Το πιο αργό ίντερνετ στην ΕΕ έχει η «Ελλάδα 2.0»

 

Η επιβεβαίωση της εικόνας που έχουν οι πολίτες για την ταχύτητα του ίντερνετ στην Ελλάδα, ήρθε μέσα από έναν διαδραστικό χάρτη που δημοσίευσε στα τέλη Μαρτίου το European Data Journalism Network (EDJN).

 

Σύμφωνα με τον χάρτη αυτόν, η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία σε ταχύτητα ίντερνετ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με μέση ταχύτητα download στα 29 Mbps, σε δυσθεώρητη απόσταση από τις πρώτες χώρες — η Δανία που βρίσκεται στην κορυφή της κατάταξης φτάνει σε μέση ταχύτητα download τα 140 Mbps.

 

Ακόμα όμως και σε σχέση με τους υπόλοιπους ουραγούς της λίστας, η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πίσω. Μπορεί η διαφορά από την προτελευταία Κύπρο να είναι μικρή, καθώς εκεί η μέση ταχύτητα download είναι 35 Mbps, αλλά η επόμενη στη λίστα Κροατία φτάνει τα 38 Mbps και η τέταρτη από το τέλος Τσεχία τα 49 Mbps.           

Average download speed in EU (Mbps) 🇪🇺⏬

🇦🇹 60
🇧🇪 91
🇧🇬 53
🇭🇷 38
🇨🇾 35
🇨🇿 49
🇩🇰 140
🇪🇪 55
🇫🇮 80
🇫🇷 131
🇩🇪 87
🇬🇷 29
🇭🇺 111
🇮🇪 82
🇮🇹 64
🇱🇻 73
🇱🇹 88
🇱🇺 125
🇲🇹 98
🇳🇱 113
🇵🇱 91
🇵🇹 109
🇷🇴 122
🇸🇰 61
🇸🇮 65
🇪🇸 126
🇸🇪 123

Via @EdjNet 👉 https://t.co/QpKR6UYfRf

— Digital EU 🇪🇺 (@DigitalEU) April 23, 2021

Ακόμα όμως και αυτή η εικόνα είναι πλασματική, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επίγειες συνδέσεις. Τα αποτελέσματα του χάρτη του EDJN αποτελούν παραμετροποίηση των δεδομένων που προσέφεραν εθελοντικά χρήστες του ίντερνετ από όλη την Ευρώπη στην ιστοσελίδα Speedtest.net της εταιρείας Ookla και αφορούν συνδυασμό επίγειων συνδέσεων και συνδέσεων μέσω δικτύων κινητής τηλεφωνίας, στο τελευταίο τρίμηνο του 2020. Αυτό σημαίνει πως οι κατά κανόνα πιο γρήγορες συνδέσεις μέσω δικτύου 4G, πιθανότατα «ανεβάζουν» τον ελληνικό μέσο όρο ταχύτητας download που, όπως πολύ καλά ξέρει ο μέσος πολίτης, σπάνια ξεπερνά τα 11-13 Mbps για τις κοινές επίγειες ADSL συνδέσεις που πωλούνται στην Ελλάδα ως «έως 24 Mbps».

 

Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα είναι και μία από τις ακριβότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πρόσβαση στο ίντερνετ.

 

 

 

Ο χάρτης του EDJN υπενθυμίζει, τέλος, τον στρατηγικό στόχο που τέθηκε από την Κομισιόν το 2010 στο πλαίσιο της Ψηφιακής Ατζέντας για την Ευρώπη, που ήταν η «100% κάλυψη των Ευρωπαίων πολιτών με συνδέσεις άνω των 30 Mbps έως το 2020» — στόχος στον οποίο η Ελλάδα έχει αποτύχει οικτρά.   

πηγή         

 

Ποιος φταίει που ο κόσμος διστάζει να εμβολιαστεί με AstraZeneca

 

γράφει ο Παναγιώτης Κολέλης

 

Μπορεί οι θάνατοι από COVID-19 να έχουν ξεπεράσει τα 3 εκατ. παγκοσμίως και τις 10.000 στην Ελλάδα, μπορεί η κατάσταση να συνεχίζει να παραμένει κρίσιμη στα νοσοκομεία με πολλούς ασθενείς να νοσηλεύονται διασωληνωμένοι, ωστόσο παρατηρείται το εξής παράδοξο: ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων διστάζει να εμβολιαστεί με το εμβόλιο της AstraZeneca, προτιμώντας να συνεχίσει να εκτίθεται στους κινδύνους του COVID-19, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον εαυτό του και τους οικείους του.

 

Το τελευταίο διάστημα, οι ακυρώσεις ραντεβού για εμβολιασμό με AstraZeneca έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, ενώ το άνοιγμα της πλατφόρμας των ραντεβού για την ηλικιακή ομάδα 55-59 βρήκε τον κόσμο να τρέχει να προλάβει να κατοχυρώσει τα εμβόλια της Pfizer και της Moderna. Αρκετοί, μάλιστα, που δεν τα πρόλαβαν, ανέβαλαν τον εμβολιασμό τους μέχρι να έρθουν νέες παραλαβές από τα εμβόλιο που επιθυμούν.

 

Ωστόσο, ακόμα κι εκείνοι που μπόρεσαν να τα βρουν διαθέσιμα, προτίμησαν να εμβολιαστούν πολύ αργότερα απ’ ότι θα το έκαναν αν εμβολιάζονταν με AstraZeneca, παίρνοντας αβασάνιστα το ρίσκο αυτής της επιπλέον καθυστέρησης.

 

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να οδηγήσουν την κυβέρνηση να ανακοινώσει πως θα ανοίξει στις 27 Απριλίου, πολύ νωρίτερα δηλαδή από το προβλεπόμενο, την πλατφόρμα των ραντεβού για την ηλικιακή ομάδα 30-39, αποκλειστικά με το εμβόλιο της AstraZeneca.

 

Αντί όμως οι άνθρωποι στις συγκεκριμένες ηλικίες να δεχθούν ευχάριστα αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη, παρατηρείται δυσαρέσκεια και έντονος προβληματισμός από την επιλογή της κυβέρνησης να μην τους δώσει τη δυνατότητα να διαλέξουν το εμβόλιο που επιθυμούν. Αρκετοί αισθάνονται πως τους δίνεται η επιλογή ενός εμβολίου που δεν το θέλει κανείς, πως αν δεν το κάνουν ούτε εκείνοι, τότε θα μείνει σε απόθεμα ή θα «δανειστεί» σε άλλες χώρες, όπως αναμένεται να κάνει η Νορβηγία, που σκοπεύει να δώσει 216.000 δόσεις του εμβολίου της AstraZeneca στη Σουηδία και την Ισλανδία, με τη δυνατότητα να τις πάρει πίσω στο μέλλον αν και εφόσον τις ζητήσει.

 

Η άρνηση, άλλωστε, σημαντικής μερίδας πολιτών να εμβολιαστούν με AstraZeneca δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε χώρες όπως η Λετονία και η Βουλγαρία, που είχαν επιλέξει να προμηθευτούν κυρίως εμβόλια της AstraZeneca επειδή είναι πιο φθηνά, ο εμβολιασμός προχωρά με πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Για του λόγου το αληθές, το εμβόλιο της AstraZeneca κοστίζει μόλις 1,78 ευρώ, ενώ της Pfizer ξεκίνησε από 12 ευρώ για να ανέβει στη συνέχεια στα 15 και σήμερα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, κοστίζει 19,50 ευρώ.

 

Οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το εμβόλιο της AstraZeneca είναι αφενός δικαιολογημένοι, αφετέρου δεν προέκυψαν μέσα σε μια νύχτα. Οι πολίτες γίνονται εδώ και καιρό μάρτυρες παλινωδιών και αντιφάσεων τόσο από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – ορισμένες χώρες ακυρώνουν τελείως τους εμβολιασμούς με AstraZeneca, ενώ άλλες τις αναστέλλουν για συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες. Διαφοροποιήσεις παρατηρούνται ακόμα και σε αυτό –, όσο και από εθνικές επιστημονικές επιτροπές, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Κάποιες χώρες χορηγούν το εμβόλιο αποκλειστικά στους άνω των 55 ετών, άλλες στους άνω των 60, ενώ η βρετανική ρυθμιστική αρχή (MHRA) έχει εκδώσει σύσταση να μη χρησιμοποιείται το εμβόλιο από την ηλικιακή ομάδα 18-29 ετών, οδηγία που υιοθέτησε και η ελληνική Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών.

