Ναι στον εμβολιασμό, όχι στον εκβιασμό – Ναι στην Επιστήμη, όχι στον εκφασισμό

 

γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

 

O εμβολιασμός είναι αναγκαίος. Η Επιστήμη – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα χέρια των εκμεταλλευτών και των πολυεθνικών το εμβόλιο δεν έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα άθλιας κερδοσκοπίας και εργαλείο στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών – έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα ένα όπλο ενάντια στην πανδημία που η χρησιμότητά του επιβεβαιώνεται.

 

Ο εμβολιασμός, ακόμα κι αν δεν εκμηδενίζει τον κίνδυνο του θανάτου και της βαριάς νόσησης από τον κορωνοιό, τον ελαχιστοποιεί. Ακόμα κι αν δεν εκμηδενίζει την μετάδοση του ιού, τον περιορίζει δραστικά. Το επιβεβαιώνουν οι επιστημονικές έρευνες, το καταγράφουν τα ιατρικά στοιχεία, το πιστοποιούν τα εμπειρικά δεδομένα. 

 

Ωστόσο, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα ορθώνεται ένα «αντιεμβολιαστικό» τείχος αμφισβήτησης και δυσπιστίας. Γεγονός καθόλου άσχετο με τον ανορθολογισμό που αποτελεί το «ευαγγέλιο» των κυρίαρχων που βασιλεύουν διδάσκοντας το ψέμα, οπότε συνηθισμένος στο ψέμα άντε βρεις ποια είναι η αλήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο – και στην Ελλάδα, όπως θα εξηγήσουμε αναλυτικότερα παρακάτω – εκείνοι που αναδεικνύονται στον πρώτο «αντιεμβολιαστή», είναι οι κυβερνώντες:

 

– διέλυσαν τα δημόσια συστήματα Υγείας,

 

– «έπαιξαν» με την πανδημία άλλοι αρνούμενοι την ίδια την ύπαρξή της, άλλοι αξιοποιώντας την ύπαρξή της σαν «ευκαιρία» για να τσακίσουν ελευθερίες και δικαιώματα,

 

– ζύγισαν την ανθρώπινη ζωή στη ζυγαριά του κέρδους και κέρδισε η οικονομία,

 

– χρησιμοποίησαν την πανδημία σαν εργαλείο στο Κολοσσαίο των ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων,

 

– τάισαν και ταΐζουν τα όρνεα των φαρμακευτικών εταιρειών,

 

– αντιμετώπισαν τους λαούς όχι με βάση το δικαίωμά τους στη ζωή αλλά σαν «ομιλούντα εργαλεία» που έπρεπε να πηγαίνουν στην δουλειά κι ας πεθάνουν

 

– και τώρα τους αντιμετωπίζουν πάλι σαν «ομιλούντα εργαλεία» που δεν πρέπει να πεθάνουν όχι γιατί είναι άνθρωποι αλλά γιατί πρέπει να πηγαίνουν για δουλειά ώστε να μην καταρρεύσει η οικονομία των από πάνω.

 

Όλα αυτά και πολλά ακόμα προκάλεσαν διεύρυνση του ρήγματος στην εμπιστοσύνη πλατιών κοινωνικών στρωμάτων προς τους άνωθεν κήρυκες. Και τώρα που οι τελευταίοι επείγονται υπέρ του εμβολίου – για τους οικονομικούς λόγους που είπαμε και όχι λόγω ανθρωπισμού – η δυσπιστία απέναντι στους κυβερνώντες έρχεται να ποτίσει το λίπασμα του αντιεμβολιασμού.  Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε και στην χώρα μας. Και ενώ, έστω και τώρα, οι αρμόδιοι θα έπρεπε να «πάρουν στροφή», να αναθεωρήσουν την στάση, τις πολιτικές και τις συμπεριφορές τους που απειλούν να επιφέρουν εκρηκτικά αποτελέσματα, εκείνοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Η κυβέρνηση, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, πιστή στο αντικοινωνικό δόγμα του μαστιγίου που αποτελεί την άλλη όψη του νεοφιλελελεύθερου νομίσματος της «ατομικής ευθύνης», επιλέγει ως μέσο για τον εμβολιασμό τον εξαναγκασμό. Την ποινή. Την απειλή. Τον εκβιασμό. Τη διαίρεση. Τον διχασμό. Τον στιγματισμό.

 

Η κυβέρνηση αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, ότι πορεύτηκε με γνώμονα αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Απόδειξη η αναστάτωση που προκλήθηκε -δικαίως- μετά τις ανακοινώσεις να σταματήσει το εμβόλιο της AstraZeneca στους κάτω των 60 ετών, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες έκαναν την πρώτη δόση. Οι αντιφάσεις περισσεύουν. Πριν συστήσουν να μη γίνονται εμβολιασμοί με το συγκεκριμένο εμβόλιο, είπαν ότι συνεχίζουν κανονικά. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες σταματούσαν τον εμβολιασμό για ηλικίες κάτω των 60 ετών, εδώ επέλεγαν να μην έχουν δυνατότητα επιλογής άλλου εμβολίου εκτός του AstraZeneca, για ένα χρονικό διάστημα, οι πολίτες 30-44 ετών. Αλλά και μετά τη σύσταση, στο όνομα της αποφυγής της σύγχυσης, την επιτείνουν: Καλούν τον κόσμο να συνεχίσει να εμβολιάζεται με το εμβόλιο για το οποίο του είπαν να μην εμβολιάζεται!  

 

Οι κύριοι «άριστοι» ας αντιληφθούν πως όλοι εκείνοι που λόγω της τακτικής τους ανησυχούν, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν αποσυνάγωγοι «αρνητές» του εμβολίου, ούτε σαν «ψεκασμένοι». Είναι πολίτες που αντί για επιστημονικά διαφανείς απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα εισπράττουν -ξανά- κούνημα του δάκτυλου και λογύδρια περί «ατομικής ευθύνης». Από ποιους; Από εκείνους που φρόντισαν να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο -που κάθε άλλο παρά ενισχύει την εμπιστοσύνη στις επιστημονικές επιτροπές, αλλά και στις σχέσεις που αυτή αναπτύσσει με την κυβερνητική εξουσία- αλλά «ξέχασαν» το βασικό, ότι δηλαδή, επειδή ακριβώς ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος, για να επιτευχθεί και γρήγορα και με ασφάλεια για όλους, απαιτείται στέρεη βάση.

 

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι με πυροτεχνήματα δεν βάφονται αυγά. Ούτε πετυχαίνεται εμβολιαστική κάλυψη στα ποσοστά που απαιτεί η ανοσία της κοινωνίας. Η κυβέρνηση, όμως, επιδόθηκε ακριβώς σε αυτό: Επικοινωνιακά παιχνίδια, από τη μια, πολιτική εκμετάλλευσης της πανδημίας, από την άλλη:

 

– Δηλώσεις του πρωθυπουργού τον Ιανουάριο ότι τον Μάρτιο θα είχαν εμβολιαστεί 2 εκατομμύρια πολίτες, αλλά ήρθε Ιούνιος για να φτάσουμε σε αυτόν τον αριθμό.

 

– Πρωτοφανής τοποθέτηση Μητσοτάκη ότι δεν φέρνει το sputnik στην Ελλάδα για να μην πέσει από την καρέκλα του όπως ο ομόλογός του στην Σλοβακία.

 

– Αλχημείες να μετρούν «τσιμπήματα» και να προσθέτουν εμβολιασμένους με την 1η και τη 2η δόση για να εμφανίζουν «ικανοποιητικό» ρυθμό εμβολιασμού. Εφτασαν να προσθέτουν ακόμα και τα… ραντεβού για να δημιουργούν επικοινωνιακές εντυπώσεις.

 

– Παλινωδίες σχετικά με το AstraZeneca, συσκότιση ή στην καλύτερη περίπτωση ετεροχρονισμένη αντίδραση στα περιστατικά παρενεργειών.

 

– Αδιαφορία για την σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ, πολιτική πάρτε…κουβέρτα, παγουρίνο μαζί με νόμο για περισσότερους (!) ανά τάξη μαθητές στα σχολεία, μείωση κατά 572 εκ.ευρώ του προυπολογισμού για την Υγεία εν μέσω πανδημίας, αξιοποίηση της πανδημίας για να μπουκωθούν με χρήμα ολιγάρχες (εργολάβοι, κλινικάρχες, καναλάρχες, Aegean, Fraport, Ελ.Βενιζέλος, το 50% των 7 δις δανείων ενίσχυσης για τον κορωνοιό μέσα στο 2020 σε 6 μεγαλοκαπιταλιστές), επίταξη όχι των ιδιωτικών συμφερόντων στον τομέα της Υγείας αλλά επίταξη του Δημοσίου υπέρ των ιδιωτών, καμία πρόσληψη μόνιμου γιατρού στα (ανοικτά) νοσοκομεία αλλά πρόσληψη αστυνομικών στα (κλειστά) πανεπιστήμια, νόμοι και τροπολογίες – λαιμητόμος με «ευκαιρία» την πανδημία (εργασιακό, διαδηλώσεις, ξεπούλημα νερού κτλ), δοκιμές επιβολής πολιτικού και κοινωνικού σιωπητηρίου του τύπου «απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των 3 ατόμων», ξυλοδαρμός νέων στις πλατείες, «κάνουμε ό,τι πει η επιτροπή αφού πρώτα έχουμε πει εμείς τι θα πει η επιτροπή», λοκντάουν το 2020 αλλά ανοικτός τουρισμός προς χάρη εφοπλιστών – μεγαλοξενοδόχων – αεροπορικών εταιρειών, «ινδική» μετάλλαξη και ανύπαρκτο τείχος ανοσίας αλλά ανοικτός τουρισμός το 2021, αναγόρευση των self test (που τώρα θεωρούνται αναξιόπιστα) σε πανάκεια, ανύπαρκτα υγειονομικά πρωτόκολλα στους χώρους δουλειάς, όχι μάσκες όταν δεν υπήρχαν μάσκες – βάλτε διπλές μάσκες όταν υπήρξαν – τώρα λόγω των αναγκών να επιδειχτεί τουριστική «κανονικότητα» ξαναβγάλτε τις μάσκες παρότι ο ΠΟΥ μιλάει για έγκλημα χαλάρωσης, άλλος χρόνος καραντίνας για τους υγειονομικούς που νόσησαν, τακτική «πάπιας» απέναντι στην Εκκλησία και στα κυρήγματά της περί «αποκορωνοποιημένης» θείας κοινωνίας, διάτρητος επιδημιολογικός έλεγχος, κλείσιμο στα 1.000 κρούσματα αλλά άνοιγμα με 3.000 κρούσματα, «πανηγύρια» και…αυτοθαυμασμός για μια διαχείριση που «πέτυχε» 13.000 νεκρούς με τρια λοκντάουν και την Ελλάδα να καταγράφεται ακόμα και πρώτη παγκοσμίως στα ποσοστά της φρίκης, εξαγγελίες Μητσοτάκη εν μέσω πανδημίας για συγχωνεύσεις, κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων και περαιτέρω εμπορευματοποίησης του δημοσίου συστήματος Υγείας σε μια χώρα που ο κορωνοιός τη βρήκε με 11 νοσοκομεία λιγότερα και με ανύπαρκτη Πρωτοβάθμια Υγεία κοκ.

