Αναζητώντας τη Γη της Επαγγελίας

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Περπατούν στοιχισμένοι εφ’ ενός ζυγού. Η οικογένεια του Βιετναμέζου έμπορα. Δύο χρόνια τους βλέπω στη γειτονιά. Κατεβαίνουν στον δρόμο πολύ πρωί. Το ζευγάρι και δύο κόρες απροσδιορίστου ηλικίας. Οι κόρες σκουπίζουν, καθαρίζουν όσο οι γονείς βγάζουν έξω στο πεζοδρόμιο εμπορεύματα made in China. Ο,τι θες έχουν. Από χτένες μέχρι βραδινά φορέματα.

Τα μεσημέρια, που οι γονείς αποσύρονται, τα κορίτσια δοκιμάζουν φορέματα και ψεύτικα κοσμήματα. Φωτογραφίζουν η μια την άλλη. Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στο Βιετνάμ, οι συγγενείς τους νομίζουν πως τα κορίτσια πηγαίνουν σε ένα πάρτι ή ζουν τη μεγάλη και ελεύθερη ζωή στην Ευρώπη. Εδώ δεν υπάρχουν καταπιεστικοί κανόνες, εδώ δεν υπάρχει φτώχεια, εδώ είναι η Γη της Επαγγελίας.

Κι έτσι οι «από κει» καταπιεσμένοι αποφασίζουν να πληρώσουν τριάντα χιλιάδες ευρώ το άτομο για να στοιβαχθούν σε ένα κοντέινερ που θα τους μεταφέρει στο φως. Αν είναι τυχεροί.

Οι άτυχοι της ιστορίας μπορεί να μην τα καταφέρουν ποτέ. Μπορεί να πεθάνουν απελπισμένοι μέσα σε ένα εφιαλτικό κοντέινερ - ψυγείο στους -25 βαθμούς, προσπαθώντας μάταια να ανοίξουν την πόρτα του επίγειου παράδεισου που πιστεύουν πως είναι η Ευρώπη. Αναρωτιέμαι αν τα δημοσιεύματα, η κοινοποίηση αυτής της φρικτής τελευταίας ιστορίας στο Εσεξ στην Αγγλία, οι άθλιες συνθήκες και οι βάναυσες μέθοδοι αυτής της «μεταφοράς» θα αποτρέψουν τους επόμενους που θα θελήσουν να έρθουν.

Ο πατήρ Αντονι Ντανγκ Χου Ναμ, ένας καθολικός ιερέας από την επαρχία Γεν Τανχ του βορειοκεντρικού Βιετνάμ, μιλώντας για το τελευταίο συμβάν, δήλωσε ότι γνώριζε για περισσότερους από 100 ανθρώπους που ταξίδευαν για μια «νέα ζωή».

Αυτή ακριβώς την ώρα που η Ευρώπη ζει την κρίσιμη αναμέτρησή της με την Ιστορία, όπου χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου προσπαθούν να περάσουν τα σύνορά της, έρχονται να προστεθούν γεγονότα σαν κι αυτό που αγγίζουν το βαθύτερο σημείο σήψης ανθρώπων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη άλλων ανθρώπων.

Μια καινούργια εποχή δουλείας άρχισε, ύπουλα, χωρίς να την αντιληφθούμε εγκαίρως. Εντυπωση προκαλεί ότι, παρά τη μεγάλη ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, μεγαλώνει ταυτόχρονα και η αποστασιοποίησή της. Αμυντική διεργασία; Μπορεί. Εχω όμως την εντύπωση πως πρόκειται για συναισθηματική αποξένωση που της επιτρέπει να κλείνει τα μάτια και πολλές φορές να συγχρωτίζεται με τους αδίστακτους για να επιβιώσει η ίδια.

Τα κορίτσια στο κινέζικο της γειτονιάς φορούν τώρα δύο πολύχρωμα λουλουδάτα φορέματα στιλ κιμονό και στέκουν στο κατώφλι του μαγαζιού με τη χάρη των γυναικών της Απω Ανατολής. Αυτές τα κατάφεραν. Αναρωτιέμαι αν σε λίγα χρόνια θα θυμούνται τον τόπο τους, αν θα θέλουν να ξαναδούν ζωντανά τα λουλούδια που είναι σταμπαρισμένα στα υφάσματα των φουστανιών τους. Προς το παρόν δεν φαίνεται να τις απασχολεί τίποτα, παρά μόνο πόσο όμορφες φαίνονται στον μικρό δρόμο μιας συνοικίας της Αθήνας.