Το μίσος ως εθνική αρετή

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Αν υποθέσουμε πως ο Ερντογάν αποφάσιζε πως του χρειάζεται ακόμα μια ζώνη ασφαλείας, όπως κάνει τώρα στη Συρία, αλλά αυτή τη φορά προς Δυσμάς για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία των Κούρδων της Ευρώπης που μετριούνται σε εκατομμύρια (και αυτοί χωρίς κράτος).

Η χώρα προς Δυσμάς είναι η Ελλάδα. Αν τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ε.Ε. συνέπιπταν με αυτά της Τουρκίας, η Ελλάδα, ύστερα από ηρωική αντίσταση, θα ξαναεντασσόταν στη Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οπότε φυσιολογικά θα προέκυπτε μια αντίσταση και φυσικά ένας δωσιλογισμός. Ως χώρα έχουμε την εμπειρία του δωσιλογισμού και της συνεργασίας με τον κατακτητή στη γερμανική κατοχή. Και η Ιστορία έδειξε πως η κατοχή της χώρας και από Ελληνες στην υπηρεσία των κατακτητών ήταν έξυπνη επιλογή.

Σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε (ελάχιστοι για τα μάτια), αντίθετα ξεπλυθήκαν στα γαλανά νερά της εθνικοφροσύνης, βγήκαν πάλλευκοι και βολεύτηκαν μια χαρά, στην κρατική μηχανή, σε διάφορα επίπεδα και αξιώματα. Αυτοί που τιμωρήθηκαν και κυνηγήθηκαν αμείλικτα ήταν οι αντιστασιακοί.

Περιττό να πούμε πως όλα τα ΜΜΕ των καπιταλιστών θα περάσουν στην υπηρεσία του Ερντογάν και πολλοί από τους τσανακογλείφτες συναδέλφους θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα υμνήσει καλύτερα το μεγαλείο και την ένδοξη ιστορία των Οθωμανών.

Το είδαμε το έργο και στη γερμανική κατοχή (βλέπε «Ελεύθερο Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα», που έκλεισαν σαν δωσιλογικά. Ξανακυκλοφόρησαν ως «Βήμα» και «Νέα» και είναι αυτά που αγοράζουμε ακόμα και σήμερα). Το ίδιο έργο ξαναπαίχτηκε και επί χούντας. Βρέθηκε όμως μια Ελένη Βλάχου («Καθημερινή»), δεξιά 100%, που αντιστάθηκε (δεν ξέρω αν υπάρχει πια αυτή η Δεξιά. Ή μπορεί να υπάρχει στην παρανομία και εγώ να το αγνοώ).

Από χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω το φαινόμενο του δωσιλογισμού. Τι κάνει έναν εθνικιστή, που δεν σηκώνει μύγα στην ελληνική του ρομφαία, να συνεργάζεται με τον κατακτητή της χώρας του και να μπαίνει -με το αζημίωτο βέβαια- κάτω από τις διαταγές του εχθρού;

Ψυχολόγος δεν είμαι βέβαια, αλλά νομίζω πως μόνο αυτή η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο. Και θα έλεγα πως όλο το ψυχικό υπόβαθρο, και κινητήρια δύναμη ενός δωσίλογου, είναι το μίσος, που το αποκαλεί εθνική αρετή. Και υπάρχει ένα κλασικό παράδειγμα από την ψυχανάλυση, που δυστυχώς δεν θυμάμαι από πού το ξέρω. Αν κάποιος έχει σοβαρά εγκαύματα και φοράει ειδική προστατευτική στολή, αν πας να τον αγκαλιάσεις, θα ουρλιάξει από τους πόνους και θα καταλογίσει το σφάλμα σε σένα.

Οχι στη μόνιμη και ανοιχτή πληγή του. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται και το ψυχικό τραύμα. Και αυτό μας οδηγεί στην πεποίθηση πως για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίει κάποιος άλλος και ποτέ εμείς οι ίδιοι. Αν αυτό επενδυθεί με εθνική αρετή και με ανωτερότητα της φυλής, τότε έχουμε έναν μόνιμο εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί. Εδώ είναι η ρίζα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Με μια λέξη του άλλου, του διαφορετικού, του ξένου.

Αυτός φταίει για όλα. Αρχής γενομένης από τους Εβραίους με αιώνες διωγμών, καταλήξαμε σήμερα στην ισλαμοφοβία και στην αντιμετανάστευση. Στα Βρασνά του Δήμου Βόλβης είχαμε μια εκδήλωση ακραίου ρατσιστικού μίσους, στην οποία μία από της οργανώτριες της εκδήλωσης καλούσε τους συντοπίτες της να «διώξουν τους λαθραίους». Δηλαδή, σε πογκρόμ και αυτοδικία. Και μέχρι στιγμής δεν έχει συλληφθεί. Και ούτε κανείς άλλος από αυτούς που πήραν τον νόμο στα χέρια τους.

Και εδώ θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ευθύνες τόσο από το κράτος και τα κόμματα όσο και από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τι είναι στην ουσία της η μετανάστευση; Είναι ο αγώνας της ανθρωπότητας για επιβίωση. Και αν δεν υπήρχε η μετανάστευση, σήμερα Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυστραλία κ.λπ. θα ήταν ακατοίκητες. Γεννηθήκαμε όλοι μαύροι στην Αφρική.

Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν ακατοίκητος. Τον πιο παλιό παππού που έχουμε είναι ο Τουμάι από το Τσαντ ηλικίας παρακαλώ μόνο 7 εκατ. ετών. Και οι γεννήτορές μας έμειναν στην Αφρική 5 εκατ. χρόνια. Και όταν η τροφή δεν επαρκούσε, για άλλα δύο εκατ. χρόνια μετανάστευαν και αποίκησαν Ευρώπη, Ασία, Πολυνησία και έφτασαν στην Αυστραλία και στη Ν. Ζηλανδία. Και άλλοι πέρασαν από την Αλάσκα στη βόρεια Αμερική και μετά στη νότια. Είμαστε όλοι από την ίδια οικογένεια.

Οι ανώτερες και κατώτερες φυλές, διαχωρισμός σε πολιτισμένους και απολίτιστους λαούς, είναι θεωρίες των ιμπεριαλιστών για να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ιμπεριαλιστική χώρα και ούτε είχε παράδοση σε τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις. Κάποιοι διανοούμενοι επινόησαν την τρισχιλιετή ιστορία μας για να δείξουμε πως είμαστε κολεγιά με τους αρχαίους. Αλλά δεν είχαμε τις ρατσιστικές αντιλήψεις της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης.

ΥΓ. Αν οι ιθαγενείς της Αμερικής και της Αυστραλίας έπαιρναν τα ίδια μέτρα που παίρνει σήμερα η Ευρώπη-φρούριο για τους «λαθρομετανάστες», τους οποίους οδηγεί στους πνιγμούς στη Μεσόγειο (35-40 χιλ. υπολογίζονται οι νεκροί), αυτές οι χώρες δεν θα υπήρχαν όπως υπάρχουν σήμερα. Θα είχαν άλλους πολιτισμούς, σίγουρα ανώτερους από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.