 

Ιδού, λοιπόν, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκκολάπτονται και καλλιεργούνται ο φόβος κι ο ανορθολογισμός, που υπονομεύουν την ανάγκη του μαζικού εμβολιασμού. Ηταν και είναι η ίδια η κυβέρνηση που αναδεικνύεται στον καλύτερο χορηγό τέτοιων φαινομένων, είναι αυτή που σαμπόταρε και σαμποτάρει το κύρος της επιστήμης στη συνείδηση του κόσμου. Αυτή ήταν που άφησε και αφήνει ορθάνοικτες τις πόρτες για τη διάδοση θεωριών συνωμοσίας και κυρίως αυτή είναι που αρνήθηκε και ακόμα και τώρα αρνείται να ακολουθήσει την μέθοδο της πειθούς και της διαφάνειας στα ερωτήματα των ανθρώπων.

 

Ετσι έσκασε η επικοινωνιακή φούσκα. Και έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις, οι ανεπάρκειες της κυβέρνησης όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας έχουν πλέον μεταφέρει τη δυσπιστία και τη διστακτικότητα των πολιτών απέναντι και στα εμβόλια. Και παρότι η πραγματικότητα θα έπρεπε, έστω την ύστατη ώρα, να οδηγεί σε περισσότερο ορθολογισμό και σε περισσότερη «κοινωνία», η κυβέρνηση επιλέγει να βαφτίζει σαν «ορθολογισμό» τον κνούτο και στο όνομα της κοινωνικής ευθύνης να επιστρατεύει τον κοινωνικό αυτοματισμό.

 

Επιλέγει μια βαθιά αντιδραστική πολιτική που όχι μόνο δεν προωθεί το αποτυχημένο εμβολιαστικό της πρόγραμμα αλλά ενισχύει την διστακτικότητα και αφήνει το πεδίο σε «αρνητές» να ψαρεύουν στα θολά νερά της αμφιβολίας. Αντί της ενημέρωσης και της διαφάνειας, η κυβέρνηση επιλέγει τα «απαγορεύεται». Αντί της πλατιάς  επιστημονικής συζήτησης, που δεν θα έχει το στίγμα ότι υπαγορεύεται από τα συμφέροντα πολυεθνικών και κυβερνήσεων για τα αναγκαία μέτρα προστασίας του πληθυσμού με βασικό τον εμβολιασμό ως δικαίωμα και όχι ως «διατεταγμένη υποχρέωση», η κυβέρνηση επιλέγει ρόλο στρατοπεδάρχη.

 

Δίπλα στις γελοιότητες με τις… δωροκάρτες στους νέους που υποβιβάζουν το εμβόλιο σε «τέχνασμα» που απαιτείται «δόλωμα» για να «τσιμπήσει» κάποιος, δίπλα στις ανοησίες με τα…150άρια που επέτειναν το πρόβλημα αφού στο μυαλό των «άριστων» είναι αρκετές μερικές πενταροδεκάρες για να προσπεράσει κανείς τις ανησυχίες που αφορούν στην ίδια τη ζωή του, δίπλα στις βλακείες περί «εμβολιασμού στις πλαζ» που τώρα η κυβέρνηση έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα με την τακτική της: Αντί της πειθούς, αντί της πλατιάς και της με επιστημονικό βάθος καμπάνιας, αντί της διαφάνειας, των αναγκαίων απαντήσεων σε εύλογα ερωτήματα και ανησυχίες πολιτών, κρυμμένη ξανά πίσω από τα «αποφασίζουμε και διατάζουμε» επιλέγει -και εδώ- την επιβολή.

 

Η κυβέρνηση, αντί να ρίξει το βάρος στην πειθώ και στην ενημέρωση για την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του εμβολιασμού, κουνάει το δάκτυλο της «υποχρεωτικότητας»:

 

– Ξεκίνησαν μιλώντας για «προνόμια» στους εμβολιασμένους, που μετά τα έκαναν «διευκολύνσεις».

 

– Εβγαλαν μπροστά τον Γεωργιάδη να ρίξει το σύνθημα για απολύσεις των ανεμβολίαστων! Αλλά οι απολύσεις δεν είναι επιχείρημα. Είναι εκβιασμός!

 

– Ανακοίνωσαν μέτρα που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε καφετέριες και ταβέρνες, μετατρέποντας τα πιστοποιητικά εμβολιασμού σε σύγχρονα πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων» με τον ταβερνιάρη, πια, στο ρόλο του νοματάρχη. Αλλά ο διαχωρισμός, ο κοινωνικός αυτοματισμός, δεν είναι επιχείρημα, είναι «απαρχάιντ».

 

– Ενώ τόσο καιρό έλεγαν πως αρκεί το self για να πηγαίνεις στη δουλειά ή στο σχολείο, τώρα θυμήθηκαν ότι έχει ψευδή στοιχεία και έχουν το θράσος να θέτουν σαν προαπαιτούμενο στην καθημερινότητα το rapid, αλλά χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλίσει ούτε την δωρεάν, ούτε την μαζική παροχή του.

 

– Βγάζουν μπροστά καθηγητάδες που έφτασαν στο σημείο – σαν κάτι παλιούς «δόκτορες» που είχαν εφεύρει τα κίτρινα αστέρια – να εισηγούνται συρμούς και λεωφορεία μόνο για εμβολιασμένους με το ενδεχόμενο αύριο να μας εισηγηθούν και σχολεία μόνο για εμβολιασμένους, και εργοστάσια μόνο για εμβολιασμένους, και χώρους δουλειάς μόνο για εμβολιασμένους, και σούπερ μάρκετ μόνο για εμβολιασμένους, και γάμους μόνο για εμβολιασμένους!

 

– Εφτασαν να ασκούν πιέσεις στους γονείς για τον εμβολιασμό των 12χρονων μιλώντας και εδώ για «υποχρεωτικότητα (χωρίς, μάλιστα, μετά τις τόσες αναφορές τους στο γεγονός ότι τα παιδιά και οι νέοι είναι πιο ανθεκτικοί στον ιό να εξηγούν πειστικά το «γιατί») αφού δεν μπορούν να πείσουν τους ενήλικες και προσπαθώντας να πιάσουν το ποσοστό ανοσίας που απαιτείται μέσω των παιδιών.

 

– Πετούν από πάνω τους το μπαλάκι και βγάζουν την ουρά τους απέξω, υποδεικνύοντας κιόλας τους συμπαίχτες τους στην άσκηση πίεσης: «Τώρα – έλεγε τις προάλλες ο υπεράριστος Σκέρτσος – έχει έρθει η ώρα της τοπικής αυτοδιοίκησης, δήμαρχοι και περιφερειάρχες, της εκκλησίας, των επιχειρήσεων αλλά και της κοινωνίας των πολιτών να κάνουν το καθήκον τους και να πείσουν όσο περισσότερους συμπολίτες μας να εμβολιαστούν άμεσα».

 

– Δίνουν το πράσινο φως στους επιχειρηματίες να στήνουν βιομηχανία εκβιασμών απόλυσης των εργαζομένων που μετά το καλοκαίρι «δεν θα γυρίσουν εμβολιασμένοι» στην δουλειά. Αλλά το «πρέπει» και το «εντέλλεσθε» δεν στοιχειοθετεί επιχείρημα, είναι αξιωματικός λόγος την ώρα που απαιτείται το θεώρημα, δηλαδή η απόδειξη.  

 

– Και μέσα σε όλα αυτά προστέθηκε χτες η αθλιότητα να μετατραπεί και σε επίσημο πρωθυπουργικό λόγο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» να προτάσσει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων υποστηρίζοντας ότι «η χώρα δεν θα ξανακλείσει για να προστατευθούν οι λίγοι ανεμβολίαστοι», εκτοξεύοντας έναν απίθανα διχαστικό λόγο για να εξυπηρετήσει το κυβερνητικό αφήγημα που ρίχνει την ευθύνη για την αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος, με το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων να κινείται κάτω του 40%, στους πολίτες. 