 

Παρότι όλοι τους συμφωνούν πως τα οφέλη του συγκεκριμένου εμβολίου υπερτερούν των κινδύνων και πως τα περιστατικά θρομβώσεων είναι εξαιρετικά σπάνια, η έλλειψη κοινής γραμμής και πειστικών εξηγήσεων διασπείρουν τον φόβο και την αμφιβολία στους πολίτες, κλονίζοντας κατά συνέπεια την εμπιστοσύνη τους.

 

Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η παράμετρος της πολιτικής, με το Brexit και τις τεταμένες σχέσεις της Ε.Ε. με τη Βρετανία, καθώς και τα οικονομικά συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις εταιρίες, τότε φτιάχνεται ένα εκρηκτικό μείγμα, ικανό όχι μόνο να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, αλλά και να ναρκοθετήσει το εμβολιαστικό πρόγραμμα.

 

Προς το παρόν, πάντως, η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα στις τρεις χώρες που έχουν χορηγήσει τα λιγότερα εμβόλια AstraZeneca στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο. Πρώτη από το τέλος είναι η Ρουμανία, που έχει χορηγήσει το 34,1% των διαθέσιμων εμβολίων της, και ακολουθούν η Ολλανδία με 42,2% και η Ελλάδα με 46,2%.

 

Αν το «τρένο» της εμπιστοσύνης στο εμβόλιο της AstraZeneca χαθεί οριστικά, αν ένα «όπλο» βγει οριστικά από τη φαρέτρα μας, τότε δεν σημαίνει πως απέτυχε το εμβόλιο ούτε πως φταίνε οι πολίτες. Εκείνοι που απέτυχαν είναι η Ε.Ε και ο καπιταλισμός. Για μία ακόμη φορά.         

Η ατομική ευθύνη στην εποχή της πανδημίας

 

Στο δικό μου μυαλό η ατομική ευθύνη είναι αυτή που αφορά τις πράξεις του ατόμου που επηρεάζουν τη δική του ζωή. Αυτή τη στιγμή της κρίσης και της οποιασδήποτε κρίσης, η συλλογική ευθύνη είναι που έχει περισσότερη σημασία από την ατομική. Η συλλογική ευθύνη είναι αυτή που έβγαλε το φίδι από την τρύπα σε περιόδους κρίσης. Κρίση θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια μάθαμε αρκετά από κρίσεις.

 

του Χρίστου Κυπριανού

 

Υπάρχει συλλογική ευθύνη στις μέρες μας;

Για να υπάρχει συλλογική ευθύνη όμως το άτομο πρέπει να είναι έτοιμο να θυσιάσει την οντότητα του για χάρη του συνόλου. Αφού τα προηγούμενα χρόνια κατακρεουργήσαμε τη έννοια της συλλογικής ευθύνης στο βωμό των ατομικών συμφερόντων, ερχόμαστε σήμερα και την επιζητούμε.

 

Όταν για χρόνια προωθούνταν πρότυπα που δημιουργούσαν μια διαστρεβλωμένη εικόνα του τι είναι ιδανικό και τι όχι.

 

Όταν η ατομικότητα υπερέβαινε του συνόλου. Ο καθένας για τον εαυτό του χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους, ούτε καν για το μέλλον των απόγονων του. ΄

 

Όταν σε μάθανε πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

 

Όταν σε μάθανε πως το να πατάς επί πτωμάτων δεν είναι τόσο ανήθικο όσο ακούγεται, φτάνει να μην σε πάρουν είδηση. Πως περιμένεις τώρα το κάθε άτομο να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του συνόλου;

 

Όταν η αδιαφορία έγινε ιδεολογία. Αδιαφορείς μέχρι το πρόβλημα του άλλου να γίνει και δικό σου. Τώρα όμως που το πρόβλημα μας αφορά όλους αδυνατούμε να το διαχειριστούμε. Γιατί τόσο καιρό είμαστε ο καθένας στην κοσμάρα του και ξεχάσαμε έννοιες όπως ο αλτρουισμός και το να νοιάζεσαι.

 

Συλλογική ευθύνη όμως δεν νοείται ούτε η λογική του όχλου. Ο όχλος σπάνια λειτουργεί ψύχραιμα και με σύνεση. Η καλλιέργεια κριτικής σκέψης στο άτομο είναι αυτή που θα οδηγήσει στη συνέχεια στη δημιουργία της συλλογικής ευθύνης, όταν κριτικά και ελευθέρα σκεπτόμενα άτομα θα δημιουργήσουν σύνολα και αυτά τα σύνολα θα μεταμορφωθούν σε κοινωνίες.

 

Τα πάντα ξεκινούν από το άτομο αλλά ένα άτομο από μόνο του δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Είναι τα σύνολα με τη κατάλληλη παιδεία και σκέψη που θα φέρουν την αλλαγή προς το καλύτερο. Αυτά φυσικά σε μια ουτοπική κοινωνία και κάτω από τις ιδανικές συνθήκες.

 

Με μόνο μέτρο την καταστολή δεν λύνεται κανένα πρόβλημα

Για χρόνια τώρα αφιερώνουμε περισσότερη προσπάθεια στη καταστολή αντί για την πρόληψη με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η κυρίαρχη αντίληψη πως μόνο με το μαστίγιο διορθώνονται τα κακώς έχοντα της κοινωνίας, πως περιμένουμε να συμμορφωθεί ο μέσος άνθρωπος με απλές νουθεσίες; Οι αυστηρότερες ποινές δεν πρόκειται να συγκινήσουν αυτούς που έχουν τη τάση να κάνουν του κεφαλιού τους. Οφείλαμε να μάθουμε τόσα χρόνια από τα παθήματα μας αλλά φαίνεται πως είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

 

Τελικά ποιοι έχουν την εύθυνη;

Επιστρέφοντας όμως τώρα στους σημερινούς κήνσορες ας δουν τι όφειλαν να έχουν κάνει μέχρι τώρα και ας σταματήσουν να μας νουθετούν λες και είμαστε ζαβολιάρικα παιδάκια. Η προσπάθεια ενοχοποίησης των ατόμων και η δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας στο σύνολο για τις πράξεις των λίγων ή κάποιων, σίγουρα όχι τις πλειοψηφίας, δημιουργεί φοβικές κοινωνίες. Κοινωνίες κλειστές και καταδικασμένες στην οπισθοδρόμηση. Η γένεση ενοχοποιητικών τάσεων μέσα στη κοινωνία δεν μπορεί να καλύψει την ανεπάρκεια και τα λάθη δεκαετιών.

 

Η ευθύνη ανήκει σε όλους και σε αυτούς που διαχρονικά αποφάσιζαν και σε αυτούς που τα ανέχτηκαν. Είναι αυτοί που ψήφιζαν νόμους και έφτιαχναν νομοθεσίες με παραθυράκια για να βολεύονται οι ημέτεροι ή ακόμα χειρότερα παραβίαζαν πρώτοι τους νόμους που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει. Και από κάτω οι πολίτες να τα ανέχονται, ενίοτε να χειροκροτούν, και να αντιγράφουν τη ίδια νοοτροπία από τη στιγμή που η ατιμωρησία έγινε ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

 

Το ζήτημα που πρέπει να μας ανησυχεί πλέον είναι η επόμενη μέρα. Ο ιός κάποια στιγμή θα φύγει αργά ή γρήγορα. Η κρίση θα παραμείνει και ελπίζω αυτή τη φορά να μην γίνει ακόμα μια ευκαιρία για τους λίγους εις βάρος των πολλών. Αν και με αυτή τη κρίση δεν δημιουργήσουμε συλλογική ευθύνη σαν κοινωνία, αν δεν αλλάξουμε πρότυπα και νοοτροπία, μας βλέπω στην επόμενη κρίση να συζητούμε τα ίδια για ακόμα φορά.       

