Είναι καταδικασμένος σε ποινή κάθειρξης 13 ετών για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Αναζητείται από τον Οκτώβριο του 2020, όταν επιβλήθηκαν οι ποινές στους ναζί της Χρυσής Αυγής, από το δικαστήριο.

 

Με αφορμή τη σύλληψή του υπενθυμίζουμε αποσπάσματα όσων είπε κατά την απολογία του στο δικαστήριο. Αλλωστε δεν υπάρχει καλύτερος μάρτυρας από τα ίδια τους τα λόγια για να φωτίζεται περίτρανα μια βασική αλήθεια: Ναζί – εκτός πολλών άλλων – σημαίνει και θρασύδειλο ανθρωπάριο. 

 

Πρ: Κάποιο άλλο κείμενο, έγγραφο, ο όρκος;

Παππάς: Τι λετε όρκο; Ένα κείμενο προσωπικό που τότε, από καιρό, 21 ετών, το είδα πάλι όταν έγινε έρευνα.

Πρ: Χειρόγραφο είναι. Γραμμένο από εσάς.

Παππάς: Ναι, είναι χειρόγραφο.

Πρ: Αναφέρεται σε αρχές του εθνικοσοσιαλισμού.

Παππάς: Ναι, ξέρω ποιο λέτε, μου το διάβασε ο κ. Γεωργουλέας, αφορά ιδεολογικές αναζητήσες 20χρονου, δε με εκφράζει.

Πρ: Τότε σας εξέφραζε;

Παππάς: Πολλά με εξέφραζαν.

Πρ: Τι έχει αλλάξει από τότε;

Παππάς: Όλοι εξελίσσονται κα πρόεδρε.

Πρ: Όχι όλοι, άλλοι εξελίσσονται, άλλοι όχι.

Πρ: H ΧΑ έχει σχέση με εθνικοσοσιαλισμό;

Παππάς: Όχι, η ιδεολογία μας είναι ο λαϊκός εθνικισμός, αυτό ξεκαθαρίστηκε πολύ πριν, είναι απόφαση του συνεδρίου του 1992 και με αυτήν την απόφαση…

 

Πρ: Θα το αποδοκιμάζατε; Ακούσαμε τον Παναγιώταρο χθες να λέει «όταν το βλέπαμε τους λέγαμε κάτω το χέρι».

Παππάς: Αν οι χαιρετισμοί προέρχονται από καθεστώς Μεταξά ή άλλα ευρωπαϊκά καθεστώτα, δεν είναι σωστό, το αποδοκιμάζω.

Πρ: Έχουμε δει και δικές σας φωτό.

Παππάς: Θέλω να ξεκαθαρίσω. Φωτό, κείμενα εν είδει ημερολογίου, άρθρα ή ό,τι άλλο αφορά δεκαετίες πίσω, δηλαδή μιλάμε για μέσα ’80, δεν με αφορούν, είναι κείμενα, όπως είχα πει στη Βουλή και αποτέλεσε αιτία παρεξήγησης απ’ τον κο Τατσόπουλο. Τότε του είπα ότι «πραγματικά σ’ ευχαριστώ», με πολιτική ειρωνεία, διότι μου θύμισε κάποιο κείμενο της νιότης. Αν είναι να δικαστώ για φωτογραφίες… Πιστεύω ότι το φρόνημα δεν διώκεται ποινικά. Είναι προσωπικές φωτό. Δεν επιχείρησα να τις δημοσιοποιήσω και δυστυχώς δεν τις είχα διαγράψει.

 

Πρ: Θα σας μιλήσω για μια πρόσφατη του 2009, που εμφανίζεστε εσείς στον τάφο του Μουσολίνι με τον σχετικό χαιρετισμό.

Παππάς: Μετά τον θάνατο του Ι. Μεταξά το 1941, οι στρατιώτες Έλληνες και πολίτες, χαιρετούσαν με αυτόν τον χαιρετισμό. Είναι τουριστική διέλευση και δεν πήγα μόνο εκεί, πέρασα όλη την Ιταλία, από Φλωρεντία, κάτω, πέρασα όλο τον Βορρά.

 

Εισ: Μια φωτο με το παιδί σας;

Παππάς: Βεβαίως είναι προσωπικό μου δεδομένο, ήταν το Τριώδιο, πλάκα κάναμε, κατηγορούμαι γι’ αυτό;

 

*Τα αποσπάσματα είναι από το Golden Dawn Watch όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την απολογία. 

πηγή

 

Αυτός ο τύπος που απειλεί με χρεοκοπίες και καλεί «να ωριμάσουμε» είναι υπουργός

 

Ερώτημα προς τον κύριο Μητσοτάκη: Με ποιο δικαίωμα αυτός ο τύπος μας «μαλώνει» όλους δημόσιως και απειλεί ακόμα και με χρεοκοπίες, ουρλιάζοντας πως «δεν υπάρχουν λεφτά»;

 

-«Έχει έρθει η ώρα να ωριμάσουμε στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλα λεφτά. Αν έρθει πανδημία τον χειμώνα, τελειώσαμε οικονομικά» (στο βίντεο παρακάτω μετά το 19.30).

 

– «Θέλετε αγαπητέ τον χειμώνα να σας ξανακλείσουμε και τώρα πια που δεν υπάρχουν και λεφτά να χρεοκοπήσετε; Κόλλησε. Αντί να φωνάζεις σε μας, να πεις σε καλλιτέχνες να κάνουν δηλώσεις να πάνε να εμβολιαστούν οι άνθρωποι, να μην έχουμε πανδημία τον χειμώνα» (στο βίντεο μετά το 4ο λεπτό).

 

Ποιος τα λέει αυτά; Μα, ο Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Αναπτύξεως. Σε ποιους απευθύνεται; Στην πρώτη περίπτωση μιλά προς καταστηματάρχες της εστίασης, κατά τη διάρκεια συνέντευξης του στο Open. Στη δεύτερη περίπτωση (στην ίδια συνέντευξη) διηγείται μια ιστορία με ένα καταστηματάρχη της ψυχαγωγίας που του διαμαρτυρήθηκε για τα μέτρα της κυβέρνησης. Περηφανεύεται, μάλιστα, για την απάντηση που του έδωσε!

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός ο τύπος βγαίνει και κουνάει το δάχτυλο λες και του έχει πει κανείς ότι είναι κηδεμόνα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αύξηση λεωφορείων ή κόψιμο συντάξεων; Ποιος είστε, κύριε «τα λιγουρέυεστε»;

 

Έχουμε γράψει δεκάδες φορές ποιος είναι αυτός ο ακροδεξιός που διαφήμιζε βιβλία του ναζί Πλεύρη, έβριζε τη ΝΔ από το κόμμα του Καρατζαφέρη και μετά πήρε μετεγγραφή στη ΝΔ του Σαμαρά, πριν τελικά γίνει αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη.

 

Ας τα αφήσουμε ακόμα κι αυτά λίγο στην άκρη κι ας απευθυνθούμε στον πρωθυπουργό: Με ποιο δικαίωμα αυτός ο τύπος μας «μαλώνει» όλους δημόσιως και απειλεί ακόμα και με χρεοκοπίες; Έχετε καμία απάντηση, κύριε Μητσοτάκη; Με ποιο θράσος τα κάνετε αυτά, την ώρα που έχετε τεράστιες ευθύνες και για τον ρυθμό εμβολιασμού και για τις παλινωδίες στην αντιμετώπιση της πανδημίας; Για να μην αρχίσουμε να λέμε τον κατάλογο της αθλιότητας σας σε σχέση με το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν ενισχύσατε, σε αντίθεση με τους κλινικάρχες που μπουκωσατε με παροχές….   

πηγή

Δεν είναι ο Μπάμπης. Είναι ο δολοφόνος

 

γράφει η Κορίνα Βασιλοπούλου

 

Δεν είναι απλώς ο «Μπάμπης». Δεν είναι ο «πιλότος». Δεν είναι καν ο «32χρονος» (άλλο αστείο κι αυτό από τη στιγμή που τα στοιχεία του είναι πια πασίγνωστα). Είναι ο δολοφόνος της Καρολάιν και του σκύλου τους και ο κακοποιητής του παιδιού τους. Τους εκτέλεσε εν ψυχρώ και προμελετημένα. Σκηνοθέτησε μια δήθεν ληστεία από αλλοδαπούς γιατί ήξερε πως κάτι τέτοιο θα χτυπούσε την ευαίσθητη χορδή της αστυνομίας, των ΜΜΕ και μεγάλης μερίδας του κοινού και επί 37 μέρες κορόιδευε τους πάντες.

 

Γιατί λοιπόν δεν τον αναφέρουν όλα τα ΜΜΕ με την ιδιότητά του, όπως κάνουν σε άλλες περιπτώσεις; Γιατί δεν λένε «ο στυγνός δολοφόνος», «ο γυναικοκτόνος», ο «συζυγοκτόνος»; Να φταίει το πολιτισμικό σοκ που περίμεναν Γεωργιανό ή έστω Αλβανό κι αντί γι' αυτό τους προέκυψε Ελληνας, ωραίος, ξανθός και χριστιανός ορθόδοξος; Να φταίει ο βαθιά ριζωμένος σεξισμός της κοινωνίας μας; Ή να υιοθετήσω τα σενάρια που θέλουν τον δολοφόνο να είχε ύποπτες συνδιαλλαγές και υψηλές διασυνδέσεις, οι οποίες φροντίζουν να πέσει στα μαλακά για να μην πέσουν και αυτές μαζί του;

 

Πώς να δικαιολογήσω την επιμονή συγκεκριμένων καναλιών και σάιτ να μας βομβαρδίζουν με «ειδήσεις» για το «δράμα του πιλότου», για το πώς περνά στη φυλακή, πώς είναι το κελί του, τι τρώει και τι πίνει; Χθες μάλιστα πληροφορηθήκαμε ότι αυτός που δεν δίστασε να σκοτώσει το σκυλί του τώρα ταΐζει τις γάτες των φυλακών Κορυδαλλού.

