«Αναζητώντας την αλήθεια» μαζί με την Εκκλησία

 

Του Ανδρέα Κοσιάρη

 

«[Με την Εκκλησία] είμαστε συνοδοιπόροι στην αναζήτηση της αλήθειας και ελπίζουμε με τον εμβολιασμό να επανέλθουμε σε μία κανονικότητα», δήλωσε ο Σωτήρης Τσιόδρας έπειτα από την παρουσία αυτού και του υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

 

Δε θα σχολιάσουμε το πώς είναι δυνατόν ένας επιστήμονας να «αναζητά την αλήθεια» με συνοδοιπόρο έναν οργανισμό που δογματικά ισχυρίζεται ότι την κατέχει απόλυτα.

  

Αντ’ αυτού θα μείνουμε καθαρά στα ζητήματα της πανδημίας, για τα οποία υποτίθεται πως συνεδρίασε η ΔΙΣ και τα οποία η Εκκλησία, με «συνοδοιπόρο» την κυβέρνηση και ένα θρησκόληπτο τμήμα της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας, φάνηκε για άλλη μία φορά να βάζει σε δεύτερη μοίρα.

 

Ναι, είναι καταρχήν θετικό πως η ΔΙΣ δεν αποφάσισε να καταδικάσει τα εμβόλια ως «σατανικά» ή «αντιχριστιανικά», όπως κάνουν πλείστα μέλη του κλήρου κι ακόμα περισσότεροι πιστοί.

 

Κατά τα άλλα όμως, οι αποφάσεις της ΔΙΣ περιορίστηκαν στο λαϊκό «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Ούτε κουβέντα δεν έγινε για παρότρυνση, έστω, των κληρικών και των υπαλλήλων των ναών σε εμβολιασμό — πόσο μάλλον για την υποχρεωτικότητά του για αυτούς — παρά μόνο ανακοινώθηκε ως απόφαση η «ελεύθερη επιλογή» τους, λες και δεν την είχαν έτσι κι αλλιώς.

  

Μπορεί η καθολική υποχρέωση του πληθυσμού σε εμβολιασμό να είναι μια πρακτική αμφιβόλου ηθικής και νομιμότητας, εντούτοις όμως σε συγκεκριμένες εργασιακές ομάδες η υποχρεωτικότητα είναι απαραίτητη.

 

Είναι εγκληματικό να παραμένει ανεμβολίαστο το προσωπικό των οίκων ευγηρίας και των νοσοκομείων, όταν δεδομένα έρχεται σε καθημερινή επαφή με τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν βαριά ή/και να αποβιώσουν λόγω CoViD-19.

 

Το ίδιο όμως ισχύει και για τους ιερείς και τους λοιπούς υπαλλήλους των ναών. Μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, πολλοί εξ αυτών με υποκείμενα προβλήματα υγείας, είναι οι κύριοι «θαμώνες» των ναών, και η ανευθυνότητα της ελληνικής Εκκλησίας έχει ήδη κοστίζει τις ζωές πολλών, πιστών αλλά και ιερέων.

 

Την ανευθυνότητα αυτή σιγόνταρε και συνεχίζει να σιγοντάρει η πολιτεία και το θρησκόληπτο κυρίαρχο τμήμα της επιστημονικής κοινότητας. Αν ο κ. Τσιόδρας «αναζητά την αλήθεια», δεν μπορεί να το κάνει μαζί με την Εκκλησία που συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι η ανταλλαγή σάλιου μέσω ενός κουταλιού δεν μεταδίδει τον κορονοϊό, ούτε με τους λοιπούς «επιστήμονες» που είτε επιβεβαιώνουν αυτή την «αντιεπιστημονική» πίστη, είτε σιωπούν γι’ αυτήν.

 

Όπως αντίστοιχα και η πολιτεία δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως δρα για την προστασία των πολιτών, όταν προτίθεται να εφαρμόσει γελοίες πολιτικές αποκλεισμού και «δικαιωμάτων μόνο για όσους το αξίζουν» σε κλειστούς χώρους μπαρ, εστιατορίων και λοιπών χώρων διασκέδασης, αλλά δεν έχει πράξει το παραμικρό για να μειώσει τα φαινόμενα συγχώνευσης σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, και αντιμετωπίζει τις εκκλησίες σαν χώρους όπου κανείς δεν μπορεί να κολλήσει τίποτα.

 

Ή όταν αρνείται πεισματικά να ενισχύσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας — και μάλιστα μιλά για «συγχωνεύσεις» νοσοκομείων και ιδιωτική υγεία — αλλά βρίσκει χρήματα για την Εκκλησία.

 

Σαν να μην έφτανε η γενικότερη αδιαφορία της Εκκλησίας για την υγεία των πολιτών, η ΔΙΣ μάλιστα προτρέπει στο ανακοινωθέν της σε «συχνή συμμετοχή στην λατρευτική Της ζωή», προτρέπει δηλαδή τον συχνό συνωστισμό πιστών στους ναούς. Κάτι που ενόψει και του Δεκαπενταύγουστου κατά τον οποίο η μετάλλαξη Δέλτα θα είναι στα «ντουζένια» της, πρόκειται αναμφίβολα να μετατρέψει και πάλι τους ναούς σε εστίες υπερμετάδοσης.

 

 

 

Μπορεί η Εκκλησία να αντιμετωπίζει τα εγκόσμια ως δευτερεύοντα, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην αμφιβόλου ύπαρξης μετά θάνατον ζωή — όμως το να συναινεί σε αυτό η πολιτεία και τμήμα του επιστημονικού κόσμου είναι εγκληματικό. Μπορεί ο Αρχιεπίσκοπος (και κάτι μεσίτες-ηγούμενοι μοναστηριών) να είχε πρόσβαση σε ολόδική του ΜΕΘ και στις ακριβότερες θεραπείες, αλλά οι πιστοί και οι λοιποί κοινοί θνητοί δεν θα έχουν αυτές τις πολυτέλειες.  

Ο Μπογδάνος θυρωρός στη γιορτή της Δημοκρατίας

 

Ένας άνθρωπος που κρίνεται άξιος να τιμηθεί για το έργο του, αποκλείεται επειδή ασκεί κριτική. Να ένας πρωτότυπος τρόπος να τιμήσουμε την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Είναι οξύμωρο, την ημέρα που τιμούμε την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ένας άνθρωπος που έχει ανακοινωθεί ότι θα παρασημοφορηθεί για το έργο του, να αποκλείεται για τις... απόψεις του.

 

 

 

Προχωρούν τόσο γρήγορα φαίνεται οι επιτελικές μεταρυθμίσεις, που γυρνάμε ξανά στην αφετηρία της Μεταπολίτευσης.

 

Αλλά πρώτα τα γεγονότα.

 

Η προεδρία της Δημοκρατίας ανακοίνωσε ότι μια σειρά Ελλήνων που έχουν προσφέρει με το έργο τους θα παρασηφορηθούν.

 

Μεταξύ αυτών και ο κ. Ιάσωνας Αποστολόπουλος, διασώστης προσφύγων. Ο κ. Αποστολόπουλος είχε λάβει πρόσκληση από την Προεδρία της Δημοκρατίας για να παρευρεθεί στο Προεδρικό Μέγαρο το Σάββατο κατά τη γιορτή της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

 

Όπως αναφερόταν στην ανακοίνωση "η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μετά από πρόταση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, θα απονείμει τιμητικές διακρίσεις σε Έλληνες πολίτες, που έχουν διακριθεί για την πορεία τους και έχουν προσφέρει στην επιστήμη, στα γράμματα και τις Τέχνες αλλά και στην κοινωνία με το έργο τους και την προσφορά τους".

