Για τη μουσική της Κερατέας γης

Γράφει ο Γιώργος  Σταματόπουλος

Παραμένουν μεγάλες αγάπες στα Χανιά το καφενείο Μελτέμι και το μπαρ Φαγκότο -επίσης οι ξενόφερτοι, αλλά ζουν πολλές δεκαετίες εκεί, γιατροί του. Ο ένας εξ αυτών ήταν συνδημιουργός του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), οι δύο είχαν πρωτοστατήσει στην αποασυλοποίηση του ψυχιατρείου της πόλης [συνομιλώντας με τη σκοτεινή πλευρά του ψυχικού πυρήνα των ασθενών] και ο τέταρτος, πρωτοπόρος σε μεθόδους απεξάρτησης. Αυτή η παρέα, και ο συνάδελφος Γιάννης Λυβιάκης βεβαίως, δεν έχει σήμερα την καλύτερη συνοχή [για λόγους υγείας κυρίως]· όσοι απομένουν πάντως εξακολουθούν να βρίσκονται κάθε τόσο εκεί αλλά και σε έτερο αγαπημένο σημείο, στη Σπλάντζια.

Εχω γράψει για όλα αυτά. Σήμερα θα αναφερθώ στον Πέτρο που «ιερουργεί» στο μπαρ επί τριάντα δύο συναπτά έτη! Μας είχε «απειλήσει» πριν από δυο-τρία χρόνια ότι θα αποχωρήσει από την ενεργό δράση, αλλά φυσικά ουδείς τον είχε πάρει στα σοβαρά -και είχαμε δίκιο.

Κάποια στιγμή, προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 έπαψε να είναι φοιτητής της Γεωπονικής [απόφαση ζωής] και μπήκε πίσω από την μπάρα καθιερώνοντας κλασική ροκ μουσική, ελληνική και ξένη, στο μαγαζί, έλκοντας τους πολλούς και απωθώντας τους ολίγους. Γέννημα-θρέμμα της Κερατέας, έχοντας μεγαλώσει με τους αδελφούς Ιατρού [πρ. δήμαρχος ο ένας, συγγραφέας ο άλλος, μεζεδουργός ο τρίτος], κουβαλάει βιώματα από τη σκληρή και φτωχή ζωή των ανθρώπων της Κερατέας - παιδικές αναμνήσεις που «συλλέγονται» από τον συγγραφέα Γιώργο Ιατρού στο θαυμάσιο βιβλίο του «Εγκαταλείπεις Καρακασιάν;» [εκδόσεις αω].

Ευθυτενής και αγέραστος, έκλεισε αισίως την έκτη δεκαετία της ζωής του. Τον γνώρισα στις «δόξες» του μπαρ, στην ευρυχωρία της κλειστότητάς του, όταν δηλαδή είχε ελάχιστα τραπέζια στο μεσαιωνικό κτίριο, που κάποτε λειτουργούσε σαν φυλακή και δεν είχε απλωθεί σε όλο σχεδόν τον πεζόδρομο. Αυτό το μπουντρούμι ο Πέτρος το έκανε την καλύτερη φωλιά των ανήσυχων και προβληματισμένων [όχι μόνο για τη μουσική] νέων. Ηταν μαζί του και ο χρόνια φίλος του Αθως [δυστυχώς η ζωή επεφύλασσε άσχημη τροπή στον τελευταίο... ας μη συνεχίσω, πάντως είναι αισθητή η απουσία του από το μπαρ].

Πανάξιοι όμως συνεχιστές του έργου του οι δύο νεαροί, που έχουν πάρει τη θέση του -και οι δύο ακούνε στο όνομα Γιώργος (να 'ναι καλά όλοι τους). Θα είναι δύσκολα για μερικούς από μας να επισκεπτόμαστε το μπαρ εάν ο Πέτρος αποφασίσει να παραδώσει τα κλειδιά, παρότι η πανέμορφη Αρτεμις [η ιδιοκτήτρια] δείχνει να κατέχει καλά το πνεύμα που επικρατεί στην ιδιοκτησία της και να «οσφρίζεται» τις νέες τροπές στην «εκμετάλλευση» ενός μπαρ.

Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν και οι μουσικές τους προτιμήσεις. Το γνωρίζει καλά αυτό ο Πέτρος, παρόλα αυτά επιμένει στις... εμμονές του καταφέρνοντας να «παντρέψει» νεανικές και παλαιές κουλτούρες μουσικής. Είμαι βέβαιος ότι και το επόμενο καλοκαίρι θα τον βρω στη θέση του, γελαστό και χαρούμενο πάντα [με τους φίλους του]. Ισως γιατί φέρει μέσα του την αρχέγονη μουσική της Κερατέας γης [του].

Πώς διαχειρίζεται τόσο κόσμο με τις παραξενιές του; Μόνο ο ίδιος ξέρει -αλλά αυτό είναι δημιουργία.