 

Προτιμώ να πιστέψω πως οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες που το κάνουν έχουν πάρει άνωθεν «γραμμή» κι ότι με κάποιο τρόπο ανταμείβονται για αυτό. Καλύτερα ξεπουλημένοι παρά οικειοθελώς σιχαμένοι, σεξιστές, μισογύνηδες, που παίρνουν αυθόρμητα το μέρος του δράστη γιατί «δεν μπορεί, κάτι θα του έκανε η π@@@ και τον έβγαλε εκτός εαυτού». Ακόμα κι αν το βασικό κίνητρο είναι η τηλεθέαση ή τα «κλικ» και όχι το μίσος τους για το γυναικείο φύλο, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Τους είδε η ντροπή και ντράπηκε.

 

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Αριστοτέλης Ωνάσης μαζί στην Ακρόπολη;

 

γράφει η Δέσποινα Κουτσούμπα  

 

Από τη στιγμή που η Λ. Μενδώνη ανακοίνωσε στη Βουλή ότι θα τοποθετήσει (άλλη) μία πινακίδα στην Ακρόπολη προς τιμήν του Γλέζου και του Σάντα, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε λίγες ώρες συζητιέται, ως ενιαίο θέμα, στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η τοποθέτηση των πινακίδων του Ιδρύματος Ωνάση πάνω στα μνημεία της Ακρόπολης, μαζί με την πινακίδα προς τιμήν της ηρωικής αντικατοχικής πράξης του 1941! Στην πραγματικότητα η Λίνα Μενδώνη θέλει απλώς να χρησιμοποιήσει το όνομα των δύο σπουδαίων αγωνιστών  για να «ξεπλύνει» την παράδοση των έργων της Ακρόπολης σε ένα ιδιωτικό Ίδρυμα.

 

Χρειάζονται ο Γλέζος και ο Σάντας «άλλη μια πινακίδα» στην Ακρόπολη;

 

Ο Μ. Γλέζος και ο Λ. Σάντας τιμήθηκαν εν ζωή. Τιμήθηκε η πράξη τους. Στα πρόσωπά τους τιμήθηκαν και οι συμμετέχοντες στην εθνική Αντίσταση. Δεν ήταν απλώς μια ταμπέλα, αυτή που μπήκε το 1982 στον πύργο Belvedere, πάνω στην Ακρόπολη. Εκείνη τη χρονιά, στις 17 Αυγούστου 1982, σε μια ιστορική συνεδρίαση της Βουλής, είχε αποκατασταθεί μετά από δεκαετίες η αντιστασιακή δράση των κομμουνιστών και του ΕΑΜ, των διωγμένων του μετεμφυλιακού κράτους, αυτών που είχαν δώσει τόσα για την απελευθέρωση της χώρας και για δεκαετίες ζούσαν εξόριστοι ή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά. Η ιστορική φωτογραφία που απαθανατίζει τα χαμόγελα της Μελίνας Μερκούρη, του Μανώλη Ανδρόνικου, του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα δεν αποτυπώνει απλώς τη χαρά εκείνης της ημέρας. Αντικατοπτρίζει την δικαίωση και την αισιοδοξία εκείνης της εποχής ότι όλα θα πάνε μπροστά και προοδευτικά –και δεν μπορεί αυτά τα χαμόγελα να τα σκιάξει η μετά από δεκαετίες αποκτημένη γνώση.

 

Ο Γλέζος και ο Σάντας, όμως, ποτέ δεν διεκδίκησαν κάτι παραπάνω. Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός, ο Σάντας έλεγε: «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την Αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες». Και όντως, το 1982 η πινακίδα αυτή αφορούσε όλες αυτές τις γυναίκες και τους άνδρες.

 

Σήμερα όμως, τι αφορά; Μία «ακόμη πινακίδα» για να νομιμοποιηθεί το πρωτοφανές: ότι εκεί που δεν υπάρχει το όνομα του Φειδία και του Περικλή, θα μπει το όνομα του Ωνάση. Μια «ακόμη πινακίδα» για να κρυφτεί πίσω από την δήθεν «απόδοση τιμής στην Εθνική Αντίσταση» η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση των μνημείων που προωθεί αυτή η κυβέρνηση. Μια «ακόμη πινακίδα» που θα «χορηγήσει» το Ίδρυμα του Ωνάση, πλάι στις δικές του πινακίδες, μιας και οι αγωνιστές έχουν πια πεθάνει και δεν μπορούν να μας πουν πώς νιώθουν για αυτό.

