Η Μάχη της Κρήτης (video)

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, με την κατάληψη της μεγαλονήσου.

 

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

 

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

 

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

 

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

 

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

 

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

 

 

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

 

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

 

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

 

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

 

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

   

πηγή

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994 με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

 

Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, η οποία έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 είναι οι Ελληνoπόντιοι, που εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1916-1923, σ' ένα σύνολο 750.000 περίπου.

 

Στις αρχές του 1991, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ομόφωνα πρόταση του προέδρου του Ανδρέα Παπανδρέου, ύστερα από επιστολή των ποντίων βουλευτών του κινήματος, για την κατάθεση πρότασης νόμου για την επίσημη αναγνώριση από τη Βουλή της γενοκτονίας των Ποντίων και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων». Έτσι, την 1η Απριλίου 1992, 22 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου, η οποία ουδέποτε προωθήθηκε για συζήτηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1993, η πρόταση νόμου επανακατατέθηκε στη Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1993 και ψηφίστηκε ομόφωνα από το σώμα στις 24 Φεβρουαρίου 1994. O νόμος 2193/94, που δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 1994 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Φύλλο 32 Α') καθιερώνει την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

 

 

πηγή    

Προσκλητήριο Αλλαγής

 

γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα*

 

H πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση στη Βουλή για την αμυντική συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ επανέφερε στον πυρήνα της πολιτικής αντιπαράθεσης την εμβληματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε σε μια αποστροφή του λόγου του να παρομοιάσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισε την αμυντική συμφωνία Ελλάδας- ΗΠΑ με την τότε στάση του ΠΑΣΟΚ αρχικά να καταγγέλλει τις βάσεις των Αμερικανών και στη συνέχεια να υπογράφει την παραμονή τους. Το γάντι σήκωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντας ότι καθόλου δεν προσβάλλεται από την παρομοίωση με τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.

 

Και οι δυο απέκρυψαν βέβαια ότι στόχος τους δεν ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ τους, ούτε και η φιλονικία για τον Αντρέα. Αλλωστε ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη γνωρίζει ότι και μόνο η επίκληση του ονόματος Παπανδρέου του θυμίζει τις πολλαπλές ήττες που βίωνε ο πατέρας του από αυτόν. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι με τις ευλογίες του κόμματός του είχε παραπεμφθεί ως κοινός κλέφτης ο Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο μετά αθωώθηκε πανηγυρικά.

 

Στόχος τους κοινός και σχεδόν συμπεφωνημένος είναι το ΠΑΣΟΚ και το νέο του ξεκίνημα με τον Νίκο Ανδρουλάκη στην ηγεσία του. Προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτιμάει έναν ήδη ηττημένο πρώην πρωθυπουργό και ένα κόμμα που άγεται και φέρεται από τάσεις και απόψεις που δεν απηχούν ούτε το 3% της κοινωνίας. Πρόδηλα ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξεπεράσει σε συμμετοχή η επανεκλογή του αυτή των 180.000 μελών του ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής που συμμετείχαν στις εκλογές των συλλογικών μας οργάνων την προηγούμενη Κυριακή. Φυσικά, σε επίπεδο αριθμών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη χάσει κατά κράτος, αφού η συμμετοχή για τα δικά του συλλογικά όργανα έφτασε μόλις τις 40.000.

 

Φιλοδοξία όλων μας είναι το συνέδριο της παράταξής μας στις 20-22 Μαΐου να αποτελέσει τον προπομπό της οργανωτικής μας ανασυγκρότησης και στη συνέχεια τον οδηγό της ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών που επιδιώκουμε με τη δημιουργία μιας ευρείας σοσιαλδημοκρατικής συμμαχίας που θα μπορέσει να κυβερνήσει τον τόπο την επόμενη μέρα των εκλογών.

 

Αλλωστε στη ζωή, όπως και στην πολιτική, οι επιλογές των άλλων δεν θα πρέπει να μας καθορίζουν, αλλά το τι πιστεύουμε εμείς για μας. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. που μας θέλουν συμπλήρωμα, εμείς θα τους αποδείξουμε ότι μπορούμε να ξανακάνουμε τις ιδέες μας πλειοψηφικές και το κόμμα μας πρωταγωνιστή στο μετεκλογικό σκηνικό.

 

Σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε λοιπόν, καλούμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες να συμμετάσχουν με την πίστη αλλά και την πεποίθηση ότι από εμάς θα έρθει η πολιτική αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Και σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

 

* Ειδικευόμενη δερματολόγος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής  

Δύο ψαράδες κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση του Σήφη Βαλυράκη.!

 

Στον ανακριτή της Χαλκίδας αναμένεται να απολογηθούν την Τρίτη, οι δύο αλιείς για τη δολοφονία του Σήφη Βαλυράκη. Οι δύο αλιείς κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση.

 

Ημερομηνία σταθμός για την υπόθεση της δολοφονίας του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού, Σήφη Βαλυράκη, χαρακτηρίζεται η Τρίτη 24 Μαΐου 2022. Δύο αλιείς που κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αναμένεται να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις στον ανακριτή της Χαλκίδας, από τον οποίο έχουν ήδη λάβει προθεσμία προκειμένου να προετοιμάσουν τις απολογίες τους.

 

Το χρονικό της δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εντοπίστηκε νεκρό το βράδυ της 24 Ιανουαρίου 2021. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει από την Ερέτρια με το φουσκωτό του προς το νησί των Ονείρων για ψαροντούφεκο. Από την πρώτη στιγμή κάποιοι κατέθεσαν ανέφεραν πως είδαν τον Σήφη Βαλυράκη να διαπληκτίζεται με κάποιους ψαράδες.

 

Σήφης Βαλυράκης: Δύο ψαράδες κατηγορούνται για τη δολοφονία του

 

Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και κακώσεις στην αριστερή πλάγια τραχηλική χώρα, τραύματα τα οποία προκλήθηκαν από εν λειτουργία προπέλα σκάφους κατά την πτώση του στη θάλασσα.

 

Αρχικά η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο, αλλά έπειτα από προσφυγή της οικογένειας Βαλυράκη με νέα στοιχεία επέστρεψε στο στάδιο της ανάκρισης.

 

Δικηγόρος οικογένειας Βαλυράκη: Υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη

Ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης, Κώστας Παπαδάκης, μίλησε για τις νέες εξελίξεις στην υπόθεση δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου.

 

«Δεν έχουμε ακόμα στοιχεία σχετικά το κίνητρο του εγκλήματος, αλλά έχουμε στοιχεία που παρέχουν σοβαρές αποχρώσες ενδείξεις. Ότι ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια. Ότι η εγκληματική αυτή ενέργεια προήλθε από πρόσωπα που επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος το οποίο παρέπλευσε το φουσκωτό του Σήφη Βαλυράκη. Και το ότι οι δράστες είναι τα δύο πρόσωπα τα οποία καλούνται σε απολογία»

 

Μάλιστα, ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης τόνισε πως αυτά τα στοιχεία υπήρχαν από πέρυσι και έκανε λόγο για παραλήψεις και αυθαιρεσίες στην διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης. Σύμφωνα με τον κ. Παπαδάκη ελέγχεται ποινικά και η συμπεριφορά των προανακριτικών υπαλλήλων του Λιμενικού Τμήματος Ερέτριας και η συμπεριφορά του εισαγγελέα ο οποίος εξέδωσε την απορριπτική διάταξη για μία σωρεία πράξεων και παραλήψεων.

 

Ωστόσο όπως είπε ο κ. Παπαδάκης η ανάκριση που γίνεται από τον Νοέμβριο μέχρι και σήμερα ανέδειξε πληθώρα στοιχείων, τα οποία ενισχύουν την κατηγορία και τις ενδείξεις σε βάρος των δραστών. Παράλληλα, χαρακτήρισε “ευτελή” τον ισχυρισμό ότι η οικογένεια Βαλυράκη θέλει να λάβει χρήματα από ασφαλιστική εταιρεία και για αυτό θέλει να εμφανίζει ως εγκληματική ενέργεια τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ εγκληματική ενέργεια.

 

Ο κ. Παπαδάκης τόνισε ότι η οικογένεια θέλει να μάθει με ποιον τρόπο βρήκε τον θάνατο ο άνθρωπός της, αν αυτό οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια, ποιοι είναι οι δράστες και ποιο ήταν το κίνητρο τους. Ακόμα τόνισε πως «αποδεικνύεται ότι υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη σε όλο το στάδιο της προδικασίας μέχρι την ανάκριση» και υπογράμμισε πως η οικογένεια βρέθηκε να αντιδικεί χωρίς να το θέλει με λιμενικούς και εισαγγελείς.

Το αρχηγοκεντρικό ποιόν των κομμάτων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Τον Φεβρουάριο του 2008, στο 5ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πρόεδρος του κόμματος, με ποσοστό 70,4%, εξελέγη ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διαδέχτηκε τον κ. Αλέκο Αλαβάνο. Ο ηττημένος, ο κ. Φώτης Κουβέλης, είχε προτιμηθεί από το 28,7%. Προχθές, δεκατέσσερα χρόνια μετά, και με ριζικά διαφορετικό εκλογικό σώμα πια, απαρτισμένο από τα ήδη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας και από όσους γράφτηκαν ως μέλη ειδικά για τις εκλογές (πράγμα που δεν εξασφαλίζει τη σταθερή ενεργό συμμετοχή τους στις κομματικές διαδικασίες και κυρίως στις κοινωνικές πολιτικές διεργασίες), πιστοποιήθηκε και αριθμητικά η καταφανής ηγεμονία του κ. Τσίπρα στο κόμμα του.

 

Σε εκλογές δημοψηφισματικού χαρακτήρα, με έναν και μόνο υποψήφιο, αφού οι αντιπολιτευτικές τάσεις κρίνουν (σωστά) ότι δεν τους αρμόζει ο ηρωικομαρτυρικός ρόλος των χριστιανών στην αρένα, τα παρά κάτι τριψήφια «πανηγυρικά» ποσοστά είναι αναμενόμενα. Το 99,05% του κ. Τσίπρα μάλιστα υπολείπεται ελαφρώς του 99,70% με το οποίο εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, το 2004, τον καιρό του μυθικού «ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων». Δεύτερο κοινό γνώρισμα στη σταδιοδρομία των δύο πολιτικών ανδρών είναι το δαχτυλίδι της διαδοχής· στον κ. Τσίπρα το πρόσφερε ο κ. Αλαβάνος, στον κ. Παπανδρέου ο κ. Κ. Σημίτης.

 

Στις πρώτες εθνικές εκλογές με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, το 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε το ισχνό 4,6%. Τον Μάιο του 2012 το ποσοστό τετραπλασιάστηκε (16,78%), για να φτάσει το 26,89% στις επαναληπτικές του Ιουνίου. Ωσπου τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτευσε στις εκλογές, με 36,3%, πλην η πρώτη φορά Αριστερά υποχρεώθηκε από τους αριθμούς –πρωτίστως όμως από τις αρχηγικές προτιμήσεις– να σχηματίσει κυβέρνηση στηριγμένη στην ακραία εθνικολαϊκιστική βακτηρία του κ. Παναγιώτη Καμμένου. Γενικότερα, πάντως, οι αριθμοί είναι το αποστομωτικό επιχείρημα του κ. Τσίπρα απέναντι σε κάθε εσωκομματική κριτική.

 

Τα κόμματά μας είναι εκ παραδόσεως αρχηγοκεντρικά. Ακόμα και η Ανανεωτική Αριστερά, μια φορά κι έναν καιρό, δεν ξεπέρασε το μοντέλο αυτό. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ περισσότερο ΠΑΣΟΚ παρά Ανανεωτική Αριστερά. Το φανερώνει και η μετατροπή του αρχηγοκεντρικού χαρακτήρα του σε αρχηγολατρικό. Για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, η επιρροή του οποίου στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση και στη σπουδάζουσα νεολαία είναι πολύ μικρή, οι προχθεσινοί 150.000 ψηφοφόροι δεν είναι λίγοι. «Ρεύμα ανατροπής», πάντως, δεν αποτελούν.

Σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ: Δεδομένος σύμμαχος ναι, χρήσιμος ηλίθιος όχι…

 

Ο Κ. Μητσοτάκης πριν φύγει από τις ΗΠΑ έχει μια υποχρέωση. Να καταστήσει απολύτως σαφές πως η Ελλάδα είναι μεν δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ολοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έχουν επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Και από το στόμα τους έχουμε ακούσει τις κλασικές κοινοτοπίες. Για τους «δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες», για «τη δύναμη της ομογένειας», για «μια νέα περίοδο στις σχέσεις των δύο χωρών» και τα παρόμοια. Δεν θα μπορούσε να πει τίποτα διαφορετικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Η επιτυχία ή μη της σημερινής επίσκεψης δεν θα κριθεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό καλό θα είναι η κυβερνητική προπαγάνδα να αποφύγει τα μεγάλα λόγια.

