Να τον χαίρονται τον Ψαριανό τους

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

 

 

Αδυνατώ να καταλάβω τι έχει να προσφέρει στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος ο Γρηγόρης Ψαριανός

Υπήρξε μια εποχή, πολλά χρόνια πριν, που μπορούσα να καταλάβω γιατί ένα κόμμα μπορεί να ήθελε τον Γρηγόρη Ψαριανό για υποψήφιο.

 

Ήταν ένας πετυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, κάτι θυμόταν ακόμη από το πέρασμά του από την Αριστερά, και όσα έλεγε διατηρούσαν ακόμη ένα βαθμό συνοχής.

 

 

Και τότε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν έπρεπε να επιλέγονται άνθρωποι με βάση το κριτήριο ότι είναι «προβεβλημένοι».

 

Άλλωστε, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία το αμάρτημα αυτό είναι σχεδόν… προπατορικό.

 

Όμως, από ένα σημείο και μετά ο Ψαριανός έπαψε να πληροί έστω και αυτά τα κριτήρια.

 

 

Επέλεξε ο ίδιος να γίνει ένα ακροκεντρώο τρόλ με όλο και πιο δεξιές θέσεις και μάλιστα διανθισμένες με τον απαραίτητο σεξισμό.

 

Δικαίωμά του προφανώς να θέλει να γράφει χαζομάρες στα social, αλλά αυτό προφανώς και δεν τον κάνει σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα.

 

Για να μην αναφερθώ στην επιλογή – φαντάζομαι με… κοινωνικά κριτήρια – να έχει θέση συνεργάτη στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου.

 

Άλλωστε, το πώς διορίζουν τα κόμματα «συνεργάτες» είναι από μόνο του μια πικρή ιστορία.

 

Όμως, υπάρχουν και κάποιες φορές που ακόμη και οι πιο ελαστικές κόκκινες γραμμές παραβιάζονται.

 

Αναφέρομαι στα σεξιστικά και μισογυνικά σχόλιά του για τη Δανάη Μπάρκα, που έδειξαν – για να το πω πολύ απλά – ότι τίποτε δεν κατάλαβε από #Metoo.

 

Ξεκινάει λοιπόν και πρωτοποστάρει τη γνωστή πρόσφατη φωτογραφία της Δανάης Μπάρκα με μαγιό, με εμφανέστατη πρόθεση να σχολιάσει τα… κιλά, ξεχνώντας φυσικά εν έτει 2023 ότι κάτι τέτοιο μόνο ως σεξιστικό μπορεί να θεωρηθεί.

 

Γιατί είναι σαν να λέει ο Ψαριανός ότι μόνο γυναίκες που ταιριάζουν σε συγκεκριμένο πρότυπα «ομορφιάς» έχουν το δικαίωμα να δείξουν το σώμα τους ή να βάλουν μαγιό σε μια φωτογραφία.

 

Οι υπόλοιπες τι πρέπει να κάνουν; Να βάλουν μπούρκα για να μην ενοχλείται ο κάθε Ψαριανός;

 

Κάπου το καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να το γράψει και σπεύδει να αλλάξει το ποστ, όχι όμως τη φωτογραφία.

 

Τώρα το θέμα του δεν είναι τα κιλά αλλά η… έλλειψη περιεχομένου (και εδώ χρειάστηκε δύο προσπάθειες για να φτιάξει τη διατύπωση).

 

Βεβαίως και πάλι δεν κατάλαβε ότι αυτό που έγραψε παραμένει βαθιά σεξιστικό.

 

Αφενός γιατί κράτησε την ίδια φωτογραφία.

 

Αφετέρου γιατί ουσιαστικά είπε ότι μια γυναίκα που φωτογραφίζεται με το μαγιό της και κάνει πρωινή εκπομπή δεν έχει περιεχόμενο.

 

Δηλαδή, τι θα σήμαινε «περιεχόμενο», αυτό ο Ψαριανός – που δεν έχει ταυτιστεί στο μυαλό κανενός με την εικόνα του μελετητή φιλοσοφίας – δεν το απαντά.

 

Και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνει ότι να μιλάει εμμέσως ότι οι γυναίκες που παρουσιάζουν πρωινές εκπομπές είναι «γλάστρες» πάλι βαθιά στερεοτυπικό και βαθιά σεξιστικό είναι.

 

Για να μην αναφερθώ ότι κάνει ότι αγνοεί πόσο κόπο, προετοιμασία, μελέτη απαιτεί το να μπορείς να βγάλεις πρωινή εκπομπή τέτοιου είδους, με ένα δύσκολο κοινό.

 

Εκτός και εάν ο Ψαριανός θεωρεί ότι το – κυρίως γυναικείο – κοινό τέτοιών εκπομπών επίσης είναι χωρίς περιεχόμενο, οπότε πάλι ξαναγυρνάμε στην ίδια σεξιστική και τελικά μισογυνική αντιμετώπιση.

 

Και βέβαια ούτως ή άλλως ο Ψαριανός τη φωλιά του την έχει λερωμένη σε σχέση με τον σεξισμό εδώ και χρόνια.

 

Από τότε που έγραφε σεξιστικά σχόλια για την Έφη Αχτσιόγλου και από τότε που ανέβασε παραποιημένη φωτογραφία της Ραλλίας Χρηστίδου.

 

Μετά από όλα αυτά αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι ξανά υποψήφιος με το κυβερνών κόμμα.

 

Και δεν το λέω με βάση την όποια δική μου τοποθέτηση.

 

Το λέω με βάση τις ανάγκες που μπορεί όντως να έχει το κυβερνών κόμμα – όπως και κάθε κόμμα – στην προεκλογική του εκστρατεία.

 

Εδώ ο Ψαριανός δεν τα πήγε καλά ούτε το 2019, που ερχόταν και με την… αίγλη της θητείας του στο Ποτάμι.

 

Θα μου πείτε ότι δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε το τελευταίος γυρολόγος της πολιτικής και ότι πάντα στα ψηφοδέλτια υπάρχει χώρος και γι’ αυτούς που ούτε τα κόμματα που τους φιλοξενούν δεν θέλουν – στην πραγματικότητα – να βγουν.

 

Σωστό, αλλά πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει ότι τα κόμματα θα προσπαθήσουν να δώσουν περισσότερο χώρο σε αυτές και αυτούς που έχουν κάτι να πουν.

Γεύμα με συριζαίους στο Μικρό Στάλινγκραντ.- Πώς αποφασίζει τελικά κάποιος τι θα ψηφίσει;

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Σαββάτου στην τοποθεσία «Μικρό Στάλινγκραντ», όπως θα έγραφε το κινητό αν υπήρχαν διαδίκτυο και εφαρμογές τα χρόνια που το ονόμασαν έτσι. Στον δήμο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, παρότι ηττημένος στο σύνολο της χώρας, διατήρησε ηχηρή πρωτιά. Καισαριανή, μερικές εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

 

Οι φίλες και οι φίλοι γύρω μου, πέντε στον αριθμό, δεν έχουν εκλογικά διλήμματα, δεν ταλαντεύονται, δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις για την 21η Μαΐου. Έχουν μόνο απόλυτες βεβαιότητες. Όλοι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και από τις κουβέντες καταλαβαίνω εύκολα ότι δεν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να αλλάξουν πολιτική συμπεριφορά.

 

Στη διάρκεια αυτής της συνύπαρξης που βοήθησαν η φιλία και η ρακή ώστε να έχει διάρκεια, προσπαθώ να καταλάβω γιατί άνθρωποι χωρίς καμία απολύτως ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα, ούτε και όφελος στην περίπτωση που το κόμμα τους κερδίσει την εξουσία, είναι τόσο σίγουροι για την επιλογή τους. Μόνο εγώ είμαι συνεχώς μετέωρος πολιτικά; Έτσι φαίνεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

Σημασία έχει πως οι πέντε δεν είναι φανατικοί, δεν είναι οπαδοί, έχουν κριτική σκέψη, δεν ακολουθούν μια κομματική επιλογή χωρίς όρους, δεν είναι κάποιοι/-ες που συμπεριφέρονται ως μέλη αγέλης.

 

Από τις πολλές κουβέντες οι περισσότερες, αν όχι όλες, απαντούσαν στο «γιατί θα καταψηφίσουν τον Μητσοτάκη», με την έννοια ότι το γεγονός ότι θα επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνδέεται με αυτό που ονομάζεται «θετική ψήφος».

Συχνά όσοι δημοσιολογούν και προσπαθούν να μεταφέρουν αυτό που η κοινότοπη έκφραση αναφέρει ως «παλμό της κοινωνίας» αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν δεκάδες ή εκατοντάδες λέξεις για να τον περιγράψουν, αλλά ακόμα κι έτσι δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί αυτό που επιδιώκουν.

 

Στην περίπτωση της παρέας στο «Μικρό Στάλινγκραντ» δεν χρειάζεται παρά μεταφορά σκέψεων και λέξεων από μια συζήτηση που δεν γνώριζαν καν ότι θα μεταφερόταν, έστω και ανώνυμα, στους αναγνώστες μιας εφημερίδας. Το μόνο που χρειάστηκε από την πλευρά μου για να αντληθούν αυτά που ήθελα να ακούσω ήταν να γίνω ένας καλός ακροατής και ενδεχομένως ένας μικρός προβοκάτορας που, δήθεν αφελώς, ρωτάει με παιδική περιέργεια γιατί θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

«Γιατί η σημερινή κυβέρνηση είναι η χειρότερη που πέρασε από τη χώρα», λέει ο Α. με μια βεβαιότητα που μάλλον τη ζηλεύω, γιατί δεν έχω πολλές βεβαιότητες. Οι υπόλοιποι/-ες κουνάνε το κεφάλι επιδοκιμαστικά. «Ξεπέρασε και τον πατέρα του ο Μητσοτάκης», λέει η Μ., η οποία, λόγω ηλικίας, αμφιβάλλω αν θυμόταν τη διακυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη «Ήμουν μαθήτρια, συμμετείχα στις καταλήψεις τότε και θυμάμαι πολύ καλά».

 

Ο Α. προφανώς σκέφτεται πως ο ισχυρισμός περί «χειρότερης κυβέρνησης» θέλει επιχειρήματα και επανέρχεται: «Σκάνδαλα, υποκλοπές, φτώχεια, ακρίβεια, το τρένο στα Τέμπη. Θα ξεχάσουμε τα παιδιά στο τρένο στα Τέμπη; Και μόνο αυτό να ήταν, θέλει μαύρισμα». Ο προβοκάτορας πρέπει να τσιγκλήσει. «Δεν υιοθετώ τη χυδαιότητα της συλλογιστικής των συμψηφισμών, αλλά δεν θα μπορούσε το ίδιο δυστύχημα να συμβεί όταν στη βάρδια ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;». Η συζήτηση ανάβει.

 

«Το έργο της τηλεδιοίκησης σταμάτησε επί της σημερινής κυβέρνησης, το γνωρίζουμε καλά αυτό», λέει η Μ.2 (δεύτερη με όνομα που αρχίζει από Μ). Η Δ. έχει πολλά να πει για την τραγωδία: «Εμένα περισσότερο με πείραξε η προσπάθεια να αποδώσουν το δυστύχημα σε ανθρώπινο λάθος και μόνο, η προσχηματική παραίτηση του υπουργού Καραμανλή και η επιμονή να είναι πάλι υποψήφιος, ότι προσπαθούν να μετατοπίσουν ευθύνες, οι μικροκομματικοί χειρισμοί τους, η διαστρέβλωση που γίνεται από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν».

 

Η Φ., η μεγαλύτερη και αναμφισβήτητα πιο συμπαθής της παρέας, δεν μιλάει, απλώς συμφωνεί, κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι. «Εγώ, έτσι κι αλλιώς, πάντα αριστερά ψήφιζα», λέει. Ήθελα να ρωτήσω αν η αριστερά που ψήφιζε παλιά έχει μεγάλη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν το έκανα.

 

Η Μ. επανέρχεται με άλλο θέμα: «Στις 15 του μήνα έχει τελειώσει ο μισθός, η ακρίβεια είναι μεγάλη και συνεχής», λέει οργισμένη. «Και με τα pass του Άδωνη δεν καλύπτεται ούτε ένα μικρό ποσοστό», λέει η Μ2. «Άλλωστε, η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με επιδόματα, θέλει συνολικές, σε βάθος πολιτικές», παρεμβαίνει ο Α.

 

Εκείνο το μεσημέρι ειπώθηκαν πολλά ακόμα, για τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τα προσωπικά παιχνίδια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που οι συνδαιτυμόνες γνώριζαν καλά. Αυτό που συγκράτησα όμως είναι πως από τις πολλές κουβέντες οι περισσότερες, αν όχι όλες, απαντούσαν στο «γιατί θα καταψηφίσουν τον Μητσοτάκη», με την έννοια ότι το ότι θα επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνδέεται με αυτό που ονομάζεται «θετική ψήφος». Μπορεί να κατάλαβα και λάθος, ωστόσο δεν τους το είπα. Σκέφτηκα ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις καταψηφίζονται για όσα έχουν κάνει. Όχι επειδή το αντίπαλο δέος έχει μια θεαματικά πιο ελκυστική πρόταση εξουσίας.

ΕΣΗΕΑ: Ανεξιχνίαστη δύο χρόνια η δολοφονία Καραϊβάζ - Ζήτημα τιμής για τη χώρα να διαλευκανθεί

 

Απονομή δικαιοσύνης ζητάει η ΕΣΗΕΑ για την υπόθεση δολοφονίας του Γιώργου Καραϊβάζ, η οποία δύο χρόνια μετά και δεν έχει ακόμα εξιχνιαστεί.

 

Να ενταθούν οι προσπάθειες των αρχών για εξιχνίαση της δολοφονίας του Γιώργου Καραϊβάζ, ζητά η ΕΣΗΕΑ λίγες μέρες πριν την συμπλήρωση δύο ετών από την εγκληματική ενέργεια που κόστισε τη ζωή στον γνωστό δημοσιογράφο.

 

Πιο αναλυτικά, σε ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ αναφέρει:

 

"Την Κυριακή, 9 Απριλίου 2023, συμπληρώνονται 2 χρόνια από τη στυγνή δολοφονία του συναδέλφου Γιώργου Καραϊβάζ χωρίς, δυστυχώς, να διαφαίνεται καμία πρόοδος στην εξιχνίαση του εγκλήματος η οποία είναι επιβεβλημένη, όχι μόνο για να απονεμηθεί δικαιοσύνη ως προς το ποινικό σκέλος της υπόθεσης, αλλά και για να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας στους Έλληνες δημοσιογράφους και την ελληνική κοινωνία.

 

Η ΕΣΗΕΑ έχει αφιερώσει το 2023 στη μνήμη του δολοφονημένου Γιώργου Καραϊβάζ, με σειρά δράσεων για την προβολή του θέματος, ανάμεσα στις οποίες η ανάρτηση μπάνερ στην κεντρική όψη του κτηρίου της ΕΣΗΕΑ με τη φωτογραφία του συναδέλφου και το μήνυμα «20 ΣΦΑΙΡΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ έχει απευθύνει επιστολές στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Τάκη Θεοδωρικάκο και τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, με τις οποίες απαιτούμε να ενταθούν οι προσπάθειες για την εξιχνίαση της υπόθεσης. Θεωρούμε ότι είναι ζήτημα τιμής για τη χώρα μας και ένδειξη πως η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει και οι θεσμοί λειτουργούν.

 

Η διαλεύκανση της δολοφονίας του Γιώργου Καραϊβάζ αποτελεί ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας για την ΕΣΗΕΑ που στέκεται με κάθε τρόπο στο πλευρό της οικογένειάς του η οποία εξακολουθεί να αγωνίζεται για δικαίωση χωρίς να έχει επαρκή ενημέρωση για την εξέλιξη της έρευνας.

 

Πρόκειται για μια υπόθεση που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον το οποίο δεν έχει ατονήσει. Οι διεθνείς Οργανώσεις Δημοσιογράφων καθώς και η Διεθνής Ομοσπονδία και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία εξακολουθούν να απευθύνουν ερωτήματα για την εξέλιξη της υπόθεσης. Εμφανίζεται  σε όλες τις εκθέσεις για την ελευθερία του Τύπου και το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, ως δείκτης απειλής κατά της ασφάλειας των δημοσιογράφων.

 

Η ΕΣΗΕΑ και οι δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο, δεν ξεχνούν ούτε θα επιτρέψουν να ξεχαστεί η δολοφονία του συναδέλφου μας. Αντίθετα, ο χρόνος που περνά ενδυναμώνει την αποφασιστικότητά μας στη διεκδίκηση του πάνδημου αιτήματος για απονομή δικαιοσύνης".  

πηγή

 

Οταν στα σχολεία πέφτουν σοβάδες ο πρωθυπουργός δείχνει τους διαδραστικούς πίνακες!