 

Για άλλη μια αφορά η Λίνα Μενδώνη δείχνει σε ποια κλίμακα είναι διατεθειμένη να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη μνήμη και τα μνημεία. Η Υπουργός που, για πρώτη φορά στα χρονικά, αποφάσισε να φέρει στην Ακρόπολη ιδιωτικά χρήματα –ούτε επί εποχών χρεοκοπίας της χώρας δεν έγινε αυτό! Που επέλεξε να υποβαθμίσει τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ σε απλούς «συνεργάτες» του Ιδρύματος στην διαχείριση του κορυφαίου μνημείου της χώρας –και να το αποτυπώσει και στο περιεχόμενο των πινακίδων δωρεάς. Που επέλεξε να υπογράψει Σύμβαση, δεσμεύοντας το ελληνικό δημόσιο, στην αναγραφή του ονόματός της –μετά την κατακραυγή το άλλαξε, βάζοντας το όνομα του Υπουργείου Πολιτισμού- και του ονόματος του χορηγού πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, κάτι που κανείς άλλος ποτέ δεν διανοήθηκε.

 

Η μνήμη του Μανώλη Γλέζου δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση

 

Άραγε ζήτησε ποτέ η Λίνα Μενδώνη να συναντήσει τον Μανώλη Γλέζο όσο ζούσε; Άραγε άκουσε ποτέ τις ανησυχίες του, την αγάπη του για το φυσικό περιβάλλον, την αγάπη του για τις αρχαιότητες; Άκουσε ποτέ το αίτημά του για τις γερμανικές αποζημιώσεις; Την αγωνία του να επιστραφούν οι κλαπείσες από τους Ναζί αρχαιότητες; Ήταν δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, στα 95 του χρόνια, που ο Μανώλης Γλέζος, με συγκινητική επιμονή, ήρθε και μίλησε για όλα αυτά στην ημερίδα που οργάνωσαν από κοινού ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, το 2018.

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με την φροντίδα του και την αγάπη του για την μικρή συλλογή αρχαιοτήτων στο χωριό του στ’ Απεράθου, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εισηγήθηκε και ψήφισε τη δυνατότητα το Υπουργείο Πολιτισμού να κλείνει μικρά μουσεία τη επαρχίας!

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με την ακάματη δράση του για την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών που έκλεψαν οι Ναζί από τη χώρα, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εισηγήθηκε και ψήφισε την εξαγωγή αρχαιοτήτων από ελληνικά Μουσεία σε μουσεία του εξωτερικού για 50 χρόνια!

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με το ακούραστο πάθος του για το περιβάλλον και τον πολιτισμό, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που πασχίζει πάση θυσία να καταστρέψει τις αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου, που ροκανίζει με κάθε ευκαιρία τον αρχαιολογικό νόμο και βλέπει τα μνημεία ως πεδίο εμπορικών συναλλαγών και φόντο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, ο ακάματος αγωνιστής της αντίστασης, ο καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εδώ και μήνες φροντίζει να διατηρηθεί το αίσχος της προτομής του δωσίλογου της Κατοχής Δεμέστιχα, του Υπουργού της κυβέρνησης Τσολάκογλου, πάνω στον τάφο του λασιθιώτη ευεργέτη Α. Παπαδάκη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών.

 

Ο Μανώλης Γλέζος, που έχει τιμηθεί εν ζωή για την προσφορά του όχι μόνο στην Αντίσταση, αλλά στην επιστήμη, στο περιβάλλον, στην αυτοδιοίκηση, για την πολύμορφη πολιτική του δράση˙ ο Μανώλης Γλέζος, που είχε τέτοια ακτινοβολία ώστε ο Ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης» και όλοι οι διανοούμενοι της Ευρώπης ενεργοποιήθηκαν για τη δίκη του το 1958, δεν μπορεί να αποτελεί προκάλυμμα για κανένα Υπουργό ή Ίδρυμα!

 

Όποιος πραγματικά θέλει να τιμήσει την ηρωική πράξη του Γλέζου και του Σάντα, με την ακτινοβολία που αυτή είχε σε όλη την Ευρώπη, εν έτει 2021 δεν συζητά για άλλη μια ταμπέλα. Συζητά γιατί το Μουσείο της Ακρόπολης δεν έχει καμία ενότητα που να αφορά την διαχρονική ιστορία της Ακρόπολης. Συζητά για τη δημιουργία μιας έκθεσης στο παλαιό Μουσείο της Ακρόπολης που να αφορά την ιστορία και τον συμβολισμό της Ακρόπολης μέχρι σήμερα, για να βρουν θέση όλα αυτά που «αποκλείστηκαν» από την έκθεση του απολύτως πουριστικού νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Συζητά για μια αίθουσα αφιερωμένη στον Γλέζο, τον Σάντα και την Εθνική Αντίσταση. Με βίντεο από την ιστορική πια συνέντευξη του Γλέζου και του Σάντα στον Φρέντυ Γερμανό, με φωτογραφίες από τον τύπο της εποχής, με ψηφιακό υλικό. Και βέβαια συζητά τι σχέση έχει η διαχρονία με την διακηρυγμένη πλέον (αλλά ουδέποτε εγκεκριμένη) πρόθεση του ΥΠΠΟΑ να επαναφέρει την Ακρόπολη στην εικόνα που αυτή είχε στον 5ο αι. π.Χ. Συζητά για τις πολιτικές που τιμούν ή δεν τιμούν τους αγωνιστές της Αντίστασης.

