Να Διαβάζεις ή να μην Διαβάζεις;

Να διαβάζεις ή να μην διαβάζεις; Αυτό είναι το ερώτημα. Όπως θυμόμαστε, ο Άμλετ ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Βυρτεμβέργης. Είχε αποφασίσει, μετά τον τραγικό θάνατο του πατέρα του και τον ανίερο γάμο της μητέρας του με τον θείο του, να επιστρέψει στις σπουδές του. Ωστόσο, στην Πρώτη Πράξη, σκηνή 2, η Γερτρούδη, με λόγια γλυκά και πονηρά προσπαθεί να τον πείσει να μη φύγει. Ο Άμλετ αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: να μείνει ή να φύγει; Αποφασίζει να μείνει στη σάπια Δανία.

Στη Δεύτερη πράξη, σκηνή 2, ο Άμλετ εισέρχεται στη σκηνή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Ο Polonius ρωτά: «Τι διαβάζετε Κύριέ μου;» Ο Άμλετ απαντά: «Λόγια, λόγια, λόγια». «Πώς πάει η υπόθεση;» ρωτάει ο Αυλικός - τυπική ερώτηση από εκείνους τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται μόνο για την πλοκή. Ο Άμλετ, εστιάζει στην κυριολεξία των λέξεων και ανταπαντά ειρωνικά: «Ανάμεσα σε ποιους;». Στη συνέχεια, διευκρινίζει πως τα «λόγια» είναι «συκοφαντίες» και αγορεύει επί θεμάτων ηθικής, γήρατος και θανάτου. Ο λόγος του είναι δίκοπος: δείχνει ταυτόχρονα προς τη βρώμικη «υπόθεση» που ο Πολώνιος απεργάζεται στα κρυφά εναντίον του, και σε ένα ευρύτερο εννοιολογικό πλαίσιο που αφορά στο θέαμα ενός διεφθαρμένου, έκπτωτου κόσμου.

Η στιχομυθία τελειώνει με τον Άμλετ να προειδοποιεί τον Πολώνιο: «Δεν μπορείτε Κύριε να μου αφαιρέσετε τίποτα που εγώ ο ίδιος ευχαρίστως θα παραχωρούσα - εκτός από τη ζωή μου, εκτός από τη ζωή μου, εκτός από τη ζωή μου». Ακολουθεί, στην Τρίτη Πράξη, σκηνή 2, ο περίφημος μονόλογος, όπου ο Άμλετ αντιμετωπίζει ένα εκόμα δίλημμα: «Να ζεις ή να μην ζεις, αυτό είναι το ερώτημα». Όπως ταιριάζει σ’ έναν διανοούμενο, ο Άμλετ εξετάζει τα υπέρ και τα κατά και των δύο πλευρών του διλήμματος και αποφασίζει: Να ζεις!

Βέβαια, η απόφασή του ήταν αναπόφευκτη και πέραν της βούλησής του. Διότι η συγγραφική βούληση του Will Σαίξπηρ ήταν αυτή που σφράγιζε με βουλοκέρι τα μέλλει γενέσθαι. Αν ο Άμλετ θεωρούσε αδιαμφισβήτητο το θρησκευτικό δόγμα περί «ελευθερίας της βουλήσεως» που δίδασκαν οι Θεολόγοι στο Πανεπιστήμιο της Βυρτεμβέργης, τότε Η Τραγωδία του Άμλετ, Πρίγκιπα της Δανίας, δεν θα είχε γραφτεί ποτέ.

Ο Άμλετ είναι ο Ιδεώδης Αναγνώστης. Ο Κόσμος είναι γι’ αυτόν ένα Βιβλίο που διαβάζει και ερμηνεύει Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί να επέμβει ώστε να τον αλλάξει. Έτσι, γίνεται θύμα μιας παρανάγνωσης. Αν ξεφυλλίσει κανείς μια Ιστορία της Λογοτεχνίας, θα διαπιστώσει πως δεν ήταν ο μόνος. Πάρτε για παράδειγμα τον Δον Κιχώτη και τι υπέστη, λόγω του ότι διάβαζε φανταστικά Ρομάντζα. Πάρτε την ηρωίδα της Jane Austen, την Catherine Moreland, που διάβαζε με βουλιμία γοτθικά μυθιστορήματα. Πάρτε την Madame Bovary! Και οι τρεις διάβαζαν και ερμήνευαν την πραγματικότητα σαν ένα βιβλίο και υπέστησαν τα πάνδεινα λόγω αυτής της παρανάγνωσης!

Ξέρω πως μπορεί να σας φανεί εξωφρενικό, όμως θα προτιμούσα να δω τον Άμλετ θαμμένο στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη της Βυρτεμβέργης, παρά να κάνει παρέα με τον Γιόρικ στο νεκροταφείο της Ελσινόρης. Θα προτιμούσα ο Δον Κιχώτης, η Κάθριν, και η Μαντάμ Μποβαρύ να επέμεναν στη μεταμοντέρνα αυταπάτη τους ότι η πραγματικότητα είναι δομημένη όπως ένα κείμενο, παρά να υποκύψουν σε μια μικροαστική αισθητική.

Σας ζητώ συγνώμη γι’ αυτή την μακρά, λοξή περιπλάνηση σχετικά με τις Κακοτυχίες της Ανάγνωσης, αλλά έφτασα τώρα στο ουσιώδες ερώτημα: «Γιατί διαβάζουμε;» Το ερώτημα αυτό υποδηλώνει ότι όλοι ξέρουν να διαβάζουν. Ωστόσο, μια πρόσφατη στατιστική έδειξε πως υπάρχουν 75.000.000 άνθρωποι στην Ευρώπη, που είτε είναι αγράμματοι ή γνωρίζουν ελάχιστα να γράφουν και να διαβάζουν.

«Γιατί διαβάζουμε;» Ας πούμε, επειδή το «διάβασμα» είναι διασκεδαστικό. Επειδή το διάβασμα ανεβάζει το κοινωνικό μας επίπεδο, επειδή διδάσκει, είναι μια φυγή από τα βάσανα, τροφοδοτεί τη φαντασία, είναι ένα καλό ηρεμιστικό, Κυρίως, δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους που εργάζονται στην Εκδοτική Βιομηχανία.

«Γιατί γράφουμε;» Ας πούμε, επειδή το γράψιμο είναι μια μορφή μετουσίωσης. Επειδή μερικοί άνθρωποι «το έχουν μέσα τους». Επειδή οι μικρές μαθήτριες, όταν κρατούν ένα μολύβι και γράφουν, αισθάνονται ότι αποκτούν αυτό που τους λείπει, και τα αγοράκια ότι κατέχουν ισχύ και εξουσία. Για τον μελετητή, η διαδικασία του να γεννά και να θρέφει σκέψεις που συνδέονται με βιβλία, είναι σαν να ζει μια τρικυμιώδη ερωτική σχέση. Δυστυχώς, τo Κομπιούτερ, που αντικατέστησε το χαρτί και το μολύβι, ουδετεροποίησε τις παραπάνω διακρίσεις του φύλου. Τα κομπιούτερ είναι άφυλα.

Πράγματι, γιατί διαβάζουμε και γιατί γράφουμε; Εδώ, ο πληθυντικός του πρώτου προσώπου με βάζει σε σκέψεις. Γιατί οι αναγνώστες και οι συγγραφείς δεν αποτελούν ομοιογενή σώματα. Οι άνθρωποι διαβάζουν για διαφορετικούς λόγους. Τα γούστα, οι επιλογές και ο ορίζοντας των προσδοκιών τους διαφέρουν ριζικά. Εξαρτώνται από την κοινότητα στην οποία ανήκουν. Παίρνοντας τον εαυτό μου ως παράδειγμα, το γεγονός ότι ανήκω στην κοινότητα των πανεπιστημιακών, διαμορφώνει τα γούστα τις επιλογές και τις μορφές ανάγνωσης και γραφής, με τρόπους που διαφέρουν ριζικά, ας πούμε, από την κοινότητα εκείνων των αναγνωστριών που πίνουν τον φραπέ τους και διαβάζουν το τελευταίο bestseller στην παραλία.

Σε ό,τι αφορά τη γραφή. Το να γράφεις ένα ποίημα ή ένα μυθιστόρημα, συνεπάγεται μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από το να γράφεις περί ενός ποιήματος ή μυθιστορήματος Συνακόλουθα, δεν είναι τυχαίο πως οι μελετητές/τριες προσδιορίζονται ως «βιβλιόψειρες», επίθετο που ποτέ δεν θα χαρακτήριζε μια ποιήτρια ή μυθιστοριογράφο. Γιατί οι μελετητές ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε βιβλιοθήκες και στα γραφεία τους, διαβάζοντας βιβλία και γράφοντας για βιβλία, διδάσκοντας βιβλία. Και είναι χάρη σε αυτές και αυτούς, που η μεγάλη κληρονομιά της πολιτιστικής ανθρώπινης εργασίας δεν θα χαθεί και θα συνεχίσει να υπάρχει «σε χρόνο παρόντα και χρόνο παρελθόντα που εμπεριέχονται και οι δυο σε χρόνο μέλλοντα».

Δυστυχώς, «Οι δύσκολοι Καιροί» στους οποίους ζούμε απειλούν το Είδος μας με εξαφάνιση. Οι παντοδύναμες Αγορές και οι Μάνατζερ των Πανεπιστημίων αποφάσισαν πως οι Ανθρωπιστικές Σπουδές είναι χάσιμο χρόνου και χρήματος και πρέπει να αποβληθούν. Αυτή η «Ιδεολογία του Απόβλητου» που επικρατεί, πάει χέρι-χέρι με τη νεοφιλελεύθερη τεχνολογία του Χρόνου που επιβάλλει την «Ιδεολογία του Εφήμερου». Τα μνημεία του χρόνου αγνοούνται και υποβαθμίζονται.

Συνακόλουθα, ένα μυθιστόρημα μπορεί να βρίσκεται πρώτο στη λίστα των bestsellers, αλλά όπως τα ρόδια, μαραίνονται γρήγορα και σβήνουν. Τα ετήσια βραβεία, που ανεβάζουν την αξία και το γόητρο κάποιου στην Βιβλιοαγορά, πέραν του ότι προωθούν συγκεκριμένες εκδοτικές φίρμες, υποστηρίζουν και τα συμφέροντα της Αγορά Στοιχημάτων: μόλις δημοσιοποιηθεί η μικρή λίστα, το αναγνωστικό κοινό σπεύδει να μπει στην κερδοφόρα ουρά: Γρηγορείτε Κυρίες και Κύριοι, στοιχηματίστε! Και ο φετινός νικητής είναι, είναι το Σε Αναζήτηση του Χαμένου Χρόνου». Το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», επιμένει ο ιδεολόγος του Εφήμερου.

Το Μέγα Κύκλωμα της διαφήμισης και της προώθησης μπορεί να βοηθήσει τους συγγραφείς για κάποιο διάστημα: οι Ατζέντηδες μπορεί να εξασφαλίσουν την έκδοση για ένα νέο βιβλίο, τη μετάφραση και έκδοσή του σε μια ξένη χώρα. Οι δημόσιες σχέσεις με βιβλιοκριτικούς και οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις αυξάνουν το γόητρο του συγγραφέα και τα έσοδα του Εκδότη. Όπως όλες οι Αγορές, η Αγορά του Βιβλίου είναι αχόρταγη. Διατάζει: «Εξακολουθήστε να παράγετε, αλλιώς θα εξαφανιστείτε!».

Έτσι, παίρνοντας υπόψη μας και τον νέο τομέα γνώσης, γενικώς γνωστό ως «Δημιουργική Γραφή», η Αγορά Βιβλίου πλημυρίζει με τα κοινώς ονομαζόμενα «trash novels» Σκουπιδο-μυθιστορήματα. Τα οποία, αν διαβαστούν, σύντομα βρίσκουν το δρόμο τους στον κάδο ανακύκλωσης. Ποιο είναι, λοιπόν, το μέλλον των συγγραφέων στον 21ο αιώνα; «Σε καλό μου! Καλέ, δεν έμαθες πως η Προφητεία είναι το χάρισμα που οι Ουτοπιστές ξεπούλησαν στο ουράνιο Χρηματιστήριο;»

Στις Ιδεολογίες του Απόβλητου και του Εφήμερου, ένα νέο ιδεολογικό μόρφωμα ήρθε τώρα να προστεθεί. Ο 18ος Αιώνας έμεινε γνωστός ως Η Εποχή του Διαφωτισμού. Ο δικός μας θα μείνει γνωστός ως η Εποχή του Αφηγήματος! Συχνά, θεωρητικοί όροι από διάφορους επιστημονικούς κλάδους, διαφεύγουν, ταξιδεύουν και φυτεύονται στην καθημερινή ομιλία. Π.χ., από την Ψυχανάλυση ο όρος «κόμπλεξ» και από τη Φιλοσοφία ο όρος «συγκυρία». Είναι από τον κλάδο της Αφηγηματολογίας που ο νέος όρος κλειδί, το «αφήγημα», απέδρασε. Σημειώστε, πως πρακτικά δεν υπάρχει κανένας προφορικός ή γραπτός λόγος που να μην χαρακτηρίζεται σήμερα ως «αφήγημα».

Το πολιτικό, οικονομικο-κοινωνικό πρόγραμμα που παρουσιάζει σε ένα ακροατήριο ο Πρωθυπουργός μιας Χώρας, αναφέρεται από του δημοσιογράφους και τους σχολιαστές ως «το αφήγημα του Πρωθυπουργού». Το ίδιο και το αντίστοιχο του Προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. «Το αφήγημα της ροής των προσφύγων σε Ελλάδα και Ιταλία, παραμένει δυσεπίλυτο», μας πληροφορούν. «Έλα μου! Και τι είπε ο Γιατρός;» «Το αφήγημά του ήταν πως η Μαίρη μας είναι έγκυος!»

Συνακόλουθα, οι Στοχασμοί μας καταλήγουν: «Αφηγούμαι άρα υπάρχω». Η παλιά, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, αποδείχτηκε πως είναι μια ακόμα μυθοπλασία. Τι να κάνουμε; «Ας καθίσουμε πάνω στη γη κι ας πούμε αφηγήματα λυπητερά για των πραγμάτων τη θανή.»

Ωστόσο, σε σχέση με αυτή τη μαζική μονομανία, όλοι οι άνθρωποι τείνουμε να απωθούμε το γεγονός ότι περνάμε τη μισή μας ζωή αφηγούμενοι την άλλη μισή: «Πες μου, πες μου, πες μου τα όλα! Πώς πήγαν τα πράγματα στο Συμπόσιο;» «Κάτσε, να σου πω πρώτα πώς πέρασα πολύ δύσκολες ώρες γράφοντας το παλαβό μου αφήγημα...».

 Τζίνα Πολίτη

* Το κείμενο εκφωνήθηκε στο διεθνές συμπόσιο της Εταιρείας Συγγραφέων, «Γιατί διαβάζουμε; Ο ρόλος του συγγραφέα & του βιβλίου τον 21ο αιώνα» (18-19/10/2018)

Υπόθεση Παπαντωνίου, κλεπτοκρατία και Κράτος Δικαίου

Του Σταύρου Λυγερού

Η προφυλάκιση του ζεύγους Παπαντωνίου επανέφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα της διαπλοκής-διαφθοράς, το οποίο λειτούργησε και λειτουργεί σαν καρκίνωμα στο σώμα της Ελλάδας. Η διαπλοκή-διαφθορά είναι διεθνές φαινόμενο. Στην Ελλάδα, όμως, έχει προσλάβει γιγαντιαίες διαστάσεις, επειδή ουσιαστικά λειτούργησε στο πλαίσιο του τριγώνου πολιτική ελίτ – Μίντια – ολιγαρχία του χρήματος.

Το αμαρτωλό αυτό τρίγωνο λειτούργησε σαν στυλοβάτης και όχημα της κλεπτοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι χρειάσθηκε να ξεπερασθούν όλα τα όρια για να δεήσει η Δικαιοσύνη να κινηθεί εναντίον έστω και πολιτικά «καμμένων χαρτιών», όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαντωνίου. Η κάθε είδους προστασία και των τριών πλευρών του τριγώνου (ολιγαρχία του χρήματος, πολιτική ελίτ και μιντιάρχες) σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος είχε καταστεί περισσότερο κανόνας παρά εξαίρεση.

Η εξάρτηση των κομμάτων και των πολιτικών από το πολιτικό χρήμα και από τα Μίντια, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των Μίντια από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, είχε μετατοπίσει το κέντρο βάρους στις σχέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας προς όφελος της δεύτερης. Σε αρκετές περιπτώσεις οι πολιτικοί περιέρχονταν σε σχέση εξάρτησης, εάν όχι “υπαλληλοποίησης”.

Η διαπλοκή στο αμαρτωλό τρίγωνο καταρρακώνει κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και δημιουργεί κλίμα γενικευμένης αναξιοπιστίας. Η Λερναία Ύδρα της διαπλοκής και της διαφθοράς δηλητηριάζει τις ηθικές αξίες που στηρίζουν τον κοινωνικό ιστό, διαβρώνει το Κράτος Δικαίου, νοθεύει τους κανόνες της αγοράς, θίγει την καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα και αποτρέπει παραγωγικές πρωτοβουλίες.

Από την παρακμή, στα βράχια

Παραλλήλως, προκαλεί και σοβαρές δημοσιονομικές βλάβες. Ευθύνεται όχι μόνο για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, αλλά συχνά και για τη σπατάλη και για τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Με άλλα λόγια, λειτούργησε σαν καρκίνωμα, που αλλοίωσε την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος, καταδίκασε την Ελλάδα στην παρακμή με τελικό αποτέλεσμα το 2010 να πέσει στα βράχια.

Η διαπλοκή-διαφθορά έχει συμβάλει καθοριστικά στην αποσάθρωση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα. Όταν, όμως, ο βαθμός εμπιστοσύνης πέφτει κάτω και από το αναγκαίο ελάχιστο, ο κοινοβουλευτισμός περιέρχεται σε κρίση. Αυτό είχε αρχίσει να συμβαίνει πριν η Ελλάδα βυθιστεί στην κρίση, αλλά από το 2010 έχει προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015 οφειλόταν και σ’ αυτό το γεγονός.

Η κοντόθωρη στάση των τότε κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), αλλά όχι μόνο, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι είχαν χάσει την επαφή τους με την ίδια την έννοια του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος. Το αποτέλεσμα ήταν να εδραιωθεί η εντύπωση στην κοινή γνώμη πως η πολιτική είναι μια πολύ επωφελής υπόθεση για τους πρωταγωνιστές της. Η ισοπεδωτική αυτή εντύπωση αδικεί τους έντιμους πολιτικούς. Από την άλλη πλευρά, όμως, η γενική εικόνα έχει βάση αληθείας, όπως φαίνεται από τις περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου και βεβαίως όχι μόνο. Η διάχυση αυτής της εντύπωσης αναμφισβήτητα διευκόλυνε την ανάδυση των χειρότερων στοιχείων του Έλληνα.

Η κατάρρευση του κλεπτοκρατικού μοντέλου μεγέθυνσης της οικονομίας κατέστησε ανενεργό το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις άρχουσες ελίτ και στα μικρομεσαία στρώματα. Όταν ξέσπασε η κρίση και η Ελλάδα περιήλθε ουσιαστικά σε καθεστώς μεταμοντέρνας “αποικίας”, οι εγχώριες άρχουσες ελίτ έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από τους δανειστές., Δεν μπορούσαν, άλλωστε, δια του πολιτικού συστήματος να εξαγοράζουν τη λαϊκή συναίνεση, ανεχόμενες τη φοροδιαφυγή, τη μικροδιαφθορά και την κάθε είδους αυθαιρεσία.

Όμηρος των επιλογών του ο ΣΥΡΙΖΑ

Έτσι φθάσαμε στις τεκτονικές αλλαγές που επέφεραν στο πολιτικό σύστημα οι εκλογές του 2012 και ακόμα περισσότερο του 2015, όταν πρώτο κόμμα αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και σχηματίσθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα. Η πολιτική-εκλογική “ανταρσία” είχε μέσα από τη γνωστή ταραχώδη διαδρομή ως κατάληξη την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ να μπήκαν στο μνημονιακό μονοπάτι, αλλά οι ψηφοφόροι τους, σε αρκετές περιπτώσεις και πολίτες που δεν είχαν ψηφίσει αυτά τα κόμματα, περίμεναν τουλάχιστον από την κυβέρνηση Τσίπρα να επιδείξει έργο στο μέτωπο της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Αλλά και σ’ αυτό το επίπεδο ο απολογισμός είναι απογοητευτικός. Είναι αληθές πως επιλεκτικά εκδηλώθηκε σχετική πρόθεση και πως υπήρξαν ισχυρές καθεστωτικές αντιστάσεις. Εξίσου αληθές είναι, όμως, ότι ο πόλεμος εναντίον της διαπλοκής υπονομεύθηκε από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να δημιουργήσει τα δικά της διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Επειδή, μάλιστα, η προσπάθεια κάθαρσης γίνεται κατά κανόνα με ερασιτεχνικό τρόπο και σε εχθρικό γήπεδο, δεν έφερε ούτε καν αξιόλογο θεσμικό αποτέλεσμα. Η υπόθεση Novartis, μετά τον εντυπωσιακό πολιτικό θόρυβο, πελαγοδρομεί σε κάποια γραφεία. Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν η καταπολέμηση της διαπλοκής-διαφθοράς να εκφυλισθεί σε εργαλείο επιλεκτικής εκκαθάρισης πολιτικών λογαριασμών και κατ’ επέκτασιν σε μέσο εκτόνωσης της κοινής γνώμης δια της μεθόδου «δώσε αίμα στον λαό».

Για να δημιουργηθεί ένα πολιτικό προηγούμενο και μία κουλτούρα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, η καταπολέμηση της διαπλοκής-διαφθοράς πρέπει να αποτελεί οργανική θεσμική διαδικασία εξυγίανσης στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου. Μόνο έτσι θα καταστεί ευσταθής και βιώσιμη. Μόνο έτσι, δηλαδή, θα είναι δύσκολο και γι’ αυτή και για τις επόμενες κυβερνήσεις να υποκύψουν στον πειρασμό παράκαμψης των κανόνων, χωρίς να πληρώσουν πολιτικό-εκλογικό κόστος.  

Καραμπόλα Κοτζιά στα ελληνοτουρκικά - Ο Τσίπρας τρέχει να μαζέψει την πεπονόφλουδα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Θέμα το οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτήν την περίοδο άνοιξε με τις δηλώσεις του, φεύγοντας από το υπουργείο Εξωτερικών, ο Νίκος Κοτζιάς. Οι τοποθετήσεις του τέως υπουργού για την υποτιθέμενη ετοιμότητα της Αθήνας να προχωρήσει με την υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, όπως σημειώνουν έμπειροι διπλωμάτες, υπήρξαν ατυχείς καθώς η άκαιρη και δίχως προετοιμασία δημοσιοποίηση προθέσεων θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί.

Ήδη μετά την πρώτη σύσκεψη του Αλέξη Τσίπρα με την ιδιότητα (και) του υπουργού Εξωτερικών αποφασίστηκε, ύστερα από ενδελεχή συζήτηση, ο τρόπος διαχείρισης της ζημιάς που προκάλεσε η εκτός τόπου και χρόνου ανακοίνωση του τέως υπουργού Εξωτερικών. Ο Νίκος Κοτζιάς κατά την τελετή παράδοσης - παραλαβής είχε υποστηρίξει ότι όλα είναι έτοιμα για τη σταδιακή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο από τα Διαπόντια νησιά μέχρι τα Αντικύθηρα. Για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, σύμφωνα με όσα είχε πει ο τέως υπουργός, αρκεί μια υπογραφή στα έτοιμα προεδρικά διατάγματα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Έμπειροι διπλωμάτες ύστερα από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Νίκου Κοτζιά, τραβώντας τα μαλλιά τους, έλεγαν στο «Ποντίκι» ότι πίσω από μια τέτοια δημόσια δήλωση κρύβεται η πολιτική σκοπιμότητα του τέως υπουργού, γιατί όπως εξηγούσαν:

1 Τα προεδρικά διατάγματα είναι «σχετικά» έτοιμα εδώ και μια τριετία.

2 Δεν έχει γίνει καμία απαραίτητη πολιτική προετοιμασία (διάλογος - στάθμιση ευκαιριών και κινδύνων που πρέπει να αντιμετωπιστούν), έτσι ώστε να προωθηθούν προς υπογραφή.

3 Σε καμία περίπτωση δεν έχει γίνει ενδελεχής συζήτηση για τη σταδιακή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, για την οποία μίλησε ο Νίκος Κοτζιάς αναφερόμενος στην Εύβοια και τον Παγασητικό.

Καθώς λοιπόν ο Νίκος Κοτζιάς για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι η άγνοια ή η επιπολαιότητα, απομένει μόνο η δική του (πολιτική) σκοπιμότητα για την… μπανανόφλουδα που άφησε στον Αλέξη Τσίπρα φεύγοντας από το υπουργείο

Διαχείριση ζημιάς

Η τακτική με την οποία ο πρωθυπουργός επιλέγει να διορθώσει τη ζημιά φαίνεται πως θα είναι η αλλαγή της διαδικασίας. Μετά την πρώτη σύσκεψη στο ΥΠΕΞ υπό τον Αλέξη Τσίπρα έγινε γνωστό ότι το σχέδιο Κοτζιά για την άμεση εφαρμογή με την υπογραφή των προεδρικών διαταγμάτων εγκαταλείπεται και στη θέση του ξεκινά η σχετική πολιτική διαβούλευση που κάποια στιγμή θα καταλήξει σε νόμο τον οποίο θα ψηφίσει η Βουλή. Με τον τρόπο αυτό, η υπόθεση της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων παύει να έχει τον χαρακτήρα του «πολιτικά» επείγοντος και πιθανότατα μπαίνει στο ψυγείο τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η νέα διαδικασία και να εμφανιστεί η κατάλληλη συγκυρία για να ανακοινωθεί και να υλοποιηθεί η απόφαση με το νομοσχέδιο που θα ψηφίσει η Βουλή. Οι γνωρίζοντες, πάντως, τις διαδικασίες υποστηρίζουν ότι ακόμη και αν το επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τον χρόνο να προλάβει κάτι τέτοιο μέσα στο όριο του βίου της, ειδικά αν τελικά ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να προκηρύξει εκλογές τον Μάιο.

Ωστόσο οι τοποθετήσεις Κοτζιά ήδη έκαναν τη ζημιά. Οι γενικές ανακοινώσεις για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στη Δυτική Ελλάδα μέχρι και τα Αντικύθηρα (το δυτικό τμήμα των χωρικών υδάτων έχει να κάνει με το Ιόνιο, το ανατολικό με το Αιγαίο) προκάλεσαν την αναμενόμενη αντίδραση της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρεσβευτής στην Άγκυρα κλήθηκε στο τουρκικό ΥΠΕΞ, το οποίο υπενθύμισε τη νομοθετημένη εξουσιοδότηση της τουρκικής Βουλής προς την κυβέρνηση να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα (casus belli) αν προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων.

Συνήθης «χαρτοπόλεμος»

Ο τουρκικός Τύπος σε δημοσιεύματα υποστήριξε ότι με παρέμβαση Τσίπρα η Αθήνα άλλαξε στάση στο θέμα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων. «Ο τέως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Κοτζιάς, παραδίδοντας τη θέση του στον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, ανέφερε ότι εργάζονται σε τρία διαφορετικά προεδρικά διατάγματα, που αφορούν στην επέκταση των χωρικών υδάτων» έγραψε η τουρκική εφημερίδα «Hurriyet» και συμπλήρωσε ότι «ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διέκοψε τα προεδρικά διατάγματα σχετικά με το θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων και αποφάσισε να εκπονήσει σχέδιο νόμου αντί για διάταγμα, το οποίο θα συζητηθεί στο Κοινοβούλιο και θα διαβουλευθεί με τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η απόφαση σημαίνει την αναστολή των 12 μιλίων σε αυτό το στάδιο» καταλήγει το δημοσίευμα.

Μάλιστα, Τούρκοι αξιωματούχοι σε δηλώσεις τους υπογράμμισαν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει ερήμην της Τουρκίας ούτε στο Αιγαίο ούτε στην Ανατολική Μεσόγειο. Από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης έγινε προσπάθεια να έρθει στην επιφάνεια το γεγονός ότι αυτήν ακριβώς την περίοδο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός» με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών πλοίων πραγματοποιεί έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές όπου αμφισβητείται ευθέως η ύπαρξη του Καστελόριζου στην ελληνική επικράτεια. Η εν λόγω τουρκική δραστηριότητα θα πρέπει να σημειωθεί ότι προκαλεί αυτήν την περίοδο ιδιαίτερη ανησυχία στην ελληνική κυβέρνηση, καθώς της υπενθυμίζει ένα απευκταίο αλλά διόλου απίθανο ερώτημα, το οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να διατυπώσει η τουρκική πλευρά: Τι θα πράξει η ελληνική κυβέρνηση αν το πλωτό γεωτρύπανο που διαθέτει η Τουρκία επιχειρήσει να «τρυπήσει» στην εν λόγω ευρύτερη περιοχή του Καστελόριζου; Κάτι που επίσης αξίζει να σημειωθεί είναι ότι η εν λόγω περιοχή έχει παραχωρηθεί – διά νόμου της τουρκικής Βουλής – προς έρευνα και εκ- μετάλλευση στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου…

Οι απαντήσεις στην ελληνική επιχειρηματολογία ήταν οι αναμενόμενες και διατυπώθηκαν με ανακοίνωση του ΥΠΕΞ, η οποία ανάμεσα σε άλλα σημειώνει:

«Η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης αποτελεί νόμιμο και αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Η σχετική απόφαση για επέκταση εναπόκειται αποκλειστικά στην Ελλάδα, η οποία έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα όποτε και όπως η ίδια κρίνει. Το δικαίωμα αυτό ισχύει απαρεγκλίτως και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση ή υπό διαπραγμάτευση με τρίτους. Το αυτό ισχύει ασφαλώς για όλη την επικράτεια.

Αυθαίρετες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου και απειλές βίας από την πλευρά της Τουρκίας, όπως και η αμφισβήτηση των νομίμων δικαιωμάτων της χώρας μας, ούτε αλλάζουν το γεγονός αυτό, αλλά ούτε συμβάλλουν στις σχέσεις καλής γειτονίας».

Επειδή, τέλος, στην Αθήνα πολλοί τρέφουν ψευδαισθήσεις για την αμέριστη συμπαράσταση που έχει η κυβέρνηση από τις ΗΠΑ και διατυμπανίζουν ως πλεονέκτημα της χώρας την οικοδόμηση της στενής ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης, καλό είναι να υπενθυμίσουμε τη δήλωση του εκπροσώπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών σε ερώτηση με αφορμή την τελευταία ελληνοτουρκική «κόντρα» για τα ελληνικά χωρικά ύδατα: «Η πολιτική μας για αυτά τα θέματα δεν έχει αλλάξει. Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν εδώ και καιρό αναπτύξει διπλωματικούς διαύλους επικοινωνίας για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων. Ως θέση αρχής, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την κυριαρχία των χωρών».

Αυτά από τον (Αμερικανό) Πόντιο Πιλάτο…

Πλησιάζει το πολιτικό τέλος Καμμένου με «σφραγίδα» από το Μαξίμου

Κοινό μυστικό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει το timing για το διαζύγιο με τον Πάνο Καμμένο. Συσκέψεις επί συσκέψεων, διερευνητικές επί διερευνητικών επαφών για να δρομολογηθεί η εν λόγω εξέλιξη. Ολες αυτές τις ημέρες ένα παρασκήνιο ξεδιπλώνεται

Οπου φύγει – φύγει και ο Πάνος στη… Μόσχα. Είναι το έργο που θα παιχτεί το επόμενο διάστημα καθώς στους Ανεξάρτητους Ελληνες επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών. Θεωρητικά ο υπουργός Αμυνας και ο πρωθυπουργός έχουν ραντεβού τον Μάρτιο για να λύσουν το σύμφωνο συμβίωσης, όμως, τα πάντα είναι ανοικτά.

Την ίδια στιγμή ο Πάνος Καμμένος προετοιμάζεται για το ταξίδι του στη Μόσχα, στις 29 Οκτωβρίου, και θα έχει ενδιαφέρον η υποδοχή που θα του επιφυλάξουν, μετά τις δηλώσεις περί ρωσικής διείσδυσης στα Βαλκάνια που πρέπει να ανακοπεί, αλλά και αν ο ίδιος θα θελήσει να το «παίξει» υπουργός Εξωτερικών.

Όπως αναφέρουν τα «Νέα», κοινό μυστικό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει το timing για το διαζύγιο με τον Πάνο Καμμένο. Συσκέψεις επί συσκέψεων, διερευνητικές επί διερευνητικών επαφών για να δρομολογηθεί η εν λόγω εξέλιξη. Ολες αυτές τις ημέρες ένα παρασκήνιο ξεδιπλώνεται. Ενώ το πουλόβερ της συγκατοίκησης, όπως όλα δείχνουν, ξηλώνεται πόντο πόντο.

Η πρόσφατη πάντως αποστροφή σε συνέντευξη του Δημήτρη Τζανακόπουλου δείχνει πως η στιγμή πλησιάζει: «Η γνώμη μου είναι ότι όλα αυτά θα συμβούν καθώς υπάρχει ο κοινοβουλευτικός και πολιτικός συσχετισμός για την κύρωση, χωρίς να προκληθούν οιουδήποτε τύπου πολιτικές εξελίξεις που δεν θα σχετίζονται με τη συμφωνία». Κοινώς, η συμφωνία των Πρεσπών περνά χωρίς ΑΝΕΛ. Αλλά και κάτι πιο πέρα. Υπάρχουν οι βουλευτές που θα στηρίξουν την κυβέρνηση αν τεθεί ζήτημα εμπιστοσύνης.

Και οι δύο εξελίξεις, πέραν του ότι διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο, επιταχύνουν κάτι ακόμη: τη διάλυση των ΑΝΕΛ. Κι αυτό αφού η ίδια η συμφωνία για να περάσει προϋποθέτει ψήφους από το κόμμα του Καμμένου. Οι πληροφορίες λένε πως υπάρχουν οι βουλευτές που δεν θα ακολουθήσουν τον υπουργό Εθνικής Αμυνας στη γραμμή του.

Περισσότερο από βέβαιη είναι η ψήφος του Θανάση Παπαχριστόπουλου που σε όλους τους τόνους επαναλαμβάνει πως θα στηρίξει τη συμφωνία. Η τελευταία του εκφρασμένη πρόθεση είναι πως θα παραδώσει αμέσως την έδρα του. Κι εδώ κρύβεται η διαβολική λεπτομέρεια. Τον αναπληρώνει ο Τέρενς Κουίκ. Ως γνωστόν, το βέλος που εκτόξευσε ο Καμμένος για «μακεδονοκλάστες» – στο πρόσφατο Εθνικό Συμβούλιο των ΑΝΕΛ – πήγαινε προς τον υφυπουργό Εξωτερικών. Η απάντηση του Κουίκ δεν άργησε να έλθει. Και μάλιστα από το Κάιρο. «Βρίσκομαι στην Αίγυπτο ως υφυπουργός Εξωτερικών, υπηρετώντας την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μου, όπως τη χαράσσει ο Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή μας».

Οι φυγόκεντρες ή διαλυτικές τάσεις των ΑΝΕΛ βέβαια δεν περιορίζονται στην κόντρα Καμμένου – Κουίκ ή στη διαφωνία Καμμένου – Παπαχριστόπουλου. Και η Ελενα Κουντουρά διαμορφώνει γύρω από τη στάση της μια διακεκαυμένη ζώνη. Κι αυτό αφού, όπως όλα δείχνουν, η δήλωσή της πως θα ψηφίσει κατά συνείδηση για τη συμφωνία των Πρεσπών ερμηνεύεται ως στήριξη αυτής. Οχι τυχαία, έχουν πυροδοτηθεί σενάρια για κάθοδό της στον Δήμο Αθηναίων, με τη στήριξη του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, ή ακόμη και για συμμετοχή της στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φέρεται να εξετάζεται από την Κουμουνδούρου.

Ποιος θα φύγει πρώτος

Με αυτά τα δεδομένα, οι ΑΝΕΛ θα έχουν τεράστιο πρόβλημα αφού, συνυπολογίζοντας και άλλους μη συριζαίους βουλευτές που θα στηρίξουν τη συμφωνία, η τελευταία περνάει και ταυτόχρονα αφαιρεί ένα μεγάλο όπλο από τον Πάνο Καμμένο, που φαίνεται πως επένδυσε πολιτικά στην εναντίωση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης για το ονοματολογικό των Σκοπίων.

Εχει πάντως ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρόσφατη δήλωση του βουλευτή Κώστα Κατσίκη (εκ των εναπομεινάντων πιστών του Καμμένου): «Η θέση των ΑΝΕΛ είναι πολλάκις και κατά κόρον εκπεφρασμένη, πάγια τηρουμένη απαρεγκλίτως, που συνοψίζεται στα εξής: απόσυρση της εμπιστοσύνης μας από την κυβέρνηση πριν η συμφωνία έρθει για συζήτηση και ψήφιση στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ώστε να επιβεβαιώσουμε και το γεγονός ότι είμαστε η μόνη δύναμη αποτροπής κύρωσης αυτού του σχεδίου συμφωνίας σε συμφωνία».

Αυτό δείχνει πως και από την πλευρά των ΑΝΕΛ αναζητείται το timing της αποχώρησης (εδώ προσθέστε τη μεταβλητή Κώστας Ζουράρις που ναι μεν δεν θα ψηφίσει τη συμφωνία, θα στηρίξει όμως την κυβέρνηση αν τεθεί ζήτημα ψήφου εμπιστοσύνης). Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πως ο Καμμένος θέλει να προλάβει τον Τσίπρα, να φύγει πρώτος και να επιχειρήσει άνοιγμα στα δεξιά ακροατήρια ακόμη και σφυροκοπώντας την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε! Ακόμη κι έτσι, θα είναι πολύ δύσκολο το κόμμα του να κατέβει αυτόνομα στις εκλογές και να επιβιώσει πολιτικά.

in.gr

Εντοπίστηκε η offshore του Ψυχάρη

Τις διαδικασίες για τον πλειστηριασμό του ακινήτου του Σταύρου Ψυχάρη στο Λυκαβηττό, έχουν ήδη ξεκινήσει οι τράπεζες.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το economistas.gr, οι τράπεζες κατάφεραν να αποδείξουν ότι η offshore στην οποία ανήκει η πολυτελής κατοικία του πρώην εκδότη του ΔΟΛ, Σταύρου Ψυχάρη, ανήκει στον ίδιο.

Έτσι, μετά από πολύμηνες έρευνες των τραπεζών, ανοίγει ο δρόμος για τον πλειστηριασμό του ακινήτου.

Σημειώνεται πως έως τώρα οι τράπεζες δεν μπορούσαν να συνδέσουν την συγκεκριμένη offshore με τον Στ. Ψυχάρη, αδυνατώντας να προχωρήσουν σε πλειστηριασμό του ακινήτου έναντι των μεγάλων οφειλών του πρώην εκδότη του ΔΟΛ, όπως αναφέρει η ίδια ιστοσελίδα.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του economistas.gr, πρόκειται για πολυτελές διώροφο διαμέρισμα, επιφανείας 1.000 τ.μ., που βρίσκεται σε πολυκατοικία στην οδό Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι.

tvxs.gr

    

Θετικό το Euroworking στη μη περικοπή των συντάξεων

Θετικοί ως προς τη μη εφαρμογή του μέτρου της περικοπής των συντάξεων, εμφανίστηκαν οι εκπρόσωποι των υπουργείων Οικονομικών της Ευρωζώνης κατά τη χθεσινή συνεδρίαση του Euroworking Group, όπως ανέφερε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο καλά πληροφορημένη πηγή της Ευρωζώνης.

Ειδικότερα, κατά τη χθεσινή συζήτηση για την Ελλάδα, το EWG ενημερώθηκε για την πρόθεση των ελληνικών αρχών να μην εφαρμόσουν την περαιτέρω περικοπή των συντάξεων κατά 1% που αποφασίστηκε το 2017 ως μέτρο «έκτακτης ανάγκης». Η Ελλάδα, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ επιχειρηματολόγησε ότι ο στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% θα εκπληρωθεί χωρίς τη νέα περικοπή, η οποία εάν εφαρμοστεί θα οδηγήσει σε περισσότερη ανισότητα.

Σύμφωνα με την εν λόγω πηγή, τα κράτη-μέλη συμφώνησαν με την Ελλάδα στην ανάγκη για μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης και ήταν «αρκετά θετικά» στη μη εφαρμογή της περικοπής. Ωστόσο, δεν λήφθηκε η τελική απόφαση, καθώς κάποια κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα πρέπει να λάβουν πρώτα την έγκριση των κοινοβουλίων τους. Το ζήτημα θα βρίσκεται στην ατζέντα του έκτακτου Eurogroup της 19ης Νοεμβρίου.    

 tvxs.gr

Ο μεγάλος φόβος του Καμμένου

Γιατί ο κυβερνητικός εταίρος τρέμει το ενδεχόμενο ο Τσίπρας να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, πριν προλάβει ο Μητσοτάκης να καταθέσει πρόταση μομφής και γιατί στο Μαξίμου είναι σίγουροι ότι η κυβέρνηση δεν πέφτει.

Γράφει η Βίκυ Σαμαρά

Στη γωνία βρίσκεται ο κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος από τη στιγμή που η Βουλή της ΠΓΔΜ έδωσε το πράσινο φως για τη συνταγματική αναθεώρηση σε εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών. Και αυτό καθώς ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ήλπιζε ότι η διαδικασία θα σταματούσε με ευθύνη της σκοπιανής πλευράς και άρα ο ίδιος δε θα χρειαζόταν να κάνει τη δύσκολη επιλογή όταν έρθει η ώρα της κύρωσης από την ελληνική Βουλή.

Εν τω μεταξύ έχει δεσμευτεί στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα κατά το τελευταίο υπουργικό συμβούλιο πως οι ΑΝΕΛ δε θα ψηφίσουν πρόταση μομφής της ΝΔ κατά της κυβέρνησης για το Σκοπιανό, αν και το 75% του κόμματος είναι υπέρ της σκληρής γραμμής για την ονομασία και θα προτιμούσε ακόμη και την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ όμως δεν ελέγχει την κοινοβουλευτική του ομάδα με άλλους βουλευτές να είναι υπέρ και άλλους κατά της συμφωνίας.

Το σενάριο όμως που φοβάται περισσότερο από όλα ο Πάνος Καμμένος, είναι ο Αλέξης Τσίπρας να σπεύσει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για να προχωρήσει τη συμφωνία για το Σκοπιανό, πριν ο Κυριάκος Μητσοτάκης προλάβει να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Σε περίπτωση πρότασης δυσπιστίας από τη ΝΔ, η θέση του κ. Καμμένου είναι πιο εύκολη, καθώς μπορεί να επικαλεστεί τη δέσμευση του να μη συμπράξει με τη “νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά ΝΔ του Γεωργιάδη” και να υποστηρίξει ότι η διαπλοκή θέλει να ρίξει την κυβέρνηση για να μην προχωρήσει το έργο της υπέρ κοινωνικών ομάδων.

Στην περίπτωση όμως που ο κ.Τσίπρας προβεί εκείνος σε μία επιθετική κίνηση, η θέση του προέδρου των ΑΝΕΛ είναι πιο δύσκολη, ειδικά εάν η ψήφος εμπιστοσύνης συνδεθεί με την εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών.

Πολλώ δε μάλλον που στο κόμμα των ΑΝΕΛ γνωρίζουν πολύ καλά ότι τρεις τουλάχιστον βουλευτές σε αυτή την περίπτωση θα ψηφίσουν υπέρ της κυβέρνησης, ακόμη και εάν η κομματική γραμμή είναι διαφορετική: Η υπουργός Τουρισμού Έλενα Κουντουρά και οι βουλευτές Θανάσης Παπαχριστόπουλος (είναι άλλωστε καθαρά υπέρ της συμφωνίας) και Κώστας Ζουράρις (διαφωνεί με τη συμφωνία, αλλά έχει δηλώσει ότι δε θα ρίξει κυβέρνηση της αριστεράς). Και σε αυτούς πρέπει να προστεθεί και η ανεξάρτητη βουλευτής και υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Κατερίνα Παπακώστα. Ενώ άλλοι βουλευτές των ΑΝΕΛ θα μπουν στον πειρασμό να συνδέσουν την ψήφο τους με μία μεταπήδηση στη ΝΔ, με το κόμμα του Πάνου Καμμένου να κινδυνεύει από ρήγμα.

Σε κάθε περίπτωση η ηγετική ομάδα των ΑΝΕΛ δε θεωρεί καθόλου μπλόφα τις σχετικές δηλώσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς από κυβερνητικά στελέχη όπως ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, αλλά ακόμη και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ενώ έλαβαν πολύ σοβαρά υπόψη τους την τελευταία δημόσια προειδοποίηση του από τις Βρυξέλλες μετά την παραίτηση Κοτζιά.

Στο Μαξίμου φαίνεται πως υπολογίζουν ότι ακόμη και να μην στηρίξουν σε μία ψήφο εμπιστοσύνης σύσσωμοι οι ΑΝΕΛ την κυβέρνηση, διαθέτουν δυνατότητα πλειοψηφίας. Σύμφωνα με πληροφορίες προσδοκούν ακόμη στο Σπύρο Δανέλλη και το Σπύρο Λυκούδη από το Ποτάμι, ενώ κάποια σενάρια θέλουν ακόμη και το Θανάση Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜΑΡ να επιχειρείται να προσεγγιστεί σε τέτοια περίπτωση- σημειωτέον ότι τα όργανα της ΔΗΜΑΡ δεν έχουν λάβει ακόμη απόφαση επίσημα για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά ο κ. Θεοχαρόπουλος έχει εκφραστεί θετικά ενώ η ΔΗΣΥ είναι εναντίον της συμφωνίας, όμως βουλευτές όπως ο Δημήτρης Κρεμαστινός δεν είναι αντίθετοι στη συμφωνία και μάλιστα ο κ. Κρεμαστινός το Σεπτέμβριο σε συνέντευξη του στο ΑΠΕ είχε δηλώσει ότι οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ πρέπει να συζητήσουν για συνεργασία.

Ο κ. Τσίπρας επομένως δεν έχει τόσο απόλυτη ανάγκη τον κ. Καμμένο και αυτό προφανώς το λαμβάνει υπόψη του ο κυβερνητικός εταίρος, αν και επί του παρόντος το Μαξίμου επιμένει στη συνέχιση της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, παρά τις φωνές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του κ. Καμμένου, καθώς οπωσδήποτε η κυβέρνηση θα προτιμούσε να αποφύγει διαδικασίες ψηφοφοριών που ενέχουν εκ των πραγμάτων ένα βαθμό ρίσκου. Ο κ. Καμμένος όμως γνωρίζει πλέον ότι δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα και για τον ίδιο.   

Οι κυβερνητικές αντιφάσεις και η κοινωνία

Του Γιώργου  Σταματόπουλου

Λέει ο Κοτζιάς, και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός, ότι είπε ο Καμμένος στο υπουργικό συμβούλιο πως ο γνωστός Σόρος χρηματοδοτεί την κυβέρνηση. Επιμένει ότι μόνο ο ίδιος αντέδρασε. Ναι -και του ξίνισε ο τραχανάς του πρωθυπουργού και των υπολοίπων. Ποιος δίνει σημασία σε τι λέει ο Καμμένος; Δεν πάει να λέει... Δίνουν οι ψηφοφόροι όμως. Αυτό πού το πάμε; Είπε κι άλλα ο αποπεμφθείς: για επέκταση της κυριαρχίας της χώρας, ότι αυτός την «κατάφερε», και άλλα ιλαρά, αναγκάζοντας τον νέο υπουργό Εξωτερικών να σιωπήσει τουλάχιστον, παρότι οι γείτονες της Ανατολής εξέλαβαν τη σιωπή αυτή ως υπαναχώρηση.

Τέτοια ασυνεννοησία στα κυβερνητικά δώματα, πρωτοφανής, σπάνια τουλάχιστον· επίσης τέτοια διγλωσσία -ήταν που δεν θα την ανεχόταν ο κ. Τσίπρας. Οχι μόνο την ανέχτηκε, την επόμενη κιόλας μέρα, από τον ασυγκράτητο υπουργό Αμυνας αλλά κατάπιε και τη γλώσσα του. Είναι αλήθεια ότι έχει χάσει τελευταία την αυτοπεποίθησή του και την άνεσή του να μιλάει σαν μεγάλος ηγέτης. Είναι πολλά τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον ουρανό της πολιτικής σκηνής.

Δεν αναμένεται να φυσήξει κανένας άνεμος, λυτρωτικός ή απελευθερωτικός. Ο Καμμένος είναι πλέον μεγάλο αγκάθι και μάλλον σκέφτονται πώς θα τον ξεφορτωθούν όσο πιο σύντομα γίνεται, πριν ακόμα και από την έλευση στη Βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι κι αυτό ένα πιθανό σενάριο.

Η μεγαλομανία χαρακτηρίζει αρκετούς στην κυβέρνηση. Ευτυχές ότι τώρα είναι ένας λιγότερος. Ακόμη πιο καλό θα ήταν να ακολουθούσαν κι άλλοι ή να αρχίσουν οι εναπομείναντες να αποκαθαίρονται και να εντρυφήσουν σε κάποια ταπεινότητα, απέναντι στον εαυτό τους αλλά και στον ελληνικό λαό.

Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια με τη μύτη ψηλά χωρίς να έχεις να παρουσιάσεις κάτι θετικό -κάποια στιγμή θα σκοντάψεις, το θες είτε όχι· ολόκληρος Θαλής υπέπεσε σε αυτό το ολίσθημα, πρόλαβε όμως αυτός να δει πολλά στον έναστρο ουρανό. Οι σημερινοί απλώς κοιτάζουν ψηλά χωρίς να εξετάζουν το παραμικρό.

Ασε που νομίζουν ότι η διαφορά με την αντιπολίτευση δεν είναι αυτή που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και ότι με τα «νέα μέτρα» θα τη μειώσουν. Ε, και μετά, ποιος ξέρει, όλα μπορεί να αλλάξουν. Οσο επικρατούν η διγλωσσία και ο κυνισμός τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο και αν επαίρονται ότι είναι οι φορείς του νέου, έντιμου και αμόλυντου πολιτικού συστήματος [στο βάθος όμως γνωρίζουν ότι είναι, απλώς, η συνέχειά του, τουλάχιστον στη διοίκηση -για ηθική και εντιμότητα δεν γίνεται λόγος]. Είναι πολλές οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτουν και αυτό δεν περνάει απαρατήρητο, όσο και αν δεν ξεσηκώνουν [οι αντιφάσεις] κοινωνικά στρώματα.

Εχει ενδιαφέρον πόσο διαφορετικοί είναι όταν χάνουν την εξουσία -είναι σαν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους. Οσο περνάνε οι μέρες τόσο ο Κοτζιάς αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο αδύναμος είναι πλέον και πόσο δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος για το μέλλον του το πολιτικό -ούτε καν το ανθρώπινο. Οσο και να φωνασκεί ουδείς δίνει σημασία, ουδείς φοβάται πλέον. Το μόνο φόβητρο είναι -και αυτό είναι αποκρουστικό- η εξουσία. Η ταπεινοφροσύνη δεν οδηγεί σε ακρότητες, μόνο η μεγαλομανία και η απληστία καθώς και η δική τους πραγματικότητα.

Στα 6,26 δισ. εκτοξεύτηκαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τρίτους

Τα ευρήματα του ελέγχου που διενήργησαν για τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις φορέων της γενικής κυβέρνησης προς τρίτους, τα οποία -όπως τόνισαν- ήταν πολλά και σημαντικά, παρουσίασαν στα μέλη των Επιτροπών Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής τα μέλη του Ελεγκτικού Συνεδρίου του κράτους.

Ο έλεγχος, όπως διευκρινίστηκε, απαιτήθηκε από τους «θεσμούς», ολοκληρώθηκε μέσα σε πέντε μήνες και έγινε από επτά ομάδες ελεγκτών, ενώ συνέδραμε με δύο ελεγκτές και η Ανώτατη Ελεγκτική Υπηρεσία της Κύπρου.

Σύμφωνα με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το συνολικό ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, από 4 δισ. 759 εκατ. ευρώ που ήταν στις 31/12/2016, έφθασε τα 6 δισ. 26 εκατ. ευρώ (έως τον Αύγουστο του 2018).

Η πολυνομία, η ασάφεια που διέπει το καθεστώς των προμηθειών, η υποστελέχωση, η έλλειψη πληροφοριακών συστημάτων για την καταγραφή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, η απουσία διασύνδεσης των συστημάτων, η έλλειψη διαδικασιών εσωτερικού ελέγχου και η έλλειψη ρευστότητας είναι μερικά από τα προβλήματα που εντόπισαν οι ελεγκτές και καταγράφουν στην έκθεσή τους.

Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, πάντως, προκάλεσε αντιδράσεις…

Από τη ΝΔ, ο Χρήστος Σταϊκούρας χαρακτήρισε την έκθεση «Βατερλώ της κυβέρνησης» και ανέφερε ότι «οι ληξιπρόθεσμες οφειλές, ενώ σήμερα έπρεπε να είναι μηδενικές, διαρκώς αυξάνονται». Όπως σημείωσε, ενώ στα τέλη του 2014 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου ήταν στα 3,6 εκατ. ευρώ, σήμερα έχουν φτάσει τα 9,6 εκατ. ευρώ.

Ο βουλευτής της ΔΗΣΥ Γιάννης Κουτσούκος έκανε λόγο για «μείζον θέμα σε ό,τι αφορά τη συσσώρευση χρεών του Δημοσίου.

«Για να πατάει μία οικονομία στα πόδια της, σαφώς και τα ληξιπρόθεσμα χρέη πρέπει να είναι στο μηδέν. Όμως πρέπει να επισημανθεί ότι δεν δημιουργήθηκαν φέτος, αλλά έρχονται από προηγούμενα χρόνια και λειτούργησαν προσθετικά», αντέτεινε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μάρδας.

«Το πρόβλημα των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου ταλανίζει επί χρόνια την ελληνική οικονομία. Δεν εμφανίζονται σαν μανιτάρια. Έρχονται στην πορεία του χρόνου. Τα επιδικάσιμα -για παράδειγμα- εμφανίζονται μετά από πέντε – έξι χρόνια και διογκώνονται λόγω τοκοφορίας», υπογράμμισε η πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Ανδρονίκη Θεοτοκάκου.

Όπως διευκρίνισε η Α. Θεοτοκάτου, «στόχος του ελέγχου δεν ήταν να δούμε το ύψος των ληξιπροθέσμων, αλλά να διακριβώσουμε τις αιτίες συσσώρευσής τους και να προτείνουμε τρόπους για την αντιμετώπιση μιας παθογένειας, που έχει σχέση με τη ρευστότητα και την αξιοπιστία της χώρας».

«Η σώρευση ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων μπορεί να έχει αρνητικές επιδράσεις στην εγχώρια οικονομία και αποτελεί μείζον πρόβλημα του δημοσιονομικού συστήματος της χώρας. Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι ισχυρό πλήγμα στην οικονομία, απειλείται η ρευστότητα» παρατήρησε η πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και πρόσθεσε: «Η καταγραφή των αιτιών δημιουργίας ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων βοηθά την κυβέρνηση να διαμορφώσει στρατηγικές αντιμετώπισης του προβλήματος, οι οποίες περιλαμβάνουν την εκκαθάριση, την απογραφή, την επιβεβαίωση επαλήθευσης και την πληρωμή τους, καθώς και να θεσμοθετήσει μεταρρυθμίσεις για την πρόληψη δημιουργίας νέων. Έγιναν νομοθετικές ρυθμίσεις μέσα στα τελευταία 3,5 χρόνια και η πιστότητα πλέον των ελέγχων είναι της τάξεως του 97%».

Στα ευρήματα του ελέγχου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται:

Στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τη διετία 2016-2017 έγιναν συνολικά 431 απευθείας αναθέσεις έργων, ύψους περίπου 5,4 εκατ. ευρώ.

Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών στα νοσοκομεία οφείλεται στις μη νόμιμες διαδικασίες αναθέσεων των δημοσίων συμβάσεων και των προμηθειών.

Η ΣΤΑΣΥ απώλεσε έσοδα ύψους 10 εκατ. ευρώ, αποτέλεσμα της λαθρεπιβίβασης και της εισητηριοδιαφυγής.

Στα ασφαλιστικά ταμεία διαπιστώνεται ότι δεν αυξήθηκε σημαντικά η δημιουργία νέων ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Στις Επιτροπές μίλησε και ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ, Σωτήρης Μπερσίμης, ο οποίος υποστήριξε ότι ο Οργανισμός απομείωσε σημαντικά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του και από 2 δισ. ευρώ που ήταν το 2015 έπεσαν στα 250 εκατ. ευρώ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2018, δηλαδή μειώθηκαν κατά περίπου 90%.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Εθνική Κεντρικής Αρχής Προμηθειών Υγείας (ΕΚΑΠΥ), Πλούταρχος Ψωμιάδης, ανέφερε ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των νοσοκομείων από 1 δισ. 141 εκατ. ευρώ που ήταν το 2016, περιορίστηκαν στα 350 εκατ. ευρώ, δηλαδή μειώθηκαν κατά 70%.

Ο πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), Γιώργος Βερνίκος, σημείωσε ότι σήμερα οι δήμοι βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, ωστόσο -όπως είπε- το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργεί τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι η τεράστια, ανυπέρβλητη γραφειοκρατία που υπάρχει.

«Δεν ήταν αντικείμενό μας να συγκρίνουμε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ούτε να πιστοποιήσουμε το ύψος τους σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι να ρίξεις λεφτά στην αγορά, αλλά να δώσεις λύσεις στα συστηματικά προβλήματα που περιγράφουμε στην έκθεση», τόνισε, με τη σειρά της, η αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Γεωργία Μαραγκού. «Εμείς συζητήσαμε με όλους τους φορείς και έχουν δεσμευτεί σε ένα χρονοδιάγραμμα μέχρι τέλος του έτους για την εφαρμογή των κανόνων που πρέπει να τηρούν και από 1/1/2019 θα αρχίσουμε να κάνουμε επανέλεγχους», συμπλήρωσε.

ΑΠΕ/ΜΠΕ   

Η «αριστοτεχνική» ζημιά του Νίκου Κοτζιά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Αντιμέτωπος με μια σοβαρή ζημιά που άφησε πίσω του (σκόπιμα; από άγνοια;) ο Νίκος Κοτζιάς βρέθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την πρώτη του σύσκεψη (και με την ιδιότητα του Υπουργού) στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η δημοσιοποίηση των «έτοιμων προεδρικών διαταγμάτων» για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια που ανακοίνωσε φεύγοντας ο  πρώην ΥΠΕΞ και την οποία χειροκρότησε  (προφανώς από άγνοια) κατά την τελετή παράδοσης παραλαβής ο πρωθυπουργός πρόσθεσαν στην ελληνική διπλωματία προβλήματα τα οποία δεν είναι έτοιμη να τα αντιμετωπίσει.

Οι γενικές ανακοινώσεις του Νίκου Κοτζιά για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στη δυτική Ελλάδα μέχρι και τα Αντικύθηρα (το δυτικό τμήμα των χωρικών του υδάτων έχει να κάνει με το Ιόνιο, το ανατολικό του με το Αιγαίο) προκάλεσαν την αναμενόμενη αντίδραση της Τουρκίας. Ο Ελληνας πρεσβευτής στην Αγκυρα κλήθηκε στο τουρκικό ΥΠΕΞ το οποίο υπενθύμισε την  νομοθετημένη εξουσιοδότηση της τουρκικής βουλής προς την κυβέρνηση να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα (casus belli)  αν προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων.

Με τον τρόπο αυτό η τουρκική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε την εκτός τόπου και χρόνου δημοσιοποίηση (από κακό υπολογισμό; από ιδιοτελή μικροπολιτική σκοπιμότητα;) του Νίκου Κοτζιά και έσπευσε άμεσα να εγγράψει διπλωματικά κέρδη. Γιατί, στην περίπτωση που η κυβέρνηση προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών υδάτων   μόνο στη δυτική Ελλάδα η Τουρκία θα υποστηρίξει ότι έχει επιβάλλει ειδικό καθεστώς στο Αιγαίο το οποίο  δεν τολμούν να αγγίξουν οι Ελληνες. Στην (πιθανότατη) περίπτωση που η κυβέρνηση «παγώσει» την διαδικασία της επέκτασης των χωρικών υδάτων ακόμα και στη δυτική Ελλάδα η τουρκική κυβέρνηση επίσης θα έχει να λέει ότι κατόπιν των αντιδράσεων και της πολιτικής πυγμής που επέδειξε συγκράτησε την Ελλάδα.

Μετά από την ενασχόλησή του με αυτήν την υπόθεση ο πρωθυπουργός προφανώς αντιλήφθηκε το νόημα της αποκάλυψης του Νίκου Κοτζιά για τα έτοιμα προεδρικά διατάγματα τα οποία «απλώς θέλουν μια υπογραφή» για να επεκταθεί το εύρος της ελληνικής επικράτειας: Αν δεν υλοποιηθεί η εξαγγελία (Κοτζιά) θα εμφανιστούν ως ανίκανοι ή φοβισμένοι  οι αντικαταστάτες του συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού. Αν παρ ελπίδα υλοποιηθούν ο πρώην υπουργός θα έχει να λέει ότι απλώς υλοποίησαν τον αριστοτεχνικό σχεδιασμό του…

Όπως υποστηρίζουν διπλωματικές πηγές από τεχνικής απόψεως η προετοιμασία για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στη δυτική Ελλάδα είναι έτοιμη τουλάχιστον εδώ και 3 χρόνια. Εντελώς απροετοίμαστο ωστόσο παραμένει το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να υλοποιηθεί—χωρίς προειδοποιητικές πανηγυρικές εξαγγελίες– μια τέτοια μείζονος σημασίας ενέργεια.

Δεν έχει γίνει καμία ενημέρωση των πολιτικών δυνάμεων για μια τέτοια κρίσιμη κίνηση

Δεν έχει γίνει αρμόδια διαβούλευση και προετοιμασία έτσι ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και αντιδράσεις από τον διεθνή παράγοντα

Δεν έχει μελετηθεί ούτε έχει προφανώς αποφασιστεί  αν είναι η κατάλληλη πολιτική συγκυρία  στο εσωτερικό και διεθνώς για την επέκταση

Τελικά όπως υποστηρίζουν έμπειροι διπλωμάτες η δημοσιοποίηση στην οποία προχώρησε ο Νίκος Κοτζιάς υποχρεώνει τον Αλέξη Τσίπρα να φρενάρει την εξέλιξη της υπόθεσης σε βαθμό που η υλοποίηση της απόφασης για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων να μην είναι δυνατό να προχωρήσει εντός του βίου της σημερινής κυβέρνησης…

«Ξαφ(α)νιάστηκαν» με την πρόταση για περικοπή συντάξεων!

«Καμιά σχέση δεν έχουν οι δηλώσεις της κ. Ξαφά με τη Νέα Δημοκρατία» έσπευσε να υποστήριξε ο τομεάρχης Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης της ΝΔ, βουλευτής Γιάννης Βρούτσης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM».

Ο Γ. Βρούτσης αισθάνθηκε την ανάγκη να σχολιάσει τις δηλώσεις της οικονομολόγου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, Μιράντας Ξαφά, στην ΕΡΤ ότι είναι υπέρ της περικοπής των συντάξεων: «Η Νέα Δημοκρατία έχει τοποθετηθεί όχι μόνο στη Βουλή αλλά και με δηλώσεις της, με κείμενα και με πράξεις, με την κατάθεση της τροπολογίας, να μην περικοπούν οι συντάξεις […] Η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρη, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέει η κ. Ξαφά. Εμείς λέμε ότι οι συντάξεις δεν πρέπει να περικοπούν. Περικόπησαν άδικα και αχρείαστα».

Ο  ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε πως «το στέλεχος της Δράσης, που εντάχθηκε ως συνιστώσα στη ΝΔ μετά την ανάδειξη του Κ.Μητσοτάκη στην αρχηγία του κόμματος, μας έχει συνηθίσει σε προκλητικές και αντικοινωνικές τοποθετήσεις, βγαλμένες απευθείας από τα νεοφιλελεύθερα εγχειρίδια του ΔΝΤ».

Συγκινητικά τα λόγια του κ. Βρούτση και του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από τόσες περικοπές συντάξεων (πάνω από 12!) από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Συγκινητικά τα λόγια αυτών που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα να είναι η χώρα με τις χαμηλότερες συντάξεις στην ΕΕ! Συγκινητικά τα λόγια αυτών που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τρία μνημόνια που επέφεραν περικοπές ύψους περίπου 50 δισ. την τελευταία οκταετία από τους συνταξιούχους!

Oι ΔΝΤικές και «ανατριχιαστικές» δηλώσεις της κυρίας Μιράντας Ξαφά (το ΔΝΤ είναι εκείνο που συνεργάστηκαν μια χαρά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ):

imerodromos.gr

Σημίτης, ο «ιερός»

γράφει η Λώρη Κέζα

Αν μιλήσει κάποιος για τα αυτονόητα, για την ελαφρώς προβληματική η παρουσία του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου Παπαντωνίου στο υπουργείο Άμυνας, αυτόματα η απάντηση των εκσυγχρονιστών είναι «κάνεις επίθεση στον καλύτερο πρωθυπουργό που γεννήθηκε ποτέ».

Δυο υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης, στο ίδιο πόστο κάνουν τα ίδια σφάλματα. Ανοίγουν λογαριασμούς σε ξένες χώρες, μετακινούν κεφάλαια από τη μια χώρα στην άλλη, έχουν λογαριασμούς σε ξένα νομίσματα, έχουν εξωχώριες, έχουν υπασπιστές που τους βοηθούν στο κουβάλημα του χρήματος και ταυτόχρονα αποκτούν ακίνητα που δεν δικαιολογούνται από τον μισθό του υπουργού, δεν δικαιολογούνται ούτε από τις προηγούμενες θέσεις εργασίας ούτε από τα προικώα. Οι δικαστικές αρχές ερευνούν και βρίσκουν στοιχεία αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ταμπού στη δημόσια συζήτηση: μην τυχόν και μιλώντας για όλα αυτά θίξουμε τον Κώστα Σημίτη, που έβαλε την χώρα στην ΟΝΕ, που έκανε έργα, που είχε κύρος στην Ευρώπη.

Μπορούμε να μιλάμε για αδικαιολόγητο πλουτισμό των υπουργών χωρίς απαραιτήτως να θέλουμε να θίξουμε τον ιερό Σημίτη, χωρίς να υπάρχει σκοπιμότητα αναίρεσης το όποιου έργου του. Καταγράφονται οικονομικά εγκλήματα συνεργατών του, εγκλήματα που συντελέστηκαν χάρη στην εμπιστοσύνη που έδειξε ο πρώην πρωθυπουργός. Η κακή επιλογή συνεργατών σε κρίσιμες θέσεις δεν καθιστά κλέφτη και τον ίδιο. Σίγουρα δείχνει μια αδυναμία ελέγχου του συστήματος, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, αλλά δεν υπάρχουν τεκμήρια που να αμφισβητούν την εντιμότητα του πρώην πρωθυπουργού.

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, ο οποίος από την άνοιξη του 2017 έχει περιοριστικούς όρους, μπορεί να συζητηθεί σε νομικό και πολιτικό επίπεδο. Αν δηλαδή ήταν επιβεβλημένη η κράτηση στον Κορυδαλλό και αν η κυβέρνηση Συριζανέλ χρησιμοποιεί τις εξελίξεις για να επιδείξει ηθική ανωτερότητα. Θα μπορούσαν οι εκσυγχρονιστές να πάρουν θέση απέναντι στην κλοπή χωρίς να συσχετίζουν με τον Σημίτη ή τον Τσίπρα, θα μπορούσαν να καταδικάσουν τις μίζες αυτές καθαυτές χωρίς να αναζητούν τα «εργαλεία επικοινωνίας» που ίσως χρησιμοποιούνται.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν έχει εξηγήσεις για τον πλουτισμό που προέκυψε από την υπουργική θητεία του. Λέει ότι πούλησε πίνακες της πρώτης συζύγου του αλλά δεν λέει ποια ήταν αυτά τα έργα που τον βοήθησαν να αποκτήσει τέσσερα ακίνητα σε Κηφισιά και Κολωνάκι, έπαυλη στη Σύρο και εκατομμύρια στην τράπεζα, τα οποία μάλιστα είχε ξεχάσει. Οι θαυμαστές του Σημίτη αναζητούν δικαιολογητικά για αυτές τις πράξεις και ανακυκλώνουν τη νοοτροπία της θεμιτής ανεντιμότητας. Ένα ηθικός ψηφοφόρος του Σημίτη κανονικά δεν θα έβρισκε κανένα δικαιολογητικό για εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν το κόμμα για να ικανοποιήσουν τη δική τους ξιπασιά