Μελέτη Λύτρα για Covid-19: Σχεδόν όλοι όσοι δεν νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ, πέθαναν.!

 

Τα επικαιροποιημένα στοιχεία της μελέτης Λύτρα καταδεικνύουν ότι το ποσοστό θανάτων ασθενών με Covid-19 εκτός ΜΕΘ είναι πάρα πολύ υψηλό και αγγίζει το 98%!

 

Τρομακτικά υψηλό ήταν το ποσοστό των συμπολιτών μας που έχασαν τη ζωή τους χτυπήμενοι από την Covid-19 χωρίς να νοσηλευτούν σε ΜΕΘ.

 

Σύμφωνα με τα επικαιροποιημένα στοιχεία της μελέτης του καθηγητή Θόδωρου Λύτρα το 97,7% των ασθενών με covid-19 που δεν κατάφεραν για οποιοδήποτε λόγο να βρουν θέση σε ΜΕΘ έχασε τη ζωή του.

 

Υψηλό ήταν και το ποσοστό των ανθρώπων που πέθαναν αν και νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ καθώς έφτασε το 72,7%.

 

Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε εδώ ότι το ζήτημα των θανάτων εκτός ΜΕΘ είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα πέρυσι τον Δεκέμβριο όταν από το βήμα της Βουλής ο Κυριάκος Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει υψηλή θνησιμότητα εκτός ΜΕΘ.

 

Εν συνεχεία αποδείχθηκε ότι στα υπόψιν της κυβέρνησης είχε τεθεί ήδη η μελέτη των Τσιόδρα και Λύτρα που αποδείκνυε το ακριβώς αντίθετο.

 

Με ανάρτησή του στο twitter, ο καθηγητής Λύτρας τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής: (Η νέα μελέτη) επιβεβαιώνει πλήρως τα ευρήματα της αρχικής μελέτης, σε υπερδιπλάσιο δείγμα διασωληνωμένων ασθενών (14.011 vs 6.282).

 

Παραμένει ολόιδια η κλιμάκωση της θνητότητας όσο περισσότεροι νοσηλεύονται κ η γεωγραφική ανισομέρεια, με πολύ στενότερα πλέον 95% Διαστήματα Εμπιστοσύνης. Μετά την 1η Σεπτεμβρίου 2021 παρατηρείται επιδείνωση της θνητότητας κατά 21% για ορισμένο φορτίο ασθενών, σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο. Μάλιστα αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη αν νοσηλεύεσαι στην επαρχία: άλλο ένα +64% σε σχέση με την Αθήνα.

  

**Ενημερωμένη** μελέτη μας για θνητότητα 🇬🇷 διασωληνωμένων #COVID19 ασθενών σε σχέση με το φόρτο του συστήματος υγείας, ως Απρίλιο 2022 (η αρχική, στο @JournalSjph - που συζητήθηκε πολύ - έφτανε ως Μάιο 2021).https://t.co/yAYCwtaubF
Αναδεικνύει τρία σημαντικά ευρήματα:

— Theodore Lytras (@TheodoreLytras) September 26, 2022

 

Εδώ μπορείτε να δείτε όλη την έρευνα. Στην 4η σελίδα του PDF θα διαβάσετε το συμπέρασμα για τους θανάτους εκτός ΜΕΘ. 

πηγή

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας.!

 

Ιωάννης Καποδίστριας : Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.

 

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος - Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β'. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d' Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.

 

Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Παταβίας (Πάντοβα) της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού - χειρούργου. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Ρωσία και η Τουρκία κατέλαβαν για λίγο τα Επτάνησα, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου.

 

Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».

 

Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον επιπλήξει. Όταν, όμως, ο εκπρόσωπός τους συναντήθηκε μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πολιτική και ηθική συγκρότηση του ανδρός. Ο Καποδίστριας διορίστηκε ομόφωνα από τη Γερουσία της Ιονίου Πολιτείας, Γραμματέας της Επικρατείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αναδιοργάνωσε τη δημόσια διοίκηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.

 

 

Τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς. Αναδιοργάνωσε την άμυνα του νησιού, αποτρέποντας την απειλή. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατούσαν στην Επανάσταση του '21.

Τον Ιανουάριο 1809 ο Καποδίστριας εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία της Ρωσίας, κατόπιν προσκλήσεως του Τσάρου Αλέξανδρου Α'. Το 1813, διορίστηκε εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε τα μέγιστα στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε 19 αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως συστατικά μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας.

 

Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης, που έθεσε τις βάσεις της «Ιεράς Συμμαχίας», ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας, αποτελώντας το φιλελεύθερο αντίβαρο στην αντιδραστική πολιτική του αυστριακού πρίγκιπα Μέτερνιχ. Πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, καθώς και τη διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας, υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων.

 

Μετά τις μεγάλες του διπλωματικές επιτυχίες, ο Τσάρος τον έχρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1816 έως το 1822. Ο Καποδίστριας, όμως, δεν ξέχασε τη γενέτειρά του και τα Επτάνησα, που είχαν περάσει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1819 μετέβη στο Λονδίνο και προσπάθησε ματαίως να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση να μετριάσει το αυταρχικό καθεστώς που είχε επιβάλει στα Ιόνια Νησιά.

 

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του, καθώς είχε διαφωνήσει ανοιχτά με τον τσάρο Αλέξανδρο, που καταδίκαζε κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, πιστός στις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας. Το 1822 εγκαταστάθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του στη δημιουργία της Ελβετικής Ομοσπονδίας, λαμβάνοντας τον τίτλο του επίτιμου πολίτη. Παρέμεινε εκεί έως το 1827, βοηθώντας ποικιλοτρόπως το επαναστατημένο έθνος.

 

Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, σε μία περίοδο που η Επανάσταση καρκινοβατούσε. Έπειτα από επίπονες διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης για το ελληνικό κράτος, έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828, γενόμενος δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Δύο ημέρες αργότερα μετέβη στην Αίγινα, η οποία είχε κριθεί καταλληλοτέρα από το Ναύπλιο ως προσωρινή έδρα της Κυβέρνησης.

 

Η πρώτη επαφή του με την ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό. Οι αντιπαλότητες που είχαν προκύψει μεταξύ των φατριών κατά τη διάρκεια της επανάστασης δεν είχαν κοπάσει, ενώ η χώρα είχε καταστραφεί και η οικονομία της τελούσε υπό πτώχευση.

 

Ο Καποδίστριας εκλήθη να κυβερνήσει με βάση το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, αλλά ως οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας πίστευε ότι τα Συντάγματα και τα Κοινοβουλευτικά Σώματα ήσαν πρόωρα για το ασύστατο ακόμα κράτος. Πρέσβευε εις την αρχή του ενός ανδρός, έστω και υπό προθεσμία. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 πέτυχε ψήφισμα της Βουλής περί αναστολής του Συντάγματος. Έτσι, κατέστη η μοναδική πηγή εξουσίας, συνεπικουρούμενος από το Πανελλήνιον, ένα συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από 27 μέλη. Στη σύγκληση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης στο άμεσο μέλλον παραπεμπόταν η ψήφιση του νέου Συντάγματος. Ο Καποδίστριας εγκαινίασε την περίοδο της απολυταρχίας, η οποία διατηρήθηκε μέχρι το Σύνταγμα του 1843.