 

 

Ο πρωθυπουργός δεν πάει στις ΗΠΑ για να διαβεβαιώσει τον Μπάιντεν ότι η Ελλάδα είναι «δεδομένος σύμμαχος». Δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν. Και όχι μόνο σήμερα. Τα τελευταία χρόνια είναι τόσες οι «διευκολύνσεις»(αναβάθμιση Σούδας, Αλεξανδρούπολη κ.α) που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό στα σημερινά πλαίσια των διεθνών ισορροπιών. Η Ελλάδα ανήκει στη δυτική συμμαχία, από αυτήν προσδοκά βοήθεια, αν χρειαστεί.

 

Επομένως, ως θέση αρχής, η διακήρυξη «είμαστε δεδομένοι φίλοι για να έχουμε και δεδομένη στήριξη, αν χρειαστεί» είναι σωστή. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, ακόμα κι αν ήθελε, να κάνει πολιτική τύπου Τουρκίας, με τσαμπουκάδες και εκβιασμούς. Όμως, η πολιτική του «δεδομένου» φίλου και συμμάχου πρέπει να είναι και στην πράξη αποδοτική για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό συνδέεται μοιραία με την Τουρκία. Και σημαίνει τρία τινά.

 

Πρώτον, ότι η δυτική συμμαχία εγγυάται την ασφάλεια της χώρας. Συμβαίνει αυτό; Αν κρίνουμε από το παρελθόν (εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο), αλλά και από το παρόν (συνεχείς απειλές της Τουρκίας), όχι. Η στάση του ΝΑΤΟ είναι στάση απόλυτης ουδετερότητας. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει όταν η Τουρκία του Ερντογάν προκαλεί παντοιοτρόπως τη συμμαχία στην οποία ανήκει: αγοράζει ρωσικά όπλα, δεν μετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας, αντιτίθεται στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

 

Δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ δεν επιβραβεύουν αυτήν τη στάση της Τουρκίας, όπως θέλει να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν με τα αεροπλάνα F-16.

 

Τρίτον, ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, αναγνωρίζοντας την ελληνική συμβολή στη «σταθερότητα» της περιοχής, συμβάλλουν οικονομικά σ’ αυτήν. Πώς; Μα, χωρίς να απαιτούν από την ευάλωτη οικονομικά Ελλάδα να εξοπλίζεται δαπανώντας τεράστια ποσά για την άμυνά της. Πρόσφατα η χώρα μας «έσωσε» τη γαλλική πολεμική βιομηχανία αγοράζοντας αεροπλάνα και φρεγάτες. Θα «σώσει» τώρα και αμερικανικές εταιρείες, για να μπορεί να αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις τις απειλές ενός, κατά τα άλλα, συμμάχου της στο ΝΑΤΟ;

 

Όλα αυτά θα κριθούν σε βάθος χρόνου. Όπως και η σημερινή επίσκεψη Μητσοτάκη. Μπορεί ο Μπάιντεν να επιφύλαξε θερμά λόγια για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους μπελάδες: τη Ρωσία, τον πληθωρισμό, τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο τον προσεχή Νοέμβριο. Επομένως, ο «δεδομένος φίλος και σύμμαχος», η Ελλάδα, δεν θα τον απασχολεί από αύριο.

 

Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει την υποχρέωση, πριν φύγει από τις ΗΠΑ, να έχει καταστήσει απολύτως σαφές σε όλες τις εξουσίες της υπερδύναμης το πολύ απλό: ναι, η Ελλάδα είναι δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση. Η Ελλάδα δεν παίζει, όπως η Τουρκία, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Αλλά δεν θέλει να φαίνεται και σαν χρήσιμος ηλίθιος…  

Τhis is Farsala!

 

γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

 

Εικόνα 1: Πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν επί μέρες στην οδό Μπιζανίου της Πάτρας, έξω από το σπίτι της πιο (αρνητικά) διάσημης Ελληνίδας μάνας, που σήμερα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλοι απλώς περίεργοι, άλλοι μαινόμενοι. Μόνο οι τσουγκράνες και οι δαυλοί έλειπαν.

 

Εικόνα 2: Ενα μεγάλο παλλόμενο πλήθος, νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα, συγκεντρώνεται μπροστά από τον extra large ανδριάντα του Αχιλλέα στα Φάρσαλα για να αποθεώσει έναν παίχτη του «Survivor» που επέστρεψε στη γενέτειρά του. Οχι ακριβώς νικητής, αλλά ηθικά δικαιωμένος, γιατί η άκαρδη Παραγωγή τον απέβαλε διά παντός από το σόου επειδή χειροδίκησε κατά ενός συμπαίχτη του. Ξεχάστε τό «Τhis is Sparta». Τώρα «Τhis is Farsala».

 

Δύο διαφορετικές αλλά στο βάθος τους ανατριχιαστικά συγγενικές εικόνες. Μάτια που γυαλίζουν από το μίσος στην πρώτη περίπτωση, μάτια που λάμπουν θριαμβευτικά στη δεύτερη. Και παντού, μια θάλασσα από κινητά που αποτυπώνουν τις ιστορικές στιγμές. Ο λαός δεν μένει απαθής, θα μπορούσε να πει κανείς. Διψά για δικαιοσύνη, ζητά να παίξει ρόλο στη δημόσια σφαίρα, να καταδικάσει, ακόμα και να λιντσάρει τους ενόχους ή να επιβραβεύσει τους αθώους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός επιφύλαξε υποδοχή ήρωα σε κάποιον ριαλιτοπαίχτη. Και άλλοι παίχτες, νικητές ή σχεδόν νικητές, αποθεώθηκαν κατά την επιστροφή τους στον τόπο τους, στην Κρήτη, τη Ρόδο, τη Σκιάθο. Ομως εδώ ο απόγονος των Μυρμιδόνων έφυγε από το «Survivor» με μάλλον ατιμωτικό τρόπο ή «λόγω έντασης», όπως γράφτηκε κατ’ ευφημισμόν.

 

Ο μοντέρνος σκοταδισμός διαποτίζει τα πάντα. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η πανδημία (έστω και στα τελειώματά της), ο πόλεμος και η κυβερνητική δουλοπρέπεια, όπως εκφράστηκε και με τη νέα συμφωνία για τις βάσεις, μοιάζει να προσθέτουν κι άλλο σκοτάδι στην ημίμαυρη ζωή μας. Σκοταδισμός κοινωνικός, θρησκευτικός, τηλεοπτικός, ψηφιακός, υγειονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός, πολεμικός – διαλέγετε και παίρνετε.

