Ομαδικές απολύσεις ή κυβερνητική αποπομπή;

Του Βασίλη Δρουκόπουλου

«Η μαγεία μιας καλά τακτοποιημένης κοινωνίας έγκειται στο ότι κάθε άνθρωπος δουλεύει για άλλους, ενώ νομίζει ότι δουλεύει για τον εαυτό του»

Μιραμπώ 

Πριν από δύο χρόνια, ένας από τους πιο γενναιόδωρους χρηματοδότες του βρετανικού συντηρητικού κόμματος, ο Έντριαν Μπίκροφτ, δημοσίευσε ένα κείμενο που προπαγάνδιζε τα υποτιθέμενα οφέλη μιας ριζικής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων με ειδική αναφορά στη διευκόλυνση των ατομικών αλλά και των ομαδικών απολύσεων. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο υπουργός Επιχειρήσεων και Καινοτομίας Βινς Κέιμπλ που ανήκει στο κόμμα των Φιλελευθέρων -ελάσσονα συνεταίρο του κυβερνητικού σχηματισμού- αποκήρυξε τις προτάσεις ως «παλαβές».

Σ' εμάς οι «χρηματοδότες», εντόπιοι και αλλοδαποί, τα ίδια υποστηρίζουν για να δικαιολογήσουν την πλημμυρίδα των αντεργατικών μέτρων που έχουν ήδη νομοθετηθεί ή σχεδιάζεται να εφαρμοστούν. Όμως εδώ οι αρμόδιοι υπουργοί δεν απορρίπτουν τις σχετικές προτάσεις αλλά ασμένως τις δέχονται γιατί έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόζουν κάτι που ιδεολογικά, ως ομογάλακτοι, εγκολπώνονται ενώ μπορούν να ισχυρίζονται ότι τους επιβλήθηκαν επειδή «προβλέπονται από τα Μνημόνια». Ωσάν να μην είναι οι ίδιοι που τα έχουν προσυπογράψει. Πρόσφατο παράδειγμα η συζήτηση για την άρση των όποιων περιορισμών έχουν εναπομείνει αναφορικά με τις ομαδικές απολύσεις.

Αυτό το κύριο «αίτημα» από την τρόικα συνοδεύεται από μια σειρά αντεργατικών φετφάδων, όπως η άρση των περιορισμών για την πρόσληψη ενοικιαζόμενων εργαζόμενων μέσω Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης, η νέα μείωση στους κατώτατους μισθούς, η κατοχύρωση του δικαιώματος της ανταπεργίας, η υιοθέτηση απαγορευτικών υποχρεώσεων για την κήρυξη απεργιών, η μείωση των μισθών των (τυχόν) νεοπροσλαμβανόμενων δημόσιων υπαλλήλων στο επίπεδο του κατώτατου μισθού, η κατάργηση προσαυξήσεων (τριετιών) και επιδομάτων (ανθυγιεινό, τέκνων, πτυχίου), η δρομολόγηση χιλιάδων πρόσθετων απολύσεων από το Δημόσιο για το 2015 κ.λπ. Έχει διαρρεύσει ότι η ελληνική πλευρά δεν είχε σημαντικές ενστάσεις ως προς την ουσία του θέματος των ομαδικών απολύσεων. Αντιμετωπίζει όμως το ενδεχόμενο της σχετικής μη υπερψήφισης από την ξεζουμισμένη κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή λόγω των επερχόμενων εκλογών του Μαΐου. Με άλλα λόγια, είναι η εξασθένηση του βαθμού της επερχόμενης πανωλεθρίας που επιδιώκεται και όχι η αντίθεση στη φιλοσοφία που διέπει αυτό και τα υπόλοιπα μέτρα. Τι πιο πειστικό επιχείρημα υφίσταται όταν άρθρο στο Βήμα (12.3.2014) καταλήγει: «Αν τα γκρεμίσουμε όλα, όπως απαιτεί σήμερα η τρόικα, για ποια Ευρώπη θα κληθούν αύριο να ψηφίσουν οι πολίτες;». Ας παραπεμφθούν λοιπόν όλα, όχι βέβαια στις ελληνικές καλένδες, αλλά μετεκλογικά και ας γκρεμιστούν τότε όλα όσα έχουν εναπομείνει.