 

 

Λιθογραφία του 1827

 

Ο νέος Κυβερνήτης έθεσε ως στόχο να βάλει τέλος στις εμφύλιες διαμάχες και επιδόθηκε αμέσως στο έργο της δημιουργίας Κράτους εκ του μηδενός, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη δραστηριότητα. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με τη βοήθεια του φίλου του ελβετού τραπεζίτη Εϋνάρδου, η οποία δεν ευδοκίμησε για πολύ. Ρύθμισε το νομισματικό σύστημα, καθότι ακόμη κυκλοφορούσαν τουρκικά και ξένα νομίσματα εντός της επικράτειας. Στις 28 Ιουλίου 1828 καθιέρωσε ως εθνική νομισματική μονάδα τον Φοίνικα και ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οργάνωσε και την πρώτη ταχυδρομική υπηρεσία.

Ερχόμενος στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας βρήκε την Ελλάδα χωρίς δικαστική οργάνωση. Γνωρίζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο για τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τη δημιουργία δικαστηρίων και τη στελέχωσή τους με το κατάλληλο προσωπικό. Οργάνωσε, ακόμη, τη διοίκηση του κράτους και ίδρυσε Στατιστική Υπηρεσία, η οποία διενήργησε την πρώτη απογραφή.

 

Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα. Ο Καποδίστριας αντιμετώπισε επιτυχώς την πειρατεία, αναθέτοντας στον ναύαρχο Μιαούλη την καταστολή της. Εφάρμοσε την πρακτική της απομόνωσης (καραντίνας) των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες του τύφου, της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών. Προσπάθησε να ανοικοδομήσει το κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ιδρύοντας πολλά αλληλοδιδακτικά σχολεία, καθώς και το Ορφανοτροφείο της Αίγινας.

 

Ο Καποδίστριας ενδιαφέρθηκε αποφασιστικά για τη γεωργία, που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας. Εισήγαγε πρώτος την καλλιέργεια της πατάτας, με ένα τρόπο που έδειχνε τη βαθειά του γνώση για τον ψυχισμό του Έλληνα εκείνης της εποχής. Διέταξε, λοιπόν, να αποθέσουν ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Συνάντησε, όμως, την παγερή αδιαφορία των πρωτευουσιάνων. Στη συνέχεια τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως σχεδόν στο Ναύπλιο κυκλοφόρησαν ψίθυροι ότι για να φυλάσσεται το φορτίο κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο λιμάνι και λοξοκοίταζαν τις πατάτες. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών και στο τέλος έκαναν όλες φτερά. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι ο Καποδίστριας είχε διατάξει τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με αυτή την ευφυή κίνηση, η πατάτα έγινε τότε μέρος της καθημερινής διατροφής του Έλληνα.

 

Οι πολιτικές κινήσεις του Καποδίστρια προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια, τόσο των οπαδών του συνταγματικού πολιτεύματος, όσο και των προκρίτων και των ναυτικών. Η αίγλη που τον περιέβαλε άρχισε να διαλύεται. Η αδυναμία ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση διεξαγωγής των εκλογών, έδωσαν την αφορμή για το σχηματισμό ισχυρής αντιπολίτευσης κατά του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αγνόησε τη μακρά κοινοτική παράδοση της χώρας και θέλησε να μεταφυτεύσει από την αλλοδαπή θεσμούς, μη προσιδιάζοντες στην τότε πραγματικότητα.

 

Η πρώτη δυναμική αντιπολιτευτική ενέργεια ήλθε με τα στασιαστικά κινήματα της Ύδρας το 1829, που επιδίωκαν την ανατροπή του Καποδίστρια. Ζήτησαν από τον Μιαούλη να καταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου, πριν προλάβει ο διοικητής του Κανάρης να έλθει εναντίον της Ύδρας. Ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον ναύαρχο Ρίκορντ να επιτεθεί κατά των στασιαστών. Πράγματι, ο ρώσος ναύαρχος απέκλεισε το ναύσταθμο και προ του κινδύνου να συλληφθεί ο Μιαούλης ανατίναξε τη φρεγάτα Ελλάς και την κορβέτα Ύδρα (τα δύο πιο αξιόπλοα πλοία του ελληνικού στόλου) και διέφυγε στην Ύδρα. Η αντίδραση κατά του Κυβερνήτη διογκωνόταν. Οι Μανιάτες αρνούνταν να πληρώσουν τους φόρους προς την κεντρική εξουσία και στασίασαν με τη σειρά τους.

 

Μοιραία στάθηκε η αντιπαλότητα του Καποδίστρια με τους Μαυρομιχάληδες, την ισχυρότερη οικογένεια της Μάνης. Ο Καποδίστριας συν το χρόνω γινόταν όλο και πιο ευερέθιστος και δύσπιστος έναντι όλων. Δεν είχε την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, με συνέπεια την αδικαιολόγητη όξυνση των προσωπικών παθών. Σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί και ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς του κατά του γηραιού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας διέταξε τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Τον αδελφό του Κωνσταντίνο και τον υιό του Γεώργιο τους κρατούσε στο Ναύπλιο, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό εξέθρεψε το μίσος και την ανάγκη εκδίκηση από την πλευρά των Μαυρομιχαλαίων.

 

 

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια

 

Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.

 

Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος.

 

Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).

 

 

πηγή 

Ιταλία: Επικράτηση του συντηρητικού συνασπισμού – Πρώτο το ακροδεξιό κόμμα της Μελόνι

 

Tο ακροδεξιό κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας (Fratelli d’Italia, FdI) υπό την Τζόρτζια Μελόνι αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν χθες Κυριακή στην Ιταλία.

 

Ενα εκλογικό αποτέλεσμα που έρχεται μόλις δύο εβδομάδες μετά την επικράτηση της ακροδεξιάς συμμαχίας στην  Σουηδία, με την συμμετοχή κόμματος (Σουηδοί Δημοκράτες) που προέκυψε από το νεοναζιστικό κίνημα.

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, το FdI βλέπει το ποσοστό του να απογειώνεται από το 4,3% πριν από τέσσερα χρόνια σχεδόν στο 26,4% σήμερα.

 

Ακολουθεί το Δημοκρατικό Κόμμα (Pd) με 19,35%, το κίνημα Πέντε Αστέρων (M5s) με 15%, η Λέγκα του Βορρά με 9%, το Forza Italia του Μπερλουσκόνι με 8,15%, το Δράση Ζωντανή Ιταλία με 7,7% και οι Πράσινοι με 3,6%.

 

Με βάση τα παραπάνω αποτελέσματα ο κεντροδεξιός συνασπισμός που συμπεριλαμβάνει επίσης τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, και  τη Φόρτσα Ιτάλια (FI), τη δεξιά παράταξη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, συγκεντρώνει το 44,48% και 232-252 έδρες στη Βουλή ενώ ο κεντροαριστερός στο 26,46% και 77-97 έδρες.

 

«Θα κυβερνήσουμε για όλους» τους Ιταλούς είπε η επικεφαλής του Fdl θιασώτης της φασιστικής παράδοσης της Ιταλίας και νοσταλγός του Μουσολίνι,  Τζόρτζια Μελόνι, η  οποία θέλει να γίνει η επόμενη πρωθυπουργός μετά τη νίκη της παράταξής της, αποκρύπτοντας, φυσικά, πως στην προκειμένη περίπτωση “όλοι” οι Ιταλοί είναι το ιταλικό κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, το οποίο μέσα σε ένα περιβάλλον ευρύτερων γεωπολιτικών ανταγωνισμών και ανακατατάξεων θα επιχειρήσει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να ισχυροποιήσει τη θέση του.

