Αναρτήσεις
Μα τις στιγμές εκείνες, τις στιγμές του ατελείωτου κυνισμού, τις ώρες που ο δείκτης του προσωπικού μου ρολογιού έχει φτάσει στο Μηδέν... Τις ώρες εκείνες θέλω να γελάσω στα μούτρα κάθε ρομαντικού της γης. Να γελάσω και να του πω πόσο γελοίος ακούγεται στ' αυτιά μου. Με τα χαζά του όνειρα και τις νεανικές του επιθυμίες. Και θέλω να φτύσω κατάμουτρα κάθε χαμογελαστή μάσκα που επαναλαμβάνει "καλημέρα σε όλο τον κόσμο, η ζωή είναι όμορφη, αγαπηθείτε, ερωτευτείτε, αλλάξτε τον κόσμο, πιστέψτε το και θα γίνουν τα όνειρα σας πραγματικότητα!".
Θέλω να πετάξω αυτή τη μάσκα στη φωτιά και να δω τις φλόγες να χορεύουν πάνω της.
Ή ενδεχομένως, να επαναλάμβανα τα λόγια του Μπουκόφσκι...
- Τι σε ωθεί να γράψεις ένα ποίημα;
- Εσένα τι σε ωθεί να τραβήξεις ένα χέσιμο;
Η κλεψύδρα έχει δύο μέρη. Πάνω βρίσκεται ο ρομαντισμός. Κάτω ο κυνισμός. Όσο αδειάζει το ένα, γεμίζει το άλλο.
Το φοβερό όμως ξέρετε ποιό είναι;
Πως το ένα χωρίς το άλλο δεν υπάρχει. Αυτό είναι το φοβερό.
Και όταν ο δείκτης φύγει απ' το Μηδέν... Κάτι που πάντα γίνεται, αργά ή γρήγορα... Τότε αρχίζεις πάλι να χτίζεις κάστρα με τη φαντασία σου - τα ίδια κάστρα που είδες να διαλύονται, ξανά και ξανά, τα κάστρα που σε κάποια φάση σκόρπισες με αγανάκτηση κάτω. Τότε αρχίζεις να αισιοδοξείς ξανά, να θεωρείς πως, ναι, μπορούν τα πράγματα ν' αλλάξουν. Έγινε στο παρελθόν - μπορεί να συμβεί ξανά. Και τα όνειρα τα γαμημένα, σα διαρρήκτες, τρυπώνουν πάλι μες στο νου σου.
Και συ ακολουθείς. Εσύ, ο κυνικός, τρέχοντας πίσω απ' τα όνειρα σου.
Και χτίζεις πάλι κάστρα και τα μάτια σου πετούν αστέρια.
Και η μάσκα του κυνισμού πέφτει. Και η κλεψύδρα γυρνά απ' την ανάποδη... Και πάμε πάλι απ' την αρχή.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου