Ιδού ο πολιτισμός του θανάτου

Γράφει ο  Γιώργος  Χ  Παπασωτηρίου

Πλατεία Τραφάλγκαρ. Πάνω στην 53 μέτρων κολώνα ιωνικού ρυθμού, ο Νέλσον, ο ένας εκ των δύο νικητών επί του Ναπολέοντα. Ο άλλος είναι ο νικητής του Βατερλό, ο Ουέλιγκτον(πιο γνωστός από την ομώνυμη αλυσίδα παμπ). Στο «ισόγειο» τα λιοντάρια-φύλακες της αυτοκρατορίας και οι χιλιάδες τουρίστες με το βλέμμα διαμεσολαβημένο από το φακό της ψηφιακής φωτογραφικής τους μηχανής. Δεν βλέπουν αυτοί. 

Η μηχανή βλέπει και επιχειρεί να αιχμαλωτίσει το χρόνο, την ώρα που όλα κυριαρχούνται από το χρόνο.  Όλοι κι όλα υπό το κράτος του χρόνου, σε μια διελκυστίνδα του «μπρος-πίσω». Βλέμμα, χρόνος, κινητοποιό συναίσθημα, ζωή, όλα κατευθυνόμενα. Γι’ αυτό κανείς δεν βλέπει στην είσοδο της Εθνικής Πινακοθήκης τους απολυμένους εργαζόμενούς της που διαδηλώνουν το δικαίωμά τους για δουλειά. Εκείνοι ζητούν τη συμπαράσταση των τουριστών. Πλην επί ματαίω. Κανείς δεν τους βλέπει. Ούτε εκείνη η άψογα ντυμένη κυρία στην είσοδο του κτηρίου των αγγλικών συνδικάτων. 

Οι τουρίστες προτιμούν τον ήχο της πίπιζας ενός ψευτο-σκωτσέζου και μία ενσταντανέ μαζί του. Αρνούνται την ανασφάλεια και την κατάθλιψη που τους περιτριγυρίζει και στο τέλος τους κατοικεί. Ξένοι και εγχώριοι, όλοι αναμένουν κάτι, μια ελπίδα, μια new frison, μία νέα εμπνέουσα αξία. Περιμένουν κάτι –σαν τον Γκοντό ή ίσως σαν τη βασίλισσα που σώζει ο Γκοντ. Αναμένουν αυτό που θα τους βγάλει από την άβυσσο της κατάθλιψης, αυτό που θα τους κάνει να νιώσουν ξανά άνθρωποι με πρόσωπο και ορατότητα. Παιδιά με πλαστικές σημαίες εδώ κι εκεί. Ισχνά παιδιά της κάτω τάξης. 

Οι νέοι της μεσαίας τάξης συγκρούονται στο Χάιντ παρκ. Όχι με τους Άλλους, αλλά μεταξύ τους, με τον ίδιο τους τον εαυτό, που το βράδυ θα κάψουν με αλκοόλες και πρέζα. Βία παντού.  Βία της συσσωρευμένης ανέκφραστης ενέργειας, που ξεσπάει σαν φράγμα που σπάει. Και η μητρόπολη της πρώην αυτοκρατορίας επιχειρεί απελπισμένα να συνέξει τα κουρέλια της. 

Γιατί, τι είναι η Αγγλία;  Ένα έθνος που η ψυχή του είναι μία κουρελού φτιαγμένη από τα κομμάτια της ψυχής των κατακτημένων λαών και των δούλων-μεταναστών, ραμμένων με τη χρυσή κλωστή της ιδεολογίας των γηγενών αγγλοσαξόνων(όπως και των WASP’s στις ΗΠΑ). Δείτε στο Βρετανικό Μουσείο, όλα εκεί είναι Ελλάδα, (ο Παρθενώνας, η Καρυάτιδα, το άλογο της Λυκίας), είναι Αφρική, Αίγυπτος, Ασία, μουσουλμανικές χώρες… Τι είναι βρετανικό; Ίσως εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που το ονόμασαν Πρόοδο και το οποίο έπινε το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στις αποικίες, όπως το περιέγραφε γλαφυρά ο Κ. Μαρξ. Γι’ αυτό το μόνο βρετανικό είναι το κέρδος χωρίς όρια. 

Η μόνη «αλήθεια» είναι η «δύναμη» όπως αναγράφεται λατινιστί σ’ έναν τοίχο πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Δύναμη, κέρδος, πρόσοδος, συσσώρευση, πειρατικά νησιά Κέιμαν, Citi, αυτή είναι η Αγγλία, η πρώην αυτοκράτειρα, αυτή είναι η Δύση, αυτός είναι ο πολιτισμός του θανάτου και της καταστροφής, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, παντού. Γι’ αυτό έχουν δίκιο αυτοί που καλούν σε μία παγκόσμια αγωνιστική ένωση προκειμένου να εκλείψει ο καπιταλισμός και να σωθεί η φύση και ο άνθρωπος.