Κάτι μικρό και αριστερό…

Γράφει ο Δημήτρης Ξανθάκης

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται αν έχει όρεξη να μεγαλώσει

Θυμάμαι που ήμουνα στο γραφείο, στην «Ελευθεροτυπία», εκεί στις αρχές της δεκαετίας της προηγούμενης. Μπορεί να ήταν και στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, το ίδιο μας κάνει. Και συζητάγαμε τι ψηφίζουμε, τι ψηφίσαμε και τι θα ψηφίσουμε, μασλάτι μεσημεριανό, πάνω στη χώνεψη του σάντουιτς. Έλεγε ο ένας, έλεγε η άλλη, οι περισσότεροι και οι περισσότερες είχαν έτοιμη την απάντηση:

Κάτι μικρό και αριστερό!

Ναι, έτσι ακριβώς, ένα κόμμα αριστερό και μικρό. Κάναν Συνασπισμό, ας πούμε, κάνα ΜουΛού, τίποτις Τροτσκιστές, κάναν άλλον πιο εξτρέμ ακόμη, αρκεί να υπηρετούσε την κόκκινη σημαία και, απαραιτήτως, εντελώς απαραιτήτως, να ήταν μικρό. Να το πω αλλιώς:

Να μην είχε την παραμικρή πιθανότητα ή δυνατότητα να κυβερνήσει…

Έτσι είναι παιδιά, τα εύκολα ψάχναμε κι εμείς. Πού να τρέχεις τώρα με υπουργεία και γραμματείες και οργανισμούς και σφραγίδες και χαρτόσημα; Και υπογραφές, πάνω απ’ όλα και υπογραφές, να υπογράφεις αποφάσεις και ύστερα να φέρεις το βάρος των αποφάσεων αυτών και να βγαίνει ο πάσα ένας να σε βρίζει γιατί έτσι του κάπνισε, γιατί ξύπνησε στραβά, γιατί δεν του αρέσει η φάτσα σου. Γιατί του έχει στρίψει και βρίζει τους πάντες και τα πάντα, τον εαυτό του τον ίδιο θα βρίσει έτσι και δώσει μια εντολή. Οπότε, γιατί να τον φορτωθείς στην καμπούρα σου; Μικρό και αριστερό και στην απόξω μια ζωή. Στην απόξω και στην κριτική και στη γκρίνια, ωραία είναι να φταίνε όλοι εκτός από σένα.

Μια ειδυλλιακή κατάσταση δεκαετιών ολόκληρων, που τσάκισε το 2015 όταν έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι ανέβηκε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έγινε μεγάλο και αριστερό (ή έστω κεντροαριστερό) το μικρό και αριστερό και δεν είχανε ιδέα πώς να το διαχειριστούνε. Σε κάθε επίπεδο, οργανωτικό, πολιτικό, κοινωνικό, πωτς γκένεν αυτό που έλεγε κι ο γίγαντας ο Ογκουνσότο. Και επαλήθευσε ο Νίκος Βούτσης, ο παλιός μου σύντροφος από το ΚΚΕ Εσωτερικού με δηλώσεις του τις τελευταίες ημέρες…

Το οποίο ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν η προσωποποίηση ενός αξιολάτρευτου πλην τοσοδούλικου αριστερού σχηματισμού, μέχρι και η Ζωή Λάσκαρη είχε δηλώσει κάποια στιγμή ότι μας είχε αδυναμία. Άσε που τροφοδοτήσαμε με στελέχη όλη την πολιτική σκηνή της μαμάς Ελλάδας. Αυτά ακριβώς τα στελέχη που έλειπαν από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήρθε η ώρα για να κυβερνήσει, οπότε αναγκάστηκε να νοικιάσει από το ΠΑΣΟΚ και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (καλησπέρα κύριε Γιάνη μου, στο σπίτι όλα καλά;) με αποτελέσματα άλλοτε θετικά και άλλοτε άστα να πάνε στο διάολο. Τα έχει αυτά το νοίκι, την άλλη φορά να το κάνεις airbnb φίλε!

Πέρα από πλάκα όμως, η μοναδική πιθανότητα να ξαναδεί εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποτινάξει τον μανδύα του μικρού και αριστερού. Τη νοοτροπία του μικρού και αριστερού αν θέλω να είμαι πιο ακριβής, έστω κι αν ξεβολεύεται κόσμος με αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες. Κόσμος που θα προτιμούσε το ταληράκι τοις εκατό και την ιδεολογική καθαρότητα, από το να τρέχει στ’ αγκάθια της καθημερινής πάλης για τη διακυβέρνηση. Ξεκούραστες και καθαρές δουλειές και ακόμη πιο καθαρά χέρια, δεν λέω. Καθισμένος σε ένα γραφείο, να ονειρεύεσαι ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ…