Ξεπέρασαν τα πέντε εκατομμύρια οι θάνατοι παγκοσμίως από τον covid 19

 

Περίπου πέντε θάνατοι το λεπτό παγκοσμίως καταγράφηκαν σε καθημερινή βάση την τελευταία εβδομάδα.

 

Οι θάνατοι σε όλο τον κόσμο που συνδέονται με την COVID-19 ξεπέρασαν χθες Παρασκευή τα 5 εκατομμύρια, σύμφωνα με καταμέτρηση του Reuters, με τους ανεμβολίαστους να είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι στην επιθετική παραλλαγή Δέλτα.

 

Περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους στον κόσμο δεν έχουν ακόμη λάβει έστω μία δόση εμβολίου κατά της COVID-19, σύμφωνα με το Our World in Data.

 

Πέρασε λίγο πάνω από ένας χρόνος για να φθάσουν οι θάνατοι που συνδέονταν με την COVID-19 τα 2,5 εκατ., ενώ οι επόμενοι 2,5 εκατ. θάνατοι καταγράφηκαν σε κάτι λιγότερο από οκτώ μήνες, σύμφωνα πάντα με ανάλυση του Reuters. Περισσότεροι από τους μισούς των συνολικών θανάτων σε όλο τον κόσμο που καταγράφονται κατά μέσο όρο σε διάστημα επτά ημερών συμβαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Ρωσία, στη Βραζιλία, στο Μεξικό και στην Ινδία.

 

Παγκοσμίως ένας μέσος όρος 8.000 θανάτων καταγραφόταν καθημερινά την τελευταία εβδομάδα, ή περίπου πέντε θάνατοι το λεπτό. Ωστόσο το παγκόσμιο ποσοστό των θανάτων έχει επιβραδυνθεί τις τελευταίες εβδομάδες.

 

Το AFP σημειώνει ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά, λαμβάνοντας υπόψη την υπερβάλλουσα θνησιμότητα που συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την COVID-19, ότι ο απολογισμός της πανδημίας μπορεί να είναι δύο έως τρεις φορές υψηλότερος.   

πηγή 

«Ναυαγός» στη θαλάσσια πολιτική της κυβέρνησης, το μεταφορικό ισοδύναμο της Κρήτης

 

 γράφει ο Γιώργος Λογιάδης*

 

 

Χωρίς την αποκατάσταση της αδικίας που υφίσταται η Κρήτη εξαιτίας του μεταφορικού ισοδύναμου, νησιωτική πολιτική στη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει. Το σχέδιο νόμου του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής που αναφέρεται στην κύρωση κώδικα για την ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική στον νησιωτικό χώρο και γενικούς όρους υλοποίησης του μεταφορικού ισοδύναμου δυστυχώς μπάζει νερά!

 

Ο υπουργός Γιάννης Πλακιωτάκης, που είναι Κρητικός, γνωρίζει πολύ καλά το θέμα, αλλά κωφεύει και δεν ακούει… τους προέδρους των αγροτικών συλλόγων που φωνάζουν ότι οι αγρότες καθυστερούν να πάρουν τα χρήματά τους και δεν μπορούν να ζήσουν.

 

Για τους πολίτες της Κρήτης δεν ισχύουν για τη μετάβασή τους στην ηπειρωτική χώρα οι ενισχύσεις που έχουν οι υπόλοιποι νησιώτες. Ετσι επιβαρύνεται και τιμωρείται η Κρήτη.

 

 

Περαιτέρω όσον αφορά το κομβικό σημείο κάθε οικονομίας, αυτό του τομέα των καυσίμων, στην Κρήτη πάλι δεν ισχύει ό,τι ισχύει και στα υπόλοιπα νησιά με το μεταφορικό ισοδύναμο. Τα καύσιμα στην Κρήτη είναι πολύ ακριβότερα από ό,τι στα άλλα νησιά, πράγμα που επιβαρύνει το κόστος και την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής προϊόντων και τη βιωσιμότητα της κοινωνίας.

 

Το άλλο θέμα σχετικά με το μεταφορικό ισοδύναμο πέρα από τα προϊόντα είναι το κόστος εισιτηρίων και μεταφοράς και για τους ίδιους τους πολίτες της Κρήτης και τις οικογένειές τους. Και σε αυτό το σημείο επιβαρύνονται περισσότερο σε σχέση με τους άλλους νησιώτες, θέματα που έχουμε αναδείξει με πλείστες καταθέσεις ερωτήσεών μας.

 

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όπως και οι προηγούμενες δεν έκαναν ουσιαστικά τίποτα για το θέμα. Για ποια ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική μιλάμε όταν τα λιμάνια μας και όλοι η δημόσια περιουσία έχουν εκχωρηθεί στην τρόικα; Τα εκσυγχρονίζει ο Ελληνας φορολογούμενος και τα ξεπουλάει το υπερταμείο.

 

Υπενθυμίζεται ότι πριν από μερικά χρόνια καταργήθηκε η προστασία των παραμεθόριων περιοχών. Στη συνέχεια απαξιώνονται διαχρονικά τα αγροτικά μας προϊόντα με αποτέλεσμα να ξεπουλιούνται τα πάντα. Στοχευμένη και σχεδιασμένη η πλήρης καταστροφή. Και η ιστορία αυτή καλά κρατεί και έτσι συνεχίζεται. Το πρόσφατο νομοσχέδιο αποτελεί κωδικοποίηση υφιστάμενων διατάξεων.

 

Με κάθε όμως κίνηση προς την ψηφιακή διακυβέρνηση, όλα εν τέλει δένουν αρμονικά και ωραία με την ανεξάρτητη από τη δημοκρατία μας αλλά πλήρως εξαρτημένη από την τρόικα ΑΑΔΕ. Στη σημερινή ψηφιακή εποχή, το κομβικό σημείο για το ΜέΡΑ25 είναι σε ποιον ανήκει αυτή η πλατφόρμα, η οποία περιέχει πολύ ευαίσθητες πληροφορίες και δεδομένα. Τίνος ιδιοκτησία είναι το λογισμικό αυτής; Κανείς δεν γνωρίζει ποια ξένη εταιρεία μπορεί με ένα κουμπί να επέμβει στο φορολογικό μας λογισμικό. Στην ψηφιακή εποχή αυτό αποτελεί για το ΜέΡΑ25 μέγιστο κίνδυνο και πλήρη εξάρτηση έξωθεν.

 

Και οι τρεις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ., Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ που έχουν υπογράψει μνημόνια, αποδεχόμενες τα δυσβάσταχτα και καταστροφικά πρωτογενή πλεονάσματα, έχουν επιβάλει τεράστια υπερφορολόγηση, άμεση και έμμεση. Με τον τρόπο αυτό υποδαυλίζονται η παραοικονομία, τα αθεώρητα τιμολόγια και η μαύρη εργασία. Ολα αυτά τα γνωρίζει καλά η κυβέρνηση αλλά δεν κάνει τίποτα.

 

Η κοινωνία και η οικονομία οδηγούνται στην καταστροφή και στο ξεπούλημα των λιμανιών, της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας, για να έρθουν οι τεράστιες εταιρείες να αγοράσουν και να εκμεταλλευτούν τα πάντα.

 

Το ΜέΡΑ25 τονίζει ως μοναδική πλέον λύση τη ρήξη, το «όχι», το βέτο, όπως έχει θεσπιστεί και ισχύει εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρέπει η Ε.Ε. να μετεξελιχθεί άμεσα σε μια δημοκρατική ομοσπονδία των λαών, αλλιώς τελειώσαμε όλοι μαζί. Γι’ αυτό ακριβώς ιδρύθηκε και αγωνίζεται το πανευρωπαϊκό μας κίνημα, το DIEM25.

 

Είμαστε αντίθετοι σε ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και υποδομών, όπως ισχύει και στη Γερμανία, σε εξορύξεις υδρογονανθράκων, σε λογισμικά που δεν ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο και πίσω από αυτά είναι η ΑΑΔΕ και η τρόικα. Και τονίζουμε την ανάγκη οριοθέτησης ΑΟΖ για την εγκατάσταση πλωτών ανεμογεννητριών και όχι χερσαίων, όπως έχει γίνει στον αρχαιολογικό χώρο της Ιεράπετρας ή το τεράστιο αιολικό πάρκο Σητείας.

 

Η πρότασή μας ως ΜέΡΑ25 αναφορικά με την ακτοπλοϊκή διασύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα και μεταξύ τους συνοψίζεται στο εξής: δημόσιος κοινωφελής φορέας ακτοπλοΐας για τη διασύνδεση των νησιών!

 

Οι νησιώτες δικαιούνται δημόσιο φορέα ακτοπλοΐας με δημόσιο στόλο, ο οποίος σε συνδυασμό με την αναβάθμιση –των λιμενικών υποδομών– θα χρηματοδοτηθεί μέσα από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Θα χρηματοδοτηθεί για τη διασύνδεση των νησιών μεταξύ τους και των νησιών με το κέντρο, ώστε άνθρωποι και εμπορεύματα να μετακινούνται απρόσκοπτα και σε καθημερινή βάση με κοστολογημένη τη μετακίνησή τους με χιλιομετρικά κριτήρια αντίστοιχα αυτών της ηπειρωτικής χώρας. Η δημόσια ακτοπλοΐα πρέπει να λειτουργήσει ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό με έμφαση στα ακριτικά και στα μικρά νησιά, ενδομετακίνησης των νησιωτών από νησί σε νησί, ενδομεταφοράς των αγαθών από νησί σε νησί, ενίσχυσης της παρουσίας, ανάπτυξης και ευημερίας ειδικά στο Αιγαίο.

 

* βουλευτής Ν. Ηρακλείου ΜέΡΑ25

  

"Ινδιάνος" είναι, χώστον μέσα. Θα τιμωρηθεί κάποιος;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτοί που αποφασίζουν (ανακριτής και εισαγγελέας) συνήθως βασίζονται σε στοιχεία που τους προσκομίζει η Αστυνομία. Κι αν στην υπόθεση εμπλέκονται αστυνομικοί ή έχει προσλάβει πολιτικό χαρακτήρα, λόγω ασύδοτης συμπεριφοράς αστυνομικών, τότε η Αστυνομία κάνει το παν για να βρει εξιλαστήριο θύμα. Κι αν δεν το βρει, βρίσκει κάποιον τρίτο για να μαρτυρήσει εναντίον του. Και με μια τέτοια μαρτυρία το θύμα μπορεί να περάσει έξι μήνες στη φυλακή, χωρίς να υπάρχει καμία σοβαρή ένδειξη ότι εμπλέκεται σ’ αυτό που το κατηγορούν.

 

 

Η περίπτωση του Ινδιάνου είναι μια τέτοια περίπτωση. Το όλο σκηνικό, που στήθηκε γύρω του, παραπέμπει σε στημένη υπόθεση. Έχει σχέση με τα επεισόδια που έγιναν τον περασμένο Μάρτιο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, όταν αστυνομικοί καταγράφηκαν από πολίτες να ξυλοκοπούν αγρίως έναν νέο άνθρωπο. Οι ισχυρισμοί, που πρόβαλαν εκ των υστέρων ότι τους είχε επιτεθεί νωρίτερα μαζί με άλλους, δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ. Το αναγνώρισε επισήμως η ηγεσία του Σώματος, θέτοντας σε διαθεσιμότητα τον επικεφαλής της ομάδας που ξυλοκόπησε τον πολίτη.

 

Οι αστυνομικοί έπρεπε να βρουν οπωσδήποτε κάποιο άλλοθι. Και κατασκεύασαν έναν ένοχο -συνήθης τακτική άλλωστε- στο πρόσωπο του «Ινδιάνου». Με μοναδικό στοιχείο την κατάθεση ενός συγγενικού του προσώπου εντελώς αναξιόπιστου. Ο ίδιος παρουσίασε και ατράνταχτο άλλοθι. Αλλά η ανακρίτρια δεν έλαβε τίποτα από αυτά υπόψη. Και, παρά την αντίθετη άποψη του εισαγγελέα, αρνήθηκε να άρει την «προσωρινή κράτησή του». Κι επειδή οι λέξεις συχνά χάνουν τον νόημά τους, το «προσωρινό» εδώ σήμαινε εφτά μήνες στη φυλακή. Μέχρι να έρθει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών και να πει ότι έγινε λάθος, δεν αξιολογήθηκαν σωστά τα στοιχεία και να αφεθεί ελεύθερος ο άνθρωπος.

 

Τώρα προκύπτουν ορισμένα ερωτηματικά:

 

Πρώτον, πώς γίνεται τον Μάρτιο να φυλακίζεται ο «ένοχος» και τον Σεπτέμβριο να αποφυλακίζεται με τα ίδια στοιχεία;

 

Δεύτερον, γιατί χρειάζεται εφτά μήνες το αρμόδιο συμβούλιο προκειμένου να αποφανθεί για τέτοιες περιπτώσεις;

 

Τρίτον, θα τιμωρηθεί κάποιος γι’ αυτήν την αναίτια προφυλάκιση, ώστε στο μέλλον δικαστές και εισαγγελείς να βασανίζουν περισσότερο τα στοιχεία πριν στείλουν κάποιον στη φυλακή; Και

 

Τέταρτον, αλήθεια το ελληνικό κράτος δεν θα έπρεπε να αποζημιώνει όσους υφίστανται τόσο άδικη μεταχείριση;

 

Κάποια στιγμή κάποια απάντηση πρέπει να δοθεί. Αλλιώς θα παγιωθεί αυτό που έχει γράψει ο αρχαίος Πλάτων: «Η δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού...».

Το τίμημα της γαλλικής προστασίας

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Το ελληνογαλλικό φλερτ, το οποίο την περασμένη Τρίτη στο Παρίσι κατέληξε στην υπογραφή μιας Συμφωνίας Στρατηγικής Συνεργασίας, κατά πολύ ευρύτερης από τη συμφωνία για την απόκτηση γαλλικών φρεγατών, έχει μια ιστορία η οποία ξεκινά πριν από το 2018.

 

Παρά τη σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ των δύο χωρών, το φλερτ δεν κατέληξε σε «σχέση» νωρίτερα για τρεις λόγους:

 

Οι ΗΠΑ δεν είχαν ξεκινήσει την απαγκίστρωσή τους από τη Μέση Ανατολή ώστε να επιτρέψουν την υλοποίηση των γαλλικών φιλοδοξιών για ευρύτερο περιφερειακό ρόλο στη Μεσόγειο.

Δεδομένου του αμερικανικού ενδιαφέροντος για την περιοχή, οι εξοπλισμοί των συμμαχικών χωρών, όπως της Ελλάδας, αποτελούσε «bonus» στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία, το οποίο η Ουάσιγκτον είχε τον τρόπο να εξασφαλίσει.

Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είχε γίνει ακόμη το ενοχλητικό «χαλίκι» στο παπούτσι της Γαλλίας.

Συζήτηση από το 2018

Πάντως οι ελληνογαλλικές συζητήσεις για εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού είχαν ξεκινήσει πριν από το 2018, όπως είχε αποκαλύψει με μια «αφελή» δήλωση, τον Απρίλιο του 2018, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης.

 

 

Είχε αποκαλύψει ότι μέχρι το καλοκαίρι η Ελλάδα θα είχε μισθώσει δύο γαλλικές φρεγάτες τύπου Fremm και θα προχωρούσε στην υλοποίηση μιας συμφωνίας με τη Γαλλία για την προμήθεια δύο ακόμη σύγχρονων φρεγατών τύπου Belh@rra, σαν αυτές που θα προμηθευτεί το Π.Ν. το 2025, όπως συμφώνησαν Μητσοτάκης και Μακρόν.

Τα εμπόδια που συνάντησε τότε, το 2018, η προώθηση της ελληνογαλλικής εξοπλιστικής συμφωνίας προήλθαν από την αμερικανική πίεση, η οποία εκδηλώθηκε και με τις αντιδράσεις του τότε υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου, ο οποίος «πόνταρε» στο αμερικανικό «άλογο».

 

 

Τότε κορυφωνόταν και η ελληνοαμερικανική συζήτηση για τη συμφωνία για τις βάσεις. Πρόκειται για τη συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η Ν.Δ. όταν ανέλαβε την εξουσία και η οποία μετατρέπει το έδαφος της χώρας σε δυνάμει αμερικανική βάση. Αυτήν ακριβώς τη συμφωνία πρόκειται να ανανεώσει στις 14 Οκτωβρίου για πέντε χρόνια ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Δένδιας κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον.

 

Αμοιβαία δέσμευση

Παρά τις παραχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) στους Αμερικανούς με τη συμφωνία για τις βάσεις, η Ουάσιγκτον αρνήθηκε την ανάληψη οποιασδήποτε υποχρέωσης ανάμειξης σε περίπτωση ξεσπάσματος ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Αυτό ήταν και το πρόσχημα των ελληνικών κυβερνήσεων για να επιθυμούν η εν λόγω συμφωνία να ανανεώνεται κάθε χρόνο και όχι ανά πενταετία όπως επιθυμούν οι ΗΠΑ.

  

 

Η επικείμενη ανανέωση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για πέντε έτη μπορεί να πει κάποιος ότι αποτελεί το ελληνικό αντάλλαγμα στην Ουάσιγκτον, που «επέτρεψε» στην ελληνική κυβέρνηση να προσφέρει το εξοπλιστικό πρόγραμμα του πολεμικού ναυτικού στη Γαλλία, η οποία, στο πλαίσιο της ελληνογαλλικής στρατηγικής συνεργασίας που υπογράφτηκε, αναλαμβάνει βάρη που οι ΗΠΑ με επιμέλεια είχαν αρνηθεί.

 

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 2 της εν λόγω ελληνογαλλικής συμφωνίας αναφέρεται:

«Τα μέρη (Ελλάδα και Γαλλία) παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

 

 

Σύμφωνα με την ανάγνωση που κάνει η ελληνική πλευρά στο εν λόγω άρθρο, το Παρίσι δεσμεύεται να εμπλακεί στο πλευρό της Ελλάδας σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση. Το ίδιο, ωστόσο, ισχύει και αντίστροφα…

 

Οι ΗΠΑ πάνε… Κίνα

Για να εξελιχθεί σε «γάμο» το ελληνογαλλικό φλερτ ήταν απαραίτητο να αρχίσει να υλοποιείται η αμερικανική απαγκίστρωση από την περιοχή και η επικέντρωση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στη Νότια Σινική Θάλασσα και την Κίνα.

 

 

Οι Αμερικανοί προφανώς δεν αποχωρούν άτακτα από την περιοχή. Με την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις έχουν τη δυνατότητα να αναδιπλωθούν και να μεταφέρουν σταδιακά από την «εχθρική» Τουρκία κρίσιμο ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές σε καίρια σημεία (Κρήτη, Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Θράκη) του ελληνικού εδάφους, εξασφαλίζοντας τον έλεγχο στρατηγικών τους αντιπάλων, όπως η Ρωσία.

 

 

Κομβικό σημείο, το οποίο έδωσε το σύνθημα για την αμερικανική αναδίπλωση και τις ανακατατάξεις στην περιοχή, όπως αυτές που περιγράφονται στην ελληνογαλλική στρατηγική συμφωνία, ήταν η αιφνίδια ανακοίνωση της Ουάσιγκτον για τη στρατηγική συμφωνία που σύναψε με Βρετανία και Αυστραλία (AUKUS).

 

 

H AUKUS (η οποία εκτός των άλλων κόστισε στη γαλλική πολεμική βιομηχανία πάνω από 50 δισ. με την ακύρωση συμβολαίων από την Αυστραλία για την προμήθεια 12 συμβατικών υποβρυχίων) περιγράφει την αμερικανική επιλογή να «αναθέσει έργο» επόπτευσης της περιοχής σε μια περιφερειακή δύναμη – τη Γαλλία – που είναι διατεθειμένη να το αναλάβει.

 

Ένα μεγάλο όφελος και δύο “σκιές”

Κοιτάζοντας αυτό το μεγάλο παιχνίδι θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Ελλάδα:

 

Εξασφαλίζει (το 2025) το καθ’ ομολογία των ειδικών πληρέστερο πολεμικό πλοίο, που μαζί με τα επίσης γαλλικά αεροσκάφη Rafale αποκαθιστούν σε μεγάλο βαθμό την ισορροπία στο ελληνοτουρκικό ισοζύγιο ισχύος

Ανακουφίζεται από τη σαφή δέσμευση εμπλοκής σε ελληνοτουρκική σύγκρουση που αναλαμβάνουν οι Γάλλοι.

Εκτός αυτών των δύο προφανών θετικών εξελίξεων που αναφέραμε πιο πάνω, υπάρχουν και κάποιες διόλου ασήμαντες σκιές:

● Η συμφωνία για τα εξοπλιστικά του πολεμικού ναυτικού (με τις Belh@rra) όπως και αυτή της πολεμικής αεροπορίας (με τα Rafale) δεν προσθέτει το παραμικρό στην προσπάθεια ανάπτυξης εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, γεγονός που διαιωνίζει την ομηρεία στους προμηθευτές.

● Η χώρα, εκτός από γη και ύδωρ που έδωσε στους Αμερικανούς με τη συμφωνία για τις βάσεις που διαπραγματεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η Ν.Δ., δένεται με ενυπόγραφη δέσμευση συνδρομής πίσω και από το άρμα των γαλλικών γεωπολιτικών φιλοδοξιών, οι οποίες, εκτός της Μεσογείου, εκτείνονται με εμπλοκές και στην αφρικανική ήπειρο.

● Παρά τη μελλοντική ενίσχυση πολεμικού ναυτικού και αεροπορίας με αξιόπιστα γαλλικά όπλα, η Ελλάδα αυτήν ακριβώς την περίοδο (μεσοδιάστημα), όπου το σύστημα ασφάλειας στην περιοχή αναζητά τη νέα του ισορροπία, παραμένει «γυμνή» μπροστά στην τουρκική απειλή και εξαρτημένη απόλυτα από την καλή θέληση των προστατών της (Αμερικάνων και Γάλλων), τους οποίους ήδη πληρώνει προκαταβολικά και πανάκριβα…

ΥΓ.: Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πόσο επικίνδυνο είναι ένα μεσοδιάστημα μέσα στο οποίο διαμορφώνεται μια νέα ισορροπία στο διεθνές σύστημα…

ΔΕΗ και ΔΕΔΔΗΕ στο έλεος της διεθνούς κερδοσκοπίας

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

 

Τόσο η πώληση του 49% του ΔΕΔΔΗΕ όσο και η απώλεια του ελέγχου του δημοσίου στη ΔΕΗ μέσω Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου ισοδυναμούν με πολλά περισσότερα πράγματα από μια απλή ιδιωτικοποίηση. Και οι δύο εξελίξεις από κοινού εισάγουν τον κλάδο της ελληνικής ενέργειας στην πρώτη θέση της διεθνούς άγριας κερδοσκοπίας, παραδίδοντας εκατομμύρια καταναλωτές αλλά και το οικονομικό μέλλον της χώρας στο έλεος κεφαλαίων που δρουν για έναν και μόνο σκοπό: το μεγάλο κέρδος! Η άλλη όψη της πώλησης ΔΕΗ και ΔΕΔΔΗΕ είναι τιμολόγια στα ύψη και επενδύσεις στα Τάρταρα.

 

Η απόφαση Αύξησης του Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ) της ΔΕΗ κατά 750 εκ. ευρώ που θα πραγματοποιηθεί με ιδιωτική τοποθέτηση εκτός Ελλάδας και αποκλεισμό του δικαιώματος προτίμησης για τους σημερινούς μετόχους, ισοδυναμώντας έτσι με ιδιωτικοποίηση (η πρώτη μάλιστα ιδιωτικοποίηση που δεν θα φέρει ούτε 1 ευρώ στα κρατικά ταμεία!), δικαιολογήθηκε στο όνομα της υλοποίησης του επενδυτικού της προγράμματος.