 

Χθες, μόλις, χθες και όχι έναν χρόνο νωρίτερα, σε Ειδικό Σχολείο στον Αγ. Δημήτριο έπεφταν ψευδοροφές, σε Λύκειο στο Μαρούσι έπεφταν σοβάδες – ευτυχώς δε άδειο θρανίο – και στο Βόλο η εισαγγελέας διέτασσε να ξεκινήσει έρευνα για την πτώση σοβάδων σε Δημοτικό Σχολείο της πόλης.

 

Θα περίμενε, λοιπόν, ένας πρωθυπουργός, ακόμα και ένας πρωθυπουργός  σε προεκλογική περίοδο, να επισκεφθεί αυτά τα σχολεία.

 

Αλλά, όχι ο Κ. Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός, οι κυβέρνησή του και η υπουργός του, της Παιδείας και των Θρησκευμάτων, όχι μόνο δεν ψέλλισαν  τίποτα για αυτά τα σχολεία, όπως και σε σωρεία ακόμα ανάλογων περιστατικών, αλλά επισκέφθηκαν σήμερα το πρωί Δημοτικό Σχολείο στους Αγίους Αναργύρους και επεδείκνυαν το διαδραστικό πίνακα!

 

Βέβαια, εδώ δεν πήγαν στις Σέρρες όταν μέσα σε σχολείο σκοτώθηκε μαθητής! Οι σοβάδες… παραμένουν πταίσματα… Το γεγονός ότι την ίδια ώρα είναι καθημερινός κομπός στο λαιμό και αγωνία για τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτά τα σχολεία, δεν αφορούν τον πολυχρονεμένο.

 

Με αυτά τα ταπεινά δεν ασχολείται ….

 

Βέβαια, να του “αναγνωρίσουμε” ότι παρέβλεψε τη γαλαζοαίματη προέλευσή του και καταδέχθηκε να πάει σε ένα από εκείνα τα σχολεία που βγάζουν ψυκτικούς, καθώς οι Αγ. Ανάργυροι είναι γειτονιά με το Περιστέρι. Αλλά από την άλλη πλευρά ακόμα και μελλοντικοί “ψυκτικοί” αξίζουν έναν διαδραστικό πίνακα… αν στο μεταξύ δεν τους έρθει το ταβάνι στο κεφάλι.

 

Χαμογελαστός, λοιπόν, και άνετος πόζαρε στις κάμερες μετά της κυρίας Κεραμέως, χαμογελαστής επίσης, με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο – μορφασμό, αποκρουστικής υφής, αφού κουβαλάει όλη την  προηγούμενη και κυρίως μελλούμενη καταστροφή και τη μισάνθρωπη αδιαφορία για κάθε πλάσμα ετούτης της χώρας που δεν είναι “αριστοκρατικής” καταγωγής και τσέπης. 

 

Σε αυτή την άθλια πόζα ανακοίνωσαν ότι θα εγκατασταθούν περισσότεροι από 36.000 διαδραστικοί πίνακες σε όλα τα τμήματα Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, Γυμνασίων και Λυκείων, με 150 εκ. από το Ταμείο Ανάκαμψης. Αναρωτιέστε, βεβαίως, αν ανακοίνωσε ότι θα ανακαινιστούν τα σχολεία – σαπάκια; Οχι, δεν το έκανε!

 

Είναι η πρώτη φορά; Και πάλι όχι… Θυμίζουμε ότι η απάντηση του πρωθυπουργού σε σχολείο στο Αγραφα στον δάσκαλο που ειπε  “δεν έχουμε θέρμανση” ήταν “έχετε όμως διαδραστικούς πίνακες”!

 

Κύριοι της κυβέρνησης, την ώρα που δίνατε παράσταση στο σχολείο των Αγίων Αναργύρων, Φωτιά ξέσπασε σε εσωτερικό χώρο, κάτω από το κλιμακοστάσιο, στο 3ο ΓΕΛ Κοζάνης.

 

Αν σας πάρει ο δρόμος, που δεν το νομίζουμε…, περάστε κι από ‘κει… Ισως και από τη διαμαρτυρία γονιών και δασκάλων για τα σάπια σχολεία στο Βύρωνα. ‘Η στη διαμαρτυρία των εκπαιδευτικών στον Βόλο.  Θα ακούσετε ενδιαφέροντα πράγματα. Οπως για παράδειγμα ότι εκεί, στο Βόλο, “υπάρχουν περίπου 20 σχολικά συγκροτήματα που έχουν χτιστεί πριν από τον αντισεισμικό κανονισμό του 1959 και άλλα τόσα πριν από το αντισεισμικό κανονισμό του 1984. Για τον Δήμο Βόλου προβλέπεται ένα ποσό, μόνο, 19.679 ευρώ, για 25 σχολεία, για πρωτοβάθμιο αντισεισμικό έλεγχο, δηλαδή διά γυμνού οφθαλμού, για το 2023!”

 

Από εκείνα που δεν θέλετε ούτε να ακούτε, ούτε να ξέρετε, ούτε να λύνετε!

 

Οι χορηγοί και οι επενδυτές να είναι καλά!  

 

 

Δήμητρα Μυρίλλα

 

 

 

Eurostat: Το 26% των νέων στην Ελλάδα αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας

 

Σε σημαντικές υλικές και κοινωνικές στερήσεις βρίσκεται αντιμέτωπο το 6% των νέων ηλικίας 15-29 ετών στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία του 2021 που δημοσιεύει η Eurostat.

 

Μεταξύ των χωρών της ΕΕ, το υψηλότερο ποσοστό των νέων που υπέστησαν σημαντικές υλικές και κοινωνικές στερήσεις το 2021 καταγράφηκε στη Ρουμανία (23,1%) και ακολουθούν η Βουλγαρία (18,7%) και η Ελλάδα (14,2%). Αντιθέτως, το ποσοστό αυτό ήταν μικρότερο του 3% σε 11 από τα 26 κράτη-μέλη της ΕΕ με διαθέσιμα στοιχεία και συγκεκριμένα στο Λουξεμβούργο, την Πολωνία, τη Σουηδία, την Κύπρο, την Τσεχία, την Ολλανδία, την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Φινλανδία, την Αυστρία και την Εσθονία.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2021 το ποσοστό των νέων ηλικίας 15-29 ετών που κινδυνεύουν από φτώχεια έφτανε το 20,1%, έναντι 16,8% στον συνολικό πληθυσμό.

 

Μεταξύ 19 χωρών της ΕΕ, η μεγαλύτερη απόκλιση παρατηρείται στη Δανία (12,3% του συνολικού πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας έναντι 25,6% των νέων) και στη Σουηδία (15,7% έναντι 24,6%).

 

Ο κίνδυνος φτώχειας

 

Στην Ελλάδα κοντά στον κίνδυνο της φτώχειας βρίσκεται το 26% των νέων, έναντι 19% του συνολικού πληθυσμού.

 

Σε οκτώ χώρες της ΕΕ, οι νέοι κινδυνεύουν λιγότερο από τη φτώχεια από ό,τι ο πληθυσμός συνολικά. Οι πιο αισθητές διαφορές παρατηρήθηκαν στη Λετονία (23,4% του συνολικού πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με το 17% των νέων), στη Μάλτα (16,9% έναντι 11,3%), στην Εσθονία (20,6% σε σύγκριση με 15,7%) και στην Κροατία ( 19,2% έναντι 14,7%).

 

Σημειώνεται ότι το ποσοστό κινδύνου φτώχειας είναι, σύμφωνα με τη Eurostat, το μερίδιο των ατόμων με ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα κάτω από το όριο κινδύνου φτώχειας, το οποίο ορίζεται στο 60% του μέσου εθνικού διαθέσιμου εισοδήματος. Αυτός ο δείκτης δεν μετρά τον πλούτο ή τη φτώχεια, αλλά το χαμηλό εισόδημα σε σύγκριση με άλλους κατοίκους μιας χώρας, το οποίο δεν συνεπάγεται απαραίτητα χαμηλό βιοτικό επίπεδο.

 

Το ποσοστό σημαντικής υλικής και κοινωνικής στέρησης (SMSD) είναι ένας δείκτης που δείχνει την επιβεβλημένη έλλειψη απαραίτητων και επιθυμητών αντικειμένων για μια επαρκή διαβίωση. Ο δείκτης κάνει διάκριση μεταξύ ατόμων που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά ένα συγκεκριμένο αγαθό, υπηρεσία ή κοινωνικές δραστηριότητες. Ορίζεται ως το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει αναγκαστική έλλειψη τουλάχιστον 7 από τα 13 είδη στέρησης τόσο σε επίπεδο νοικοκυριού, όσο και σε ατομικό επίπεδο.