 

Το βράδυ της Παρασκευής, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνος Μπογδάνος έσπευσε να πανηγυρίσει μια νίκη με ανατροπή, γνωστοποιώντας ότι ο κ. Αποστολόπουλος δεν θα τιμηθεί τελικά, διότι είναι "επιθετικός επικριτής της πολιτικής υπεράσπισης των συνόρων της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και συνολικά των Σωμάτων Ασφαλείας".

 

Επικριτής.

 

Επρόκειτο να τιμηθεί για όσα έχει προσφέρει, αλλά αποκλείστηκε για όσα έχει πει. Να ένα δώρο στη Δημοκρατία για τα 47 της χρόνια!

 

Στη συνέχεια ο κ. Μπογδάνος απαντώντας σε διαδικτυακούς του φίλους ανέφερε ότι "έγιναν τα δέοντα" και ότι ο ίδιος απλώς ενημέρωσε.

 

Δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε ότι η εμπλοκή του ήταν απλώς να ενημερώσει και μετά να κάνει φασαρία στα Social Media.

 

Άλλωστε έχει διακριθεί στο να "ενημερώνει για να γίνονται τα δέοντα''. Είναι τόσο καλός, που πολλοί θεωρούν ότι είναι εθνικής εμβέλειας η ικανότητά του και σίγουρα σε άλλες εποχές θα μπορούσε να είναι και πιο αξιοποιήσιμος σε σχέση με σήμερα.

 

Ωστόσο ο κ. Μπογδάνος και η ικανότητά του να "ενημερώνει για να γίνονται τα δέοντα", δεν είναι το θέμα εδώ. Είναι απλώς το αλατοπίπερο, σε ένα καμμένο φαγητό.

 

Η ουσία είναι ότι μετά την "ενημέρωση", το υπουργείο Εξωτερικών ενημερώνει τον κ. Αποστολόπουλο ότι δεν συντρέχουν λόγοι να παρασημοφορηθεί τελικά. Έσωσε παιδιά από πνιγμό, αλλά δεν είπε τις σωστές λέξεις.

 

Επομένως, έχουμε κυβερνητική παρέμβαση σε μια διαδικασία που είχε ανακοινώσει η Προεδρία της Δημοκρατίας και υπάρχουν αρκετά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

 

Γνωριζε και συμφώνησε η Προεδρία της Δημοκρατίας κατά την επιλογή των προσώπων που θα παρασημοφορηθούν; Επομένως αναγνώριζε τους λόγους, για τους οποίους συμπεριελήφθησαν σε αυτή τη λίστα;

Γνώριζε και συμφώνησε η Προεδρία της Δημοκρατίας με  την αλλαγή και τους λόγους που την επέβαλαν;

Έχουν ελεγχθεί καλά οι υπόλοιποι της λίστας; Μήπως κάποιος από αυτούς ενοχλεί τον κ. Μπογδάνο και τους ομοϊδεάτες του;

Η προεδρία της Δημοκρατίας δρα αυτόνομα ή είναι μέρος της κυβέρνησης και απλώς ακολουθεί, προσφέροντας για παράδειγμα την αιγίδα της σε συνέδρια για την υπογονιμότητα ή αλλάζοντας λίστες, μετά από "ενημέρωση για επικριτικές απόψεις";

Τιμάμε τη Δημοκρατία, όταν στην επέτειο αποκατάστασής της, εφαρμόζουμε αποκλεισμούς επειδή κάποιος ασκεί επιθετική κριτική;

Το τελευταίο ερώτημα είναι και το πιο σημαντικό. Ο κ. Αποστολόπουλος "έχασε" ένα μετάλλιο, που πιθανότατα δεν τον ενδιέφερε να πάρει. Ωστόσο ο λόγος που αποκλείστηκε και η μέρα που έγινε αυτό, θα πρέπει να μας προβληματίσει.

 

Είναι μια επίδειξη δύναμης και κυνισμού από συγκεκριμένους κύκλους εντός της κυβέρνησης, με αλλεργία στην ελευθερία του λόγου και μάλιστα την ώρα που οι πολίτες ζητουν καλύτερη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Η ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ δεν πήγε...

 

«Όταν η μαύρη και απάνθρωπη ακροδεξιά -που θα παρευρίσκεται στη γιορτή- πετυχαίνει να ματαιωθεί η παρασημοφόρηση ενός συμβόλου της ανθρωπιάς, του διασώστη προσφύγων, Ιάσονα Αποστολόπουλου και οι Μπογδάνοι πανηγυρίζουν (έχοντας παίξει και εξωθεσμικό ρόλο;), τότε τα σύμβολα της συλλογικής μας περηφάνειας, δεν έχουν καμμιά θέση εκεί. Τουλάχιστον τα σύμβολα, ας ξανασκεφτούν την παρουσία τους. Η κραυγή «τα κατάφερες γιε μου», ακόμα αιωρείται και συγκλονίζει το πλήθος του αγώνα.», έγραφε ο Κώστας Καναβούρης χθες.

 

Η ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ δεν πήγε…

πηγή

 

Μικρά παράνομα σημειώματα

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Παράξενες είναι οι μέρες των διακοπών… Οταν ξεκινούν δεν θέλεις να τελειώσουν, αλλά αφήνεσαι ενοχικά στην απόλαυσή τους. Είτε τις έχεις οργανώσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια -ξύπνημα την ώρα τάδε, πρωινό την ώρα δείνα, κολύμπι διάρκειας τόσης, φαγητό κοντά στο δείλι, τόσες μπλούζες, τόσες πετσέτες, καπέλο, αντηλιακό και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά- είτε προετοιμάζεσαι ανεπαρκώς κι αφήνεσαι στο άγνωστο. Εκείνο το υπέροχο «χωρίς πρόγραμμα», κι όπου σε βγάλουν η μέρα και ο δρόμος.

 

Εκεί γύρω στα μισά, όταν το σώμα και κυρίως το μυαλό αρχίσουν να ηρεμούν -η πλάτη δεν πονάει πια, κι ας αποκοιμιέσαι μετά το κολύμπι πάνω στα σκληρά βότσαλα, αλλά στη φιλόξενη σκιά από τα αρμυρίκια, τα πόδια σου ξεχνούν τι σημαίνει οίδημα λόγω καθιστικής ζωής και οι σκέψεις καθαρίζουν- λες: «Οι διακοπές αρχίζουν τώρα…».

 

Το τοπίο γλυκαίνει -κι ας είναι για τα μάτια πετρώδες και στέρφο όπως στις Κυκλάδες-, οι άνθρωποι χαμογελούν πιο εγκάρδια. Το φαγητό γίνεται πιο απολαυστικό και οι μέρες αρχίζουν να διαστέλλονται, μεγαλώνουν και αποκτούν νόημα. Κι ύστερα υπάρχει η μητέρα όλων, η θάλασσα, εκεί που θα αναγεννηθείς και θα επαναφορτιστείς μέχρι την επόμενη φορά, που ίσως να μην είναι και τόσο κοντά όσο θα ήθελες.

 

Κι έτσι, κάτω από το φως το ελληνικό, και παρά τη φαινομενική ανυδρία -χυμοί υπάρχουν, αλλά τρέχουν υπόγεια στη γη και υποδόρια στους ανθρώπους- καταλαβαίνεις γιατί αυτός ο τόπος είναι μαγικός, γιατί ενέπνευσε ποιητές και ζωγράφους, γιατί κάνει όλους μας ερασιτέχνες φωτογράφους -με την ετυμολογική αξία του όρου.

