"Ινδιάνος" είναι, χώστον μέσα. Θα τιμωρηθεί κάποιος;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτοί που αποφασίζουν (ανακριτής και εισαγγελέας) συνήθως βασίζονται σε στοιχεία που τους προσκομίζει η Αστυνομία. Κι αν στην υπόθεση εμπλέκονται αστυνομικοί ή έχει προσλάβει πολιτικό χαρακτήρα, λόγω ασύδοτης συμπεριφοράς αστυνομικών, τότε η Αστυνομία κάνει το παν για να βρει εξιλαστήριο θύμα. Κι αν δεν το βρει, βρίσκει κάποιον τρίτο για να μαρτυρήσει εναντίον του. Και με μια τέτοια μαρτυρία το θύμα μπορεί να περάσει έξι μήνες στη φυλακή, χωρίς να υπάρχει καμία σοβαρή ένδειξη ότι εμπλέκεται σ’ αυτό που το κατηγορούν.

 

 

Η περίπτωση του Ινδιάνου είναι μια τέτοια περίπτωση. Το όλο σκηνικό, που στήθηκε γύρω του, παραπέμπει σε στημένη υπόθεση. Έχει σχέση με τα επεισόδια που έγιναν τον περασμένο Μάρτιο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, όταν αστυνομικοί καταγράφηκαν από πολίτες να ξυλοκοπούν αγρίως έναν νέο άνθρωπο. Οι ισχυρισμοί, που πρόβαλαν εκ των υστέρων ότι τους είχε επιτεθεί νωρίτερα μαζί με άλλους, δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ. Το αναγνώρισε επισήμως η ηγεσία του Σώματος, θέτοντας σε διαθεσιμότητα τον επικεφαλής της ομάδας που ξυλοκόπησε τον πολίτη.

 

Οι αστυνομικοί έπρεπε να βρουν οπωσδήποτε κάποιο άλλοθι. Και κατασκεύασαν έναν ένοχο -συνήθης τακτική άλλωστε- στο πρόσωπο του «Ινδιάνου». Με μοναδικό στοιχείο την κατάθεση ενός συγγενικού του προσώπου εντελώς αναξιόπιστου. Ο ίδιος παρουσίασε και ατράνταχτο άλλοθι. Αλλά η ανακρίτρια δεν έλαβε τίποτα από αυτά υπόψη. Και, παρά την αντίθετη άποψη του εισαγγελέα, αρνήθηκε να άρει την «προσωρινή κράτησή του». Κι επειδή οι λέξεις συχνά χάνουν τον νόημά τους, το «προσωρινό» εδώ σήμαινε εφτά μήνες στη φυλακή. Μέχρι να έρθει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών και να πει ότι έγινε λάθος, δεν αξιολογήθηκαν σωστά τα στοιχεία και να αφεθεί ελεύθερος ο άνθρωπος.

 

Τώρα προκύπτουν ορισμένα ερωτηματικά:

 

Πρώτον, πώς γίνεται τον Μάρτιο να φυλακίζεται ο «ένοχος» και τον Σεπτέμβριο να αποφυλακίζεται με τα ίδια στοιχεία;

 

Δεύτερον, γιατί χρειάζεται εφτά μήνες το αρμόδιο συμβούλιο προκειμένου να αποφανθεί για τέτοιες περιπτώσεις;

 

Τρίτον, θα τιμωρηθεί κάποιος γι’ αυτήν την αναίτια προφυλάκιση, ώστε στο μέλλον δικαστές και εισαγγελείς να βασανίζουν περισσότερο τα στοιχεία πριν στείλουν κάποιον στη φυλακή; Και

 

Τέταρτον, αλήθεια το ελληνικό κράτος δεν θα έπρεπε να αποζημιώνει όσους υφίστανται τόσο άδικη μεταχείριση;

 

Κάποια στιγμή κάποια απάντηση πρέπει να δοθεί. Αλλιώς θα παγιωθεί αυτό που έχει γράψει ο αρχαίος Πλάτων: «Η δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού...».