 

Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ και το Ίδρυμα Ωνάση δεν έχουν κανένα δικαίωμα να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το όνομα του Γλέζου και του Σάντα. Δεν έχουν δικαίωμα να φέρνουν στο Συμβούλιο την απόδοση τιμών στην Αντίσταση μαζί με την απόδοση τιμών στο Ίδρυμα Ωνάση. Δεν έχουν το δικαίωμα να προβάλουν τη δική τους πολιτική ιδιοτέλεια πάνω στην ίδια την ιστορία των αγώνων αυτού του τόπου για ζωή, την ιστορία όλων μας.

Σοβαρή καταγγελία της Ο.Ε.Ν.Γ.Ε για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν στο Θριάσιο Νοσοκομείο.!

 

«Εικόνες από την  Ψυχιατρική Κλινική του Θριάσιου Νοσοκομείου την επόμενη μέρα της γενικής εφημερίας,σε καιρό πανδημίας. Ράντζα παντού. Στους διαδρόμους ,στην τραπεζαρία, σε κάθε σπιθαμή της κλινικής. Μόνο στα γραφεία του προσωπικού δεν υπάρχουν ράντζα και στις τουαλέτες», περιγράφει σε ανακοίνωση της η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδα.

 

Στη συνέχεια η ΟΕΝΓΕ σημειώνει:

 

«Απόσπασμα από την τοποθέτηση του Πρωθυπουργού   στο συνέδριο με θέμα «Το Σύστημα Υγείας στην COVID-19 και στη μετά-COVID-19 εποχή»:

 

 “Ως προς την ψυχική υγεία, ξέρουμε ότι οι ασθένειες του μέλλοντος δεν θα είναι κατ’ ανάγκη οι ίδιες με τις ασθένειες του παρελθόντος. Είναι ένα ζήτημα τα οποίο με απασχολεί πάρα πολύ, το ζήτημα της ψυχικής υγείας σε όλες τις εκφάνσεις, ξεκινώντας από τα παιδιά, τους εφήβους και μετά προχωρώντας στους ενήλικες.

 

Έχουμε ένα πολύ συγκροτημένο σχέδιο και μια πολύ καλή ομάδα η οποία δουλεύει τα ζητήματα ψυχικής υγείας, αλλά ένα από τα ζητήματα γύρω από αυτήν την συζήτηση αφορά και τη δυνατότητα μας να μιλάμε ανοιχτά και δημόσια γύρω από ζητήματα τα οποία εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα θεωρούσαμε στην χώρα μας ταμπού.”

 

Ας μιλήσουμε λοιπόν ανοιχτά και δημόσια κ. Μητσοτάκη. Αυτό είναι το συγκροτημένο σχέδιο που έχετε για την ψυχική υγεία ;

 

 Υ.Γ. Σε έναν από τους θαλάμους νοσηλεύεται μία έγκυος γυναίκα!». 

 

πηγή

Από τους πανηγυρισμούς και τον εφησυχασμό στα δωράκια και στον εκνευρισμό…

 

γράφει ο Γιώργος  Καρελιάς

 

Τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση εκπέμπει ένα είδος πανικού στο θέμα των εμβολιασμών , κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους πανηγυρισμούς και το κλίμα ευφορίας, που η ίδια καλλιεργούσε μέχρι πρότινος. Το «δωράκι» των 150 ευρώ προς τους νέους, τα «προνόμια» προς τους εμβολιασμένους, η επιστράτευση του Αρχιεπισκόπου, ο εκνευρισμός υπουργών και ορισμένες άλλες ενέργειες δείχνουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.

 

 

Και όμως μέχρι πρότινος οι ίδιοι φιλοτεχνούσαν εντελώς διαφορετική εικόνα. Ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί έκαναν πολύ αισιόδοξες προβλέψεις και, παίζοντας με τους αριθμούς, έλεγαν πανηγυριζοντας ότι το πρόγραμμα των εμβολιασμών «πετάει». Θυμίζουμε ενδεικτικά:

 

Από τις αρχές Μαρτίου κιόλας, όταν η πανδημία ήταν φουντωμένη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε με περισσή βεβαιότητα: «Είμαι σίγουρος πλέον ότι βλέπουμε το φώς στο τούνελ. Είμαι αισιόδοξος ότι οι μαζικοί εμβολιασμοί και η βελτίωση των καιρικών συνθηκών θα μας επιτρέψει, τέλος άνοιξης ή αρχές καλοκαιριού, να πούμε ότι βγαίνουμε από την κρίση».

Στις 30 Απριλίου από το εμβολιαστικό κέντρο της Ραφήνας έλεγε: «Η νεολαία δείχνει το δρόμο για τους εμβολιασμούς…». Σήμερα η νεολαία χρειάζεται 150αρια για να ξαναβρεί το δρόμο…

Στις αρχές Ιουνίου εμφανιζόταν και πάλι βέβαιος: «Η Ελλάδα υποδέχεται το καλοκαίρι θωρακισμένη με την ασπίδα του εμβολιασμού».

Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε. Γι’ αυτό τρέχουν και δεν φτάνουν.