 

Τότε συνειδητοποιείς ότι στη ζωή δεν χρειάζεσαι πολλά -κι ας απαιτεί εκείνη από σένα τόσα, κι ας δουλεύεις σκληρά για να ζεις και το περίσσευμα είναι πάντα λειψό. Εσύ είσαι καλά κάτω από το αρμυρίκι σου, το δέρμα σου ψήνεται από το αλάτι και μυρίζει θάλασσα. Πίσω σου, ένα λευκό εκκλησάκι με γαλάζιο τρούλο και μπροστά σου η απεραντοσύνη του Αιγαίου. Δαγκώνεις ένα ώριμο ροδάκινο και τα έχεις όλα. Μια θέση στον κόσμο, εκείνα τα εκατοστά της γης που σου αντιστοιχούν και ένα κομμάτι δικού σου ουρανού.

 

Δεν ξέρεις αν αυτό σκεφτόταν ο Γιάννης Ρίτσος όταν έγραψε στη «Δοκιμασία» ότι «Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο/ κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο/ κάθε άνθρωπος/ έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του/ κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Ανοιξης μέσα στην τσέπη του».

 

Κοιτάζεις κι εσύ τη μυστική τσέπη σου -μια γωνιά στο μυαλό σου και ένα μικρό σκληρόδετο τετράδιο- και χαϊδεύεις τα σημειώματά σου.

 

Χαμογελάς μόνο με τα μάτια. Αυτά, και είσαι πλούσιος, πολύ. Αν και για λίγες ημέρες, όσες σου επιτρέπεται να φύγεις, όσες μπορείς να λείψεις. Αλλά για σένα τούτα τα λίγα είναι πολλά -και ας σου λείπουν τόσα.

 

Τότε θυμάσαι τον Οδυσσέα Ελύτη και τον «Μικρό Ναυτίλο». Εκείνο το σημείο όπου μετρά τα υπάρχοντά του στην κασέλα, πλάι στο κρεβάτι όπου κοιμάται γυμνός, «ανάμεσα σε δυο ντρίλινα σεντόνια»: «Δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Εχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο».

 

«Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο», σου θυμίζει. Και συ που πάντα τρέχεις πίσω από κάτι φοβάσαι να το πιστέψεις -αλήθεια γιατί αυτός ο φόβος; Αλλά κάτω από αυτόν τον ουρανό, ένα ταβάνι με όριο το άπειρο και σκιά από τα γεμάτα λέπια φύλλα ενός δέντρου που αγαπά τη θάλασσα, ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Εστω σήμερα, έστω τώρα, σε ένα νησάκι, κάπου στο Αιγαίο. Και ας ξέρεις πως θα επιστρέψεις σε χρόνους που συστέλλονται και σε υποχρεώσεις που μεγαλώνουν.

 

Ομως τώρα είσαι εδώ κι ο τζίτζικας επαναλαμβανόμενα σου λέει ότι είναι ωραίο να απολαύσεις λίγη τεμπελιά.

 

archkatsoura@yahoo.gr

 

Εξευτελιστική ακύρωση βράβευσης «επιθετικού επικριτή» της κυβέρνησης από την ΠτΔ

 

Ένα περιστατικό που αποκαλύπτει σε ακόμα μεγαλύτερο εύρος τις πληγές της Δημοκρατίας και στα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη έλαβε χώρα στο παρασκήνιο της 47ης επετείου Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, με πρωταγωνιστές την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν διασώστη με διεθνές και αναγνωρισμένο ανθρωπιστικό έργο και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος είχε ανακοινωθεί από την ΠτΔ πως θα λάβει τιμητική βράβευση για το έργο του από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μέχρι που λίγες ώρες πριν την εκδήλωση, μία δημόσια παρέμβαση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας «ανακοίνωσε» την ακύρωση της βράβευσης, πριν καν το υπουργείου Εξωτερικών που μοιράζεται την ευθύνη των τιμητικών διακρίσεων ενημερώσει το ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο, και χωρίς να υπάρξει καμία επίσημη ενημέρωση από την ίδια την Προεδρία της Δημοκρατίας. «Δυστυχώς, δεν έχω πολύ χρόνο να ασχοληθώ αναλυτικά με αυτά που γίνονται στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή είμαι στην κεντρική Μεσόγειο στο διασωστικό καράβι “Geo Barents", των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, αποκλεισμένοι από το ιταλικό λιμενικό στο λιμάνι της Augusta, δεν μας αφήνουν να σαλπάρουμε, δεν μπορούμε καν να βγούμε στην ακτή μας και μας έχουν στα ανοιχτά με άγκυρα» δηλώνει ο ίδιος στο TPP.

 

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος μαζί με τον Λούκα Κασαρίνι, επικεφαλής του Μάρε Ιόνιο, επιστρέφοντας το καλοκαίρι του 2020 από αποστολή 45 ημερών με διάσωση τουλάχιστον 110 ανθρώπων στα νερά της Μεσογείου

 

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος είναι γνωστός τα τελευταία χρόνια για την πλούσια δράση του στη διάσωση προσφύγων στη θάλασσα, όντας διασώστης και μέλος της ανθρωπιστικής οργάνωσης Mediterranea Saving Humans, καθώς και των πλοίων Mare Jono και Alex. Η δράση του Ιασ. Αποστολόπουλου εκτείνεται και πέραν των ελληνικών συνόρων, με πλήθος ταξιδιών του σε πληρώματα που διασώζουν μετανάστες και πρόσφυγες στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, με τον ίδιο να έχει δει από κοντά το καθεστώς της Ευρώπης – φρούριο να υψώνεται.

 

Το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, πίσω στα τέλη του 2015, τον οδήγησε στη Λέσβο και στη Σκάλα Συκαμνιάς, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνούσαν τα θαλάσσια σύνορα με την ελπίδα να αναζητήσουν τις τύχες τους στην Ευρώπη. Ήταν τότε ένας από τους εκατοντάδες ανθρώπους που η αλληλεγγύη τους έφερε στην μία όχθη του «ποταμιού που καίει» όπως έλεγαν το Αιγαίο οι πρόσφυγες, στην προσπάθεια διάσωσης και υποδοχής κατατρεγμένων από τις όχθες της Τουρκίας, συνεχίζοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του μέχρι και σήμερα. Για τη δράση του αυτή, έχει βραβευτεί από το υπουργείο Ναυτιλίας της Δανίας με το Ναυτικό Βραβείο 21, ενώ έχει βραβευθεί και από τον δήμαρχο του Παλέρμο, ως επίτιμος δημότης της πόλης.

 

Αυτή του η δράση τον έφερε πριν λίγες ημέρες μέσα στη λίστα των προσωπικοτήτων που επρόκειτο να βραβευθούν από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με αφορμή την 47η επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, οι προτάσεις ήρθαν από το υπουργείο Εξωτερικών, με στόχο τη βράβευση προσωπικοτήτων που έχουν διακριθεί για την πορεία τους, και έχουν προσφέρει σε πεδία όπως των επιστημών, των γραμμάτων, των Τεχνών, αλλά και στην κοινωνία με το έργο και την προσφορά τους, και θα επισημοποιούνταν κατά τη σημερινή εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο, με την τελετή βράβευσης να προορίζεται για τον προσεχή Οκτώβριο.

 

Ωστόσο, τα όσα συνέβησαν την παραμονή της 47ης επετείου αποτελούν όνειδος, τόσο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, όσο και το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς από το ΥΠΕΞ επικοινώνησαν με τον διασώστη μέσα στα μεσάνυχτα της Παρασκευής, για να τον ενημερώσουν για την ακύρωση της βράβευσής του, και μάλιστα, έπειτα από δημόσια παρέμβαση του βουλευτή, Κωνσταντίνου Μπογδάνου.

