Η κοινωνική αλληλεγγύη και το θράσος του Κικίλια

Γράφει η Κατέ Καζάντη 

Εάν κάτι κατέδειξε η -ανθυπολεπτομέρεια στην ιστορία της ανθρώπινης καταπίεσης- περίπτωση του μικρού Παναγιώτη Ραφαήλ, δεν είναι παρά πως ο κοινωνικός ακτιβισμός μπορεί, όχι βέβαια να νικήσει, αλλά, κατά περίπτωση, να διεμβολίσει και το πιο σκληρά καπιταλιστικό σύστημα. Και να αμβλύνει τη βασική αδικία του: το τσαλαπατημένο δικαίωμα να είναι ίσοι οι πάντες απέναντι στην αρρώστια και στην ίαση, απέναντι στην πιθανότητα ή την απιθανότητα του θανάτου τους. Αλλά η ίδια η μικρή ιστορία κατέδειξε επίσης και πως, αυτό το ίδιο το απάνθρωπο, πεισιθάνατο για τους από κάτω, σύστημα, μπορεί να καπηλευτεί, ως προστιθέμενη αξία, τα αποτελέσματα εκείνου ακριβώς του ακτιβισμού που στρέφεται εναντίον της εξουσίας του. Μπορεί να κατακλέψει, δηλαδή, και να οικειοποιηθεί την αλληλεγγύη που ανακύπτει όταν αυτό δείχνει τα πιο κοφτερά του δόντια.

Αν παρακολουθήσει κανείς τις κινήσεις του υπουργού Υγείας, αλλά και την κάλυψη αυτών από τα, συλλήβδην φιλικά του, ΜΜΕ, θα λάβει δωρεάν μαθήματα αριστοτεχνικών χειρισμών για το πώς μετατρέπεται επικοινωνιακά η τεχνοκρατική αναλγησία σε, υποτιθέμενη, φιλευσπλαχνία.

«Το ζήτημα είναι επιστημονικό, όχι οικονομικό”, έλεγε ο ιατρός και υπουργός Κικίλιας, «τα στοιχεία δε συνηγορούν υπέρ της συνδυαστικής χορήγησης των δύο θεραπειών(…). Ακολουθούμε τις αποφάσεις του Ανώτατου Υγειονομικού Συμβουλίου και τις γνωματεύσεις των κορυφαίων ιατρών», δήλωνε, συνυπογράφοντας έτσι μια καταδικαστική απόφαση για έναν από εκείνους που δεν ανήκει στην τάξη με πλήρη δικαιώματα στη ζωή. Διότι, ως γνωστόν, αφού η αόρατη χειρ της αγοράς φυσικοποιεί τις κοινωνικές ανισότητες, ένας ιδιότυπος δαρβινισμός τείνει να εξαφανίζει τη φτωχολογιά, η οποία και δεν διαθέτει το δικαίωμα στις ακριβές παροχές υγείας.

Για την μετάβαση του μικρού Παναγιώτη Ραφαήλ στις ΗΠΑ δεν φιλοτιμήθηκαν, εννοείται, ούτε οι φιλάνθρωπες κυρίες των διαβόητων εράνων. Στηρίζουσες τον υπουργό, πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Μια τέτοια ιδιότυπη επανάσταση δεν αρμόζει στα σαλόνια τους.

Η αλληλεγγύη ήρθε, όπως πάντα, από τα κάτω. Από το υστέρημα των πολλών, αφού ο φονικός καπιταλισμός τους πολλούς, έναν έναν, τείνει να εξαφανίζει.

Αν, όμως, σήμερα δίνεται μια ευκαιρία στον νεαρό ασθενή, πόσοι άλλοι αργοπεθαίνουν στην αφάνεια; Πόσοι, όχι στις ζώνες του πολέμου, αλλά στον δυτικό κόσμο με τις πετσοκομμένες δαπάνες για την υγεία, δίχως την ομπρέλα του κράτους πρόνοιας;

Αν ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που διαθέτει τη συνείδηση του θανάτου του, τούτη η γνώση δεν τον βοηθά να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ιδιώτης, εγκλωβισμένος σε μικρόκοσμους, σπανίως συναισθάνεται τη ματαιότητα του βίου του. Μπορεί, έτσι, να γίνεται καλός μοναχά όμως στον κοντινό, στον όμοιό του.

Έτσι, με την αδιαφορία των από πάνω να είναι δεδομένη, πόσοι από τους από κάτω μπορούν να παραμείνουν αλληλέγγυοι όταν ο πονεμένος, ο κατά Χριστόν αδελφός ο ελάχιστος, είναι ο αλλότριος, ο σκουρόχρωμος, ο ξένος; Πόσοι μπορούν να στέκουν διαρκώς απέναντι, σε κείνους που έχουν την εξουσία να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος όχι;

Τη νίκη των αλληλέγγυων στον νεαρό ασθενή καρπώθηκε εν τέλει ο Κικίλιας -απόδειξη η φωτογράφηση και οι δηλώσεις του δίπλα στον πατέρα του παιδιού. Η ξεδιαντροπιά του συστήματος που αναδιπλώνεται μετά από κάθε, ελάχιστη έστω, ρωγμή, κάνει το θάνατο εμπορεύσιμο είδος. Ανάχωμα σ’ αυτό, μόνο ο διαρκής κοινωνικός ακτιβισμός μπορεί να γίνει. Ακτιβισμός που είναι ταυτόχρονα σωτήριος, κυριολεκτικά, για τις ζωές των ανθρώπων άλλα και βάλσαμο ψυχής αφού μια τέτοια δράση παρηγορεί τον καθένα μπροστά στο μεταφυσικό άλγος του θανάτου.

Η λαϊκή αυτοοργάνωση για να βρεθούν τα χρήματα για τον μικρό Παναγιώτη Ραφαήλ, χωρίς την, ούτε για τα μάτια, συνδρομή της Εκκλησίας και του συμμάχου της μεγάλου κεφαλαίου, είναι ένας νέος, αποτελεσματικός τρόπος πάλης. Εάν εμπεδωθεί, εάν καταφέρει να εκθέτει διαρκώς τους από πάνω για τη μεροληψία τους, απαγορεύοντάς τους την αναδίπλωση, όπως στην περίπτωση Κικίλια, πολλές, πάρα πολλές, ζωές θα σωθούν. Στην κυριολεξία.