 

πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

 

Από γκάφα σε γκάφα: Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι έχει αποκτήσει μιθριδατισμό;

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τη μία γκάφα μετά την άλλη και δημιουργούν θέματα εκ του μη όντος, δίνοντας "πάσες" στην κυβερνητική προπαγάνδα.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν η προεκλογική μάχη είναι τόσο αμφίρροπη και αδυσώπητη, οι γκάφες απαγορεύονται. Ειδικά όταν ξέρεις ότι ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του αντιπάλου καιροφυλακτεί και μπορεί να εκμεταλλευθεί και το παραμικρό.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είτε το αγνοούν είτε δεν του δίνουν τη σημασία που πρέπει. Και γι’ αυτό κάνουν τη μία γκάφα μετά την άλλη και δημιουργούν θέματα εκ του μη όντος, δίνοντας «πάσες» στην κυβερνητική προπαγάνδα. Λες και δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα, στις οποίες καθετί άστοχο μπορεί να στοιχίσει.

 

 

Μόνο τον τελευταίο μήνα έχουν καταγραφεί τρεις τέτοιες αστοχίες και γκάφες:

 

Εν αρχή ήν η υπόθεση Πολάκη. Μετά τα νέα «ανδραγαθήματα», στα οποία διακρίθηκε ο «αψύς Κρητικός», ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι τίθεται εκτός ψηφοδελτίων και παραπέμπεται για διαγραφή από το κόμμα. Όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήταν αρκετή μια επιστολή συγγνώμης του αμαρτήσαντος, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του και να επανέλθει νικητής και τροπαιούχος. Ομόφωνα αποφασίστηκε να διαγραφούν τα πάντα. Καμιά ποινή. Οπότε ανακύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα. Ποια από τις δύο αποφάσεις ήταν η σωστή; Η επιβολή ποινής στον Πολάκη ή η τόσο εύκολη, μετά από λίγες μέρες, αθώωσή του; Και αν δεν άντεχαν τη σύγκρουση μαζί του και τον αποκλεισμό του από τα ψηφοδέλτια, γιατί δημιούργησαν το θέμα;

. Μετά ήρθε η υπόθεση του φράκτη στον Έβρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα είναι, από θέση αρχής, εναντίον των φρακτών. Όμως, σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ιδεολογικό θέμα και αυτό δεν προσφέρεται για προεκλογική αντιπαράθεση. Και αυτό φάνηκε από την αμηχανία που έδειχναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν καλούνταν να αντικρούσουν την κυβερνητική προπαγάνδα. Διότι εν προκειμένω το θέμα δεν ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχει ταχθεί εναντίον της χρηματοδότησης τέτοιων φρακτών. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα «τι θα κάνετε εσείς με τον φράκτη, αν ξαναγίνετε κυβέρνηση;». Άφησαν επί μέρες να σέρνεται το θέμα μέχρι να αναγκαστεί ο Τσίπρας να πει «να χρηματοδοτήσουμε όλοι μαζί τον φράκτη», για να πάει τη συζήτηση εκεί που έπρεπε να είναι, δηλαδή «να μπει φράκτης στη ακρίβεια, στην αδικία» και τα παρόμοια. Κι εδώ ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα: Τι νόημα είχε η δημιουργία και η συντήρηση αυτού του θέματος από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η ηγεσία του δεν έχει αποφασίσει να ταχθεί εναντίον του φράκτη; Σε προεκλογική περίοδο βρίσκονται, όχι σε ιδεολογικό φόρουμ.

Τελευταίο ήρθε το θέμα Μιθριδάτη. Το άγχος του ΣΥΡΙΖΑ να βρει προβεβλημένα πρόσωπα για τα ψηφοδέλτιά του τον έχει οδηγήσει και το παρελθόν σε ατυχείς επιλογές, που δεν του πρόσφεραν τίποτα. Και είναι απορίας άξιον γιατί επιμένει στην ίδια τακτική. Ανεξάρτητα από το αν οι στίχοι του περί ου ο λόγος είναι σεξιστικοί, όπως του καταλογίζει η κυβερνητική προπαγάνδα, είναι φανερό ότι η τέχνη του δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Αλλά φαίνεται ότι αυτό που μέτρησε εν προκειμένω είναι το άγχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει ψηφοφόρους νεότερων ηλικιών, που κάποτε(ή και σήμερα;) γοητεύονται από αυτό το είδος τέχνης. Χωρίς να εξετάσει κανείς τι έχει να προσφέρει ως βουλευτής ο εν λόγω καλλιτέχνης. Αρκούν, προφανώς, τα πολλά κλικ που κάνει στο YouTube.

Δεν είναι καλό για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία να κάνει γκάφες και να δίνει «πατήματα» στους αντιπάλους του ειδικά μέσα στην προεκλογική περίοδο. Εκτός αν νομίζουν ότι δεν τους βλάπτουν, διότι έχουν αποκτήσει… μιθριδατισμό στα λάθη.

 

Ποιος ξέρει; Μπορεί και να ασπάζονται αυτό που έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Δεν μου αρέσει να μου δίνουν συμβουλές. Μπορώ να κάνω και μόνος μου λάθη»…  

Η βία σαν τμήμα της σχολικής ύλης

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Πάνε χρόνια που η πολιτεία και η κοινωνία έχασαν το ιδιαιτέρως βολικό δικαίωμα να αυτοκηρύσσονται αθώες, επιφυλάσσοντας τον χαρακτηρισμό «μεμονωμένο συμβάν» σε κάθε επεισόδιο εφηβικής βίας, ενδοσχολικής ή εξωσχολικής, που κερδίζει για λίγο την προσοχή τής στερεοτυπικά πλην επιδερμικά «συγκλονισμένης» κοινής γνώμης. Παραείναι λιγοστό το νερό στο λεκανάκι του ποντιοπιλατισμού για να προλάβουν να νίψουν τας χείρας τους τόσοι και τόσοι μνηστήρες της ανευθυνότητας.

 

Οσοι γονείς «δεν προλαβαίνουν» να ασχοληθούν με τα βλαστάρια τους, παρατώντας τα αιχμάλωτα της ποικίλης οθόνης (έως τα δώδεκά του χρόνια, στις «ανεπτυγμένες» χώρες των πολυκατοικίδιων ατόμων, ένα παιδί έχει δει περίπου 36.000 φόνους), ή απλώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως υπάρχει πρόβλημα, διότι, ως γνωστόν, «το δικό μου το παιδί ρε;…». Οσοι εκπαιδευτικοί εμφανίζονται απρόθυμοι να κατανοήσουν την ύψιστη σημασία του επαγγέλματός τους, του μόνου πιθανότατα που δικαιούται να αυτοχαρακτηρίζεται λειτούργημα. Οσοι ιδιοκτήτες σχολείων ψάχνουν πρώτα ποιο μέσον τους από τα πολλά θα χρησιμοποιήσουν προς αποσιώπηση ή συγκάλυψη ενός περιστατικού μπούλινγκ και κατόπιν αναζητούν τις πιθανές ευθύνες τους, βαρύθυμα. Οσοι μιντιακοί πομποί, χάρτινοι και γυάλινοι, συνεχίζουν ατάραχοι να ταΐζουν το κοινό τους με ευτελέστατη ύλη, εμποτίζοντάς το με χυδαίες «αξίες». Οι εκάστοτε υπουργικώς πειραματιζόμενοι με τα εκπαιδευτικά συστήματα και τα σχολικά προγράμματα, που σχεδόν όλα τους εκβάλλουν στο πέλαγος του σκληρού ανταγωνισμού και της ωφελιμοθηρικής εκμάθησης των εξεταστικών SOS.

 

Η εφηβική βία δεν είναι πρωτοφανής. Πρωτοφανής είναι η έκτασή της (πέρυσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., οι ενδοσχολικές επιθέσεις αυξήθηκαν κατά 59%, ενώ, γενικότερα, το 15% των Ελλήνων μαθητών στην Ελλάδα έχει πέσει θύμα βίας και εκφοβισμού από συμμαθητές του). Πρωτοφανείς επίσης είναι τόσο η συστηματικότητα και η οργάνωσή της (οι προμελετημένες τραμπούκικες επιθέσεις συμμοριών υπερτερούν κατά πολύ των παραδοσιακών στιγμιαίων τσαμπουκάδων) όσο και η αγριότητά της, που αφήνει βαθύτατα ίχνη στα παιδιά. Για ψυχοπνευματικό βιασμό πρόκειται, γι’ αυτό και τα θύματα δυσκολεύονται να εκμυστηρευτούν το δράμα τους. Φοβούνται ότι θα ταλαιπωρηθούν ακόμη περισσότερο, ακριβώς όπως συμβαίνει με τα θύματα του «τυπικού» βιασμού.

 

Μέχρι στιγμής, η εφηβική βία δεν έχει απασχολήσει τον προεκλογικό αγώνα. Καλύτερα έτσι.  

Η μεγαλύτερη υπόθεση παιδοβιασμού της χώρας

 

Στην πλέον πολύκροτη υπόθεση παιδοβιασμών και trafficking θα περίμενε κανείς ευαισθησία, προσεκτικές κινήσεις, διακριτικότητα, τήρηση όλων των διεθνών πρακτικών προστασίας του θύματος. Αντιθέτως, εδώ και μήνες παρακολουθούμε σαφάρι εναντίον του...

 

Αν –λέμε «αν»– δεν υπάρχει τεχνογνωσία για τη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων, ίσως ήρθε η ώρα οι αρμόδιες αρχές να ζητήσουν βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς με εμπειρία στα κυκλώματα αρπακτικών και στην προστασία ανήλικων μαρτύρων. Φωτ.: Eurokinissi

γράφει η Χριστίνα Γαλανοπούλου

 

ΑΠΟ ΤΙΣ 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022, οπότε και ήρθε στο φως της δημοσιότητας το μαρτύριο του 12χρονου θύματος παιδοβιασμών και trafficking, μέχρι και χθες (οπότε το κορίτσι δέχθηκε επίθεση μέσα στο σπίτι του), δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην έχει γίνει κάποιος λάθος χειρισμός στην πιο σημαντική υπόθεση μαστροπείας ανηλίκων στη χώρα.

 

Σε ένα πρωτοφανές ράλι εγκληματικής ανευθυνότητας που αδιαφορεί για όλα τα διεθνή πρωτόκολλα προστασίας θυμάτων εκτεταμένων κυκλωμάτων trafficking, με την ευρεία συμμετοχή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από τότε μέχρι χθες, μπορεί κανείς να απαριθμήσει τα εξής:

 

• Απολύτως λανθασμένη διαχείριση των πληροφοριών και των στοιχείων της υπόθεσης. Τις πρώτες μέρες των απανωτών αποκαλύψεων για τη δράση της κεφαλής του κυκλώματος, τα media κατασκήνωναν έξω από το σπίτι, τη γειτονιά της ανήλικης και την ευρύτερη περιοχή στην οποία κινούνταν, στοχοποιώντας πρωτίστως το θύμα και στη συνέχεια τα υπόλοιπα ανήλικα μέλη της οικογένειας της.

 

Τα «ρεπορτάζ» εκείνων των πρώτων ημερών εμπλουτίζονταν με φωτογραφίες της μητέρας της, το όνομα της ίδιας και του παιδιού και με διαλόγους που αποκάλυπταν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα της ανήλικης.

 

Η ανακοίνωση των δικηγόρων της 12χρονης για τις ευθύνες της Πολιτείας απέναντι σε ένα από τα θύματα της πιο σοβαρής υπόθεσης κυκλώματος παιδοβιαστών προφανώς και δεν είναι μία ανακοίνωση μόνο και μόνο για να τονιστεί το μηδενικό περιθώριο περαιτέρω λαθών. Αφορά την ασφάλεια και τη ζωή της ανήλικης και τη λήψη μέτρων που θα αποτρέψουν την κατάρρευση της υπόθεσης στα δικαστήρια.

• Κόντρα σε όσα προβλέπει η διεθνής πρακτική και όσα συμβουλεύουν οι παιδοψυχολόγοι αναφορικά με τη διαχείριση ανήλικων θυμάτων βιασμών και trafficking, η 12χρονη είχε προχωρήσει σε αλλεπάλληλες καταθέσεις στη ΓΑΔΑ, χωρίς ποτέ να γίνονται γνωστές οι συνθήκες υπό τις οποίες δίνονταν αυτές οι καταθέσεις και αν υπήρχε κάποιος να στηρίξει το παιδί σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές του επανατραυματισμού του.

 

• Όσο το θέμα βρισκόταν στον αφρό της επικαιρότητας, αποκαλύφθηκε η διεύθυνση κατοικίας και τα στοιχεία του κοριτσιού.

 

 

• Από τη στιγμή που η ανήλικη επέστρεψε στο σπίτι της και μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα παραμονής της σε δομή, ποτέ δεν έγινε γνωστό αν συνέχιζε να παρακολουθείται από παιδοψυχολόγο κι αν με κάποιο τρόπο είχε τεθεί υπό αστυνομική φύλαξη, μετά και τις αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις ατόμων που περιλαμβάνονταν στην ντροπιαστική «waiting list» των 213 που πλήρωναν ή εμφανίζονταν πρόθυμοι να πληρώσουν για να βιάσουν ένα παιδί. 

 

• Σα να μην ήταν όλα τα παραπάνω αρκετά για τη στοχοποίηση, την ηθική και ψυχολογική εξόντωση ενός ανήλικου κοριτσιού, πριν από λίγες ημέρες αποκαλύφθηκε ότι το παιδί σταμάτησαν για έλεγχο αστυνομικοί και βρέθηκε να σημαδεύεται με όπλο ενώ συνοδευόταν από άλλους αστυνομικούς..!

 

• Η χθεσινή επίθεση κουκουλοφόρου με μαχαίρι μέσα στο σπίτι της ανήλικης και ο τραυματισμός της σίγουρα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ξέχωρα από άλλες τρεις επιθέσεις που έχουν σημειωθεί εναντίον της ίδιας και μελών της οικογένειάς της (επίθεση με πέτρα στο σπίτι της τη μέρα του δυστυχήματος στα Τέμπη, απόπειρα εκφοβισμού του αδελφού της, λήψη φωτογραφιών της από άγνωστο μέσα σε αμάξι του οποίου τις πινακίδες αναγνώρισε και ενώ η ίδια έπαιζε με τον μικρότερο αδελφό της)...

 

Η ανακοίνωση των δικηγόρων της 12χρονης για τις ευθύνες της Πολιτείας απέναντι σε ένα από τα θύματα της πιο σοβαρής υπόθεσης κυκλώματος παιδοβιαστών προφανώς και δεν είναι μία ανακοίνωση μόνο και μόνο για να τονιστεί το μηδενικό περιθώριο περαιτέρω λαθών. Αφορά την ασφάλεια και τη ζωή της ανήλικης και τη λήψη μέτρων που θα αποτρέψουν την κατάρρευση της υπόθεσης στα δικαστήρια.

 

Και φυσικά, αν –λέμε «αν»– δεν υπάρχει τεχνογνωσία για τη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων, ίσως ήρθε η ώρα οι αρμόδιες αρχές να ζητήσουν βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς με εμπειρία στα κυκλώματα αρπακτικών και στην προστασία ανήλικων μαρτύρων. Κάτι τέτοιο δεν θα είναι ντροπή, οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα είναι ταπείνωση κάθε εμπλεκόμενου φορέα στην εξέλιξη της υπόθεσης.

Το αντίτιμο της «αγάπης» του Ερντογάν

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

 

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία – για όσους έχουν μια εικόνα του έντονου διπλωματικού παρασκηνίου – η συντονισμένη επίθεση φιλίας που εξαπέλυσε η Άγκυρα στέλνοντας ευχές στην Αθήνα ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου.

 

Η αλλαγή (της ατμόσφαιρας) οφείλεται σε απτά αποτελέσματα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων του τελευταίου διαστήματος

 

Οι επιστολές του Ερντογάν στον Κυριάκο Μητσοτάκη, του Τσαβούσογλου στον Νίκο Δένδια, όπως και η ανακοίνωση της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, εκτός από τις αναπάντεχες ευχές για την ημέρα που η Ελλάδα γιορτάζει την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού (!), διατύπωναν την προσδοκία της Άγκυρας για την είσοδο σε μια νέα περίοδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα από μια ειλικρινή προσπάθεια διευθέτησης των προβλημάτων που ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χωρών.

 

Μένοντας στην πρώτη ανάγνωση αυτής της εντυπωσιακής (και πρωτοφανούς, γιατί μόλις πριν από λίγο καιρό οι τουρκικές ανακοινώσεις έψεγαν την Ελλάδα για τις σφαγές κατά την άλωση της Τριπολιτσάς από τον Κολοκοτρώνη) κίνησης, πολλοί έσπευσαν να την αποδώσουν στη «διπλωματία των σεισμών» και στην αλλαγή του κλίματος από την ελληνική συμπαράσταση και βοήθεια στον τουρκικό λαό μετά τους φονικούς σεισμούς που χτύπησαν τη γειτονική χώρα. Αυτή, ωστόσο, είναι η πρώτη ανάγνωση…

 

Έμπειροι διπλωμάτες που έχουν γνώση των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων στο «τρίγωνο» Αθήνας – Ουάσιγκτον – Άγκυρας θεωρούν ότι η αποκαλούμενη «διπλωματία των σεισμών» απλώς αποτελεί το πρόσχημα/ευκαιρία για την αλλαγή της ατμόσφαιρας στα ελληνοτουρκικά. Όπως λένε οι ίδιες πηγές, αυτή η αλλαγή (της ατμόσφαιρας) οφείλεται σε απτά αποτελέσματα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων του τελευταίου διαστήματος για τρία ζητήματα:

 

– Κυπριακό.

 

– Αλληλοϋποστήριξη για την ετήσια θητεία της Ελλάδας ως μη μόνιμου μέλους του Σ.Α. του ΟΗΕ και την ανάληψη από την Τουρκία της τετραετούς Γενικής Γραμματείας στον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας (IMO).

 

– Συνέχεια της συζήτησης για τη μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στη μεθόριο (κατά κύριο λόγο των ελληνικών δυνάμεων στα νησιά) των δύο χωρών.

 

Όπως σημειώνουν στο «Π» έμπειροι Έλληνες διπλωμάτες, η ελληνική κυβέρνηση (Μητσοτάκης και Δένδιας) δεν είχε κανέναν λόγο να κάνει συνδιαλλαγή για την υποστήριξη της τουρκικής προσπάθειας να αναλάβει τη Γραμματεία του ΙΜΟ. Παρέχοντας αυτήν την υποστήριξη, λένε οι ίδιες πηγές, η Αθήνα χτυπάει πισώπλατα την Κύπρο.

 

Πέραν αυτού, η εν λόγω συνδιαλλαγή είναι άνευ νοήματος καθώς, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Νίκος Δένδιας (25.1.23, «Απογευματινή»), η εκλογή της Ελλάδας ως μη μόνιμου μέλους του Σ.Α. του ΟΗΕ είναι ήδη εξασφαλισμένη/προεξοφλημένη χωρίς τη βοήθεια της τουρκικής ψήφου.

 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι εν λόγω ελληνοτουρκικές μυστικές διαβουλεύσεις γίνονταν με την Τουρκία την ώρα που ήταν να πραγματοποιηθεί η πρώτη επίσημη επίσκεψη του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη. Προφανώς και αυτός τα έμαθε από τις εφημερίδες…

 

Στην Κύπρο η υπόθεση έχει λάβει διαστάσεις, καθώς η νέα κυπριακή ηγεσία (όπως και αυτή που απήλθε του Νίκου Αναστασιάδη) πνέει μένεα κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Δένδια.

 

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της κυπριακής εφημερίδας «Σημερινή», «ανώτατη κυβερνητική πηγή δήλωσε ότι η Λευκωσία δεν ακολουθεί την πολιτική των Αθηνών και δη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια για τη στήριξη της Τουρκίας προκειμένου να καταλάβει τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΔΝΟ) για θητεία τεσσάρων ετών, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Τουρκίας, ώστε να εκλεγεί η Ελλάδα το 2025 στα μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

 

Και, προφανώς, διατυπώνεται αυτή η διαφωνία, διότι δεν μπορεί η Κύπρος να τελεί υπό κατοχή και να ζητά τον τερματισμό του εμπάργκο σε βάρος των πλοίων και των αεροσκαφών της από τη μια, και η Ελλάδα να στηρίζει από την άλλη την κατοχική Τουρκία για να πάρει μια θέση στο Συμβούλιο του ΔΝΟ του ΟΗΕ.

 

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης γεννά το εξής ερώτημα: Δεν γνώριζε ότι η Τουρκία επιβάλλει εμπάργκο στην κυπριακή ναυτιλία και ότι κατέχει λιμάνια της Κ.Δ., της οποίας η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη και μητέρα πατρίδα; Ή ότι μια από τις διεκδικήσεις της Λευκωσίας, στην Ε.Ε. και διεθνώς, στον ΟΗΕ, είναι η άρση του τουρκικού εμπάργκο, του οποίου η υφιστάμενη τελωνειακή ένωση και το πρόσθετο Πρωτόκολλο προνοούν την κατάργηση;».

 

Οι σκιές στις σχέσεις Αθήνας – Λευκωσίας δεν ξεκίνησαν με την έναρξη της «διπλωματίας των σεισμών». Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατία», επί της θητείας του ο τέως Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης δέχθηκε σφοδρή πίεση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη προκειμένου η Λευκωσία να ικανοποιήσει την αμερικανική απαίτηση και να σταματήσει τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ για να προχωρήσει η εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων…

 

Περί της προόδου των «δεσμεύσεων» για τη μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στην ελληνοτουρκική μεθόριο, που επιμόνως ζητούν οι Αμερικανοί (και συζητά η ελληνική κυβέρνηση), ο μόνος που μπορεί να έχει εικόνα είναι ο πρωθυπουργός, καθώς οι εν λόγω μυστικές συνομιλίες διεξάγονται μεταξύ των εξ απορρήτων διπλωματικών συμβούλων Μητσοτάκη (Μπούρα) και Ερντογάν (Καλίν). Η αισθητή μείωση των τουρκικών εναέριων δραστηριοτήτων στο Αιγαίο ενδεχομένως να οφείλεται (και) στην εξέλιξη αυτής της διαβούλευσης, με το ερώτημα «τι μείωσε η Ελλάδα;» να παραμένει ακόμη ασαφές…

 

Κατά τα λοιπά, πέραν των όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως, στα απτά κέρδη που αποκομίζει η τουρκική κυβέρνηση από τη «διπλωματία των σεισμών» θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η ενίσχυση της άποψης, εντός των ΗΠΑ, ότι τώρα που Αθήνα και Άγκυρα βρίσκονται σε έναν δρόμο προσέγγισης δεν εμποδίζει τίποτε τις ΗΠΑ να συνεχίσουν τα εξοπλιστικά προγράμματα της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας με την πώληση F-16 και την αναβάθμιση των παλαιών ίδιου τύπου που διαθέτει…

 

Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αμερικανού ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν στις αρνήσεις του αμερικανικού Κογκρέσου γύρω απ’ αυτό το θέμα:

 

«Να διασφαλίσουμε», είπε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, «ότι διαθέτουν τον εξοπλισμό και την τεχνολογία που χρειάζονται για να υπάρχει πλήρη διαλειτουργικότητα με το ΝΑΤΟ, για να μπορούν να κάνουν ό,τι χρειάζεται ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, φυσικά, (θέλουμε) να διασφαλίζουμε, στον βαθμό που υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ τους, ότι οποιοσδήποτε εξοπλισμός ή τεχνολογία παρέχουμε δεν χρησιμοποιείται για την προώθηση αυτών των διαφορών».

 

Όσο για την ουσία των τουρκικών επιδιώξεων στο Αιγαίο… Αυτές παραμένουν αναλλοίωτες. Όπως αποκάλυψε το Mega, η Τουρκία μια μέρα πριν από τις ευχετήριες επιστολές Ερντογάν και Τσαβούσογλου, χωρίς να έχει καμιά δικαιοδοσία στο FIR Αθηνών, προχώρησε σε μια απόπειρα διχοτόμησης του Αιγαίου εκδίδοντας Νotam και δεσμεύοντας πέντε περιοχές και διαδρόμους για πτήσεις αεροσκαφών της κατά μήκος του κεντρικού Αιγαίου…

 

Πηγή: topontiki.gr   

Της Πρωταπριλιάς

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Γνώρισα τον Κυριάκο Ντελόπουλο, από τον Στρατή Φιλιππότη, στο βιβλιοπωλείο του Στρατή, Σόλωνος 69, που ήταν προπαντός πρωινό εντευκτήριο φίλων, αρκετοί των οποίων, μετά μεσημβρίαν, συνέχιζαν τις… εντεύξεις στα πέριξ ταβερνεία. Πολυγραφότατος, πολυποίκιλος, ιδιαίτερος και βραβευμένος (αν και σ’ αυτό δεν πολυδίνω σημασία), βιβλιοκριτικός, χιουμορίστας… τον γνώριζα τότε –αρχές δεκαετίας ’90– κυρίως από τις βιβλιοκριτικές του στην «Καθημερινή» και τα σκωπτικά του πονήματα: «Στραβά κι ανάποδα» και «Επιχείρησις μαργαριτάρια», ερανίσματα αμφότερα που απέδιδαν την κοινωνική και γλωσσική μας «αφασία»: «Δεν μας δώσατε άλλα “μαργαριτάρια” κύριε Ντελόπουλε!», του είχα πει. Γέλασε καλόκαρδα: «Κύριε Μανταίο», είπε. «Τότε που συνέλεγα “μαργαριτάρια”, ήταν τόσο σπάνια που μου έβγαινε η πίστη στο ψάξιμο!.. Τώρα, μια γύρα να κάνεις… φτιάχνεις ολόκληρο τόμο!..».

