28η Οκτωβρίου και η Δόμνα Μιχαηλίδου γιορτάζει τον Αϊνστάιν

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

Η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου νομίζει πως στις 28 Οκτωβρίου γιορτάζουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε αντί για το έπος του 40 αναφέρθηκε στην αξία του εθελοντισμού.

Και θυμήθηκε, τρέχα γύρευε γιατί, τον Αϊνστάιν. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Διαβάστε και θαυμάστε.

Στην αρχή μάς λέει χρόνια πολλά (ευχαριστούμε!) και μετά μας αποκαλύπτει τι μας θυμίζει η εθνική μας εορτή: «όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού». Πρώτο χτύπημα.

Και για ποιο πράγμα πολέμησαν στα αλβανικά βουνά το '40 «οι παππούδες μας»; Σύμφωνα με τη Δόμνα Μιχαηλίδου, πολέμησαν για «ένα πλαίσιο καθημερινότητας όπου η προσφορά στο σύνολο ευτυχώς δεν απαιτεί βία και αίμα».

Και πώς πρέπει να τους τιμήσουμε; Εκείνους που θυσιάστηκαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο; Η Δόμνα έχει την απάντηση: «Υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη». Πάλι καλά που δεν είπε εταιρική ευθύνη.

Και κλείνει τη μνημειώδη δήλωσή της με μία ρήση, όπως σημειώνει, του Αϊνστάιν: «Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ' αυτόν».

Ακολουθεί ολόκληρη η δήλωση γιατί δεν αξίζει να χάσουμε ούτε λέξη:

«Χρόνια πολλά! Σήμερα η εθνική μας εορτή μας θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού. Με συγκίνηση θυμόμαστε τις θυσίες των παπούδων μας για την οικογένειά τους, την επόμενη γενιά, την πατρίδα τους. Θυσίες που διασφάλισαν σε εμάς ένα πλαίσιο καθημερινότητας όπου η προσφορά στο σύνολο ευτυχώς δεν απαιτεί βία και αίμα. Ας τους τιμήσουμε λοιπόν με τη σειρά μας υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη. "Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ' αυτόν».

Τα καλύτερα βιογραφικά του κόσμου είναι εδώ. Και είμαστε ακόμα στο πρώτο τρίμηνο της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο!

Ένας σουλτάνος «χειροπόδαρα» δεμένος

 Γράφει ο Ραγκίπ Ντουράν*

Ομονάρχης της Άγκυρας ήθελε να υλοποιήσει τα «αυτοκρατορικά» του όνειρα στη Συρία. Όμως τελικά δέχτηκε δύο χτυπήματα μέσα σε μια εβδομάδα. Το πρώτο ήταν η κατάπαυση του πυρός που του επέβαλαν οι ΗΠΑ. Το δεύτερο ήταν ο περιορισμός της επιθετικότητάς του από τη Ρωσία.

Ενώ ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πίστευε πως θα μπορούσε να ταλαντεύεται και να «απολαμβάνει» τα οφέλη και από τις δύο υπερδυνάμεις, τελικά αναγκάστηκε επί της ουσίας να τερματίσει τη στρατιωτική επιχείρηση «Πηγή της Ειρήνης». «Αποχαιρέτησε» τα σχέδια για τη λεγόμενη «ζώνη ασφαλείας» βάθους 32 χιλιομέτρων και έκτασης 444 χιλιομέτρων στη Βόρεια Συρία (από τα σύνορα του Ιράκ μέχρι τη Γιαραμπλούς). «Αποχαιρέτησε» ακόμη και το σχέδιο δημιουργίας μιας περιοχής για την εγκατάσταση 2 εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων.

Οι δύο συμφωνίες με Ουάσιγκτον και Μόσχα, που έχουν την υπογραφή της Άγκυρας, περιορίζουν σαφώς τους στόχους του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όμως ούτε οι Κούρδοι βγήκαν κερδισμένοι, παρά τις αποτυχίες της Άγκυρας. Οι κουρδικές δυνάμεις καλούνται πλέον να αποσυρθούν από την τουρκοσυριακή παραμεθόριο. Οι Κούρδοι προδόθηκαν για άλλη μια φορά από την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα, γεγονός που επαληθεύει και την παροιμιώδη φράση τους «φίλοι μας μονάχα τα βουνά». Αναγκάστηκαν να συνάψουν μια συμμαχία με τον καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, κάτι που σημαίνει πως εγκαταλείπουν τα σχέδια για αυτόνομη περιφέρεια στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής συνομοσπονδίας ως εναλλακτική στα σχέδια για Έθνος – Κράτος.

Σήμερα ο Πούτιν αναμφισβήτητα είναι ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού» στη Συρία. Με την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων, γνώριζε πως να αποδυναμώσει τον τουρκικό στρατό και ιδιαίτερα τους τζιχαντιστές που συνοδεύουν τους Τούρκους στην επιχείρηση στη Βόρεια Συρία. Εξασφάλισε επίσης την επιστροφή των συριακών δυνάμεων σε σημεία που μέχρι πρότινος ελέγχονταν από τους Κούρδους. Επιπλέον «σφράγισε» την παρουσία του ρωσικού στρατού, ο οποίος θα συμμετέχει στη περιπολία της παραμεθορίου, με τη σύμφωνη γνώμη και της Συρίας και της Τουρκίας. Με ένα «σμπάρο» πολλά «τρυγόνια». Μεταξύ αυτών, η Τουρκία δεν φαίνεται πλέον ως «στρατηγικός σύμμαχος» των ΗΠΑ και δεν ενεργεί πλέον ως μέλος του ΝΑΤΟ.

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της τελευταίας κρίσης, ο ΟΗΕ και η ΕΕ περιορίστηκαν σε παθητικούς ρόλους, ενώ οι εξελίξεις στην περιοχή έφεραν διεθνώς στο επίκεντρο δύο κρίσιμα ζητήματα: Η ενίσχυση των προσφυγικών ρευμάτων και η αναβίωση του Ισλαμικού Κράτους, που βγήκε από τον λήθαργο και ήδη πραγματοποιεί ξανά επιθέσεις στη Συρία.

Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο Ερντογάν παίρνει την εκδίκησή του ενισχύοντας την καταστολή κατά των Κούρδων. Αφαίρεσε τα αξιώματα από εκλεγμένους δημάρχους και τους συνέλαβε. Το τουρκικό καθεστώς απαγόρευσε κάθε διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο και εμποδίζει την αποκάλυψη κάθε αρνητικού στοιχείου για το Παλάτι. «Κερδίσαμε», «ΗΠΑ και Ρωσία μας έδωσαν λόγο», «Οι τρομοκράτες του YPG διαλύονται», αναφέρουν τα μέσα ενημέρωση, που ελέγχονται από την εξουσία. Οποιαδήποτε μετάφραση ή αναδημοσίευση άρθρων που δημοσιεύονται στο ξένο τύπο και περιλαμβάνουν αρνητικές αναφορές σχετικά με τις εξελίξεις κόβεται, ενώ μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στη σύλληψη ως ένδειξη προδοσίας.

Εξάλλου τα κίνητρα για την εισβολή στη Βόρεια Συρία και την επίθεση κατά των Κούρδων της περιοχής ήταν πρωτίστως εσωτερικά και πολιτικά. Όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, ο Ερντογάν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και δεν απολαμβάνει πλέον την υποστήριξη της πλειοψηφίας των Τούρκων πολιτών. Η ενίσχυση της αντιπολίτευσης με τη νίκη της στις δημοτικές εκλογές, η επικείμενη δημιουργία δύο νέων κομμάτων από τα σπλάχνα του κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν (AKP) και τέλος η τραγική πορεία της τουρκικής οικονομίας, που πάει από το κακό στο χειρότερο, μαρτυρούσαν την αρχή του τέλους της εξουσίας του «Σουλτάνου».

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο πόλεμος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαίρεσης της αντιπολίτευσης, ανάκτησης των εθνικιστικών αντικουρδικών ψήφων, αλλά και απόσπασης της προσοχής των λαϊκών στρωμάτων από τα οικονομικά προβλήματα. Ενδεχομένως και να επιβεβαιωθεί αν κερδίσει τον πόλεμο.

Η αντιπολίτευση, που αρχικά υποστήριξε τη στρατιωτική επιχείρηση, πλέον αντιδρά, υπογραμμίζοντας τη διεθνή απομόνωση και την επιτακτική ανάγκη για συνάντηση με τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ και απόσυρση από τη Βόρεια Συρία. «Να μη γίνουν όργανα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων», αναφέρουν. Είναι γεγονός πως έχοντας απογοητεύσει τις ΗΠΑ λόγω του «εναγκαλισμού» του με τη Μόσχα, και όντας ένα από τα πιο αρνητικά πρόσωπα για την πλειονότητα της κοινής γνώμης στην Ευρώπη αλλά και αλλού, ο Ερντογάν παραμένει απομονωμένος και αποδυναμωμένος.

* Ο Τούρκος δημοσιογράφος Ραγκίπ Ντουράν, με ρεπορτάζ και αναλύσεις, καταγράφει κάθε Σαββατοκύριακο στο Tvxs.gr, τις εξελίξεις στην Τουρκία.

Το ΟΧΙ το είπε ο λαϊκισμός

Γράφει ο Άκης Γαβριηλίδης

Στο μήνυμά της για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, η αγράμματη υπουργός παιδείας και θρησκεύματος, μεταξύ άλλων ανοησιών, μας συνιστά να «αναβιώσουμε αξίες» εμπνευσμένες από το 1940 προκειμένου να καταπολεμήσουμε τις «ακραίες φωνές του λαϊκισμού» που «επιδιώκουν να δυναμώσουν» στις μέρες μας.

Στη βουλγκάτα του ακραίου κέντρου, ο «λαϊκισμός» ως γνωστόν αποτελεί έναν κομψό ευφημισμό που επιτρέπει στους ενδιαφερομένους όχι μόνο να αποφύγουν την καταγγελία του φασισμού, αλλά και να «διαλύσουν» την ίδια αυτή την έννοια σε έναν γενικευμένο χυλό σατανικών (ή «ολοκληρωτικών») «δυνάμεων» που απειλούν την φιλελεύθερη κανονικότητα. Στις κοινωνικές επιστήμες, όμως, η έννοια του λαϊκισμού έχει αποτελέσει αντικείμενο σοβαρότερων αναλύσεων τα τελευταία αρκετά χρόνια –μερικές από τις οποίες μάλιστα και στα ελληνικά. Σύμφωνα με αυτές τις αναλύσεις, είναι κάλλιστα δυνατό να υποστηρίξουμε ότι το ΟΧΙ που ειπώθηκε το 1940 ήταν πολύ κοντύτερα στον λαϊκισμό απ’ ό,τι εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε αυτή η άρνηση.

Συμβατικά, με βάση τις αναλύσεις που ξεκινούν από τον Ερνέστο Λακλάου και συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας, ως «λαϊκισμό» εννοούμε μία λεκτική πρακτική η οποία επιτρέπει την ενοποίηση διάφορων ετερογενών ομάδων, επιδιώξεων και αιτημάτων γύρω από ένα κεντρικό σημαίνον, το οποίο κατανέμει τις αντιμαχόμενες δυνάμεις σε δύο αντίπαλα πεδία, το πεδίο του «λαού», των αδύναμων, των απειλούμενων και αδικημένων, και εκείνο των προνομιούχων, των ισχυρών οι οποίοι έχουν περισσότερα απ’ όσα δικαιούνται.

Αν κανείς διαβάσει τους λόγους οι οποίοι παρήχθησαν, αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν γύρω από τη στάση του ελληνικού κράτους και –ιδίως- της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον πόλεμο του 40, και θέλει να είναι στοιχειωδώς ειλικρινής και συνεπής, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι οι λόγοι αυτοί έχουν πολύ μεγαλύτερη σχέση με τον παραπάνω ορισμό, παρά οι λόγοι των επιτιθέμενων (και όχι «κατακτητών») Ιταλών[1].

Τελείως στην τύχη, ως ένα από πολλά δυνατά παραδείγματα, θα παραθέσω παρακάτω μία σύγχρονη περιγραφή της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στους δρόμους της Αθήνας την περίοδο για την οποία μιλάμε:

Παντού υπάρχει μια κίνηση ασυνήθιστη, αλλά τίποτα που να μοιάζει με φόβο. O κόσμος είναι γενναίος και εύθυμος, πηγαινοέρχεται στους δρόμους, συζητεί με θέρμη, αλλά χωρίς υπερβολική νευρικότητα.

Ξαναβρίσκω όλη την απάθειά μου που είχε θαρρείς κλονιστεί για μια στιγμή στο λεωφορείο. Αισθάνουμαι ότι ανήκω σ’ ένα σύνολο που δεν έχασε την αυτοπειθαρχία του. Το αίσθημα αυτό μου δίνει κάποια περηφάνια.

Στη γωνία Βουκουρεστίου και Σταδίου μια αρκετά μεγάλη διαδήλωση νέων έχει επιτεθεί στα γραφεία της Ala Litoria. Σπάζουν τις πόρτες, μπαίνουν μέσα και τα σπάνουν όλα, γεμίζουν το δρόμο με συντρίμμια και χαρτιά. Το νεανικό πλήθος φωνάζει και γελά. Αισθάνουμαι ότι μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του, φωνάζω και εγώ και γελώ.

Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών […]. Πλήθη νέων […] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. […] O κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνουμαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο[2].

Πέρα από γραπτές καταγραφές, όμως, πιο αψευδείς μάρτυρες του λαϊκισμού που επικράτησε στην ελληνική κοινωνία τους τελευταίους μήνες τού 1940 είναι άλλου είδους οπτικά ή ηχητικά κείμενα, όπως τα τραγούδια και οι γελοιογραφίες.

Μία κατεξοχήν λαϊκιστική οπτική τεχνολογία είναι να παρουσιάζουμε μία ολόκληρη κοινωνία ανθρωπομορφικά, ως ενσαρκωμένη από μία τυπική φιγούρα· στην περίπτωση της Ελλάδας, από έναν τσολιά. Το λεξιλόγιο αυτό προφανώς γνώρισε την τιμητική του σε όλες τις σχετικές απεικονίσεις το διάστημα εκείνο. Η παρακάτω γελοιογραφία τού Φωκίωνος Δημητριάδη ακολουθεί την τεχνική αυτή όχι μόνο προκειμένου για την Ελλάδα, αλλά επίσης και για άλλες χώρες ή περιοχές, μερικές εκ των οποίων απεικονίζονται ως (αδύναμες/ ευάλωτες) γυναίκες που χρειάζονται, ακριβώς, προστασία.

Η ενοποιητική κατανομή του ανταγωνιστικού πεδίου σε δύο ευδιάκριτα στρατόπεδα περαιτέρω διενεργείται και εμπεδώνεται, π.χ. μέσα από τη χρήση γενικεύσεων όπως «οι λεβέντες μας», «παιδιά της Ελλάδος παιδιά»/ «οι μακαρονάδες», «Κορόιδο Μουσολίνι» κ.λπ.

Αν λοιπόν οι Έλληνες ακροκεντρώοι θέλουν να βρουν ένα παράδειγμα για το πόσο κακός είναι ο «λαϊκισμός», ίσως θα πρέπει να το αναζητήσουν αλλού. Ή αλλιώς να παραιτηθούν από την επίκληση του ΟΧΙ ως γνώμονα και ως διδάγματος για το σήμερα.

Η Φώφη γράφει – και επισήμως – τους τίτλους τέλους στο ΠΑΣΟΚ

Γράφει η Μαρίνα Αλεξανδρή

Τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ είναι πιο απλά απ’ όσο φαίνονται – τόσο απλά που, στην πραγματικότητα, κινδυνεύουν να γίνουν γραφικά: Το ΠΑΣΟΚ έχει πρόεδρο την Φώφη Γεννηματά η θητεία της οποίας έχει λήξει, άρα βάσει καταστατικού το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάει σε εκλογή προέδρου από τη βάση. Βάσει καταστατικού επίσης, πηγαίνοντας σε ένα τακτικό συνέδριο το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εκλέξει συνέδρους από τις οργανώσεις του, οι οποίοι με την σειρά τους θα εκλέξουν γραμματέα και όργανα.

Το ΠΑΣΟΚ όμως είναι πλέον – τυπικά τουλάχιστον - συνιστώσα του ΚΙΝΑΛ, το οποίο έχει επίσης ως πρόεδρο την Φώφη Γεννηματά, επίσης εκλεγμένη από την βάση και με θητεία που ολοκληρώνεται το 2021. Το ΠΑΣΟΚ επίσης, στην πράξη δεν διαθέτει πλέον οργανώσεις για να εκλέξουν συνέδρους, καθώς οι παλαιές οργανώσεις του έχουν «κληροδοτηθεί» ουσιαστικά στο ΚΙΝΑΛ.

Εν ολίγοις, εάν ακολουθηθεί καταστατική διαδικασία το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εκλέξει συνέδρους από την οργανωτική βάση του ΚΙΝΑΛ, και η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ πρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή της ως πρόεδρος μιας συνιστώσας του… κόμματός της από την, λαϊκή πλέον, βάση του παλαιού ΠΑΣΟΚ.

Μύλος. Για την ακρίβεια, θα ήταν μύλος οργανωτικός και καταστατικός εάν δεν ήταν, προ πολλού, ένα πολιτικο-υπαρξιακό αδιέξοδο. Διότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι πια τίποτα περισσότερο από το «μεταβαπτισμένο» υπόλοιπο του παλαιού ΠΑΣΟΚ – άνευ του… καταραμένου ΑΦΜ -, και η όλη αντάρα στο εναπομείναν πολιτικό υλικό του γίνεται για το όνομα που θα γράφει η μαρκίζα και για τα οφίτσια του «θιασάρχη».

Εξ ου και η Φώφη Γεννηματά αποφάσισε να λύσει τα ζητήματα με συνοπτικές διαδικασίες – με έκτακτο, αντί τακτικού, συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ το οποίο θα διεξαχθεί με τους συνέδρους του προηγούμενου συνεδρίου, πιθανότατα μέσα στο επόμενο 20ήμερο και σίγουρα πριν από την συνδιάσκεψη του ΚΙΝΑΛ. Σύμφωνα, δε, με τις πληροφορίες από την Χαριλάου Τρικούπη η Φώφη Γεννηματά θα ζητήσει στο συνέδριο την αλλαγή του καταστατικού έτσι ώστε πλέον ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, από την στιγμή που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, να είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έως την λήξη της θητείας του. Κατά τις ίδιες πληροφορίες θα ζητήσει και «καθαρή εντολή» προκειμένου να κατοχυρωθεί το Κίνημα Αλλαγής ως η «φυσική συνέχεια» του ΠΑΣΟΚ, καίτοι εδώ πολλά στελέχη εκφράζουν ήδη ισχυρές ενστάσεις για το πώς μπορεί καταστατικά και θεσμικά να γίνει αυτό.

Για την Φώφη Γεννηματά, πάντως, αυτό ήταν και το νόημα του μηνύματος «ή έχω την στήριξη της βάσης ή φεύγω» που έστειλε μέσω των «ΝΕΩΝ», ενώ διά του ίδιου διαύλου πληροφόρησε και όσους της ασκούν κριτική ότι μετέτρεψε το ΚΙΝΑΛ σε «ακολούθημα της ΝΔ» ότι «δεν με ενδιαφέρει να γίνω εξαπτέρυγο του ΣΥΡΙΖΑ».

Πολύ πιο απλά, η Φώφη Γεννηματά ζητά από το έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ να επικυρώσει και το – τυπικό πλέον – τέλος του κόμματος, να παραιτηθεί από το καταστατικό δικαίωμα εκλογής αρχηγού από την βάση και να παραδώσει τα κλειδιά (χωρίς το ΑΦΜ) οριστικά στο ΚΙΝΑΛ.

Είναι μια επιλογή που προφανώς δεν θα περάσει ανέφελα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης διαμηνύει ότι «εγώ δεν συνυπογράφω απόφαση για ένα τέτοιο συνέδριο που περιφρονεί την βάση του κόμματος» και αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά – ακόμη και στο ερώτημα αν θα διεκδικήσει την ηγεσία -, ο Σταμάτης Μαλέλης που δημιούργησε πρόσφατα την αριστερόστροφη «Κίνηση των 81» μιλά για «κωμωδία», και ο Παύλος Γερουλάνος, που υπήρξε και ο πρώτος υπέρμαχος της «επιστροφής στο ΠΑΣΟΚ» επιφυλάσσεται για όλα, συμπεριλαμβανομένης επίσης της διεκδίκησης της ηγεσίας.

Παραμένει αμφίβολο όμως, και για τους τρεις αλλά και όσους άλλους διαφωνούν, τι μπορούν να πράξουν και τι θα πράξουν επί της ουσίας. Διότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια παρά ένα άθροισμα μηχανισμών και παλαιών παραγόντων ανά την επικράτεια τους οποίους ελέγχει πλήρως το σύστημα της προέδρου του κόμματος. Και ανεξαρτήτως της πραγματικής απήχησης που (δεν) έχει αυτό το σύστημα στην κοινωνία, έχει καταστήσει σαφές πως προτεραιότητά του αποτελεί η στεγανοποίηση αυτών των μηχανισμών όσο τουλάχιστον συγκροτούν το όχημα που μπορεί να κρατά το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ εντός Βουλής. Τα υπόλοιπα αφορούν μάλλον τον… Αλέξη Τσίπρα ο οποίος είναι πλέον ο βασικός συνομιλητής των πραγματικών κοινωνικών δυνάμεων του παλαιού ΠΑΣΟΚ…

Κώστας Βάρναλης «Το ΟΧΙ του λαού»

Γράφει ο  Ηρακλής Κακαβάνης

Το ποίημα «Το ΟΧΙ του λαού» είναι ένα από τα άγνωστα ποιήματα του Κώστα Βάρναλη που βρήκα στο αρχείο του ποιητή και δημοσίευσα στο βιβλίο μου «Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματα». Τον ποίημα στο αρχείο είναι άτιτλο, εμπνευσμένο από το ΟΧΙ και τους αγώνες του λαού. Τον τίτλο τον έδωσε η επιμελήτρια του αρχείου Θεανώ Μιχαηλίδου. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση στο κάτω μέρος του χειρογράφου υπάρχει η λέξη ΟΧΙ. Το πιθανότερο ότι είναι η ετυμηγορία του ποιητή για μη δημοσίευση του ποιήματος.

Το ΟΧΙ του λαού

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που λέει στους ξένους «όχι»

και που κρατάει κατάκορφα της λεφτεριάς τη λόχη

κι όντας οι λίγοι αφέντες του, που τον διαφεντεύγουν

τον παρατάν μεσοστρατίς και ασκώνονται και φεύγουν;

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που στάθηκε λιοντάρι,

όντας του πέσανε μαζί δυο κολοσσοί κουρσάροι

κι από τα ξένα οι αφέντες του, αντί να τον βοηθήσουν,

τα φκιάνανε με τον Οχτρό για να ξαναγυρίσουν.

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που πάντα προδομένος

πολέμαγεν αβόηθητος, ξυπόλυτος, δεμένος

και θάμπωνε τον ουρανό, τη γη και τα πελάη

κι ο πιο μεγάλος φάνταζε μικρός σ’ αφτόνε πλάι;

Ποιος είναι κείνος ο λαός, που με καρδιά τσελίκι

πολέμαγε για λεφτεριά και πέθαινε για νίκη

μα τούχωναν μπαμπέσικα, τη μαχαιριά στην πλάτη

του ξένου η αρπάχτρα κάκητα, του ντόπιου η δόλια απάτη;

Όλ’ οι λαοί κι όλοι μικροί μεγάλοι κάθε τόπου

που αγωνιστήκανε να σώσουν την τιμή τ’ ανθρώπου

μα πιότερο ο ελληνικός, ο πρώτος μες τους πρώτους

πρώτος μέσα στους νικητές και μες τους αλυτρώτους

Ο Λατσεζάρ Ελένκοβ, εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας και της Ενωσης Βουλγάρων Συγγραφέων, στην εισήγησή του στο επιστημονικό συνέδριο του ΚΚΕ για τον Κώστα Βάρναλη το 2011, αναφέρει ποίημα  του Βάρναλη εμπνευσμένο από το ΟΧΙ του λαού και παραθέτει στίχους σε ελεύθερη μετάφραση που μοιάζουν να είναι μετάφραση από «Το ΟΧΙ του λαού» (τελευταία στροφή):

«Ή εκείνο το στίχο αφιερωμένο στο λαϊκό ΟΧΙ, στο τελεσίγγραφο του Μουσουλίνι, την 28η Οχτώβρη (και πάλι σε ελεύθερη μετάφραση) : Αυτός είναι ο λαός μας καιμόλις το όνομά του πεις/ άξαφνα βλέπεις τον ουρανό με δάφνες στολισμένο/ Πρώτος μεταξύ των νικητών/ κι ακόμη πρώτος μεταξύ των σκλαβωμένων».

Οι υποθέσεις από αυτή την ομοιότητα είναι προς διερεύνηση και επαλήθευση ή απόρριψη.

(Το εικαστικό με με τίτλο «Το στιλέτο» είναι του Τάσσου και δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 1940  στο περιοδικό «Νεοελληνικά Γράμματα»).

Oργή...

Στην Ανατολική Μάνη – σύμφωνα με ρεπορτάζ του τοπικού τύπου – ένας ιερέας βίαζε επί 3 χρόνια ένα 12 χρονο κορίτσι. Τον συνέλαβαν την Τρίτη. Η τοπική κοινωνία, λέει, γνώριζε ότι κυκλοφορούσε μεθυσμένος και παρενοχλούσε παιδιά αλλά δε μιλούσε. Φρόντιζε να κρατάει μακριά του «τα δικά της παιδιά». Η κόρη της Βουλγάρας, όμως, δεν ήταν «δικό της παιδί», οπότε αφέθηκε απροστάτευτη στο τραύμα, στην κακοποίηση, στην ακύρωση της παιδικότητας της..

Απροσμέτρητη οργή για τους εκπροσώπους της θεοκρατίας, τους ρασοφόρους κήρυκες του μίσους και της άγνοιας που ασκούν κυριαρχία σε ευάλωτα σώματα παιδιών.

Οργή για τις τοπικές κοινωνίες που διαχωρίζουν τα παιδιά σε «δικά τους» και «ξένα», που δε μιλάνε, που συγκαλύπτουν βιαστές, κακοποιητές και γυναικοκτόνους κάνοντας το σταυρό τους.

από το fb της Marias Louka   

Οι Ιταλοί φωτογραφίζουν τον Πόλεμο και σιωπούν

Για πολλά χρόνια ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν θέμα ταμπού στην ιταλική ιστοριογραφία. Η άνοδος του Μουσολίνι και η πτώση του κυριαρχούσαν αφήνοντας στο σκοτάδι τις τρεις πολεμικές του εκστρατείες, σε Αιθιοπία, Αλβανία και Ελλάδα. Κι όμως χιλιάδες ήταν οι Ιταλοί νεκροί κι ακόμα περισσότεροι οι Ιταλοί τραυματίες,και περισσότεροι οι ακρωτηριασμένοι από τα κρυοπαγήματα.

Ακόμα και τα οπτικά ντοκουμέντα της ήττας κρύφτηκαν και άρχισαν να βγαίνουν δειλά – δειλά στη δεκαετία του ’60 και του ’70 όταν οι γείτονές μας αποφάσισαν να μιλήσουν ανοιχτά και για τα λάθη τους.

διαβάστε περισσότερα και δειτε φωτογραφίες στο pasatempo.wordpress   

Αναπτυχθείτε μας έλεγαν...

Του Παντελή Μπουκάλα

Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ένας πολιτικός αεικίνητος και ακαταπόνητος, όπως τον παρουσιάζουν τα λιγοστά είν’ η αλήθεια φιλικά του Μέσα· ένας πολιτικός που το πρωί ανεβαίνει όρη και βουνά, για να συναντηθεί με κτηνοτρόφους, το μεσημέρι βγαίνει στους κάμπους να ελέγξει τις καλλιέργειες, και το βράδυ αναλαμβάνει στις θάλασσες τις πιο βαριές βάρδιες, αγρυπνώντας για να μην περάσουν όσοι εξ Ασίας «πολιορκούν την Ελλάδα»· είναι δυνατόν ένας βιονικός πολιτικός, όπως τον απεικονίζουν οι αγιογράφοι του στις ρεαλιστικές αναπαραστάσεις τους, να μην πάει στη Βουλή τη μέρα που συζητείται ένα νομοσχέδιο που ο ίδιος το χαρακτήριζε «εμβληματικό»; Είναι δυνατόν να συνεχίζει μια νεοδημοκρατική παράδοση πρωθυπουργικής ημιαδιαφορίας για τη Βουλή, που την εγκαινίασε ο κ. Κώστας Καραμανλής (αλλά εκείνος απεικονιζόταν σαν αλά Βούδα ακίνητος, όχι σαν αλά Δία αεικίνητος) και τη συνέχισε ο κ. Σαμαράς (αλλά για κείνον ούτε οι πιο ασυγκράτητοι κόλακές του δεν έλεγαν πως είναι «λάτρης του διαλόγου, της συζήτησης, της σύνθεσης» κτλ.);

Φαίνεται πως είναι. Γι’ αυτό και ο κ. Μητσοτάκης, εμπιστευόμενος τον υπουργό που επέλεξε σαν φωτεινό σύμβολο της «νέας ψηφιακής Ελλάδας», τον κ. Γεωργιάδη, δεν τίμησε με την παρουσία του τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου με τον ωραίο τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα». Το ψήφισε πάντως. Και κατέθεσε τον ενθουσιασμό του στο τουίτερ. Πώς να μην είναι χαρούμενος άλλωστε όταν ο θεάρεστος χαρακτήρας του νομοσχεδίου πιστοποιήθηκε με την ίδια τη θεαματική υπερανάπτυξή του: Οταν τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση (με τις συνοπτικές διαδικασίες που καταδίκαζε σφοδρότατα η νυν κυβέρνηση τον μακρινό καιρό που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση) είχε 85 άρθρα. Κατατέθηκε στη Βουλή με 213 κι έφτασε τελικά τα σχεδόν τριπλάσια των αρχικών, 234, χάρη στη μέθοδο της ενσφήνωσης τροπολογιών και λοιπών ασχέτων, την οποία επίσης καταδίκαζε σφοδρότατα η νυν κυβέρνηση τον μακρινό καιρό που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Προ τριμήνου.

Μα μήπως και ο νομοθετηθείς διπλασιασμός των αμοιβών των χρυσόπαιδων που διοικούν τις ΔΕΚΟ, πειστήριο ανάπτυξης δεν είναι; Μήπως η πρόβλεψη να επιδοτηθούν εφημερίδες που χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία δεν φανερώνει πόσο αναπτυγμένο είναι το αίσθημα αλληλεγγύης; Ή δεν πιστοποιεί κλίμα φιλικό προς τις επενδύσεις το γεγονός ότι κάποια αναχρονιστικά εμπόδια, συλλογικές συμβάσεις, περιβάλλον κτλ., βρίσκονται πια εν τόπω... αναπτύξεως;   

“Βόμβα” από το φιλοσαμαρικό antinews: “Κωλοτούμπα” Μητσοτάκη και στο θέμα Παυλόπουλου και προειδοποίηση “θα υπάρξει επανάληψη του ’93”

Άλλο ένα άρθρο – “χτύπημα” στον Κυριάκο Μητσοτάκη επεφύλασσε σήμερα η φιλοσαμαρική ιστοσελίδα antinews, όπου αναλύει σχεδόν ένα προς ένα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση λέγοντας ότι έρχεται “αντιμέτωπη με την στυγνή πραγματικότητα η… μητσοτακική κανονικότητα”.

Το άρθρο γράφει για το τελευταίο “επεισόδιο” με την απουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη από τη Βουλή στη διαδικασία για την ψηφοφορία του αναπτυξιακού νομοσχεδίου (το οποίο νομοσχέδιο επίσης περνάει “πριονοκορδέλα”), την “ανάπτυξη του 4% και τα πλεονάσματα 2% που παραπέμπονται στις καλένδες”, τους τραπεζίτες που “γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον πρωθυπουργό”, για τη δυσαρέσκεια του Μαξίμου για τους χειρισμούς Χρυσοχοΐδη αφού “οι εγκληματίες συνεχίζουν το… θεάρεστο έργο τους με τον… Κάλαχαν να επιμένει ότι μέσω των επικοινωνιακών επιχειρήσεων δύναται να τους εξουδετερώσει” αλλά και το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Γράφει συγκεκριμένα το antinews:

“Τι μας μένει;

H εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου η όποια επιλογή του Μητσοτάκη θα έχει άμεσο αντίκτυπο στο εσωτερικό της ΝΔ.

Ακούγεται ότι τελικά η χώρα θα χάσει την ευκαιρία να έχει την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο.

Ο Κυριάκος λέει τα ζύγισε τα πράγματα και μάλλον θα προτείνει πάλι τον Παυλόπουλο.

Για τον Σαμαρά ξεχάστε το λένε οι κακές γλώσσες, διότι όπως εκμυστηρεύτηκε σε στενούς του συνεργάτες δεν… ξεχνάει το 93’.

Και πολύ καλά πράττει.

Το πρόβλημα είναι πως πίστευε ο Σαμαράς ότι θα το ξεχάσει και θα τον πρότεινε για Πρόεδρο.

Ίσως κάποιος από τους συνεργάτες του να γράψει καμιά βαρύγδουπη ανάλυση μήπως και γίνουμε σοφότεροι.

Έτσι, λένε παράλληλα οι κακές γλώσσες, ο Μητσοτάκης μέσω της επανεκλογής του Παυλόπουλου θα έχει πετύχει διττό στόχο.

Από τη μία θα λάβει την πολυπόθητη ευρεία συναίνεση στριμώχνοντας τον Τσίπρα, κι από την άλλη θα έχει συμμαχήσει με τους καραμανλικούς έχοντας να αντιμετωπίσει μόνο την οργή των σαμαρικών τους οποίους θεωρεί αδύναμους και ανίκανους να τον πλήξουν“.

Χαρακτηριστικό ωστόσο είναι και το απόσπασμα για την φθορά της κυβέρνησης και τις “αγαπημένες πρακτικές της αγίας οικογένειας”:

“Προσέξτε, ούτε τέσσερις μήνες δεν έχουν περάσει από τότε που ορκίστηκε η κυβέρνηση και ήδη η φθορά της έχει κάνει αισθητή την παρουσία της. Φανταστείτε πόσο θα έχει ενταθεί μέσα σε ένα χρόνο αν οι κυβερνώντες δεν αλλάξουν μυαλά.

Αλλά θα μας πείτε, είναι δυνατόν να αλλάξει μυαλά η αγία οικογένεια; Έτσι δεν πορευόταν ανέκαθεν;

Φορούσε τον μανδύα του φιλελευθερισμού κι από πίσω έκαναν πάρτυ ο κρατισμός και τα συμφέροντα.

Ναι, αλλά τότε δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και δεν ήμασταν χρεοκοπημένη αποικία.

Που σημαίνει ότι αν η αγία οικογένεια δεν εγκαταλείψει τις αγαπημένες της πρακτικές, θα υπάρξει επανάληψη του 93’ και ο νοών νοείτω.

Πολύ φοβούμαστε εντούτοις ότι η αλαζονεία, απόρροια του 40%, το οποίο η δόλια νομίζει ότι είναι δικό της, θα την οδηγήσει σε ανάλογα σφάλματα με τότε.

Για παράδειγμα, είναι δυνατόν να απουσιάζει ο πρωθυπουργός από την κύρωση του αναπτυξιακού νομοσχεδίου τη στιγμή που έχει κάνει σημαία του την ανάπτυξη και να αφήνει την υπεράσπισή του στον αρμόδιο υπουργό; O οποίος λόγω των απίστευτων δηλώσεων περί… αλτρουισμού της Novartis, δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει τα όποια θετικά του νομοσχεδίου καθώς αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τα αντιπολιτευτικά πυρά;

Έλεος!

Εκτός κι αν ισχύουν όσα γράφονται και λέγονται για την κρίση που έχει ξεσπάσει μεταξύ των δύο ανδρών, εξ ου και η απουσία του πρωθυπουργού από τη Βουλή.

Κι αν όντως ο Άδωνις είναι εξοργισμένος για την… αθώωση του Τσίπρα από τον Μητσοτάκη και γι΄ αυτό έχει σηκώσει παντιέρα, τότε η καρατόμησή του θα έπρεπε να γίνει χθες για ευνόητους λόγους.

Ήδη οι πολίτες εμφανίζονται επιφυλακτικοί για την προσέλκυση επενδύσεων που διατρανώνει η κυβέρνηση. Άρα μόνο καλό δεν της κάνει αυτή η κόντρα, καθώς θα ενισχύσει την δυσπιστία.

Θα μας πείτε, ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης και ο Γεωργιάδης εμφανίζονταν στη Βουλή ενωμένοι σαν γροθιά, ποια θετικά στοιχεία του νομοσχεδίου θα μπορούσαν να προβάλουν;

Τα ρουσφέτια σε κουμπάρους και ημετέρους ή την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που βαφτίστηκε ανάπτυξη για όλους;

Μάλλον ανάπτυξη για όλους τους κολλητούς θα έπρεπε να την πουν”.

ολόκληρο το άρθρο του antinews.gr εδώ

πηγή

Το μίσος ως εθνική αρετή

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Αν υποθέσουμε πως ο Ερντογάν αποφάσιζε πως του χρειάζεται ακόμα μια ζώνη ασφαλείας, όπως κάνει τώρα στη Συρία, αλλά αυτή τη φορά προς Δυσμάς για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία των Κούρδων της Ευρώπης που μετριούνται σε εκατομμύρια (και αυτοί χωρίς κράτος).

Η χώρα προς Δυσμάς είναι η Ελλάδα. Αν τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ε.Ε. συνέπιπταν με αυτά της Τουρκίας, η Ελλάδα, ύστερα από ηρωική αντίσταση, θα ξαναεντασσόταν στη Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οπότε φυσιολογικά θα προέκυπτε μια αντίσταση και φυσικά ένας δωσιλογισμός. Ως χώρα έχουμε την εμπειρία του δωσιλογισμού και της συνεργασίας με τον κατακτητή στη γερμανική κατοχή. Και η Ιστορία έδειξε πως η κατοχή της χώρας και από Ελληνες στην υπηρεσία των κατακτητών ήταν έξυπνη επιλογή.

Σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε (ελάχιστοι για τα μάτια), αντίθετα ξεπλυθήκαν στα γαλανά νερά της εθνικοφροσύνης, βγήκαν πάλλευκοι και βολεύτηκαν μια χαρά, στην κρατική μηχανή, σε διάφορα επίπεδα και αξιώματα. Αυτοί που τιμωρήθηκαν και κυνηγήθηκαν αμείλικτα ήταν οι αντιστασιακοί.

Περιττό να πούμε πως όλα τα ΜΜΕ των καπιταλιστών θα περάσουν στην υπηρεσία του Ερντογάν και πολλοί από τους τσανακογλείφτες συναδέλφους θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα υμνήσει καλύτερα το μεγαλείο και την ένδοξη ιστορία των Οθωμανών.

Το είδαμε το έργο και στη γερμανική κατοχή (βλέπε «Ελεύθερο Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα», που έκλεισαν σαν δωσιλογικά. Ξανακυκλοφόρησαν ως «Βήμα» και «Νέα» και είναι αυτά που αγοράζουμε ακόμα και σήμερα). Το ίδιο έργο ξαναπαίχτηκε και επί χούντας. Βρέθηκε όμως μια Ελένη Βλάχου («Καθημερινή»), δεξιά 100%, που αντιστάθηκε (δεν ξέρω αν υπάρχει πια αυτή η Δεξιά. Ή μπορεί να υπάρχει στην παρανομία και εγώ να το αγνοώ).

Από χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω το φαινόμενο του δωσιλογισμού. Τι κάνει έναν εθνικιστή, που δεν σηκώνει μύγα στην ελληνική του ρομφαία, να συνεργάζεται με τον κατακτητή της χώρας του και να μπαίνει -με το αζημίωτο βέβαια- κάτω από τις διαταγές του εχθρού;

Ψυχολόγος δεν είμαι βέβαια, αλλά νομίζω πως μόνο αυτή η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο. Και θα έλεγα πως όλο το ψυχικό υπόβαθρο, και κινητήρια δύναμη ενός δωσίλογου, είναι το μίσος, που το αποκαλεί εθνική αρετή. Και υπάρχει ένα κλασικό παράδειγμα από την ψυχανάλυση, που δυστυχώς δεν θυμάμαι από πού το ξέρω. Αν κάποιος έχει σοβαρά εγκαύματα και φοράει ειδική προστατευτική στολή, αν πας να τον αγκαλιάσεις, θα ουρλιάξει από τους πόνους και θα καταλογίσει το σφάλμα σε σένα.

Οχι στη μόνιμη και ανοιχτή πληγή του. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται και το ψυχικό τραύμα. Και αυτό μας οδηγεί στην πεποίθηση πως για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίει κάποιος άλλος και ποτέ εμείς οι ίδιοι. Αν αυτό επενδυθεί με εθνική αρετή και με ανωτερότητα της φυλής, τότε έχουμε έναν μόνιμο εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί. Εδώ είναι η ρίζα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Με μια λέξη του άλλου, του διαφορετικού, του ξένου.

Αυτός φταίει για όλα. Αρχής γενομένης από τους Εβραίους με αιώνες διωγμών, καταλήξαμε σήμερα στην ισλαμοφοβία και στην αντιμετανάστευση. Στα Βρασνά του Δήμου Βόλβης είχαμε μια εκδήλωση ακραίου ρατσιστικού μίσους, στην οποία μία από της οργανώτριες της εκδήλωσης καλούσε τους συντοπίτες της να «διώξουν τους λαθραίους». Δηλαδή, σε πογκρόμ και αυτοδικία. Και μέχρι στιγμής δεν έχει συλληφθεί. Και ούτε κανείς άλλος από αυτούς που πήραν τον νόμο στα χέρια τους.

Και εδώ θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ευθύνες τόσο από το κράτος και τα κόμματα όσο και από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τι είναι στην ουσία της η μετανάστευση; Είναι ο αγώνας της ανθρωπότητας για επιβίωση. Και αν δεν υπήρχε η μετανάστευση, σήμερα Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυστραλία κ.λπ. θα ήταν ακατοίκητες. Γεννηθήκαμε όλοι μαύροι στην Αφρική.

Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν ακατοίκητος. Τον πιο παλιό παππού που έχουμε είναι ο Τουμάι από το Τσαντ ηλικίας παρακαλώ μόνο 7 εκατ. ετών. Και οι γεννήτορές μας έμειναν στην Αφρική 5 εκατ. χρόνια. Και όταν η τροφή δεν επαρκούσε, για άλλα δύο εκατ. χρόνια μετανάστευαν και αποίκησαν Ευρώπη, Ασία, Πολυνησία και έφτασαν στην Αυστραλία και στη Ν. Ζηλανδία. Και άλλοι πέρασαν από την Αλάσκα στη βόρεια Αμερική και μετά στη νότια. Είμαστε όλοι από την ίδια οικογένεια.

Οι ανώτερες και κατώτερες φυλές, διαχωρισμός σε πολιτισμένους και απολίτιστους λαούς, είναι θεωρίες των ιμπεριαλιστών για να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ιμπεριαλιστική χώρα και ούτε είχε παράδοση σε τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις. Κάποιοι διανοούμενοι επινόησαν την τρισχιλιετή ιστορία μας για να δείξουμε πως είμαστε κολεγιά με τους αρχαίους. Αλλά δεν είχαμε τις ρατσιστικές αντιλήψεις της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης.

ΥΓ. Αν οι ιθαγενείς της Αμερικής και της Αυστραλίας έπαιρναν τα ίδια μέτρα που παίρνει σήμερα η Ευρώπη-φρούριο για τους «λαθρομετανάστες», τους οποίους οδηγεί στους πνιγμούς στη Μεσόγειο (35-40 χιλ. υπολογίζονται οι νεκροί), αυτές οι χώρες δεν θα υπήρχαν όπως υπάρχουν σήμερα. Θα είχαν άλλους πολιτισμούς, σίγουρα ανώτερους από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού: Μπορεί να θεραπευτεί επιτυχώς αν διαγνωστεί έγκαιρα

Ο καρκίνος του μαστού είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους τύπους καρκίνου στις γυναίκες, αλλά αν διαγνωστεί σε αρχικό στάδιο, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να θεραπευτεί πλήρως, σύμφωνα με ειδικούς.

Ο μήνας Οκτώβρης είναι μήνας ενημέρωσης για τον Καρκίνο του Μαστού και η σημερινή μέρα, η 25η Οκτωβρίου είναι ημέρα πληροφόρησης για την πρόληψη, τη σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού. Υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα εκδηλώσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.

Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες όμως εμφάνισης της ασθένειας; Φαίνεται ότι η γενετική προδιάθεση αντιστοιχεί στο 10-15% όλων των περιπτώσεων καρκίνου του μαστού. Συγκεκριμένα, δύο συγκεκριμένα γονίδια, τα BRCA 1 και στο BRCA 2, προσδιορίζονται ως παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση καρκίνου του μαστού αν έχουν υποστεί γενετική αλλοίωση.

Όσον αφορά στην ηλικία, αποδεικνύεται ότι ο καρκίνος του μαστού μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή μετά την εφηβεία• ωστόσο, όσο αυξάνεται η ηλικία, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες. Για παράδειγμα, μια γυναίκα 70 ετών έχει διπλάσιες πιθανότητες να νοσήσει σε σύγκριση με μια γυναίκα που μόλις μπήκε στην εμμηνόπαυση.

Επιπλέον, ερευνητικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι ορισμένες ανισορροπίες στον έμμηνο κύκλο αυξάνουν τα ποσοστά εμφάνισης της νόσου, για παράδειγμα σε περιπτώσεις πρώιμης έναρξης της έμμηνου ρύσης ή με καθυστερημένη εμμηνόπαυση. Ένας άλλος σοβαρός παράγοντας είναι η σύνδεση με την παχυσαρκία: η αύξηση βάρους μετά τα 20 έτη αυξάνεται αναλογικά με την εμφάνιση της νόσου. Όταν η αύξηση αγγίζει τα 16 κιλά, ο κίνδυνος αυξάνεται σχεδόν κατά 68%.

Τέλος, φυσικά είναι ο τρόπος ζωής αυτός που έρχεται να αυξήσει τις πιθανότητες εμφάνισης της νόσου: η συστηματική και χρόνια κατανάλωση αλκοόλ συγκεκριμένα σχετίζεται με αύξηση των πιθανοτήτων, αλλά και το κάπνισμα.

6 τρόποι να μειώσουμε τις πιθανότητες εμφάνισης του καρκίνου του μαστού

– Θηλασμός

– Περιορισμός της έκθεσης σε οιστρογόνα

– Διατήρηση ενός υγιούς βάρους και άσκηση

– Περιορισμός της κατανάλωσης αλκοόλ

– Αποφυγή του καπνίσματος

– Πρόληψη (ετήσια εξέταση, αλλά και προσωπική ψηλάφηση) 

πηγή

Πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους του Σαντιάγο

Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες διαδήλωσαν ειρηνικά χθες, Παρασκευή, στο Σαντιάγο για να απαιτήσουν να εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις στη Χιλή, σύμφωνα με τις επίσημες Αρχές, ενώ κινητοποιήσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις, ανάμεσά τους τη Βαλπαραΐσο και την Πούντα Αρένας.

Ένα ετερόκλητο πλήθος, αποτελούμενο από εργάτες, φοιτητές, γονείς με μικρά παιδιά, ξεχύθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας με σφυρίχτρες, σημαίες της Χιλής και αφίσες με συνθήματα καλώντας σε αλλαγές στη χώρα.

«Η Χιλή ζει μια ιστορική μέρα», καθώς στη μητροπολιτική περιοχή του Σαντιάγο έγινε «ειρηνική πορεία 1 εκατομμυρίου ανθρώπων», που διεκδικούν να πραγματωθεί «το όνειρο μιας νέας Χιλής», ανέφερε μέσω Twitter η Κάρλα Ρουμπιλάρ, συνοδεύοντας την ανάρτησή της με βίντεο από ψηλά στο οποίο εικονίζεται μια θάλασσα διαδηλωτών καθώς έχει πλημμυρίσει τους δρόμους.

Οι τοπικές Αρχές ανέφεραν νωρίτερα ότι στις 18:00 [00:00 ώρα Ελλάδας] πάνω από 820.000 άνθρωποι είχαν «συγκεντρωθεί ειρηνικά» στην Πλάσα Βακεντάνο της πρωτεύουσας.

Οι πολίτες έκαναν πορεία μπροστά από το προεδρικό ανάκτορο, χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Φώναζαν συνθήματα με τα οποία απαιτούσαν την παραίτηση του προέδρου Σεμπαστιάν Πινιέρα, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να κατευνάσει το κίνημα διαμαρτυρίας, παρά τα κοινωνικά μέτρα που ανήγγειλε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.

Κάποιοι διαδηλωτές επιχείρησαν να εισβάλουν στη Βουλή, με αποτέλεσμα να διαταχθεί η εκκένωση του κτιρίου και την αστυνομία να προχωρά σε ρίψη δακρυγόνων για να τους απωθήσει.

Ο στρατός ανακοίνωσε ότι θα παρέμενε σε ισχύ η νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, από τις 23:00 ως τις 04:00 σήμερα Σάββατο.

Στη χώρα της Νότιας Αμερικής ξέσπασαν πριν από μία εβδομάδα διαδηλώσεις και βίαια επεισόδια στα οποία έχουν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 19 άνθρωποι, κατά τον πιο πρόσφατο απολογισμό των αρχών.

Οι πέντε από τους θανάτους πιστεύεται ότι οφείλονταν σε πυρά της αστυνομίας ή του στρατού.

Ο συντηρητικός πρόεδρος Πινιέρα ακύρωσε την αύξηση του εισιτηρίου του μετρό, τη σπίθα που έβαλε τη φωτιά στη χώρα, ενώ νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, παρουσίασε σειρά μέτρων προς όφελος των φτωχότερων πολιτών, ιδίως αυξήσεις της κατώτερης σύνταξης και του κατώτερου μισθού.

Οι κινητοποιήσεις όμως συνεχίζονται, με τους διαδηλωτές να απορρίπτουν τις προτάσεις του προέδρου που θεωρούν ανεπαρκείς και να προβάλλουν διάφορες διεκδικήσεις, ιδίως να επιστρέψουν οι μονάδες των ένοπλων δυνάμεων — που αναπτύχθηκαν στους δρόμους για πρώτη φορά μετά το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοτσέτ — «στους στρατώνες» τους. 

πηγή

Η δικαιοσύνη διαθέτει και μάτια και αυτιά και στόμα

Γράφει η Αντα Ψαρρά

Η δικαιοσύνη και τα «μάτια» της θα ήταν καλό να κοιτάζουν και από μια απόσταση ασφαλείας την κάθε υπόθεση, έτσι ώστε να μην παρασύρονται από τα πάσης λογής πρεσβυωπικά βλέμματα που αλλοιώνουν την συνολική εικόνα και επιμένουν στις αυτονόητες δικαιολογίες και υπερασπιστικές γραμμές υπόπτων και κατηγορουμένων.

Επιπλέον, οι άσφαιρες τουφεκιές προφανέστατα δεν βοηθούν το έργο της δικαιοσύνης αλλά απλά θολώνουν την πραγματική εικόνα. Και η εικόνα αυτή είναι πλέον πολύ καθαρή στους πολίτες όσο κι αν είναι δεδομένο ότι γίνονται προσπάθειες ακόμα και σε επίπεδο σύνταξης νέων Νόμων να αλλοιωθεί η αλήθεια.

Το σκάνδαλο της NOVARTIS δεν εξαντλείται ούτε στην Ελλάδα ούτε και στις ΗΠΑ σε μερικούς προστατευόμενους μάρτυρες, ακόμα κι αν αυτοί συνέβαλαν καθοριστικά στην αποκάλυψη του μεγέθους της αθέμιτης κερδοφορίας με την ευγενική «χορηγία» αξιωματούχων και επαγγελματιών της Υγείας και του Τύπου στις πλάτες ενός χρεοκοπημένου δημοσίου κι ενός λαού που βαριανάσαινε.

Πέρα λοιπόν από τους μάρτυρες, τα «μάτια» της δικαιοσύνης έχουν να διαβάσουν πολλές χιλιάδες σελίδες, να αθροίσουν πολλά ποσά που προκύπτουν από ηλεκτρονικά αρχεία και να συνδυάσουν χρονικά κρίσιμες αποφάσεις που τροφοδότησαν τους ήδη πλούσιους λογαριασμούς της εταιρείας και των συνοδοιπόρων της, πριν καταλήξουν στην υποκειμενική απαξίωση μαρτύρων και καταθέσεων.

Οι θριαμβευτικές και πολιτικά χρωματισμένες διαπιστώσεις που ακολουθούνται με τη γενίκευση τύπου δεν υπάρχει σκάνδαλο όλα είναι σκευωρία ή έστω όλα τα έκαναν μόνο οι γιατροί, υποτιμάει τη λογική αλλά και τη δικαστική έρευνα που επιμένει να έχει τα μάτια ανοιχτά αναζητώντας την αλήθεια.

Το μεγάλο κραχ του 1929 και πόσο πιθανό είναι το σενάριο μιας νέας Μεγάλης Ύφεσης

Κερδοσκοπικές φούσκες, αναιμική ανάπτυξη και εμπορικοί πόλεμοι οδήγησαν  στο μεγάλο χρηματιστηριακό κραχ της Μαύρης Πέμπτης που ξεκίνησε σαν χθες, πριν από 90 χρόνια  . Εξόφθαλμες εν μέρει οι αναλογίες με το σήμερα .

Η Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 διδάσκεται μέχρι και σήμερα ως η βαθύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια παγκόσμια οικονομική κρίση. Ειδικά η Μαύρη Πέμπτη της 24ης Οκτωβρίου ή Μαύρη Παρασκευή για τους Ευρωπαίους λόγω διαφοράς ώρας, παραμένει ένα από τα πιο μελανά κεφάλαια της οικονομικής ιστορίας. 90 χρόνια μετά οι αξιολογήσεις στα χρηματιστήρια είναι και πάλι συγκριτικά υπερβολικές. Και αυτό εν μέσω εμπορικών πολέμων και σημαντικής επιβράδυνσης των ρυθμών ανάπτυξης. Υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να επαναληφθεί η καταστροφή του 1929;

«Οι οικονομολόγοι έλεγαν ότι φτάσαμε σε ένα επίπεδο ευημερίας, κάτω από το οποίο δεν μπορούμε να πέσουμε ποτέ ξανά. Μετά ήρθε η πτώση», αναφέρει ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Στιλ Γκόρντον στο «The Crash of 1929». Μετά το ιστορικό ζενίθ του Σεπτεμβρίου του 1929 ο Dow Jones είχε αρχίσει να παρουσιάζει πτωτικές τάσεις. Κατά την τελευταία Πέμπτη του Οκτωβρίου είχε προκληθεί πανικός, με αποτέλεσμα ο δείκτης να υποχωρήσει κατά το άνοιγμα της συνεδρίασης κατά 11%. Η Δευτέρα και η Τρίτη που ακολούθησαν οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερες απώλειες που έφτασαν το 20%.

Η φούσκα και ο ρόλος της Fed

Επρόκειτο για την αρχή μιας μακροχρόνιας «βουτιάς» που οδήγησε τον Dow Jones μέχρι τα μέσα του 1932 σε απώλειες ύψους 90%. Οι περιουσίες επιχειρήσεων και νοικοκυριών εξανεμίστηκαν και η αμερικανική οικονομία διολίσθησε σε βαθιά και άνευ προηγουμένου ύφεση. Μεταξύ 1929 και 1933 η ανεργία στις ΗΠΑ εκτοξεύτηκε από το 3,2% στο 24,9%. Ο Dow Jones εξισορρόπησε τις απώλειές του μια 20ετία αργότερα και συγκεκριμένα το 1954. Τι προκάλεσε όμως μια τόσο ακραία πτώση;

Ένας από τους βασικούς λόγους είναι ότι την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο -και δη περισσότερο απ’ ότι σήμερα- να επενδύει κανείς στο χρηματιστήριο μέσω δανεισμού. Για να αγοράσει κανείς μετοχές έπρεπε να καταβάλει συχνά μόλις ένα μικρό μέρος της αξίας τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια τεράστια κερδοσκοπική φούσκα.

Σύμφωνα με αναλυτές, σημαντικό ρόλο έπαιξε όμως και η ομοσπονδιακή τράπεζα Fed. Ιδρυθείσα μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1913, δεν είχε την αναγκαία εμπειρία για να αντιμετωπίσει εν τη γενέσει της μια μεγάλη κρίση. Αντιθέτως, τη χρυσή δεκαετία του 1920 οι κεντρικοί τραπεζίτες και με φόντο μια ιδιαίτερα γενναιόδωρη νομισματική πολιτική, έμειναν για μεγάλο διάστημα θεατές της υπερβολής που εξελισσόταν στις αγορές. Όταν τελικώς έσκασε η φούσκα, η Fed άφησε μεγάλο αριθμό τραπεζών να κηρύξουν πτώχευση, αντί να σταθεροποιήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα με την παροχή πρόσθετης ρευστότητας. Η ομοσπονδιακή τράπεζα επικρίθηκε εντονότατα γι΄ αυτό, ακόμη και από τον μετέπειτα επικεφαλής της Μπεν Μπερνάνκε.

Την περαιτέρω διάδοση της κρίσης που οδήγησε εν τέλει στη Μεγάλη Ύφεση πυροδότησαν όμως και ατυχέστατοι πολιτικοί χειρισμοί. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών υπήρχαν ήδη αρκετές διεθνείς εστίες κρίσης που επιβάρυναν σημαντικά την παγκόσμια οικονομία. Στις ΗΠΑ όπως και σε άλλες χώρες είχαν αρχίσει να υποχωρούν οι ρυθμοί ανάπτυξης ήδη πριν από το χρηματιστηριακό κραχ. Η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να αυξήσει στα μέσα του 1930 τους τελωνειακούς δασμούς επέφερε νέο πλήγμα στην οικονομία. Αν και στόχος του λεγόμενου Smoot-Hawley Tariff Act ήταν να προστατεύσει την εγχώρια βιομηχανία, ιστορικοί εκτιμούν ότι ο νόμος δρομολόγησε εν τέλει τη μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση.

Κίνδυνος κατάρρευσης της χρηματαγοράς σήμερα;

Ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ δεν φαίνεται να πτοείται απ΄ όλα αυτά. Τον Μάρτιο του 2018 είχε γράψει στο twitter ότι «οι εμπορικοί πόλεμοι είναι καλοί και κερδίζονται εύκολα». Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει. Σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, οι τιμωρητικοί δασμοί του Τραμπ προκαλούν μέχρι στιγμής μόνον ζημίες. Η δε κόντρα με την Κίνα χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία.

Πόσο πιθανό είναι, σε αυτά τα συμφραζόμενα, να επαναληφθεί το ακραίο σενάριο του 1929; Αναμφίβολα υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία και αυτό δεν αφορά μόνον τους δασμούς του Τραμπ. Η μακρά σε διάρκεια πολιτική φθηνού χρήματος των κεντρικών τραπεζών έχει οδηγήσει στα ύψη τις τιμές των μετοχών στα χρηματιστήρια, σε βαθμό που να μην φαίνεται να αντιστοιχούν πλέον στα μεγέθη της πραγματικής οικονομίας. Σήματα κινδύνου εκπέμπει ήδη η αγορά ομολόγων: πολλοί τίτλοι βραχυπρόθεσμης διάρκειας είχαν κατά διαστήματα μεγαλύτερες αποδόσεις από εκείνα μεγάλης διάρκειας, γεγονός το οποίο αντιμετωπίζεται από ειδικούς ως ένδειξη ύφεσης. Στο δε αμερικανικό διατραπεζικό σύστημα καταγράφηκαν τελευταία παρόμοιες εντάσεις με εκείνες του 2008, με αποτέλεσμα η Fed να αναγκαστεί να παρέμβει με πρόσθετη παροχή ρευστότητας.

Παρά ταύτα οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούν εξαιρετικά μικρό τον κίνδυνο κατάρρευσης της χρηματαγοράς. Μολονότι αρκετοί αναμένουν σημαντικές διορθώσεις και περαιτέρω επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, οι περισσότεροι αποκλείουν το σενάριο ενός μεγάλου κραχ με δραματικές συνέπειες όπως πριν από 90 χρόνια. Οι ίδιοι παραπέμπουν στην εμπειρία αλλά και στα εργαλεία που έχουν στο μεταξύ οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες για να αποκλιμακώνουν επικίνδυνες καταστάσεις.

Χάνες Μπρόιστεντ