Είμαι ΠΑΟΚ..!

 

«Είμαι ΠΑΟΚ!!

Είμαι ΠΑΟΚ γιατί έτσι και είμαι ΠΑΟΚ, αφού! 

ΠΑΟΚ γεννήθηκα και ΠΑΟΚ θα πεθάνω!

(Την ομάδα δεν την αλλάζει ο άνθρωπος ποτέ.  Όπως και την πατρίδα! Θρησκεία μπορεί να αλλάξεις και ιδεολογία, αλλά ομάδα ποτέ!)

ΠΑΟΚ στα εύκολα (σπάνια), ΠΑΟΚ στα δύσκολα (τις πιο πολλές φορές)!

Όπως είμαι και Θεσσαλονικιός!  Κι ας έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου στην Αθήνα και ας ζω τόσα χρόνια τώρα στο εξωτερικό. Αγαπώ και την Αθήνα και την Αγγλία, αλλά είμαι Θεσσαλονικιός!

Όμως περήφανος Θεσσαλονικιός. Περήφανος που είμαι από μια όμορφη μεγάλη πόλη, με μεγάλη παράδοση και ιστορία και όμορφη ζωή.

Όχι από μια κομπλεξική «συμπρωτεύουσα» ή «συμβασιλεύουσα», που δεν αντέχει την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι είναι μια δεύτερη πόλη. Όχι από μια πόλη που ζει εδώ και δεκατίες στη μιζέρια ότι για όλα φταίει η Αθήνα και οη «χαμουτζηδες» που αδικούν τη μεγάλη μας πόλη. Αυτή τη μιζέρια δεν την άντεξα ποτέ· είναι η κατάρα της Θεσσαλονίκης να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δικές της ομορφιές, τους πόρους της, τη θέση της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της, αλλά να ζει μονίμως με το αίσθημα του αδικημένου μικρού αδερφού.

Αυτήν την αντίληψη σιχαινόμουν μια ζωή και στον ΠΑΟΚ. κανείς δεν κοίταζε πως είχαμε φτωχές διοικήσεις με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Κανεις δεν έλεγε την αλήθεια ότι υπήρξαν χρονιές που ολόκληρος ο ΠΑΟΚ κόστιζε όσο ένας παίκτης του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Όταν χάναμε από σαφώς καλύτερες ομάδες, έφταιγε η Διαιτησία, η παράγκα, η πουτ@ν@ η Αθήνα.

Ο οπαδικός ΠΑΟΚ αποτέλεσε την καλύτερη και ισχυρότερη έκφραση της μιζέριας της Θεσσαλονίκης. Και σιγά σιγά άρχισε πάνω του να στήνεται όλο το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα. Περιθωριακά στοιχεία, μικροπαραβάτες, άνεργοι και κυρίως άεργοι, αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και τεράστιας οικονομικής βουτιάς της πόλης, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΠΑΟΚ. Τη μεγάλη αδικημένη ομάδα, της μεγάλης αδικημένης πόλης. «Μια πόλη μια ομάδα». Αυτή της μιζέριας, του συνεχούς αισθήματος αδικίας, του κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε όλους. Ακόμα και στον κακόμοιρο αλλά αξιοπρεπή ποδοσφαιρικό συμπολίτη (σιγά μην πω και το όνομα του- ΠΑΟΚ είμαι αφού!) έβγαινε το κόμπλεξ και η επιθετικότητα: Αφού δεν μπορούμε να σαρώσουμε Λεωφόρο ή Καραϊσκάκη, τουλάχιστον ας σαρώσουμε το Χαριλάου.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το μαρασμό της πόλης έφταιγαν οι δειλές και ανήμπορες επιχειρηματικές ιδιοκτησίες και οι ακόμα πιο ανήμποροι και κομπλεξικοί πολιτικοί της.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το χαλί της ομάδας έφταιγαν οι φθηνές επιλογές σε παίκτες, σε προπονητές, σε στελέχη.

Κανεις δεν νοιαζόταν καν αν παιζόταν ποδόσφαιρο ή όχι, και αν η φάση ήταν καθαρή ή όχι (σιγά μην ξέρουν όλα τα μπουμπούκια της G4 από ποδόσφαιρο, όταν τα περισσότερα ματς τα περνούν  τραγουδώντας μαστουρωμένοι και ημίγυμνοι με την πλάτη στο γήπεδο). 

Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ φταίει η διαιτησία και τα σπάμε όλα (ακόμα και το γήπεδο μας). Όταν κερδίζει ο ΠΑΟΚ έχουμε ομαδάρα και τα σπάμε πάλι όλα από τη χαρά μας!!

Όταν ήρθε ο Σαββιδης, πρέπει να πω ότι χάρηκα.  Κάτι οι επενδύσεις στην πόλη σε αναπτυξιακές προσπάθειες κάτι το χέρι στην τσέπη για την ομάδα, δημιούργησαν μια ελπίδα.

Καλύτερο ρόστερ, καλύτεροι προπονητές, άρχισαν σιγά σιγά να φέρνουν αποτέλεσμα.  Ο μόνιμα 3-5ος ΠΑΟΚ έφτασε να χτυπάει και να κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο (βέβαια τεράστιο ρόλο έπαιξε και ο οικονομικός και διοικητικός μαρασμός του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αλλά αυτά δεν θελουμε να τα βλέπουμε).

Όμως αντί αυτή η οικονομική και γηπεδική ανάταση να αλλάξει νοοτροπίες, φαίνεται να επένδυσε ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και την «αδικία».  Οι δηλώσεις περί στημένων διαιτησιών συνεχίζονται, ο προπονητής έχει γίνει ανέκδοτο για τις εξηγήσεις που δίνει σε κάθε ήττα και ο μεγαλομέτοχος, οταν δεν γουστάρει το αποτέλεμα, μπαίνει με το κουμπούρι στο γήπεδο.

Και βέβαια η πόλη παραμένει δεμένη  γύρω από την ομάδα.  Απλώς τώρα έχει βρει τον «πατερούλη» της που δίνει δουλειές και κανα φράγκο στην ομάδα. Κι ας έχει γύρω του ένα στρατό από φουσκωτούς Ρώσους. 

Ο Ιβαν δεν έπαιξε μόνο με την μιζέρια και την περιθωριοποίηση της πόλης. Έπαιξε και με τον εθνικισμό: ένας ρώσος ολιγάρχης κολλητός του Πούτιν, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, έβαλε μπροστά την Ποντιακη ιδιότητα των προγόνων του και ενίσχυσε και με εθνική διάσταση την ιδεολογία του αδικημένου λαού του ΠΑΟΚ.

