Koloxarta Papers

Όταν στις αρχές του ’80, στη σύσκεψη της εφημερίδας χρειαζόταν να βρούμε οικονομικά στοιχεία για ρεπορτάζ, για οποιονδήποτε παράγοντα, παίρναμε από τη βιβλιοθήκη της αίθουσας τον αντίστοιχο μπλε αλφαβητικό τόμο του υπουργείου Οικονομικών με τις φορολογικές δηλώσεις όλων των φορολογούμενων, και δουλεύαμε. Εδώ και χρόνια το πολιτικό σύστημα αναλίσκεται σε κατηγορίες εκατέρωθεν για οικονομική διαφθορά, ενώ ταυτόχρονα κρύβεται στο σκοτάδι της μυστικότητας των περιουσιακών στοιχείων. Και του ίδιου. Σ ένα όργιο υποκρισίας.

Αυτές τις μέρες η ίδια υποκρισία ξεχειλίζει στην πολιτική ζωή, ενώ παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών απειλεί να δημοσιοποιήσει λίστες με ιδιώτες και επιχειρήσεις που εντοπίστηκαν να φοροδιαφεύγουν.

Πριν από 2.000 χρόνια, και για εκατοντάδες χρόνια, εδώ, στην Ελλάδα, το όνομα κάθε επώνυμου ή υπεύθυνου παράγοντα που πιανόταν να κλέβει το δημόσιο ταμείο, χαραζόταν σε στήλες, που ήταν σε περίοπτη θέση είτε στις αγορές των πόλεων είτε στα στάδια. Η ίδια διαπόμπευση περίμενε και όσους αθλητές ή παράγοντες έκλεβαν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τα ονόματά τους χαράζονταν έξω από το στάδιο της Ολυμπίας!

Αυτά γινόντουσαν όταν δεν υπήρχε η απάτη των προσωπικών δεδομένων, που δήθεν θα προστάτευε τους πολίτες, ενώ αποδείχτηκε στην πράξη ότι έγινε και λειτουργεί για να κρύβονται οι πλούσιοι, οι κλέφτες και οι διεφθαρμένοι.

Διαπόμπευση. Αυτή είναι η μαγική λέξη- κλειδί, που ανοίγει την πόρτα της καθαρότητας, απειλώντας τη δήθεν αγιοσύνη του καθένα που κυκλοφορεί δίπλα μας. Είτε είναι οικονομικός, είτε πολιτικός, είτε ανώνυμος παράγοντας.

Στην εποχή της ξετσιπωσιάς; Θα ρωτήσει κανείς. Στην εποχή που, κυρίως πολιτικοί, αποκαλύπτεται ότι νομοθετούν για το λαό την ώρα που έχουν περιουσίες εδώ και έξω, και δεν ιδρώνει το αυτάκι τους; Ναι. Σ αυτήν.

Ας αφήσουμε τα πολιτικά κόλπα. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ας ξεκινήσουμε από το κεφάλι, απ όπου βρωμάει τα ψάρι. Το πόθεν έσχες των πολιτικών δεν είναι ούτε πόθεν ούτε έσχες. Αυτοί που ψηφίζουν τους νόμους που σφραγίζουν τη ζωή μας δηλώνουν στην πράξη ότι έχουν ό,τι θέλουν γιατί δεν ελέγχονται. Οι δύο τελευταίοι που πιάστηκαν να έχουν «ξεχάσει» να δηλώσουν κάτι εκατομμύρια δεν είχαν πρακτικά καμιά επίπτωση. Ο Γ Σταθάκης και ο Γ Παπαντωνίου. Έξω κυκλοφορούν με τα λεφτά.

Από πού τα βρήκαν τα λεφτά οι πολιτικοί; Σκοτάδι. Με πόσα μπήκαν στη Βουλή και πόσα πραγματικά έχουν τώρα και μετά; Άγνωστο. Μπορεί να ελεγχθεί; Φυσικά. Ευκολότατα. Από Αρχή που δεν επηρεάζεται από τη Βουλή! Επιτρέπουν οι Έλληνες πολιτικοί όλων των κομμάτων αυτή τη λύση; Όχι!

Πάμε στο άλλο κέντρο. Στους οικονομικούς παράγοντες. Πού βρίσκονται οι φορολογικές τους δηλώσεις; Στις εφορίες, στα άδυτα του υπουργείου Οικονομικών. Κοινό μυστικό τα τηλεφωνήματα σε διευθυντές εφοριών και σε παράγοντες του ΣΔΟΕ και της Υπηρεσίας ελέγχου μεγάλου πλούτου. Πού βρίσκονται τα στοιχεία των επιχειρήσεών τους; Σήμερα πουθενά!! Η υποχρεωτική δημοσίευση ισολογισμών στον Τύπο για τις ΕΠΕ και ΑΕ καταργήθηκε, μετά από κολεγιά των δανειστών (λέγε με καπιταλισμό) με την εγχώρια συμφωνία οικονομικής και πολιτικής ελίτ!

