Μικρά παράνομα σημειώματα

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Παράξενες είναι οι μέρες των διακοπών… Οταν ξεκινούν δεν θέλεις να τελειώσουν, αλλά αφήνεσαι ενοχικά στην απόλαυσή τους. Είτε τις έχεις οργανώσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια -ξύπνημα την ώρα τάδε, πρωινό την ώρα δείνα, κολύμπι διάρκειας τόσης, φαγητό κοντά στο δείλι, τόσες μπλούζες, τόσες πετσέτες, καπέλο, αντηλιακό και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά- είτε προετοιμάζεσαι ανεπαρκώς κι αφήνεσαι στο άγνωστο. Εκείνο το υπέροχο «χωρίς πρόγραμμα», κι όπου σε βγάλουν η μέρα και ο δρόμος.

 

Εκεί γύρω στα μισά, όταν το σώμα και κυρίως το μυαλό αρχίσουν να ηρεμούν -η πλάτη δεν πονάει πια, κι ας αποκοιμιέσαι μετά το κολύμπι πάνω στα σκληρά βότσαλα, αλλά στη φιλόξενη σκιά από τα αρμυρίκια, τα πόδια σου ξεχνούν τι σημαίνει οίδημα λόγω καθιστικής ζωής και οι σκέψεις καθαρίζουν- λες: «Οι διακοπές αρχίζουν τώρα…».

 

Το τοπίο γλυκαίνει -κι ας είναι για τα μάτια πετρώδες και στέρφο όπως στις Κυκλάδες-, οι άνθρωποι χαμογελούν πιο εγκάρδια. Το φαγητό γίνεται πιο απολαυστικό και οι μέρες αρχίζουν να διαστέλλονται, μεγαλώνουν και αποκτούν νόημα. Κι ύστερα υπάρχει η μητέρα όλων, η θάλασσα, εκεί που θα αναγεννηθείς και θα επαναφορτιστείς μέχρι την επόμενη φορά, που ίσως να μην είναι και τόσο κοντά όσο θα ήθελες.

 

Κι έτσι, κάτω από το φως το ελληνικό, και παρά τη φαινομενική ανυδρία -χυμοί υπάρχουν, αλλά τρέχουν υπόγεια στη γη και υποδόρια στους ανθρώπους- καταλαβαίνεις γιατί αυτός ο τόπος είναι μαγικός, γιατί ενέπνευσε ποιητές και ζωγράφους, γιατί κάνει όλους μας ερασιτέχνες φωτογράφους -με την ετυμολογική αξία του όρου.

 

Τότε συνειδητοποιείς ότι στη ζωή δεν χρειάζεσαι πολλά -κι ας απαιτεί εκείνη από σένα τόσα, κι ας δουλεύεις σκληρά για να ζεις και το περίσσευμα είναι πάντα λειψό. Εσύ είσαι καλά κάτω από το αρμυρίκι σου, το δέρμα σου ψήνεται από το αλάτι και μυρίζει θάλασσα. Πίσω σου, ένα λευκό εκκλησάκι με γαλάζιο τρούλο και μπροστά σου η απεραντοσύνη του Αιγαίου. Δαγκώνεις ένα ώριμο ροδάκινο και τα έχεις όλα. Μια θέση στον κόσμο, εκείνα τα εκατοστά της γης που σου αντιστοιχούν και ένα κομμάτι δικού σου ουρανού.

 

Δεν ξέρεις αν αυτό σκεφτόταν ο Γιάννης Ρίτσος όταν έγραψε στη «Δοκιμασία» ότι «Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο/ κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο/ κάθε άνθρωπος/ έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του/ κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Ανοιξης μέσα στην τσέπη του».

 

Κοιτάζεις κι εσύ τη μυστική τσέπη σου -μια γωνιά στο μυαλό σου και ένα μικρό σκληρόδετο τετράδιο- και χαϊδεύεις τα σημειώματά σου.

 

Χαμογελάς μόνο με τα μάτια. Αυτά, και είσαι πλούσιος, πολύ. Αν και για λίγες ημέρες, όσες σου επιτρέπεται να φύγεις, όσες μπορείς να λείψεις. Αλλά για σένα τούτα τα λίγα είναι πολλά -και ας σου λείπουν τόσα.

 

Τότε θυμάσαι τον Οδυσσέα Ελύτη και τον «Μικρό Ναυτίλο». Εκείνο το σημείο όπου μετρά τα υπάρχοντά του στην κασέλα, πλάι στο κρεβάτι όπου κοιμάται γυμνός, «ανάμεσα σε δυο ντρίλινα σεντόνια»: «Δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Εχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο».

 

«Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο», σου θυμίζει. Και συ που πάντα τρέχεις πίσω από κάτι φοβάσαι να το πιστέψεις -αλήθεια γιατί αυτός ο φόβος; Αλλά κάτω από αυτόν τον ουρανό, ένα ταβάνι με όριο το άπειρο και σκιά από τα γεμάτα λέπια φύλλα ενός δέντρου που αγαπά τη θάλασσα, ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Εστω σήμερα, έστω τώρα, σε ένα νησάκι, κάπου στο Αιγαίο. Και ας ξέρεις πως θα επιστρέψεις σε χρόνους που συστέλλονται και σε υποχρεώσεις που μεγαλώνουν.

 

Ομως τώρα είσαι εδώ κι ο τζίτζικας επαναλαμβανόμενα σου λέει ότι είναι ωραίο να απολαύσεις λίγη τεμπελιά.

 

archkatsoura@yahoo.gr