 

Το όνομα του Ιάσονα Αποστολόπουλου είχε δημοσιευτεί κανονικά στο δελτίο Τύπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας, μεταξύ των ονομάτων των υπόλοιπων προσωπικοτήτων που θα ελάμβαναν τιμητικές διακρίσεις από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου της Κιβωτού του Κόσμου, ο Μαργαρίτης Σχοινάς και άλλοι. Το όνομά του είναι ακόμα δημοσιευμένο στο τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, ο ίδιος είχε επικοινωνήσει με την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ έχει λάβει και επίσημη πρόσκλησή του στην εκδήλωση.

  

 

Αυτά μέχρι τα βράδυ της Παρασκευής. Τότε, λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος προχώρησε σε μία ανάρτηση κατά την οποία χαρακτηρίζει τον Ιάσονα Αποστολόπουλο «επιθετικό επικριτή της πολιτικής υπεράσπισης των συνόρων της Ελληνικής Δημοκρατίας», ανακοινώνοντας πως δεν θα πραγματοποιηθεί η βράβευσή του, εκτελώντας ως μη όφειλε, χρέη εκπροσώπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

 

«Ο κος Ιάσονας Αποστολόπουλος, επιθετικός επικριτής της πολιτικής υπεράσπισης των συνόρων της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και συνολικά των Σωμάτων Ασφαλείας, ΔΕΝ θα τιμηθεί αύριο από την ΠτΔ στην γιορτή για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί» αναφέρει η ανάρτηση του Κ. Μπογδάνου. Κάτω από την ανάρτησή του, ο βουλευτής παραθέτει και σχετικές αναρτήσεις του Ιασ. Αποστολόπουλου, κατά τις οποίες ο ίδιος έχει αναδείξει τις εγκληματικές ευθύνες των ελληνικών αρχών στα δολοφονικά pushbacks, για τα οποία η χώρα μας εκτίθεται διεθνώς, ασκώντας το δημοκρατικό του δικαίωμα για κριτική στην κυβερνητική πολιτική, τόσο με αφορμή ναυάγιο στα ελληνικά νερά με τουλάχιστον τρεις νεκρούς, όσο και για την καταδίκη των ανηλίκων στη Χίο πριν από λίγες εβδομάδες για την καταστροφή της Μόριας. Περιττό να αναφερθεί πως ομοϊδεάτες του Κ. Μπογδάνου έσπευσαν να του αποδώσουν τα εύσημα για την ακύρωση της βράβευσης, με τον ίδιο να κορδώνεται πως «έγιναν τα δέοντα», ενώ αρκετοί από αυτούς προχωρούν και σε χυδαίους χαρακτηρισμούς κατά του διασώστη.

  

 

Λιγότερο από μισή ώρα έπειτα από την ανάρτηση του βουλευτή, ένα τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα, ο Ιασ. Αποστολόπουλος δέχθηκε τηλεφώνημα από έναν υπάλληλο του υπουργείου Εξωτερικών, με το οποίο τον ενημέρωναν πως «δυστυχώς, δεν τεκμηριώνεται η υπόθεση της παρασημοφόρησής σας και θα ακυρωθεί». Μάλιστα, σε ερώτηση του διασώστη εάν για την απόφαση αυτή είναι ενήμερη η Προεδρία, η απάντηση ήταν πως οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από κοινού, από το υπουργείο Εξωτερικών και την Προεδρία, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

 

«Οι προτεραιότητές μας είναι διαφορετικές»

Σήμερα ο Ιάσονας βρίσκεται στα ιταλικά νερά, επάνω σε ένα νέο πλοίο των Γιατρών χωρίς Σύνορα «Geo Barents», πασχίζοντας να σπάσουν τις απαγορεύσεις των ιταλικών αρχών για να βγουν ξανά στη Μεσόγειο να διασώσουν κόσμο. Ο ίδιος δεν ήταν καν αποφασισμένος για το εάν θα δεχόταν ή όχι την -κατά τ’ άλλα- τιμητική διάκριση της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Άλλωστε, τα μεγαλύτερα παράσημά του τα έχει πάρει στο πεδίο, εκεί όπου έχει βρεθεί και έχει απλώσει το χέρι του σε εκατοντάδες ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια, και εκείνος ήταν εκεί που έπρεπε.

 

Όπως δηλώνει ο ίδιος στο TPP, δεν ασχολείται με το ζήτημα της αναβληθείσας βράβευσής του, καθώς εδώ και ημέρες βρίσκεται στο καράβι μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα, πασχίζοντας να σπάσουν τον αποκλεισμό τους από τις ιταλικές αρχές, ενώ την ίδια ώρα συνεχίζουν να βυθίζονται φουσκωτά με νέα θύματα και με την απόλυτη αδιαφορία των ιταλικών αρχών.

 

Αναλυτικά η δήλωσή του Ιασ. Αποστολόπουλου στο TPP:

 

«Δυστυχώς, δεν έχω πολύ χρόνο να ασχοληθώ αναλυτικά με αυτά που γίνονται στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή είμαι στην κεντρική Μεσόγειο στο διασωστικό καράβι “Geo Barents”, των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

 

Οι προτεραιότητες μας εδώ είναι διαφορετικές. Από τις 2 Ιούλη, είμαστε αποκλεισμένοι από το ιταλικό λιμενικό στο λιμάνι της Augusta, δεν μας αφήνουν να σαλπάρουμε, δεν μπορούμε καν να βγούμε στην ακτή μας και μας έχουν στα ανοιχτά με άγκυρα.

 

Λίγα μίλια παραπέρα, εκατοντάδες άνθρωποι παλεύουν καθημερινά για την ζωή τους πάνω σε μισοδιαλυμένα φουσκωτά, αντιμέτωποι με τα κύματα αλλά και την απόλυτη αδιαφορία των ευρωπαϊκών λιμενικών αρχών.

 

Όσοι άνθρωποι καταφέρουν να επιζήσουν, επιστρέφονται στα σκλαβοπάζαρα και τα κέντρα βασανιστηρίων της Λιβύης σε κοινές επιχειρήσεις Frontex-λιβυκού λιμενικού.

 

Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και όσοι δεν θέλουνε να μιλάμε για αυτήν, αποκρύπτουν και ουσιαστικά υποθάλπουν ένα συνοριακό ευρωπαϊκο καθεστώς που καθημερινά παράγει μαζικό θάνατο, βία και εξαθλίωση».

 

Όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τη νέα, «επικαιροποιημένη» λίστα των προσώπων που θα παρασημοφορηθούν από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το μόνο όνομα που λείπει είναι αυτό του Ιάσονα Αποστολόπουλου. Είναι προφανές πως αιτία γι’ αυτή την ακύρωση είναι οι πολιτικές απόψεις του διασώστη, οι οποίες άλλωστε έγιναν η αφορμή και για την επίμαχη ανάρτηση του βουλευτή Μπογδάνου, ο οποίος του αποδίδει τον χαρακτηρισμό «επιθετικός επικριτής της πολιτικής υπεράσπισης των συνόρων της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και συνολικά των Σωμάτων Ασφαλείας».

 

Εκείνο που δεν είναι σαφές και χρήζει απάντησης από την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι επιτέλους, ποια είναι αυτά τα όρια της Δημοκρατίας που εορτάζεται σήμερα, και εάν γι’ αυτά αποφασίζουν βουλευτές όπως ο Μπογδάνος και οι ακόλουθοί του στα κοινωνικά δίκτυα.

