Ο ξενιστής της Χρυσής Αυγής

 

Η ναζιστική ακροδεξιά αναζητά «γείωση» μέσω του «αντι-εμβολιασμού». Όπως και πολλοί άλλοι.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Εξαρχής το υποψιαστήκαμε, ολοένα και περισσότερο το υποθέταμε και το ρεπορτάζ το Μάνου Φραγκιουδάκη στο News 24/7, για την τελευταία διαδήλωση των αντι-εμβολιαστών το τεκμηρίωσε. Η καταδικασμένη από την Ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά κυρίως στην συνείδηση του κόσμου, Χρυσή Αυγή αναζητά τον «ξενιστή» της στο λεγόμενο «αντι-εμβολιαστικό» κίνημα. Προκειμένου να ξαναπαίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα.

  

Τα «τρικάκια» με το όνομα του Γιάννη Λαγού και του Ηλία Κασιδιάρη στην τελευταία συγκέντρωση αυτών που αποκαλούνται «αντι-εμβολιαστές» το πιστοποιούν. Προφανώς σε ότι έχει απομείνει από τον οργανισμό της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν αυτοί που θεωρούν πως η υγειονομική κρίση του 2020 – 21 μπορεί να γίνει αφορμή για να εκχυθεί ξανά το ναζιστικό δηλητήριο. Όπως έγινε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης πριν από μία δεκαετία.

 

 Όχι πώς τα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής είναι ο μοναδικός χώρος που έχει βλέψεις. Παρούσα είναι η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, με τον πρόεδρό της να στηρίζει ολοένα και περισσότερο ανορθολογικές αντιλήψεις, προσδοκώντας να ηγεμονεύσει στο πολιτικό ακροατήριο της συνομωσιολογίας. Αυτό που διαμορφώνει η αμορφωσιά, η άγνοια και μαζί τους η φτώχεια, η ανασφάλεια και η απόγνωση.

 

Εκεί βρίσκονται -όπως πάντα- οι ακροδεξιοί θύλακοι που χρόνια ενδημούν στον χώρο της εκκλησίας. Αυτές ακριβώς οι φωνές που η Ιερά Σύνοδος δεν καταδικάζει με ευθύτητα και κατονομάζοντάς, ούτε και παίρνει παραδειγματικά μέτρα εναντίον τους. Με πλάγιους, διακριτικούς, τρόπους απευθύνονται σε αυτό το κοινό και πολιτευτές από τον ευρύτερο χώρο της «σκληρής» και «λαϊκής» δεξιάς. Δεν αντιστέκονται στον πειρασμό.

 

Όπως και στο παρελθόν όμως, έτσι και τώρα ο μεγάλος σύμμαχος όλων αυτών είναι οι κυβερνητικές πολιτικές. Αυτές που (ανεξάρτητα από την επίσημη θέση της κυβέρνησης για τον εμβολιασμό) δημιουργούν τις αντικειμενικές συνθήκες ώστε να βρίσκει γόνιμο έδαφος ο ακροδεξιός λόγος. Αυτός που πάντα «μεγαλώνει» πλάι στον νεοφιλελεύθερο δεξιό λόγο.

 

Θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού (εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων). Εμπλοκή της ασυζητητί αναγκαιότητας του εμβολιασμού με απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Υπονόμευση του ΕΣΥ πρός όφελος των ιδιωτών, που αυτόματα υποσκάπτει την εμπιστοσύνη του κόσμου προς τον κρατικό μηχανισμό. Είναι μόνον μερικές από τις πλευρές που συνιστούν τα όσα πράττει η κυβέρνηση προκειμένου έτσι να καλύψει την άρνησή της να διαμορφώσει μια πολιτική ανάσχεσης της πανδημίας με κορμό τον δημόσιο τομέα. Διαθέτοντας βέβαια τα ανάλογα κονδύλια.

 

Αυτά σε συνδυασμό με την – καθόλα λογική – ανάγκη των πολιτών να έχουν σαφή κι έγκαιρη ενημέρωση για τον εμβολιασμό. Παράλληλα με αντίστοιχη πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια. Αυτή που κάθε άλλο παρά υπηρετήθηκε από την έως τώρα συμπεριφορά των κυβερνώντων. Αντιθέτως κυριάρχησαν οι παλινωδίες και τα αντιφατικά μηνύματα και σήμερα οι προσπάθειες εκφοβισμού.

 

Στην Ελλάδα αντιεμβολιαστικό κίνημα ουσιαστικά δεν υπάρχει. Μόνον φόβος και ανασφάλεία για όσα συμβαίνουν και όσα θα συμβούν. Ο πολίτης είναι «ανοιχτός» και «έτοιμος» να ενστερνιστεί αυτή την δύσκολη περίοδο τις προτάσεις της επιστήμης. Αναγνωρίζει πως τα επιτεύγματά της είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση την παγκόσμιας πανδημίας. Ξέρει με λίγα λόγια πως η επιστήμη είναι σύμμαχός του.

 

Αυτή αλήθεια όμως «θολώνει» όταν η εμπιστοσύνη στην επιστήμη «μπουρδουκλώνεται», συνδέεται ή συγχέεται, με την κυβερνητική πολιτική. Αυτή που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να πείσει ότι λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων της κοινωνίας. Κάπου εδώ εμφανίζονται και οι «ύαινες» της ακροδεξιάς για να παίξουν το συνήθη ρόλο τους.