 

Ας μην κολακεύουμε τον σοφό λαό και το αλάνθαστο ένστικτό του. Ομως να μην ξεχνάμε ότι οι αντιλαϊκές, οι ανελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές τρέφουν με ποικίλους τρόπους τη μοιρολατρία και την αμάθεια, τον ανταγωνισμό και την αποχαύνωση, όλα αυτά τα σκοτεινά που ευδοκιμούν στους κόλπους του λαού. Σε αυτές τις πολιτικές πρέπει κανείς πρώτα και κύρια να στρέφει την κριτική του, χωρίς φυσικά να εξιδανικεύει ή να αγνοεί και τις θλιβερές όψεις των λαϊκών συμπεριφορών. Οπως (περίπου) έλεγαν οι παλιοί, «αγάπα τον λαό και με τα ελαττώματά του».  

Κομισιόν: Να είστε έτοιμοι για «σοκ» εφοδιασμού με ρωσικό φυσικό αέριο.!

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να εντείνουν τις προετοιμασίες για μια «πλήρη διακοπή των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου», εξετάζοντας μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως ένα προσωρινό πλαφόν στις τιμές.

 

Αφού η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Πολωνία και τη Βουλγαρία τον Απρίλιο, η Κομισιόν, με έγγραφο πολιτικής που πρόκειται να εγκριθεί αύριο, Τετάρτη, ζητά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προετοιμαστούν για ένα «σοκ εφοδιασμού» πλήρους κλίμακας, έγγραφο που πρόκειται να εγκριθεί αύριο.

 

 

Το φυσικό αέριο διαπραγματεύεται σε τιμές περίπου 100 €/MWh από τα μέσα Μαρτίου, δηλαδή επταπλάσιες σε σύγκριση με τις μακροχρόνιες μέσες τιμές, με περιστασιακές κορυφές στα 200 €/MWh, που οφείλονται κυρίως στην έλλειψη προμηθειών από τη Ρωσία.

 

Αυτό οδήγησε σε αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εφεδρική παραγωγή ενέργειας από μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση φυσικού αερίου.

 

Και ενώ τα προηγούμενα μέτρα που υιοθετήθηκαν το φθινόπωρο ήταν διαβαθμισμένα για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση διαρκώς υψηλών τιμών φυσικού αερίου, «ένα διαφορετικό σύνολο μέτρων μπορεί να αξίζει να εξεταστεί σε περίπτωση ξαφνικής, μεγάλης κλίμακας ή ακόμη και πλήρους, διακοπής των προμηθειών ρωσικού φυσικού αερίου που θα οδηγήσει σε αφόρητα υψηλές τιμές φυσικού αερίου και ανεπαρκή προμήθεια φυσικού αερίου», αναφέρει το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ στο σχέδιο εγγράφου πολιτικής.

  

Μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή

Πρώτο μεταξύ των νέων μέτρων που σχεδιάζουν οι Βρυξέλλες είναι η άμεση παρέμβαση στην αγορά με «μια μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή για το φυσικό αέριο που παραδίδεται στους Ευρωπαίους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις (ανώτατο όριο τιμών της ΕΕ)», αναφέρει το σχέδιο που περιήλθε στην κατοχή της EURACTIV.

 

Παρόλο που η θέσπιση ανώτατης τιμής φυσικού αερίου θα ανακούφιζε άμεσα τους καταναλωτές και θα ματαίωνε τις πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, ακόμη και στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 

«Ένα σημαντικό αρνητικό αποτέλεσμα είναι ότι χάνουμε την τιμή ως σημαντική πληροφορία για τη ζήτηση φυσικού αερίου σε περιόδους κρίσης», έγραψε άγνωστος αξιωματούχος της ΕΕ στο κείμενο της πρότασης, το οποίο υποβλήθηκε εσωτερικά για αναθεώρηση μεταξύ των υπηρεσιών της Επιτροπής.

 

 

«Μια άλλη πολύ σημαντική αρνητική επίπτωση είναι ότι η ανακοίνωση ενός ανώτατου ορίου τιμών φυσικού αερίου σε περιόδους έκτακτης ανάγκης οδηγεί σε χαμηλότερη έγχυση αποθήκευσης σήμερα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο», πρόσθεσε ο εν λόγω αξιωματούχος.

 

Οι ανησυχίες αυτές είναι ευρέως κοινές μεταξύ των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

 

Στην επιφάνεια οι μεγάλες αντιθέσεις και αντιφάσεις του συστήματος

«Το ανώτατο όριο στην τιμή του φυσικού αερίου δεν αποτελεί λύση», υποστηρίζει ο Μίχαελ Μπλος, Γερμανός ευρωβουλευτής των Πρασίνων.

 

Αντί να ρίχνουμε δισεκατομμύρια χρήματα των φορολογουμένων στη Ρωσία και άλλους προμηθευτές φυσικού αερίου, «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χρήματα για τη μετάβαση στην ενέργεια και τη θερμότητα», όπως η ηλιακή ενέργεια στις στέγες και οι αντλίες θερμότητας, δήλωσε στη EURACTIV. «Αυτό θα μειώσει μαζικά τις τιμές».

 

«Χρειαζόμαστε ένα καρτέλ αγοραστών. Η τιμή του φυσικού αερίου θα πέσει αν η G7 αγοράζει φυσικό αέριο μόνο σε χαμηλή τιμή. Για αυτό χρειαζόμαστε θάρρος και δημιουργικότητα και δεν πρέπει απλώς να παραδοθούμε στις παράλογα υψηλές τιμές του φυσικού αερίου», πρόσθεσε ο Μπλος.

 

Οι ειδικοί έχουν επίσης προειδοποιήσει κατά του περιορισμού των τιμών, λέγοντας ότι αυτό θα εξαντλήσει τις αποθήκες και θα αποθαρρύνει τις επιχειρήσεις από το να ανεφοδιάζονται.

 

«Στις αγορές φυσικού αερίου, οι βραχυπρόθεσμες τιμές spot συνδέονται με τις μακροπρόθεσμες μελλοντικές τιμές μέσω των αποθηκών φυσικού αερίου», δήλωσε ο Λάιον Χιρθ, επίκουρος καθηγητής ενεργειακής πολιτικής στη Σχολή Hertie στο Βερολίνο.

 

«Εάν οι κυβερνήσεις ανακοινώσουν ένα μελλοντικό ανώτατο όριο τιμών, οι επιχειρήσεις δεν έχουν κανένα κίνητρο να γεμίσουν τις αποθήκες φυσικού αερίου, αλλά ακριβώς το αντίθετο: θα ήταν ξαφνικά οικονομικά ελκυστικό να αναβάλουν τις ενέσεις αποθήκευσης ή ακόμη και να εξαντλήσουν τις αποθήκες σήμερα και να πωλούν φυσικό αέριο όσο οι τιμές είναι υψηλές», δήλωσε στη EURACTIV σε γραπτό σχόλιο.