 

Ακούστε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Ιασ. Αποστολόπουλος στο ραδιόφωνο του TPP τον Νοέμβριο του 2019, όταν ως μέλος του Mare Jono, ήρθε αντιμέτωπος με την σκλήρυνση των ιταλικών αρχών απέναντι στη διάσωση, παρακολουθώντας έκτοτε από κοντά την εφαρμογή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των μεσογειακών χωρών απέναντι στους κατατρεγμένους:

 

  «Δεν έχω δει κανέναν πρόσφυγα που να μην έχει περάσει εκμετάλλευση, βασανιστήρια. Κι έχουμε διασώσει χιλιάδες»

 

  πηγή

Τα ορφανά της πανδημίας

 

Μέχρι τέλη Απριλίου 2021, τουλάχιστον 1 εκατομμύριο παιδιά είχαν χάσει έναν από τους δύο γονείς τους από επιπλοκές του ιού

    

Ο Θεός χρησιμοποίησε το λαό Ισραήλ για την ενανθρώπιση Του. Σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα, έπρεπε να γίνει άνθρωπος για να ενωθεί με την κτίση και να την εξαγιάσει, σώζοντας παράλληλα και θεώνοντας τον άνθρωπο.

 

Όταν ο Χριστός βρισκόταν στη γη, ο “οίκος του Πατέρα Του”, ήταν ο Ιουδαϊκός Ναός της Ιερουσαλήμ. Στην Αγία Γραφή, συχνά η λέξη “οίκος” έχει και την έννοια της “οικογένειας’’· το “σπιτικό” μας, δηλαδή. Ακριβώς έτσι παρουσιαζόταν ο λαός του Ισραήλ: ως μια οικογένεια, με Πατέρα τον Θεό και με τους Ιουδαίους να αποτελούν συνειδητά “τέκνα Του“.Σύμφωνα με τα δικά τους λόγια: “Εμείς έναν πατέρα έχουμε, τον Θεό” (Ιωάννης 8/η: 41).

 

Επομένως, ο οίκος του Θεού ήταν και δικός τους οίκος. Όμως, όπως συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών, τα πράγματα δεν πήγαν σύμφωνα με το αρχικό πλάνο. Ο λαός του Ισραήλ απέτυχε να αναγνωρίσει τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού κι έτσι τον σταύρωσε. Τότε, ο Θεός εγκατέλειψε τον οίκο τους, έμειναν “έρημοι” και “ορφανοί”, με τον Πατέρα να υιοθετεί τελικά τους Χριστιανούς από κάθε έθνος, ξορκίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ορφάνια, μιας και βάσει της Ορθόδοξης πίστης, ο Χριστός είναι πάντα ζωντανός και μαζί μας.

 

Όχι, δεν εισήλθατε στην Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή μας για τα άνωθεν ευρήματα, κατά την καταβύθιση μας στον διαδικτυακό κόσμο της Ορθοδοξίας σχετικά με την ορφάνια.

 

Στον σύγχρονο κόσμο, αυτόν των εγκόσμιων, ως ορφανό ορίζεται εκείνο το παιδί που είτε έχει χάσει τους γονείς του, είτε είναι άγνωστοι, είτε έχει εγκαταλειφθεί. Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί ορισμοί για να προσδιορίσει κάποιος τον όρο ορφανός. Στις ΗΠΑ, φερειπείν είναι “θάνατος, εξαφάνιση, εγκατάλειψη απώλεια και των δύο γονέων”. Ωστόσο, η UNICEF κι άλλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αναγνωρίζουν ως ορφανό οποιοδήποτε ανήλικο φυσικό πρόσωπο έχει χάσει έναν γονέα.

 

Όπως και να ‘χει, είτε ακολουθήσουμε την “οδό της πίστης”, είτε αυτή της κοσμικότητας, η ορφάνια έρχεται να δηλώσει την απώλεια. Τη στέρηση από ένα παιδί της θαλπωρής της οικογένειας, των γονικών φιγούρων σε μικρή ηλικία.

 

Μια τραγική απώλεια, όπως αυτή που βίωσε ο 18χρονος αριστούχος μαθητής Δημήτρης Καρακώστας από τη Ναύπακτο που λίγο πριν την αρένα των πανελληνίων έχασε και τους δύο του γονείς απ’ τη μεγάλη υγειονομική απειλή του καιρού μας, τον ιό που μόνο το 2020 κόστισε τη ζωή σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ μόλις στο ήμισυ του 2021 ευθύνεται για τον θάνατο άλλων δύο εκατομμυρίων ανθρώπων.

 

Ο νεαρός Δημήτρης κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, συγκέντρωσε 18.700 μόρια (ας ελπίσουμε η ΕΒΕ της κυρίας Κεραμέως να του επιτρέψει την είσοδό του στη σχολή της προτίμησής του), έχοντας ως όπλο τις βάσεις που του χάρισαν οι γονείς του. Με τα λόγια του: “Χωρίς τις βάσεις που μου είχαν δώσει αυτοί, δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό. Πέθαναν με εικοσιπέντε μέρες διαφορά νομίζω. Για λίγο τα άφησα τελείως, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. (…) Με βοηθούσαν και οι δύο, ήταν εκπαιδευτικοί. Έπρεπε να βοηθήσω με τις δικές μου ικανότητες, έστω και χωρίς αυτούς”.

 

Τα λόγια του Δημήτρη, αυτού του μικρού τυπάκου με το τεράστιο ψυχικό ανάστημα, ήχησαν σαν οπερετικό λιμπρέτο στ’ αυτιά μου, την ώρα που μπρος στην οθόνη μου περνούσαν τα “super” των καναλιών με πηχυαίους τίτλους περί “ορφανών κρουσμάτων”, “μεταλλάξεων”, “διασωληνώσεων”, “νέων μέτρων”, “εμβολίων” κ.ά.

 

Ωστόσο, η περίπτωση του Δημήτρη δεν είναι μοναδική. Τουναντίον ήρθε να ανοίξει τη βεντάλια ενός ζητήματος με διεθνείς προεκτάσεις που μέχρι πρότινος έμενε στα αζήτητα των αιθουσών σύνταξης και των κατά τα άλλων ειδικών επί παντός του επιστητού δημοσιογράφων: Τι γίνεται με τα παιδιά που τα θανατηφόρα βέλη της πανδημίας χτύπησαν το σπίτι τους;

 

Σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό “The Lancet”, καθώς και βάσει πρόσφατης έκθεσης του αμερικανικού Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων: τουλάχιστον 1 εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν χάσει έναν γονέα ή κύριο κηδεμόνα, εξαιτίας της Covid 19.

 

Με δεδομένο ότι τα στοιχεία της πανδημίας αναδεικνύουν την…ιδιαίτερη προτίμηση του ιού στους ηλικιωμένους, είναι πράγματι σοκαριστικός ο αριθμός, σχολίαζε πρόσφατα στους Financial Times, ο Σεθ Φλάξμαν, καθηγητής- στατιστικολόγος στο Imperial College του Λονδίνου.

 

Κι ενώ οι θάνατοι έφτασαν να διαμορφώνουν καθημερινά τη μαύρη στατιστική λίστα της πανδημίας, τα παιδιά που μένουν πίσω από τους αριθμούς παραμένουν εδώ, δεν φεύγουν, δεν θα φύγουν: Τι συνέβη στον πατέρα μου; Στη μητέρα μου; Ποιος θα με φροντίσει; Την ίδια ώρα που εμείς, ως οργανωμένη κοινωνία θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε: πώς μπορούμε να τα υποστηρίξουμε καλύτερα;

 

Για τον Φλάξμαν, το πρώτο, βασικό βήμα για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η γνώση επί του πραγματικού μεγέθους αυτής της κρυμμένης επιδημίας. Χρησιμοποιώντας τους αριθμούς γονιμότητας των Ηνωμένων Εθνών και στατιστικά στοιχεία χωρών σχετικά τους θανάτους που προήλθαν από Covid, ο Φλάξμαν και η ομάδα του κατάφεραν να επιβεβαιώσουν ότι μέχρι το τέλος Απριλίου 2021, τουλάχιστον 1 εκατομμύριο παιδιά είχαν χάσει έναν από τους δύο γονείς τους. Ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, επισημαίνει ο ακαδημαϊκός, καθώς τα αρχεία θανάτου είναι ελλιπή σε χώρες που έχουν πληγεί βαριά από την επιδημία, ενώ προσθέτει ότι σε χώρες με υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Νότιας Αφρικής, της Βραζιλίας και της Ρωσίας, τουλάχιστον ένα στα χίλια παιδιά έχει χάσει έναν γονέα. Επιπρόσθετα, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των παιδιών που έχασαν τον πατέρα τους λόγω της Covid 19 είναι διπλάσιος σε σχέση με εκείνον των παιδιών που έχασαν τη μητέρα τους, γεγονός που αποδίδεται σε διάφορους δημογραφικούς αλλά και ιατρικούς παράγοντες.

