Φτώχεια για 1 στους 3 Έλληνες.!

Συγκλονίζουν, για μια ακόμα φορά, τα στοιχεία για τη φτώχεια στην Ελλάδα. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (αποτελέσματα της δειγματοληπτικής Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών (SILC), έτους 2018, με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το έτος 2017) αποτυπώνουν την πραγματικότητα που ζούμε και το αποτέλεσμα είναι:

Σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχεται στο 31,8% (3.348.500 άτομα) του πληθυσμού της χώρας. Στον πίνακα μπορείτε να δείτε πως αυξάνεται το ποσοστό, κυρίως μετά το 2012. Ακολουθεί μέρος των στοιχείων, όπως τα δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ. Ολόκληρη η σχετική έρευνα εδώ.

πηγή

Η ΝΔ έφερε τη χρεοκοπία, αλλά επιστρέφει. Τα ολέθρια λάθη των άλλων

Οι αντίπαλοι της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ στην αρχή και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την αποκαθάρουν και να την επαναφέρουν στην εξουσία.

Του Γιώργου Καρελιά

Πρώτα η φρέσκια (αν και όχι τόσο άγνωστη) είδηση δια στόματος του πλέον αρμοδίου κυβερνητικού παράγοντα: οι ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου 2004-2009 παραποιούσαν τα οικονομικά στοιχεία που έστελναν στις Βρυξέλλες και η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην αγκαλιά της τρόικας. Η συνέχεια είναι γνωστή και έχει στοιχεία ιλαροτραγωδίας.

Ποιος είναι ο φορέας της είδησης; Ο απερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που δεν είναι ούτε σοσιαλιστής ούτε αριστερός. Στο (δεξιό) Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ανήκει.

Ποιες ήταν κυβερνήσεις ευθύνονται για την παραποίηση των στοιχείων; Απλά πράγματα. Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Υπουργοί Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης και Γιάννης Παπαθανασίου.

Κάνουμε ένα άλμα δέκα ετών και ερχόμαστε στο σήμερα. Η ΝΔ, το κόμμα που οδήγησε στη χρεοκοπία του 2009, θριάμβευσε στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019 και ετοιμάζεται να κάνει τη μεγάλη επιστροφή. Ουσιαστικά είναι ξανά προ των πυλών της εξουσίας, εκτός αν στις 7 Ιουλίου συμβεί κάποια πολύ μεγάλη έκπληξη. Η πραγματικότητα αυτή αποδεικνύει πόσο σοβαρά λάθη έκαναν οι αντίπαλοί της. Επιπλέον, επιβεβαιώνει ότι οι ψηφοφόροι είτε δεν γνωρίζουν είτε ξεχνούν εύκολα.

Όμως, επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους ψηφοφόρους, σημασία έχει να δούμε τι λάθη έκαναν οι αντίπαλοι της ΝΔ, καταφέρνοντας να την εξαγνίσουν.

1. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Γιώργου Παπανδρέου), που διαδέχθηκε την κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, φορτώθηκε, μόνη εκείνη, όλο το βάρος της χρεοκοπίας. Δεν συνειδητοποίησε τι θα σήμαινε εκείνο το βάρος και είχε αυταπάτες ότι θα κατάφερνε σύντομα να εξέλθει από τον εφιάλτη του Μνημονίου. Η ΝΔ έμεινε έξω από τις ευθύνες και πετούσε πέτρες. Ο νέος αρχηγός της Αντώνης Σαμαράς παρίστανε τον αντιμνημονιακό. Η κυβέρνηση Παπανδρέου άντεξε 21 μήνες, αλλά το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα, άρχισε να παίρνει την κατηφόρα.

2. Μετά το διάλειμμα της κυβέρνησης Παπαδήμου ανέλαβε να διαχειριστεί την χρεοκοπία η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου (το ΠΑΣΟΚ, από το 44% του 2009 είχε πάει στο 12% τον Ιούνιο του 2012). Και, μετά την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 έπεσε στο ιστορικό χαμηλό 4,68%, ένα βήμα πριν από την κοινοβουλευτική εξαφάνιση. Αντίθετα, η ηττημένη ΝΔ συγκράτησε το αξιοπρεπέστατο 28%. Οι ευθύνες των Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλου για τον «εξαγνισμό» της ΝΔ είναι προφανέστατες.

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που ανέλαβε την διακυβέρνηση το 2015, έκανε μια κουτοπόνηρη επιλογή. Ενώ κατακεραύνωνε τις «κυβερνήσεις του παλιού πολιτικού κόσμου» με έμφαση-ευλόγως- στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, άφηνε επιτηδείως έξω από τις ευθύνες τις κυβερνήσεις Καραμανλή της περιόδου 2004-2009, που ευθύνονται πρωτίστως για τη χρεοκοπία. Μάλιστα, επιβράβευσε εμβληματικά πρόσωπα της περιόδου εκείνης, όπως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, πρώτος τη τάξει υπουργός τότε ή ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλος, ο οποίος έχει βαριά ευθύνη για το φιάσκο στο οποίο οδηγήθηκαν υποθέσεις σκανδάλων. Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να μιλήσει ο Τσίπρας για «τις προφανείς ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό» (Αντέννα, Απρίλιος 2019). Για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή έκφραση, πολύ λίγο (και) πολύ αργά. Το διαρκές συγχωροχάρτι, που επί τέσσερα χρόνια έδινε ο Τσίπρας στην ολέθρια πολιτική της ΝΔ, ειδικά την περίοδο 2007-2009, αποδείχτηκε ολέθριο λάθος του. Ετσι, σήμερα δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί την οδυνηρή επιβεβαίωση του Γιούνκερ.

Εν κατακλείδι, οι αντίπαλοι της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ στην αρχή και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την αποκαθάρουν και να την επαναφέρουν στην εξουσία. Οι ευθύνες της για τη χρεοκοπία με τον καρό ατόνησαν και σχεδόν κοντεύουν να ξεχαστούν. Οι ψηφοφόροι καταλογίζουν σήμερα περισσότερες ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και στο (διαρκώς πληττόμενο) ΠΑΣΟΚ και ετοιμάζονται να επιβραβεύσουν τη ΝΔ, το κόμμα που την περίοδο 2004-2009 τίναξε την μπάνκα στον αέρα και οδήγησε στην χρεοκοπία.

Φαίνεται ότι είχε πολύ δίκιο ο Ιωσήφ Στάλιν όταν έλεγε ότι «το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών»…  

Σαγιονάρα δωδεκάποντη

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Θα μου πεις, αν δεν ήταν απέναντι ακριβώς από το σπίτι σου, θα σε πείραζε; Αν δεν το έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, θα σε ενοχλούσε; Αν δεν σου είχε γανώσει εγκέφαλο, αισθητική, αξίες και την τελευταία, ψυχορραγούσα πίστη σου στο ανθρώπινο γένος, θα το θεωρούσες σημαντικό; Ο,τι και να σου απαντήσω θα 'ναι λίγο. Οι λέξεις, ούτε καν οι μυριάδες στην ελληνική, δεν είναι ικανές να περιγράψουν αυτό που έγινε εκείνο το απόγευμα στο κεφάλι μου...

Είχαν, να δεις πώς μου το 'παν, «την απονομή κάποιων βραβείων, έτσι συμβολικά, να χαρούν κι αυτά τα κακόμοιρα». Φταίω και του λόγου μου, όμως. Και βέβαια φταίω. Γιατί λύσσαξα να ξανανοίξει. Και δώσ' του τηλέφωνα στους δημαρχέους και συλλογή υπογραφών από γειτόνους και τριβόλους. Πού να φανταστώ πως ένας χώρος που με τόσο κόπο δημιουργήθηκε, αντί για αθλητικό κέντρο θα γίνει μπουζουκλερί της Γ' Εθνικής (οδού και κατηγορίας μαζί);

Εκεί στα μέρη μας, στη χώρα των ψυκτικών (κατά Κυριάκο), μήτε δρόμοι δεν υπήρχαν καλά καλά σαν ήρθαν το '60 οι παππούδες μας από την επαρχία. Τα περισσότερα οικόπεδα-φιλέτα ανήκαν στην Εκκλησία. Ελα όμως που οι Ηπειρώτες χωριαταρέοι προγόνοί μου δεν σκάμπαζαν μήτε από ιερό μήτε από όσιο.