10.007 θάνατοι: Η σκληρή αλήθεια στην Ελλάδα

 

Δεκατέσσερις μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στην Ελλάδα, η μακάβρια λίστα των θανάτων από τον κορονοϊό συνεχίζει να μεγαλώνει.

 

Δεκατέσσερις μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στην Ελλάδα, η μακάβρια λίστα των θανάτων από τον κορονοϊό συνεχίζει να μεγαλώνει.

 

Την Κυριακή, στην συμπλήρωση έξι μηνών από την επιβολή του δεύτερου lockdown στα τέλη Οκτωβρίου, έσπασε το ψυχολογικό όριο των 10.000 θανάτων, καταγράφοντας αθροιστικά από τον Μάρτιο του 2020 10.007 νεκρούς. Μία ολόκληρη κωμόπολη ή αλλιώς ένας στους 1.000 κατοίκους της Ελλάδας των 10.000.000 κατοίκων, έχει πλέον χάσει τη ζωή του από την πανδημία.

 

Ήταν 12 Μαρτίου 2020, όταν μετά από έξι μέρες στην εντατική, ένας 66χρονος συνταξιούχος εκπαιδευτικός από την Αμαλιάδα άνοιγε τον μακάβριο κατάλογο των θανάτων της πανδημίας στη χώρα μας. Ίσως να πρόκειται για το μόνο θύμα του κορονοϊού που θυμόμαστε κάτι περισσότερο από ένα νούμερο. Έκτοτε, επικρατεί μία απαίσια αθροιστική λογική. Οι ανακοινώσεις των 18:00 κάθε μέρα, κρουσμάτων και θανάτων, 14 μήνες μετά, έχουν γίνει μία αποκρουστική συνήθεια, που αντιμετωπίζεται με απάθεια αν όχι φρικτό κυνισμό.

 

Οι νεκροί κάθε μέρα αυξάνονται, αλλά είναι μονάχα αριθμοί. Πίσω από τους αριθμούς βρίσκονται δραματικές ιστορίες ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, τους γονείς τους, τα παιδιά τους. Ανθρώπων που πλέον χάνουν τη μάχη για τη ζωή περιμένοντας σε ένα ράντζο για να αδειάσει ένα κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

 

Το πρώτο κύμα της πανδημίας βρήκε την Ελλάδα παράδειγμα προς μίμηση στη διεθνή κοινότητα. Στα τέλη Οκτωβρίου, οχτώ μήνες μετά το ξέσπασμά της το Μάρτιο, η χώρα μας αριθμούσε 393 θανάτους.

 

Σε έξι μήνες από τον Οκτώβριο μέχρι και σήμερα, οι 393 εκτοξεύθηκαν στους 10.007 θανάτους. Μόνο τον Απρίλιο έχασαν τη ζωή τους 1.914 άνθρωποι, καθιστώντας έτσι τον τρέχοντα μήνα ως τον δεύτερο πιο θανατηφόρο μετά τον Δεκέμβρη του 2020 που καταγράφηκαν 2.432 ανθρώπινες απώλειες από επιπλοκές λόγω Covid19.

 

Την ίδια ώρα και ενώ οι πιέσεις για σταδιακό άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας αποδίδουν καρπούς, το ΕΣΥ παραμένει υπό ασφυκτική πίεση. Ο αριθμός των διασωληνωμένων παραμένει σταθερά πάνω από 800, ενώ ο αριθμός των ασθενών που περιμένουν για μέρες στις λίστες του ΕΚΑΒ για μία ΜΕΘ είναι σταθερά κοντά στους 100, αφού η πληρότητα αγγίζει στην Αττική το 89%, στη Θεσσαλονίκη το 95% και συνολικά στην επικράτεια το 87%.

 

Μέσα σε αυτό το μακάβριο σκηνικό, μοναδική αχτίδα φωτός παραμένει το εμβόλιο, όπου η χώρα μας κινείται λίγο κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, έχοντας εμβολιάσει και με τις δύο δόσεις μόλις το 8% του πληθυσμού της. 

πηγή

 

      

Η «Nomadland» κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας - Τα βραβεία αναλυτικά

 

Η ταινία «Nomadland» σε σκηνοθεσία της Κλόι Ζάο ήταν ο μεγάλος νικητής των 93ων βραβείων Όσκαρ αποσπώντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Η ιστορία της ταινίας αναφέρεται σε μια γυναίκα 60 ετών, που όταν χάνει τα πάντα εξαιτίας της Μεγάλης Κρίσης, ξεκινάει ένα ταξίδι στην αμερικανική Δύση με ένα μικρό βαν. 

 

Ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «The Father» η οποία βασίζεται στην ιστορία ενός ηλικιωμένου άντρα που παλεύει με την γεροντική άνοια καθώς αυτή επιδεινώνεται.

 

Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κέρδισε το βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Nomadland».

 

Η Γιουν Γιου- τζουνγκ κέρδισε το Όσκαρ B' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στο «Minari».

 

Ο Ντάνιελ Καλούγια απέσπασε το αντίστοιχο βραβείο στην ανδρική κατηγορία και συγκινημένος το αφιέρωσε στη μνήμη του ανθρώπου που ενσάρκωσε στην ταινία «Judas and the Black Messiah», τον αρχηγό των Μαύρων Πανθήρων Φρεντ Χάμπτον.

 

Το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας κέρδισε η ταινία «Another Round» («Άσπρο Πάτο») του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ ο οποίος, στον συγκινησιακά φορτισμένο λόγο του, ευχαρίστησε την Ακαδημία και αφιέρωσε το βραβείο στην κόρη του, την οποία έχασε πρόσφατα σε δυστύχημα.

 

Τα βραβεία αναλυτικά

 

Καλύτερη Ταινία

«Nomadland»

 

Σκηνοθεσία

Κλόε Ζάο για το «Nomadland»

 

Α' Ανδρικός Ρόλος

Άντονι Χόπκινς για το «The Father»

 

Α' Γυναικείος Ρόλος

Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για το «Nomadland»

 

B' Γυναικείος Ρόλος

Γιουν Γιου-τζουνγκ για το «Minari»

 

Β' Ανδρικός Ρόλος

Ντάνιελ Καλούγια για το «Judas and the Black Messiah»

 

Φωτογραφία

Έρικ Μέσερσμιντ για το «Mank»

 

Διασκευασμένο Σενάριο

Κρίστοφερ Χάμπτον και Φλόριαν Ζέλερ για το «The Father»

 

Πρωτότυπο Σενάριο

Έμεραλντ Φένελ για το «Promising Young Woman»

 

Μουσική

«Soul» - Τζον Μπατίστ, Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος

 

Κοστούμια

Αν Ροθ για το «Ma Rainey's Black Bottom»

 

Μοντάζ

«Sound of Metal»

 

Ήχου

«Sound of Metal»

 

Καλλιτεχνική Διεύθυνση

Ντόναλντ Γκρέιαμ Μπερτ για το «Mank»

 

Διεθνής Ταινία

Άσπρο Πάτο (Δανία)

 

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Soul (Pixar)

 

Ντοκιμαντέρ - Μεγάλου Μήκους

«My Octopus Teacher» της Πίπα Έρλιχ

 

Ντοκιμαντέρ - Μικρού Μήκους

«Colette»

 

Οπτικά Εφέ

«Tenet»

 

Οι Έλληνες υποψήφιοι, ο μοντέρ Γιώργος Λαμπρινός ο οποίος ήταν υποψήφιος για το μοντάζ της ταινίας «The Father» του Φλόριαν Ζέλερ, και ο διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ που ήταν ανάμεσα στους υποψήφιους για τη διεύθυνση φωτογραφίας της «Δίκης των 7 του Σικάγου» του Άαρον Σόρκιν, δεν κατάφεραν να βραβευθούν.  