Κάθε φορά που ο ΕΟΔΥ ανακοίνωνε ένα μεγάλο αριθμό εμβολιασθέντων, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πανηγύριζαν. Eδώ ο υπουργός Υγείας στις 15 Ιουνίου:

Μόνο που έκαναν μια ταχυδακτυλουργία. Πρόσθεταν και τις δύο κατηγορίες εμβολιασθέντων(με μία και με δύο δόσεις), για να βγάλουν τον πολυπόθητο μεγάλο αριθμό. Η πραγματικότητα είναι ότι, έξι μήνες από την έναρξη των εμβολιασμών, τη μία δόση δεν έχει ακόμα κάνει ούτε το 50% του πληθυσμού, ενώ και με τις δύο δόσεις έχει εμβολιασθεί μόλις το 36%. Πότε θα φτάσουμε στο απαραίτητο 70% έως 80%;

 

Ποιος, λοιπόν, καλλιεργούσε τον εφησυχασμό ότι «όλα πάνε καλά»; Ποιος ανακοίνωνε μέρα παρά μέρα παραπλανητικούς αριθμούς εμβολιασμών; Αλήθεια, πόσο συνέβαλε αυτή η τακτική στη μείωση των ρυθμών εμβολιασμού; Μήπως, εκτός από τους αρνητές και τους ψεκασμένους, υπήρξαν και πολλές χιλιάδες απλώς διστακτικοί ή φοβισμένοι πολίτες που, ακούγοντας αυτές τις διαβεβαιώσεις, είπαν «αφού πάμε τόσο καλά, ας το αφήσω γι’ αργότερα;».

 

Είναι φανερό ότι η κυβερνητική τακτική περιείχε πολλές αντιφάσεις. Για να δείξουν ότι έχουν κάνει success story στο πεδίο των εμβολιασμών κατέφευγαν σε παραπλανητικά στοιχεία και υπερβολές, που έφεραν χαλαρότητα και αδιαφορία σε μεγάλο αριθμό πολιτών. Με αποτέλεσμα τώρα να χρειάζονται «δωράκια» και η βοήθεια του Αρχιεπισκόπου.

 

Μακάρι το 150αρι και οι προσευχές του Ιερώνυμου να πιάσουν τόπο. Γιατί αυτό που προέχει είναι να αυξηθεί πολύ ο αριθμός των εμβολιασμένων εν όψει δύσκολου χειμώνα. Αλλά και η κυβέρνηση πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει τις παραπλανητικές θριαμβολογίες. Είδαμε πού οδήγησε η προπαγανδιστική τακτική. Ας δουλέψουν, επιτέλους, με σοβαρότητα και με όπλο την πειθώ, ώστε να προλάβουν τα χειρότερα.

 

Κι αν νομίζουν ότι δεν υπάρχουν χειρότερα, ας προσέξουν τι λέει η ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».

Ο Έλληνας αξίζει σεβασμό, όχι διχασμό και χαρτζιλίκι

 

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε μια πραγματική στρατηγική πειθούς για την επιτάχυνση των εμβολιασμών. Η πολιτική των προνομίων είναι παραδοχή αποτυχίας σε μια πολύ κρίσιμη μάχη.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

"Σε μια κρίση τέτοιου μεγέθους και σε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, η ηγεσία πρέπει να δίνει σαφές μήνυμα και να αναλαμβάνει και την ευθύνη", γράφαμε τον περασμένο Αύγουστο, όταν οι νέοι δεν ήταν άξιοι ευγνωμοσύνης και επιδοτούμενης υπευθυνότητας, αλλά δακτυλοδεικτούμενοι για την τότε νέα έξαρση κορονοϊού.

 

Οι νέοι όπως όλοι θυμόμαστε κατηγορήθηκαν πέρσι ως ανεύθυνοι, που συγκεντρώνονταν σε πλατείες και έκαναν πάρτι, για να κρυφτεί η τρικυμία εν κρανίω που επικράτησε στις κυβερνητικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας, από τον Ιούλιο του 2019 και μετά.

 

Η διαχείριση της Παιδείας την εποχή του κορονοϊού, ήταν εξίσου αποτυχημένη. Τα σχολεία ανοιγόκλειναν και ως λύση παρουσιάστηκε το ανέκδοτο της τηλεκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά και αναμένουν την αστυνομία τους. Η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, προχώρησε σε "μεταρρυθμίσεις", εν μέσω πανδημίας.

 

Όταν τα παραπάνω αποτυπώθηκαν δημοσκοπικά, η κυβέρνηση θέλησε το πρώτο "προνόμιο" για την επιτάχυνση των εμβολιασμών να συνδυαστεί με χαρτζιλίκωμα των νέων, ώστε να αντιμετωπιστεί η δημοσκοπική ζημιά.

 

Ο λόγος που επικαλέστηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν η "οφειλόμενη ευγνωμοσύνη", ωστόσο μόλις 4 χρόνια πριν, o Κυριάκος Μητσοτάκης, θα διαφωνούσε με τέτοιες πρακτικές και θα αναγνώριζε ότι τα 150 ευρώ, είναι στην πραγματικότητα πράξη ασέβειας προς τους νέους.