Το αποτέλεμα, μετά από τόσα χρόνια, είναι ο ΠΑΟΚ οπαδικά να έχει μεταβληθεί σε μια μεταφερόμενη συμμορία. Το είδαμε στην Μασαλια, το είδαμε στον τελικό κυπέλου χθες, το βλέπουμε κάθε Κυριακή σχεδόν, το είδαμε με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο στη δολοφονία του Άλκη.

Και την ίδια στιγμή, γύρω από τον ΠΑΟΚ να χτίζεται  μια φασιστική εγκληματική οργάνωση. Μια αναζήτηση απλά στα χαρακτηριστικά του φασισμού και λίγο ανοιχτο μυαλό στην προβολή τους πάνω στην συμπεριφορά του ΠΑΟΚ, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. 

Το μπαλάκι είναι στην πολιτεία. Και στους λίγους πια υγιείς φορείς της πόλης. Το φαινόμενο πρέπει να ανακοπεί, το αποστημα να σπάσει, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Ναι, όλες αυτές οι τετριμμένες χιλιοειπωμένες φράσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Θα έχει κόστος η σύγκρουση. Πολιτικό και οικονομικό. Ίσως και κοινωνικό.  Όμως πρέπει να γίνει.  Και σήμερα υπάρχει και η δικαιολογία: ο Πούτιν, η Ρωσία, οι ολιγάρχες. 

Ο ΠΑΟΚ αλλά και η Θεσσαλονίκη αξίζουν καλύτερη τύχη!

Κι ας πληγωθεί ο δικέφαλος, θα ξαναγεννηθεί.

ΠΑΟΚ είναι, αφού!!!»  

από το facebook του George Sakellion

Ζητείται ντροπή

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Το μπούλινγκ δεν έχει ηλικία. Ολοι είναι υποψήφια θύματα. Κι όλοι μπορούν να γίνουν νταήδες, ακόμα κι αν σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους ανήκουν στις τάξεις των ωρίμων. Για να ξεδώσουν και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους λίγο πριν από το ματς της βραδιάς, στην τηλεόραση της καφετέριας. Για να σπάσουν πλάκα σπάζοντας σε χίλια κομμάτια την ψυχή κάποιου συνανθρώπου τους. Ή για να νιώσουν επιτέλους δυνατοί.

 

Η όρεξη για καζούρα κυκλοφορεί στο αίμα μας πολύ πριν εισαχθεί στο κοινόχρηστο λεξιλόγιό μας η λέξη «μπούλινγκ», σαν συνώνυμη του εκφοβισμού, της λεκτικής, ψυχολογικής ή και σωματικής βίας. Κι όσοι μεγάλωσαν σε χωριό είδαν τις μικροσυμμορίες ενηλίκων και ανηλίκων να περιπαίζουν τους «παράταιρους» και τους «αλλόκοτους», ή απλώς τους μικρότερους, πριν τις συναντήσουν στις σελίδες της λογοτεχνίας ή στο σινεμά. «Αθώα χρόνια»; Οχι, ο ασυγκράτητος φίλος της ρετσίνας ή του ούζου του καιρού εκείνου δεν θα συμφωνούσε πως ήταν αθώα όσα άκουγε, κι ας τον κερνούσε στο τέλος ένα ποτηράκι η παρέα που τον είχε περιλάβει με τα γιούχα της. Ούτε και ο ξέμπαρκος Τσιγγάνος της εποχής, ο ομοφυλόφιλος, ο «σημαδεμένος». Χοντρό το εις βάρος τους καλαμπούρι, έξυνε συνέχεια την ίδια πληγή.

 

Ο Θύμιος, κάτοικος Πύργου, είναι «σημαδεμένος». Πάνε χρόνια που το σαγόνι του τσακίστηκε σε τροχαίο κι από τότε μιλάει και τρώει με μηχανική υποστήριξη. Κυκλοφορούσε με μάσκα στο πρόσωπο πολύ πριν από την πανδημία. Και δεν θα τη βγάλει ποτέ, άρα «δεν είναι σαν κι εμάς», ίσος και όμοιος. Ενα «φρικιό» είναι. Τι πιο πρόσφορο λοιπόν για μάγκικες χοντροκοπιές και τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς.

 

Η βιντεοσκοπημένη μαρτυρία δείχνει μια αγέλη ανάγωγων να φτάνει στο σπίτι του τριανταεννιάχρονου Θύμιου με μοτοσικλέτες και γιωταχί και να το πολιορκεί. Πετάνε βροχή τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά για να τον αναγκάσουν να βγει έξω. Βγαίνει. Και δοκιμάζει να αμυνθεί μ’ ένα μπαστούνι. Οι αυτοβιντεοσκοπούμενοι νταήδες όμως τον παρουσίασαν στα σόσιαλ μίντια σαν μανιακό που τους κυνηγούσε αναίτια με πριόνι, δίχως να τον πειράξουν. Κουβέντα στην κουβέντα στα καφενεία, τα ηλεκτρονικά και τα πραγματικά, ο Θύμιος έγινε «ο τρελός με το τσεκούρι που απειλεί όλη την ήσυχη κοινωνία».

Τρομαγμένος ο αδύναμος άνθρωπος, ζήτησε άλλη μια φορά τη συνδρομή της Αστυνομίας. Μάταια και πάλι. Ο Θύμιος αγνοείται δύο βδομάδες τώρα. Και αναζητείται. Και η ντροπή μας επίσης.

   

Η Μάχη της Κρήτης (video)

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, με την κατάληψη της μεγαλονήσου.

 

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

 

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

 

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

 

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

 

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

 

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

 

 

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

 

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

 

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

 

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

 

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

   

πηγή

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994 με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

 

Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, η οποία έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 είναι οι Ελληνoπόντιοι, που εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1916-1923, σ' ένα σύνολο 750.000 περίπου.