πηγή

   

Ελληνοτουρκικά: Κατευνασμός και… περηφάνια

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Τα ελληνοτουρκικά και μετά την «περήφανη στάση» του Νίκου Δένδια την περασμένη βδομάδα στην Άγκυρα εξακολουθούν να ακροβατούν στο τεντωμένο σχοινί που συνδέει την επιθετική τουρκική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας με την πολιτική κατευνασμού που συνεχίζει να ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση έναντι της Άγκυρας.

 

Η δημοσιοποίηση όσων (του συνόλου των διεκδικήσεών της) η τουρκική πλευρά θέτει στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες από τον Νίκο Δένδια μπορεί να δημιούργησε (θετικές) εντυπώσεις και να προσέφερε πολιτικά (εσωκομματικά) κέρδη στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών. Αυτό το «ξεφώνημα», ωστόσο, ακούγεται περισσότερο σαν στιγμιαία αυθόρμητη αντίδραση κάποιου που πιέζεται. Οι συγκυριακές αντιδράσεις δεν επιφέρουν καμία ουσιαστική μεταβολή μέσα στο πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και αυτό το πλαίσιο οριοθετείται από τις τουρκικές έμπρακτες διεκδικήσεις από τη μία και από τη «σιωπή» της ελληνικής κυβέρνησης από την άλλη.

 

Η… γαλλική Κρήτη

Λίγες μόλις μέρες μετά τη «γενναία» στάση του Δένδια, τουρκική φρεγάτα έσπευσε να παρενοχλήσει το γαλλικό ερευνητικό «Αταλάντη», που έπλεε ανατολικά της Κρήτης αξιοποιώντας Νavtex των ελληνικών αρμόδιων αρχών.

 

 

Η Άγκυρα είχε ήδη εκδώσει αντι-Νavtex με τον ισχυρισμό ότι η εν λόγω θαλάσσια περιοχή αποτελεί τμήμα της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Για την επιβολή τής άποψής της το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό έστειλε επί τόπου φρεγάτα να επιληφθεί.

 

Η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα και η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη ανέλαβε το έργο να σπαταλήσει το όποιο κεφάλαιο αξιοπρέπειας και αποφασιστικότητας δημιούργησε η αυτονόητη στάση Δένδια απέναντι στον Τσαβούσογλου. Το θέμα (της παρενόχλησης του γαλλικού ερευνητικού εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας), είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος, είναι «πρόβλημα» της Γαλλίας!

 

Παρά την καλή διάθεσή της και την προφανή επιμονή της στην πολιτική του κατευνασμού της Άγκυρας, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να πράξει τελικά τα ελάχιστα δέοντα, δηλαδή να προχωρήσει σε διάβημα διαμαρτυρίας για μια ακόμη πειρατική πράξη της τουρκικής πλευράς.

 

 

Με το εν λόγω διάβημα, τουλάχιστον, εμφανίζονται και καταγράφονται οι ελληνικές θέσεις, σύμφωνα με τις οποίες, προς το παρόν τουλάχιστον, η περιοχή ανατολικά της Κρήτης περιλαμβάνεται στη ζώνη της ΑΟΖ που, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, αντιστοιχεί στα δικαιώματα της Κρήτης.

 

 

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι παρά τις διερευνητικές συνομιλίες οι οποίες εξελίσσονται αλλά και τις συνομιλίες στο πλαίσιο του μηχανισμού αποσυμπίεσης που έχουν Έλληνες και Τούρκοι στο ΝΑΤΟ, η περιοχή ανατολικά της Κρήτης παραμένει «γκρίζα» και τελικά αντικείμενο κουβέντας και διαπραγμάτευσης, καθότι – και παρ’ όλα αυτά – ο ελληνοτουρκικός διάλογος συνεχίζεται, όπως περήφανα δηλώνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Τουρκικό ακροδεξιό στίγμα

Για τη συντήρηση της έντασης στα ελληνοτουρκικά, η οποία λειτουργεί εξαιρετικά πιεστικά για την Αθήνα, καθήκοντα έχει αναλάβει αυτήν την περίοδο ο εταίρος του Ερντογάν, ηγέτης της ακροδεξιάς στην Τουρκία. Μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί χαρακτήρισε τον Νίκο Δένδια αμετροεπή, αχαλίνωτο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και απείλησε την Ελλάδα ότι «θα χάσει το κεφάλι της».

 

 

Σύμφωνα με τον Μπαχτσελί, ο Δένδιας με τις δηλώσεις του στην Άγκυρα αποσκοπούσε στο να προκαλέσει κρίση. Αυτή τη γραμμή ακολούθησαν και τα τουρκικά ΜΜΕ στο σύνολό τους. Πιο συγκεκριμένα, ο πολιτικός σύμμαχος του Προέδρου Ερντογάν υποστήριξε ότι «οι εκφράσεις που χρησιμοποίησε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας αποκαλύπτουν ότι τον έστειλαν στην Τουρκία ειδικά για να προκαλέσει κρίση. Συγχαίρω από τα βάθη της καρδιάς μου τον κ. Τσαβούσογλου. Υποβάλλω τα σέβη μου και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που τον καθοδήγησε. Ο Έλληνας υπουργός έπεσε σε σκληρό βράχο. Είδε τα νύχια της Τουρκίας». Σε άλλο σημείο της τοποθέτησής του ο Μπαχτσελί ισχυρίστηκε ότι «η Ελλάδα καταπατάει τη Συνθήκη της Λωζάννης. Οι ομογενείς μας (μουσουλμάνοι της δυτικής Θράκης) δεν είναι μόνοι, δεν είναι απελπισμένοι, δεν είναι ποτέ απροστάτευτοι. Απ’ ό,τι φαίνεται η Ελλάδα δεν πήρε το μάθημά της από την Ιστορία. Νομίζω πως αυτή η μικροσκοπική χώρα έχει ξεχάσει. Θα ήταν καλό να τα εξηγήσει κάποιος στον αμετροεπή Δένδια και τον αχαλίνωτο Μητσοτάκη. Αν η Ελλάδα δεν συνετιστεί, θα χάσει το κεφάλι της».

 

Εσωτερική διαχείριση

Αν και η «σκληρή» στάση Δένδια δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει τη γενικότερη ατμόσφαιρα στα ελληνοτουρκικά, ούτε καν να επηρεάσει το χρονοδιάγραμμα των συνομιλιών το οποίο οι δύο πλευρές δηλώνουν ότι θα ακολουθήσουν, στο εσωτερικό της ελληνικής κυβέρνησης φαίνεται να διεξήχθη και μια μικρή μάχη για το ποιος θα καρπωθεί τα κέρδη των όποιων εντυπώσεων. Έτσι, είναι αξιοπρόσεκτη η σπουδή με την οποία ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μαξίμου διέρρευσε ότι ο Νίκος Δένδιας ήταν διαρκώς σε ανοιχτή γραμμή και λάμβανε οδηγίες από τον πρωθυπουργό κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα. Μάλιστα, σύμφωνα με… προωθημένες πληροφορίες από τους συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν από την επίσκεψη ο Δένδιας καθοδηγήθηκε από τον πρωθυπουργό, ο οποίος υπέδειξε τη σκληρή στάση στην όποια πρόκληση διατυπωνόταν.

 

Απ’ όλα αυτά είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά συγκυριακά και έχοντας κατά κύριο λόγο στραμμένη την προσοχή της στο εσωτερικό, δηλαδή στις πολιτικές συνέπειες και το κόστος που μπορεί να συνεπάγεται κάποια «στραβή».

 

Κατά τα λοιπά, κύρια μέριμνα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η «αγορά χρόνου» μέχρι να φτάσει στη δεύτερη, όπως ελπίζει, θητεία του, κατά την οποία ενδεχομένως θα είναι σε θέση να προχωρήσει στην επί της ουσίας ελληνοτουρκική συζήτηση, η οποία προϋποθέτει και (πολιτικές) δυνατότητες προώθησης συμβιβασμών…

 

 

 

 

Αμερικάνος αστυνομικός πυροβολεί στο πρόσωπο και σκοτώνει αφροαμερικανό άστεγο (βίντεο)..!