Εβαλε πλάτη ο παππούς και με βάρδιες φυλάγανε τον χώρο μαζί με 2-3 γειτόνους (τόσοι νοιάστηκαν), έως να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Και πιο πάνω μια πλατεία. Και πιο κάτω κούνιες. «Προσωπική εργασία» το λέγαν τότε. Και ήταν κάτι φυσικό γι' αυτούς, καθώς στα χωριά τους έτσι έφτιαχναν δρόμους και σχολεία. Από μοναχοί τους.

Θα μου πεις, άλλες εποχές. Ναι. Αλλες εποχές. Πλέον, η «προσωπική εργασία» για το κοινωνικό καλό έγινε «ευθύνη του κράτους» για την ατομική μίζα. Με τις ευλογίες των πολιτών φυσικά.

Μην τα πολυλογώ, με τα πολλά το γήπεδο ξαναπήρε ζωή. Δε μ' ένοιαζαν ούτε οι φωνές του προπονητή ούτε οι αγώνες έως αργά ούτε η πλαστικούρα που γέμιζαν τον χώρο. Ούτε καν η προπαγάνδα με δεκάδες φωτογραφίες δημοτικών συμβούλων συγκεκριμένης παράταξης και μόνο, που είχαν παντού κολλήσει προεκλογικά, λες κι ήταν τσιφλίκι τους. Ολα τα άντεξα... έως εκείνο το βράδυ.

Γιορτή κάνανε για «το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς». Γονείς, μικρά παιδιά που παίζαν στην ομάδα, μωρά στα καρότσια -χαλασμός! Η κόκα κόλα και το πατατάκι πήγε σύννεφο (ως η πλέον κατάλληλη τροφή για μικρούς αθλητές, φαντάζομαι). Ως εδώ καλά. Αλλά όταν «για να χαρούν τα κακόμοιρα» άκουσα ξαφνικά στη διαπασών, από κάτι μισοχαλασμένα ηχεία, τον Λευτέρη Πανταζή να τραγουδάει το «Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος, για όλα είμαι έτοιμος», το ένιωσα. Εγινα αυτός: Ετοιμη για όλα!

Οι μανάδες κουνούσανε στον ρυθμό από τα σκυλοτράγουδα τα μωρά τους έως τις 12 το βράδυ. Οι μικροί αθλητές εξαντλημένοι, πίναν όλο και περισσότερη κόλα για ν' αντέξουν. Ο προπονητής έσκουζε, γιατί μόνο αγώνας δεν έγινε. Και γω... στα κάγκελα.

Κατέβηκα. «Θεωρείτε σωστή αυτή τη μουσική για μια τέτοια βραδιά;», ρωτάω. Ο υπεύθυνος χαμογέλασε. Να μιλήσει, όμως, δεν πρόλαβε. Τον πρόλαβε η διπλανή του. Μια κυρία, με μια σαγιονάρα δωδεκάποντη! (δεν ήξερα καν ότι υπάρχει). «Αυτά αρέσουν στα παιδιά!», με κεραυνοβόλησε. «Ασ' τη μωρέ, αυτή είναι κουμμουνίστρια», της πέταξε η διπλανή της. «Μακάρι να 'μουν», είπα ξεψυχισμένα και πήγα από κει πού 'ρθα.

Δεν μου φταίει καμία Αριστερά που το μωρό αυτό, που με ΛΕ.ΠΑ. το κουνιοτραμπάλιζαν, αύριο θα μεγαλώσει και θα ψηφίζει. Μήτε πως αυτά τα δόλια, από παιδιά γίναν «αυτά τα κακόμοιρα».

Μου φταίει ο παππούς που μου έμαθε πως με τα χέρια μας φτιάχνουμε την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε. Μου φταίει ο άλλος παππούς που σε κάτι βουνά πέθανε στα 20 του, για μια ελευθερία πολεμώντας. Αλλά κυρίως μου φταίει αυτή η άτιμη η δωδεκάποντη η σαγιονάρα. Που δεν την ανακάλυψα εγώ πρώτη.

Να τη φορέσω και πρώτη να σύρω τον χορό της Νέας Διαδοχής!

Στον «αέρα» το debate όλων των πολιτικών αρχηγών

Μετά την απόρριψη από τη ΝΔ της τηλεμαχίας Τσίπρα- Μητσοτάκη, στον «αέρα» βρίσκεται πλέον το debabe των πολιτικών αρχηγών που είχε προγραμματιστεί για την 1η Ιουλίου, μετά τις τελευταίες εξελίξεις με την ανακοίνωση της διεξαγωγής έκτακτης Συνόδου Κορυφής στις 30 Ιουνίου, μετά τις αντιρρήσεις που εκφράστηκαν από κάποια κόμματα αναφορικά με τις εναλλακτικές ημερομηνίες που έπεσαν στο τραπέζι. Από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει διαθεσιμότητα τόσο για την 27η όσο και για την 28η Ιουνίου που φέρεται να πρότεινε η ΝΔ καλώντας και τα υπόλοιπα κόμματα να αποδεχθούν κάποια από τις παραπάνω ημερομηνίες για να ξεπεραστεί το τέλμα και να πραγματοποιηθεί το debate.

Ερωτηθείς κατά τη σημερινή συνέντευξη τύπου σχετικά με το τι μπορεί να συμβεί με το debate της 1ης Ιουλίου, λόγω ενδεχόμενης καθυστέρησης ολοκλήρωσης της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ο Αλέξης Τσίπρας σχολίασε χιουμοριστικά λέγοντας ότι, ούτως ή άλλως, έτσι όπως πάει να γίνει αυτό το debate, «παράλληλοι μονόλογοι θα είναι, οπότε μπορεί να βγω μέσω Skype απ' τις Βρυξέλλες».

Απέδωσε, δε, ευθύνες στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τον χαρακτήρα του debate και, ως προς το ζήτημα της ενδεχόμενης καθυστέρησης, ανέφερε ότι είναι ζητήματα που θα τα λύσει η διακομματική στο βαθμό που δεν θα μπορεί εκείνος να είναι εγκαίρως πίσω στην Αθήνα για την τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ερωτηθείς σχετικά από το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ανακοίνωσε ότι, αφού δεν θα υπάρξει debate με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της διακαναλικής που θα δώσει θα καλέσει όλα τα κανάλια και όλους τους δημοσιογράφους να έρθουν να τον «ανακρίνουν». Να έχει, δηλαδή, όπως ανέφερε, «μια απευθείας τηλεοπτική αναμέτρηση χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς μονολόγους, αλλά ανοικτό και ουσιαστικό διάλογο, όχι στημένο, δηλαδή, για να μπορέσει ο λαός να βγάλει συμπεράσματα».

Συγκεκριμένα, για το γεγονός ότι δεν θα γίνει debate ανάμεσα στον ίδιο και τον κ. Μητσοτάκη, ο κ. Τσίπρας είπε ότι «ο καθένας παίρνει την ευθύνη των επιλογών του και κρίνεται από τους πολίτες». Τόνισε ότι ο πρόεδρος της ΝΔ «υποτιμά και τον εαυτό του και τους Έλληνες πολίτες αρνούμενος τον προγραμματικό διάλογο» και πως ο καθένας μπορεί να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους το κάνει.

Ο πρωθυπουργός σημείωσε ότι στις 7 Ιουλίου οι πολίτες θα επιλέξουν για το ποια κυβέρνηση και με ποιο πρόγραμμα θα κυβερνηθεί για τα επόμενα 4 χρόνια η χώρα στην πορεία εξόδου από την κρίση, «σε μια πορεία όπου η επόμενη κυβέρνηση αντικειμενικά θα έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει με τα χέρια λυμένα». «Άρα, είναι πολύ κρίσιμη επιλογή, επιλογή δεκαετίας για τη χώρα και τον λαό», πρόσθεσε.

Σημείωσε ότι αυτό που θα κάνει ο ίδιος στις μέρες που απομένουν είναι να προσπαθήσει η αντιπαράθεση να γίνει με προγραμματικούς όρους και η όποια πόλωση να είναι πόλωση προγραμματική με προτάσεις, ιδέες και σχέδια. «Κάποιοι μιλάνε για φόβο, εγώ δεν μιλάω για φόβο, μιλάω για λογική, με τη λογική, με τον νου, με την καρδιά κάθε Έλληνας να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας».

Η απάντηση της ΝΔ

Λίγη ώρα αργότερα, πηγές της ΝΔ σχετικά με το debate ανέφεραν τα εξής: «Το πρωί επικοινώνησε με τη ΝΔ ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος ο οποίος δήλωσε την αδυναμία τού κ. Αλ. Τσίπρα να μετάσχει στο debate της 1ης Ιουλίου, λόγω της έκτακτης Συνόδου Κορυφής στις 30 Ιουνίου και πρότεινε ως εναλλακτικές ημερομηνίες διεξαγωγής του είτε την 2η Ιουλίου, είτε την 27η Ιουνίου. Η ΝΔ κατανοώντας τη δυσκολία του κ. Τσίπρα να ανταποκριθεί στην ορισθείσα ημερομηνία, δέχθηκε ως εναλλακτική ημέρα διεξαγωγής του ντιμπέιτ την 27η Ιουνίου. Ύστερα από διαβουλεύσεις του κ. Ηλιόπουλου με τα άλλα κόμματα τα οποία επίσης έπρεπε να μεταβάλουν τον προγραμματισμό τους, η ΝΔ πρότεινε ως τρίτη εναλλακτική ημέρα την 28 Ιουνίου. Ο κ. Ηλιόπουλος αργά το απόγευμα ενημέρωσε τη ΝΔ ότι δεν έχει καταστεί δυνατόν μέχρι στιγμής να βρεθεί κοινή ημερομηνία με τα άλλα κόμματα για την διεξαγωγή του debate.

Κατά τα λοιπά οι σημερινές δηλώσεις του κ. Τσίπρα, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι επιθυμούν τους παράλληλους μονολόγους, ενώ εκείνος τάχα τον διάλογο είναι δηλωτικές της αδιόρθωτης αλαζονείας του. Πόσο μάλλον όταν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιχειρούν να βρουν μια λύση σε ένα πρόβλημα που ουδόλως προκάλεσαν».

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ

«Με δεδομένη την πραγματοποίηση έκτακτης Συνόδου Κορυφής το βράδυ της 30ης Ιουνίου στις Βρυξέλλες, ενημερώσαμε όλα τα κόμματα για την ανάγκη αλλαγής της ημερομηνίας διεξαγωγής του debate των πολιτικών αρχηγών, δηλώνοντας εξαρχής ότι από την πλευρά μας είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία», αναφέρει από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και συνεχίζει: «Η ΝΔ δήλωσε διαθεσιμότητα για δύο ημερομηνίες, την 27η και 28η Ιουνίου. Από την πλευρά μας δηλώσαμε προφανώς διαθέσιμοι και για τις δυο.

Καλούμε τα υπόλοιπα κόμματα να αποδεχτούν μία από τις δύο αυτές ημερομηνίες, ώστε να μην ακυρωθεί το χρήσιμο για την προγραμματική αντιπαράθεση και την ενημέρωση του ελληνικού λαού debate, πριν από τις κάλπες της 7ης Ιουλίου».   

Πηγή

Η Ελλάδα έχει τους περισσότερους παπάδες στην Ευρώπη.!

Πρώτη η Ελλάδα στη λίστα των χωρών της Ευρώπης στην αναλογία παπάδων ανά 100.000 κατοίκους, σύμφωνα με τo παρακάτω γράφημα του Jo Di.  Δηλαδή σε 100.000 κατοίκους αντιστοιχούν κάτι λιγότερο από 90 ιερείς.

Δεύτερη έρχεται η Ιταλία και ακολουθεί η Ρουμανία. Τελευταία στη συγκεκριμένη λίστα έρχεται η γειτονική μας χώρα, Βουλγαρία, με περίπου 10 ιερείς ανά 100.000 κατοίκους.

πηγή

Κυνική παραδοχή Αποστολάκη: Aν και τα έχουμε δώσει όλα σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, “αν συγκρουστούμε με την Τουρκία, θα είμαστε μόνοι μας”.!

Μπορεί στα Χανιά οι βάσεις να επεκτάθηκαν και νέες νατοϊκές εγκαταστάσεις να δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα, μπορεί η Ελλάδα να εφαρμόζει κατά βήμα τα θέλω των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την περιοχή, όμως, εφόσον υπάρξει σύγκρουση με την Τουρκία με ευθύνη της Τουρκίας, η Ελλάδα θε είναι μόνη της…

Χωρίς… αυταπάτες σχετικά με τη διεθνή βοήθεια που θα έχει η Ελλάδα σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, εμφανίστηκε σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, ο υπουργός Άμυνας, Ευάγγελος Αποστολάκης.

«Γι αυτό» τόνισε ο κ. Αποστολάκης «έχουμε πει στους Αμερικανούς και τους άλλους φίλους μας ότι εάν θέλουν να βοηθήσουν πρέπει να το κάνουν τώρα, πριν η Τουρκία πάει στο Καστελόριζο. Από εκεί και πέρα, όταν θα χρειαστεί να γίνει κάτι θα είμαστε μόνοι μας».

Ερωτώμενος σχετικά με το γιατί η Ελλάδα δεν παρενέβη στην είσοδο του τουρκικού γεωτρύπανου στην κυπριακή ΑΟΖ, ο Ευάγγελος Αποστολάκης, σημείωσε πως «πρέπει πρώτα να εξαντληθούν όλα τα όπλα της διπλωματικής οδού και μετά θα χρησιμοποιηθούν τα στρατιωτικά»

Ο ίδιος πάντως εκτίμησε πως δεν θα φτάσουν εκεί τα πράγματα.

Πηγή

Σε δίκη για διαφθορά παραπέμπεται ο Νικολά Σαρκοζί

Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί θα προσαχθεί σε δίκη για αθέμιτη άσκηση επιρροής μετά την απόρριψη από το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της τελευταίας προσπάθειάς του να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση, δήλωσε σήμερα η δικηγόρος του.

Ο Σαρκοζί κατηγορείται ότι προσφέρθηκε να βοηθήσει έναν δικαστή να κερδίσει προαγωγή σε αντάλλαγμα για τη διαρροή πληροφοριών σε μια ξεχωριστή έρευνα. Ο Σαρκοζί, ο οποίος εμπλέκεται σε διάφορες ποινικές έρευνες, αρνείται ότι έκανε οτιδήποτε επιλήψιμο.

Η υπόθεση ήρθε στο φως όταν ερευνητές άρχισαν να παρακολουθούν τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του προκειμένου να εξετάσουν ισχυρισμούς ότι ο αποθανών Λίβυος ηγέτης Μουάμαρ Καντάφι χρηματοδότησε την επιτυχή εκστρατεία του Σαρκοζί για τις προεδρικές εκλογές του 2007.

Κατά την υποκλοπή των τηλεφωνημάτων του, οι ερευνητές άρχισαν να υποπτεύονται πως ο πρώην πρόεδρος είχε προσφέρει στον δικαστή προαγωγή με αντάλλαγμα πληροφορίες για μια άλλη έρευνα σχετικά με ισχυρισμούς ότι ο Σαρκοζί είχε δεχθεί παράνομες πληρωμές από την κληρονόμο της L'Oreal Λιλιάν Μπετενκούρ για την ίδια αυτή προεκλογική εκστρατεία.

Οι δικηγόροι του Σαρκοζί υποστήριξαν πως οι δικαστές που ερευνούσαν τη φερόμενη μυστική λιβυκή χρηματοδότηση υπερέβησαν τις εξουσίες τους και προχώρησαν σε μια «εξόρμηση ψαρέματος» υποκλέπτοντας τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου 2013-Μαρτίου 2014, παραβιάζοντας το προνόμιο δικηγόρου-πελάτη.

Ο Σαρκοζί έχει απαλλαγεί από τους ισχυρισμούς σχετικά με χρηματοδότηση από την Μπετανκούρ.

Σήμερα Τετάρτη, η υπερασπιστική του ομάδα είπε πως η χρήση σε αυτή την υπόθεση σταχυολογημένων υποκλαπέντων σχολίων σε σχέση με μια διαφορετική έρευνα αντιβαίνουν σε μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

«Αυτά τα νομικά θέματα εξακολουθούν να είναι συναφή», δήλωσε η δικηγόρος του Σαρκοζί Ζακλίν Λαφόν. «Εναπόκειται στο δικαστήριο να αποφασίσει αν ένα γαλλικό δικαστήριο μπορεί να αναιρέσει μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».

Η σημερινή απόφαση σύμφωνα με την οποία η δίκη μπορεί να προχωρήσει ελήφθη από το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο το οποίο αποφαίνεται αν μια απόφαση που ελήφθη από εφετείο συνάδει με τη γαλλική νομοθεσία. 

Πηγή

      

Τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο…

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

«Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά κι αρχίζει τις μανούβρες “βίρα-μάινα”/Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές/ Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό/ Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς/ Ελα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο/ Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε/ Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε/ Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ηλιο τον Ηλιάτορα!»

Δημ. Λάγιος, μουσική. Είχα την τύχη να γνωρίσω αυτόν τον ευγενή, ευαίσθητο και συνεπαρμένο άνθρωπο, που έφυγε νωρίς, Νικ. Δημητράτος, ο επικός τραγουδιστής. Οδυσσέας Ελύτης: «Ο Ηλιος ο Ηλιάτορας», «Τρελοβάπορο». Σχολική γιορτή 10ου Δημοτικού Ηρακλείου Αττικής, αποχαιρετιστήρια του μικρού εγγονού μου (είχε και τον τελικό χαιρετισμό)· από του χρόνου γυμνάσιο. Στον Ελύτη αφιερωμένη όλη η γιορτή.

Πώς να γίνει; Θαλασσινή χώρα: κλήμα - ελιά - καράβι· το ελληνικό «οικόσημο» του Ελύτη. Αυτοί είμαστε. Και τη γλώσσα μάς έδωσαν ελληνική, οι ποιητές μας, προπαντός αυτοί. Βαπόρια στολισμένα βγαίνουν στα βουνά κι αρχίζουν τις μανούβρες. Τρελοβάπορα. Λοστρόμοι αθώοι, ναύτες πονηροί (να παίρνουν και μίζες άραγε;). Από τους παλιούς καιρούς φορτώνει-ξεφορτώνει βάσανα. Χίλιους καπεταναίους αλλάξαμε. Κι όμως ακόμα δεν βουλιάξαμε.

Τώρα, αν μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε, αυτό δεν το ξέρω· κάποτε πάντως περνάμε, έστω και κουτσά-στραβά και με κάποιες ρωγμές στα ύφαλα. Ομως –και αυτό είναι το μόνο καλό μας σταθερό και ανεξάλειπτο– στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό έχουμε τον Ηλιο τον Ηλιάτορα! Δεν είναι απόπειρα αισιοδοξίας ή παραμυθία προς πικραμένους αυτό. Είναι η μεριά του Ηλιου που δεν ζεματάει…

Οι ψηφίζοντες και οι απέχοντες

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Οι μικροί ψηφοφόροι θεωρούμε ότι κάτι σπουδαίο κάνουμε όταν πάμε και ψηφίζουμε τους εκάστοτε δυνάστες μας -εκτός εάν έχουμε πειστεί ότι οι κυβερνήτες φροντίζουν για το καλό του πόπολου, την ενδυνάμωση της χώρας πολιτικά και γεωγραφικά, οικονομικά και πολιτισμικά.

Εάν έχουμε πειστεί, έχει καλώς, τους αποκαλούμε κυβερνήτες· συμμετέχουμε τότε με αυταπάρνηση και μανία σχεδόν στη διαδικασία της δημοκρατικής μας οφειλής και όλα μέλι κι όλα γάλα. Εκτελούμε το «ιερό» [με την έννοια του απαραβίαστου] καθήκον μας στην κάλπη και έχουμε και το δικαίωμα να κάνουμε κριτική σε όσους πεισματικά αρνούνται να πάνε να ψηφίσουν [λες και αν πάνε θα αλλάξει η ροή των γεγονότων στην Ελλάδα].

Να μη μείνουμε έξω από το πανηγύρι - αυτό· να μη μας πουν στο μέλλον ότι εμείς δεν ήμασταν εκεί, στην «κρίσιμη» ψηφοφορία, ότι χάσαμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πορεία της μεγάλης τούτης χώρας, ότι αντισταθήκαμε, όσο μπορούσαμε, στην επέλαση της τρισκατάρατης Δεξιάς - και άλλα ηχηρά.

Οι απέχοντες δηλώνουν ότι η στάση τους είναι βαθιά πολιτική, ότι αρνούνται να συμμετάσχουν στην κοροϊδία των εκλογών, ότι αυτές είναι κατευθυνόμενες από δυνάμεις που τους ξεπερνούν [ότι κατασκευάζονται δηλαδή από τα μίντια και τα μεγάλα συμφέροντα, ότι όποτε τα συμφέροντα αυτά αποφασίζουν κάτι αυτό και θα συμβεί - αλλά αυτό ακούγεται κομμάτι μοιρολατρικό].

Θεωρούν επίσης ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν διαφέρουν το ένα από το άλλο, ασχέτως εάν οι οπαδοί του ενός ισχυρίζονται -ξελαρυγγιάζονται- ότι το δικό τους κόμμα είναι πιο κοντά στην κοινωνία, ότι φροντίζει γι’ αυτήν και τον πάσχοντα λαό, ότι «θα δείτε τι έχουμε να πάθουμε εάν πάρει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία».

Για το βόλεμά τους νοιάζονται οι πλείστοι και μερικοί για το ιδεολογικό παρελθόν τους [που είναι και υπαρξιακό, κυρίως· πώς να πετάξεις στα σκουπίδια μισόν ή και παραπάνω αιώνα αριστερής ιδεολογίας; Μόνο ο Ψαριανός στάθηκε ικανός για κάτι τέτοιο, ευθαρσώς δε αναποδογύρισε]... Το βόλεμα πάνω απ’ όλα και ας ξεσπάει πόλεμος για τις ιδέες τάχα, για τον λαό, για τη χώρα, για την εθνική αξιοπρέπεια και άλλα εντυπωσιακά και επικά. Είναι αρκετοί αυτοί που εκμεταλλεύονται τη σύγχυση των ψηφοφόρων και μέσα στην αναμπουμπούλα των μετακινήσεων και των νέων κομμάτων που εμφανίζονται πλασάρουν εαυτούς σαν μια κάποια «αιρετική» λύση και τους βλέπουμε σε λίγο να κορδώνονται στα βουλευτικά έδρανα. Ο στόχος επετεύχθη - όχι, παίζουμε...

Αυτά πάνω κάτω είναι τα επιχειρήματα των απεχόντων και όποιος θέλει τα αντικρούει ή πείθεται [καμιά φορά συμβαίνουν και τέτοια]. Ποιος όμως να πειστεί; Ετσι και δηλώσεις ότι απέχεις σε βλέπουν σαν αποπομπαίο τράγο, σε αποκαλούν, όπως οι αρχαίοι, ιδιώτη, δηλαδή άχρηστο, ηλίθιο - πάνε και τα επιχειρήματα, πάνε όλα. Κατά τα άλλα όλοι μιλάμε για δημοκρατικά δικαιώματα. [Αυτή] η δημοκρατία μας μάρανε. Οπως και να ’χει, είτε ψηφίζεις είτε όχι, δεν παύεις να είσαι πιόνι της υποκρισίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος και δέσμιος της «σοφίας» του λαού. Πού τη βρήκε ο λαός τη σοφία, ο θεός κι η ψυχή του, αλλά ας έχει έτσι. Είναι, πάντως, ένα ερώτημα.

Σπριντ σε λεπτό στρώμα πάγου

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μετά τη νίκη-σοκ του Brexit στο δημοψήφισμα του 2016, ο Μπόρις Τζόνσον εθεωρείτο βέβαιος διάδοχος του παραιτηθέντος πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον. Ωστόσο, ο επικεφαλής της εκστρατείας του, Μάικλ Γκόουβ, προχώρησε στο «πισώπλατο μαχαίρωμα του αιώνα», τον αποκάλεσε ανίκανο για το υψηλό αξίωμα και έθεσε ο ίδιος υποψηφιότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να ηττηθούν και οι δύο ηγετικές προσωπικότητες της εκστρατείας για το Brexit και να αναδειχθεί πρωθυπουργός μια άχρωμη πολιτικός που είχε ταχθεί υπέρ του Remain, η Τερέζα Μέι.

                                  

Το άδοξο τέλος της Μέι έδωσε στον Τζόνσον μια δεύτερη ευκαιρία να μετακομίσει στην Ντάουνινγκ Στριτ. Στην κούρσα της διαδοχής, που ήδη ξεκίνησε και αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη Ιουλίου, ο τέως υπουργός Εξωτερικών προβάλλει ως φαβορί: Στην πρώτη από τις διαδοχικές ψηφοφορίες, σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας, την περασμένη Πέμπτη, εξασφάλισε 114 ψήφους, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ, που ήρθε δεύτερος, πήρε μόνο 43 ψήφους. Υστερα από την πανωλεθρία των ευρωεκλογών, που έφεραν τους Συντηρητικούς στην πέμπτη θέση, ο Τζόνσον προβάλλει ως επίδοξος σωτήρας. Εχοντας κερδίσει δύο φορές τον δήμο του Λονδίνου, μια περιφέρεια όπου οι Τόρις παίζουν εκτός έδρας, εμφανίζεται ως ο μόνος υποψήφιος που θα μπορούσε και να απορροφήσει το Κόμμα Brexit του Νάιτζελ Φάρατζ, στα δεξιά του, και να νικήσει τους Εργατικούς του Τζέρεμι Κόρμπιν, στα αριστερά του.

Αν ο Τζόνσον είναι ένας από τους δύο υποψηφίους που θα διεκδικήσουν την αρχηγία στην τελική φάση της αναμέτρησης, όπου θα ψηφίσουν τα 160.000 μέλη των Τόρις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα νικήσει. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να επιβιώσει στις διαδοχικές ψηφοφορίες που διεξάγονται στους κόλπους της κοινοβουλευτικής ομάδας, σε στυλ ριάλιτι, όπου σε κάθε γύρο φεύγει ένας υποψήφιος.

Ωστόσο το απρόβλεπτο παραμονεύει στη γωνία καθώς ο Μπόρις Τζόνσον έχει να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο πολύ δεινότερο και από τους εννέα ανθυποψηφίους του μαζί: τον κακό του εαυτό. Παροιμιώδης για τον ναρκισσισμό και τους θεατρινισμούς του, έχει την ικανότητα να διασκεδάζει τους πικραμένους οπαδούς των Τόρις, αλλά όχι και να πείθει τους πιο συνετούς ότι μπορούν να εμπιστευθούν σε έναν πολιτικό της δικής του κοψιάς την καυτή πατάτα του Brexit και τους κωδικούς των βρετανικών πυρηνικών όπλων. Είναι αλήθεια ότι αυτή τη φορά εμφανίζεται πιο μετρημένος, αλλά η ροπή του να παίζει με πυροτεχνήματα που καίγονται στα χέρια του μοιάζει ακατανίκητη. Τελευταίο δείγμα ήταν η υπόσχεση για φοροαπαλλαγές, το 90% των οποίων θα το καρπωνόταν το 10% των πλουσιότερων Βρετανών.

Ο Γκόουβ και η κοκαΐνη

Μέχρι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ως ισχυρότερος αντίπαλος του Τζόνσον εμφανιζόταν ο Μάικλ Γκόουβ. Στο πλευρό του είχαν ταχθεί και οι Times του Μέρντοχ, στους οποίους είχε εργαστεί ως αρθρογράφος ο σημερινός υπουργός Περιβάλλοντος. Ωστόσο τα δημοσιεύματα που τον εμφάνιζαν να κάνει κατ’ επανάληψιν χρήση κοκαΐνης προ εικοσαετίας χάλασαν την εικόνα του στα μάτια των Συντηρητικών. Η ομολογία του νεανικού σφάλματος ακούστηκε κυνική, καθώς ο Γκόουβ ως υπουργός Δικαιοσύνης δεν είχε κανένα πρόβλημα με μια νομοθεσία που στέλνει στη φυλακή τον απλό χρήστη και ως υπουργός Παιδείας ενέκρινε απολύσεις εκπαιδευτικών για τον ίδιο λόγο. Στην πρώτη ψηφοφορία της Πέμπτης, ο Γκόουβ ήρθε τρίτος με μόλις 37 ψήφους.

Κατόπιν αυτού, η κυριότερη απειλή για τον Τζόνσον προσωποποιείται, για την ώρα, στον Τζέρεμι Χαντ. Στο πλευρό του τάσσονται σχεδόν όλοι από αυτούς που φοβούνται πως ο Τζόνσον θα οδηγήσει τη Βρετανία σε ένα σκληρό Brexit, χωρίς συμφωνία με τις Βρυξέλλες. Μεταξύ αυτών και δύο ισχυρής επιρροής κυρίες: η υπουργός Εργασίας Αμπερ Ραντ και η υπουργός Αμυνας Πένι Μόρντοντ. Ομως, το γεγονός ότι χαμαιλεοντίζει στο πιο κρίσιμο ζήτημα της χώρας του, το Brexit (ήταν υπέρ του Remain στο δημοψήφισμα, μετά άλλαξε γνώμη) δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε στους Βρετανούς ούτε στους Ευρωπαίους. Πολλοί τον αντιμετωπίζουν σαν μια «καινούργια Μέι, με παντελόνια», έναν πολιτικό της μέσης οδού, τη στιγμή που η χώρα τους καλείται να κόψει γόρδιους δεσμούς.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ουδείς υποψήφιος έχει απαντήσει στο αυτονόητο ερώτημα των πολιτών: γιατί και πώς θα πετύχει εκεί όπου η Τερέζα Μέι απέτυχε. Ολοι τους εκφράζουν την πεποίθηση πως, αν αναλάβουν την πρωθυπουργία, θα καταφέρουν να κλείσουν με τις Βρυξέλλες μια πιο ευνοϊκή συμφωνία, κάτι που οι Ευρωπαίοι κατηγορηματικά αποκλείουν. Η στάση τους αυτή, όπως δηκτικά έγραψαν οι Financial Times, παραπέμπει σε εκείνον τον Αγγλο του παλιού καιρού που βρισκόταν στο εξωτερικό και φώναζε δυνατά, και πιο δυνατά, και ακόμη πιο δυνατά, πεισμένος ότι με αυτόν τον τρόπο οι ντόπιοι τελικά θα τον καταλάβαιναν.

Αναγκασμένος να αναγνωρίσει την πιθανότητα ενός νέου αδιεξόδου, ο Μπόρις Τζόνσον δεσμεύθηκε, την περασμένη Τετάρτη, ότι σε αυτή την περίπτωση η Βρετανία θα αποχωρήσει από την Ε.Ε. στις 31 Οκτωβρίου, όπως προβλέπεται σήμερα, ακόμη και χωρίς συμφωνία. Αν εκλεγεί κι αν φανεί συνεπής σε αυτή του τη δέσμευση, τότε η χώρα του είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσει σφοδρή συνταγματική κρίση. Το Κοινοβούλιο έχει ταχθεί κατ’ επανάληψιν εναντίον της εξόδου χωρίς συμφωνία και ο πρόεδρός του, Τζον Μπέρκοου, οπαδός του Remain, είναι βέβαιο ότι δεν θα μείνει με τα χέρια σταυρωμένα. Η ακραία πρόταση ορισμένων σκληροπυρηνικών, όπως ο Ντόμινικ Ράαμπ, να τερματιστούν οι εργασίες του Κοινοβουλίου προτού εκλεγεί νέος πρωθυπουργός, ώστε να παρακαμφθεί το εμπόδιο, μάλλον δεν έχει καμία τύχη.

Πρόταση δυσπιστίας

Μπορεί να θεωρείται βέβαιο ότι, σε περίπτωση εκλογής του Τζόνσον, οι Εργατικοί θα καταθέσουν πρόταση δυσπιστίας, την οποία μπορεί κάλλιστα να κερδίσουν, αφού αρκεί να την υπερψηφίσουν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού βουλευτές των Τόρις. Η Βρετανία θα πάει σε πρόωρες εκλογές, τις οποίες, με τα σημερινά δεδομένα, είναι πολύ πιθανό να κερδίσουν οι Εργατικοί του Τζέρεμι Κόρμπιν, με το δεύτερο δημοψήφισμα να εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη.

Η προοπτική αυτή έχει θορυβήσει την Ουάσιγκτον, όπως έδειξαν οι πρόσφατες, απαξιωτικές για τον Κόρμπιν δηλώσεις των Ντόναλντ Τραμπ και Μάικ Πομπέο. Ωστόσο, παρόμοιες κινήσεις έχουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Το γεγονός ότι τόσο ο Τζόνσον όσο και ο Χαντ επινόησαν προσχήματα για να αποφύγουν συνάντηση με τον Τραμπ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Ηνωμένο Βασίλειο μαρτυρεί ότι ο Αμερικανός πρόεδρος μάλλον «καίει» όποιους επαινεί και ανεβάζει όσους ψέγει – ακόμη και στη Βρετανία.

     

Γιούνκερ κατά Καραμανλή: Από το 2004 ως το 2009 μας δίνονταν παραποιημένα στοιχεία

Σαφείς αιχμές κατά της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή και τις πρακτικές της στον τομέα της οικονομίας, άφησε ο απερχόμενος Πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε ομιλία του σε φόρουμ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Πορτογαλία.

Μιλώντας με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων της ΟΝΕ, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είπε: «Τον Οκτώβριο του 2009 η ελληνική κυβέρνηση παραδέχθηκε ότι τα επίσημα στατιστικά στοιχεία επί χρόνια παρουσίαζαν παραποιημένο το πραγματικό ύψος του χρέους και του ελλείμματος . Η ελληνική κυβέρνηση αναθέωρησε την πρόβλεψη για το έλλειμμα του 2009 από 3,7% σε 12,% του ΑΕΠ. Το τελικό νούμερο ήταν άνω του 15%. Ομοίως ο αριθμός που έδωσε η ελληνική κυβέρνηση για το χρέος στα τέλη του 2009 αυξήθηκε από 272 δισ. ευρώ σε 301,1 δισ ευρώ, η υψηλότερη αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ για οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ. Αυτό πυροδότησε δυσπιστία και ανησυχία σε όλα τα επίπεδα και αποκάλυψε μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Η αλήθεια είναι ότι η Eurostat είχε στείλει από το 2004 μέχρι το 2010 δέκα αντιπροσωπείες στην Αθήνα για να βελτιώσουν την αξιοπιστία των ελληνικών στατιστικών στοιχείων. Ωστόσο, κράτη μέλη αντιστέκονταν επί χρόνια σε αυστηρότερους κανόνες της ΕΕ για τα στατιστικά στοιχεία με πρωθυπουργούς, υπουργούς Οικονομικών και κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ότι η εθνική κυριαρχία ήταν σημαντικότερη από την αξιοπιστία και τα συγκρίσιμα στοιχεία», τόνισε ο πρόεδρος της Κομισιόν.

Ο Γιούνκερ, κάνοντας την αυτοκριτική του πρόσθεσε: «Ήταν και δική μου ευθύνη που τότε ήμουν μεταξύ εκείνων που ψήφισαν κατά της αύξησης της ισχύος και του ανεξάρτητου ρόλου της Eurostat. Αν αυτό είχε γίνει νωρίτερα, δεν θα είχαμε ζήσει την ελληνική κρίση με τον τρόπο που την βιώσαμε».

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν χαρακτήρισε την ελληνική κρίση ως ένα από τα σημαντικότερα «μαθήματα» της πορείας της Ευρωζώνης. Αναφερόμενος στο καλοκαίρι του 2015, όταν η Ελλάδα κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα βρέθηκε κοντά στην έξοδο από το κοινό νόμισμα, τόνισε: «Για όσους από μας βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα επί μήνες οι διαπραγματεύσεις ήταν μακρές και έντονες. Αλλά γνωρίζαμε τη σημασία της μάχης [να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη]. Μιας μάχης για να αντιπαρέλθουμε χρόνια προκαταλήψεων, ιδεολογιών και κακοδιαχείρισης. Μιας μάχης για να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην αλληλεγγύη και την υπευθυνότητα και να διασφαλίσουμε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της (...) Το πρόβλημα δεν λύθηκε εν μιά νυκτί, παρά τα όσα νομίζουν μερικοί. Οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει το γεγονός ότι ακόμη και μετά τη λεγόμενη συμφωνία, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να κηρύξει στάση πληρωμών για το χρέος της έναντι της ΕΚΤ. Γι’ άλλη μια φορά κάναμε ό,τι χρειαζόταν κι η Κομισιόν έβαλε μπροστά ένα βραχυπρόθεσμο γεφυρο-δάνειο 7 δισ. ευρώ υπό τον EFSF για να αποτραπεί μια κατά λάθος έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Σήμερα, μπορώ να πω με περηφάνεια, ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκεί όπου ανήκει, στην καρδιά της Ευρώπης και του ευρώ. Δείξαμε ότι το ευρώ είναι ανεπίστροφο. Κι όλοι γνωρίζαμε ότι έτσι έπρεπε να είναι».    

Πηγή

Στα χνάρια του Mάρκου - Μια συζήτηση με τον Στέλιο Βαμβακάρη

Του Δημήτρη Κουλάλη

Συνάντησα» τον Μάρκο στα επτά μου. Ήμουν, θυμάμαι, στην αυλή του παππού μου, ο οποίος μακάριος απολάμβανε τον «πολλά βαρύ και όχι» καφέ του, όταν απ’ το τρανζιστοράκι του άκουσα μια… «περίεργη» φωνή να τραγουδά: Χαράματα η ώρα τρεις/θα ’ρθω να σε ξυπνήσω /κρυφά από τη μάνα σου να σε χαρώ /να βγεις να σου μιλήσω//.

Έκτοτε, τον «απάντησα» πολλές φορές στη ζωή μου. Τον συνάντησα στην εφηβεία, όταν έπεσε στα χέρια μου το «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ και η «Ρεμπετολογία» του Πετρόπουλου· κι όταν, μαζί με τα υπόλοιπα μέρη της παρέας, εξερευνούσα όλα τα κουτούκια του Πειραιά και της γύρω περιοχής. Όσο μεγάλωνα, τον «έβλεπα» σε κάθε μαντρότοιχο και στενό του Πειραιά, της Κοκκινιάς, του Κερατσινίου, του Κορυδαλλού, του Αιγάλεω και των Ταμπουριών· ήταν εκεί!

Ήταν εκεί κάθε φορά που άκουγα Μπαχ ή Σοπέν. Ήταν εκεί όταν άκουγα αμανέδες της Πόλης και της Σμύρνης, παρασυρόμενος σε ανατολίτικες «περιπλανήσεις» που μιλούσαν για έναν τόπο όμορφο και συνάμα ερωτικό. Ήταν εκεί,  στα πρώτα φοιτητικά ξεφαντώματα, όταν μεθούσαμε «μαζί» με τον Παπαϊωάννου, το Γενίτσαρη, τον Τσιτσάνη, το Μπιθικώτση, το Ζαμπέτα και τα υπόλοιπα «ιερά τέρατα» του ελληνικού τραγουδιού.

Ήταν, είναι και θα είναι εκεί για όποιον αγαπά την Ελλάδα. Για εκείνον, δηλαδή που αγαπά και τραγουδά τούς και για τους ανθρώπους της. Ήταν ο Μάρκος, ο «Πατριάρχης» της σύγχρονης μουσικής μας ιστορίας.

Για όλα αυτά, και για πολλά άλλα, συνάντησα και μίλησα με έναν άνθρωπο με τη δική του ιδιαίτερη και αξιέπαινη πορεία στο χώρο της μουσικής, το γιο του Μάρκου Βαμβακάρη, Στέλιο, ένα πρωινό του Ιούλη στο σπίτι του στον Κορυδαλλό, θέλοντας να «δω» τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη  μέσα από τα δικά του μάτια.

Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά για το Μάρκο, τον «Πατριάρχη» του λαϊκού τραγουδιού. Ωστόσο, θα θέλαμε να μας δώσετε την εικόνα του όπως εσείς τον «ζήσατε» μέσα από τη σχέση σας, πώς ήταν ως άνθρωπος και ως πατέρας;

Ο πατέρας μου λόγω της «ιδιαιτερότητας» που είχε, καθότι άνθρωπος της μουσικής, έγραφε- είχε πνεύμα· έλεγε πράγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή του, ήταν δηλαδή ένας χρονογράφος της εποχής του.  Είπε και έγραψε τραγούδια που θα ακούγονται πάντα, γιατί προπάντων ήταν αληθινά. Αυτό παίζει τεράστιο ρόλο τη στιγμή της δημιουργίας. Να μη σκέφτεσαι δηλαδή, πώς θα παίξεις, τι θα γράψεις για να «πουλήσεις», αλλά να είσαι αληθινός. Ο Μάρκος αποτύπωνε στο χαρτί όσα άκουγε ή έβλεπε απ’ το γυρολόι  του, από ανθρώπους που γνώριζε, υπήρχε το έρεισμα να πει πράγματα. Βίωνε επίσης δύσκολες καταστάσεις. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που από πολύ μικρός έγινε πατέρας της οικογένειάς του, είχε ευθύνες· είχε μέσα του ένα καντήλι, μια φλόγα που έκαιγε. Αυτή τη φλόγα αποτυπωνόταν στην πενιά του. Ήταν τόσο αληθινός, μα συνάμα και ιδιαίτερος χαρακτήρας, ένας άνθρωπος που γνώριζε κάθε πτυχή της ζωής και μέσα από τη μουσική του τη  χρωμάτιζε. Έβλεπε πολλά, μιλούσε λίγο. Ήταν άνθρωπος απομονωμένος, δεν έπιανε κουβέντα με τον καθένα, ήταν πολύ σοβαρός. Υπήρξε συνετός με τάξη και πρόγραμμα στην καθημερινότητά του.

Ρεμπέτης και πρόγραμμα; Πώς γίνεται;

Κι όμως. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τα λουλούδια. Αγαπούσε κάθε είδος τους. Ό,τι είχε σχέση με αυτά. Θυμάμαι  όταν ήμασταν στην παλιά Κοκκινιά, σηκωνόταν και πότιζε τα λουλούδια. Μετά ασχολούταν με τα πουλιά. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα κλουβιά είχε. Το κάθε ένα που του κελαηδούσε ήταν τόνος της ψυχής του. Φανταστείτε την αγάπη που είχε δώσει σ’ αυτά τα πλάσματα, που, όταν ο Μάρκος καθόταν στην καρέκλα του στην αυλή κι έκανε μια συγκεκριμένη κίνηση με το χέρι, τα πουλάκια άρχιζαν να κελαηδούν, κι ήταν λες και βρισκόσουν στον παράδεισο, σε ένα χαοτικό τόπο. Έτσι ευχαριστιόταν ο Μάρκος, έτσι εμπνεόταν για να γράψει, πάντα είχε μαζί του ένα τσιγαρόχαρτο και ένα μολύβι. Κάθε του τραγούδι ήταν μια βιωματική εμπειρία, για αυτό, το πιο δύσκολο πράγμα στη σύνθεση, η πρώτη νότα, στο Μάρκο ερχόταν έτσι απλά.

Κάτι ακόμη που θυμάμαι, είναι η αγάπη του προς τα παιδιά του, προς εμάς. Το κάθε παιδί στην οικογένεια είχε το ρόλο του. Για παράδειγμα, ο αδελφός μου ο Ντομένικος ήταν  μουσικός, έπαιζε πιάνο από τεσσάρων χρονών, αντίστοιχα κι εγώ. Όταν έπαιζα, ‘’κομπανιάριζε’’ ο Ντομένικος ή όταν έπαιζε εκείνος βοηθούσα τον πατέρα μου εγώ. Θέλω να πω δηλαδή, ότι γίναμε μουσικοί δίχως να το καταλάβουμε, συμμετείχαμε στη διαδικασία σύνθεσης ενός κομματιού. Αυτό δεν γινόταν, όμως, έτσι. Υπήρχε οργάνωση, κάναμε «κατηχητικό». Το «κατηχητικό» σήμαινε ότι κάθε Κυριακή μας μάζευε και μας μιλούσε, μας έδειχνε πράγματα, παίζαμε μαζί τα τραγούδια  που είχε αρχίσει να συνθέτει. Ήμασταν οι ακροατές και οι συνεργάτες του μαζί.

Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον άνθρωπο, αγαπούσε τη ζωή. Περάσαμε μεγάλη φτώχεια, λόγω της αρρώστιας του, αλλά το φύτρο του μίσους  δεν το άφησε να ριζώσει ούτε μέσα του, ούτε στην οικογένειά του. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι, οπουδήποτε και να πήγαινε για κανένα μεροκάματο, όταν γυρνούσε, έχοντας, φερειπείν, δύο αχλάδια στην τσέπη του, δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του, τα έδινε όλα σε ‘μάς. Φανταστείτε  τι σημαίνει για ένα παιδί που βλέπει τον πατέρα του ξενυχτισμένο και ταλαιπωρημένο αυτή η κίνηση. Πώς μαθαίνεις έτσι ένα πιτσιρίκι να συνεισφέρει στον πλησίον του παρά τη δική του ένδεια. Ήταν αρωγός του πόνου, πράγμα σπάνιο για την εποχή του.

Με αφορμή την τελευταία σας φράση, θυμάμαι τον Μπρεχτ που έλεγε ότι «υπάρχουν πατώματα πιο κάτω από εμάς», πιο κάτω απ’ το προλεταριάτο. Για αυτούς τραγουδούσε ο Μάρκος; Κι αν ναι,  πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος μέσα απ’ την απλότητα του λόγου να εκφράσει τόσο γλαφυρά, σχεδόν ποιητικά, τη λαϊκή σοφία;

Κοιτάτε. Αυτό είναι κάτι έμφυτο, το έχεις από μικρός. Έγραφε, έπαιζε και τραγουδούσε μαζί. Ήταν, όπως προείπα, άνθρωπος που του άρεσε να απομονώνεται. Φανταστείτε ότι, όταν δημιουργούσε , δεν έγραφε σε κανένα σαλόνι. Κλειδωνόταν με τις ώρες σε ένα υπόγειο του σπιτιού, με μια καρέκλα κι ένα ντιβανάκι· εκεί ήταν το «βασίλειό» του. Απ’ αυτό το υπόγειο πέρασαν όλοι: η «τετράς του Πειραιά», η Γκρέυ, ο Ζαγοραίος, η Πόλυ Πάνου, η Γιώτα Λύδια, όλη η Columbia, o Tσιτσάνης, ο Μπιθικώτσης, ο Παπαϊωάννου κ.ά. Κατάφερνε δηλαδή, μέσα από την απομόνωση, μέσα απ’ την απλότητα της ζωής του να συναντήσει την πολυπλοκότητα της ποίησης, πράγμα που συμβαίνει σπάνια, ήταν θεόσταλτος.

Απόδειξη για το μεγαλείο της γραφής του είναι ότι υπάρχει ένα βιβλίο, τιτλοφορείται Λύρα, όπου δίπλα στον Λαπαθιώτη, τον Πολέμη, το Βιζυηνό κ.α, δεσπόζει η στιχουργία του Μάρκου. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την ποίηση από τους στίχους του. Άλλωστε, τόσο οι ποιητές, όσο και εκείνος πραγματεύονταν το ίδιο πράμα, τη ζωή. Ο Μάρκος έγραφε για τον άνθρωπο. Υπάρχει, για παράδειγμα, κάποιος που έχει κάνει φυλακή, άνθρωπος του περιθωρίου, που να μην κάνει «χαρακίρι» με το  Απελπίστηκα; Το ίδιο συμβαίνει με όλα του τα τραγούδια, τα οποία, ένα προς ένα, είναι συσπείρωση ανθρώπων και βιωμάτων.

Ο Μάρκος τραγούδησε, μεταξύ άλλων, για εκείνους που, όπως λέει κι ο Πετρόπουλος, αντιμάχονταν κάθε μορφή εξουσίας. Θα μπορούσαμε πιστεύετε να τον χαρακτηρίσουμε «αντιεξουσιαστή» με την ευρεία, όχι μόνο την πολιτική, έννοια του όρου;

Άνθρωποι σαν το Μάρκο  δεν ανήκουν πουθενά. Δεν ξέρω αν μπορώ να τον τοποθετήσω κάπου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αγαπούσε τους ανθρώπους και βοήθησε πολύ κόσμο. Ήταν ξηγημένος, τίμιος, παρά τη φτώχεια και τις πουστιές που του ‘παιζαν κατά καιρούς, την υποτίμηση και όλα όσα τον καταρράκωσαν. Ναι, η ψυχή του Μάρκου- η ψυχή ενός ανθρώπου που μίλησε για τον πόνο, τον έρωτα, τη γυναίκα· ενός ανθρώπου που κατέκρινε την αδικία, δεν μπορούσε-ήταν αδύνατο να ταυτιστεί με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

Πολλά τραγούδια του, αρκετά εξ αυτών λογοκριμένα, όπως «ο Μάρκος πρωθυπουργός», είχαν πολιτικό στίχο χωρίς όμως να είναι πολιτικά στρατευμένα σε μια εποχή μάλιστα έντονων πολιτικών εξελίξεων. Πού το αποδίδετε εσείς αυτό;

Ο Μάρκος ήταν ένας ευεργέτης των ανθρώπων, ο οποίος καλλιεργούσε το κέφι σε μεγάλο βαθμό. Μπορούσε και έπιανε τον παλμό του κόσμου. Ο τρόπος που έπαιζε, ο τρόπος που τραγουδούσε ήταν μοναδικός. Με λίγα λόγια, τα τραγούδια του, τού «πήγαιναν, ήταν  καρμπόν με το «είναι» του. Όσο για τα πολιτικά, καταρχάς όταν συνέβαιναν όλα όσα συνέβησαν ο Μάρκος δεν είχε να φάει,  δεν είχε  το χρόνο να ασχοληθεί, έπρεπε να λύσει άλλα προβλήματα πρώτα. Συν τοις άλλοις, ένας άνθρωπος του πνεύματος δεν μπορούσε να μπει στα «χαρακώματα» των κομμάτων. Πίστευε ακράδαντα ότι  το να βοηθήσεις κάποιον δεν απαιτεί την ενεργή ενασχόλησή σου με την πολιτική. Είχε βοηθήσει από δεξιούς και βασιλικούς μέχρι κεντρώους και αριστερούς. Δεν είχε ταμπέλα· δεν μπορούσε να ταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά. Ό,τι πίστευε το κρατούσε για τον εαυτό του ή το διοχέτευε σαν παράπονο μέσα στα τραγούδια του.