 

Στις αρχές του 1991, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ομόφωνα πρόταση του προέδρου του Ανδρέα Παπανδρέου, ύστερα από επιστολή των ποντίων βουλευτών του κινήματος, για την κατάθεση πρότασης νόμου για την επίσημη αναγνώριση από τη Βουλή της γενοκτονίας των Ποντίων και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων». Έτσι, την 1η Απριλίου 1992, 22 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου, η οποία ουδέποτε προωθήθηκε για συζήτηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1993, η πρόταση νόμου επανακατατέθηκε στη Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1993 και ψηφίστηκε ομόφωνα από το σώμα στις 24 Φεβρουαρίου 1994. O νόμος 2193/94, που δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 1994 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Φύλλο 32 Α') καθιερώνει την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

 

 

πηγή    

Προσκλητήριο Αλλαγής

 

γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα*

 

H πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση στη Βουλή για την αμυντική συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ επανέφερε στον πυρήνα της πολιτικής αντιπαράθεσης την εμβληματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε σε μια αποστροφή του λόγου του να παρομοιάσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισε την αμυντική συμφωνία Ελλάδας- ΗΠΑ με την τότε στάση του ΠΑΣΟΚ αρχικά να καταγγέλλει τις βάσεις των Αμερικανών και στη συνέχεια να υπογράφει την παραμονή τους. Το γάντι σήκωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντας ότι καθόλου δεν προσβάλλεται από την παρομοίωση με τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.

 

Και οι δυο απέκρυψαν βέβαια ότι στόχος τους δεν ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ τους, ούτε και η φιλονικία για τον Αντρέα. Αλλωστε ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη γνωρίζει ότι και μόνο η επίκληση του ονόματος Παπανδρέου του θυμίζει τις πολλαπλές ήττες που βίωνε ο πατέρας του από αυτόν. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι με τις ευλογίες του κόμματός του είχε παραπεμφθεί ως κοινός κλέφτης ο Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο μετά αθωώθηκε πανηγυρικά.

 

Στόχος τους κοινός και σχεδόν συμπεφωνημένος είναι το ΠΑΣΟΚ και το νέο του ξεκίνημα με τον Νίκο Ανδρουλάκη στην ηγεσία του. Προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτιμάει έναν ήδη ηττημένο πρώην πρωθυπουργό και ένα κόμμα που άγεται και φέρεται από τάσεις και απόψεις που δεν απηχούν ούτε το 3% της κοινωνίας. Πρόδηλα ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξεπεράσει σε συμμετοχή η επανεκλογή του αυτή των 180.000 μελών του ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής που συμμετείχαν στις εκλογές των συλλογικών μας οργάνων την προηγούμενη Κυριακή. Φυσικά, σε επίπεδο αριθμών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη χάσει κατά κράτος, αφού η συμμετοχή για τα δικά του συλλογικά όργανα έφτασε μόλις τις 40.000.

 

Φιλοδοξία όλων μας είναι το συνέδριο της παράταξής μας στις 20-22 Μαΐου να αποτελέσει τον προπομπό της οργανωτικής μας ανασυγκρότησης και στη συνέχεια τον οδηγό της ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών που επιδιώκουμε με τη δημιουργία μιας ευρείας σοσιαλδημοκρατικής συμμαχίας που θα μπορέσει να κυβερνήσει τον τόπο την επόμενη μέρα των εκλογών.

 

Αλλωστε στη ζωή, όπως και στην πολιτική, οι επιλογές των άλλων δεν θα πρέπει να μας καθορίζουν, αλλά το τι πιστεύουμε εμείς για μας. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. που μας θέλουν συμπλήρωμα, εμείς θα τους αποδείξουμε ότι μπορούμε να ξανακάνουμε τις ιδέες μας πλειοψηφικές και το κόμμα μας πρωταγωνιστή στο μετεκλογικό σκηνικό.

 

Σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε λοιπόν, καλούμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες να συμμετάσχουν με την πίστη αλλά και την πεποίθηση ότι από εμάς θα έρθει η πολιτική αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Και σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

 

* Ειδικευόμενη δερματολόγος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής  

Δύο ψαράδες κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση του Σήφη Βαλυράκη.!

 

Στον ανακριτή της Χαλκίδας αναμένεται να απολογηθούν την Τρίτη, οι δύο αλιείς για τη δολοφονία του Σήφη Βαλυράκη. Οι δύο αλιείς κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση.

 

Ημερομηνία σταθμός για την υπόθεση της δολοφονίας του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού, Σήφη Βαλυράκη, χαρακτηρίζεται η Τρίτη 24 Μαΐου 2022. Δύο αλιείς που κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αναμένεται να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις στον ανακριτή της Χαλκίδας, από τον οποίο έχουν ήδη λάβει προθεσμία προκειμένου να προετοιμάσουν τις απολογίες τους.

 

Το χρονικό της δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εντοπίστηκε νεκρό το βράδυ της 24 Ιανουαρίου 2021. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει από την Ερέτρια με το φουσκωτό του προς το νησί των Ονείρων για ψαροντούφεκο. Από την πρώτη στιγμή κάποιοι κατέθεσαν ανέφεραν πως είδαν τον Σήφη Βαλυράκη να διαπληκτίζεται με κάποιους ψαράδες.

 

Σήφης Βαλυράκης: Δύο ψαράδες κατηγορούνται για τη δολοφονία του

 

Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και κακώσεις στην αριστερή πλάγια τραχηλική χώρα, τραύματα τα οποία προκλήθηκαν από εν λειτουργία προπέλα σκάφους κατά την πτώση του στη θάλασσα.

 

Αρχικά η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο, αλλά έπειτα από προσφυγή της οικογένειας Βαλυράκη με νέα στοιχεία επέστρεψε στο στάδιο της ανάκρισης.

 

Δικηγόρος οικογένειας Βαλυράκη: Υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη

Ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης, Κώστας Παπαδάκης, μίλησε για τις νέες εξελίξεις στην υπόθεση δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου.

 

«Δεν έχουμε ακόμα στοιχεία σχετικά το κίνητρο του εγκλήματος, αλλά έχουμε στοιχεία που παρέχουν σοβαρές αποχρώσες ενδείξεις. Ότι ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια. Ότι η εγκληματική αυτή ενέργεια προήλθε από πρόσωπα που επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος το οποίο παρέπλευσε το φουσκωτό του Σήφη Βαλυράκη. Και το ότι οι δράστες είναι τα δύο πρόσωπα τα οποία καλούνται σε απολογία»

 

Μάλιστα, ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης τόνισε πως αυτά τα στοιχεία υπήρχαν από πέρυσι και έκανε λόγο για παραλήψεις και αυθαιρεσίες στην διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης. Σύμφωνα με τον κ. Παπαδάκη ελέγχεται ποινικά και η συμπεριφορά των προανακριτικών υπαλλήλων του Λιμενικού Τμήματος Ερέτριας και η συμπεριφορά του εισαγγελέα ο οποίος εξέδωσε την απορριπτική διάταξη για μία σωρεία πράξεων και παραλήψεων.