 

Την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση ρίχνει «κροκοδείλια δάκρυα» για την επιστροφή του νεοφασισμού στην Ευρώπη ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, όπως και ο Πολωνός ομόλογός του Ματέους Μοραβιέτσκι, απευθύνουν τα «συγχαρητήριά»  τους στην  Μελόνι.

 

Στο μεταξύ , οι εθνικιστικές  και αντιμεταναστευτικές κορώνες της Μελόνι, συνοδεύονται  από την «τήρηση των δεσμεύσεων» που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του NATO, την «υποστήριξη της Ουκρανίας», την  «προσήλωση» στη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τη «βιώσιμη ενεργειακή μετάβαση», αλλά και αναθεώρηση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας και του σχεδίου ανάκαμψης «βάσει των νέων συνθηκών, αναγκών και προτεραιοτήτων» των ιταλικών μονοπωλίων. Σε αυτό το πρόγραμμα έχουν συμφωνήσει οι δύο παρατάξεις της άκρας δεξιάς, τα Αδέλφια της Ιταλίας υπό την Τζόρτζια Μελόνι και η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, καθώς και η δεξιά παράταξη Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.  

πηγή

Η γυάλα με τα βότσαλα

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ήταν μέρες δουλειάς. Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Γλυκός Σεπτέμβριος, με τις ήπιες ζέστες του, με τις δροσιές τα βράδια -εκείνη η πράσινη πικέ κουβέρτα ήταν απαραίτητη τα ξημερώματα- και με τις ανακατατάξεις στο σπίτι. Γιατί θα ερχόταν η ώρα του χειμώνα και έπρεπε να είναι έτοιμο να υποδεχτεί χαλιά και μοκέτες, χνουδωτά ριχτάρια στους καναπέδες και ζεστές κουβέρτες.

 

Φέτος, όπως καμία άλλη χρονιά, ήθελε κάπως να μείνει στο σπίτι κάτι από το καλοκαίρι που έφευγε με τη γνωστή αργή βεβαιότητά του. Ο,τι ήταν να δώσει, το έδωσε, και ό,τι ήταν να πάρει, το πήρε. Και τώρα, ήθελες δεν ήθελες, τα κεφάλια έμπαιναν μέσα. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό. Έχει τα καλά της η επαναφορά -ποτέ δεν είναι ολική άλλωστε. Όσο και αν είναι ανεπαίσθητες, όλα έχουν υποστεί αλλαγές.

 

Τις βλέπεις στον καθρέφτη σου, τις αισθάνεσαι στον οργανισμό σου, τις «ακούς» στο μυαλό σου. Και κάπως τις μεταφέρεις στο περιβάλλον, κυρίως στο σπίτι. Καταφύγιο, που πρέπει να προσέξεις να μη γίνει φυλακή. Τα υλικά περιθώρια, πάντα είναι στενά. Μόνο το μυαλό έχει απεριόριστες δυνατότητες, γι’ αυτό δεν προσπαθούν όλοι να το ελέγξουν;

 

Ξεκίνησε από τις ντουλάπες και μετά έπιασε τις βιβλιοθήκες. Εκεί, στη δική της, βρήκε το μεγάλο πλαστικό κουτί με τα βότσαλα. Φέτος είχε φέρει από το νησί ακόμη λίγα. Πάντα έλεγε ότι κάτι θα τα κάνει, κάτι διακοσμητικό, μια κατασκευή. Τα μάζευε -έπρεπε να χωράνε στη φούχτα της και να της αρέσει το χρώμα τους. Απαλό γκρι, κεραμιδί, ανοιχτό καφέ, κατάμαυρο ή σκούρο γκρι με νερά στο χρώμα της πράσινης σκουριάς, λευκό σαν κομμάτι από μάρμαρο.

 

Είχε έρθει η ώρα πια. Κάτι έπρεπε επιτέλους να κάνει. Αλλά δεν ήξερε τι. Δεν ήθελε να τα χαλάσει με κόλλες και χρώματα, ούτε να τα βάλει στις γλάστρες για να μη φεύγει το χώμα στο πότισμα. Ήθελε να τα βλέπει, να τα αγγίζει πότε πότε. Για να θυμάται το αίσθημα του πέλματος στην παραλία, τη μυρωδιά του θαλασσινού νερού στο δέρμα, το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά από το αρμυρίκι και τα μικρά όνειρα που κάνει κανείς ξύπνιος με τα μάτια κλειστά ξαπλωμένος στην ψάθα. Μπορεί να είναι και οραματισμοί ή ανάκληση αναμνήσεων στιγμών ευτυχισμένων, που μπορεί να μην έρθουν ξανά, αλλά η χαλάρωση από το κολύμπι και τη ζεστασιά του ήλιου δεν σε αφήνουν να τις δεις με μεγάλη θλίψη -μόνο να ελπίσεις ότι με τον χρόνο, αν δεν αποκατασταθεί η επιθυμητή τάξη, θα μαλακώσουν κι αυτές και οι ουλές θα σκεπαστούν από νέο και υγιές δέρμα.

 

Πράγματα πολύ απλά, όπως ένα ξύπνημα με θέα την Ακρόπολη, μια μεγάλη κυριακάτικη βόλτα στην πόλη, ατελείωτες συζητήσεις για ό,τι θες, μικρές άφατες εξομολογήσεις κρυμμένες σε αστεία και γέλια ή σε μικρές, απρόσμενες κινήσεις φροντίδας. Σκέψεις για τέτοια μικρά κι ασήμαντα τύλιξαν τα βότσαλά σου την ώρα που τα μάζευες, με κορδέλες περιτυλίγματος εξίσου μικρά όνειρα ότι ίσως κάποτε να μπορούσαν να τα ζήσεις ξανά, με τη δύναμη που φέρνει το καινούργιο.

 

Εκείνη τη νύχτα ονειρεύτηκε τη θάλασσα -μια άγνωστη αλλά οικεία ακτή με βότσαλα και ένα νερό καθάριο, όπως είναι συνήθως την άνοιξη, όταν δεν πηγαίνουν οι πολλοί στην παραλία, αλλά με την απαλή ζέστη του φθινοπώρου και την ομορφιά ενός αιώνιου, ανάλαφρου καλοκαιριού. Στεκόταν όρθια, φυσούσε απαλά και περίμενε ένα πλοίο -πού θα πήγαινε δεν ήξερε. Αυτό που ήξερε ήταν ότι θα έμπαινε στο πλοίο, ήθελε και έπρεπε να μπει. Ήταν βέβαιη γι’ αυτό.

 

Όταν ξύπνησε είχε αποφασίσει τι θα έκανε με τα βότσαλά της: θα τα έβαζε σε μία γυάλα, σε ένα φωτεινό και εμφανές σημείο. Εκεί που πέφτει ο ήλιος το πρωί και που δεν σκοτεινιάζει ακόμη και όταν βρέχει. Και θα της έκαναν συντροφιά τις κρύες μέρες.

Το είδαμε κι αυτό: Πολιτικοί τρολάρουν "κουρασμένους" από τις υποκλοπές εκπομπάρχες...