Μόνον οι απελευθερωμένες από θεσμικούς «ασφυκτικούς» περιορισμούς «ευέλικτες» ή «ελαστικές» αγορές εργασίας -προβάλλεται ο ισχυρισμός- είναι σε θέση να εγγυηθούν την ανάπτυξη και ευημερία και σ' αυτές, ως φυσικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι είναι και όχι κοινωνικά κατασκευάσματα, πρέπει μόνον ελάχιστα να επεμβαίνουμε. Με αυτόν τον τρόπο, και σε αντίθεση με την άκαμπτη και σκληρωτική αγορά εργασίας -διατείνονται οι νουθετούντες- ενισχύεται η παραγωγική απασχόληση, ενδυναμώνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων με συνέπεια την άνοδο των επενδύσεων, εντείνεται η καινοτομική δραστηριότητα, μειώνεται η ανεργία, αυξάνει η παραγωγικότητα κ.ο.κ. Και πώς επιτυγχάνεται ένα τέτοιο ειδυλλιακό αποτέλεσμα στον θαυμαστό αυτόν μυθικό κόσμο; Μα βέβαια με την αποφυγή γραφειοκρατικών διαδικασιών και της εμπλοκής του κράτους, με την αποδυνάμωση των εργατικών συνδικάτων, με την ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος, με την ελαχιστοποίηση της φυγοπονίας, με τους πιο χαμηλούς κατώτατους μισθούς, με τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας, τη σύντμηση τής διάρκειάς τους και την αυστηροποίηση των προϋποθέσεων που αφορούν στους δικαιούχους, με την πιο ενεργητική προσπάθεια των ανέργων για ανεύρεση εργασίας, με την αύξηση της μερικής, προσωρινής και επισφαλούς εργασίας, με τους «αχρήστους» να μην αποτελούν πλέον «φόρτωμα» στις επιχειρήσεις και ταυτόχρονα με την εισροή νέου αίματος, σε ηλικία, δυναμικότητα και ποιότητα. Με αυτό τον τρόπο η «τύχη» της εργατικής τάξης αφήνεται ανεξέλεγκτα στις ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς και θεωρείται πλέον προσωπικό και όχι ως συστημικό διακύβευμα.

Τι κι αν όλα αυτά αντιστρατεύονται, κατά κανόνα, τα ευρήματα της διεθνούς βιβλιογραφίας; Κανείς δεν ανησυχεί ούτε κι ενοχλείται. Αρκεί που οι επιταγές και οι παραινέσεις βρίσκονται σε συμφωνία και αντανακλούν την κατανομή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος, τις θεωρητικές προκείμενες και τους ανομολόγητους στόχους των διακινητών της θεωρίας των ελαστικών αγορών εργασίας που με τόση ιεραποστολική εμμονή και ζέση επιχειρούν να εφαρμόσουν. Να μην ξεχνούμε ότι η αγορά εργασίας είναι το θεσμικό πλαίσιο μέσω του οποίου κατανέμονται οι θέσεις απασχόλησης, πραγματοποιείται ή αντιπαλεύεται η εκμετάλλευση, η αντίσταση παίρνει τη μορφή της. Αυτή η αντίσταση είναι στο χέρι μας να οδηγήσει τελικά στην απόλυση της παρούσας συγκυβέρνησης, με όλα τα ευμενή αποτελέσματα: στην απόλυση των ολίγων που θα αποτρέψει τις ομαδικές απολύσεις των πολλών.

http://www.avgi.gr/