 

Ωστόσο όπως είπε ο κ. Παπαδάκης η ανάκριση που γίνεται από τον Νοέμβριο μέχρι και σήμερα ανέδειξε πληθώρα στοιχείων, τα οποία ενισχύουν την κατηγορία και τις ενδείξεις σε βάρος των δραστών. Παράλληλα, χαρακτήρισε “ευτελή” τον ισχυρισμό ότι η οικογένεια Βαλυράκη θέλει να λάβει χρήματα από ασφαλιστική εταιρεία και για αυτό θέλει να εμφανίζει ως εγκληματική ενέργεια τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ εγκληματική ενέργεια.

 

Ο κ. Παπαδάκης τόνισε ότι η οικογένεια θέλει να μάθει με ποιον τρόπο βρήκε τον θάνατο ο άνθρωπός της, αν αυτό οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια, ποιοι είναι οι δράστες και ποιο ήταν το κίνητρο τους. Ακόμα τόνισε πως «αποδεικνύεται ότι υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη σε όλο το στάδιο της προδικασίας μέχρι την ανάκριση» και υπογράμμισε πως η οικογένεια βρέθηκε να αντιδικεί χωρίς να το θέλει με λιμενικούς και εισαγγελείς.

Το αρχηγοκεντρικό ποιόν των κομμάτων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Τον Φεβρουάριο του 2008, στο 5ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πρόεδρος του κόμματος, με ποσοστό 70,4%, εξελέγη ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διαδέχτηκε τον κ. Αλέκο Αλαβάνο. Ο ηττημένος, ο κ. Φώτης Κουβέλης, είχε προτιμηθεί από το 28,7%. Προχθές, δεκατέσσερα χρόνια μετά, και με ριζικά διαφορετικό εκλογικό σώμα πια, απαρτισμένο από τα ήδη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας και από όσους γράφτηκαν ως μέλη ειδικά για τις εκλογές (πράγμα που δεν εξασφαλίζει τη σταθερή ενεργό συμμετοχή τους στις κομματικές διαδικασίες και κυρίως στις κοινωνικές πολιτικές διεργασίες), πιστοποιήθηκε και αριθμητικά η καταφανής ηγεμονία του κ. Τσίπρα στο κόμμα του.

 

Σε εκλογές δημοψηφισματικού χαρακτήρα, με έναν και μόνο υποψήφιο, αφού οι αντιπολιτευτικές τάσεις κρίνουν (σωστά) ότι δεν τους αρμόζει ο ηρωικομαρτυρικός ρόλος των χριστιανών στην αρένα, τα παρά κάτι τριψήφια «πανηγυρικά» ποσοστά είναι αναμενόμενα. Το 99,05% του κ. Τσίπρα μάλιστα υπολείπεται ελαφρώς του 99,70% με το οποίο εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, το 2004, τον καιρό του μυθικού «ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων». Δεύτερο κοινό γνώρισμα στη σταδιοδρομία των δύο πολιτικών ανδρών είναι το δαχτυλίδι της διαδοχής· στον κ. Τσίπρα το πρόσφερε ο κ. Αλαβάνος, στον κ. Παπανδρέου ο κ. Κ. Σημίτης.

 

Στις πρώτες εθνικές εκλογές με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, το 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε το ισχνό 4,6%. Τον Μάιο του 2012 το ποσοστό τετραπλασιάστηκε (16,78%), για να φτάσει το 26,89% στις επαναληπτικές του Ιουνίου. Ωσπου τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτευσε στις εκλογές, με 36,3%, πλην η πρώτη φορά Αριστερά υποχρεώθηκε από τους αριθμούς –πρωτίστως όμως από τις αρχηγικές προτιμήσεις– να σχηματίσει κυβέρνηση στηριγμένη στην ακραία εθνικολαϊκιστική βακτηρία του κ. Παναγιώτη Καμμένου. Γενικότερα, πάντως, οι αριθμοί είναι το αποστομωτικό επιχείρημα του κ. Τσίπρα απέναντι σε κάθε εσωκομματική κριτική.

 

Τα κόμματά μας είναι εκ παραδόσεως αρχηγοκεντρικά. Ακόμα και η Ανανεωτική Αριστερά, μια φορά κι έναν καιρό, δεν ξεπέρασε το μοντέλο αυτό. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ περισσότερο ΠΑΣΟΚ παρά Ανανεωτική Αριστερά. Το φανερώνει και η μετατροπή του αρχηγοκεντρικού χαρακτήρα του σε αρχηγολατρικό. Για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, η επιρροή του οποίου στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση και στη σπουδάζουσα νεολαία είναι πολύ μικρή, οι προχθεσινοί 150.000 ψηφοφόροι δεν είναι λίγοι. «Ρεύμα ανατροπής», πάντως, δεν αποτελούν.

Σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ: Δεδομένος σύμμαχος ναι, χρήσιμος ηλίθιος όχι…

 

Ο Κ. Μητσοτάκης πριν φύγει από τις ΗΠΑ έχει μια υποχρέωση. Να καταστήσει απολύτως σαφές πως η Ελλάδα είναι μεν δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ολοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έχουν επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Και από το στόμα τους έχουμε ακούσει τις κλασικές κοινοτοπίες. Για τους «δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες», για «τη δύναμη της ομογένειας», για «μια νέα περίοδο στις σχέσεις των δύο χωρών» και τα παρόμοια. Δεν θα μπορούσε να πει τίποτα διαφορετικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Η επιτυχία ή μη της σημερινής επίσκεψης δεν θα κριθεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό καλό θα είναι η κυβερνητική προπαγάνδα να αποφύγει τα μεγάλα λόγια.

 

 

Ο πρωθυπουργός δεν πάει στις ΗΠΑ για να διαβεβαιώσει τον Μπάιντεν ότι η Ελλάδα είναι «δεδομένος σύμμαχος». Δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν. Και όχι μόνο σήμερα. Τα τελευταία χρόνια είναι τόσες οι «διευκολύνσεις»(αναβάθμιση Σούδας, Αλεξανδρούπολη κ.α) που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό στα σημερινά πλαίσια των διεθνών ισορροπιών. Η Ελλάδα ανήκει στη δυτική συμμαχία, από αυτήν προσδοκά βοήθεια, αν χρειαστεί.