 

Σε πολλά μέρη του κόσμου, το κενό της έλλειψης του ενός ή και των δύο γονιών έρχονται να καλύψουν οι παππούδες. Ωστόσο, με τον ιό να χτυπά κατά κόρον αυτές τις ηλικίες, τουλάχιστον άλλο μισό εκατομμύριο παιδιά έχασαν τον έναν παππού ή τη γιαγιά με τον/την οποίο/α ζούσαν.

 

Η απόλυτη τραγωδία για ένα παιδάκι, για έναν έφηβο που δεν πρόλαβε να προετοιμαστεί ψυχολογικά, που είδε τους δικούς του ανθρώπους να χάνονται, που βρέθηκε κλειδαμπαρωμένος στο σπίτι του, στ’ άδειο σπίτι του, να θρηνεί, με τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης να δημιουργούν ενδεχομένως ένα εκρηκτικό μείγμα που μόνο κινδύνους για την μετέπειτα ψυχική του ισορροπία μπορεί να πυροδοτήσει.

 

Κι όχι μόνο για την ψυχική, τονίζει και πάλι ο Φλάξμαν στους FT, επισημαίνοντας ότι “μακροπρόθεσμα, η απώλεια ενός κηδεμόνα έχει αντίκτυπο στην ψυχική, σωματική και συναισθηματική υγεία, αυξάνοντας τον κίνδυνο ασθενειών, παιδικών γάμων και εγκυμοσύνης κατά την εφηβική ηλικία”. Πιο συγκεκριμένα, ειδικά η απώλεια του

πατέρα μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για ένα παιδί να υποστεί σεξουαλική βία, ενώ δεν πρέπει να παραβλέπουμε και τον οικονομικό αντίκτυπο της απώλειας στην καθημερινότητα του παιδιού.

 

Πρέπει να δράσουμε επειγόντως, λέει ο Φλάξμαν. “Ο κόσμος αντιμετωπίζει μια άμεση απειλή από την ανεξέλεγκτη εξάπλωση νέων μεταλλάξεων. Πρέπει να δώσουμε εμβόλια σε όσους τα χρειάζονται, όπου κι αν βρίσκονται, όχι μόνο για να σώσουμε ζωές, αλλά και για να σώσουμε οικογένειες”.

 

Μαζί όμως με τα εμβόλια οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσφιλή τους συνήθεια να βλέπουν το πολιτικό τους είδωλο στον σύγχρονο μονεταριστικό καθρέφτη του Ντόριαν Γκρέι. Ανατρέχοντας και πάλι στις στήλες της ναυαρχίδας του φιλελεύθερου Τύπου, διαβάζουμε: “Οι κυβερνήσεις (…) θα πρέπει να επικεντρωθούν σε τεκμηριωμένες παρεμβάσεις: η ενίσχυση των οικογενειών μέσω οικονομικών παρεμβάσεων, η υποστήριξη των γονέων- καθώς- και η εκπαιδευτική υποστήριξη (σ.σ. των παιδιών). Δεδομένης της κλίμακας του προβλήματος, απαιτούνται τώρα σημαντικές δεσμεύσεις από τις κυβερνήσεις. Τα ορφανοτροφεία δεν πρέπει ποτέ να είναι η απάντηση: τα παιδιά που χάνουν έναν κηδεμόνα χρειάζονται οικογενειακή φροντίδα για να αναπτυχθούν, αντί του ιδρυματισμού, για τον οποίο η νευροεπιστημονική έρευνα δείχνει ότι περιορίζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους”.

 

Κάποια μέρα θα φτάσουμε στο τέλος της πανδημίας, αλλά τα ορφανά της θα είναι εδώ για δεκαετίες. Ήρθε η ώρα οι κυβερνήσεις να βγουν μπροστά, να εντοπίσουν την πραγματική κλίμακα αυτής της κρυμμένης πανδημίας βρίσκοντας και βοηθώντας τα παιδιά που έχουν πληγεί και να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους την ώρα που έχουν ανάγκη, και στα επόμενα χρόνια.

 

Αυτά γράφουν οι Financial Times, τους οποίους, ε, δε τους λες και μοντέρνα έκδοση της L’Humanité. Οπότε εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε…

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ   

 

Επίκληση

 

Αν τα κοινωνικά προβλήματα είχαν εύκολες λύσεις και το κλειδί των συμπεριφορών ήταν εύκολα ανιχνεύσιμο, θα αρκούσε μια ευφάνταστη διαφημιστική καμπάνια να οδηγήσει όλους να εμβολιαστούν.

γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης*

 

Ακούμε ότι παραμένει χαμηλό το ποσοστό των εμβολιασμένων συμπολιτών μας. Και το γεγονός προκαλεί ανησυχία και γεννά αγωνία. Γιατί αυτή η επιφύλαξη; Η μη συμμετοχή σε μια προσπάθεια κοινή, που τόσο συχνά επαναλαμβάνεται ως ανάγκη; Ο φόβος; Η άρνηση;

 

Αν κανείς έψαχνε παράδειγμα για μια σύνθετη και ακατάληπτη κατάσταση, η κοινωνία θα ήταν το καλύτερο. Και αν ο άνθρωπος μπορεί να διατηρεί ελπίδες ότι θα αποκρυπτογραφήσει κάποια στιγμή τη φυσική πραγματικότητα, παρόμοια ελπίδα για την κοινωνία θα ήταν μάταιη. Δεν θα υπάρξει ποτέ «κοινωνική φυσική».

 

Αν τα κοινωνικά προβλήματα είχαν εύκολες λύσεις και το κλειδί των συμπεριφορών ήταν εύκολα ανιχνεύσιμο, θα αρκούσε μια ευφάνταστη διαφημιστική καμπάνια να οδηγήσει όλους να εμβολιαστούν.

 

Πάσχει η πειθώ. Ολον τον τελευταίο καιρό μια επίκληση πλανάται στον αέρα. Εμβολιαστείτε. Συνοδεύεται από το όπλο του ορθού λόγου, επιστημονικά επιχειρήματα τη στηρίζουν, σπουδαίοι επιστήμονες με πάθος την επαναλαμβάνουν. Το ποσοστό παραμένει χαμηλό. Η επίκληση δεν εισακούεται.