 

Οπως εκείνο το πολύ έξυπνο γκράφιτι που κρύβει -ή μάλλον… φενακίζει- το λάθος με επιτηδευμένη ανορθογραφία: «λάθως» και σε μπλοφάρει. Διότι πώς να πεις «λάθος» κάτι που ομολογεί ότι είναι «λάθως»! Κάπως έτσι και τώρα, μέσα στις πολλές εκπτώσεις, εξέπεσε και η παράδοση με τα έθιμά της. Ψεύτισε και το ψέμα! Πού να βρει θέση το σκωπτικό, αθώο, εκτονωτικό, ψέμα της Πρωταπριλιάς, να συναγωνιστεί –έστω τη μία μέρα του χρόνου που τη δικαιούται!– τα ψέματα που πέφτουν βροχή όλο τον χρόνο. Προπαντός, όταν έχεις μια κυβέρνηση που ειδικεύεται στα ψεύτικα ψέματα, με ντοκτορά στη διάψευση αληθειών.

 

Βέβαια, τα προεκλογικά ψέματα είναι εξαιρετέα, είναι… τα κατά συνθήκη ψεύδη, για να θυμηθούμε τον Μαξ Νορντάου και τα εφηβικά μας αναγνώσματα με τις εκδόσεις Δαρεμά. Με τα προεκλογικά ψέματα δεν γεμίζεις απλώς μια πρωταπριλιάτικη Τρίτη Ματιά, ανοίγεις… κατάστημα οπτικών. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ σε ένα μόνο του πρωθυπουργού, πρόσφατο, από την ομιλία του στη Λαμία: «Το σύνθημα “μένουμε Ευρώπη” του άλλοτε, πετύχαμε να μετατραπεί σε “γίναμε Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα…”», είπε ο… αδιάψευστος. Που τώρα, αντί ψεμάτων, μεταθέτει ημερομηνίες… εγκαινίων, για το τέλος του χρόνου· όπως, ενδεικτικά, η… επικαιρότατη δραματικά τηλεδιοίκηση των τρένων και η δαπανηρότατη… σαρκαστικά λειτουργία του μετρό Θεσσαλονίκης. Τότε δηλαδή που θα τρέχει η επόμενη κυβέρνηση (προσωπικά είμαι βέβαιος, όχι δική του!) να ξεχωρίσει τις αλήθειες από τα ψέματα της περιόδου διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Οπου το ψέμα πήγε σύννεφο, νοθεύοντας ακόμα και την έννοια «ψέμα».

Βέβαια, υπάρχει ένα ψέμα που ξεφεύγει από τις συντεταγμένες ενός κοινού (ακόμα και για πολιτικό) ψέματος και καταλήγει να είναι βλασφημία, με μόνο ελαφρυντικό του Κυριάκου Μητσοτάκη την πλημμελή γνώση του της ελληνικής γλώσσας. Διότι, μόνο «ατύχημα» δεν λες το εθνικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπως το είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στη συνέντευξη που έδωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη («Alpha»): «… η σημερινή κυβέρνηση έχει την πρώτη ευθύνη, διότι επί των ημερών μας έτυχε αυτό το ατύχημα». Δεν θα παραλείψω –στην ίδια συνέντευξη– και την αφοπλιστική… ταπεινοφροσύνη του: «… μιλάτε σε έναν άνθρωπο που δεν του αρέσουν οι κομματικοί διορισμοί»! Εδώ… φοράς φούστα, μπλούζα και πας εκδρομή… θα έλεγε ο Τσιφόρος.

 

Στο μεταξύ και εν όψει εκλογών (ακόμα δεν διέψευσε την ημερομηνία ο πρωθυπουργός), η (πρωθυπουργική) ΕΥΠΠ (Εθνική Υπηρεσία Παρακολουθήσεων και Παραπλάνησης) ρίχνει στο «παιχνίδι» βροχή… πράκτορες ισλαμικών χωρών, μετά την… ανάρπαστη Ρωσίδα του Παγκρατίου που… μην την είδατε. Θυμάμαι στίχο από παλιό ελαφρό τραγούδι: «Η ψευτιά είναι η μόνη αλήθεια»!

Υπέρ Ανδρουλάκη λόγος

   Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είπε τίποτα το περίεργο, το αντιθεσμικό ή το αλαζονικό, σε σχέση με τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα. Το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό αλλά ωμότατα πολιτικό.

Εκλογές 2023: Ο Νίκος Ανδρουλάκης, η πρότασή του για τον «πρωθυπουργό Χ» και οι ενστάσεις που προκάλεσε.

 

Ησφοδρότητα των επιθέσεων εναντίον του Νίκου Ανδρουλάκη, με αφορμή τις θέσεις του για μια ενδεχόμενη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία, πραγματικά ξαφνιάζει και δείχνει και την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου. Τόσο στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, όσο και στα κοινωνικά δίκτυα, ξέσπασε ένας ορυμαγδός απόψεων και σχολίων κατά των θέσεων αυτών του Ανδρουλάκη, αλλά και χυδαίων εξυβριστικών χαρακτηρισμών για τον ίδιο προσωπικά. Διάφοροι δε, κυβερνητικοί κυρίως αλλά και από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να εμφανίσουν τη θέση του Ανδρουλάκη ως δυσερμήνευτη και ακατάληπτη και ως θεσμικά απαράδεκτη και αντισυνταγματική. Τι είναι όμως αυτό το τόσο φοβερό που διατύπωσε ο Ανδρουλάκης; Δήλωσε ότι, όταν λάβει τη διερευνητική εντολή, ως αρχηγός του τρίτου κόμματος, θα προτείνει τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας με δύο προϋποθέσεις: την επίτευξη μιας προγραμματικής σύγκλισης και την μη ανάληψη της πρωθυπουργίας από τους αρχηγούς των δύο κομμάτων, τα οποία θα είναι αντίστοιχα οι πιθανοί του εταίροι σε αυτή τη συνεργασία. Η θέση του κ. Ανδρουλάκη είναι διαυγής, λιτή και απόλυτα κατανοητή. Δεν λέει, ούτε υποδηλώνει, ότι θα υποδείξει αυτός ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός. Το πρόσωπο του πρωθυπουργού θα είναι αποτέλεσμα των συζητήσεων και θα εκφράζει τις συγκλίσεις που θα ενδεχομένως θα προκύψουν. Οι πρωθυπουργοί των κυβερνήσεων συνεργασίας έτσι ορίζονται, όπως δείχνει η ευρωπαϊκή εμπειρία. Όχι με την a priori επιβολή του αρχηγού του κοινοβουλευτικά μεγαλύτερου κόμματος ως πρωθυπουργού στο συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο το μικρότερο που συμμετέχει λογίζεται κυριολεκτικά ως συμπλήρωμα και ως υποστύλωμα.

 

 

Οι περισσότερες ενστάσεις βέβαια στάθηκαν στην αρνητική προϋπόθεση της μη ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, που έθεσε ο Ανδρουλάκης. Η θέση αυτή όμως δεν είναι αντισυνταγματική και φυσικά δεν οδηγεί σε θεσμική εκτροπή. Άλλωστε, σύμφωνα με το σχετικό άρθρο του συντάγματος (37 & 2), πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μόνο ο αρχηγός του κόμματος που διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, όπως προεξοφλείται στις επερχόμενες εκλογές, τότε o Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό τoυ κόμματος πoυ διαθέτει τη σχετική πλειoψηφία διερευνητική εντoλή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμoύ Kυβέρνησης πoυ να απoλαμβάνει την εμπιστoσύνη της Βoυλής. Aν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, o Πρόεδρoς της Δημoκρατίας παρέχει διερευνητική εντoλή στoν αρχηγό τoυ δεύτερoυ σε κoινoβoυλευτική δύναμη κόμματoς και εάν δεν τελεσφoρήσει και αυτή, o Πρόεδρoς της Δημoκρατίας δίνει διερευνητική εντoλή στoν αρχηγό τoυ τρίτoυ σε κoινoβoυλευτική δύναμη κόμματoς. Από το σχετικό άρθρο του συντάγματος προκύπτει ότι, εάν στις εκλογές δεν κατορθώσει ένα κόμμα να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών και εάν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης κατά την διαδικασία των διερευνητικών εντολών, η κυβέρνηση αυτή πρέπει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής. Από καμιά συνταγματική διάταξη δεν προκύπτει ότι πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος που μετέχει σε αυτήν. Πρωθυπουργός σε μια τέτοια κυβέρνηση είναι όποιος απολαμβάνει μαζί της, ως επικεφαλής της, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής. Άρα λοιπόν ο Ανδρουλάκης δεν είπε τίποτα το περίεργο, το αντιθεσμικό ή και πολύ περισσότερο το αλαζονικό, σε σχέση με τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα. Μια περιήγηση δε σε πλείστες όσες χώρες της Ευρώπης θα διαπίστωνε ότι και τώρα αρκετοί πρωθυπουργοί κυβερνήσεων συνεργασίας δεν είναι αρχηγοί των μεγαλύτερων κομμάτων που μετέχουν σε αυτές.