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα δημοσιογράφο από το να δίνει δικαίωμα σε ένα στέλεχος κόμματος να τον εγκαλεί ότι αναπαράγει ανενδοίαστα την κυβερνητική προπαγάνδα. Και όταν αυτό συμβαίνει με ένα θέμα πολύ ευαίσθητο, όπως είναι οι υποκλοπές, η ξεφτίλα για το δημοσιογράφο είναι διπλή.

 

Εδώ και μερικούς μήνες βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων πολιτικών και δημοσιογράφων, με κορυφαία περίπτωση αυτήν του Νίκου Ανδρουλάκη. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να την υποβαθμίσει και εντέλει να την εξαφανίσει:

 

1. Χαρακτηρίζει μεν «νόμιμη» την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, αλλά πρωθυπουργός λέει ότι, αν την γνώριζε, δεν θα την επέτρεπε. Ο ισχυρισμός πάσχει στη ρίζα του: πώς είναι δυνατόν κάτι να είναι νόμιμο και να το απαγορεύεις;

 

2. Καλείται το θύμα «να πάει να ενημερωθεί θεσμικά», αλλά οι διοικητές της ΕΥΠ, πρώην και νυν, δεν λένε λέξη στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής και στην επιφορτισμένη με τον έλεγχό του Αρχή (ΑΔΑΕ), οχυρωνόμενοι πίσω από το «απόρρητο». Πώς, λοιπόν, θα ενημερώσουν τον Ανδρουλάκη, αφού αυτό απαγορεύεται;

 

3. Αφού το σκάνδαλο δεν υποχωρεί, αρχίζει η επιχείρηση υποβάθμισης και απαξίωσής του. «Δεν ενδιαφέρει τον κόσμο», λένε. Και την επομένη έρχονται κάποιες δημοσκοπήσεις να μας πουν ότι «ο κόσμος νοιάζεται για την ακρίβεια». Σπουδαίο εύρημα, σαν να μας λένε ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή. Εκνευρίζεται και ο Αδωνις, που δεν συζητάμε για τα εκατομμύρια που δίνει η κυβέρνηση για το ρεύμα, αλλά χάνουμε το χρόνο μας με τις παρακολουθήσεις. Το συμπέρασμα είναι προφανές: σταματήστε να ασχολείστε με τις υποκλοπές, ενοχλείτε την κυβέρνηση.

 

Ο δημοσιογράφος, που δεν μπορεί να το πει έτσι, το λέει αλλιώς. Υποδέχεται τον εκπρόσωπο του κόμματος, που ο αρχηγός του έχει πέσει θύμα υποκλοπής, με το επιχείρημα «έχει κουράσει το θέμα». Κι εδώ αρχίζει το πανηγύρι. Ο κομματικός εκπρόσωπος «κάνει με τα κρεμμυδάκια» τους παρουσιαστές. Τους τρολάρει κανονικά: «Τι θέλετε να συζητήσουμε που να μην κουράζει εσάς και το μέγαρο Μαξίμου;». Οι παρουσιαστές εξεγείρονται : «Δεν μας ενδιαφέρει το μέγαρο Μαξίμου, εμείς εδώ κάνουμε κριτική». Απτόητος ο εκπρόσωπος του κόμματος συνεχίζει το τρολάρισμα: «Μήπως θέλετε να συζητήσουμε για το ταξί στη Νέα Υόρκη και το πόσο όμορφα περνάει τις διαβάσεις ο πρωθυπουργός;». Για όποιον θέλει περισσότερα ας τα δει εδώ.

 

Η εικόνα είναι, όντως, αποκαλυπτική. Οι παρουσιαστές της εκπομπής προσπαθούν να πείσουν τον εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου παρακολουθήθηκε από την ΕΥΠ, ότι δεν πρέπει να ασχολείται άλλο με το θέμα, διότι «έχει κουράσει». Είναι, όντως, ντροπιαστικό δημοσιογράφος να λέει ότι ένα κρίσιμο θέμα για τη λειτουργία της δημοκρατίας (αυτό το αναγνωρίζουν όλοι) «έχει κουράσει» και να προτρέπει έτσι τον εκπρόσωπο του κόμματος να πάψει να ασχολείται. Και να προσπαθεί να τον «συνετίσει» με το επιχείρημα ότι «χάνει στις δημοσκοπήσεις».

 

Οι δημοσιογράφοι υπάρχουν για να κρίνουν και να επικρίνουν τα στραβά των κυβερνήσεων και όχι να αναπαράγουν την προπαγάνδα τους. Έτσι όπως το πάνε ορισμένοι, ειδικά στις τηλεοπτικές εκπομπές, στο τέλος θα καταντήσουν η χλεύη των πολιτικών, που θα τους λένε: «Τι να πω που να μην ενοχλεί το Μαξίμου»;

 

Θλιβερά φαινόμενα…

Φθινοπωρινές σκέψεις για το «ελληνικό καλοκαίρι»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Το διάσημο «Ελληνικό καλοκαίρι» του Ζακ Λακαριέρ, του Γάλλου συγγραφέα που ερωτεύτηκε τόσο βαθιά την Ελλάδα ώστε να μεταφράσει σε αποστολή του την προβολή της στη Δύση, πρωτοεκδόθηκε στα γαλλικά το 1975. Είναι λοιπόν συνομήλικο της μεταπολίτευσης. Μικρότερη σίγουρα είναι η ηλικία της νοσταλγίας μας για το ελληνικό καλοκαίρι. Για ό,τι όμορφο και τερπνό συνηθίσαμε να αποδίδουμε σ’ αυτό το ζευγάρι λέξεων, καθοδηγημένοι από τα βιώματά μας –όσοι έχουμε βέβαια, γιατί η ανισότητα δεν παραθερίζει–, αλλά και από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Και γενικότερα από τον μυθοποιητικό δημόσιο λόγο, ελληνικό και αλλόγλωσσο.

 

Τμήμα του λόγου αυτού είναι η επίσημη τουριστική διαφήμιση, με τους «μύθους» και τις «αληθινές εμπειρίες» της, που σχηματίζει αέναα μια εικόνα ιδανική, δίχως καμιά ραγισματιά ή θόλωμα. Μια εικόνα εμπορεύσιμη αποκλειστικά στο εξωτερικό. Ο εσωτερικός νους, ο δικός μας, γνωρίζει καλά όσα στενάχωρα επικαλύπτει ή αποκρύπτει η ρεκλάμα, αναγκαστικά μέχρι ψεύδους φωτεινή, αφού αυτοαμφισβητούμενο δέλεαρ δεν νοείται. Αν εσύ, σαν θηρευτής, δεν είσαι ειδωλολάτρης του προϊόντος σου, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα το λατρέψουν οι άλλοι, τα «θηράματά» σου.

 

Επίσης βέβαιο μοιάζει ότι η ηλικία της νοσταλγίας δεν είναι ίδια για όλους μας. Και, σοβαρότερο αυτό, δεν νοσταλγούν όλοι το ελληνικό καλοκαίρι. Απλός ο λόγος: δεν το έχουν ζήσει όλοι, δεν ήταν οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά, εργασιακά εφικτό για όλους να απολαύσουν ακρογιαλιές και δειλινά σε κάποιο νησί, και δεν λέω για τη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Και τίποτε δεν σε υποχρεώνει να αναπολήσεις μια αγαθή φήμη, ένα θρύλο ή τη βιωμένη αλήθεια κάποιων άλλων. Οπως τίποτε δεν μπορούσε να πείσει, μια φορά κι έναν καιρό, όσους Ελληνες ποιητές γνώρισαν τα νησιά σαν τόπους εξορίας ότι όφειλαν να υμνήσουν τα πελάγη μας.

