Το τρίτο πόδι

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Είχε να πιάσει ραβδί στο χέρι εννιά χρόνια· από την εποχή του δυστυχήματος, Σεπτέμβρης και τότε (δεν τον πάει ο μήνας!). Το κράτησε μάλιστα, τότε, καιρό: έξι-εφτά μήνες, μέχρι να ξαναπιάσει το βάδισμα κανονικά και να το πετάξει. Τότε όμως ήταν ραβδί θεραπείας· ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα το πετούσε. Δεν είχε επομένως διάθεση, ούτε και υπήρχε λόγος, να φιλοσοφήσει τη σχέση ενός ανθρώπου με το «τρίτο πόδι» του, στο ενδεχόμενο αυτή η σχέση να γίνει μόνιμη.

Το τωρινό ραβδί, ευθυτενές και περιποιημένο, από μπαμπού της αυλής του στο Πήλιο, δεν είναι πια το αλλοτινό ραβδί ανάρρωσης, είναι ραβδί στήριξης και ηλικίας, μετά από κάποιο πρόβλημα που εμφανίστηκε στη σπονδυλική στήλη με επίπτωση στην κίνηση του ενός ποδιού· ευτυχώς, ακόμα, χωρίς πόνο και άλλες δυσάρεστες παρενέργειες. Συγχρόνως είναι και αφορμή για δεύτερες σκέψεις που έχουν να κάνουν με το ραβδί, του οδοιπόρου ή του ανήμπορου, και τη σχέση που, με τον καιρό και τη χρήση, αναπτύσσει με αυτό· μια σχέση περίπου συντροφική.

Πρώτα το κράτημα με το χέρι, ένα είδος συνέχειας του χεριού ή κάτι σαν γάντι. Αρα κάτι εντελώς προσωπικό. Μετά, η αναζήτηση σταθερού σημείου, όπου συγχρονίζονται μυαλό, χέρι και ραβδί, ώστε η στήριξη να είναι ασφαλής. Επειτα, ο ήχος που παράγει το ραβδί, αναλόγως αν πατάει σε χώμα, άσφαλτο ή πλακοστρωμένο πεζοδρόμιο· διαφορετικός κάθε φορά, που τον καταλαβαίνεις μόνον εσύ. Επιπλέον, η δυνατότητα που σου δίνει αυτό το άγγιγμα το ραβδιού επί εδάφους να παίξεις, να σκαρώσεις μουσική: π.χ. σέρνοντάς το σε… ραβδωμένες πλάκες πεζοδρομίου!

Παραβλέπω την περίπτωση αμυντικού όπλου, τόσο απέναντι σε ανθρώπους όσο και σκυλιά… εκπαιδευμένα από ανθρώπους… Υποτίθεται ότι ζούμε σε κόσμο, αν μη τι άλλο ειρηνικό και αμοιβαίας συμπάθειας. Δεν δαγκώνουμε ο ένας τον άλλο…