 

 

Άρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό αλλά ωμότατα πολιτικό. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, λόγω της νέας συγκυρίας μετά την τραγωδία των Τεμπών, εξ ανάγκης προσβλέπουν και σε ενδεχόμενες κυβερνήσεις συνεργασίας, επιδιώκουν να διατηρήσουν την πολιτική τους κυριαρχία στο ανώτατο επίπεδο. Και βέβαια είναι η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τους αρχηγούς τους που εξασφαλίζει αυτήν την πολιτική κυριαρχία. Διότι ο πρωθυπουργός στο υπάρχον πρωθυπουργικοκεντρικό κυβερνητικό σύστημα είναι ο ισχυρότερος πόλος εξουσίας και αυτός που καθορίζει τους όρους και τους τρόπους της ασκούμενης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διαχείρισης. Επιπλέον, η όποια επιτυχία εισπράττεται άμεσα από τον πρωθυπουργό και το κόμμα του ενώ η κυβερνητική αποτυχία και η συνακόλουθη φθορά διαχέεται και στον μικρότερο εταίρο. Ορθότατα ο Ανδρουλάκης, με την προϋπόθεση της μη ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα που θέτει για να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, αποτρέπει την απομείωση του κομματικού και προσωπικού του πολιτικού κεφαλαίου και αναβαθμίζει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε διακριτό πόλο του κοινοβουλευτικού συστήματος.

 

Βέβαια πολλοί και διάφοροι τον εγκαλούν ότι με τις θέσεις αυτές συμβάλει στην πολιτική αστάθεια της χώρας ή στη μη προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Περιέργως όμως η ίδια κατηγορία δεν απευθύνεται στους κ. Μητσοτάκη και κ. Τσίπρα. Από αυτούς δεν υπάρχει η απαίτηση να σκέφτονται το συμφέρον της χώρας και να υποχωρούν κατά τι από τις θέσεις και τα προνόμιά τους;

Κώστας Καρακώτιας

Ο «παρεξηγημένος» νόμος Κατρούγκαλου και τα αυξημένα όρια ηλικίας

 

Να πετάξει από πάνω του τις βαριές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης επιχειρεί με πρόσφατο άρθρο του ο Γ. Κατρούγκαλος στην εφημερίδα «Αυγή». Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να αποκρύψει και να συσκοτίσει τα πραγματικά γεγονότα, ο πρώην υπουργός Εργασίας, που επί των ημερών του, το 2016, ψηφίστηκε ένα ακόμα αντιασφαλιστικό νομοθετικό έκτρωμα, οχυρώνεται πίσω από τη γνωστή μέθοδο, ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έβλαψαν …δέκα φορές περισσότερο τους συνταξιούχους. Εμείς δεν θα μπούμε σε αυτό το βολικό «μέτρημα», γιατί και τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν, είναι συνυπεύθυνα για τις περικοπές στις συντάξεις και τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς διαρκώς «ο ένας έραβε και ο άλλος έκοβε»…

 

Ετσι, οι αιματηρές περικοπές στις συντάξεις και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έχουν τις υπογραφές και των τριών κομμάτων. Ειδικά για την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67 χρόνια, όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.

 

Αυξήσεις στα όρια ηλικίας έγιναν και με τους νόμους 3863 και 3865 του 2010, με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυξήσεις έγιναν και με τον 4093 του 2012, επί κυβέρνησης ΝΔ, που μεταξύ άλλων όρισε τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Αυτήν την αύξηση ήρθε στη συνέχεια ο νόμος Κατρούγκαλου (4387/2016) να μονιμοποιήσει και να θωρακίσει «λύνοντας», όπως τότε ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ασφαλιστικό για 50 χρόνια.

 

Μάλιστα, έναν χρόνο νωρίτερα, με το 3ο μνημόνιο (που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) και τον νόμο 4336/2015, αυξήθηκαν και τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (35ετία με όριο ηλικίας, 37ετία χωρίς όριο κ.λπ.). Με αυτόν τον νόμο, για τον οποίο στο άρθρο του ο Γ. Κατρούγκαλος προσπαθεί να κρυφτεί ισχυριζόμενος πως «ρύθμισε απλώς εξαιρέσεις που είχαν απομείνει ορίζοντας νέες μεταβατικές περιόδους», ορίζεται ότι όλοι οι ασφαλισμένοι σε όλα τα Ταμεία θα πρέπει μετά το 2021 να συνταξιοδοτούνται στα 67 έτη ή αν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν 40 χρόνια Ασφάλισης να συνταξιοδοτούνται μετά το 62ο έτος.

 

Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμα και σήμερα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «παρεξηγημένο» τον νόμο Κατρούγκαλου, εννοώντας προφανώς ότι οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι δεν κατάλαβαν την αξία του… ενώ ο ίδιος ο Γ. Κατρούγκαλος στο ίδιο άρθρο κομπορρημονεί πως «εμείς καταστήσαμε το Ασφαλιστικό βιώσιμο και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης…» και πως «εμείς παραδώσαμε τον ΕΦΚΑ με πλεόνασμα πάνω από 1 δισ. με μια μεταρρύθμιση που χαρακτηριζόταν από τις αρχές της ισονομίας…».

 

Αλλά αυτά τα πλεονάσματα για τα οποία επιχαίρει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κοινωνική δικαιοσύνη» την οποία διαφημίζει, μονιμοποίησαν τα 67 χρόνια ως γενική ηλικία συνταξιοδότησης και μείωσαν τις νέες συντάξεις (μετά τις 13/5/2016) τουλάχιστον κατά 25%, κατάργησαν το ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, μείωσαν τις επικουρικές συντάξεις, ενταφίασαν οριστικά τη 13η και τη 14η σύνταξη, περιόρισαν την κρατική χρηματοδότηση, μείωσαν και τις συντάξεις χηρείας, ενώ απαγόρευσαν οποιαδήποτε αύξηση μέχρι το τέλος του 2022, για να αναφερθούμε μόνο σε ορισμένες διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου.

 

Μάλιστα, για τους «παλιούς» συνταξιούχους, μέσω του επανυπολογισμού των συντάξεων, νομοθέτησαν την «προσωπική διαφορά» ως μόνιμο «κόφτη» στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις, προβλέποντας από τότε ότι 1 εκατομμύριο και πλέον συνταξιούχοι θα στερούνται ακόμα και τις όποιες πενιχρές αυξήσεις θα δίνονταν μετά το 2022. Γεγονός που τραγικά επιβεβαιώθηκε για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους φέτος, που βλέπουν τις συντάξεις τους να παραμένουν στα Τάρταρα ακόμα και μετά από 13 χρόνια, ενώ η ακρίβεια τις λεηλατεί. Τα πλεονάσματα λοιπόν του ΕΦΚΑ έχουν πάνω τους το αίμα των συνταξιούχων και η «ισονομία» του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ο πιο σίγουρος δρόμος για τον Καιάδα για ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Και όμως, όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο επιμένει να τα υπερασπίζεται, αλλά διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει πίσω τίποτα.

 

Οπως έλεγε άλλωστε και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας τον Ιούλη του 2015, τις ίδιες μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε το 3ο μνημόνιο μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, «έχουμε κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, έχουμε αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67. Είναι μέτρα που τα είχαμε αποδεχθεί κι εμείς, διότι δεν θεωρώ ότι είναι προοδευτική πολιτική η πολιτική τού να στέλνεις κάποιον με σύνταξη στα 45 και στα 50 του… Δεν είναι ορθολογικό να στέλνεις τις μητέρες 15 χρόνια νωρίτερα στη σύνταξη…». Αυτά για τους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται ότι τα μέτρα τούς επιβλήθηκαν. 

πηγή