 

Η επίκληση ως λέξη έχει μέσα της κάτι το δραματικό. Εμπεριέχει μια άρρητη ικεσία, μια θερμή, μια «ταπεινή» παράκληση μαζί. Μόνο που οι λέξεις δεν είναι αυτόνομες και ουδέτερες οντότητες που ταξιδεύουν στον αέρα. Οι λέξεις αλλάζουν ανάλογα με τα χείλη που τις εκφωνούν. Ποτέ το νόημά τους δεν είναι σταθερό και η αποδοχή τους δεδομένη. Ιδιαίτερα ριζικά μεταλλάσσονται η σημασία τους και η τύχη της αποδοχής τους όταν εκφωνούνται από την εξουσία. Ο λόγος της εξουσίας σε παρόμοια ζητήματα, που συνδέονται με την αρχέγονη εναπόθεση του φόβου, απορρίπτεται αυτόματα και πάντως το όριο της επιρροής του είναι περιορισμένο. Το παραβλέπουν αυτό οι κυβερνήσεις και πιστεύουν αυτάρεσκα ότι αυτό που θα εκφωνηθεί θα εισακουστεί και αυτό που θα λεχθεί θα γίνει σεβαστό. Οι συμπεριφορές που παρατηρούμε στην πανδημία θα μπορούσαν να μας απαλλάξουν από την πλάνη.

 

Θα μπορούσε ακόμη η επίκληση να ακουστεί ως πρόσκληση. Κάλεσμα σε κοινή πορεία. Κατά τις ανάγκες της κοινότητας, που βρίσκεται μπροστά σε μεγάλη απειλή και έχει ανάγκη τη συνδρομή και τη σύμπραξη όλων. Ερχόμενο το μήνυμα από την εξουσία, συναντιέται αμέσως με την άρνηση, που άρρητα είναι απόρριψή της. Εχει μέσα της ένα σπέρμα πολιτικό η αντιεμβολιαστική στάση.

 

Θα μπορούσε να λάβει τον χαρακτήρα παράκλησης ο λόγος. Οσο και αν δεν έχουμε συνηθίσει σε παρακλητική εξουσία, η περίσταση – πόλεμος καλείται – θα μπορούσε να διδάξει νέα μέθοδο επικοινωνίας και σχέσης, συμβατή με την ανάγκη και σε «συνομιλία» με τον αρνητή.

 

Το ύφος. Το ύφος είναι το παν. Αγκαλιάζει τις λέξεις και τις ζωοποιεί. Το ύφος ανυψώνει το νόημα ή το καταποντίζει. Μαζί και την πειστικότητα της κάθε επίκλησης.

 

*Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.   

Ο ξενιστής της Χρυσής Αυγής

 

Η ναζιστική ακροδεξιά αναζητά «γείωση» μέσω του «αντι-εμβολιασμού». Όπως και πολλοί άλλοι.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Εξαρχής το υποψιαστήκαμε, ολοένα και περισσότερο το υποθέταμε και το ρεπορτάζ το Μάνου Φραγκιουδάκη στο News 24/7, για την τελευταία διαδήλωση των αντι-εμβολιαστών το τεκμηρίωσε. Η καταδικασμένη από την Ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά κυρίως στην συνείδηση του κόσμου, Χρυσή Αυγή αναζητά τον «ξενιστή» της στο λεγόμενο «αντι-εμβολιαστικό» κίνημα. Προκειμένου να ξαναπαίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα.

  

Τα «τρικάκια» με το όνομα του Γιάννη Λαγού και του Ηλία Κασιδιάρη στην τελευταία συγκέντρωση αυτών που αποκαλούνται «αντι-εμβολιαστές» το πιστοποιούν. Προφανώς σε ότι έχει απομείνει από τον οργανισμό της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν αυτοί που θεωρούν πως η υγειονομική κρίση του 2020 – 21 μπορεί να γίνει αφορμή για να εκχυθεί ξανά το ναζιστικό δηλητήριο. Όπως έγινε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης πριν από μία δεκαετία.

 

 Όχι πώς τα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής είναι ο μοναδικός χώρος που έχει βλέψεις. Παρούσα είναι η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, με τον πρόεδρό της να στηρίζει ολοένα και περισσότερο ανορθολογικές αντιλήψεις, προσδοκώντας να ηγεμονεύσει στο πολιτικό ακροατήριο της συνομωσιολογίας. Αυτό που διαμορφώνει η αμορφωσιά, η άγνοια και μαζί τους η φτώχεια, η ανασφάλεια και η απόγνωση.

 

Εκεί βρίσκονται -όπως πάντα- οι ακροδεξιοί θύλακοι που χρόνια ενδημούν στον χώρο της εκκλησίας. Αυτές ακριβώς οι φωνές που η Ιερά Σύνοδος δεν καταδικάζει με ευθύτητα και κατονομάζοντάς, ούτε και παίρνει παραδειγματικά μέτρα εναντίον τους. Με πλάγιους, διακριτικούς, τρόπους απευθύνονται σε αυτό το κοινό και πολιτευτές από τον ευρύτερο χώρο της «σκληρής» και «λαϊκής» δεξιάς. Δεν αντιστέκονται στον πειρασμό.

 

Όπως και στο παρελθόν όμως, έτσι και τώρα ο μεγάλος σύμμαχος όλων αυτών είναι οι κυβερνητικές πολιτικές. Αυτές που (ανεξάρτητα από την επίσημη θέση της κυβέρνησης για τον εμβολιασμό) δημιουργούν τις αντικειμενικές συνθήκες ώστε να βρίσκει γόνιμο έδαφος ο ακροδεξιός λόγος. Αυτός που πάντα «μεγαλώνει» πλάι στον νεοφιλελεύθερο δεξιό λόγο.

 

Θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού (εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων). Εμπλοκή της ασυζητητί αναγκαιότητας του εμβολιασμού με απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Υπονόμευση του ΕΣΥ πρός όφελος των ιδιωτών, που αυτόματα υποσκάπτει την εμπιστοσύνη του κόσμου προς τον κρατικό μηχανισμό. Είναι μόνον μερικές από τις πλευρές που συνιστούν τα όσα πράττει η κυβέρνηση προκειμένου έτσι να καλύψει την άρνησή της να διαμορφώσει μια πολιτική ανάσχεσης της πανδημίας με κορμό τον δημόσιο τομέα. Διαθέτοντας βέβαια τα ανάλογα κονδύλια.

 

Αυτά σε συνδυασμό με την – καθόλα λογική – ανάγκη των πολιτών να έχουν σαφή κι έγκαιρη ενημέρωση για τον εμβολιασμό. Παράλληλα με αντίστοιχη πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια. Αυτή που κάθε άλλο παρά υπηρετήθηκε από την έως τώρα συμπεριφορά των κυβερνώντων. Αντιθέτως κυριάρχησαν οι παλινωδίες και τα αντιφατικά μηνύματα και σήμερα οι προσπάθειες εκφοβισμού.

 

Στην Ελλάδα αντιεμβολιαστικό κίνημα ουσιαστικά δεν υπάρχει. Μόνον φόβος και ανασφάλεία για όσα συμβαίνουν και όσα θα συμβούν. Ο πολίτης είναι «ανοιχτός» και «έτοιμος» να ενστερνιστεί αυτή την δύσκολη περίοδο τις προτάσεις της επιστήμης. Αναγνωρίζει πως τα επιτεύγματά της είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση την παγκόσμιας πανδημίας. Ξέρει με λίγα λόγια πως η επιστήμη είναι σύμμαχός του.

 

Αυτή αλήθεια όμως «θολώνει» όταν η εμπιστοσύνη στην επιστήμη «μπουρδουκλώνεται», συνδέεται ή συγχέεται, με την κυβερνητική πολιτική. Αυτή που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να πείσει ότι λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων της κοινωνίας. Κάπου εδώ εμφανίζονται και οι «ύαινες» της ακροδεξιάς για να παίξουν το συνήθη ρόλο τους.  

Γι' αυτά (δεν) ψηφίστηκαν;

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η μεγάλη διάρκεια της πανδημίας όχι απλώς βοηθάει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να πορεύεται σχεδόν αλώβητη ή με μικρές απώλειες. Πρωτίστως της επιτρέπει να ψηφίζει νόμους που αλλάζουν ριζικά τον προγραμματισμό πολυπληθών τμημάτων της κοινωνίας, χωρίς να νιώσει ουσιαστική πίεση ή αντίδραση. Το είδαμε σε τουλάχιστον δύο πρόσφατες περιπτώσεις.