 

Οσο κι αν μαζικοποιήθηκε ο τουρισμός, χάρη και στα προγράμματα «κοινωνικού τουρισμού» που εισήχθησαν από μια στιγμή κι έπειτα (το πελατειακό κράτος τα έσυρε και αυτά στις δοκιμασμένες ράγες του)· όσο κι αν η κουλτούρα των διακοπών άρχισε να αφορά και κοινωνικές κατηγορίες που μέχρι και τη δεκαετία του 1970 απλώς είχαν κάτι ακουστά, ο κόσμος μας παραμένει ταξικά διαστρωματωμένος. Πολλοί δεν θα πάνε διακοπές όσο ζουν, αυτό είναι το γραφτό τους. Αλλων το γραφτό ορίζει να υπηρετούν διά βίου όσους απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε μια χώρα που, ανοήτως, ενθουσιάζεται με τα τουριστικά ρεκόρ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η κατάρριψή τους προϋποθέτει ακόμη μεγαλύτερη φθορά όλων των στοιχείων που όριζαν κάποτε το ελληνικό καλοκαίρι. Και υπάρχουν φυσικά και κάμποσοι που το ριζικό τους αποφάσισε ότι δικαιούνται τη διά βίου ανεμελιά, τη φημισμένη «θερινή ραστώνη», ανεξαρτήτως εποχής, αλλά και όταν ακόμη τυχαίνει να κατακτούν αξιώματα ευθύνης. Μεγάλης ευθύνης.

 

Ωστε λοιπόν δεν έχουμε όλοι λόγο να νοσταλγούμε το ελληνικό καλοκαίρι. Στη χορεία των αναπολούντων, η νοσταλγία αρχίζει να μετράει για τον καθέναν την πρώτη φορά που θα τον αδράξει απότομα η άναυδη απογοήτευση και θα τον ταράξει. Οταν θα δει, λόγου χάρη, την κάποτε παρθένα και δυσπέλαστη αμμουδιά, στην Κρήτη ή στη Λευκάδα, κατακτημένη από τα μπιτς μπαρ και τις όλο και πιο ακριβές ξαπλώστρες, που μειώνουν ολοένα περισσότερο τον ελεύθερο χώρο. Οι επεκτατικοί ετσιθελιστές, εκμεταλλευόμενοι την εθελοτυφλία των δημοτικών αρχών και την ανυπαρξία κανόνων και ελέγχων από την πλευρά μιας πολιτείας μονίμως εμπορευάμενης (πελατειακής, επί το επιστημονικότερον), επιβάλλουν την κερδώα ασφυξία τους, ροκανίζοντας τη φύση και την ελευθερία, ουσιώδη γνωρίσματα κάποτε της καλοκαιρινής Ελλάδας.

 

Υπάρχει ακόμη το φως στο βλέμμα των καλών ανθρώπων που θα σε φιλέψουν ένα χαμόγελο, απρόσβλητοι από του τουρισμού την ταραχή. Μόνο που λιγοστεύουν.

 

Η νοσταλγία θα σε κυριεύσει όταν η γεύση του καρπουζιού ή η μυρουδιά του ροδάκινου, ηττημένες από τα χημικά, θα διαψεύσουν τη μνήμη σου. Οταν στο κάμπινγκ, όπου είκοσι χρόνια πριν δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα, τώρα θα χαθείς ανάμεσα στο πλήθος που βουλιάζει στην τηλεόρασή του, που την κουβαλάει από την πόλη όπως η χελώνα το καβούκι της.

 

Τέλος (;), όταν συνειδητοποιείς ότι, αν δεν ξέρεις καράτε, δεν συμφέρει τη σωματική σου ακεραιότητα να παρατηρήσεις, με όση αμυντική ευγένεια μπορείς να επινοήσεις, και για μυριοστή φορά, τους μάγκες που πανηγυρίζουν την ελευθερία τους μόνο όταν πετάνε τα σκουπίδια τους όπου λάχει. «Δική σου είναι η παραλία, ρε;» ακούς και αφοπλίζεσαι. Πας να του απαντήσεις πως είναι δική σου επειδή είναι και δική του, και των δυονών δηλαδή και όλων, γυρνάς όμως στην ηττημένη σιωπή σου για να μη βγεις και δαρμένος.

 

Ναι, είναι μια λερναία ύδρα η απογοήτευση και μπορεί να σε πνίξει: ανακαλύπτεις ένα καλό και παρηγοριέσαι, ευθύς αμέσως όμως, στη στροφή του βλέμματός σου, πετιούνται μπροστά σου δύο και τρία φθαρμένα και απαράδεκτα. Φθαρμένη φύση, απαράδεκτες συμπεριφορές. Κι ωστόσο υπάρχει ακόμη Ελλάδα που αντέχει, θαλασσινή και ορεινή. Υπάρχει ακόμη το φως του ήλιου και του φεγγαριού, και το λαμπρότερο όλων: το φως στο βλέμμα των καλών ανθρώπων που θα σε φιλέψουν ένα χαμόγελο, απρόσβλητοι από του τουρισμού την ταραχή. Μόνο που λιγοστεύουν.

 

Αναπόφευκτη η νοσταλγία, οι αναμνήσεις όμως δεν είναι πάντοτε καλός σύμβουλος. Και δεν είναι και τόσο δίκαιο να τις χρησιμοποιούμε σε κάθε περίσταση σαν δεύτερο όρο συγκρίσεως. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στις συντριπτικά περισσότερες φορές, αν όχι σε όλες, το «τότε», οτιδήποτε κι αν αφορά, θα κριθεί υπέρτερο. Κι όχι επειδή ήταν όντως υπέρτερο, ποιοτικότερο, ηδονικότερο, αλλά για τον εξής απλό λόγο: σ’ αυτό το «τότε» υπερτερούσαμε εμείς οι ίδιοι, γιατί υπολειπόμασταν κατά δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια από τη σημερινή ηλικία μας· που σημαίνει ότι νιώθαμε ακόμη άτρωτοι, με όλον τον χρόνο μπροστά μας και όλον τον κόσμο στα πόδια μας. Οταν συγκρίνουμε την παραλία του 2022 με την παραλία του 1980, κατά βάθος συγκρίνουμε τον εαυτό μας του 2022 με τον εαυτό μας του 1980. Και φαίνεται λογικό να προτιμάμε τον πρότερο, τον παλιό εαυτό μας, με τις πολλές άγραφες σελίδες μπροστά του και τις προσδοκίες του ακόμη ακμαίες.

 

Κι ύστερα, ο τόπος δεν ήταν δυνατόν να μείνει παγωμένος, έξω από τη ροή του χρόνου, ώστε να μπορούμε εμείς να μετράμε «γραφικές ακρογιαλιές», «γραφικές ταβέρνες», «γραφικούς ντόπιους με τις γραφικές φορεσιές τους», γραφικότητες γενικώς. Παρακολουθεί την αλλαγή μας ο τόπος και την υφίσταται: την αλλαγή των επιθυμιών μας, των κριτηρίων, των αξιών, των αντοχών μας.