 

 

Την τελευταία διετία οι συνθήκες δανεισμού στην αγορά, λόγω των αρνητικών επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι τόσο ευνοϊκές που τέτοια πλημμυρίδα ρευστού, υπό την μορφή πιστωτικού χρήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ άλλοτε. Επιπλέον, επενδυτικά σχέδια σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας χρηματοδοτούνται αδρά από πλήθος πηγών, που ξεκινούν από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και φτάνουν μέχρι τα πράσινα ομόλογα που εκδίδονται μαζικά στην αγορά, σε βαθμό να έχει δημιουργηθεί φούσκα. Γιατί άραγε η ΔΕΗ δεν προσέφυγε σε αυτές τις πηγές που θα αξιοποιούσε κι οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία του κλάδου για εύρεση κεφαλαίων;

 

Επιτόκια ευρώ

 

 

Γιατί επίσης δεν αξιοποιεί τα κέρδη της; Το πρώτο εξάμηνο του 2021 τα καθαρά κέρδη έφτασαν τα 27 εκ. ευρώ και τα προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων κέρδη (EBITDA) έφτασαν τα 434 εκ. Κερδοφόρα επίσης ήταν και η χρήση του 2020, με τα καθαρά να φτάνουν τα 35 εκ. ευρώ και τα EBITDA τα 820 εκ.

 

Η ιδιωτικοποίηση δικαιολογήθηκε επίσης, στο όνομα της «επέκτασής της ΔΕΗ σε γειτονικές αγορές στη Νοτιοανατολική Ευρώπη προκειμένου να επωφεληθεί από ευκαιρίες ανάπτυξης στην περιοχή». Η πώλησή της ΔΕΗ σε διεθνή κερδοσκοπικά ταμεία με στόχο τη διείσδυση της στις αγορές ενέργειας της Αλβανίας ή της Βόρειας Μακεδονίας μετατρέπει όλον τον κόσμο και την περιοχή μας σε καζίνο. Αν ήθελε η ΔΕΗ να μεταφέρει την τεχνογνωσία της στην ενεργειακή εταιρεία μιας γειτονικής χώρας για να αυξήσει την παραγωγή της ή να μειώσει τα κόστη της θα ήταν μια κίνηση αμοιβαία επωφελής. Το να πουλάει μετοχές της η ΔΕΗ σε ένα κεφάλαιο του Λουξεμβούργου για να αποκτήσει μετοχές σε μια εταιρεία της Β. Μακεδονίας αν κάπου παραπέμπει είναι σε αρπαχτές και γενικευμένη χρηματιστικοποίηση ενός κοινωνικού αγαθού όπως είναι η ενέργεια. Όσο για το δέλεαρ της ανόδου της τιμής της μετοχής της ΔΕΗ μέσω τέτοιων αγοραπωλησιών αφορά αποκλειστικά και μόνο τους αλογομούρηδες του χρηματιστηρίου, που κι αυτοί μάλιστα βγήκαν χαμένοι από τα παιχνίδια που έστησε η διοίκηση της ΔΕΗ με τους κυβερνητικούς γύρω από την ΔΕΗ.

 

 

 

Αρκεί μια ματιά στην τιμή της μετοχής που σε μία εβδομάδα μειώθηκε κατά 20%, από 10 ευρώ σε 8! Αποτέλεσμα της κατρακύλας της χρηματιστηριακής τιμής της ΔΕΗ ήταν και μια ανάλογη συρρίκνωση της κεφαλαιοποίησής της, κατά 20%!

 

Τιμή μετοχής ΔΕΗ

 

 

Αν η αντίδραση της αγοράς, την οποία εξυμνεί η κυβέρνηση, αποτελούσε κριτήριο για τις αποφάσεις της τότε έπρεπε να συμπεράνει ότι η αγορά απορρίπτει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Ακόμη κι αν απαλείψουμε από την πορεία της μετοχής την επίδραση που προκάλεσε η εσωτερική πληροφόρηση, πιθανά αυτό το συμπέρασμα να μην απέχει από την πραγματικότητα. Περνώντας η ΔΕΗ σε διεθνείς κολοσσούς όλο και συχνότερα θα γίνεται όργανο στα δικά τους χρηματιστηριακά παιχνίδια, στερώντας την εγχώρια μαφία του «έξυπνου χρήματος» από μια ασφαλή πηγή κερδών.

 

Σε ό,τι αφορά καθησυχαστικές δηλώσεις ότι «το ελληνικό δημόσιο θα παραμείνει βασικός ρυθμιστής στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων με δικαιώματα καταστατικής μειοψηφίας – τη λεγόμενη “χρυσή μετοχή”», στερούνται ουσίας. Ο ρόλος του δημοσίου θα είχε περιεχόμενο αν το κράτος μέσω της ΔΕΗ μπορούσε να επιβάλει δράσεις προς όφελος των καταναλωτών. Μέχρι στιγμής όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο. Η ενσωμάτωση, για παράδειγμα, στις 5 Αυγούστου και από την ΔΕΗ της ρήτρας χονδρεμπορικής τιμής που συνδέει την τιμή της κιλοβατώρας με την προημερήσια αγορά του χρηματιστηρίου ενέργειας κι αποχαιρετά την σταθερή τιμή της κιλοβατώρας ήταν μια απόφαση προς όφελος των ιδιωτών παρόχων.

 

 

 

Μέχρι τις 4 Αυγούστου υπήρχε ένας πολύ σοβαρός λόγος για να απορρίψει ο κάθε καταναλωτής τις προσφορές των ιδιωτών: η εκ των προτέρων γνωστή τιμή της κιλοβατώρας. Η συμπόρευση της ΔΕΗ με τις επιλογές των ιδιωτών δείχνει ότι το δημόσιο ακόμη κι εκεί που μπορεί δεν παρεμβαίνει ώστε να ρυθμίσει την αγορά προς όφελος των καταναλωτών, αλλά αναπαράγει τις πρακτικές τους εξαλείφοντας δυνατότητες που δημιουργούσε ο ανταγωνισμός. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αυτά τα δικαιώματα που παρέχει η καταστατική μειοψηφία δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του καταναλωτή, γιατί αν κάτι ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν είναι η εξασφάλιση φθηνής ενέργειας για τον λαό, αλλά υψηλών αποδόσεων κεφαλαίων για τους διεθνείς επενδυτές…

 

Ωστόσο, η ΔΕΗ πράγματι τον τελευταίο χρόνο έχει επιστρατεύσει ένα μωσαϊκό παρεμβάσεων ώστε από τις συνεχείς ανατιμήσεις μόνο ένα μέρος τους να φτάσει στα τιμολόγια. Αν η πλειοψηφία των μετόχων είναι ιδιώτες, πώς θα ψηφίζονται μέτρα τα οποία θα περιορίζουν την κερδοφορία της εταιρείας και θα μειώνουν την απόδοση των κεφαλαίων που αποτελεί το κριτήριο με το οποίο λαμβάνεται κάθε απόφαση…

 

Η σημασία που έχει ακόμη και σήμερα η κερδοφορία υπό οποιοδήποτε κόστος φάνηκε πεντακάθαρα στην πώληση από την ΔΕΗ του 49% του ΔΕΔΔΗΕ. Καμιά από τις τέσσερις δεσμευτικές προσφορές που κατατέθηκαν (KKR με έδρα τις ΗΠΑ, CVC Capital Partners με έδρα το Λουξεμβούργο, First Sentier ιαπωνικής ιδιοκτησίας και ο όμιλος Macquarie από την Αυστραλία που τελικά αναδείχτηκε σε πλειοδότη) δεν προερχόταν από ενεργειακή εταιρεία που ειδικεύεται στα δίκτυα. Άσχετο, αλλά ο ΔΕΔΔΗΕ, ως Διαχειριστής του Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας, έχει υπό την κατοχή του καλώδια μήκους 240.000 χιλιομέτρων και σχεδόν 8 εκατομμύρια πελάτες. Οι πελάτες του δε έχουν ένα χαρακτηριστικό που θα το ζήλευαν χιλιάδες εταιρείες οι οποίες θέλοντας και (κυρίως) μη λειτουργούν σε καθεστώς ανταγωνισμού: δεν διαθέτουν καμία άλλη επιλογή καθώς το δίκτυο ηλεκτρισμού είναι φυσικό μονοπώλιο. Έτσι, ο κάθε πολίτης ή επιχείρηση της χώρας υποχρεούται να είναι πελάτης του ΔΕΔΔΗΕ.