Δεν είναι μεταρρύθμιση να δίνεις 400 ευρώ στους νέους 18-24 ετών για να περάσουν καλύτερα Χριστούγεννα και να θεωρήσουν ότι με αυτόν τον τρόπο έρχεται η ελπίδα. Αυτό είναι ένα φιλοδώρημα, δεν είναι οι βαθιές αλλαγές που περιμένουν σήμερα οι νέοι. #axizoume_kalytera

— Kyriakos Mitsotakis (@kmitsotakis) December 16, 2017

Η ασέβεια είναι η λέξη κλειδί ως προς την αντιμετώπιση των πολιτών από τη σημερινή κυβέρνηση.

 

Οι Έλληνες έχουν αποδείξει πολλές φορές και τις αντοχές τους και την υπευθυνότητά τους και την ικανότητά τους να συσπειρώνονται και να προσπαθούν.

 

Της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης λόγω κορονοϊού, είχαν προηγηθεί τα χρόνια της χρεοκοπίας και μπορεί να έχει λοιδωρηθεί ο ελληνικός λαός για το πώς φτάσαμε στο οικονομικό τέλμα, αλλά ο ίδιος με τις θυσίες του, έστησε ξανά τη χώρα στα πόδια της.

 

Δεν γίνεται λοιπόν να αντιμετωπίζονται οι πολίτες ως ανόητοι υπηκόοι με τους δήθεν πεφωτισμένους άρχοντες να κρατούν δωροκάρτες και μαστίγια.

 

Πράγματι, η ανάγκη να επιταχυνθούν οι εμβολιασμοί είναι μεγάλη και το τείχος ανοσίας πρέπει να χτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, ωστόσο ο υπαρκτός κίνδυνος δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι για να κρυφτούν οι ευθύνες για τη χαμηλή συμμετοχή στη διαδικασία μέχρι στιγμής.

 

Είναι εύκολο να τοποθετούμε τους πάντες στο χορό των "ψεκασμένων" και των αρνητών, που σαφώς υπάρχουν αλλά είναι λιγότεροι από όσο νομίζουμε, ακόμα και αν κάνουν θόρυβο με τις διαστημικές ανοησίες τους. Υπάρχει όμως μια σημαντική μερίδα πολιτών, που είτε φοβήθηκαν το εμβόλιο, είτε άργησαν και αργούν να το κάνουν, είτε το έκαναν μετά φόβου, λόγω των παλινωδιών των υπευθύνων.

 

Πόσες αντικρουόμενες οδηγίες μας έδωσαν για το AstraZeneca; Πόσες αποφάσεις έμοιαζαν πρόχειρες και σίγουρα όχι ενταγμένες σε ένα σχέδιο εμβολιασμού με αρχή, μέση και τέλος.

 

Η άψογη διαδικασία υπήρξε πράγματι, αλλά μόνο αφού κάποιος είχε πάρει την απόφαση να κάνει το εμβόλιο. Η στρατηγική της κυβέρνησης για να πειστεί αυτός ο κάποιος, απλώς δεν υπήρχε.

 

Έτσι φτάσαμε στον εξευτελισμό των προνομίων. Από τις προπληρωμένες κάρτες, στο διαχωρισμό των χώρων διασκέδασης και στο μπάχαλο που έρχεται.

 

Είναι βολικό να πέφτει το μπαλάκι σε μαγαζάτορες για αμιγείς και μικτούς χώρους και να καλλιεργείται ο διχασμός μεταξύ εμβολιασμένων και μη.

 

Το δύσκολο είναι με οργανωμένο και επίμονο τρόπο να καλλιεργήσεις την αλληλεγγύη και να εμπνεύσεις την εμπιστοσύνη σε ανθρώπους, που έχουν αποδείξει ότι όταν η μια κυβέρνηση τους σέβεται, βάζουν πλάτη και ανταποκρίνονται.

 

Θα περίμενε κανείς ότι ένα "επιτελικό κράτος", θα μπορούσε να πείσει την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών για το αυτονόητο: ότι δηλαδή ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση για το τέλος του εφιάλτη. Δεν τα κατάφερε, και η πολιτική των προνομίων είναι η παραδοχή της αποτυχίας του.   

 

Ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού: Η λεηλασία ενός ακόμη δημόσιου αγαθού

 

Μετά το την εργασιακή αντιμεταρρύθμιση που καταργεί το οκτάωρο, ο Χατζηδάκης τώρα βάζει στο στόχαστρό του τις συντάξεις. Η εμμονή της ΝΔ με την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού δεν είναι τυχαία, αλλά απαντά σε συστημικές ανάγκες.