 

Οσο οι μεγαλύτεροι θυμούνται και νοσταλγούν, οι νέοι ζουν τις ιστορίες τους στους κόλπους του καλοκαιριού και, ενστικτωδώς, συλλέγουν ήδη αναμνήσεις και αρχίζουν να τις αφηγούνται όταν χειμωνιάσει. Σε δυο-τρεις δεκαετίες θα νοσταλγούν το δικό τους εξαίρετο «τότε», που εμείς, οι πρεσβύτεροι, το διαγράφαμε σαν απαράδεκτο. Ενα παλίμψηστο λοιπόν το καλοκαίρι μας. Γράφει ο καθένας, η κάθε γενιά, πάνω στα σβησμένα των άλλων.

 

Η Κορδέλια του Κορδελιού

 

γράφει η  Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Φτάνω στη στάση που περνούν όλα τα λεωφορεία. Εκεί που χτυπά η καρδιά της Θεσσαλονίκης. Εγνατίας και Αριστοτέλους. Πλήθος ανθρώπων περιμένει το σωστό λεωφορείο. Λαγκαδάς, Πανόραμα, Φοίνικας, αεροδρόμιο και άλλοι προορισμοί που θυμίζουν μικρασιατικά παράλια. Κάθομαι στο παγκάκι δίπλα σε μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα. Κοιτά επίμονα τη βαλίτσα μου. Πού πάτε; Με ρωτά σιγανά, σχεδόν συνωμοτικά. Αθήνα, της απαντώ. Το ένα της χέρι χαϊδεύει τ’ άλλο και συνεχίζει: «Ξέρετε, εκεί έξω γίνεται χαμός, τον Οκτώβρη θα έρθει το τέλος του χρόνου, αχάριστοι, αχάριστοι στη φύση είμαστε εμείς οι άνθρωποι». Την κοιτώ πιο προσεκτικά. Εχει βυθισμένο το βλέμμα της στον δρόμο, τα πόδια κάτω από την μπλε φούστα είναι διπλωμένα με τον τρόπο μιας βασίλισσας, φοράει ένα μεταξωτό πουκαμισάκι και μαύρα μεγάλα γυαλιά.

 

Τα λεωφορεία περνούν για τις συνοικίες της πόλης αλλά εκείνη δεν παίρνει κανένα. Αποσκευές δεν έχει και στο αεροδρόμιο δεν φαίνεται να πηγαίνει. Δεν μοιάζει ούτε ψευδοπροφήτισσα του δρόμου ούτε σαλεμένη. Στέκεται εκεί αγέρωχη δίπλα μου και ο λυτρωτικός βαρδάρης ανακατεύει τα λευκά μαλλιά της. Στον νου μου έρχεται η Κορδέλια κι ο Εντγκαρ του Βασιλιά Λιρ κι εκείνο το παράξενο δίστιχο: Το βάρος ας τραβήξουμε της θλιβερής μας εποχής, κι ας πούμε όχι ό,τι θα ‘πρεπε αλλά ό,τι αισθάνεται ο καθείς. Λες να ‘ναι τούτη η γυναίκα η Κορδέλια του Κορδελιού; Μέσα στην παράξενη φθινοπωρινή πολιτεία του Βορρά μια γυναίκα με θρόνο της το παγκάκι μιας στάσης προαναγγέλλει πως ο ακρωτηριασμός της φύσης θα φέρει το τέλος του κόσμου. Μόνο ο Σέξπιρ, μέσα στον απέραντο εναγκαλισμό της σκηνής του κόσμου του, θα μπορούσε να την περιγράψει να κάθεται εκεί και να στοχάζεται τα βάθη της ανθρώπινης αβύσσου, της ανθρώπινης ψυχής. Σκέφτομαι πως λίγο πιο πέρα, στη «σκηνή» της ετήσιας διεθνούς έκθεσης της πόλης πέρασαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και λόγια μάς είπαν πολλά: για μια μελλοντική ευμάρεια, για μια τωρινή δύσκολη παγκόσμια κατάσταση. Αν τους εμπιστευτούμε, είπαν, αν τους ψηφίσουμε, θαύματα θα γίνουν και η ζωή μας ανέμελη θα κυλά. Κι αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο «πραγματικός», η Κορδέλια δίπλα μου ή εκείνοι; Δεν μπορώ να πω, διαβασμένοι λογογράφοι περιείχαν κάποια σπέρματα σπουδαίων στοχαστών στις ομιλίες τους, μα όλα έμοιαζαν ψεύτικα και χιλιοειπωμένα.

 

Η γυναίκα δίπλα μου σιγομουρμουράει κάτι που μοιάζει με τραγούδι και μοιάζει μόνη, πολύ μονή μέσα στο πλήθος των μελλοντικών επιβατών. Ισως απλά είναι μια ηλικιωμένη που ανησυχεί για το πώς θα βγάλει κι αυτόν τον χειμώνα στους μεγάλους παγετούς και στις μεγάλες νύχτες. Το λεωφορείο για το αεροδρόμιο έφτασε. Την κοιτώ καθώς μέσα του κι εγώ απομακρύνομαι, κάθεται ακόμη εκεί περιμένοντας ποιος ξέρει τι ή ποιος ξέρει ποιον. Μπορεί απλώς και μόνο να ‘θελε λίγη παρέα στους δύσκολους αυτούς καιρούς.   

Οι καλές αντιγραφές

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

  

H ακρίβεια είναι αναμφισβήτητα το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Σε συνδυασμό με την ενεργειακή κρίση δημιουργεί ένα εφιαλτικό μείγμα για νοικοκυριά και επιχειρήσεις ενόψει χειμώνα.

 

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι βρισκόμαστε εντός ενός πρωτοφανούς ενεργειακού πολέμου, αλλά το ερώτημα είναι πώς τον αντιμετωπίζουμε, ποια είναι τα εφόδιά μας και ποια τα όπλα με τα οποία έχουμε εξοπλιστεί ως χώρα και ως κοινωνία.

 

Δυστυχώς, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι η απουσία συνεκτικού και μακροπρόθεσμου σχεδίου και η έλλειψη πολιτικής βούλησης στην αντιμετώπιση στρεβλώσεων και στην επιβολή κανόνων κοινωνικής δικαιοσύνης αφήνουν τη χώρα και ιδίως τους πιο ευάλωτους γυμνούς στην κρίση...

 

 

Πρώτον, διότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει την επιδοματική πολιτική, την οποία αποστρεφόταν διαχρονικά η Ν.Δ. Με επιδοτήσεις ανά μήνα – και μάλιστα με λεφτά των φορολογουμένων. Από τη μια τσέπη μπαίνουν, από την άλλη βγαίνουν. Αποτέλεσμα μηδέν! Θα πει κάποιος ότι λόγω έκτακτων συνθηκών ό,τι μπορεί να δοθεί καλοδεχούμενο είναι. Σωστά, όμως από την άλλη, ώς πότε θα υπάρχει απόθεμα; Θα ήταν ευχής έργον για πάντα, αλλά γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο.

 

Δεύτερον, επειδή η κυβέρνηση επιμένει να μη συγκρούεται με τους ηλεκτροπαραγωγούς, που θησαυρίζουν, και όσους κερδοσκοπούν – 500 εκατομμύρια αποκόμισαν μόνο τον Σεπτέμβριο! Κι όμως, στην Ελλάδα οι τιμές που ανακοίνωσαν οι εταιρείες ηλεκτρισμού παραμένουν πανάκριβες και οι υψηλότερες στην Ευρώπη για ακόμη έναν μήνα.

 

Τι θα μπορούσε να γίνει; Αφού στερούμαστε εφευρετικότητας και έμπνευσης, ας παραδειγματιστούμε από την Ευρώπη. Στην Ολλανδία βάζουν πλαφόν στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, το ίδιο στην Αγγλία για το φυσικό αέριο. Στη Γερμανία εθνικοποιούν την εταιρεία φυσικού αερίου, στην Ισπανία δίνουν κίνητρα με στόχο να δεκαπλασιαστούν τα οικιακά φωτοβολταϊκά στις ταράτσες. Αντιγραφές που αξίζουν τον κόπο!  

ΔΝΤ: Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους – Ερχονται κοινωνικές αναταραχές...

 

 Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους σε όλο τον πλανήτη εάν δεν ληφθούν μέτρα για την προστασία των πιο ευάλωτων πολιτών από τον πληθωρισμό, προειδοποίησε η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα

 

Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αυξήσουν τα επιτόκια σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό, ανέφερε η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα.

   

Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους σε όλο τον πλανήτη εάν δεν ληφθούν μέτρα για την προστασία των πιο ευάλωτων πολιτών από τον πληθωρισμό, προειδοποίησε η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα. «Είναι σημαντικό να σκεφθούμε ότι αυτός ο συνολικός αντίκτυπος των πολλαπλών κρίσεων δοκιμάζει ήδη την υπομονή και τις αντοχές των ανθρώπων. Και αν δεν αναληφθεί δράση για την υποστήριξη των πιο ευάλωτων, θα υπάρξουν συνέπειες», είπε μιλώντας στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο του CNN. «Αν δεν μειώσουμε τον πληθωρισμό, αυτό θα βλάψει τους πιο ευάλωτους, γιατί η έκρηξη των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας είναι μια ενόχληση για εκείνους που βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, αλλά για τους φτωχούς ανθρώπους είναι μια τραγωδία. Επομένως σκεφτόμαστε πρώτα τους φτωχούς, όταν ζητάμε μια δυναμική επίθεση κατά του πληθωρισμού», είπε η κ. Γκεοργκίεβα.

 

Οι ευάλωτοι πολίτες σε όλο τον πλανήτη πρέπει να στηριχθούν, τονίζει η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Γκεοργκίεβα.

 

Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αυξήσουν τα επιτόκια σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό, πρόσθεσε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ. «Η δημοσιονομική πολιτική, αν επιδιώξει με γενναιοδωρία να βοηθήσει τους πάντες, θα είναι στην πραγματικότητα ένα εμπόδιο στη νομισματική πολιτική, θα είναι ένας εχθρός της, επειδή όταν αυξάνεις τη ζήτηση, αυτό ωθεί τις τιμές ξανά προς τα πάνω, και μετά πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη νομισματική σύσφιξη», είπε. Γεγονότα που οδήγησαν σε αυξήσεις τιμών –κυρίως η παραλλαγή «Ομικρον» του κορωνοϊού και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία– έχουν «κάνει τον πληθωρισμό σήμερα τον μεγαλύτερο εχθρό μας», είπε η κ. Γκεοργκίεβα.

 

«Η φετινή χρονιά είναι δύσκολη, η επόμενη ακόμα δυσκολότερη. Γιατί; Εξαιτίας των απανωτών σοκ. Μόλις σε τρία χρόνια είχαμε την πανδημία, η οποία δεν έχει τελειώσει ακόμα, τον πόλεμο, την εισβολή της Ρωσίας, που ωθεί τις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων προς τα πάνω, και το αποτέλεσμα είναι μια κρίση στο κόστος διαβίωσης», σημείωσε. Οταν ερωτήθηκε για την άνοδο ακροδεξιών υποψηφίων ενόψει εκλογών, όπως συμβαίνει στην Ιταλία και τη Σουηδία, η κ. Γκεοργκίεβα είπε ότι «δεν εκπλήσσομαι που βλέπω ανθρώπους να θυμώνουν. Είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους για μήνες και μήνες. Βλέπουν τις τιμές να ανεβαίνουν δραστικά. Και αυτός είναι ο λόγος που η έκκλησή μου προς τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής είναι “να είστε προσεκτικοί”». «Αν δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε το αίσθημα της επιβίωσης και το αίσθημα αλληλεγγύης, αυτό θα συμβεί», προειδοποίησε, εν κατακλείδι, μιλώντας στο CNN.  

πηγή

Μητσοτάκης σε ρόλο «στρατηλάτη»: «Διεξάγουμε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας».!

 Δεν χρειαζόμαστε άλλη πηγή γεωπολιτικής αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο όταν διεξάγουμε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξη του στο Bloomberg, δείχνοντας την πρόθεση του για ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, δείχνοντας πως επιδιώκει κάποιου είδους συμφωνία με την ηγεσία της Τουρκίας στο όνομα της διατήρησης της ΝΑΤΟικής συνοχής που θα οδηγήσει σε επώδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Ο πρωθυπουργός έδειξε επίσης να ανησυχεί για τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της ακρίβειας στην ενέργεια στα τρόφιμα εκτιμώντας πως υπάρχει «κίνδυνος οι κοινωνίες μας να μην συμπορευθούν με την απόφασή μας να στηρίξουμε την Ουκρανία»! Ευθέως μίλησε για ευκαιρία για «πράσινες» μπίζνες λόγω του πολέμου και εμφανίζει σαν ζητούμενο των εκλογών στην Ελλάδα την «πολιτική σταθερότητα», υπονοώντας τη σταθερότητα στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Συγκεκριμένα, για τα ελληνοτουρκικά ο Κ. Μητσοτάκης αναφέρει ότι «γενικά έχουμε δει ένα κρεσέντο τουρκικής ρητορικής κατά της Ελλάδας που είναι προφανώς απαράδεκτο. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που έχει επισημανθεί προς την Τουρκία από την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από τις ΗΠΑ. Δεν χρειαζόμαστε άλλη πηγή γεωπολιτικής αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο όταν διεξάγουμε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και προσπαθούμε να υποστηρίξουμε την Ουκρανία». 

Προσθέτει ότι «η αμφισβήτηση της κυριαρχίας ενός συμμάχου στο ΝΑΤΟ είναι προφανώς απαράδεκτη. Δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή από την Ελλάδα, και ουσιαστικά δείχνει την Τουρκία ως μια χώρα που δεν είναι πλέον μέρος αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε, Δυτική συμμαχία» και επαναλαμβάνει πως είναι διαθέσιμος για διάλογος λέγοντας πως «ο Πρόεδρος Ερντογάν αρνείται, αυτό το διάστημα, να συναντηθεί μαζί μου. Έχω πει ανοιχτά ότι είμαι πάντα ανοιχτός για συζήτηση και πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον της περιφερειακής σταθερότητας να μειωθεί σημαντικά η ένταση της ρητορικής. Δεν βοηθά κανέναν, νομίζω, ούτε τον εαυτό του, αν συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο».