 

 https://twitter.com/DEI_GR/status/1436676419552219140?s=20

 

Η κυβέρνηση θεώρησε μεγάλη επιτυχία την πώληση του ΔΕΔΔΗΕ στο αυστραλιανό κεφάλαιο Macquarie. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απόφαση που στρέφεται ενάντια όχι μόνο στην ευημερία της κοινωνίας, αλλά ακόμη και στην ποιότητα των υποδομών πάνω στις οποίες στηρίζεται η αναπαραγωγή του ελληνικού καπιταλισμού. Η ιδιωτικοποίηση θα αποδειχθεί καταστροφική όχι απλώς και μόνον επειδή τον έλεγχο του ΔΕΔΔΗΕ μετά τις 19 Οκτωβρίου θα έχει πλέον ένας ιδιώτης, αλλά επειδή θα τον αποκτήσει η Macquarie, μέσω της πρωτοεμφανιζόμενης θυγατρικής της, Spear WTE Investments  Sarl, που ανήκει στον όμιλο MIRA (Macquarie Infrastructure and Real Assets Group)!

  

Ο συγκεκριμένος πολυεθνικός όμιλος που ιδρύθηκε το 1969 στην Αυστραλία και πήρε την πρώτη του άδεια άσκησης τραπεζικών εργασιών το 1985 δεν είναι ένας ακόμη διαχειριστής κεφαλαίων από τους άπειρους που θησαυρίζουν ασκώντας την εκμετάλλευση μονοπωλιακών κρατικών υποδομών σε βάρος των πολιτών. Έχει οδηγήσει την χρηματοοικονομική μηχανική σε τόσο υψηλά επίπεδα ώστε το «μοντέλο Macquarie» θεωρείται παγκόσμια πρωτοτυπία και καινοτομία με τη χειρότερη προφανώς έννοια του όρου: αυτήν που αποκαλύφθηκε για παράδειγμα το 2008 όταν στις ΗΠΑ κατέρρευσε η αγορά δομημένων ομολόγων.

  

Η πρώτη ερώτηση που θέτει κάθε σχετικός γνώστης της αγοράς είναι αν ο συγκεκριμένος διαχειριστής κεφαλαίων φημίζεται για μακροχρόνιες επενδύσεις ή απλώς αυξάνει την τιμή του αποκτήματός του και την μεταπουλάει προκειμένου να εισπράξει κέρδη. Εδώ η απάντηση ξαφνιάζει γιατί η Macquarie, όχι, δεν φημίζεται για τις βραχυχρόνιες τοποθετήσεις της. Το μυστικό της βρίσκεται στον δαιδαλώδη όμιλο που έχει δημιουργήσει εντός του οποίου πραγματοποιούνται εξαιρετικά σύνθετες αγοραπωλησίες, οι οποίες λόγω της πολυπλοκότητάς τους περνούν κάτω από το ραντάρ ακόμη και του πιο έμπειρου ελεγκτή, απλώς και μόνον επειδή χρησιμοποιεί προηγμένα εργαλεία και μια ατελείωτη σειρά θυγατρικών είτε παλιών και εξειδικευμένων, είτε νέων που δημιουργεί για να διεκπεραιώσει μια αγοραπωλησία ή συμβουλευτικές υπηρεσίες.

 

 

 

Ας δούμε τι έχει γραφτεί για τον ελέφαντα της Macquarie που στρογγυλοκάθισε στο δωμάτιο με το σπουδαιότερο ίσως περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει η Ελλάδα.

 

 

 

«Το μοντέλο της  Macquarie περιλαμβάνει την αγορά μιας εταιρείας ή υποδομής χρησιμοποιώντας δικά τους χρήματα. Μετά την αναδιάρθρωση, το περιουσιακό στοιχείο πουλιόταν σε ένα συνδεδεμένο κεφάλαιο, το οποίο διοικείται από τη τράπεζα. Τα κεφάλαια, εισηγμένα στο χρηματιστήριο ή όχι, χρησιμοποιούσαν ένα συνδυασμό  μετοχών που έχουν συγκεντρωθεί από μεμονωμένους και θεσμικούς επενδυτές και χρέη από τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν το περιουσιακό στοιχείο… Η συνήθης διαδικασία ήταν οι τραπεζίτες της Macquarie να βρίσκουν τα πρότζεκτς, έπειτα συμβούλευαν για τη συναλλαγή, χρεώνοντας αμοιβές γύρω στο 1% της αξίας.

  

Η Macquarie τότε πουλούσε το πρότζεκτ σε ένα κεφάλαιο στην τιμή που πλήρωσε για το περιουσιακό στοιχείο. Η Macquarie χρέωνε αμοιβές για την εύρεση χρημάτων για τα κεφάλαια. Χρέωνε αμοιβές για τη διαχείριση των κεφαλαίων, συνήθως 1-2% κι επιπλέον μια αμοιβή για τις επιδόσεις 20%. Η Macquarie συμβούλευε την εταιρεία που ήλεγχε το κεφάλαιο και συγκέντρωνε χρήματα γι’ αυτούς. Η τράπεζα συμβούλευε τα κεφάλαια για τις πωλήσεις και την αναδιάρθρωση των πρότζεκτ που κατείχε. Ήταν μια βιομηχανία χρεώσεων που οι ανταγωνιστές φθονούσαν. Τα πρότζεκτ είχαν χρέη. Τότε τα κεφάλαια που ήλεγχαν τα πρότζεκτ χρησιμοποιούσαν επιπλέον χρέος» (Satyajit, 2011).

  

Βάσει άλλης πηγής «αναζητώντας συμφωνίες στον κόσμο, λειτουργεί υπό μια απλή υπόθεση: υπάρχει χρήμα να βγει σε κάθε βήμα μιας συναλλαγής, όχι μόνο σε ένα βήμα. Η Macquarie ήταν μεταξύ εκείνων των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων που αναγνώρισαν τις επενδύσεις στις υποδομές ως μια κατηγορία περιουσιακού στοιχείου και δημιούργησαν κεφάλαια για να συμμετέχουν σε αυτές. Οι υποδομές γενικά είναι μονοπώλια ή οιονεί μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τα επενδυτικά κεφάλαια που δημιουργεί και διαχειρίζεται φορτώνονται με χρέος. Εισάγει τα κεφάλαια στο χρηματιστήριο ή πουλάει μετοχές τους στοχευμένα. Εν συντομία, η Macquarie έχει πρωτοπορήσει στην ομαδοποίηση και τιτλοποίηση των υποδομών σε διαφοροποιημένα χαρτοφυλάκια και στην κατανόηση στο πώς να δημιουργεί έσοδα σε κάθε βήμα αυτής της διαδικασίας.

 

 

 

Η Macquarie ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο μοντέλο, ένα κατάστημα μίας στάσης, με τι τις μονάδες της να συμβουλεύουν, να διευθετούν, να εξασφαλίζουν χρηματοδότηση, να υλοποιούν και να διαχειρίζονται όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα έχοντας την ευθύνη σε κάθε βήμα της πιο περίπλοκης συμφωνίας. Αυτό το μοντέλο επιτρέπει στην Macquarie να δημιουργεί στην πορεία πολλαπλές ροές εσόδων… Επιβάλει χρεώσεις για την δημιουργία, τη συμβουλευτική, την ασφάλιση και την λειτουργία ως επικεφαλής διαχειριστής μιας συμφωνίας. Επιβάλει επιπλέον χρεώσεις για να βοηθήσει να διευθετηθεί η χρηματοδότηση της εξαγοράς ενός περιουσιακού στοιχείου και να συγκεντρώσει κεφάλαια που άλλοι επενδύουν. Από τη στιγμή που ένα περιουσιακό στοιχείο ‘πακεταριστεί’ σε ένα κεφάλαιο (fund) επιβάλει χρέωση για τη διαχείρισή του, 1 ως 1,5% της αξίας του κεφαλαίου, και έσοδα για κίνητρα. Η εταιρεία παίρνει μια υγιής (συνήθως 20%) τύπου αντισταθμιστικού κεφαλαίου αμοιβή αν τα κέρδη του κεφαλαίου υπερβούν ένα συγκεκριμένο στόχο» (Solomon, 2009).