 

Επομένως, ως θέση αρχής, η διακήρυξη «είμαστε δεδομένοι φίλοι για να έχουμε και δεδομένη στήριξη, αν χρειαστεί» είναι σωστή. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, ακόμα κι αν ήθελε, να κάνει πολιτική τύπου Τουρκίας, με τσαμπουκάδες και εκβιασμούς. Όμως, η πολιτική του «δεδομένου» φίλου και συμμάχου πρέπει να είναι και στην πράξη αποδοτική για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό συνδέεται μοιραία με την Τουρκία. Και σημαίνει τρία τινά.

 

Πρώτον, ότι η δυτική συμμαχία εγγυάται την ασφάλεια της χώρας. Συμβαίνει αυτό; Αν κρίνουμε από το παρελθόν (εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο), αλλά και από το παρόν (συνεχείς απειλές της Τουρκίας), όχι. Η στάση του ΝΑΤΟ είναι στάση απόλυτης ουδετερότητας. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει όταν η Τουρκία του Ερντογάν προκαλεί παντοιοτρόπως τη συμμαχία στην οποία ανήκει: αγοράζει ρωσικά όπλα, δεν μετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας, αντιτίθεται στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

 

Δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ δεν επιβραβεύουν αυτήν τη στάση της Τουρκίας, όπως θέλει να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν με τα αεροπλάνα F-16.

 

Τρίτον, ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, αναγνωρίζοντας την ελληνική συμβολή στη «σταθερότητα» της περιοχής, συμβάλλουν οικονομικά σ’ αυτήν. Πώς; Μα, χωρίς να απαιτούν από την ευάλωτη οικονομικά Ελλάδα να εξοπλίζεται δαπανώντας τεράστια ποσά για την άμυνά της. Πρόσφατα η χώρα μας «έσωσε» τη γαλλική πολεμική βιομηχανία αγοράζοντας αεροπλάνα και φρεγάτες. Θα «σώσει» τώρα και αμερικανικές εταιρείες, για να μπορεί να αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις τις απειλές ενός, κατά τα άλλα, συμμάχου της στο ΝΑΤΟ;

 

Όλα αυτά θα κριθούν σε βάθος χρόνου. Όπως και η σημερινή επίσκεψη Μητσοτάκη. Μπορεί ο Μπάιντεν να επιφύλαξε θερμά λόγια για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους μπελάδες: τη Ρωσία, τον πληθωρισμό, τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο τον προσεχή Νοέμβριο. Επομένως, ο «δεδομένος φίλος και σύμμαχος», η Ελλάδα, δεν θα τον απασχολεί από αύριο.

 

Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει την υποχρέωση, πριν φύγει από τις ΗΠΑ, να έχει καταστήσει απολύτως σαφές σε όλες τις εξουσίες της υπερδύναμης το πολύ απλό: ναι, η Ελλάδα είναι δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση. Η Ελλάδα δεν παίζει, όπως η Τουρκία, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Αλλά δεν θέλει να φαίνεται και σαν χρήσιμος ηλίθιος…  

Τhis is Farsala!

 

γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

 

Εικόνα 1: Πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν επί μέρες στην οδό Μπιζανίου της Πάτρας, έξω από το σπίτι της πιο (αρνητικά) διάσημης Ελληνίδας μάνας, που σήμερα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλοι απλώς περίεργοι, άλλοι μαινόμενοι. Μόνο οι τσουγκράνες και οι δαυλοί έλειπαν.

 

Εικόνα 2: Ενα μεγάλο παλλόμενο πλήθος, νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα, συγκεντρώνεται μπροστά από τον extra large ανδριάντα του Αχιλλέα στα Φάρσαλα για να αποθεώσει έναν παίχτη του «Survivor» που επέστρεψε στη γενέτειρά του. Οχι ακριβώς νικητής, αλλά ηθικά δικαιωμένος, γιατί η άκαρδη Παραγωγή τον απέβαλε διά παντός από το σόου επειδή χειροδίκησε κατά ενός συμπαίχτη του. Ξεχάστε τό «Τhis is Sparta». Τώρα «Τhis is Farsala».

 

Δύο διαφορετικές αλλά στο βάθος τους ανατριχιαστικά συγγενικές εικόνες. Μάτια που γυαλίζουν από το μίσος στην πρώτη περίπτωση, μάτια που λάμπουν θριαμβευτικά στη δεύτερη. Και παντού, μια θάλασσα από κινητά που αποτυπώνουν τις ιστορικές στιγμές. Ο λαός δεν μένει απαθής, θα μπορούσε να πει κανείς. Διψά για δικαιοσύνη, ζητά να παίξει ρόλο στη δημόσια σφαίρα, να καταδικάσει, ακόμα και να λιντσάρει τους ενόχους ή να επιβραβεύσει τους αθώους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός επιφύλαξε υποδοχή ήρωα σε κάποιον ριαλιτοπαίχτη. Και άλλοι παίχτες, νικητές ή σχεδόν νικητές, αποθεώθηκαν κατά την επιστροφή τους στον τόπο τους, στην Κρήτη, τη Ρόδο, τη Σκιάθο. Ομως εδώ ο απόγονος των Μυρμιδόνων έφυγε από το «Survivor» με μάλλον ατιμωτικό τρόπο ή «λόγω έντασης», όπως γράφτηκε κατ’ ευφημισμόν.

 

Ο μοντέρνος σκοταδισμός διαποτίζει τα πάντα. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η πανδημία (έστω και στα τελειώματά της), ο πόλεμος και η κυβερνητική δουλοπρέπεια, όπως εκφράστηκε και με τη νέα συμφωνία για τις βάσεις, μοιάζει να προσθέτουν κι άλλο σκοτάδι στην ημίμαυρη ζωή μας. Σκοταδισμός κοινωνικός, θρησκευτικός, τηλεοπτικός, ψηφιακός, υγειονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός, πολεμικός – διαλέγετε και παίρνετε.

 

Ας μην κολακεύουμε τον σοφό λαό και το αλάνθαστο ένστικτό του. Ομως να μην ξεχνάμε ότι οι αντιλαϊκές, οι ανελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές τρέφουν με ποικίλους τρόπους τη μοιρολατρία και την αμάθεια, τον ανταγωνισμό και την αποχαύνωση, όλα αυτά τα σκοτεινά που ευδοκιμούν στους κόλπους του λαού. Σε αυτές τις πολιτικές πρέπει κανείς πρώτα και κύρια να στρέφει την κριτική του, χωρίς φυσικά να εξιδανικεύει ή να αγνοεί και τις θλιβερές όψεις των λαϊκών συμπεριφορών. Οπως (περίπου) έλεγαν οι παλιοί, «αγάπα τον λαό και με τα ελαττώματά του».  