 

Βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα το Γραφείο του Σερίφη της Κομητείας Contra Costa, την Τετάρτη 21 Απρίλη, απεικονίζει τον αστυνομικό  του Ντάνβιλ, ο Αντριου Χολ, πλησιάζει τον άστεγο και με χρόνια ψυχικά προβλήματα Τάιρελ Γουίλσον. Μετά από λεκτικούς διαπληκτισμούς ο Γουίλσον έβγαλε ένα μαχαίρι από τη τσέπη του παντελονιού του. Ο αστυνομικός τον κάλεσε δυο φορές να πετάξει το μαχαίρι, ο άστεγος δεν υπάκουσε κι ο Αντριου Χολ αποφάσισε να του επιβάλει άμεσα την θανατική ποινή, τον πυροβόλησε κατευθείαν στο πρόσωπο και τον σκότωσε στη μέση του δρόμου.  

Το περιστατικό συνέβη στις 11 Μάρτη. Ο εκτελεστής αστυνομικός Αντριου Χολ είναι κατηγορούμενος και εκκρεμεί δίκη εναντίον του για τον φόνο ενός ακόμη ανθρώπου, του ισπανόφωνου Laudemer Arboleda, το 2018, και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης έως 22 ετών. Παρόλα αυτά ο αστυνομικός του Ντάνβιλ όχι μόνο κυκλοφορούσε ελεύθερος, αλλά εξακολουθούσε να εκτελεί καθήκοντα αστυνομικού, να οπλοφορεί και να επιβάλει το νόμο όπως το καταλάβαινε αυτός και ενδεχομένως πολλοί άλλοι ακόμα στην ηγεσία της Αμερικάνικης Αστυνομίας.

 

Η δημοσίευση του βίντεο έρχεται μια μέρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης των ενόρκων με την οποία έκρινα, ομόφωνα, ένοχο τον Ντέρεκ Σάλβιν, τον αστυνομικό δολοφόνο του Τζωρτζ Φλόυντ, και για τις τρεις κατηγορίες εις βάρος του.

 

Ο δικηγόρος που εκπροσωπεί την μητέρα του Arboleda δήλωσε: «Η καθυστέρηση στη δίωξη του Χολ, υπό πολύ αμφισβητήσιμες συνθήκες, είναι ιδιαίτερα οδυνηρή επειδή ο Χολ πρόσφατα πυροβόλησε και σκότωσε έναν άστεγο άνδρα, τον Τάιρελ Γουίλσον. Ο Γουίλσον θα μπορούσε να είναι ζωντανός αν ο Χόλ είχε διωχθεί νωρίτερα».   

πηγή

Ανατομία μιας-κακής-συνέντευξης...

 

γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος*   

 

Το καλύτερο του πρωθυπουργού είναι οι συνεντεύξεις, στις οποίες εκτός από τους τηλεθεατές, την πληρώνουν και οι παρουσιαστές. Ήταν σειρά του Αντώνη Σρόιτερ στον «Άλφα» να πατώσει-από τηλεθέαση.

 

Το ξέρουν όλοι: δώσε του τηλεόραση και πάρε του την ψυχή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται στο «γυαλί», όπως ένας κανονικός άνθρωπος παίρνει τα φάρμακά του. Σαν να μην μπορεί να υπάρξει χωρίς μια κάμερα απέναντί του.

 

Το καλύτερό του είναι οι συνεντεύξεις, στις οποίες εκτός από τους τηλεθεατές, την πληρώνουν και οι παρουσιαστές. Ήταν σειρά του Αντώνη Σρόιτερ στον «Άλφα» να πατώσει-από τηλεθέαση.

 

Ήταν μια κακή συνέντευξη. Ίσως η χειρότερη. Με 80 νεκρούς κάθε μέρα, ο Πρωθυπουργός βρίσκει ότι «η επιδημία στη χώρα μας δείχνει να σταθεροποιείται». Και, προτρέπει: «Ας είμαστε πολύ πιο αισιόδοξοι και πιο χαμογελαστοί απ’ ό,τι ήμασταν πριν από έναν χρόνο».

 

Είναι πιο ευχάριστο να έχει δέκα χιλιάδες νεκρούς από 150 τέτοια εποχή πέρυσι;.

 

Μάλλον έτσι το βλέπει. «Το2021 δεν είναι 2020. Δεν μπορούμε να μετακινηθούμε στα χωριά μας ή στα νησιά μας, πλην όμως οι εκκλησίες θα λειτουργήσουν». Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.

 

Σπουδαγμένος άνθρωπος λέει ότι «είναι λάθος να βλέπει κανείς μόνο τα στατικά νούμερα, πρέπει να βλέπει την τάση». Ποια τάση; Του ηλεκτρικού ρεύματος; Γιατί η τάση της πανδημίας είναι προς το χειρότερο.

 

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αν τον άκουγε ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης θα χρειάσθηκε υπογλώσσια. Τρεις μέρες έδινε συγχαρητήρια στους δικούς του για το ξύλο 

«Ήταν ένα λάθος, μια αστοχία, δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να συμβεί. Η εμπειρία μας έδειξε ότι τα φαινόμενα αυτά δεν τα αντιμετωπίζεις με καταστολή». Σαν να μπήκε ο Τσίπρας μέσα του…

 

Να το ακούει ο κρανοφόρος της ομάδας «Δέλτα» και των λοιπών δυνάμεών της και να ψάχνεται: Να βαράμε μάστορα , ή να μην βαράμε;

 

Το άλλο με τους επιστήμονες; Άκουσαν τον Πρωθυπουργό να λέει: «Εννιά στις δέκα φορές, 95 στις 100 φορές, έχουμε συνταχθεί απόλυτα με τις προτάσεις των ειδικών».

 

Να παραβλέψουμε ότι το εννιά στις δέκα βγάζει ποσοστό 90%, και διαφέρει από το 95%.Πώς δένει ότι «ακούει τους επιστήμονες» με τη δήλωση «η κυβέρνηση αποφασίζει, δεν αποφασίζουν οι ειδικοί»;

 

Γιατί δεν το έλεγε τόσο καιρό και μας αιφνιδιάζει τώρα; «Υπήρχαν φορές που οι ειδικοί μας υπέδειξαν πράγματα τα οποία εμείς θεωρούσαμε ότι ήταν εσφαλμένα και δεν συνταχθήκαμε».

 

Ο Σρόιτερ έπιασε την πατάτα και ρώτησε: «Πού δεν συνταχθήκατε, αν επιτρέπετε;»

 

Γιατί να μην επιτρέπεται; Ένα ψέμα παραπάνω δεν χαλάει ο κόσμος. «Τον Ιανουάριο, όταν κάναμε το αυστηρό lockdown, όταν ξανακλείσαμε για να απορροφήσουμε τη χαλάρωση των Χριστουγέννων, ήταν δική μας απόφαση αυτή, δεν ήταν απόφαση της Επιτροπής».

 

Μόνο; Για τη Θεσσαλονίκη- που τον «έδωσε» ο Άδωνις ότι άλλα έλεγαν οι ειδικοί-ποιος αποφάσισε; Για τα σχολεία, που δεν ήθελε ο Τσιόδρας να ανοίξουν, θα μάθουμε;

 

Απλό είναι. Να δώσουν στην δημοσιότητα τα ρημαδο-πρακτικά τα Επιτροπής, αντί να βάζει πιπέρι στο στόμα: «Αυτή η συζήτηση για τα πρακτικά είναι βαθύτατος λαϊκισμός».