 

– Αυτές οι όλο… «συναινετικό» πνεύμα δηλώσεις ήρθαν, δε, να ενσωματωθούν στα αδιανόητα φιρμάνια εξόντωσης που εκτόξευσε ο Σκέρτσος λέγοντας: «Τα όποια περιοριστικά μέτρα δημόσιας υγείας θα είναι τοπικού ή σημειακού χαρακτήρα, θα αφορούν μόνο τους ανεμβολίαστους και δεν θα συνοδεύονται από οικονομική στήριξη».

 

«Δεν θα πληρώσουν το μάρμαρο οι εμβολιασμένοι», λοιπόν. Με αυτόν τον τίτλο διαλαλεί η «Καθημερινή» την χτεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού. Πρόκειται, πραγματικά, για απαύγασμα κοινωνικού δαρβινισμού. Ισως η επόμενη χάντρα στο κομπολόι αυτής της «μαυρίλας» που παριστάνει την «υπεύθυνη στάση» να είναι το «και τι με νοιάζει εμένα που αρρώστησες αφού κάπνιζες» ή «γιατί να πληρώσω εγώ εσένα που δεν πρόσεχες όταν οδηγούσες», ή «και τι με πειράζει που απολύθηκες αφού απέργησες και ο νόμος απαγορεύει την απεργία», ή «τι με νοιάζει εμένα τον βίγκαν που έπαθες εσύ καρδιακό αφού έτρωγες λιπαρά, αλάτια και είχες χοληστερίνη», ή «και γιατί να πληρώνω εγώ με φόρους που δεν πήγα σχολείο εσένα που θέλεις να μάθεις γράμματα», ή «και τι με νοιάζει εμένα που είμαι υγιής που εσύ δεν καθόσουν καλά και θέλεις φάρμακα»…

 

Είναι προφανές ότι αυτά δεν ακούγονται και πολύ…φιλικά. Δεν ακούγονται και πολύ δημοκρατικά. Δεν ακούγονται και πολύ επιστημονικά. Και είναι εξίσου προφανές ότι γύρω μας στήνεται ένα δυστοπικό σκηνικό, ένα αντιδραστικό τοπίο, που δίπλα στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του εμβολιασμού ορθώνεται επιτακτικά η αναγκαιότητα της υπεράσπισης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ουσίας των ατομικών δικαιωμάτων.

 

Οι «άριστοι» του θατσερικού κλίβανου όπου δεσπόζει η επιγραφή «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο «ατομα», όταν ακούνε για ατομικά δικαιώματα το περισσότερο που μπορούν να αντιληφθούν είναι η ιδιωτεία περί «ατομικής ευθύνης». Το ατομικό δικαίωμα ως πυρήνας των κοινωνικών δικαιωμάτων, η ατομική ελευθερία ως πυρήνας των κοινωνικών ελευθεριών τους προκαλεί αλλεργία και πονοκέφαλο. Η ανύψωση του ατόμου ως προϋπόθεση της κοινωνικής του ατομικότητας, τους είναι άγνωστη. Διότι αυτή δεν εντέλλεται, αλλά οικοδομείται με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να επιτευχθεί το «ένας για όλους και όλοι για έναν»: Με το δικαίωμα ενός εκάστου να μην έχει την άποψη του «ραβδούχου», την γνώμη του «αφεντικού», την «ελευθερία» του εκβιασμένου και τρομοκρατημένου προβάτου, αλλά του κοινωνικού ανθρώπου που θέτει ερωτήματα. Που αναρωτιέται. Που σκέφτεται. Που διασταυρώνει. Που έχει επιθυμίες. Που έχει αντιρρήσεις. Που έχει αμφιβολίες. Που αναζητεί. Που αμφισβητεί. Που ψάχνει. Που ερευνά. Και που δικαιούται πειστικές, διαφανείς, ειλικρινείς απαντήσεις.  

 

Θα το επαναλάβουμε: Ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος. Όχι γιατί το λένε οι φαρμακευτικές, ούτε οι κυβερνήσεις. Αλλά γιατί παρά το αποτρόπαιο της καπιταλιστικής κυριαρχίας πάνω και στην αρρώστια με την μετατροπή της σε πεδίο κερδοφορίας, η Επιστήμη, χωρίς να αναιρούνται οι παραγωγικές σχέσεις βαρβαρότητας μέσα στις οποίες λειτουργεί και παίρνουν σάρκα και οστά τα επιτεύγματά της, μας προσέφερε το επίτευγμα του εμβολίου ως ασπίδα σε μια φρίκη.

 

Η αναγκαιότητα του μαζικού εμβολιασμού, όμως, δεν εξασφαλίζεται με εκβιασμούς, με ηθικές, ψυχολογικές και οικονομικές πιέσεις ούτε με δήθεν «προνόμια» και «ανταλλάγματα». Ο εμβολιασμός του λαού δεν είναι μια υπόθεση υποταγής σε αντιδραστικές υπαγορεύσεις. Είναι δικαίωμα που περνά μέσα από την πειθώ, την εξαντλητική ενημέρωση, την καταγραφή της αλήθειας, την αποθέωση της διαφάνειας. Είναι ευθύνη του κράτους η ουσιαστική ενημέρωση του λαού, η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων προστασίας και η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ετσι εμπεδώνεται και η ατομική ευθύνη. Όλα τ’ άλλα απλά ενισχύουν τον ανορθολογισμό, υπονομεύουν την προστασία της δημόσιας υγείας και καλλιεργούν διχαστικές λογικές στο λαό.

 

Θα το επαναλάβουμε: Για να επιτευχθεί ο εμβολιασμός και να επιτευχθεί γρήγορα και με ασφάλεια για όλους, απαιτείται ένα ανεπτυγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. Τέτοιο, που δίνει έμφαση στην πρόληψη. Που εξασφαλίζει επάρκεια για όλα τα ασφαλή εμβόλια. Που θέτει τις προτεραιότητες. Που επιλέγει το καταλληλότερο εμβόλιο σύμφωνα με το ιατρικό ιστορικό. Που παρακολουθεί συστηματικά την πορεία των εμβολιασμένων. Που παρέχει άμεση ιατρική παρέμβαση σε τυχόν παρενέργειες και πλήρη ενημέρωση. 

 

Τι από αυτά κάνει η κυβέρνηση ώστε να έχει το θράσος να απειλεί; Η αδιαφορία της κυβέρνησης για όλα αυτά την καθιστούν τον πρώτο «αντιεμβολιαστή».

 

Fraport: Τα κέρδη στη Γερμανία, οι ζημιές στην Ελλάδα (info-video)

 

Στο INFO-VIDEO αυτής της εβδομάδας, με αφορμή άλλο ένα δώρο του ελληνικού κράτους στη Fraport, μελετάμε την ιστορία της ιδιωτικοποίησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Μια συμφωνία μεταξύ ενός κράτους που ανέλαβε ζημιές και δάνεια κι ενός ιδιώτη που ανέλαβε… τα κέρδη!

Μια παραγωγή σε κείμενα/έρευνα Χρήστου Αβραμίδη και μοντάζ Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη για το INFO-WAR.  

Ποιοι πρέπει να λάβουν και 3η δόση των εμβολίων Pfizer για τον κορωνοϊό– Νέα μελέτη

 

Μειωμένη ανοσολογική απάντηση μετά από δύο δόσεις ενός mRNA εμβολίου έναντι του SARS-CoV-2 έχει παρατηρηθεί σε ασθενείς μετά από μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων, ενώ επίσης περιγραφεί πολλές περιστάσεις σοβαρής λοίμωξης COVID-19 σε τέτοιους ασθενείς μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού τους. Αυτό οδήγησε τις γαλλικές αρχές υγείας να προτείνουν μία τρίτη δόση εμβολίου στους ασθενείς αυτούς.

 

Οι γιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδώρα Ψαλτοπούλου, Πάνος Μαλανδράκης, Γιάννης Ντάνασης και Θάνος Δημόπουλος (Πρύτανης ΕΚΠΑ) συνοψίζουν τα δεδομένα μίας σειράς 101 μεταμοσχευμένων ασθενών που έλαβαν τρίτη δόση εμβολίου mRNA της εταιρείας Pfizer, όπως δημοσιεύτηκαν στο έγκριτο διεθνές περιοδικό “the New England Journal of Medicine”.

 

Η ομάδα των ασθενών περιλάμβανε 78 μεταμοσχευμένους νεφρού, 12 μεταμοσχευμένους ήπατος, 8 μεταμοσχευμένους πνεύμονα ή καρδιάς, και 3 παγκρέατος. Οι πρώτες δύο δόσεις είχαν απόσταση ενός μήνα και η τρίτη δόση δόθηκε 61 ημέρες μετά τη δεύτερη. Ο χρόνος μεταξύ της μεταμόσχευσης και του εμβολιασμού ήταν 97 +/- 8 μήνες. Η ανοσοκαταστολή ήταν λόγω γλυκοκορτικοειδών στο 87% των ασθενών, λόγω αναστολέων καλσινευρίνης στο 79% των ασθενών, μυκοφαινολικού οξέος στο 63%, mTOR αναστολέων στο 30%, και belatacept στο 12% των ασθενών.

 

 

Τα αντισώματα μετά την τρίτη δόση

 

Ο τίτλος των αντισωμάτων ήταν 0% πριν την πρώτη δόση, 4% πριν τη δεύτερη, 40% πριν την τρίτη, και 68% 4 εβδομάδες μετά την τρίτη δόση. Το 44% των αρνητικών ασθενών για αντισώματα πριν την τρίτη δόση, απέκτησε θετικό τίτλο μετά, και σε όσους είχαν θετικό τίτλο αντισωμάτων πριν την τρίτη δόση, ο τίτλος αυτός αυξήθηκε σημαντικά μετά την τρίτη δόση. Οι ασθενείς που δεν είχαν αντισωματική απάντηση ήταν μεγάλοι σε ηλικία, είχαν ανοσοκαταστολή σε μεγαλύτερο βαθμό και είχαν χαμηλότερη σπειραματική κάθαρση. Επίσης, κανείς από αυτούς τους ασθενείς δεν εμφάνισε λοίμωξη COVID-19 μετά την τρίτη δόση του εμβολίου, ενώ δεν παρατηρήθηκαν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες.

 

Συμπερασματικά, τα δεδομένα της μελέτης αυτής επισημαίνουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια μίας τρίτης δόσης εμβολίου Pfizer στην ομάδα των μεταμοσχευμένων ασθενών, παρόλο που οι ασθενείς αυτοί πρέπει να είναι σχολαστικοί με τα μέτρα προφύλαξης σε κάθε περίπτωση λόγω της ευπάθειας τους σε σοβαρή νόσο. Είναι πιθανό ότι ανάλογη στρατηγική τριών δόσεων να εφαρμοστεί στο μέλλον και σε άλλες κατηγορίες ασθενών που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικές θεραπείες, εφόσον κλινικές μελέτες που είναι σε εξέλιξη δώσουν θετικά αποτελέσματα.

 

 πηγή

Το Γιούρο και η σύμπραξη των ακροδεξιών

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Εκατομμύρια άνθρωποι παραληρούν, γίνονται «ένα» με καταλύτη ένα γκολ. Ο Ελίας Κανέττι ακούει εκστασιασμένος τη μυριόστομη ιαχή «γκοοοολ» από το στάδιο Πράτερ της Βιέννης και γράφει το μνημειώδες πόνημά του «Μάζα και Εξουσία». Στη φωτογραφία αποτυπώνεται η αγωνία και η ψυχική ένταση του φιλάθλου για την εθνική του ομάδα ποδοσφαίρου. Είναι πασίδηλο ότι οι “διαγωνισμοί” εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, όπως το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κύπελο, ενισχύουν την εθνική ταυτότητα αλλά και τους εθνικισμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή τη συγκυρία, 16 ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα μεταξύ των οποίων του Όρμπαν και του Σαλβίνι υπέγραψαν κοινή δήλωση την Παρασκευή 2 Ιουλίου για να αντιταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρωπαϊκό υπερ-κράτος!

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο συγκαταλέγεται στα εργαλεία της ακροδεξιάς, αν και συχνά οι ποδοσφαιρικές εταιρείες δημιουργούν "στρατούς χουλιγκάνων", που εκκολάπτουν το αυγό του φασισμού. Κατά την άποψη του κοινωνιολόγου Κριστιάν Μπρομπερζέ το ποδόσφαιρο «δεν είναι ούτε όπιο του λαού ούτε νοσταλγία μήτε αρχαϊκή εξανάσταση μήτε ταξική πρακτική... (αλλά) είναι η πολεμική συνύπαρξη αντιθετικών οπτικών», ένα είδος οικουμενικής αναφοράς, ένα από τα σπάνια στοιχεία μιας αρσενικής κουλτούρας, η οποία διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές και υπό μία έννοια αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας. Γιατί εδώ δεν παίζουν μόνο οι παίκτες αλλά και οι θεατές, ο λεγόμενος “δωδέκατος παίκτης”. Το παιχνίδι που παίζεται στο γήπεδο δεν έχει σχέση με το «δράμα» που λαμβάνει χώρα στις κερκίδες.

 

Δείτε τη φωτογραφία του φιλάθλου στην κερκίδα. «Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Το θέαμα μας διεγείρει. Μάλιστα, φωνάζοντας και χειρονομώντας ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά, εκτονωνόμαστε, μόνο που αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί όπως στους αθλητές σε μια νέα σχέση με το σώμα μας, δηλαδή στον έλεγχο και στην αυτοσυγκράτηση, αλλά στη χειραγώγησή του, στην instrumentum regni. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται με τις φωνές και τις κραυγές, γίνεται στο... μιλητό, που τροφοδοτείται από τα μίντια. Η αθλητική φλυαρία αυτού του είδους έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές είναι το υποκατάστατό της. Στις χρονικές περιόδους, μάλιστα, που η πολιτική απαξιώνεται, τότε η ποδοσφαιρική και γενικότερα η αθλητική φλυαρία γίνεται και η ίδια πολιτική συζήτηση.

 

Αλλά υπάρχει και το λαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτό φαίνεται στην κάτω φωτογραφία. Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία μη εμπορική προσέγγιση του ποδοσφαίρου, που κάποιες φορές εντάσσεται στην προοπτική της κοινωνικής αμφισβήτησης.  

"Θα νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ" ή "ο Τσίπρας ζει σε εικονικό κόσμο";

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το ερώτημα του τίτλου ανέκυψε αργά το βράδυ της Παρασκευής, όταν τελείωσε η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και την σχολίασε η ΝΔ.

 

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε ως στόχο «τη νίκη στις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν»(εδώ ολόκληρη η ομιλίατου). Και η ΝΔ τον κατηγόρησε ότι «ζει σε μια δική εικονική πραγματικότητα».

 

Πέρα από τις συνήθεις κομματικές αψιμαχίες, η σημερινή αναδεικνύει ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία άξια σχολιασμού:

 

Πρώτον, ο κ. Τσίπρας, μολονότι συμπληρώνονται οσονούπω δύο χρόνια θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποφεύγει να ζητήσει ευθέως την προσφυγή στις κάλπες.

 

Δεύτερον, θέτει μεν το κόμμα του σε «εκλογικό συναγερμό», λέγοντας ότι οποτεδήποτε μπορεί να γίνουν πρόωρες εκλογές, αλλά γνωρίζει ότι πιθανότατα αυτό δεν θα συμβεί φέτος. Η υγειονομική κατάσταση της χώρας το απαγορεύει και, επιπλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πιέζεται, έχει ευχέρεια κινήσεων.

 

Τρίτον, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για «εκλογική νίκη έστω και μια ψήφο», επιδιώκει να βγάλει το κόμμα του από τον κύκλο της εσωστρέφειας, που το κρατά καθηλωμένο τα τελευταία δύο χρόνια. Επιπλέον, φαίνεται ότι επιδιώκει να ξορκίσει το ενδεχόμενο νέας εκλογικής ήττας. Και γι’ αυτό γνωρίζει ότι δεν του αρκεί να προβάλει ως στόχο μια «προοδευτική διακυβέρνηση» με αμφίβολη την πιθανότητα ή και τη δυνατότητα συνεργασίας με άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για να επιτευχθεί αυτή η κυβερνητική συνεργασία, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα «έστω και μια ψήφο», όπως είπε ο κ.Τσίπρας. Διαφορετικά, αν είναι πρώτη η ΝΔ, θα είναι πολύ δύσκολο να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας από την αντιπολίτευση. Επομένως, ο στόχος «να νικήσουμε» αποτελεί- εκτός από μέθοδο κομματικής συσπείρωσης- και ουσιαστική συνθήκη κυβερνητικής αλλαγής μετά τις επόμενες εκλογές. Η απλή αναλογική πιθανότατα δεν(θα) φτάνει.

 

Τούτων δοθέντων ποιο από τα δύο ερωτήματα του τίτλου είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα; Με βάση τα σημερινά δεδομένα, πράγματι η συζήτηση για εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει βγαλμένη από εικονικό κόσμο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απολαμβάνει άνετη δημοσκοπική πρωτιά και το κόμμα της αντιπολίτευσης δεν καταφέρνει να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα στα περισσότερα θέματα. Η δικαιολογία ότι έχει απέναντί του τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, που στηρίζουν την κυβέρνηση, είναι μεν υπαρκτή αλλά όχι και αρκετή. Πρώτον, σε μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος συντηρείται ακόμα το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Δεύτερον, οι αρνητικές πλευρές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ξεχαστεί. Τρίτον, οι συμπεριφορές ορισμένων στελεχών του-από προκλητικές έως αφελείς- αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της κυβερνητικής προπαγάνδας και δεν επιτρέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως σοβαρό και συγκροτημένο κόμμα, που θα  διεκδικήσει ξανά με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Τέταρτο-και σημαντικότερο- η κυριαρχία της πανδημίας ευνοεί την κυβέρνηση. Η σχεδόν μονοθεματική ενασχόληση με την πανδημία από τη μια της επιτρέπει να περνάει άνετα ακόμα και τα πιο σκληρά νομοσχέδια(πχ εργασιακό), που σε άλλες εποχές θα ήταν αδιανόητο και από την άλλη υποβαθμίζει ή και «εξαφανίζει» από την επικοινωνιακή ατζέντα οτιδήποτε άλλο που θα έπληττε την κυριαρχία της.

 

 Με τα σημερινά-επαναλαμβάνουμε- δεδομένα, ο κ. Μητσοτάκης δεν ανησυχεί. Από την άλλη γνωρίζει ότι η πολιτική κυριαρχία δεν είναι αιώνια και στην πολιτική καμιά φορά «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Αλλωστε, στο κυβερνητικό επιτελείο γνωρίζουν ότι η δυσαρέσκεια εξαπλώνεται σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί. Και στις νεότερες γενιές είναι πασιφανής. Ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελα να προλάβει μια πιθανή γενίκευση της δυσαρέσκειας, που θα τον βάλει σε εκλογικούς μπελάδες, αλλά του είναι σχεδόν αδύνατο να βγει τον Δεκαπενταύγουστο και να προκηρύξει εκλογές για το φθινόπωρο.

 

 Αυτή η πραγματικότητα βολεύει τον κ. Τσίπρα, ο οποίος χρειάζεται χρόνο για να καταστήσει το κόμμα του ικανό να υπολογίζει ότι μπορεί και να διεκδικήσει την εκλογική νίκη «έστω και με  μια ψήφο». Η πιθανότητα αυτή φαίνεται σήμερα πολύ περιορισμένη έως ανύπαρκτη, κάτι σαν εικονική πραγματικότητα. Όμως, στην πολιτική αρκετές φορές έχει αποδειχθεί ότι η σημερινή σιγουριά μπορεί να μην υπάρχει αύριο.

 

 Εν κατακλείδι, στο ερώτημα του τίτλου «θα νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ», που λέει ο Τσίπρας ή «ο Τσίπρας ζει σε εικονικό κόσμο», που λέει η ΝΔ, μια απάντηση αποτελεί αυτή η ατάκα του Αμερικανού κινηματογραφικού παραγωγού Σαμ Γκόλντγουιν: «Θα σου δώσω ένα οριστικό ‘ισως’»!

«Αν εμβολιαστούν όλοι, θα πεθαίνουν μόνο εμβολιασμένοι»

 

 Των Άρη Χατζηστεφάνου και Ανδρέα Κοσιάρη

 

Τις τελευταίες ημέρες αρκετοί κρυφοί και φανεροί αρνητές και αμφισβητίες των εμβολίων παρουσιάζουν στοιχεία από έκθεση της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας, επιχειρώντας να πείσουν το ακροατήριό τους ότι τα εμβόλια είναι περιττά, ειδικά στις ηλικίες κάτω των 50 ετών. Ενώ δηλαδή στην Αγγλία η ίδια έκθεση χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο για να πειστεί ο κόσμος για την ανάγκη εμβολιασμού, στην Ελλάδα επιχειρείται να εξαχθεί το αντίθετο συμπέρασμα.

 

Καταρχήν η επιλογή του Ηνωμένου Βασιλείου, που έχει ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα εμβολιασμού, δεν προσφέρεται για συγκρίσεις με την Ελλάδα. Τα στατιστικά στοιχεία από τους εμβολιασμένους που πεθαίνουν από την πανδημία ενδέχεται να δημιουργήσουν εσφαλμένα συμπεράσματα, καθώς κανένα εμβόλιο δεν προσφέρει 100% προστασία. Όπως εξηγούσαν οι στατιστικολόγοι Ντέιβιντ Σπιγκελχάλτερ και Άντονι Μάστερς στην εφημερίδα Guardian, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει «ας υποθέσουμε ότι σε έναν υποθετικό κόσμο όλοι έχουμε λάβει αυτά τα εμβόλια που δεν είναι τέλεια. Τα επίπεδα θνησιμότητας θα είναι πολύ χαμηλά, αλλά όλοι όσοι θα πεθαίνουν θα είναι πλήρως εμβολιασμένοι».

 

Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πρέπει να κάνουμε ένα εμβόλιο που σώζει εκατομμύρια ζωές γιατί ακόμη δεν έχει υπάρξει το τέλειο εμβόλιο που θα σώζει το 100% των ασθενών;

 

Ας δούμε τα ποσοστά με μεγαλύτερη προσοχή με τη βοήθεια σχετικής ανάλυσης που παρουσίασε η έκδοση Business Insider. Όπως αναφέρει, «η έκθεση της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας καταγράφει τον θάνατο πενήντα πλήρως εμβολιασμένων ανθρώπων που κόλλησαν τη μετάλλαξη Δέλτα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι γεγονός ότι ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει σχεδόν τους μισούς από τους συνολικά 117 θανάτους που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη μετάλλαξη στο ΗΒ, όπου πλέον η Δέλτα αποτελεί την πλειοψηφία των κρουσμάτων. Οι ειδικοί όμως εξηγούν ότι αυτό δεν υπονομεύει όσα γνωρίζουμε για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Και αυτό γιατί οι θάνατοι προέρχονται κατά πλειοψηφία από ηλικιακές κατηγορίες που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο και αποτελούν εξαιρετικά μικρό ποσοστό των 92.029 κρουσμάτων της μετάλλαξης Δέλτα».

 

Ο κίνδυνος θανάτου από CoViD-19 έπειτα από τον πλήρη εμβολιασμό βασίζεται στην ηλικία των ανθρώπων, σύμφωνα με τους Σπιγκελχάλτερ και Μάστερς. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία ενός ανθρώπου, τόσο πιο πιθανός είναι ο θάνατος από τη λοίμωξη αν αυτή ξεπεράσει την προστασία που παρέχεται από τα εμβόλια. «Ένας πλήρως εμβολιασμένος άνθρωπος 80 ετών ουσιαστικά έχει τον κίνδυνο ενός ανεμβολίαστου ηλικίας περίπου 50 — πολύ χαμηλότερος κίνδυνος, αλλά δεν είναι ανύπαρκτος, και έτσι πρέπει να αναμένουμε ότι θα υπάρξουν κάποιοι θάνατοι», έγραψαν οι στατιστικολόγοι.

 

Από τα στοιχεία προκύπτουν λοιπόν 117 θάνατοι σε 92.029 κρούσματα, δηλαδή ποσοστό θνησιμότητας περίπου 0,13%. «Σημαίνει αυτό ότι τα εμβόλια δεν είναι αποτελεσματικά; Καμία σχέση», έγραψαν οι στατιστικολόγοι Ντέιβιντ Σπιγκελχάλτερ και Άντονι Μάστερς «είναι αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε από ένα αποτελεσματικό αλλά μη τέλειο εμβόλιο».

 

Θάνατοι μεταξύ ανθρώπων που προσβλήθηκαν με τη μετάλλαξη Δέλτα έως τις 21 Ιουνίου, σύμφωνα με την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας.

Οι αρνητές των εμβολίων στην Ελλάδα παραλείπουν να αναφέρουν ίσως το πιο τρανταχτό στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα. Στις ηλικίες κάτω των 50 ετών πέθαναν συνολικά οκτώ άνθρωποι ύστερα από την προσβολή τους με τη μετάλλαξη Δέλτα. Από αυτούς οι έξι ήταν ανεμβολίαστοι και οι δύο είχαν λάβει μόνο μία δόση εμβολίου.

 

Υπάρχει όμως και μια ακόμη εγκληματική παρερμηνεία των δεδομένων στην Ελλάδα. Οι αρνητές των εμβολίων αναφέρονται μόνο στους θανάτους αποκρύπτοντας την τεράστια προστασία που προσφέρουν τα εμβόλια στην βαριά νόσηση, η οποία αφορά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Όσοι έχουν περάσει ήπιες ή βαριές μορφές της ασθένειας γνωρίζουν ότι αυτή δεν τελειώνει μαζί με το τέλος των βασικών συμπτωμάτων. Άνθρωποι χάνουν για μήνες την ικανότητα να εργαστούν, ενώ επιστήμονες μελετούν ακόμη τα συμπτώματα του λεγόμενου Long Covid που ίσως μπορεί να σε συνοδεύουν για όλη σου τη ζωή.

 

Τι δείχνουν λοιπόν τα στοιχεία της βρετανικής έκθεσης για τους σοβαρά νοσούντες; Η αποτελεσματικότητα των εμβολίων στην πρόληψη των νοσηλειών σε νοσοκομεία για όλες τις ηλικίες είναι ξεκάθαρη. Τα δεδομένα έδειξαν πως 1320 άνθρωποι ήταν αρκετά άρρωστοι για να περάσουν τουλάχιστον ένα βράδυ στο νοσοκομείο έπειτα από την προσβολή τους με τη μετάλλαξη Δέλτα. Από αυτούς, οι 190 ήταν πλήρως εμβολιασμένοι — περίπου το 14%. Και οι 831, ποσοστό της τάξης του 63%, ήταν ανεμβολίαστοι. Οι υπόλοιποι είχαν λάβει μονάχα μία δόση του εμβολίου.

Οι τουρκικές διεκδικήσεις… γραπτώς

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Οι δύο χώρες δεν συζητούν μόνο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών

 

Μία μόλις ημέρα μετά την πολυδιαφημισμένη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διακήρυξε/επανέλαβε με επιστολή της στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ τις πάγιες θέσεις της σε ό,τι αφορά το ελληνοτουρκικό πρόβλημα.

 

Με αυτήν τη «δημόσια διακήρυξη» ενώπιον της διεθνούς κοινότητας η Άγκυρα προσδιορίζει με σαφήνεια το «σώμα» της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης, θέτοντας και περιγράφοντας ένα προς ένα τα ζητήματα που εκ των πραγμάτων είναι ανοικτά και βρίσκονται στο τραπέζι των συζητήσεων.

 

Με άλλα λόγια η εν λόγω επιστολή/διακήρυξη περιγράφει την τουρκική απάντηση στην πάγια ελληνική θέση ότι το μόνο αντικείμενο ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Αξίζει τον κόπο λοιπόν να διαβάσουμε τη διατύπωση των τουρκικών θέσεων, αν θέλουμε να έχουμε μια εικόνα των εν εξελίξει ελληνοτουρκικών συνομιλιών, οι οποίες διεξάγονται σε τρία επίπεδα:

 

● Διερευνητικές συνομιλίες.

 

● Μηχανισμός αποσυμπίεσης (στο ΝΑΤΟ).

 

● Κρυφές συνομιλίες (μεταξύ των εκπροσώπων των Μητσοτάκη – Ερντογάν).

 

Σε άμυνα η Αθήνα

Είναι, λοιπόν, προφανές από το πολυσύνθετο της διαδικασίας ότι οι δύο χώρες δεν συζητούν μόνο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Κι αυτό γιατί για να καταλήξει μια συζήτηση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών προϋποθέτει διευθετήσεις (δηλαδή συζητήσεις) για μια σειρά άλλα ζητήματα, με το βασικότερο να είναι η διευκρίνιση (την οποία ζητά η Άγκυρα) της κυριαρχίας επί νησιών, βράχων και νησίδων στο Αιγαίο (γκρίζες ζώνες).

 

Πριν δούμε κάποια σημεία της τουρκικής επιστολής στον ΟΗΕ (τη διαβάσαμε στο ρεπορτάζ του Νίκου Μελέτη στο liberal.gr), θα πρέπει να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Φεβρουάριο η ελληνική πλευρά είχε συνοψίσει τις θέσεις της με ανάλογη επιστολή στον γ.γ. του ΟΗΕ. Στην εν λόγω επιστολή η ελληνική κυβέρνηση:

 

● Σημείωνε την «πειρατική» συμπεριφορά της Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο («Ορούτς Ρέις»).

 

● Υπογράμμιζε ότι τα θέματα κυριαρχίας των νησιών είναι ρυθμισμένα από τις ισχύουσες συνθήκες.

 

● Υπενθύμιζε ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου αλλά και τη Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας, οπότε εκ των πραγμάτων είναι πρόθυμη να ακολουθήσει μια διαδικασία δικαστικής επίλυσης του θέματος της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

 

Η τουρκική επιστολή

Σύμφωνα με την τουρκική επιστολή (υπενθυμίζουμε ότι κατατέθηκε στον ΟΗΕ μια μέρα μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν):

 

● «Οι δύο πλευρές είχαν ήδη συμφωνήσει να αναβιώσουν τις διμερείς συνομιλίες τον Αύγουστο του 2020. Ωστόσο, μία ημέρα πριν από την ταυτόχρονη ανακοίνωση της επανέναρξης των συνομιλιών, η Ελλάδα υπέγραψε τη λεγόμενη συμφωνία οριοθέτησης με την Αίγυπτο, η οποία παραβιάζει τα εγγενή δικαιώματα της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο, η οποία σαφώς έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα των σχέσεων καλής γειτονίας.

 

● Η Τουρκία πιστεύει ότι οι μηχανισμοί διαλόγου που εφαρμόζονται (δηλαδή διερευνητικές, ΝΑΤΟ και ‘‘μυστικές’’) είναι εξαιρετικά καθοριστικής και ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση των θεμάτων διαφωνίας και πρέπει να διατηρηθούν με τη μέγιστη προσοχή.

 

● Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, προσπαθεί να υπονομεύσει τους μηχανισμούς διαλόγου παρουσιάζοντας την κατάσταση σαν να υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μεταξύ των δύο κρατών, δηλαδή η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης».

 

Περιγράφοντας τη θέση της Άγκυρας για το «σώμα» της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης η τουρκική επιστολή προς τον ΟΗΕ αναφέρει ότι «στην πραγματικότητα, αυτό (η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών) είναι μόνο ένα από τα πολλά μακροχρόνια ζητήματα μεταξύ των δύο κρατών, τα οποία περιλαμβάνουν:

 

● Το εύρος των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου.

 

● Την κυριαρχία των νησιών, των νησίδων και των βράχων που δεν παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μέσω έγκυρων διεθνών μέσων.

 

● Την παραβίαση του αποστρατιωτικοποιημένου καθεστώτος των νησιών του ανατολικού Αιγαίου από την Ελλάδα και το ζήτημα των περιοχών αρμοδιοτήτων (FIR, SAR και Navtex)».

 

Αναφορικά με το Καστελλόριζο, η τουρκική επιστολή στον ΟΗΕ επαναλαμβάνει τα περί ελληνικών μαξιμαλιστικών θέσεων, χωρίς προς το παρόν να αξιοποιεί τα όσα τον τελευταίο καιρό έχουν υποστηρίξει και Έλληνες πολιτικοί και ακαδημαϊκοί παράγοντες, οι οποίοι συμφωνούν ότι το «Καστελλόριζο είναι μακριά» από την Ελλάδα.

 

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατυπώσεις της τουρκικής επιστολής:

 

«Όσον αφορά τις μαξιμαλιστικές και υπερβολικές αξιώσεις θαλάσσιων συνόρων, η Ελλάδα προσπαθεί επίμονα να επιβάλει αυτόματη πλήρη επήρεια για όλα τα νησιά στη δημιουργία της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και της υφαλοκρηπίδας, συμπεριλαμβανομένου του νησιού του Καστελλόριζου.

Σύμφωνα με αυτόν τον παράλογο ισχυρισμό, ένα νησί 10 τ.χλμ., το οποίο απέχει μόλις δύο χιλιόμετρα από την τουρκική ηπειρωτική χώρα και 580 χιλιόμετρα μακριά από την ελληνική ηπειρωτική χώρα, υποτίθεται ότι θα δημιουργήσει μια περιοχή υφαλοκρηπίδας/αποκλειστικής οικονομικής ζώνης 40.000 τ.χλμ.».

 

Πού πάμε;

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τα παραπάνω είναι ότι η πολυσύνθετη διαδικασία ελληνοτουρκικού διαλόγου στην οποία δηλώνει την προσήλωσή της η ελληνική κυβέρνηση, εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει το σύνολο των ζητημάτων που έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες με μεθοδικό τρόπο να θέσει στο τραπέζι η Άγκυρα.

 

Ξεκινώντας από θέματα υφαλοκρηπίδας (θαλάσσιων ζωνών) με τις κρίσεις από το 1974 έως το 1987 («Χόρα» – «Σισμίκ»), η Τουρκία έθεσε στο τραπέζι ζητήματα κυριαρχίας (1996 Ίμια, γκρίζες ζώνες) για να καταλήξει με την κρίση του καλοκαιριού του 2020 στην ολοκλήρωση της ατζέντας της, προβάλλοντας με ένταση τη θέση ότι τα νησιά δεν έχουν κανένα δικαίωμα πέραν των έξι μιλίων καθώς και ότι (αν και απειλούμενα) πρέπει να τηρήσουν τις συμφωνίες για την αποστρατιωτικοποίησή τους.

 

Όλα αυτά, τελικά, καταλήγουν σε ένα ερώτημα: Τελικά τι συζητά με την Τουρκία η ελληνική κυβέρνηση (στις διερευνητικές, στο ΝΑΤΟ και «κρυφά»);   

Χρήστος Παππάς: Ένα ναζίδι, δηλαδή ένα θρασύδειλο ανθρωπάριο

 Ο ναζισταράς εγκληματίας (που τους είχε διαφύγει από τον Οκτώβριου του 2020) κατά την "ηρωική" απολογία του στο δικαστήριο είχε ισχυριστεί ότι ο ναζισμός του ήταν... «τουριστικός» και... «αποκριάτικος»

Ο Χρήστος Παππάς,  που μετά από 9 μήνες από την καταδίκη του συνελήφθη, είναι ναζί κανονικός και υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις γι’ αυτό (φωτογραφίες, γράμματα, βίντεο – ενδεικτικά και μόνο διαβάστε εδώ).Είναι καταδικασμένος σε ποινή κάθειρξης 13 ετών για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Αναζητείται από τον Οκτώβριο του 2020, όταν επιβλήθηκαν οι ποινές στους ναζί της Χρυσής Αυγής, από το δικαστήριο.

 

Με αφορμή τη σύλληψή του υπενθυμίζουμε αποσπάσματα όσων είπε κατά την απολογία του στο δικαστήριο. Αλλωστε δεν υπάρχει καλύτερος μάρτυρας από τα ίδια τους τα λόγια για να φωτίζεται περίτρανα μια βασική αλήθεια: Ναζί – εκτός πολλών άλλων – σημαίνει και θρασύδειλο ανθρωπάριο. 

 

Πρ: Κάποιο άλλο κείμενο, έγγραφο, ο όρκος;

Παππάς: Τι λετε όρκο; Ένα κείμενο προσωπικό που τότε, από καιρό, 21 ετών, το είδα πάλι όταν έγινε έρευνα.

Πρ: Χειρόγραφο είναι. Γραμμένο από εσάς.

Παππάς: Ναι, είναι χειρόγραφο.

Πρ: Αναφέρεται σε αρχές του εθνικοσοσιαλισμού.

Παππάς: Ναι, ξέρω ποιο λέτε, μου το διάβασε ο κ. Γεωργουλέας, αφορά ιδεολογικές αναζητήσες 20χρονου, δε με εκφράζει.

Πρ: Τότε σας εξέφραζε;

Παππάς: Πολλά με εξέφραζαν.

Πρ: Τι έχει αλλάξει από τότε;

Παππάς: Όλοι εξελίσσονται κα πρόεδρε.

Πρ: Όχι όλοι, άλλοι εξελίσσονται, άλλοι όχι.

Πρ: H ΧΑ έχει σχέση με εθνικοσοσιαλισμό;

Παππάς: Όχι, η ιδεολογία μας είναι ο λαϊκός εθνικισμός, αυτό ξεκαθαρίστηκε πολύ πριν, είναι απόφαση του συνεδρίου του 1992 και με αυτήν την απόφαση…

 

Πρ: Θα το αποδοκιμάζατε; Ακούσαμε τον Παναγιώταρο χθες να λέει «όταν το βλέπαμε τους λέγαμε κάτω το χέρι».

Παππάς: Αν οι χαιρετισμοί προέρχονται από καθεστώς Μεταξά ή άλλα ευρωπαϊκά καθεστώτα, δεν είναι σωστό, το αποδοκιμάζω.

Πρ: Έχουμε δει και δικές σας φωτό.

Παππάς: Θέλω να ξεκαθαρίσω. Φωτό, κείμενα εν είδει ημερολογίου, άρθρα ή ό,τι άλλο αφορά δεκαετίες πίσω, δηλαδή μιλάμε για μέσα ’80, δεν με αφορούν, είναι κείμενα, όπως είχα πει στη Βουλή και αποτέλεσε αιτία παρεξήγησης απ’ τον κο Τατσόπουλο. Τότε του είπα ότι «πραγματικά σ’ ευχαριστώ», με πολιτική ειρωνεία, διότι μου θύμισε κάποιο κείμενο της νιότης. Αν είναι να δικαστώ για φωτογραφίες… Πιστεύω ότι το φρόνημα δεν διώκεται ποινικά. Είναι προσωπικές φωτό. Δεν επιχείρησα να τις δημοσιοποιήσω και δυστυχώς δεν τις είχα διαγράψει.

 

Πρ: Θα σας μιλήσω για μια πρόσφατη του 2009, που εμφανίζεστε εσείς στον τάφο του Μουσολίνι με τον σχετικό χαιρετισμό.

Παππάς: Μετά τον θάνατο του Ι. Μεταξά το 1941, οι στρατιώτες Έλληνες και πολίτες, χαιρετούσαν με αυτόν τον χαιρετισμό. Είναι τουριστική διέλευση και δεν πήγα μόνο εκεί, πέρασα όλη την Ιταλία, από Φλωρεντία, κάτω, πέρασα όλο τον Βορρά.

 

Εισ: Μια φωτο με το παιδί σας;

Παππάς: Βεβαίως είναι προσωπικό μου δεδομένο, ήταν το Τριώδιο, πλάκα κάναμε, κατηγορούμαι γι’ αυτό;

 

*Τα αποσπάσματα είναι από το Golden Dawn Watch όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την απολογία. 

πηγή

 

Αυτός ο τύπος που απειλεί με χρεοκοπίες και καλεί «να ωριμάσουμε» είναι υπουργός

 

Ερώτημα προς τον κύριο Μητσοτάκη: Με ποιο δικαίωμα αυτός ο τύπος μας «μαλώνει» όλους δημόσιως και απειλεί ακόμα και με χρεοκοπίες, ουρλιάζοντας πως «δεν υπάρχουν λεφτά»;

 

-«Έχει έρθει η ώρα να ωριμάσουμε στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλα λεφτά. Αν έρθει πανδημία τον χειμώνα, τελειώσαμε οικονομικά» (στο βίντεο παρακάτω μετά το 19.30).

 

– «Θέλετε αγαπητέ τον χειμώνα να σας ξανακλείσουμε και τώρα πια που δεν υπάρχουν και λεφτά να χρεοκοπήσετε; Κόλλησε. Αντί να φωνάζεις σε μας, να πεις σε καλλιτέχνες να κάνουν δηλώσεις να πάνε να εμβολιαστούν οι άνθρωποι, να μην έχουμε πανδημία τον χειμώνα» (στο βίντεο μετά το 4ο λεπτό).

 

Ποιος τα λέει αυτά; Μα, ο Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Αναπτύξεως. Σε ποιους απευθύνεται; Στην πρώτη περίπτωση μιλά προς καταστηματάρχες της εστίασης, κατά τη διάρκεια συνέντευξης του στο Open. Στη δεύτερη περίπτωση (στην ίδια συνέντευξη) διηγείται μια ιστορία με ένα καταστηματάρχη της ψυχαγωγίας που του διαμαρτυρήθηκε για τα μέτρα της κυβέρνησης. Περηφανεύεται, μάλιστα, για την απάντηση που του έδωσε!

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός ο τύπος βγαίνει και κουνάει το δάχτυλο λες και του έχει πει κανείς ότι είναι κηδεμόνα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αύξηση λεωφορείων ή κόψιμο συντάξεων; Ποιος είστε, κύριε «τα λιγουρέυεστε»;

 

Έχουμε γράψει δεκάδες φορές ποιος είναι αυτός ο ακροδεξιός που διαφήμιζε βιβλία του ναζί Πλεύρη, έβριζε τη ΝΔ από το κόμμα του Καρατζαφέρη και μετά πήρε μετεγγραφή στη ΝΔ του Σαμαρά, πριν τελικά γίνει αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη.

 

Ας τα αφήσουμε ακόμα κι αυτά λίγο στην άκρη κι ας απευθυνθούμε στον πρωθυπουργό: Με ποιο δικαίωμα αυτός ο τύπος μας «μαλώνει» όλους δημόσιως και απειλεί ακόμα και με χρεοκοπίες; Έχετε καμία απάντηση, κύριε Μητσοτάκη; Με ποιο θράσος τα κάνετε αυτά, την ώρα που έχετε τεράστιες ευθύνες και για τον ρυθμό εμβολιασμού και για τις παλινωδίες στην αντιμετώπιση της πανδημίας; Για να μην αρχίσουμε να λέμε τον κατάλογο της αθλιότητας σας σε σχέση με το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν ενισχύσατε, σε αντίθεση με τους κλινικάρχες που μπουκωσατε με παροχές….   

πηγή

Δεν είναι ο Μπάμπης. Είναι ο δολοφόνος

 

γράφει η Κορίνα Βασιλοπούλου

 

Δεν είναι απλώς ο «Μπάμπης». Δεν είναι ο «πιλότος». Δεν είναι καν ο «32χρονος» (άλλο αστείο κι αυτό από τη στιγμή που τα στοιχεία του είναι πια πασίγνωστα). Είναι ο δολοφόνος της Καρολάιν και του σκύλου τους και ο κακοποιητής του παιδιού τους. Τους εκτέλεσε εν ψυχρώ και προμελετημένα. Σκηνοθέτησε μια δήθεν ληστεία από αλλοδαπούς γιατί ήξερε πως κάτι τέτοιο θα χτυπούσε την ευαίσθητη χορδή της αστυνομίας, των ΜΜΕ και μεγάλης μερίδας του κοινού και επί 37 μέρες κορόιδευε τους πάντες.

 

Γιατί λοιπόν δεν τον αναφέρουν όλα τα ΜΜΕ με την ιδιότητά του, όπως κάνουν σε άλλες περιπτώσεις; Γιατί δεν λένε «ο στυγνός δολοφόνος», «ο γυναικοκτόνος», ο «συζυγοκτόνος»; Να φταίει το πολιτισμικό σοκ που περίμεναν Γεωργιανό ή έστω Αλβανό κι αντί γι' αυτό τους προέκυψε Ελληνας, ωραίος, ξανθός και χριστιανός ορθόδοξος; Να φταίει ο βαθιά ριζωμένος σεξισμός της κοινωνίας μας; Ή να υιοθετήσω τα σενάρια που θέλουν τον δολοφόνο να είχε ύποπτες συνδιαλλαγές και υψηλές διασυνδέσεις, οι οποίες φροντίζουν να πέσει στα μαλακά για να μην πέσουν και αυτές μαζί του;

 

Πώς να δικαιολογήσω την επιμονή συγκεκριμένων καναλιών και σάιτ να μας βομβαρδίζουν με «ειδήσεις» για το «δράμα του πιλότου», για το πώς περνά στη φυλακή, πώς είναι το κελί του, τι τρώει και τι πίνει; Χθες μάλιστα πληροφορηθήκαμε ότι αυτός που δεν δίστασε να σκοτώσει το σκυλί του τώρα ταΐζει τις γάτες των φυλακών Κορυδαλλού.

 

Προτιμώ να πιστέψω πως οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες που το κάνουν έχουν πάρει άνωθεν «γραμμή» κι ότι με κάποιο τρόπο ανταμείβονται για αυτό. Καλύτερα ξεπουλημένοι παρά οικειοθελώς σιχαμένοι, σεξιστές, μισογύνηδες, που παίρνουν αυθόρμητα το μέρος του δράστη γιατί «δεν μπορεί, κάτι θα του έκανε η π@@@ και τον έβγαλε εκτός εαυτού». Ακόμα κι αν το βασικό κίνητρο είναι η τηλεθέαση ή τα «κλικ» και όχι το μίσος τους για το γυναικείο φύλο, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Τους είδε η ντροπή και ντράπηκε.

 

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Αριστοτέλης Ωνάσης μαζί στην Ακρόπολη;

 

γράφει η Δέσποινα Κουτσούμπα  

 

Από τη στιγμή που η Λ. Μενδώνη ανακοίνωσε στη Βουλή ότι θα τοποθετήσει (άλλη) μία πινακίδα στην Ακρόπολη προς τιμήν του Γλέζου και του Σάντα, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε λίγες ώρες συζητιέται, ως ενιαίο θέμα, στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η τοποθέτηση των πινακίδων του Ιδρύματος Ωνάση πάνω στα μνημεία της Ακρόπολης, μαζί με την πινακίδα προς τιμήν της ηρωικής αντικατοχικής πράξης του 1941! Στην πραγματικότητα η Λίνα Μενδώνη θέλει απλώς να χρησιμοποιήσει το όνομα των δύο σπουδαίων αγωνιστών  για να «ξεπλύνει» την παράδοση των έργων της Ακρόπολης σε ένα ιδιωτικό Ίδρυμα.

 

Χρειάζονται ο Γλέζος και ο Σάντας «άλλη μια πινακίδα» στην Ακρόπολη;

 

Ο Μ. Γλέζος και ο Λ. Σάντας τιμήθηκαν εν ζωή. Τιμήθηκε η πράξη τους. Στα πρόσωπά τους τιμήθηκαν και οι συμμετέχοντες στην εθνική Αντίσταση. Δεν ήταν απλώς μια ταμπέλα, αυτή που μπήκε το 1982 στον πύργο Belvedere, πάνω στην Ακρόπολη. Εκείνη τη χρονιά, στις 17 Αυγούστου 1982, σε μια ιστορική συνεδρίαση της Βουλής, είχε αποκατασταθεί μετά από δεκαετίες η αντιστασιακή δράση των κομμουνιστών και του ΕΑΜ, των διωγμένων του μετεμφυλιακού κράτους, αυτών που είχαν δώσει τόσα για την απελευθέρωση της χώρας και για δεκαετίες ζούσαν εξόριστοι ή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά. Η ιστορική φωτογραφία που απαθανατίζει τα χαμόγελα της Μελίνας Μερκούρη, του Μανώλη Ανδρόνικου, του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα δεν αποτυπώνει απλώς τη χαρά εκείνης της ημέρας. Αντικατοπτρίζει την δικαίωση και την αισιοδοξία εκείνης της εποχής ότι όλα θα πάνε μπροστά και προοδευτικά –και δεν μπορεί αυτά τα χαμόγελα να τα σκιάξει η μετά από δεκαετίες αποκτημένη γνώση.