Κομισιόν: Να είστε έτοιμοι για «σοκ» εφοδιασμού με ρωσικό φυσικό αέριο.!

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να εντείνουν τις προετοιμασίες για μια «πλήρη διακοπή των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου», εξετάζοντας μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως ένα προσωρινό πλαφόν στις τιμές.

 

Αφού η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Πολωνία και τη Βουλγαρία τον Απρίλιο, η Κομισιόν, με έγγραφο πολιτικής που πρόκειται να εγκριθεί αύριο, Τετάρτη, ζητά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προετοιμαστούν για ένα «σοκ εφοδιασμού» πλήρους κλίμακας, έγγραφο που πρόκειται να εγκριθεί αύριο.

 

 

Το φυσικό αέριο διαπραγματεύεται σε τιμές περίπου 100 €/MWh από τα μέσα Μαρτίου, δηλαδή επταπλάσιες σε σύγκριση με τις μακροχρόνιες μέσες τιμές, με περιστασιακές κορυφές στα 200 €/MWh, που οφείλονται κυρίως στην έλλειψη προμηθειών από τη Ρωσία.

 

Αυτό οδήγησε σε αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εφεδρική παραγωγή ενέργειας από μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση φυσικού αερίου.

 

Και ενώ τα προηγούμενα μέτρα που υιοθετήθηκαν το φθινόπωρο ήταν διαβαθμισμένα για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση διαρκώς υψηλών τιμών φυσικού αερίου, «ένα διαφορετικό σύνολο μέτρων μπορεί να αξίζει να εξεταστεί σε περίπτωση ξαφνικής, μεγάλης κλίμακας ή ακόμη και πλήρους, διακοπής των προμηθειών ρωσικού φυσικού αερίου που θα οδηγήσει σε αφόρητα υψηλές τιμές φυσικού αερίου και ανεπαρκή προμήθεια φυσικού αερίου», αναφέρει το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ στο σχέδιο εγγράφου πολιτικής.

  

Μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή

Πρώτο μεταξύ των νέων μέτρων που σχεδιάζουν οι Βρυξέλλες είναι η άμεση παρέμβαση στην αγορά με «μια μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή για το φυσικό αέριο που παραδίδεται στους Ευρωπαίους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις (ανώτατο όριο τιμών της ΕΕ)», αναφέρει το σχέδιο που περιήλθε στην κατοχή της EURACTIV.

 

Παρόλο που η θέσπιση ανώτατης τιμής φυσικού αερίου θα ανακούφιζε άμεσα τους καταναλωτές και θα ματαίωνε τις πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, ακόμη και στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 

«Ένα σημαντικό αρνητικό αποτέλεσμα είναι ότι χάνουμε την τιμή ως σημαντική πληροφορία για τη ζήτηση φυσικού αερίου σε περιόδους κρίσης», έγραψε άγνωστος αξιωματούχος της ΕΕ στο κείμενο της πρότασης, το οποίο υποβλήθηκε εσωτερικά για αναθεώρηση μεταξύ των υπηρεσιών της Επιτροπής.

 

 

«Μια άλλη πολύ σημαντική αρνητική επίπτωση είναι ότι η ανακοίνωση ενός ανώτατου ορίου τιμών φυσικού αερίου σε περιόδους έκτακτης ανάγκης οδηγεί σε χαμηλότερη έγχυση αποθήκευσης σήμερα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο», πρόσθεσε ο εν λόγω αξιωματούχος.

 

Οι ανησυχίες αυτές είναι ευρέως κοινές μεταξύ των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

 

Στην επιφάνεια οι μεγάλες αντιθέσεις και αντιφάσεις του συστήματος

«Το ανώτατο όριο στην τιμή του φυσικού αερίου δεν αποτελεί λύση», υποστηρίζει ο Μίχαελ Μπλος, Γερμανός ευρωβουλευτής των Πρασίνων.

 

Αντί να ρίχνουμε δισεκατομμύρια χρήματα των φορολογουμένων στη Ρωσία και άλλους προμηθευτές φυσικού αερίου, «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χρήματα για τη μετάβαση στην ενέργεια και τη θερμότητα», όπως η ηλιακή ενέργεια στις στέγες και οι αντλίες θερμότητας, δήλωσε στη EURACTIV. «Αυτό θα μειώσει μαζικά τις τιμές».

 

«Χρειαζόμαστε ένα καρτέλ αγοραστών. Η τιμή του φυσικού αερίου θα πέσει αν η G7 αγοράζει φυσικό αέριο μόνο σε χαμηλή τιμή. Για αυτό χρειαζόμαστε θάρρος και δημιουργικότητα και δεν πρέπει απλώς να παραδοθούμε στις παράλογα υψηλές τιμές του φυσικού αερίου», πρόσθεσε ο Μπλος.

 

Οι ειδικοί έχουν επίσης προειδοποιήσει κατά του περιορισμού των τιμών, λέγοντας ότι αυτό θα εξαντλήσει τις αποθήκες και θα αποθαρρύνει τις επιχειρήσεις από το να ανεφοδιάζονται.

 

«Στις αγορές φυσικού αερίου, οι βραχυπρόθεσμες τιμές spot συνδέονται με τις μακροπρόθεσμες μελλοντικές τιμές μέσω των αποθηκών φυσικού αερίου», δήλωσε ο Λάιον Χιρθ, επίκουρος καθηγητής ενεργειακής πολιτικής στη Σχολή Hertie στο Βερολίνο.

 

«Εάν οι κυβερνήσεις ανακοινώσουν ένα μελλοντικό ανώτατο όριο τιμών, οι επιχειρήσεις δεν έχουν κανένα κίνητρο να γεμίσουν τις αποθήκες φυσικού αερίου, αλλά ακριβώς το αντίθετο: θα ήταν ξαφνικά οικονομικά ελκυστικό να αναβάλουν τις ενέσεις αποθήκευσης ή ακόμη και να εξαντλήσουν τις αποθήκες σήμερα και να πωλούν φυσικό αέριο όσο οι τιμές είναι υψηλές», δήλωσε στη EURACTIV σε γραπτό σχόλιο.