 

Λαϊκισμός η αλήθεια; Τότε είναι να λέει ο Πρωθυπουργός «είναι θλιβερό ότι η αντιπολίτευση ρίχνει το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου» και μετά να ισχυρίζεται: «δεν είναι το αντικείμενό μου να ασκήσω κριτική στην αντιπολίτευση». Μήπως κάνει τόποτε άλλο;

 

Άλλη γκάφα με τα selfies-test. Εκεί που έλεγε ότι «το σύστημα δούλεψε πάρα πολύ καλά» στη συνέχεια καρφώθηκε: «Θα προμηθευτούμε και ως κυβέρνηση, με απευθείας διαπραγμάτευση, έναν μεγάλο αριθμό selfies-test». Αυτά που θα έπαιρναν με διαγωνισμό.

 

«Τα έχουμε ανάγκη, τώρα που η πανδημία ακόμα είναι σε έξαρση». Μα λίγο πριν δεν έλεγε ότι είναι σε...σταθεροποίηση;

 

Το ίδιο με τα εμβόλια. Πρώτα βεβαιώνει ότι οι ηλικιωμένοι έχουν εμβολιαστεί και μετά τους καλεί να εμβολιαστούν.

 

Με το φοβερό επιχείρημα : «Θέλετε πραγματικά να βρεθείτε σε ένα νοσοκομείο, σε μία Εντατική και να παλεύετε για τη ζωή σας όταν μπορείτε με ένα απλό τσίμπημα να το αποφύγετε»;

 

Για να ακολουθήσει το κουφό για τους νέους: αντί να μαζεύονται στις πλατείες να «διοχετεύσουν την ορμή τους και τον ενθουσιασμό τους στο να χτίσουν ένα κίνημα υπέρ του εμβολιασμού».

 

Προφανώς ο ίδιος δεν έζησε ποτέ σε τριάρι στην Κυψέλη για να λέει ότι «μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε το Πάσχα μας στην Αθήνα». Κάτι σε «ποιοτικό χρόνο στο σπίτι» -μην λέμε ονόματα-θυμίζει.

 

Τελικά έχασαν όσοι δεν παρακολούθησαν τη συνέντευξη. Απίστευτες ατάκες. Πχ « η κυβέρνηση έβαλε το χέρι στην τσέπη» ή «δεν έχω καμία ανησυχία για το ύψος του δημοσίου χρέους»-με 213% του ΑΕΠ!

 

Το καλύτερο: «Η οργανωμένη πτώχευση σημαίνει δυνατότητα να κάνει κανείς μια καινούργια αρχή». Μακάριοι οι πτωχεύσαντες…

 

Πάντως ήταν φανερό ότι εκτός από τον Τσιόδρα στο στομάχι του κάθεται πλέον και ο Δένδιας. «Η εντολή που είχα δώσει στον υπουργό Εξωτερικών ήταν ότι δεν θα αφήσεις καμία πρόκληση αναπάντητη».

 

Με απλά λόγια: ποιος Δένδιας; Ο Μητσοτάκης καθάρισε. Πάλι καλά που δεν είπε ότι του είχε βάλει ακουστικό και του υπαγόρευε … από το κοντρόλ!

 

*Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος   

Οι Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο: Το νέο βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη – Προδημοσίευση

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη: Los buenos antifascistas. Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών του ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών.

 

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη: Los buenos antifascistas. Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών του ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του μετά το: Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. 20+1 ιστορίες κιτρινισμού, που κυκλοφόρησε το 2018 από το ΘΕΜΕΛΙΟ.

 

Τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου. Ενώ το φάντασμα του φασισμού σκεπάζει πολλές χώρες της Ευρώπης, οι Ισπανοί αντιστέκονται στα σχέδια του στρατηγού Φράνκο που απειλεί τη Δημοκρατία τους. Τότε θα συμβεί κάτι εντυπωσιακό. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι από πενήντα τρεις χώρες πηγαίνουν στην Ισπανία για να σταθούν πλάι στους Δημοκρατικούς. Θα πολεμήσουν μαζί τους και αρκετοί θα αφήσουν τις ζωές τους στην Ιβηρική. Ανάμεσά τους και μερικές εκατοντάδες Έλληνες και Κύπριοι που θα συμμετάσχουν σε αυτό το πρωτόγνωρο ραντεβού διεθνισμού και αλληλεγγύης.

 

Το βιβλίο ανοίγει τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών του ισπανικού Εμφυλίου. Ποιοι ήταν, τι τους οδήγησε στην Ισπανία, γιατί πολέμησαν για τη Δημοκρατία μιας ξένης χώρας, ποιες ήταν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές τους αναφορές, πόσοι άφησαν τις ζωές τους πολεμώντας σε μια χώρα που δεν ήταν η δική τους; Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών, των buenos antifascistas, όπως τους χαρακτήριζαν συχνά οι Ισπανοί και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς από τον Ernest Hemingway, καταγράφεται μέσα από την αφήγηση της Anastasia Tsackos Moratalla, μιας ογδοντάχρονης γυναίκας από το Albacete, στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας:

 

«Είμαι κόρη μιας Ισπανίδας και ενός έλληνα brigadista, μέλους των Brigadas Internacionales, που πολέμησε τον ισπανικό εθνικισμό. Είχαν μια συναρπαστική ζωή και θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτήν».

Το παραπάνω αποτελεί το Δελτίο Τύπου του εκδοτικού οίκου "Θεμέλιο",που το τελευταίο διάστημα έχει αναβαθμίσει πολύ τη δουλειά του. Πρόκειται για ένα από τα δελτία Τύπου που ναι μεν είναι πολύ καλογραμμένο, αλλά και που δύσκολα καταφέρνει να αποτυπώσει την ποιότητα του νέου βιβλίου του εκλεκτού συναδέλφου Γιάννη Παντελάκη. Ενός βιβλίου, για το οποίο ο συγγραφέας, όπως εξωδίκως πληροφορηθήκαμε, έκανε πολύμηνη δημοσιογραφική δουλειά, με ένα μοναδικό τελικό αποτέλεσμα.

 

Το iEidiseis προδημοσιεύει τον πρόλογο του βιβλίου, ο οποίος είναι συγκλονιστικός και μας προϊδεάζει για το τι θα διαβάσουμε στις …μέσα του σελίδες.

 

UN GRIEGO CURIOSO»(ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ)

 

ΜΕ ΛΕΝΕ Anastasia Tsackos Moratalla, όπως καταλαβαίνετε το πρώτο επώνυμό μου είναι ελληνικό. Νομίζω υπάρχουν αρκετοί με αυτό το επώνυμο στην Ελλάδα. Και το όνομα Anastasia από την Ελλάδα προέρχεται. Έτσι έλεγαν τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου που ποτέ δεν γνώρισα. Η ιστορία του έλληνα πατέρα μου στην Ισπανία –και μ’ έναν τρόπο και η δική μου η ζωή– άρχισε τα πολύ δύσκολα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Και ξεκίνησε με έναν μάλλον αστείο και σίγουρα παράδοξο τρόπο.

 

Άμεση ενημέρωση τώρα και στο Google News - Ακολουθήστε το iEidiseis.gr στο Google News

Το 1937, και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος εδώ βρισκόταν σε εξέλιξη, ο πατέρας μου, που ήταν ένας από τους ξένους εθελοντές που πολεμούσαν στο πλευρό των ισπανών Δημοκρατικών, έτυχε να βρεθεί εδώ, στην plaza de Carretas – είναι η κεντρική πλατεία της πόλης του Albacete. Όπως όλοι οι ξένοι εθελοντές των Brigadas Internacionales, φόραγε τη στολή των brigadistas και τις στρατιωτικές αρβύλες που τους είχαν δώσει.

 

Στην πλατεία αυτή διατηρούσε ένα εργαστήριο και κατάστημα ο πατέρας της μητέρας μου, ο ισπανός παππούς μου. Λεγόταν Enrique Moratalla Ruescas. Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση στην οποία έφτιαχναν χειροποίητα παπούτσια, ανάμεσα σε αυτά και παπούτσια για τους αγρότες της περιοχής, κάτι σαν τις σημερινές αγροτικές γαλότσες, που χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές τους στη γη.