 

του Δημήτρη Τσίρκα

 

Τις τελευταίες δεκαετίες, εν μέσω διαδοχικών κρίσεων, ο καπιταλισμός στη Δύση μεταπηδά από τη λογική της κερδοφορίας σε εκείνη της προσοδοφορίας. Αντί για μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις που και ρίσκο έχουν και αποδίδουν προοδευτικά όλο και λιγότερα κέρδη σε σχέση με τον όγκο τους (πτώση του ποσοστού κέρδους), το κεφάλαιο επικεντρώνει στην αρπαγή των κοινών και των δημόσιων αγαθών. Εδώ δεν υπάρχει ρίσκο αφού πρόκειται για απολύτως απαραίτητα αγαθά όπως το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, οι συντάξεις και η περίθαλψή, με εξασφαλισμένη ζήτηση και κέρδη και επιπλέον, την εγγύηση του δημοσίου. Είναι η λεγόμενη συσσώρευση δια της απαλλοτρίωσης που αναλύει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ.

 

Αυτή την τάση την βλέπουμε ανάγλυφα στην Ελλάδα. Παρά την ακατάσχετη φλυαρία για «έκρηξη» ιδιωτικών και ξένων άμεσων επενδύσεων, όπου αυτές γίνονται, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αφορούν την εξαγορά δημόσιων εταιριών και εμπορευματοποίηση δημόσιων υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, γη και τώρα συντάξεις και υγεία). Εξαγορά που συνήθως χρηματοδοτείται από δανεικά κεφάλαια μέσω των ανακεφαλαιοποιημένων από το Δημόσιο τραπεζών. Ύστερα, οι ιδιώτες εκμεταλλεύονται τη μονοπωλιακή τους θέση (τα μονοπώλια είναι κακά μόνο όταν είναι δημόσια) και αυξάνουν τις τιμές, με τους πολίτες να επωμίζονται το επιπλέον κόστος.

 

Χαρακτηριστικά παραδείγματα η Αττική Οδός και το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος που κατασκευάστηκαν σχεδόν εξολοκλήρου με κεφάλαια του ελληνικού Δημοσίου και ύστερα παραχωρήθηκαν στους ιδιώτες για εκμετάλλευση οι οποίοι εξασφαλίζουν εγγυημένα υπερκέρδη.

 

Μια άλλη, ακόμα πιο σκανδαλώδη περίπτωση είναι τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια τα οποία πουλήθηκαν στην Fraport, μια κρατική γερμανική εταιρεία (από ότι φαίνεται, μόνο το ελληνικό κράτος είναι κακός επιχειρηματίας, σε αντίθεση με το γερμανικό ή το κινέζικο που έχει αγοράσει το λιμάνι του Πειραιά).

 

Η Fraport αγόρασε τα αεροδρόμια με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (968,4 εκατ. ευρώ από το 1,2 δισ. ευρώ του συνολικού τιμήματος), χρηματοδότησε την ανακαίνισή τους με επιδότηση από το ΕΣΠΑ και τώρα το ελληνικό Δημόσιο της καταβάλλει και 180 εκατ. ευρώ αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη, λόγω περιορισμών στις πτήσεις που επιβλήθηκαν για την ανάσχεση της πανδημίας. Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κρατικοποίηση του ρίσκου και των ζημιών!

 

Με τις υποδομές, ωστόσο, να έχουν ξεπουληθεί όλες ή να δρομολογείται το ξεπούλημά τους, τα μόνα που απέμειναν είναι η ασφάλιση, η υγεία και η παιδεία. Η κυβέρνηση της ΝΔ κινείται ήδη και στα τρία μέτωπα. Παρά την πανδημία και τις κούφιες εξαγγελίες για ενίσχυση του ΕΣΥ, προωθεί συστηματικά την εκχώρηση όλο και περισσότερων λειτουργιών του στις ιδιωτικές κλινικές. Στην Παιδεία η Κεραμέως, με την επαναφορά της βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, αυξάνει κατά δεκάδες χιλιάδες την πελατεία των ιδιωτικών κολεγίων.

 

Στο ασφαλιστικό, η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης που προωθεί ο Χατζηδάκης χαρίζει στο κεφάλαιο περίπου 75 δισ. ευρώ σε βάθος 25ετίας. Οι εισφορές των εργαζομένων θα παραδοθούν στις ασφαλιστικές εταιρίες με ένα μέρος τους να παρακρατείται ως κέρδος τους και το υπόλοιπο να τζογάρεται στα χρηματιστήρια, τροφοδοτώντας κάθε λογής φούσκες.

 

Με δεδομένη μάλιστα την αστάθεια των αγορών και τις συνεχείς κρίσεις του καπιταλισμού – θυμηθείτε τι συνέβη την τελευταία φορά που τα αποθεματικά των ταμείων «επενδύθηκαν» στο ελληνικό χρηματιστήριο – είναι πολύ πιθανό αυτά τα χρήματα να εξανεμισθούν ή και να χαθούν εντελώς, όπως συνέβη πολλές φορές μετά από χρεοκοπίες ασφαλιστικών εταιριών (Ασπίς Πρόνοια, AIG, Enron κλπ). Ούτε επενδύσεις λοιπόν θα φέρει η ιδιωτικοποίηση, ούτε νέες δουλειές, ούτε αύξηση των συντάξεων. Πρόκειται για καραμπινάτη μεταφορά πόρων από το δημόσιο και τους πολίτες, στο κεφάλαιο.