  

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διαφορές του επιχειρηματικού μοντέλου της Macquarie σε σύγκριση με άλλα παρεμφερή κεφάλαια, μιας και εξηγούν πολλά από τα οικονομικά σκάνδαλα που συνοδεύουν τη δράση της. Αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο που είναι έκδοση των Financial Times και αναλύει με θαυμασμό το «καγκουρό – βαμπίρ» όπως χαρακτηρίζεται στην Αγγλία η Macquarie: «Αντίθετα με τους επενδυτές επιχειρηματικών συμμετοχών (private equity) που εισπράττουν κέρδη επί του κεφαλαίου (capital) όταν το κεφάλαιο (fund) πραγματοποιεί μια επένδυση, τα κεφάλαια των υποδομών καταβάλουν υψηλότερα επίπεδα εισοδήματος, σχεδιασμένα να συγκεντρώνουν κεφάλαια συνταξιοδοτικών ταμείων και ειδικότερα μεμονωμένους συνταξιούχους. Καθώς αυτοί οι επενδυτές είναι ευχαριστημένοι με αποδόσεις κάτω του 20% που απαιτούνται από τους επενδυτές επιχειρηματικών συμμετοχών, η Macquarie μπορούσε να πληρώνει υψηλότερες τιμές να διατηρεί υψηλότερα επίπεδα χρέους κι έτσι να αυξάνει τις δικές της αμοιβές» (Satyajit, 2011).

 

 

 

Βάσει αυτής της λεπτομέρειας, μόνο ανεξήγητη δεν είναι η υψηλή τιμή που πλήρωσε η Macquarie για τον ΔΕΔΔΗΕ! Η κυβέρνηση μάλιστα, σε ένα κρεσέντο κομπασμού με ύφος κουτοπόνηρου  χωριάτη καμάρωνε που ο αυστραλιανός όμιλος δέχτηκε να καταβάλλει 2,2 δισ. ευρώ. Λες και τους πιάσαμε κορόιδα…

 

https://twitter.com/KostasSkrekas/status/1436372897514377258?s=20

 

Παρεμπιπτόντως, οι κυβερνητικοί θεώρησαν το ποσό μεγάλο υποστηρίζοντας ότι ισοδυναμεί με το 151% της ρυθμιζόμενης περιουσιακής βάσης. Αυτή ωστόσο η μέθοδος αποτίμησης είναι από ακατάλληλη ως άστοχη. Θα ταίριαζε αν η εταιρεία όδευε προς ρευστοποίηση και το ερώτημα ήταν πόσο θα έπιανε στην αγορά κάθε μέτρο καλωδίου χαλκού και κάθε μετασχηματιστής. Αντίθετα όμως ο ΔΕΔΔΗΕ είναι χρυσοφόρος όρνιθα όπως μαρτυρούν τα πρόσφατα έσοδα του. Μόνο το 2020 συγκέντρωσε 900 εκ. ευρώ. Πουλήθηκε επομένως για τα έσοδα 2 ετών και 4 μηνών. Μόνο επιτυχία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η τιμή! Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη ότι το «καγκουρό βαμπίρ» συστηματικά πλειοδοτεί στους διαγωνισμούς ξέροντας ότι έχει δημιουργήσει έναν μηχανισμό που αποδίδει στο πολλαπλάσιο το αρχικό κόστος το οποίο καταβάλει για την αγορά της εταιρείας.

Οι περιγραφές των προηγμένων τεχνικών που χρησιμοποιεί η Macquarie την οποία ο Σκρέκας κατάφερε να πιάσει …κορόιδο θα απαιτούσαν δεκάδες χιλιάδες λέξεις. Αν κάτι αξίζει ωστόσο να μεταφέρουμε ότι παντού, σε κάθε διαγωνισμό που συμμετέχει σχεδόν πάντα πλειοδοτεί προσφέροντας το υψηλότερο τίμημα. Ενδεικτικά, στην Ιντιάνα των ΗΠΑ για την παραχώρηση ενός αυτοκινητοδρόμου το 2006 κατέβαλαν 3,8 δισ. δολ. που ισοδυναμούσαν με 50 φορές τις ετήσιες ταμειακές ροές κι ήταν 1 δισ. υψηλότερο από τον επόμενο ανταγωνιστή… Το τίμημα επομένως που κατέβαλε για τον ΔΕΔΔΗΕ δεν αποτελούσε εξαίρεση, αλλά κανόνα για το «καγκουρό βαμπίρ». Προσφέρει εξωφρενικά ποσά επειδή ξέρει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί με μονοπωλιακούς όρους τις αγορές στις οποίες εισέρχεται μεταφέροντας τον λογαριασμό στους καταναλωτές που δεν έχουν άλλη επιλογή! Μάρτυρας οι παράλογες αυξήσεις στα τιμολόγια που επιβάλλει η Macquarie.

  

Στο αεροδρόμιο του Σύδνεϋ χρέωνε όχι μόνο 4 δολάρια Αυστραλίας το καρότσι μεταφοράς βαλιτσών, αλλά ακόμη και την αναμονή για ταξί, ενώ επέβαλε μια επιπλέον επιβάρυνση σε κάθε αγορά από τα καταστήματα αφορολογήτων ειδών. Σε ένα αυτοκινητόδρομο του Σικάγου μήκους 7,8 μιλίων αύξησαν τα διόδια από 2 δολ. σε 2,5 προκαλώντας σοβαρές αντιδράσεις. Εντελώς μα εντελώς τυχαία η προσφορά που κατέθεσε το αυστραλιανό ζόμπι, ύψους 1,83 δισ. δολ. ήταν υπερδιπλάσια της επόμενης που έφτανε μόλις τα 700 εκ. δολ. (Gordon, 2008). Προφανώς και στο Σικάγο θα άνοιγαν σαμπάνιες που ξεγέλασαν την Macquarie, μέχρι τη στιγμή που μετακύλησε τον λογαριασμό στους χρήστες του αυτοκινητοδρόμου. Ό,τι θα συμβεί πολύ σύντομα και στην Ελλάδα!

  

Θέμα χρόνου επομένως για το νέο ιδιοκτήτη του ΔΕΔΔΗΕ είναι η επιβολή μεγάλων αυξήσεων στα τιμολόγια χρέωσης. Μέχρι σήμερα, το ύψος των λογαριασμών ρεύματος τόσο των ιδιωτών όσο και της δημόσιας ΔΕΗ οδηγείται στα ύψη παρότι οι χρεώσεις που επιβάλει ο ΔΕΔΔΗΕ την τελευταία επταετία έχουν μειωθεί, όπως φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα, που προέρχεται από την ιστοσελίδα της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας.

 

                          

 

Τι εμποδίζει αύριο τις βδέλες της Macquarie να επιβάλουν κάθε χρόνο αυξήσεις επικαλούμενες τον πληθωρισμό  ή τα εξωφρενικά τιμολόγια που θα χρεώνουν θυγατρικές της οι οποίες θα αναλάβουν από την εύρεση κεφαλαίων και την απροχή εξειδικευμένων συμβουλών μέχρι την διαχείριση των ανελκυστήρων; Το αποτέλεσμα θα είναι τα τιμολόγια να αυξάνονται αλματωδώς στο εξής και το υπουργείο να σηκώνει τους ώμους του, υποστηρίζοντας ότι είναι θέμα αγοράς και δεν μπορεί να παρέμβει… Όπως έκανε πρόσφατα με τις ιδιωτικές εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος!

  

Η άλλη όψη της υπερχρέωσης των εταιρειών και των πανάκριβων τελών χρήσης που χαρακτηρίζουν το επιχειρηματικό μοντέλο της Macquarie είναι οι αστρονομικές αμοιβές των στελεχών της: «Οι Αυστραλοί σιχαίνονται την αλαζονεία της τράπεζας, την πολιτική επιρροή και ειδικά τις αμοιβές των τραπεζών. Το 2007 ο πρόεδρος, ο διευθύνων σύμβουλος, ο εν αναμονή διευθύνων σύμβουλος και τρία ακόμη στελέχη πληρώθηκαν από κοινού με 209 εκ. δολ. Αυστραλίας» (Satyajit)! Στην ιστορία δε έχει μείνει η έκπληξη που δέχτηκε ο διευθύνων σύμβουλος της Macquarie, Άλαν Μος, ο οποίος αμειβόταν με 33,5 εκ. δολ. Αυστραλίας ετησίως, όταν έμαθε τον μισθό των δασκάλων…

 

 

Ξέροντας το παραπάνω επιχειρηματικό μοντέλο, δεν μπορούμε παρά να εξετάζουμε υπό ένα ολότελα διαφορετικό πρίσμα τα σκάνδαλα στα οποία έχει ως τώρα εμπλακεί ή καλύτερα, τα σκάνδαλα τα οποία έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Άκρως επιλεκτικά: Η υπερχρέωση της ιδιωτικοποιημένης εταιρείας ύδρευσης του Λονδίνου Thames Water με ένα χρέος ύψους 2 δις. λιρών το οποίο συνάφθηκε προς όφελος της τράπεζας και των επενδυτών, την ίδια ώρα που η εταιρεία μόλυνε τα πάντα λόγω έλλειψης επενδύσεων για τη συντήρηση του δικτύου. Σκάνδαλο φοροκλοπής στη Γερμανία στο οποίο εμπλέκονταν 61 στελέχη της Macquarie με επίκεντρο την εικονική ενδοσυνεδριακή αγοραπωλησία μετοχών. Η εμπλοκή της Macquarie στο σκάνδαλοφοροκλοπής της Γερμανίας οδήγησε ένα μεγάλο συνταξιοδοτικό ταμείο της Δανίας το 2020 να βάλει την αυστραλιανή πολυεθνική στη μαύρη λίστα απαγορεύοντας οποιαδήποτε επένδυση στις μετοχές της. Τα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί ο κολοσσός τον οποίο ξεγέλασαν Σκρέκας και λοιποί είναι τόσα πολλά ώστε τα θύματα της Macquarie έχουν φτιάξει σελίδα στο ίντερνετ! Ώρες μπορεί να αφιερώσει όποια ενδιαφέρεται για να μάθει πώς στήνονται οι απάτες!

 Σε κάθε περίπτωση αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι τα σκάνδαλα που συνοδεύουν το αυστραλιανό βαμπίρ δεν οφείλονται στον υπερβάλλον ζήλο ή την πλεονεξία κάποιων στελεχών της στο Σικάγο μια φορά και στο Λονδίνο την άλλη. Πρόκειται για ένα μοντέλο άγριας κερδοσκοπίας που εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά του μονοπωλίου, δηλαδή καταναλωτές – ομήρους με ανελαστική καμπύλη ζήτησης, για να επιβάλλει την πιο εξελιγμένη κερδοσκοπία του ύστερου καπιταλισμού. Στη βάση όλων των παραπάνω, η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ θα αποδειχθεί φιάσκο μεγατόνων. Νέες επενδύσεις που χρειάζονται, όπως η υπογειοποίηση και ο εκσυγχρονισμός του δικτύου, έτσι ώστε να μην ξεμένουν από ηλεκτρικό ρεύμα ακόμη και περιοχές της Αθήνας όπως έγινε με την κακοκαιρία Μήδεια τον Φεβρουάριο του 2021, δεν πρόκειται να γίνουν. Το προσωπικό θα συνεχίσει να μειώνεται (2020: 5.820, 2019: 5.997, κ.ο.κ.) και οι εργολαβίες θα αυξηθούν στο βωμό της μείωσης του κόστους με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι εργάτες να αφήνουν την τελευταία τους πνοή επάνω στις κολώνες όπως συνέβη τον Απρίλιο στην Ερέτρια. Από την άλλη, οι χρεώσεις στους καταναλωτές θα εκτοξευθούν στα ύψη μαζί με το χρέος της εταιρείας. Κι όλα αυτά για να αυξηθούν τα κέρδη του αυστραλιανού βαμπίρ και να συντηρηθούν αμοιβές ύψους 33,5 εκ. δολ. το χρόνο για έναν και μόνο διευθυντή!

 

 

 

Πληροφορίες και αποσπάσματα που παρατίθενται προέρχονται, μεταξύ άλλων, από τα ακόλουθα βιβλία και άρθρα:

 

Lewis Solomon (2009) The promise and perils of Infrastructure privatizations – The Macquarie Model, Palgrave MacMillan.

Satyajit Das (2011) Extreme money, master of the universe and the cult of risk, FT press

Cameron Gordon (2008) «Competing in global niche markets: The case of Macquarie Bank», International Journal of Bank Marketing, August.  

Αυτή είναι η “Νέα Δημοκρατία” σου, κύριε Μητσοτάκη

 

ΕΠΑΛ Σταυρούπολης και "θεωρία δυο άκρων": Από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μέχρι τον υφυπουργό Παιδείας και από τον Γεωργιάδη μέχρι τους Μπογδανοσιμόπουλους, η προπαγάνδα - ξέπλυμα του φασισμού ανάγεται σε επίσημο κυβερνητικό λόγο!

  Του ΝίκουΜπογιόπουλου

  Τι γνώμη θα σχηματιζόταν για κάποιον που ενώ τον ρωτάς για το έγκλημα που διαπράχτηκε μπροστά στα μάτια του, εκείνος αρχίζει τα “ναι μεν, αλλά…” προσπαθώντας να μοιράσει τις ευθύνες ανάμεσα στον θύτη και το…θύμα;

 

  Τι γνώμη θα σχηματιζόταν για εκείνον που τον καλείς να μιλήσει για τον βιασμό και εκείνος αρχίζει τα “ναι μεν, αλλά…”πασχίζοντας να “εξηγήσει” το έγκλημα του βιαστή εκτοξεύοντας κατηγορίες ενάντια στο… θύμα του βιασμού;

 

  Τι γνώμη θα σχηματιζόταν για εκείνον που ενώ οι πάντες βλέπουν τον τραμπούκο να τραμπουκίζει, τον φονιά να κυκλοφορεί με τον σουγιά, τον υπάνθρωπο να χουλιγκανίζει, αυτός αρχίζει τα “ναι μεν, αλλά…” προσπαθώντας να βάλει στην ίδια ζυγαριά τον αλήτη με τα θύματά του;

 

  Και τι γνώμη θα σχηματίζαμε για αυτόν τον “ισαποστάκια” όταν από την μια μεριά ο θύτης είναι ο ναζισμός και όταν από την άλλη μεριά το υποψήφιο θύμα είναι ολόκληρη η κοινωνία;

 

  Αυτές τις μέρες στην Σταυρούπολη συνέβη κάτι πολύ “απλό”: Εσπασε ένα ακόμα κέλυφος από το αυγό του ναζιστικού φιδιού που η εκκόλαψή του συνεχίζεται.  Οι ναζιστικοί χαιρετισμοί μέσα από το σχολείο, τα μαχαίρια, τα όπλα, οι σουγιάδες, οι σιδερογροθιές, τα χρυσαυγίτικα συγχαρητήρια, τα κασιδιάρικα “εύγε”, η οργάνωση που αποκαλύφθηκε, η υπόθαλψη που καταγγέλλεται, οι “πλάτες” της αστυνομίας, η αδράνεια του κράτους, βοούν.

 

  Ποια είναι όμως η αντίδραση της κυβέρνησης την ώρα που τα ναζίδια ξαναβγήκαν στους δρόμους; Τι λένε τα στελέχη της κυβέρνησης την ώρα που τα τάγματα εφόδου εφορμούν έχοντας ως σφηκοφωλιά ένα σχολείο;  Τι ισχυρίζεται η κυβέρνηση την ώρα ακριβώς που τα χιτλεροειδή διαλαλούν την παρουσία τους με κουκούλες, ναζιστικούς αλαλαγμούς και φονικά σύνεργα;

 

  Παρακολουθήστε:

 

      Πρώτο: Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, στις δηλώσεις του, ταυτόχρονα με την καταδίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής φροντίζει να διανθίσει το λογύδριό του – και μάλιστα την ώρα που τα ναζίδια επιτίθενται – με την εξής φράση: “…δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο ανάδειξης και μετάδοσης φασιστικών συμπεριφορών οποιουδήποτε χρώματος…”.

 

  Μάλιστα. Την ώρα δηλαδή που το μαύρο του ναζισμού βρικολακιάζει, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, που πριν ένα χρόνο δίκασε και καταδίκασε την Χρυσή Αυγή, που πριν από 8 χρόνια θρήνησε τον Φύσσα, που πριν από 9 χρόνια έσφαξαν στην επικράτειά της τον Λουκμάν, πασχίζει να ντύσει την μαυρίλα του φασισμού με τα χρώματα του… ουράνιου τόξου. Μέχρι εδώ δεν το λέμε “πλυντήριο”. Μακιγιάζ και μπογιάτισμα, όμως; 

 

      Δεύτερο: Ο υφυπουργός Παιδείας της κυβέρνησης, ο Αγγελος Συρίγος, δηλώνει: «Εκείνο που περιμένω να ακούσω από όλους είναι μια κατηγορηματική καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται (…) Ακούω ότι καταδικάζουμε τη βία που προέρχεται από τους φασίστες. Δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Διότι απ’ ό,τι είδα τις τελευταίες μέρες βία ασκήσαν κι εκείνοι που επιτέθηκαν στους φασίστες»!

