Η Νέα Γλώσσα της Νέας Δεξιάς

Γράφει ο Βαγγέλης Γέττος

Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο

κι είδα το Παλιό να πλησιάζει,

μα ερχόταν σα Νέο.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1938

Αν η υπόθεση των κατάφορα παράνομων και κακοποιητικών προσαγωγών ανηλίκων σε αστυνομικά τμήματα επειδή παρακολουθούσαν το Τζόκερ, έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον, δεν νομίζω ότι το βλέμμα μας πρέπει να στρέφεται προς το παρελθόν (τεντυμποϊσμός, χουντική λογοκρισία κτλ.). Αντίθετα νομίζω ότι το μέλλον έχει πολύ περισσότερο ψωμί.

Μέσα στον κουτσομπολίστικο κουρνιαχτό του ποιός έδωσε ποιόν, όταν όλα είχαν σκηνοθετηθεί κεντρικά και από την κορυφή, χάθηκε αρκετή φαιά ουσία. Το ουσιώδες, η ποινικά κολάσιμη κατάχρηση εξουσίας, η κακοποίηση ανηλίκων και η παράνομη στέρηση ελευθερίας πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες με λίγες εξαιρέσεις[1].

Μέσα σε αυτό το δοσιλογικό αλισβερίσι, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, αυτό το σύνθετο για τα ελληνικά δεδομένα δημιούργημα των ελληνικών ΜΜΕ, της δεξιάς πολιτικής υποκουλτούρας και του ατάλαντου μιμητισμού του Τραμπ, του Φάρατζ και της Λεπέν, δεν παρέλειψε να ‘’χωθεί’’. Γιατί αυτό είναι το ρήμα που ταιριάζει στην παρακάτω ανάρτησή του στο twitter:

Μετά τις ρουφιανιές στις οποίες επιδόθηκε κατά τις συμπλοκές του ΚΚΕ με την αστυνομία στο άγαλμα Τρούμαν, ανέλαβε τον ρόλο του Μπάτμαν, που μάλλον του έλειψε πολύ από την αριστουργηματική ταινία. Η καταπιεσμένη πολιτικά ή άλλως libido του κομπλεξικού αυτού ατόμου εύκολα εξερράγη για άλλη μια φορά στη δημόσια σφαίρα. Μόνο που αυτή τη φορά, εκτός από το ρουφιανιλίκι του καλού μαθητή που σπεύδει από νωρίς να δώσει τα εχέγγυα ψευτομαγκιάς στον Πορτοσάλτε και τον Άδωνι που τον έβαλαν στη Βουλή, το πανέξυπνο αυτό κατά τα άλλα υποκείμενο αναδεικνύει ένα σημαντικό ζήτημα.

Τι κάνει ο Μπογδάνος με αυτή την ανάρτηση; Ουσιαστικά μας λέει ότι οι νεομπολσεβίκοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι πολέμιοι του φιλελευθερισμού και των αστικών ελευθεριών, τα κομμούνια, είναι αυτοί που τα βάλανε με τα καημένα τα παιδιά παραβιάζοντας το δικαίωμά τους στην ελεύθερη επιλογή της ψυχαγωγίας τους.

Αφήνω το ζήτημα της πλήρους απουσίας της αστυνομίας και της δράσης της από αυτό το εμετικό κάδρο που δυστυχώς χαρίζουν τα social media σε τέτοιους μισανθρώπους. Αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι το πώς ο εν λόγω τύπος αναποδογυρίζει τις κατηγορίες που δέχεται η Υπουργός Πολιτισμού και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης στρέφοντάς τες έντεχνα και ψυχροπολεμικά προς τον αιώνιο εχθρό της ελεύθερης έκφρασης που δεν είναι άλλος από τον κόκκινο εθνικό προδότη.

Δεν θα με εντυπωσίαζε αν το αγαπημένο βιβλίο του βουλευτή (ω θεέ της Ελλάδας) που λυσσασμένα προσπαθεί να πάρει copyright για το λανσάρισμα της Νέας Δεξιάς στην Ελλάδα, είναι το ‘’1984’’ του Όργουελ. Και μάλιστα διαβασμένο από την ανάποδη. Ένα από τα μεγάλα ταλέντα του Μπογδάνου είναι η χρήση της Νέας Γλώσσας που ο Όργουελ προφήτεψε: η γλώσσα που αναποδογυρίζει το νόημα έχοντας μάλιστα το θράσος να υποστηρίζει την ορθολογικότητα αυτής της λειτουργίας. Πόσο τον αφιονίζει το γνωστό τρίπτυχο της Νέας Γλώσσας του απολυταρχικού καθεστώτος που περιγράφεται στο βιβλίο: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη»; Αν η άγνοια στο μυαλό του είναι δύναμη, η ημιμάθειά του μάλλον θα του φαίνεται σαν υπερόπλο. Γιατί με λίγο σαχλοποίηση από δω και λίγο Δραγούμη από ’κει κανείς δεν…έπεισε ποτέ μετά την μακεδονομαχική κυβίστηση Μπογδάνε.

[1] Σκληρός νόμος, αλλά νόμος; Φώτης Παλαμιώτης, Αυγή (online), 22/10/2019