 

 

Η πιο πρόσφατη ήρθε στο προσκήνιο μόλις ανακοινώθηκαν οι βάσεις για τις ανώτατες σχολές και χιλιάδες υποψήφιοι και οι οικογένειές τους συνειδητοποίησαν ότι βρίσκονται προ αδιεξόδου, τουλάχιστον όσοι δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή δεν είχαν ως εναλλακτική λύση τα ΙΕΚ.

 

Είναι τόσο στρεβλό το σύστημα που εισήγαγε η κυρία Κεραμέως, που αφήνει εκτός πανεπιστημίων παιδιά με υψηλή βαθμολογία, ακόμα και αριστούχους. Οι δύο «κόφτες», που θέτει το νέο σύστημα, εκεί οδηγεί και υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα ακραίων αδικιών.

 

Βεβαίως, η κυβέρνηση μπορεί να επικαλεσθεί ότι είχε δεσμευθεί ως αντιπολίτευση ότι θα επιφέρει αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής και θα καθιερώσει ελάχιστη βάση. Εδώ, όμως υπάρχουν τρεις ενστάσεις.

 

Πρώτον, σχεδόν κάθε υπουργός Παιδείας θέλει να συνδέσει το όνομά του με αλλαγές στην εκπαίδευση. Περιέργως οι περισσότεροι αρχίζουν από την κορυφή (ανώτατες σχολές) και όχι από τη βάση (δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο).

 

Δεύτερον, λόγω της ευαισθησίας του θέματος, οι αλλαγές δεν εφαρμόζονται αμέσως. Σχεδόν όλοι οι έως τώρα υπουργοί Παιδείας φρόντιζαν να εφαρμοστούν από την επομένη ή και τη μεθεπομένη σχολική χρονιά. Το νομοσχέδιο Κεραμέως ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο και εφαρμόστηκε τον Ιούνιο του 2021, φέτος δηλαδή, αναστατώνοντας τον προγραμματισμό και την ζωή χιλιάδων οικογενειών.

 

Και, τρίτον, η υπουργός ουδέποτε είχε πει καθαρά ότι η αλλαγή που επέφερε (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και οι δύο κόφτες που έβαλε) θα άφηναν εκτός ανώτατων σχολών δεκάδες χιλιάδες παιδιά.

 

Είναι πολύ αμφίβολο αν ισχύει ο ισχυρισμός της υπουργού ότι αυτοί οι χιλιάδες αποκλεισθέντες μπορούν να απορροφηθούν αξιοπρεπώς στα δημόσια ΙΕΚ, οπότε για πολλούς ο δρόμος των ιδιωτικών είναι μονόδρομος. Θα τρίβουν τα χέρια τους οι σχολάρχες με τη μεγάλη πελατεία που εξασφάλισαν. Οι γονείς που θα πληρώνουν-και πώς- δεν ξέρω τι λένε.

 

Αυτής της «μεταρρύθμισης»-καρμανιόλα, όπως αποδεικνύεται, προηγήθηκε ο νόμος του άλλου ρέκτη υπουργού, της Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη. Ο οποίος, ανίδεος ων για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στη εργασιακή ζούγκλα, μας παρουσίασε σαν …μέγιστη μεταρρύθμιση τη διάταξη που επιτρέπει στους εργοδότες να πληρώνουν τις υπερωρίες με ρεπό! Έτσι- ας δώσουμε ένα απλό παράδειγμα- ένας εργαζόμενος που εργάζεται με τον κατώτατο (κολοσσιαίο…) μισθό των 650 ευρώ και προσδοκούσε με λίγες υπερωρίες να τον κάνει 750, με τον ούλτρα μεταρρυθμιστικό νόμο Χατζηδάκη, θα μείνει με τα 650, που φτάνουν δεν φτάνουν για νοίκι (αν δεν έχει δικό του σπίτι την έβαψε) και μετά ό,τι άλλο προλάβει να πληρώσει.

 

Αν στην προηγούμενη περίπτωση ευνοημένοι θα είναι οι σχολάρχες, που θα δουν την πελατεία τους να πληθύνεται, στην περίπτωση του νέου εργασιακού νόμου, οι εργοδότες, και πρωτίστως ο… χειμαζόμενος ΣΕΒ- θα τρέξει να ανάψει μια λαμπάδα ίσα με τον μπόι του, θεοσεβούμενου άλλωστε, μεγάλου μεταρρυθμιστή Χατζηδάκη.

 

Και αυτό, όπως και τις αλλαγές στα πανεπιστήμια είχαν εξαγγείλει εγκαίρως οι σημερινοί κυβερνώντες από τότε που αντιπολιτεύονταν. Μόνο που τα περισσότερα θύματά τους τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν τι σήμαιναν. Και όσοι μεν συνειδητά το αποδέχτηκαν, τότε δια της ψήφου τους στις 7 Ιουλίου 2019 και τα βλέπουν σήμερα όλα καλά, ουδέν πρόβλημα. Όσοι αργά το κατάλαβαν, η απάντηση είναι η κλασική: «Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου» (εδώ κάλπη). Για τους περίφημους «κοψοχέρηδες»- σημερινούς και αυριανούς- ισχύει πολύ απλά το «ήθελές τα κι έπαθές τα». Ο ψηφοφόρος δεν είναι σχεδόν ποτέ άμοιρος των ευθυνών του…

Αύξηση της φτώχειας στην Ελλάδα προβλέπει η Eurostat

 

Η Eurostat είναι υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εδρεύει στο Λουξεμβούργο. Κύριο καθήκον της είναι η συλλογή και δημοσίευση στατιστικών στοιχείων που αφορούν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως εκ τούτου δεν είναι ένας οργανισμός που ελέγχεται από κάποιον αντισυστημικό φορέα.

 

Η πιο πρόσφατη πρόβλεψη που δημοσιεύθηκε αναφέρεται στην επίδραση της πανδημίας και των μέτρων που λήφθηκαν για την αντιμετώπισή της, παρουσιάζει την πρόβλεψή της για τα επίπεδα φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Eurostat αναφέρει χαρακτηριστικά:

 

Οι απώλειες στο εργασιακό εισόδημα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην άνευ προηγουμένου αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που απουσίαζαν από την εργασία ή που εργάστηκαν λιγότερες ώρες. Οι κρατικές παρεμβάσεις και η μείωση της φορολογίας που πάρθηκε προσωρινά καθώς και άλλες πολιτικές εκτάκτου ανάγκης, συνέβαλαν στην αντιστάθμιση του αντίκτυπου της κρίσης COVID-19 στο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών. Παρόλο που τα άτομα με χαμηλότερα εισοδήματα επηρεάστηκαν περισσότερο από την κρίση COVID-19, αυτά τα προσωρινά προγράμματα συνέβαλαν στην αντιστάθμιση της απώλειας του εισοδήματος.

 

Αν και στην Ε.Ε. τα επίπεδα φτώχειας δεν μεταβλήθηκαν το 2020, η κατάσταση αυτή ποικίλει ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ένωσης. Σε σύγκριση με το 2019, μεταξύ των κρατών μελών παρατηρήθηκαν αυξήσεις στο ποσοστό κινδύνου αύξησης της φτώχειας του εργατικού δυναμικού στην Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, τη Σλοβενία , τη Βουλγαρία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Σε περίπου τα μισά κράτη μέλη, το ποσοστό κινδύνου φτώχειας παρέμεινε σταθερό το 2020, ενώ μειώθηκε στην Εσθονία.

 

Πηγή: https://www.weforum.org