 

«Τα χαμηλότερα επίπεδα αποθήκευσης δεν είναι προς το ευρωπαϊκό συμφέρον», συνέχισε ο Χιρθ, υπογραμμίζοντας ότι η επείγουσα προτεραιότητα είναι να γεμίσουν οι αποθήκες πριν από τον επόμενο χειμώνα.

 

Αυτό μπορεί επίσης να έρχεται σε αντίθεση με τους κανονισμούς που εξετάζει επί του παρόντος η ΕΕ για την απαίτηση ελάχιστων επιπέδων αποθήκευσης φυσικού αερίου κάθε χρόνο πριν από τη χειμερινή περίοδο θέρμανσης.

 

«Στο βαθμό που οι απαιτήσεις αυτές αναγκάζουν τους διαχειριστές των αποθηκών να τις γεμίζουν, ανεξάρτητα από τα οικονομικά κίνητρα, οι τρέχουσες τιμές spot δεν θα καταφέρουν να μειωθούν παρά τις χαμηλές προσδοκίες για τις μελλοντικές τιμές», προειδοποίησε ο Χιρθ, ο οποίος συνέγραψε τα σχόλια μαζί με τον Ινγκμαρ Σλεχτ, επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Ενέργειας και Περιβάλλοντος ZHAW.

 

πηγή 

   

No man’s land

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

 

Νεκρή ζώνη, ουδέτερη ζώνη, γκρίζα ζώνη, γη των ξεχασμένων, γη του κανενός.

 

Ανάμεσα στο τίποτα και το μηδέν,  μεταξύ της σιωπής και της κραυγής που σωπαίνει, περίπου ζωντανοί, περίπου νεκροί, γεννημένοι αγέννητοι.

 

 

Θύμιος, Δήμητρα, Ζακ  και….ο άστεγος που τον κατάπιε ο κάδος απορριμμάτων.

 

Ο κάδος απορριμμάτων!!

 

Τι πιο αδιανόητα πραγματικό από αυτό.

 

Τι πιο συντριπτικά συμβολικό.

 

Πρόσωπα δίχως χαρακτηριστικά, άνθρωποι δίχως όνομα.

 

Γεννήθηκαν και μόνο για λίγο υπήρξαν, όσο μια μάνα τους πήρε αγκαλιά.

 

 

Πέραν τούτου ουδέν.

 

Δεν ανταποκρίθηκαν στο ορθό, το γνώριμο, το σύνηθες. Κανονική όψη, αποδεκτές συνήθειες, μη ενοχλητικές ή προκλητικές προτιμήσεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά… Αλλά μονίμως στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τους δείχνουν οι “κανονικοί” με το δάχτυλο, να ψιθυρίζουν ένοχα και να τους  λοιδορούν με θράσος.

 

Αλλά πριν εκείνοι γίνουν “διαφορετικοί” το ίδιο το κράτος, ως καλή ορντινάτσα ενός ακραία εκμεταλλευτικού συστήματος είχε αποφασίσει να λειτουργεί με τον τρόπο της εξαίρεσης και του αποκλεισμού…

 

Διότι πώς ο “καλός νοικοκυραίος”  και εν δυνάμει αξιοσέβαστος “κανίβαλος” θα λοιδορούσε και θα απειλούσε και θα πετούσε πέτρες στον αποσυνάγωγο, εάν το κράτος δεν τον επιβράβευε διά των πράξεων και των παραλείψεών του και κυρίως δια της φανερής και κρυφής βίας που ασκεί.

 

Πώς ο αποσυνάγωγος θα ήταν ήταν αποσυνάγωγος, πως ο απόκληρος θα βρισκόταν δίχως μια σπιθαμή γης, εάν δεν είχε τεθεί εκτός συναγωγής από μια βάναυση, βάρβαρη, κτηνώδη εκμεταλλευτική τάξη;

 

Ποιος ελεεινός και τρισάθλιος τζάμπα μάγκας θα έκανε τον μάγκα στον Θύμιο, τη Δήμητρα, τον Ζακ,  εάν ο Θύμιος, ο Ζακ, η Δήμητρα είχαν δουλειά για δουλέψουν, σπίτι για να μείνουν, δομές να απευθυνθούν, γιατρούς, κράτος να τους εξασφαλίσει τα μέσα για μια αξιοπρεπή ζωή.

 

Μη γελιόμαστε… η τάξη που όπλιζε ναζί για να ανοίγουν φούρνους για τους εβραίους, για τους τσιγγάνους, είναι η ίδια που δημιουργεί απόκληρους και κυνηγημένους και τους εξοντώνει διά του αργού θανάτου εν καιρώ υποτιθεμένης ειρήνης, αλλά πραγματικού καπιταλιστικού πολέμου. 

 

Είναι η ίδια τάξη που φτιάχνεις Μανωλάδες για τους μετανάστες, “σκοτώνει” εργάτες σε σκαλωσιές, συλλαμβάνει γριούλες που πουλάνε παντόφλες στο δρόμο, δέρνει τα παιδιά μας στις πλατείες και αφού τα δείρει τα πετάει έξω από το Πανεπιστήμιο. Λογικό… η μόρφωση είναι επικίνδυνο πράγμα και οπωσδήποτε μη συμβατή με το μέλλον που διαγράφεται για τα παιδιά μας… Φτηνός κιμάς στις κρεατομηχανές της ανάπτυξης.

 

Ναι….

 

Ο Θύμιος, η Δήμητρα, ο Ζακ, ο Παύλος, ο Βασίλης Μάγγος, η Ελένη, οι γυναίκες που δολοφονούνται, ο Δημήτρης που τον έκοψε στη μέση η γερανογέφυρα της Cosco, ο άστεγος που τον κατάπιε ο σκουπιδοτενεκές, το παιδί που του κόβουν τα όνειρα αρπακτικά του Χάρβαρντ και αδίστακτοι ψεύτικοι διαδικτυακοί κόσμοι με κέρδη κάποια αμέτρητα δις. Δολάρια, βρέθηκαν σε έναν κόσμο όπου για να ζήσουν πρέπει να φοβούνται. Σε έναν κόσμο όπου το πραγματικό ανάστημα, εκείνο που  ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου, αναμετράται καθημερινά με την θλιβερότητα εκείνων που φέρουν τόση ηθική όση ένα σκουλήκι που σέρνεται. Σε έναν κόσμο όπου διά την ύπουλης μεταφυσικής όλα είναι αποτέλεσμα της φύσης  και συνεπώς  τι φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν με το γονίδιο του Μωυσή και άλλοι με το γονίδιο ψυκτικού.

