Η Ελλάδα ελεύθερη πολιορκημένη των φυλακών υψίστης ασφαλείας

Του Γιάννη Σιδέρη

Δεν ήταν κάτι που δεν γνωρίζαμε και δεν είχε γραφτεί, δεν ήταν κάτι που δεν το είχαν επισημάνει οι δυτικοί, π.χ. Regling, Moscοvici. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, παρουσίασε την δική του εκδοχή για ευοίωνη προοπτική απελευθέρωσης, ισχυριζόμενος ότι του χρόνου τον Αύγουστο βγαίνουμε από το μνημόνιο και συνάμα από την επιτροπεία.

Είναι, όμως, ο παραστατικός λόγος του δημοσιογράφου του Reuters, Hugho Dixon, που βοηθά και τους πλέον αδαείς ή καλόπιστους, να συνειδητοποιήσουν την σιδηροδέσμια κατάσταση στην οποία έφερε τη χώρα η κυβέρνηση – γιατί αυτή η κατάσταση, το τρίτο μνημόνιο, είναι δικό της έργο: «Το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει ο κ. Τσίπρας - έγραψε - είναι η Αθήνα να μεταφερθεί από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, σε μια «αγροτική φυλακή, και αυτό θα συμβεί μόνο αν κάτσει φρόνιμα! Η απόλυτη έξοδος από την εποπτεία μετά το μνημόνιο δεν μοιάζει ρεαλιστική και ο ίδιος ο Τσίπρας μάλλον το ξέρει αυτό, παρότι είναι πρόθυμος να πει στον ελληνικό λαό το αντίθετο. Διακινδυνεύονται πάρα πολλά χρήματα για να αφεθεί η Αθήνα ανεξέλεγκτη».

Στο πρωθυπουργικό επιτελείο έχουν ανησυχήσει σφόδρα για τη υστέρηση των ληξιπρόθεσμων φόρων που αυξήθηκαν κατά 2 δις ευρώ, εκ των οποίων το 1,5 δις αποτελεί τους απλήρωτους φόρους (την ίδια στιγμή που γίνεται σφαγείο στις κατασχέσεις, έως και χίλιες την ημέρα).

Ο πρωθυπουργός εξέφρασε την πρόθεση να τελειώσει γρήγορα η τρίτη αξιολόγηση, για την οποία δεν έχει γίνει ως τώρα και ιδιαίτερη προετοιμασία, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και ο προϋπολογισμός. Θορυβημένος και ο ίδιος, προτίθεται να εμπλακεί εναργώς με το πρόβλημα, και ως εκ τούτου έχει αποφασίσει, όπως μαθαίνουμε, να μη μεταβεί στην σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ, που κατά παράδοση γίνεται προς τα τέλη του Σεπτέμβρη. Στόχος είναι να κινητοποιηθεί η κυβερνητική μηχανή ώστε να κλείσει η αξιολόγηση τέλη Νοεμβρίου , προκειμένου να προλάβουν το Eurogroup της 4ης Δεκεμβρίου.

Θα είναι αξιόλογο ρεκόρ για την ελληνική πλευρά να κλείσει αξιολόγηση μέσα σε ενάμισι μήνα, όταν παρόμοιες διαβεβαιώσεις έδινε και για την προηγούμενη, αλλά την επεξέτεινε για μήνες. Πολύ περισσότερο που στην τωρινή αξιολόγηση υπάρχουν άκρως πολιτικά θέματα, όπως αυτά των εργασιακών, που συγκρούονται με πάγιες αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην κυβερνητική δυσλειτουργία εμπλέκονται και δύο, δυσερμήνευτοι ακόμη, εξωτερικοί παράγοντες.

Ο ένας είναι οι γερμανικές εκλογές και η κυβέρνηση που θα σχηματίσει η κα Merkel. Το αν θα συμβεί π.χ. το πολυπόθητο για τους Έλληνες, που έχουν προσωποποιήσει το πρόβλημα, να «στείλει τον Schaeuble σπίτι του», όπως εγράφη. Το αποτέλεσμα όμως των γερμανικών εκλογών, ακόμη και το πιο ευνοϊκό για μας (π.χ. Schulz υπουργός Οικονομικών, που δεν θα συμβεί βεβαίως, υπόθεση εργασίας είναι), και οι διαδικασίες σχηματισμού γερμανικής κυβέρνησης, είναι σοβαρή προγραμματική και μακρά διαδικασία, η οποία θα τρέχει παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις για την τρίτη αξιολόγηση, οπότε ουδόλως θα μας αποφέρει.

Το πιο επίφοβο είναι η εμπλοκή και η στάση του ΔΝΤ. Η παραμονή του στο πρόγραμμα θα σημάνει, πέραν της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που ζητεί, την απαίτησή του να εφαρμοστούν τα made by ΣΥΡΙΖΑ μέτρα λιτότητας, εμπρόθεσμα, λόγω της καθυστέρησης των εσόδων. Στην περίπτωση αυτή θα επισπευσθεί η εφαρμογή του αφορολόγητου, μαζί με την περικοπή συντάξεων, τον πρώτο μήνα του 2019, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει παντελώς κάθε αφήγημα επιτυχίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίθεση που εξέφρασε ο Macron, και εκφράζουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, για τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, είναι υπαρκτές, αλλά είναι απαράσκευη η Ευρώπη να το αντικαταστήσει τώρα με τον δικό της μηχανισμό. Από ότι φαίνεται προς ώρας, θα πορευτούμε με το ΔΝΤ, καθώς σε κάθε περίπτωση, ο λόγος του θα ρίχνει καθοριστικά τη σκιά του πάνω μας.

Γνωρίζουμε ότι ο κεντρικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι εκλογές να γίνουν το φθινόπωρο του '18. Θα είχαμε βγει από το μνημόνιο, η εποπτεία θα ήταν νωρίς για να φανεί, και το κεντρικό επινίκιο αφήγημα θα ήταν «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια, που άλλοι την έβαλαν». Αν επισπευσθούν τα μέτρα οι εκλογές θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες.

Βέβαια, όπως λέει ο Dixon με τον οποίο ξεκινήσαμε, αν γίνει αυτό «το 2019 η Ελλάδα θα επιστρέψει στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών. Και ο Τσίπρας τότε δεν θα είναι πρωθυπουργός, αλλά θα έχει δώσει στην αντιπολίτευση ένα δηλητηριασμένο δισκοπότηρο».

Αν κρίνει κανείς από την πολιτεία του το '15, δεν φαίνεται να τον αποθαρρύνει αυτό. Ίσα ίσα, θα τον απελευθερώσει να κουνάει το δάχτυλο περισσότερο!     

liberal.gr