 

  Αυτά ειπώθηκαν – επαναλαμβάνουμε – από έναν υφυπουργό της παιδείας και όχι έναν υφυπουργό της Ντροπής. Ειπώθηκαν από τον υφυπουργό ενός υπουργείου που είναι υπόλογο για το εξόχως εξόφθαλμο: Για το γεγονός ότι ένα σχολείο – το οποίο βρίσκεται στα 100 μέτρα από το κτίριο της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης –  επιχειρήθηκε να λειτουργήσει σαν άντρο του ναζισμού! Αυτά τα περί “βίας ενάντια στους φασίστες” (!!!) ειπώθηκαν την ώρα που οι ναζί χαιρετούν ναζιστικά από το προαύλιο του σχολείου και την ώρα που ετοιμάζονταν για το δεύτερο γιουρούσι τους στον Εύοσμο! Αυτά ειπώθηκαν την ώρα που ο Κασιδιάρης στέλνει στα ναζίδια γκεσταπίτικο χαιρετισμό! Αυτό το ξέπλυμα του φασισμού έγινε σε δημόσια θέα, μέσα από την κρατική τηλεόραση, στα 200 χρόνια της Επανάστασης του 1821 που λίγο ακόμα θα την καταδίκαζε κι αυτήν ο κύριος υπουργός καθότι “Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετράει την γη”! Αυτό το πλυντήριο του ναζισμού, με πρόταγμα την γελοιότητα  του “καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται” έγινε  την ώρα που η χρυσαυγίτικη συμμορία εκδίδει πανηγυρικές ανακοινώσεις για τα γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης και  συντελείται παραμονές επετείου της 28ης Οκτωβρίου του 1941, τότε που ( άκουσον – άκουσον) οι Έλληνες… “άσκησαν βία” ενάντια στους φασίστες του Μουσολίνι! 

 

      Τρίτο: Τι αλήθεια συνέβη στη Σταυρούπολη; Ποιος δεν ξέρει; Κι όμως. Υπάρχει τουλάχιστον ένας, που δεν ξέρει: Ο Αδωνης Γεωργιάδης. Τι ήταν αυτό στη Σταυρούπολη, ρωτήθηκε. «Ενα κακό κοινωνικό φαινόμενο», απάντησε. Σώπα! Και «τι είναι αυτοί που είναι μέσα, κύριε υπουργέ», ρωτήθηκε. «Δεν έχω κάτσει να κάνω ειδική έρευνα. Μόνο ό,τι βλέπω στα κανάλια μπορώ να σας πω. Βλέπω ακροδεξιούς μέσα και ακροαριστερούς έξω», απάντησε. Και συνέχισε: «Καμία δουλειά δεν έχουν ούτε μέσα, ούτε απ’ έξω».

 

  Αυτός ο λαλίστατος υπουργός, εδώ όπως βλέπετε δεν είχε πολλά να πει… Αυτός ο αεικίνητος τηλεπωλητής και νυν αντιπρόεδρος της ΝΔ, που ξεροσταλιάζει στα τηλεστασίδια και στα τουίτερ, εδώ δεν πρόκανε να κάνει… έρευνα. Πρόκανε, όμως, να δει “άκρα”. Εκατέρωθεν… Και πρόκανε να εκτιμήσει πως ναι μεν ούτε τα ναζίδια (που, όμως, δεν ξέρει αν είναι ναζίδια, αφού δεν έχει κάνει έρευνα…) πρέπει να είναι μέσα στα σχολεία, αλλά ούτε και οι “ακροαριστεροί (γι’ αυτούς πρόκανε να κάνει έρευνα…), που ζητούν να μην είναι τα ναζιστόμουτρα στα σχολεία, πρέπει να είναι έξω και να το ζητούν… Διότι, από την έρευνα που (δεν) έχει κάνει, ίδιο πράγμα είναι να είσαι ναζίδι και να επιδίδεσαι σε χιτλερικές επιθέσεις μέσα από το σχολείο, και ίδιο πράγμα είναι να είσαι αντιφασίστας που τρέχει έξω από το σχολείο για να καταγγείλει την ύπαρξη ναζιστικής σφηκοφωλιάς και να ζητήσει το ξερίζωμά της από το σχολείο.  Αυτός – επαναλαμβάνουμε – μετά από βουλευτής στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη – έχει γίνει αντιπρόεδρος της ΝΔ του Μητσοτάκη…

 

      Τέταρτο: Πάμε τώρα σε μια εκλεκτή περίπτωση. Ο τύπος αυτός λέγεται Σιμόπουλος. Συγκρατήστε την δήλωση: “Η δράση αυτή της αριστεράς γεννά την απαράδεκτη αντίδραση της άλλης πλευράς”!!! Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεστε, περί τεραστίου πολιτικού ανδρός. Είναι τέτοιος και τόσο τεράστιος πολιτικός άνδρας που – ο ίδιος είναι – την ημέρα του θανάτου του Μανόλη Γλέζου βρήκε το ανάστημα αυτός ο πολιτικός γίγαντας για να δηλώσει ότι ο Γλέζος ήταν «στην λάθος πλευρά της ιστορίας»…

 

  Ο τύπος αυτός δεν είναι, φυσικά, χρυσαυγίτης. Είναι νεοδημοκράτης. Είναι και βουλευτής. Θεσσαλονίκης. Ως τέτοιος και με αφορμή τα γεγονότα στη Σταυρούπολη, εξέδωσε ανακοίνωση. Και την ώρα που τα σκατά του φασισμού έχουν υπερχειλίσει, την ώρα που οι χιτλερικοί χαιρετούν ναζιστικά μέσα από το σχολείο, την ώρα που τα ναζιστικά μαχαίρια, τα στιλέτα, οι σιδηρογροθιές κυκλοφορούν ελεύθερα, αυτός τι βρήκε να δηλώσει; Βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τις… καταλήψεις (παρεμπιπτόντως, καμία κατάληψη δεν γινόταν ούτε γίνεται στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης) και να ισχυριστεί ότι οι φασίστες είναι φασίστες διότι αυτό το προκαλεί  η δράση της αριστεράς!!! Αυτός ο τύπος που – μην ξεχνάτε το όνομά του – λέγεται Σιμόπουλος, την ώρα που τα ναζί έχουν ξαναβγεί στους δρόμους, την ώρα που τα ναζί επιχειρούν την μετατροπή σχολειών σε σφηκοφωλιές, αφού πρώτα λέει ψέματα περί καταλήψεων κατόπιν προσπερνά ακόμα και τον χυδαίο “ισαποστακισμό” , ξεπερνά ακόμα και την πολιτικά γλοιώδικη προπαγάνδιση της θεωρίας “των δυο άκρων” για να καταλήξει στην πιο αβυσσαλέα πολιτική ξεδιαντροπιά ναζιστοξεπλύματος: “Η δράση αυτή της αριστεράς γεννά την απαράδεκτη αντίδραση της άλλης πλευράς”!!!

 

      Πέμπτο: Εδώ θα μας επιτρέψετε να είμαστε σύντομοι. Έτσι κι αλλιώς για τον Μπογδάνο πρόκειται. Καταλαβαίνετε… Ο βουλευτής Μπογδάνος, λοιπόν, εκείνο που είδε στη Σταυρούπολη είναι «επιλεκτικές ευαισθησίες» της δικαιοσύνης κατά των… φασιστών.

 

  Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Μια φράση αρκεί για να περιγράψει ακριβώς ό,τι συμβαίνει:

 

  Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η “Νέα Δημοκρατία” του κυρίου Μητσοτάκη.

 

  Και για να αντιληφθούμε ακριβώς τι συμβαίνει, θα αφήσουμε να μιλήσει κάποιος που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ναζισμός. Και τι σημαίνει ξέπλυμα του ναζισμού. Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν κοντά τρεις δεκαετίες πριν. Είναι του Ιάκωβου Καμπανέλλη:

 

“Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο. Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται (…)”