Έχει λεχθεί ότι ο Βαμβακάρης κατάφερε κάτι εξαιρετικά σημαντικό: να ενώσει τα τραγούδια της Πόλης με τα σμυρναίικα και την κλασική μουσική. Ερειδόμενοι σ’ αυτήν την παραδοχή , δυνάμεθα να θεωρήσουμε τα τραγούδια του μια ιστορική πηγή στην οποία μπορούμε να προστρέξουμε όσοι αναζητούμε τις ρίζες μας;

Πριν το Μάρκο, υπήρχαν οι οπερέτες, οι μαντολινάτες και το «ελαφρό» τραγούδι· μέχρι που ήρθαν οι Μικρασιάτες με την Καταστροφή και άλλαξαν όλα. Έφεραν τη μουσική τους και μαζί μ’ αυτήν ήρθαν και σπουδαίοι καλλιτέχνες. Η Σμύρνη είχε «ιερά τέρατα» φωνητικά· η Ρόζα, η Ρίτα, ο Αραπάκης, ο Νταλκάς, ο Παγιουμτζής και τόσοι άλλοι. Σημείο αναφοράς για το τραγούδι ήταν η Κοκκινιά, αλλά και εν γένει ο Πειραιάς: το Κερατσίνι, η Αγία Σοφία, η Αγία Σωτήρα, τα Ταμπούρια, ο Κορυδαλλός, το Αιγάλεω, όλες αυτές οι περιοχές γεννούσαν ταλέντα, ήταν νόμος.

Ο Μάρκος, αγαπούσε πολύ τους Σμυρνιούς, οι πρώτοι συνεργάτες (και φίλοι του) ήταν απ’ τη Σμύρνη. Όλοι αυτοί, όπως ο Περιστέρης για παράδειγμα, κατάλαβαν απ’ την πρώτη στιγμή το «ιδιαίτερο» στοιχείο του. Ήταν εκείνος που θεμελίωσε τη ρεμπέτικη μουσική. Μόλις έγραψε το πρώτου του τραγούδι στην Οντεόν έγινε χαμός, φανταστείτε ότι αυξήθηκαν οι πωλήσεις των γραμμοφώνων. Θέλω να πω, για να το συνοψίσω, ότι ο Μάρκος κατάφερε να ενώσει όλα αυτά τα μουσικά στοιχεία- ακούσματα και να δημιουργήσει το δικό του μοναδικό και αξεπέραστο ύφος. Κάθε φορά που σκέφτομαι την πορεία και τα παιξίματά του, τη συνεισφορά του στη λαϊκή μας παράδοση, λέω: να,  μια ωραία κολώνα του Παρθενώνα. Ένας νέος, ειδικά αν ασχολείται με τη λαϊκή μουσική, πρέπει οπωσδήποτε να περάσει από το «σχολείο» Βαμβακάρης.

Προηγουμένως αναφέρατε ότι ένα από τα δομικά στοιχεία τα στιχουργικής και  μουσικής πορείας του Μάρκου ήταν ο έρωτας. Στη ζωή του, τι ρόλο έπαιζε το ερωτικό στοιχείο, δεδομένης, όπως είπατε, της κατάθεσης των βιωματικών του εμπειριών στα τραγούδια του;

Ο Μάρκος ήταν θύμα του έρωτα. Αγαπούσε τις γυναίκες πολύ, αλλά κι εκείνες τον αγαπούσαν. Τις υπεραγαπούσε, για αυτό και τις έκανε τραγούδια. Ζωγράφιζε την κάθε μια με το μυαλό του και την αποτύπωνε στο μουσικό του «καμβά»· ήταν με δύο λόγια κιμπάρης. Και να πούμε και κάτι ακόμη. Είναι πολύ σημαντικό να σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, και τον Μάρκο τον αγαπούσαν· τον αγαπούσαν γιατί, παρότι πέρασε ό,τι πέρασε, δεν γύρισε ποτέ να ανταποδώσει με πισώπλατα μαχαιρώματα, ήταν ντόμπρος και ευθύς και αυτό το εκτιμούσαν όλες.

Στις μέρες μας, πολλά ρεμπέτικα τραγούδια έχουν διασκευαστεί, όπως η «φραγκοσυριανή», κάτι για το οποίο έχετε εκφραστεί θετικά στο παρελθόν. Θεωρείτε πως αν στρέψουμε το βλέμμα μας στο ρεμπέτικο, ακόμη κι μ’ αυτήν την οπτιμιστική προσέγγιση, μπορούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα της εποχής μας;

Από το τραγούδι μπορεί να προκύψουν πολλά πράγματα. Κάθε τραγούδι διαμορφώνει συνειδήσεις. Έτσι και τα τραγούδια του Μάρκου. Μπορείς να πεις, αλλά και να αλλάξεις πράγματα. Το τραγούδι έχει πολλαπλή λειτουργία. Υπάρχουν τραγούδια που σε καθοδηγούν· άλλα σε προβληματίζουν, άλλα σε ευχαριστούν και άλλα σε λυπούν. Το κάθε ένα έχει το σκοπό του. Το σημαντικό, όμως, είναι το τραγούδι να αποτελεί μέρος της «αλήθειας» σου, όχι εμπόρευμα. Με το μυαλό σου, τη σύνθεση και το ύφος σου να μιλάς μέσα απ’ τη μουσική σου.  Τώρα, σχετικά με την ουσία του ερωτήματός σας, προσωπικά πιστεύω ότι ένα δυνατό τραγούδι είναι πάντα επίκαιρο, έχει κάτι να πει σε κάθε εποχή. Τρανό παράδειγμα είναι η απήχηση που είχε η διασκευή της «φραγκοσυριανής», όπως είπατε, που έκανε πάταγο. Ή το γεγονός ότι ετοιμάζονται και νέες διασκευές των τραγουδιών του Μάρκου. Θέλω να πω με όλα αυτά ότι το τραγούδι με μέταλλο, το τραγούδι που «χτυπά φλέβα» θα παραμένει ζωντανό, θα είναι ένας ζωντανός οργανισμός μέσα στο χρόνο.

Αν ζούσε σήμερα, με δεδομένη την άσχημη κατάσταση της χώρας μας, χωρίς βέβαια να συγκρίνουμε τις εποχές, θεωρείτε ότι θα είχε την ίδια στάση ζωής- μιλώντας πάντα ως «αληθινός άνθρωπος» για τους ανθρώπους;

Μακάρι να ζούσε. Αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι πολλές φορές. Ακόμη και 80 και 90 χρονών να ήταν θα μπορούσε να πει μερικά λόγια για όσα βιώνουμε. Ήταν μια ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια· έλεγε κουβέντες που έπρεπε να τις σκαλίζεις σε μάρμαρο, ήταν «πρόκα» όσα έγραφε, στόχευαν απευθείας στην ουσία. Επαναλαμβάνω ότι ο λόγος που χαίρει τέτοιας αναγνωσιμότητας και αγάπης, ο λόγος επίσης που είναι πάντα επίκαιρος , είναι γιατί δεν έκανε εμπόρευμα όλα όσα έγραφε και έπαιζε. Η ωραιότητα ήταν η πληρωμή του. Απαξίωνε το χρήμα, για αυτό και εξασφάλιζε μόνο τα βασικά για την επιβίωση της οικογένειάς του. Ήταν ελεύθερος, ακριβώς γιατί δεν «τον κρατούσε» το χρήμα.

Πηγή: nostimonimar.gr