Η Κορδέλια του Κορδελιού

 

γράφει η  Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Φτάνω στη στάση που περνούν όλα τα λεωφορεία. Εκεί που χτυπά η καρδιά της Θεσσαλονίκης. Εγνατίας και Αριστοτέλους. Πλήθος ανθρώπων περιμένει το σωστό λεωφορείο. Λαγκαδάς, Πανόραμα, Φοίνικας, αεροδρόμιο και άλλοι προορισμοί που θυμίζουν μικρασιατικά παράλια. Κάθομαι στο παγκάκι δίπλα σε μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα. Κοιτά επίμονα τη βαλίτσα μου. Πού πάτε; Με ρωτά σιγανά, σχεδόν συνωμοτικά. Αθήνα, της απαντώ. Το ένα της χέρι χαϊδεύει τ’ άλλο και συνεχίζει: «Ξέρετε, εκεί έξω γίνεται χαμός, τον Οκτώβρη θα έρθει το τέλος του χρόνου, αχάριστοι, αχάριστοι στη φύση είμαστε εμείς οι άνθρωποι». Την κοιτώ πιο προσεκτικά. Εχει βυθισμένο το βλέμμα της στον δρόμο, τα πόδια κάτω από την μπλε φούστα είναι διπλωμένα με τον τρόπο μιας βασίλισσας, φοράει ένα μεταξωτό πουκαμισάκι και μαύρα μεγάλα γυαλιά.

 

Τα λεωφορεία περνούν για τις συνοικίες της πόλης αλλά εκείνη δεν παίρνει κανένα. Αποσκευές δεν έχει και στο αεροδρόμιο δεν φαίνεται να πηγαίνει. Δεν μοιάζει ούτε ψευδοπροφήτισσα του δρόμου ούτε σαλεμένη. Στέκεται εκεί αγέρωχη δίπλα μου και ο λυτρωτικός βαρδάρης ανακατεύει τα λευκά μαλλιά της. Στον νου μου έρχεται η Κορδέλια κι ο Εντγκαρ του Βασιλιά Λιρ κι εκείνο το παράξενο δίστιχο: Το βάρος ας τραβήξουμε της θλιβερής μας εποχής, κι ας πούμε όχι ό,τι θα ‘πρεπε αλλά ό,τι αισθάνεται ο καθείς. Λες να ‘ναι τούτη η γυναίκα η Κορδέλια του Κορδελιού; Μέσα στην παράξενη φθινοπωρινή πολιτεία του Βορρά μια γυναίκα με θρόνο της το παγκάκι μιας στάσης προαναγγέλλει πως ο ακρωτηριασμός της φύσης θα φέρει το τέλος του κόσμου. Μόνο ο Σέξπιρ, μέσα στον απέραντο εναγκαλισμό της σκηνής του κόσμου του, θα μπορούσε να την περιγράψει να κάθεται εκεί και να στοχάζεται τα βάθη της ανθρώπινης αβύσσου, της ανθρώπινης ψυχής. Σκέφτομαι πως λίγο πιο πέρα, στη «σκηνή» της ετήσιας διεθνούς έκθεσης της πόλης πέρασαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και λόγια μάς είπαν πολλά: για μια μελλοντική ευμάρεια, για μια τωρινή δύσκολη παγκόσμια κατάσταση. Αν τους εμπιστευτούμε, είπαν, αν τους ψηφίσουμε, θαύματα θα γίνουν και η ζωή μας ανέμελη θα κυλά. Κι αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο «πραγματικός», η Κορδέλια δίπλα μου ή εκείνοι; Δεν μπορώ να πω, διαβασμένοι λογογράφοι περιείχαν κάποια σπέρματα σπουδαίων στοχαστών στις ομιλίες τους, μα όλα έμοιαζαν ψεύτικα και χιλιοειπωμένα.

 

Η γυναίκα δίπλα μου σιγομουρμουράει κάτι που μοιάζει με τραγούδι και μοιάζει μόνη, πολύ μονή μέσα στο πλήθος των μελλοντικών επιβατών. Ισως απλά είναι μια ηλικιωμένη που ανησυχεί για το πώς θα βγάλει κι αυτόν τον χειμώνα στους μεγάλους παγετούς και στις μεγάλες νύχτες. Το λεωφορείο για το αεροδρόμιο έφτασε. Την κοιτώ καθώς μέσα του κι εγώ απομακρύνομαι, κάθεται ακόμη εκεί περιμένοντας ποιος ξέρει τι ή ποιος ξέρει ποιον. Μπορεί απλώς και μόνο να ‘θελε λίγη παρέα στους δύσκολους αυτούς καιρούς.