 

Μία από εκείνες τις ημέρες που ο πατέρας μου βρισκόταν στην πόλη, πέρασε τυχαία μπροστά από αυτό το εργαστήριο του παππού. Στάθηκε στη βιτρίνα και κοίταζε στο εσωτερικό του με πολύ μεγάλη προσοχή και για αρκετή ώρα. Κάτι του έκανε μεγάλη εντύπωση σε αυτό που έβλεπε. Λίγο αργότερα πέρασε την είσοδο του εργαστηρίου, έμεινε λίγη ώρα και όταν βγήκε, είχε αγοράσει ένα ζευγάρι αγροτικές γαλότσες. Ήταν πολύ περίεργο αυτό που έκανε, ένας ξένος στρατιώτης που φόραγε στρατιωτικά άρβυλα αγόραζε γαλότσες από ένα εργαστήριο στο Albacete.

 

Δεν το έκανε μόνο μια φορά, και τις επόμενες ημέρες πήγαινε και αγόραζε αγροτικές γαλότσες από το εργαστήριο του παππού. Συνέβη τέσσερις-πέντε φορές, ίσως και περισσότερες. Όταν τον έβλεπαν οι σύντροφοί του brigadistas να βγαίνει από εκεί κρατώντας πάντα στα χέρια τις γαλότσες, τον ρώταγαν γιατί το κάνει, ήταν πραγματικά κάτι πολύ παράξενο. «Αφού έχεις τις στρατιωτικές αρβύλες, γιατί αγοράζεις τις γαλότσες;» Δεν τους έδινε απάντηση, απλά χαμογελούσε. Όταν αγόραζε τις γαλότσες, μετά πάντα πήγαινε και τις χάριζε σε αγρότες του Albacete! Οι ντόπιοι Ισπανοί αλλά και οι brigadistas, που τον έβλεπαν κάθε τόσο στην πλατεία να αγοράζει γαλότσες, σχολίαζαν πως είναι ένας περίεργος Έλληνας.

 

Ο πατέρας μου είχε έρθει στην Ισπανία εκείνα τα δύσκολα για μας χρόνια, γιατί ήταν ένας από τις πολλές χιλιάδες ξένους εθελοντές που πήραν μέρος στον Εμφύλιο. Νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι σαν τον πατέρα μου έκαναν κάτι σπουδαίο, δεν νομίζω ότι η ιστορία έχει καταγράψει πολλά τέτοια παραδείγματα ηρωισμού, διεθνισμού και τόσο μεγάλης αλληλεγγύης. Χιλιάδες ξένοι από πολλές χώρες διάνυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθουν στην Ισπανία, να πολεμήσουν και να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία μας, τη Δημοκρατία μιας ξένης γι’ αυτούς χώρας. Μιας χώρας που οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί ώς τότε.

 

Ίσως γνωρίζετε ότι το καλοκαίρι του 1936 μερικοί φασίστες ισπανοί στρατηγοί προσπάθησαν με τα όπλα να καταλάβουν την εξουσία που ώς τότε είχε η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, αυτή που είχαν εκλέξει οι πολίτες της Ισπανίας. Η κυβέρνηση και εκατομμύρια πολίτες αντέδρασαν και προσπάθησαν να αποτρέψουν το πραξικόπημα. Μετά από αυτά άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Οι στρατηγοί, από τον πρώτο καιρό του πολέμου είχαν μεγάλη υποστήριξη, κυρίως από τους Χίτλερ και Μουσολίνι, οι οποίοι έστειλαν στην Ισπανία σκληρούς μισθοφόρους στρατιώτες και κυρίως σύγχρονο πολεμικό υλικό. Γερμανοί και Ιταλοί προχώρησαν σε μεγάλες βαρβαρότητες. Με τα αεροπλάνα τους βομβάρδιζαν ολόκληρες πόλεις, σκοτώνοντας πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Θα έχετε διαβάσει για όλα αυτά τα εγκλήματα, σίγουρα το πιο γνωστό σε όλο τον κόσμο είναι η ισοπέδωση μιας ολόκληρης πόλης, της Guernica. Ένα φρικαλέο γεγονός που αποτυπώθηκε από τον Pablo Picasso σε ένα από τα πιο γνωστά έργα του.

Ο στρατός των Δημοκρατικών που υποστήριζε την κυβέρνηση και τη νομιμότητα είχε μόνο μια μικρή στρατιωτική βοήθεια από το εξωτερικό. Η πιο σημαντική και σπουδαία, κυρίως ηθική, στήριξη ήταν αυτή, προήλθε από αυτούς τους χιλιάδες ξένους εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο. Άνθρωποι που δεν ήταν στρατιώτες, δεν ήταν μισθοφόροι, ήταν απλοί πολίτες που δε γνώριζαν από πολέμους. Τους έδωσαν ένα όπλο και αυτοί μπήκαν στις μάχες για να στηρίξουν τη Δημοκρατία μας.

 

 

 

Ο πατέρας μου ήρθε εδώ στην πόλη του Albacete για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1936, περίπου τρεις μήνες από τότε που είχε αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος. Νομίζω πως ήρθε στα μέσα εκείνου του μήνα, αλλά δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη γι’ αυτό, όσα έχω μάθει για τον πατέρα μου προέρχονται κυρίως από διηγήσεις άλλων ανθρώπων που τον γνώρισαν και λίγα ακόμα από βιβλία που έχω διαβάσει και αφορούσαν γενικά τους brigadistas. Όσοι συναντήθηκαν μαζί του, έλεγαν πως ήταν ένας πάρα πολύ αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος, που κέρδιζε εύκολα και γρήγορα τη συμπάθεια των άλλων. Μια φορά εδώ, σε μια πλατεία της πόλης του Albacete, είχαν μαζευτεί πολλά μικρά παιδιά και έπαιζαν. Ο πατέρας μου τότε τα μάζεψε όλα στο σπίτι και τα κέρασε σοκολάτες και γλυκά. Αυτό έγινε στη διάρκεια του πολέμου. Το όνομα του πατέρα μου ήταν Jorge Tsackos, στα ελληνικά αυτό το όνομα νομίζω είναι Giorgos;

 

ΣΤΗΝ PLAZA DEL ALTOZANO, στο κέντρο της πόλης του Αlbacete, ένα μεγάλο γκριζοπράσινο άγαλμα θυμίζει στους επισκέπτες πως η περιοχή φημίζεται για τα περίφημα Cuchilleros, τα μαχαίρια που ύμνησε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Λίγα μέτρα πιο μακριά, εκεί που η λεωφόρος Calle Marques de Molins στον αριθμό 1 συναντάει την πλατεία, στέκεται ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της πόλης. Το Gran Hotel έχει ιστορία που ξεκινάει από το 1917, από τότε φιλοξένησε σημαντικούς πολιτικούς, ανώτερους στρατιωτικούς, μεγαλέμπορους, τουρίστες, ακριβούς παράνομους έρωτες. Συνεχίζει να το κάνει ώς τώρα.

 

Οι πιο ενδιαφέρουσες ημέρες του θα αρχίσουν να γράφονται νωρίς τον χειμώνα του 1936· τότε αποφασίστηκε πως πρέπει να αλλάξει χρήση. Το ξενοδοχείο επιτάσσεται από την κυβέρνηση της χώρας για να στεγάσει το στρατηγείο των Διεθνών Ταξιαρχιών (Brigadas Internacionales). Από την είσοδό του έχουν αρχίσει να μπαινοβγαίνουν καθημερινά εκατοντάδες παράξενοι ξένοι. Έχουν πάει ώς εκεί για έναν λόγο που στις μέρες μας μοιάζει αδιανόητος. Πιστεύουν ότι οι ισπανοί δημοκρατικοί πολίτες δεν θα πρέπει να μείνουν μόνοι τους απέναντι στους εθνικιστές στρατηγούς τους, ο πόλεμος εναντίον τους δεν είναι μόνο δική τους υπόθεση.

 

Για τα δύο περίπου χρόνια που θα ακολουθήσουν, πολλές χιλιάδες από αυτούς τους ξένους θα βρεθούν στο πλάι των δημοκρατικών της Ιβηρικής, σ’ έναν από τους πιο βίαιους και σκληρούς πολέμους που έχει να διηγηθεί η ιστορία. Έναν αδυσώπητο εμφύλιο που μοιάζει να δικαιώνει τον Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ όταν έγραφε ότι «ένας εμφύλιος πόλεμος δεν είναι πόλεμος, είναι αρρώστια».

 

Επισκέπτης του Gran Hotel είναι και ο Γιώργος Τσάκος. Φτάνοντας εκεί έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο ταξίδι που άρχισε λίγες εβδομάδες νωρίτερα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όταν θα τους αναφέρει το ονοματεπώνυμό του, τα ξένα χέρια που θα το γράψουν θα έχουν από μια διαφορετική ορθογραφική εκδοχή. Tsakos, Sakos, Tsacos, Tsackos κ.ά. Με αυτές τις παραλλαγές έχει καταγραφεί στα αρχεία του ισπανικού Εμφυλίου. Υπάρχει λόγος· η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών είναι πολυεθνική.

 

Για το επώνυμό της, η Anastasia θα επιλέξει την τελευταία εκδοχή, μοιάζει περισσότερο ισπανική. Όπως και αν αναφέρεται στα κιτρινισμένα χαρτιά των αρχείων του εμφυλίου πολέμου, ο πατέρας της ήταν ο Γιώργος Τσάκος του Στυλιανού και της Αναστασίας.

 

Η επίταξη του Gran Hotel θα γίνει τον Οκτώβριο του 1936, ενώ ο πόλεμος έχει αρχίσει περίπου τρεις μήνες νωρίτερα. Στα δωμάτια του επιβλητικού ξενοδοχείου, μέσα σε πυκνά σύννεφα από καπνούς τσιγάρων και πούρων, κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες συζητάνε έντονα προσπαθώντας να συνεννοηθούν σε πολλές, διαφορετικές γλώσσες. Δεν είναι πάντα εύκολο. Αποφασίζουν για τη δημιουργία λόχων, ταγμάτων και ταξιαρχιών που θα στελεχωθούν από τους πολλούς νέους ξένους εθελοντές –και λιγότερες εθελόντριες– που σχεδόν καθημερινά φτάνουν στην πόλη. Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες ετοιμάζονται να μπουν στον πόλεμο.

 

Αυτό που εκείνη την εποχή συμβαίνει στο άλλοτε ήσυχο Albacete είναι εντυπωσιακό. Οι ξένοι που φτάνουν εκεί, δηλώνοντας αποφασισμένοι να πολεμήσουν τους ισπανούς εθνικιστές, είναι πολλές χιλιάδες. Και έχουν ξεκινήσει από κάθε γωνιά της γης.

 

Καταγράφονται εθνικότητες από πενήντα τρεις χώρες. Η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών έχει πολλούς λόγους για να είναι ικανοποιημένη από την ανταπόκριση αυτών των ξένων. Συχνά όμως μοιάζει επιφυλακτική μαζί τους. Αναρωτιέται αν όλοι αυτοί έχουν επιλέξει με ειλικρίνεια τη σωστή πλευρά του πολέμου. Φοβάται εισοδισμό πρακτόρων του εχθρού, και οι ανησυχίες είναι δικαιολογημένες. Οι υπηρεσίες κατασκοπίας των εθνικιστών ήδη βρίσκονται σε πλήρη δράση, πολλοί πράκτορες υποδύονται τους εθελοντές προσπαθώντας να παρεισφρήσουν στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών.

 

Η διοίκηση των Δ.Τ. όμως έχει μια δεύτερη έγνοια, που συχνά μετατρέπεται σε ανησυχία. Σε ποιον πολιτικό Θεό πιστεύουν αυτοί οι εθελοντές που ήρθαν από κάθε γωνιά του πλανήτη; Πρέπει να το γνωρίζουν αυτό, και για να βεβαιωθούν ελέγχουν με προσεκτική ευλάβεια τα στοιχεία και χαρακτηριστικά τους. Ζητάνε να μάθουν εξαιρετικά πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή που είχαν ώς τότε. Ουσιαστικά αναζητούν από τους ξένους ιδεολογική «καθαρότητα» και, αν αυτό δεν συμβαίνει, τουλάχιστον να γνωρίζουν την ακριβή πολιτική και κομματική τους ταυτότητα. Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία των Διεθνών Ταξιαρχιών ανήκει στη Διεθνή των Κομμουνιστικών Κομμάτων· ο έλεγχος και η επιρροή πρέπει να μείνουν σ’ αυτήν.

 

Μερικές ημέρες νωρίτερα, πριν οι ξένοι που θέλουν να ενταχθούν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες φτάσουν στην Ισπανία, έχουν ήδη περάσει έναν πρώτο σχετικό έλεγχο στο Παρίσι, ιδιαίτερα όσοι δεν είναι μέλη στα Κομμουνιστικά Κόμματα των χωρών τους. Έχουν συναντηθεί με έναν εκπρόσωπο της N.K.V.D. σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Αυτό δεν αρκεί, ένας δεύτερος έλεγχος στο Αlbacete θεωρείται επιβεβλημένος. Η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών ζητάει εξαντλητικά πολλές πληροφορίες από κάθε έναν. Ποιος είναι, από πού έρχεται, σε ποιο κόμμα ανήκε, αν είχε υποπέσει σε κομματικά παραπτώματα, ποια πολιτικά βιβλία έχει διαβάσει ώς τότε στη ζωή του. Ακόμα και αυτό.

 

Εκείνο που ουσιαστικά θέλουν να μάθουν για τους ξένους είναι αν υιοθετούν –και σε ποιο βαθμό– σκέψεις, λογικές και πρακτικές που εφαρμόζει ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του ορθόδοξου κομμουνισμού της ταραγμένης εκείνης εποχής. Λέγεται Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, παράφραση του ονοματεπώνυμου του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, που έχει φτάσει στο ανώτατο αξίωμα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Τζουγκασβίλι, γιος ενός φτωχού και αυταρχικού τσαγκάρη και μιας πλύστρας από την πόλη Γκόρι της Γεωργίας, με σπουδές στη Θεολογική σχολή της Τιφλίδας, απ’ όπου τον απέβαλαν, έχει ήδη συμπληρώσει δεκατέσσερα χρόνια στην ηγεσία του ΚΚΣΕ. Είναι πανίσχυρος και μόλις έχουν αρχίσει οι περίφημες δίκες της Μόσχας που έχουν σκοπό την εκκαθάριση εσωτερικών «εχθρών» στο κόμμα. Όσων έχουν απομείνει.

 

Ο τελικός λόγος για όσα συμβαίνουν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες στο Albacete ανήκει σ’ έναν κοντόχοντρο άνδρα με λευκό μουστάκι και προγούλι, που φοράει έναν τεράστιο μπερέ. Λέγεται Αντρέ Μαρτί (André Marty) και δεν πρόκειται για οποιονδήποτε Γάλλο.

 

Είναι ένας πρώην ανώτερος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που είχε φυλακιστεί για την αντιμιλιταριστική του δράση. Μερικά χρόνια νωρίτερα, με άλλους γάλλους αξιωματικούς είχαν αρνηθεί να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της επαναστατικής εργατικής τάξης της Ρωσίας. Τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν.

 

Τον Οκτώβριο του 1936 ο Αντρέ Μαρτί είναι μέλος της γραμματείας της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς και μόλις έχει οριστεί διοικητής των Διεθνών Ταξιαρχιών. Με τους Ιταλούς Λουίτζι Λόγκο (Luigi Longo - γενικός επιθεωρητής των Δ.Τ., γνωστός και ως «Γκάλο») και Τζουζέπε ντι Βιτόριο (Giuseppe Di Vittorio - ανώτατος πολιτικός κομισάριος των Δ.Τ., με το προσωνύμιο «Νικολέτι») είναι αυτοί που ελέγχουν, οργανώνουν και κατευθύνουν τις μονάδες των ξένων εθελοντών που έχουν ενταχθεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. 

Βασίλης Σκουρής