 

«Τα χαμηλότερα επίπεδα αποθήκευσης δεν είναι προς το ευρωπαϊκό συμφέρον», συνέχισε ο Χιρθ, υπογραμμίζοντας ότι η επείγουσα προτεραιότητα είναι να γεμίσουν οι αποθήκες πριν από τον επόμενο χειμώνα.

 

Αυτό μπορεί επίσης να έρχεται σε αντίθεση με τους κανονισμούς που εξετάζει επί του παρόντος η ΕΕ για την απαίτηση ελάχιστων επιπέδων αποθήκευσης φυσικού αερίου κάθε χρόνο πριν από τη χειμερινή περίοδο θέρμανσης.

 

«Στο βαθμό που οι απαιτήσεις αυτές αναγκάζουν τους διαχειριστές των αποθηκών να τις γεμίζουν, ανεξάρτητα από τα οικονομικά κίνητρα, οι τρέχουσες τιμές spot δεν θα καταφέρουν να μειωθούν παρά τις χαμηλές προσδοκίες για τις μελλοντικές τιμές», προειδοποίησε ο Χιρθ, ο οποίος συνέγραψε τα σχόλια μαζί με τον Ινγκμαρ Σλεχτ, επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Ενέργειας και Περιβάλλοντος ZHAW.

 

πηγή 

   

No man’s land

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

 

Νεκρή ζώνη, ουδέτερη ζώνη, γκρίζα ζώνη, γη των ξεχασμένων, γη του κανενός.

 

Ανάμεσα στο τίποτα και το μηδέν,  μεταξύ της σιωπής και της κραυγής που σωπαίνει, περίπου ζωντανοί, περίπου νεκροί, γεννημένοι αγέννητοι.

 

 

Θύμιος, Δήμητρα, Ζακ  και….ο άστεγος που τον κατάπιε ο κάδος απορριμμάτων.

 

Ο κάδος απορριμμάτων!!

 

Τι πιο αδιανόητα πραγματικό από αυτό.

 

Τι πιο συντριπτικά συμβολικό.

 

Πρόσωπα δίχως χαρακτηριστικά, άνθρωποι δίχως όνομα.

 

Γεννήθηκαν και μόνο για λίγο υπήρξαν, όσο μια μάνα τους πήρε αγκαλιά.

 

 

Πέραν τούτου ουδέν.

 

Δεν ανταποκρίθηκαν στο ορθό, το γνώριμο, το σύνηθες. Κανονική όψη, αποδεκτές συνήθειες, μη ενοχλητικές ή προκλητικές προτιμήσεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά… Αλλά μονίμως στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τους δείχνουν οι “κανονικοί” με το δάχτυλο, να ψιθυρίζουν ένοχα και να τους  λοιδορούν με θράσος.

 

Αλλά πριν εκείνοι γίνουν “διαφορετικοί” το ίδιο το κράτος, ως καλή ορντινάτσα ενός ακραία εκμεταλλευτικού συστήματος είχε αποφασίσει να λειτουργεί με τον τρόπο της εξαίρεσης και του αποκλεισμού…

 

Διότι πώς ο “καλός νοικοκυραίος”  και εν δυνάμει αξιοσέβαστος “κανίβαλος” θα λοιδορούσε και θα απειλούσε και θα πετούσε πέτρες στον αποσυνάγωγο, εάν το κράτος δεν τον επιβράβευε διά των πράξεων και των παραλείψεών του και κυρίως δια της φανερής και κρυφής βίας που ασκεί.

 

Πώς ο αποσυνάγωγος θα ήταν ήταν αποσυνάγωγος, πως ο απόκληρος θα βρισκόταν δίχως μια σπιθαμή γης, εάν δεν είχε τεθεί εκτός συναγωγής από μια βάναυση, βάρβαρη, κτηνώδη εκμεταλλευτική τάξη;

 

Ποιος ελεεινός και τρισάθλιος τζάμπα μάγκας θα έκανε τον μάγκα στον Θύμιο, τη Δήμητρα, τον Ζακ,  εάν ο Θύμιος, ο Ζακ, η Δήμητρα είχαν δουλειά για δουλέψουν, σπίτι για να μείνουν, δομές να απευθυνθούν, γιατρούς, κράτος να τους εξασφαλίσει τα μέσα για μια αξιοπρεπή ζωή.

 

Μη γελιόμαστε… η τάξη που όπλιζε ναζί για να ανοίγουν φούρνους για τους εβραίους, για τους τσιγγάνους, είναι η ίδια που δημιουργεί απόκληρους και κυνηγημένους και τους εξοντώνει διά του αργού θανάτου εν καιρώ υποτιθεμένης ειρήνης, αλλά πραγματικού καπιταλιστικού πολέμου. 

 

Είναι η ίδια τάξη που φτιάχνεις Μανωλάδες για τους μετανάστες, “σκοτώνει” εργάτες σε σκαλωσιές, συλλαμβάνει γριούλες που πουλάνε παντόφλες στο δρόμο, δέρνει τα παιδιά μας στις πλατείες και αφού τα δείρει τα πετάει έξω από το Πανεπιστήμιο. Λογικό… η μόρφωση είναι επικίνδυνο πράγμα και οπωσδήποτε μη συμβατή με το μέλλον που διαγράφεται για τα παιδιά μας… Φτηνός κιμάς στις κρεατομηχανές της ανάπτυξης.

 

Ναι….

 

Ο Θύμιος, η Δήμητρα, ο Ζακ, ο Παύλος, ο Βασίλης Μάγγος, η Ελένη, οι γυναίκες που δολοφονούνται, ο Δημήτρης που τον έκοψε στη μέση η γερανογέφυρα της Cosco, ο άστεγος που τον κατάπιε ο σκουπιδοτενεκές, το παιδί που του κόβουν τα όνειρα αρπακτικά του Χάρβαρντ και αδίστακτοι ψεύτικοι διαδικτυακοί κόσμοι με κέρδη κάποια αμέτρητα δις. Δολάρια, βρέθηκαν σε έναν κόσμο όπου για να ζήσουν πρέπει να φοβούνται. Σε έναν κόσμο όπου το πραγματικό ανάστημα, εκείνο που  ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου, αναμετράται καθημερινά με την θλιβερότητα εκείνων που φέρουν τόση ηθική όση ένα σκουλήκι που σέρνεται. Σε έναν κόσμο όπου διά την ύπουλης μεταφυσικής όλα είναι αποτέλεσμα της φύσης  και συνεπώς  τι φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν με το γονίδιο του Μωυσή και άλλοι με το γονίδιο ψυκτικού.

 

Η ισότητα δεν είναι στην ανθρώπινη φύση, λένε…

 

Ισως γιατί δεν είδαν ποτέ να περνούν τα φουσκωμένα ποτάμια των κολασμένων όλης της γης.