Για την Ουκρανία δηλώνει πως «όλοι είμαστε ενωμένοι και στηρίζουμε την Ουκρανία» δείχνοντας ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να εμπλέξει ακόμα περισσότερο τη χώρα στους επικίνδυνους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι οι επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Ουκρανίας κινδυνεύουν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της ακρίβειας. Ανέφερε ότι είναι αναγκαία τα μέτρα στήριξης διότι «αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε υπάρχει πραγματικός κίνδυνος οι κοινωνίες μας να μην συμπορευθούν με την απόφασή μας να στηρίξουμε την Ουκρανία και να αρχίσουν να ασκούν πίεση προς εμάς να προχωρήσουμε σε κάποιο συμβιβασμό, κάτι το οποίο, ειλικρινά, δεν αποτελεί επιλογή. Θα πρέπει λοιπόν να το κάνουμε». 

«Κάθε κρίση είναι δυνητικά και μια ευκαιρία» είπε ο Κ. Μητσοτάκης για τις «πράσινες» μπίζνες και ανάφερε ότι «σκοπεύουμε να προσθέσουμε σχεδόν 2 GigaWatt Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μέσα στο 2022. Συνεχίζουμε να επενδύουμε στα εγχώρια δίκτυά μας. Και φυσικά φιλοδοξούμε η Ελλάδα να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο σε περιφερειακό επίπεδο, λειτουργώντας ως σημείο εισόδου ενέργειας στην Ε.Ε. Ενισχύουμε τις υποδομές Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου στη χώρα. Θέλουμε να εισάγουμε περισσότερο Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο μέσω Ελλάδος όχι μόνο για να καλύψουμε τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς, αλλά και για να στηρίξουμε τους γείτονές μας στα Βαλκάνια. Και βεβαίως θέλουμε να δημιουργήσουμε δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας που θα συνδέουν την Ελλάδα, με τη Μέση Ανατολή, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο».

Για το πότε θα στηθούν οι κάλπες ανέφερε ότι «θα έχουμε εκλογές την άνοιξη ή στις αρχές του καλοκαιριού του 2023». Υποστήριξε ότι «έχει ιδιαίτερη σημασία η πολιτική σταθερότητα» και επανέλαβε ότι «ζούμε επίσης σε μια εποχή στην οποία πολλές δυνάμεις μπορεί να έχουν συμφέρον να αποσταθεροποιήσουν τις δημοκρατικά εκλεγμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις». 

  πηγή

 

Μαύρα χάλια στο ΕΣΥ: Ένας παθολόγος για 300.000 πολίτες στην Ηλεία – Τι καταγγέλει η ΠΟΕΔΗΝ

 

Ο μοναδικός παθολόγος που υπηρετεί στο νοσοκομείο του Πύργου, έχει υπό την επίβλεψή του πάνω από 70 ασθενείς ενώ ασκεί και χρέη πνευμονολόγου στην κλινική κοροναϊού. Χωρίς παθολόγο το νοσοκομείο Αμαλιάδας

Συγκλονιστικές είναι οι καταγγελίες της ΠΟΕΔΗΝ για το χάλι που επικρατεί σε νοσοκομεία της περιφέρειας όπου ένας παθολόγος στο δημόσιο σύστημα υγείας αντιστοιχεί σε 300.000 πολίτες, όπως πχ συμβαίνει στο νομό Ηλείας.

 

Ένας παθολόγος για δύο νοσοκομεία – Ασκεί και χρέη πνευμονολόγου

Συγκεκριμένα σύμφωνα με την καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ -που αποτελεί ουσιαστικά αντανάκλαση ενός ευρύτερου προβλήματος σε ελλείψεις γιατρών και νοσηλευτών στο δημόσιο σύστημα υγείας- τα δύο νοσοκομεία, Πύργου και Αμαλιάδας λειτουργούν με την παρουσία ενός μόνο παθολόγου, ο οποίος ασκεί επιπλέον και χρέη πνευμονολόγου και έχει υπό την επίβλεψή του περισσότερους από 70 ασθενείς που νοσηλεύονται.

 

Διαβάστε επίσης «Αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις» – Σε δίκη παραπέμπεται η πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ

Ειδικότερα όπως αναφέρει η καταγγελία, ο μοναδικός παθολόγος που υπηρετεί στο νοσοκομείο του Πύργου, καλύπτει την παθολογική κλινική, η οποία αριθμεί 70 νοσηλευόμενους ασθενείς, και τα επείγοντα. Επίσης καλύπτει τη κλινική κοροναϊού αφού δεν υπάρχει πνευμονολόγος.

 

«Ένας και μοναδικός πνευμονολόγος που υπάρχει στο νοσοκομείο Αμαλιάδας καλύπτει το νοσοκομείο Πύργου μόνο κατά τις εφημερείες», επισημαίνεται και τονίζεται ότι στο νοσοκομείο Αμαλιάδας η παθολογική κλινική είναι κλειστή τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού οι 4 παθολόγοι μετακινήθκαν για να καλύψουν ανάγκες στο νοσοκομείο του Πύργου και απέμεινε μόνο ένας. Παρόλο που έγινε προκύρηξη πέντε θέσεων μόνιμων παθολόγων και κανείς γιατρός δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον.

 

Ελλείψεις στο ΕΣΥ επειδή ως ιδιώτες γιατροί κερδίζουν περισσότερα

Σχολιάζοντας του λόγους για τους οποίους οι υπόλοιποι παραιτήθηκαν, αναφέρει ότι «οι μισθοί των υγειονομικών είναι χαμηλότατοι. Οι παθολόγοι γιατροί της περιοχής κερδίζουν πολύ περισσότερα ως ιδιώτες ιατροί. Το κράτος πρέπει να βάλει όρια στα κέρδη των ιδιωτών γιατρών. Αυτό το διαπιστώνει κανείς και από την απροθυμία τους να εγγραφούν στο σύστημα ως προσωπικοί ιατροί αν και προβλέπονται για τους προσωπικούς γιατρούς υπερδιπλάσιες αμοιβές από τους γιατρούς του ΕΣΥ».

 

Εστιάζοντας στην τοπική αυτοδιοίκηση, σημείωσε ότι η δημόσια υγεία είναι ευθύνη και των τοπικών φορέων καθώς θα πρέπει να χορηγούν κίνητρα προσέλκυσης των γιατρών και όχι να αδιαφορούν ή να τους διώχνουν όπως στη Μήλο.

 

Από νοσοκομείο μετατράπηκε σε περιφερειακό ιατρείο λόγω ελλείψεων

«Το κράτος πρέπει να θεσμοθετήσει κίνητρα οικονομικά, θεσμικά, υπηρεσιακά για να προσελκύσει γιατρούς στα περιφερειακά νοσοκομεία όπως του Πύργου και της Αμαλιάδας», σχολίασε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος.

 

«Το νοσοκομείο Αμαλιάδας είχε μετατραπεί εδώ και 5 χρόνια σε περιφερειακό Ιατρείο. Χειρότερα και από τα κέντρα υγείας. Τώρα γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια από τον Διοικητή της 6ης ΥΠΕ να επανέλθει η δευτεροβάθμια λειτουργία και εν μέρει επανήλθε, Σκαλώνει και αυτή η προσπάθεια στην γενική έλλειψη γιατρών», συμπλήρωσε.

 

«Τα σωματεία των εργαζόμενων και οι εργαζόμενοι των Νοσοκομείων Πύργου και Αμαλιάδας ενωμένοι και αποφασισμένοι διεκδικούν προσλήψεις προσωπικού προκειμένου να είναι σε θέση να προσφέρουν ασφαλείς υπηρεσίες» υπογραμμίζει ο κ. Γιαννάκος.  

πηγή