Εσύ βλέπεις πόλεμο ή δε συνήθισες ακόμη;

«Πηγή Ειρήνης», ένας ακόμη πόλεμος σε απ’ ευθείας σύνδεση

Ο πόλεμος άρχισε, τα κανάλια μεταδίδουν τις εικόνες και εσύ ως τηλεθεατής έχεις ακόμη μια επιλογή.

Τον «πόλεμο» των κοριτσιών με την επιτροπή στο μοντελοπόλεμο ή τον πόλεμο «μοντέλο» Ερντογάν;

Τι θα δούμε απόψε; Πώς θα περάσουμε την ώρα μας μ΄ άλλα λόγια! Αυτό είναι το θέμα.

Συνηθίζουμε να είμαστε τηλεθεατές και όπως ο Ερντογάν πάτησε το κουμπί, κι έστειλε το tweet από το γραφείο του κι άρχισε ο βομβαρδισμός, έτσι κι εμείς νομίζουμε ότι πατώντας ένα κουμπί στο τηλεκοντρόλ είμαστε κυρίαρχοι (της ζωής μας) (όμως κυριάρχος είσαι αν πατήσεις το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ, αυτό που κλείνει την τηλεόραση – αυτό όμως είναι άλλο θέμα, μάλλον)

Ο πόλεμος έχει γίνει θέαμα από τη δεκαετία του ’90 με τον πόλεμο στον Κόλπο.

Το «κόλπο» ήταν ότι βλέπαμε ό,τι μας έδειχναν για και νομίζαμε ότι απλώς βλέποντας ξέραμε κιόλας!

Το ίδιο και τώρα. Οι εκρήξεις των βομβών είναι πιο θεαματικές στις ταινίες και δεν μας κάνουν πια εντύπωση οι πραγματικές εκρήξεις που τις βλέπουμε από την ίδια γωνία!

Βλέπεις είναι τα κανάλια όλα μαζί στημένα, στο ίδιο σημείο και δεν έχουμε άλλη οπτική παρά μόνο αυτή που μας δείχνουν.

Συνήθεια! Μεγάλο πράγμα η συνήθεια και ο βαριεστημένος τηλεθεατής που έχει δαπανήσει πολύ χρήμα για την οθόνη της τηλεόρασής του, με τα σούπερ ντούπερ ηχητικά δεν ιδρώνει από έναν ξερό κρότο και ένα φτενό σύννεφο μαύρου καπνού.

Έχει συνηθίσει ο τηλεθεατής να καταναλώνει εικόνες και δεν χαμπαριάζει τίποτα. Βλέπει μια έκρηξη και μένει εκεί! Τη συγκρίνει με την χολιγουντιανή έκρηξη που τη βλέπει από δέκα διαφορετικές λήψεις, τα ηχεία να τρίζουν και να δονείται το σπίτι και η πραγματική έκρηξη τον αφήνει παγερά αδιάφορο.

Συνήθεια ο πόλεμος στην τηλεόραση, συνήθεια τα πτώματα, συνήθεια οι πρόσφυγες-θύματα των αδιάφορων για τον τηλεθεατή εκρήξεων, συνήθεια όλα.

Ο κόσμος αλλάζει, εμείς αλλάζουμε αλλά δεν αλλάζουμε συνήθειες. Και δεν καταλαβαίνουμε την αλλαγή που συντελείται εντός μας.

Η συνήθεια μας κάνει αδιάφορους. Μας αδειάζει. Και σε ένα «άδειο» σώμα, ο φόβος κάνει κουμάντο. Η ψυχή απούσα, βαριεστημένη, συνηθισμένη σε εικόνες, μόνο βλέπει. Βλέπει και απέχει.

Γιάννης Καφάτος