 

 

Στο καταφύγιο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ο σταθμός του ηλεκτρικού δεν ήταν κεντρικός. Γι’ αυτό όταν έβγαινε για να πάρει το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν πάντα άδειος. Ο πολύς κόσμος έμπαινε ή έβγαινε στον προηγούμενο ή στον επόμενο. Αφετηρία ο ένας, κεντρικό προάστιο της Αθήνας ο άλλος. Εκείνη όμως προτιμούσε τον πιο ήσυχο σταθμό, που μάλλον είχε γίνει για να εξυπηρετεί και το κοντινό νοσοκομείο.

 

Συχνά, όταν σχολούσε βράδυ, ή όταν πήγαινε στο γραφείο το πρωί, μαζί της έμπαιναν ή έβγαιναν στον σταθμό οι αποκλειστικές νοσοκόμες. Αλλες πήγαιναν για δουλειά, άλλες σχολούσαν. Καμιά φορά έβλεπε και κανέναν τραυματία ή ασθενή, με δεμένα χέρια ή πόδια και πατερίτσες ή με μεγάλους φακέλους εξετάσεων. Πήγαιναν ή έρχονταν κι αυτοί από το νοσοκομείο.

 

Εκείνο το απόγευμα, Μάης μήνας, λίγο δροσερός αλλά γεμάτος αρώματα, την είδε: στην είσοδο του σταθμού στεκόταν όρθια, ακουμπισμένη στο κιγκλίδωμα, μια γυναίκα, μέσης ηλικίας ή λίγο μεγαλύτερη, με μακριά μαύρα μαλλιά, φούστα-μπλούζα κάπως συντηρητικές και μαύρη δερμάτινη τσάντα. Την έβλεπε αναγκαστικά καθώς πλησίαζε στην έξοδο. Ηταν φανερό ότι στεκόταν εκεί για να τη δει κάποιος. Θα μπορούσε να είναι η μαμά ενός παιδιού που περιμένει να το παραλάβει ή να έχει δώσει ραντεβού με μια φίλη. Ή απλώς να περιμένει, όπως καμιά φορά περιμένει κανείς πριν πάρει μια απόφαση και επειδή είναι δύσκολο να το κάνει αλλού, ο σταθμός του τρένου είναι ένα μέρος που κανείς δεν θα αναρωτηθεί για την παρουσία του εκεί. Μια γυναίκα μέσης ηλικίας κάποιον περιμένει.

 

Μόλις ο κόσμος άρχισε να βγαίνει από τον σταθμό -από τις λίγες φορές που βγήκαν πάνω από δέκα άνθρωποι μαζεμένοι- άρχισε να φωνάζει, χωρίς μεγάλη ένταση στην αρχή, πιο δυναμικά μετά την τρίτη, τέταρτη φορά: «Μετανοείτε, μετανοείτε, έρχεται η Ρωσία». Καθαρά ελληνικά, αλλά με βαριά προφορά, μάλλον ανατολικοευρωπαϊκή.

 

Οσο οι άνθρωποι περνούσαν μπροστά της, το μήνυμα γινόταν πιο βροντερό, πιο δυνατό και η βαριά προφορά της ακουγόταν εντονότερα: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΡΩΣΙΑ!», άλλες τρεις ή τέσσερις φορές.

 

Κάποιοι την κοίταξαν αδιάφορα και συνέχισαν βιαστικά, δυο έφηβοι έβαλαν τα γέλια, ένας άνδρας στην ηλικία της κοντοστάθηκε. Μάλλον παραξενεύτηκε. Συνήθως όσοι καλούν τους συνανθρώπους τους σε μετάνοια επικαλούνται τα Θεία. Την Αγια Οργή που θα τα σαρώσει όλα και θα τιμωρήσει κάθε αμαρτία και παρέκκλιση από την τάξη. Αλλά ο μέγας τιμωρός των αμαρτιών τώρα ήταν άλλος: η Ρωσία.

 

Την προσπέρασε κι εκείνη, ενώ προσπαθούσε να αλαφρώσει τον ώμο της από τη βαριά τσάντα της αλλάζοντας χέρι. Μια άλλη μέρα, μια άλλη χρονιά, με μιαν άλλη διάθεση, ίσως να της φαινόταν κάπως αστεία η γυναίκα που μιλούσε για τη συντέλεια του κόσμου και την κάθαρση των αμαρτιών -όπως τις ορίζει ο καθένας. Αλλά τώρα τη λυπήθηκε λίγο, ίσως και να τη συμπόνεσε. Ποια δύναμη την έσπρωξε σε αυτό το κήρυγμα, ποιος μηχανισμός δούλεψε και την έστειλε στον συνήθως έρημο σταθμό του ηλεκτρικού να προειδοποιήσει -χαιρέκακα; με αγωνία για τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει;- τον κόσμο για την επερχόμενη καταστροφή;

 

Οι μέρες ήταν περίεργες, ένας πόλεμος, το τέλος του οποίου δεν φαινόταν κοντά ούτε εύκολο, μαινόταν στα ανατολικά της Ευρώπης -ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά- και τα μάτια όλων είχαν γεμίσει εικόνες φρίκης, προσφυγιάς, θανάτου. Ογδόντα τόσες μέρες πολέμου μετρούσαν τα ημερολόγια και δεν ήξερε κανείς ποιο θα είναι το μέλλον.

 

Εφτασε στο σπίτι. Πέταξε τα κλειδιά στο γυάλινο τασάκι και άνοιξε τους λογαριασμούς που την περίμεναν -και τους περίμενε μέρες τώρα. Στον δρόμο δυο ηλικιωμένοι γείτονες έλεγαν ότι, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος, χαθήκαμε. Στην πόλη μας δεν υπάρχουν καταφύγια. Το τελευταίο το χάλασαν επί δικτατορίας. «Μόνο ο τάδε εφοπλιστής λένε ότι έχει φτιάξει κάτω από το σπίτι του…».

 

Της ήρθε να γελάσει. Ποια συντέλεια του κόσμου και ποιος πυρηνικός πόλεμος. Ολα αυτά ήταν πραγματικά μακρινά. Αλλες αγωνίες είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα, αλλά σε ποιον να το πει και ποιος να την ακούσει.  

Η κάλπη και ο λογαριασμός…

 Όταν ένα κόμμα τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Ο "λογαριασμός", όμως, δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Καμία εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να υποτιμάται. Ούτε οι κομματικές. Όταν χιλιάδες ψηφοφόροι στήνονται σε ουρές για να εκλέξουν τον αρχηγό ενός κόμματος, ακόμα κι αν είναι ο μοναδικός υποψήφιος, κάποιο μήνυμα θέλουν να στείλουν.

