Αναθεμα σε φασισμέ

Του Μανόλη Φραγκάκη*

Ως αγροτικός γιατρός, είχα μια περίεργη συνήθεια.

Τα απογεύματα του χειμώνα, έπαιρνα το αυτοκίνητο, και πήγαινα σε απομακρυσμένα χωριά, αναζητώντας σπίτια μοναχικά , σταμάταγα όπου έβγαινε καπνός από την καμινάδα, σημάδι πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι.

Χτυπούσα την πόρτα, και όταν ρωτούσαν ποιός είμαι έλεγα : «Ο γιατρός».

Πάντα η πόρτα άνοιγε γρήγορα, πάντα έβλεπα στα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν είχαμε ξαναβρεθεί ποτέ, την χαρά να είμαι εκεί, και αφού τους έγραφα τα φάρμακα του μήνα, και έκανα τα τυπικά μιας ακάλεστης ιατρικής επίσκεψης, ήξερα πως πάντα θα στρωθεί ένα τραπέζι με τσικουδιά , παξιμάδι, ντομάτα και ίσως και ένα κομμάτι γραβιέρα.

Στα τραπέζια αυτά, που ήταν τα πιο πλούσια της ζωής μου, άνοιγε η συζήτηση για την ζωή τους,πως περνούν οι μέρες τους, τι τους δυσκολεύει, πόσα χρόνια ήταν μαζί, αν θα έφευγαν ποτέ από τον τόπο τους.

Όμως πάντα ρωτούσα και ιστορίες να μου πουν από τον πόλεμο, τα χρόνια που η γερμανική μπότα πατούσε στο νησί, αναζητούσα αναμνήσεις τους από τα χρόνια εκείνα.

Τα βλέμματα τους άλλαζαν πάντα, πάντα ο θυμός ,η αγανάκτηση και η στεναχώρια κυριαρχούσε στο τραπέζι, περιγράφοντας μου πόσο σκληρός είναι ο ναζισμός, και στο τέλος κάναμε πως τα προσπερνουσαμε όλα εκείνα , με ένα ποτηράκι τσικουδιά.

Μια από τις πολλές ιστορίες που σκέφτομαι συχνα, είναι της κυρίας Βασιλικής, από τα Τεμένια Σελίνου.

Χειμώνας στα βουνά τότε, κρύο που πάγωνε κάθε σου κύτταρο, και η ίδια αφού μου εξιστόρησε τις φασιστικές θηριωδίες στην περιοχή μου πε:

«…κάποιες φορές που χιόνιζε για μέρες, μαγειρεύαμε με ότι μας είχε απομείνει, και βγάζαμε ένα πιάτο φαγητό και το πηγαίναμε στο απέναντι βουνό να φάνε και οι στρατιώτες, δύο ώρες δρόμος ήτανε…»

Ποιοί στρατιώτες , την ρώτησα εγώ, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω τα λόγια της.

«Μα οι Γερμανοί -μου λέει- ποιοι άλλοι παιδί μου; Θα ποθενανε από την πείνα, και το κρύο, μικρά κοπελακια ητονε, δεν ξερανε τι κανανε».

Πολλές φορές από τότε, με κάνουν να στριφογυρίζω, τα λόγια της κυρίας Βασιλικής, ενός ανθρώπου που έζησε την κατοχή,και αντιστάθηκε όπως όλο το νησί στον ναζισμό.

Δομικά, ηθικά ,ιδεολογικά, είμαι ποτισμένος με την γνώση πως πρέπει να πατάξουμε τον φασισμό με κάθε τρόπο, μα παράλληλα να μην ξεχνούμε πώς η πρόταση απέναντι από τον φασισμό και τον ναζισμό είναι η ανθρωπιά.

Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι της εποχής, όπως Γεώργιος Θέμελης, νομάρχης Πέλλας, βουλευτής της ΕΡΕ ( 1956-57) και μετέπειτα υφυπουργός Αμύνης ( 1958-61) ο οποίος δήλωσε: «Ο εγείρων τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Έλλην»

Υπάρχουν οι χρυσαυγίτες που δηλώνουν θαυμασμό για τον Χίτλερ, και τα τάγματα Ασφαλείας, υμνώντας τους «αγνούς στρατιώτες των SS»

Υπάρχουν οι θαυμαστές της Χούντας, που ακόμη και σήμερα κρατούν υπουργεία και πουλάνε δημοκρατία,

υπάρχουν και οι κυνηγοί κάθε αδύναμου της Γης που «πουλάνε» Ελλάδα.

Υπάρχει και ο καπιταλισμός που κάνει μπίζνες με όλους αυτούς, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Χιλή, στην Ρωσία,στο Ισραήλ, σε κάθε γωνιά του κόσμου, σηκώνοντας το δάκτυλο σε μας, ή έχοντας το δάκτυλο στην σκανδάλη, έτοιμοι όλοι αυτοί να μας διδάξουν την παντέρμη » δημοκρατία και δικαιοσύνη » τους.

Τιμή και δόξα στον καθένα που βάζει το στήθος του απέναντι στον φασισμό,

τιμή και δόξα στον καθέναν που βάζει στο πιάτο μας ανθρωπιά και αγάπη.

Ανάθεμά σε φασισμέ.

*Από το Facebook