 

Η ισότητα δεν είναι στην ανθρώπινη φύση, λένε…

 

Ισως γιατί δεν είδαν ποτέ να περνούν τα φουσκωμένα ποτάμια των κολασμένων όλης της γης.

 

 

Στο καταφύγιο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ο σταθμός του ηλεκτρικού δεν ήταν κεντρικός. Γι’ αυτό όταν έβγαινε για να πάρει το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν πάντα άδειος. Ο πολύς κόσμος έμπαινε ή έβγαινε στον προηγούμενο ή στον επόμενο. Αφετηρία ο ένας, κεντρικό προάστιο της Αθήνας ο άλλος. Εκείνη όμως προτιμούσε τον πιο ήσυχο σταθμό, που μάλλον είχε γίνει για να εξυπηρετεί και το κοντινό νοσοκομείο.

 

Συχνά, όταν σχολούσε βράδυ, ή όταν πήγαινε στο γραφείο το πρωί, μαζί της έμπαιναν ή έβγαιναν στον σταθμό οι αποκλειστικές νοσοκόμες. Αλλες πήγαιναν για δουλειά, άλλες σχολούσαν. Καμιά φορά έβλεπε και κανέναν τραυματία ή ασθενή, με δεμένα χέρια ή πόδια και πατερίτσες ή με μεγάλους φακέλους εξετάσεων. Πήγαιναν ή έρχονταν κι αυτοί από το νοσοκομείο.

 

Εκείνο το απόγευμα, Μάης μήνας, λίγο δροσερός αλλά γεμάτος αρώματα, την είδε: στην είσοδο του σταθμού στεκόταν όρθια, ακουμπισμένη στο κιγκλίδωμα, μια γυναίκα, μέσης ηλικίας ή λίγο μεγαλύτερη, με μακριά μαύρα μαλλιά, φούστα-μπλούζα κάπως συντηρητικές και μαύρη δερμάτινη τσάντα. Την έβλεπε αναγκαστικά καθώς πλησίαζε στην έξοδο. Ηταν φανερό ότι στεκόταν εκεί για να τη δει κάποιος. Θα μπορούσε να είναι η μαμά ενός παιδιού που περιμένει να το παραλάβει ή να έχει δώσει ραντεβού με μια φίλη. Ή απλώς να περιμένει, όπως καμιά φορά περιμένει κανείς πριν πάρει μια απόφαση και επειδή είναι δύσκολο να το κάνει αλλού, ο σταθμός του τρένου είναι ένα μέρος που κανείς δεν θα αναρωτηθεί για την παρουσία του εκεί. Μια γυναίκα μέσης ηλικίας κάποιον περιμένει.

 

Μόλις ο κόσμος άρχισε να βγαίνει από τον σταθμό -από τις λίγες φορές που βγήκαν πάνω από δέκα άνθρωποι μαζεμένοι- άρχισε να φωνάζει, χωρίς μεγάλη ένταση στην αρχή, πιο δυναμικά μετά την τρίτη, τέταρτη φορά: «Μετανοείτε, μετανοείτε, έρχεται η Ρωσία». Καθαρά ελληνικά, αλλά με βαριά προφορά, μάλλον ανατολικοευρωπαϊκή.

 

Οσο οι άνθρωποι περνούσαν μπροστά της, το μήνυμα γινόταν πιο βροντερό, πιο δυνατό και η βαριά προφορά της ακουγόταν εντονότερα: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΡΩΣΙΑ!», άλλες τρεις ή τέσσερις φορές.

 

Κάποιοι την κοίταξαν αδιάφορα και συνέχισαν βιαστικά, δυο έφηβοι έβαλαν τα γέλια, ένας άνδρας στην ηλικία της κοντοστάθηκε. Μάλλον παραξενεύτηκε. Συνήθως όσοι καλούν τους συνανθρώπους τους σε μετάνοια επικαλούνται τα Θεία. Την Αγια Οργή που θα τα σαρώσει όλα και θα τιμωρήσει κάθε αμαρτία και παρέκκλιση από την τάξη. Αλλά ο μέγας τιμωρός των αμαρτιών τώρα ήταν άλλος: η Ρωσία.

 

Την προσπέρασε κι εκείνη, ενώ προσπαθούσε να αλαφρώσει τον ώμο της από τη βαριά τσάντα της αλλάζοντας χέρι. Μια άλλη μέρα, μια άλλη χρονιά, με μιαν άλλη διάθεση, ίσως να της φαινόταν κάπως αστεία η γυναίκα που μιλούσε για τη συντέλεια του κόσμου και την κάθαρση των αμαρτιών -όπως τις ορίζει ο καθένας. Αλλά τώρα τη λυπήθηκε λίγο, ίσως και να τη συμπόνεσε. Ποια δύναμη την έσπρωξε σε αυτό το κήρυγμα, ποιος μηχανισμός δούλεψε και την έστειλε στον συνήθως έρημο σταθμό του ηλεκτρικού να προειδοποιήσει -χαιρέκακα; με αγωνία για τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει;- τον κόσμο για την επερχόμενη καταστροφή;

 

Οι μέρες ήταν περίεργες, ένας πόλεμος, το τέλος του οποίου δεν φαινόταν κοντά ούτε εύκολο, μαινόταν στα ανατολικά της Ευρώπης -ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά- και τα μάτια όλων είχαν γεμίσει εικόνες φρίκης, προσφυγιάς, θανάτου. Ογδόντα τόσες μέρες πολέμου μετρούσαν τα ημερολόγια και δεν ήξερε κανείς ποιο θα είναι το μέλλον.

 

Εφτασε στο σπίτι. Πέταξε τα κλειδιά στο γυάλινο τασάκι και άνοιξε τους λογαριασμούς που την περίμεναν -και τους περίμενε μέρες τώρα. Στον δρόμο δυο ηλικιωμένοι γείτονες έλεγαν ότι, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος, χαθήκαμε. Στην πόλη μας δεν υπάρχουν καταφύγια. Το τελευταίο το χάλασαν επί δικτατορίας. «Μόνο ο τάδε εφοπλιστής λένε ότι έχει φτιάξει κάτω από το σπίτι του…».

 

Της ήρθε να γελάσει. Ποια συντέλεια του κόσμου και ποιος πυρηνικός πόλεμος. Ολα αυτά ήταν πραγματικά μακρινά. Αλλες αγωνίες είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα, αλλά σε ποιον να το πει και ποιος να την ακούσει.