 

Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να εξάγονται βεβιασμένα και εξωπραγματικά συμπεράσματα. Διότι είναι άλλη η κάλπη των εθνικών εκλογών και άλλη η κομματική. Τα παραδείγματα είναι διδακτικά.

 

Εκλογή αρχηγού από την κομματική βάση έγινε για πρώτη φορά το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διαδέχτηκε τον Κώστα Σημίτη και θέλησε να εμβαπτισθεί στη λαϊκή κολυμπήθρα. Η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή: ένα εκατομμύριο «μέλη και φίλοι» του ΠΑΣΟΚ πήγαν στις κάλπες. Ετσι ανακοινώθηκε τότε (Φεβρουάριος 2004). Όμως, στις βουλευτικές εκλογές, που έγιναν ένα μήνα μετά, το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του ηττήθηκε. Η ήττα επαναλήφθηκε και το 2007. Άλλο, λοιπόν, η κομματική και άλλο η εθνική κάλπη.

 

Παράδειγμα δεύτερο: Τον Δεκέμβριο του 2021 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Προσήλθαν 280.000 ψηφοφόροι(έτσι ανακοινώθηκε) και εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο μεγάλος, πράγματι, αριθμός ψηφοφόρων οδήγησε σε πανηγυρικές εκτιμήσεις ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο «επιστρέφει», αλλά και μπορεί να πάρει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα φανεί στις επόμενες εκλογές, αλλά κανένα αντικειμενικό στοιχείο δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι καμιά ανατροπή δεν έχει γίνει στον πολιτικό χάρτη και η «δυναμική» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μάλλον έχει ανακοπεί.

 

Στην παραδοσιακή Αριστερά οι αρχηγοί εκλέγονταν ανέκαθεν με έμμεσο τρόπο, συνήθως από την Κεντρική Επιτροπή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο αριστερό κόμμα που υιοθέτησε την εκλογή απευθείας από την βάση(μόνο μέλη) του κόμματος. Είναι επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, που έχει στόχο να «σπρώξει» τον ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τα κομματικά τείχη, αφού αυτά δεν επαρκούν για την εκλογική νίκη. Η ανακοίνωση ότι επιτεύχθηκε ο στόχος για «εξαψήφιο αριθμό» ψηφοφόρων συνοδεύεται από πανηγυρικές δηλώσεις του τύπου «στέλνουμε πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση).

 

Όταν ένα κόμμα διπλασιάζει ή τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο η διοχετευόμενη βεβαιότητα ότι είναι πρόκριμα και για το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών. Δεν είναι.

 

Ο «λογαριασμός» δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση. Και η ίδια θα κάνει τα πάντα για να μη συνεχιστεί η σημερινή δυσμενής διαμόρφωση. Αλλά δεν είναι στο χέρι της. Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το κύμα ακρίβειας δεν πρόκειται να ανακοπεί σύντομα. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να απαλύνει τις επιπτώσεις του με επιδοτήσεις στα τιμολόγια και «φρένο» ειδικά στην τιμή του ρεύματος. Είναι πρόωρο να πούμε τι θα καταφέρει, αφού κανένα σημάδι δεν υπάρχει για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία και οι συνεχείς επεκτάσεις του εμπάργκο στη ρωσική ενέργεια οδηγούν σε συνεχείς ανατιμήσεις, που πλήττουν καίρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

 

Οι 150.000, που ανακοινώθηκε ότι προσήλθαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς είναι ένα καλό σημάδι για το κόμμα αυτό. Αυτοί «έστειλαν πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση). Είναι, όμως, πρόωρο από αυτό το γεγονός να οδηγηθούμε σε ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα για το χρόνο των εθνικών εκλογών.

Κληρονομική ευνοιοκρατία εναντίον αξιοκρατίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Και τα παιδιά των πολιτικών; Τ’ ανίψια τους; Τα βαφτιστήρια τους; Γενικά τα παιδιά και τ’ αγγόνια των ισχυρών, των αναγνωρίσιμων και των «επωνύμων» κάθε τομέα, και όχι μόνο της πολιτικής; Δεν έχουν ψυχή αυτά; Δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, επιθυμίες; Και βιοτικές ανάγκες να καλύψουν; Πρέπει να αποκλειστούν από παντού, διά νόμου ή με σιωπηρή πουριτανική αυστηρότητα; Και από τον δημόσιο τομέα και από τον ιδιωτικό, τον ημεδαπό και τον αλλοδαπό; Ν’ αλλάξουν επώνυμο ή χώρα; Να προβούν σε συμβολική πατροκτονία ή μητροκτονία, με τις κάμερες να καλύπτουν το τελετουργικό;

 

Τ’ ακούμε και τα διαβάζουμε αρκετά συχνά όλα τα παραπάνω παράπονα. Ή τέλος πάντως τ’ ακούμε κάθε φορά που –καλή ώρα σαν και τώρα– ένας νέος βλαστός κάποιας οικογένειας με όνομα και εκτόπισμα καταλαμβάνει πόστο σε ασφαλές εργασιακό λιμάνι. Και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια δοκιμασία του στον πραγματικό βίο, στην οποία να απέδειξε την επιδεξιοσύνη και τις αντοχές του. Κι ακούμε κι άλλα, μοιρολατρίας σημαντικά: Μα τι το ψάχνετε; Και τι γκρινιάζετε; Αυτά είναι πατροπαράδοτα πράγματα, απαράδεκτα μεν πλην πατροπαράδοτα. Ετσι γινόταν πάντα και παντού, με οποιοδήποτε καθεστώς, κι έτσι θα γίνεται έως της συντελείας του αιώνος. Ακούμε όμως και βαρύτερα, πολύ βαρύτερα: Δεν είναι μόνο ηθικολογικός λαϊκισμός, είναι και ρατσισμός να θέλουν ορισμένοι να αποκλείσουν από δουλειές και αξιώματα όσους έτυχε να γεννηθούν στους κόλπους οικογένειας με παρελθόν ισχύος και παρόν φήμης.

 

Φυσικά και έχουν και φιλοδοξίες και ανάγκες οι γόνοι «με ονοματεπώνυμο», αρκεί να συμμερίζονται και αυτοί και οι δικοί τους το λογοπαικτικό, και λαϊκιστικό βεβαίως βεβαίως, «τα αγαθά κόλποις και ουχί κόποις κτώνται», οικογενειακοίς κόλποις. Φυσικά και έχουν δικαιώματα, εκτός από υποχρεώσεις, στις οποίες άλλωστε, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, η πλειονότητα ανταποκρίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα, απαρνούμενη ανένδοτα κάθε προνομιακή μεταχείριση. Και οι περισσότεροί τους έχουν και πλούσιες σπουδές να επιδείξουν, πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες, διδακτορικά, τα οποία ωστόσο δεν είναι πάντοτε αμάχητα τεκμήρια πραγματικής μόρφωσης. Γιατί δεν είναι πάντοτε ιδιαίτερα εύκολο να αποδείξουν οι πολυπτυχιούχοι ότι σε όλες αυτές τις σπουδές τους, σε λύκεια, κολέγια, πανεπιστήμια κ.ο.κ., ίδρωσαν πράγματι όσο και οι εξ «ανωνύμων» προερχόμενοι συσπουδαστές τους (το ομολογώ, δεν θα πάψει ποτέ να πειράζει το μυαλό μου το του Ομήρου: «ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμος εστ’ ανθρώπων»).

 

Συχνά, μαζί με το όνομα οι επίγονοι κληρονομούν και την εύνοια, τα προνόμια, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν τα θέλουν, από εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ή επειδή έτσι τους υπαγορεύει η ψυχοπνευματική ποιότητά τους. Ακόμα, επίσης, και δίχως να χρειαστεί πατρική ή άλλη παρέμβαση, ήπια ή επιθετική. Γιατί ποτέ δεν λείπουν όσοι σπεύδουν να προσφέρουν εκδούλευση στον βλαστό ενός σπουδαίου ή σπουδαιοφανούς, είτε για να τον κολακέψουν με κάποια δουλοπρέπεια είτε για να του πουν (από μέσα τους) ένα «μνήσθητί μου, Κύριε» τώρα που βρίσκεσαι εν τη βασιλεία σου. Δεν λείπει επίσης ποτέ το «περιβάλλον» τού κάθε επισήμου (ή οι διαβόητοι «κύκλοι» του), που, βασιλικότερο του βασιλέως, μεσολαβεί, προστάζει, επιβάλλει προνόμια, δίχως να γνωρίζει το παραμικρό ο επίσημος. Αυτός όμως θα εκτεθεί και θα δυσφημιστεί τελικά.

 

Tον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;

 

Να δουλέψουν λοιπόν. Φυσικά και να δουλέψουν, εκτός κι αν είναι θεωρητικοί του παρασιτισμού ή καταχραστές του περίφημου «δικαιώματος στην τεμπελιά». Να δουλέψουν όμως κατά τις δεξιότητές τους, κατά την αξία τους. Να κριθούν και αυτοί όπως όλοι, και όχι να πάρουν μιαν εύκολη πρόκριση άνευ αγώνος. Αν συνηθίσουν από μικροί στη δοτή ευκολία, δηλαδή στην ανευθυνότητα, η πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουν, και σοβαρή να μην είναι, θα τους τσακίσει, δεν θα τους λυγίσει απλώς. Κι αν τύχει ν’ αποφασίσουν κι αυτοί κάποια στιγμή να ασχοληθούν με τα κοινά, και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον αλλά μόνο και μόνο επειδή «σόι πάει το βασίλειο», σόι και η δημοκρατία, πολύ δύσκολα θα μάθουν να ψέλνουν κι άλλα τροπάρια εκτός από το τροπάριο της ανευθυνότητας που συνήθισαν (μέχρις εθισμού) παιδιόθεν.

 

Αντιγράφω το ερμήνευμα της λέξης «αξιοκρατία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «κοινωνική ιεράρχηση βάσει των ικανοτήτων και επιδόσεων των ατόμων και όχι βάσει του πλούτου, των γνωριμιών ή της καταγωγής τους». Παράδειγμα: «Η αξιοκρατία αποτελεί βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος». Οπως σημειώνει στο Λεξικό ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο όρος είναι δάνειο: «<αγγλ. meritocracy 1958, γαλλ. méritocratie, 1972)». Οσο κι αν ξενιζόμαστε, λοιπόν, η λέξη δεν είναι παλιά. Παλιό, παμπάλαιο, είναι το νόημά της, που υποδηλώνει ένα κοινωνικό αίτημα, μια απαίτηση μάλλον, συνομήλικη και συνώνυμη της δημοκρατίας. Συνώνυμη δηλαδή της «ισονομίας» και της «ισοπολιτείας», δύο αρχαιοελληνικών όρων που, όταν πραγματώνονται, διαφοροποιούν το δημοκρατικό καθεστώς από οποιοδήποτε άλλο.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί μας μάς μαθαίνουν να έχουμε την αξίωση της ισονομίας, αφού όλοι τους πολιτεύονται σαν θεματοφύλακες της αξιοκρατίας και της ισότητας στις ευκαιρίες: «Τέρμα η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, τα “δικά μας παιδιά”, τα “golden boys”». Αυτή είναι η μόνιμη επαγγελία τους. Και για να την επαναλαμβάνουν μονότονα από κάλπη σε κάλπη, φαίνεται ότι τελικά στ’ ανώγεια που χτίζουν με τα λόγια τους δεν χωράνε όλοι. Κι έτσι, άλλοι ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους με πενθήμερο, διχίλιαρο και πλήρη ασφάλεια, κι άλλοι με εφτά μέρες την εβδομάδα, εφτακοσάρικο, ανασφάλιστοι και με απλήρωτες υπερωρίες, για παράδειγμα στα εργοστάσια του τουρισμού. Η ανισότητα είναι φυσικό πράμα, το έχει πει άλλωστε και ο πρωθυπουργός. Και τη φύση δεν γίνεται να την αλλάξουμε, είναι αδύνατο.

 

Από τις «αδύνατες ευχές» της φιλολογίας, αυτή είναι η πιο αδύνατη, αφού δεν περισσεύουν οι θεοί και οι άγιοι οι πρόθυμοι να την παραλάβουν και να την εκπληρώσουν: να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία και ισοπολιτεία. Αστειότης αστειοτήτων. Μόνο που το αστείο αυτό δεν βγάζει καθόλου γέλιο. Θλίψη βγάζει. Και αγανάκτηση εναντίον της λογικής και της ηθικής με τον κοινό τίτλο «τα δικά μας παιδιά», που κι αυτά το ρουσφετολόι τα ταξινομεί σε «απλώς δικά μας» και σε «πιο δικά μας». Εχει και η ευνοιοκρατία τους πληβείους και τους πατρικίους της.

 

Παραμένουμε, λοιπόν, όμηροι του εξής παραδόξου: Απαιτούμε από τους πολιτικούς να επιβάλουν καθεστώς αξιοκρατίας, τηρώντας τις ίδιες τις υποσχέσεις τους, όταν το δικό τους επάγγελμα συναριθμείται στα πιο κλειστά. Σ’ εκείνα στα οποία βασιλεύει ο νεποτισμός και το κληρονομικό δίκαιο. Ο Μεγαλέξανδρος έκοψε τον γόρδιο δεσμό αλλά δεν τον είχε φτιάξει αυτός. Αντίθετα, τον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;