 

Ο Γλέζος και ο Σάντας, όμως, ποτέ δεν διεκδίκησαν κάτι παραπάνω. Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός, ο Σάντας έλεγε: «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την Αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες». Και όντως, το 1982 η πινακίδα αυτή αφορούσε όλες αυτές τις γυναίκες και τους άνδρες.

 

Σήμερα όμως, τι αφορά; Μία «ακόμη πινακίδα» για να νομιμοποιηθεί το πρωτοφανές: ότι εκεί που δεν υπάρχει το όνομα του Φειδία και του Περικλή, θα μπει το όνομα του Ωνάση. Μια «ακόμη πινακίδα» για να κρυφτεί πίσω από την δήθεν «απόδοση τιμής στην Εθνική Αντίσταση» η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση των μνημείων που προωθεί αυτή η κυβέρνηση. Μια «ακόμη πινακίδα» που θα «χορηγήσει» το Ίδρυμα του Ωνάση, πλάι στις δικές του πινακίδες, μιας και οι αγωνιστές έχουν πια πεθάνει και δεν μπορούν να μας πουν πώς νιώθουν για αυτό.

 

Για άλλη μια αφορά η Λίνα Μενδώνη δείχνει σε ποια κλίμακα είναι διατεθειμένη να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη μνήμη και τα μνημεία. Η Υπουργός που, για πρώτη φορά στα χρονικά, αποφάσισε να φέρει στην Ακρόπολη ιδιωτικά χρήματα –ούτε επί εποχών χρεοκοπίας της χώρας δεν έγινε αυτό! Που επέλεξε να υποβαθμίσει τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ σε απλούς «συνεργάτες» του Ιδρύματος στην διαχείριση του κορυφαίου μνημείου της χώρας –και να το αποτυπώσει και στο περιεχόμενο των πινακίδων δωρεάς. Που επέλεξε να υπογράψει Σύμβαση, δεσμεύοντας το ελληνικό δημόσιο, στην αναγραφή του ονόματός της –μετά την κατακραυγή το άλλαξε, βάζοντας το όνομα του Υπουργείου Πολιτισμού- και του ονόματος του χορηγού πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, κάτι που κανείς άλλος ποτέ δεν διανοήθηκε.

 

Η μνήμη του Μανώλη Γλέζου δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση

 

Άραγε ζήτησε ποτέ η Λίνα Μενδώνη να συναντήσει τον Μανώλη Γλέζο όσο ζούσε; Άραγε άκουσε ποτέ τις ανησυχίες του, την αγάπη του για το φυσικό περιβάλλον, την αγάπη του για τις αρχαιότητες; Άκουσε ποτέ το αίτημά του για τις γερμανικές αποζημιώσεις; Την αγωνία του να επιστραφούν οι κλαπείσες από τους Ναζί αρχαιότητες; Ήταν δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, στα 95 του χρόνια, που ο Μανώλης Γλέζος, με συγκινητική επιμονή, ήρθε και μίλησε για όλα αυτά στην ημερίδα που οργάνωσαν από κοινού ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, το 2018.

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με την φροντίδα του και την αγάπη του για την μικρή συλλογή αρχαιοτήτων στο χωριό του στ’ Απεράθου, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εισηγήθηκε και ψήφισε τη δυνατότητα το Υπουργείο Πολιτισμού να κλείνει μικρά μουσεία τη επαρχίας!

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με την ακάματη δράση του για την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών που έκλεψαν οι Ναζί από τη χώρα, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εισηγήθηκε και ψήφισε την εξαγωγή αρχαιοτήτων από ελληνικά Μουσεία σε μουσεία του εξωτερικού για 50 χρόνια!

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, με το ακούραστο πάθος του για το περιβάλλον και τον πολιτισμό, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που πασχίζει πάση θυσία να καταστρέψει τις αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου, που ροκανίζει με κάθε ευκαιρία τον αρχαιολογικό νόμο και βλέπει τα μνημεία ως πεδίο εμπορικών συναλλαγών και φόντο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

 

Ο Μανώλης Γλέζος που εγώ γνώρισα, ο ακάματος αγωνιστής της αντίστασης, ο καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, δεν μπορεί να τιμηθεί από την Υπουργό που εδώ και μήνες φροντίζει να διατηρηθεί το αίσχος της προτομής του δωσίλογου της Κατοχής Δεμέστιχα, του Υπουργού της κυβέρνησης Τσολάκογλου, πάνω στον τάφο του λασιθιώτη ευεργέτη Α. Παπαδάκη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών.

 

Ο Μανώλης Γλέζος, που έχει τιμηθεί εν ζωή για την προσφορά του όχι μόνο στην Αντίσταση, αλλά στην επιστήμη, στο περιβάλλον, στην αυτοδιοίκηση, για την πολύμορφη πολιτική του δράση˙ ο Μανώλης Γλέζος, που είχε τέτοια ακτινοβολία ώστε ο Ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης» και όλοι οι διανοούμενοι της Ευρώπης ενεργοποιήθηκαν για τη δίκη του το 1958, δεν μπορεί να αποτελεί προκάλυμμα για κανένα Υπουργό ή Ίδρυμα!

 

Όποιος πραγματικά θέλει να τιμήσει την ηρωική πράξη του Γλέζου και του Σάντα, με την ακτινοβολία που αυτή είχε σε όλη την Ευρώπη, εν έτει 2021 δεν συζητά για άλλη μια ταμπέλα. Συζητά γιατί το Μουσείο της Ακρόπολης δεν έχει καμία ενότητα που να αφορά την διαχρονική ιστορία της Ακρόπολης. Συζητά για τη δημιουργία μιας έκθεσης στο παλαιό Μουσείο της Ακρόπολης που να αφορά την ιστορία και τον συμβολισμό της Ακρόπολης μέχρι σήμερα, για να βρουν θέση όλα αυτά που «αποκλείστηκαν» από την έκθεση του απολύτως πουριστικού νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Συζητά για μια αίθουσα αφιερωμένη στον Γλέζο, τον Σάντα και την Εθνική Αντίσταση. Με βίντεο από την ιστορική πια συνέντευξη του Γλέζου και του Σάντα στον Φρέντυ Γερμανό, με φωτογραφίες από τον τύπο της εποχής, με ψηφιακό υλικό. Και βέβαια συζητά τι σχέση έχει η διαχρονία με την διακηρυγμένη πλέον (αλλά ουδέποτε εγκεκριμένη) πρόθεση του ΥΠΠΟΑ να επαναφέρει την Ακρόπολη στην εικόνα που αυτή είχε στον 5ο αι. π.Χ. Συζητά για τις πολιτικές που τιμούν ή δεν τιμούν τους αγωνιστές της Αντίστασης.

 

Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ και το Ίδρυμα Ωνάση δεν έχουν κανένα δικαίωμα να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το όνομα του Γλέζου και του Σάντα. Δεν έχουν δικαίωμα να φέρνουν στο Συμβούλιο την απόδοση τιμών στην Αντίσταση μαζί με την απόδοση τιμών στο Ίδρυμα Ωνάση. Δεν έχουν το δικαίωμα να προβάλουν τη δική τους πολιτική ιδιοτέλεια πάνω στην ίδια την ιστορία των αγώνων αυτού του τόπου για ζωή, την ιστορία όλων μας.

Σοβαρή καταγγελία της Ο.Ε.Ν.Γ.Ε για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν στο Θριάσιο Νοσοκομείο.!

 

«Εικόνες από την  Ψυχιατρική Κλινική του Θριάσιου Νοσοκομείου την επόμενη μέρα της γενικής εφημερίας,σε καιρό πανδημίας. Ράντζα παντού. Στους διαδρόμους ,στην τραπεζαρία, σε κάθε σπιθαμή της κλινικής. Μόνο στα γραφεία του προσωπικού δεν υπάρχουν ράντζα και στις τουαλέτες», περιγράφει σε ανακοίνωση της η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδα.

 

Στη συνέχεια η ΟΕΝΓΕ σημειώνει:

 

«Απόσπασμα από την τοποθέτηση του Πρωθυπουργού   στο συνέδριο με θέμα «Το Σύστημα Υγείας στην COVID-19 και στη μετά-COVID-19 εποχή»:

 

 “Ως προς την ψυχική υγεία, ξέρουμε ότι οι ασθένειες του μέλλοντος δεν θα είναι κατ’ ανάγκη οι ίδιες με τις ασθένειες του παρελθόντος. Είναι ένα ζήτημα τα οποίο με απασχολεί πάρα πολύ, το ζήτημα της ψυχικής υγείας σε όλες τις εκφάνσεις, ξεκινώντας από τα παιδιά, τους εφήβους και μετά προχωρώντας στους ενήλικες.

 

Έχουμε ένα πολύ συγκροτημένο σχέδιο και μια πολύ καλή ομάδα η οποία δουλεύει τα ζητήματα ψυχικής υγείας, αλλά ένα από τα ζητήματα γύρω από αυτήν την συζήτηση αφορά και τη δυνατότητα μας να μιλάμε ανοιχτά και δημόσια γύρω από ζητήματα τα οποία εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα θεωρούσαμε στην χώρα μας ταμπού.”

 

Ας μιλήσουμε λοιπόν ανοιχτά και δημόσια κ. Μητσοτάκη. Αυτό είναι το συγκροτημένο σχέδιο που έχετε για την ψυχική υγεία ;

 

 Υ.Γ. Σε έναν από τους θαλάμους νοσηλεύεται μία έγκυος γυναίκα!». 

 

πηγή