Υπάρχει λύση; Φυσικά. Η επαναφορά της δημοσίευσης όλων των οικονομικών στοιχείων όλων των φορολογούμενων από το υπουργείο Οικονομικών, είτε έχουν να δηλώσουν είτε όχι, και η επαναφορά της υποχρεωτικής δημοσίευσης στον Τύπο των ισολογισμών των εταιριών κάθε εξάμηνο.

Έχω ακούσει χίλιες μύριες ενστάσεις. Από τον κίνδυνο να πέσουν θύματα ληστείας οι πλούσιοι φορολογούμενοι μέχρι το δικαίωμα στο απόρρητο. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Οι κλέφτες και οι ληστές, όπως έχει αποδειχτεί, ξέρουν καλύτερα από το υπουργείο Οικονομικών ποιος και πού έχει λεφτά!

Όσο για το απόρρητο, σε μια οργανωμένη κοινωνία, που το εισόδημα του καθενός είναι το αποτέλεσμα της εργασίας των υπολοίπων (κι αυτό ισχύει για όλους) όλοι έχουν δικαίωμα να ξέρουν πού πηγαίνουν τα χρήματά τους και ο κόπος τους. Όλοι και για όλους. Ο πλούτος είναι αποτέλεσμα δημόσιας διεργασίας μιας κοινωνίας, με βάση νόμους της κοινωνίας, ακόμα κι όταν παράγεται σε ιδιωτικές μονάδες. Επιπλέον επηρεάζει πολλαπλώς την καθημερινή ζωή όλων. Όλοι πρέπει να ξέρουν με πόσα και πώς συμμετέχει ο καθένας στη ζωή όλων. Από τον άνεργο μέχρι τον πετρελαιά.

Η δημοσίευση των φορολογικών δηλώσεων μέχρι τα τέλη του ’80 υπηρετούσε αυτήν ακριβώς την ιδέα. Τη Δημοκρατίας. Ακόμα και όταν δεν είχαμε Δημοκρατία. Ακόμα και που κανείς σχεδόν δεν ήξερε και δεν ενδιαφερόταν για τα δημοσιευμένα στοιχεία. Σήμερα δεν είναι έτσι. Πολύ μεγαλύτερο κομμάτι πολιτών έχει πολιτική συνείδηση, ξέρει και θέλει να ξέρει. Έχει δικαίωμα να ξέρει.

Και έχει δικαίωμα, γιατί η διαφάνεια είναι ο μόνος τρόπος ΕΛΕΓΧΟΥ. Ο έλεγχος με τη σειρά του είναι ο μόνος τρόπος άσκησης της Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει Έλεγχος, δεν υπάρχει Δημοκρατία. Και δεν υπάρχει καλύτερος ελεγκτής από τον ίδιο τον πολίτη που ξέρει. Αυτός εκλέγει. Αυτός πρέπει να ξέρει. Ακριβώς τι γίνεται γύρω του. Από το τι δηλώνει ο υδραυλικός του μέχρι το πόσα και πού είναι τα λεφτά αυτών που ζητάνε την ψήφο του.

Αυτός είναι ο πιο κοντινός τρόπος να διστάζει ο υδραυλικός να δηλώνει 2.000 ευρώ το χρόνο, την ώρα που όλη η γειτονιά ξέρει πόσα βγάζει απ αυτήν την ημέρα. Είναι ο πιο κοντινός τρόπος να πάψει να κυκλοφορεί με θράσος ο γιατρός που δηλώνει 12.000 ευρώ το χρόνο, ενώ όλος ο ντουνιάς ξέρει ότι τόσα βγάζει το μήνα. Κι αυτό ισχύει για τον πιο φτωχό και για τον πιο πλούσιο.

Και είναι δικαίωμα το καθενός να ξέρει έτσι ποιος συνεισφέρει και με πόσα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στα δημόσια βάρη. Για να μην αισθάνεται κανείς κορόιδο ότι πληρώνει ενώ οι γύρω του τη σκαπουλάρουν.

Κάθε σκυλοκαυγάς στην Ελλάδα για τα εκατομμύρια των  πολιτικών οικογενειών, όπου κι αν ανήκουν κομματικά δεν έχει καμιά αξία. Ένα σύστημα χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και ουσιαστική Γνώση του λαού είναι βρώμικο. Και παράγει βρωμιά. Όλα τα άλλα είναι πολιτικάντικες κορώνες χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα.

Τα Panama Papers όπως και τα Paradise Papers δεν είναι τίποτε άλλο από τις μαύρες και «ευέλικτες» τσέπες ενός οικονομικού συστήματος που υπάρχει από πριν το 400 προ Χριστού! Με εξαίρεση τα 50 χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ως το 404. Που είχε τρομερές ποινές και έλεγχο. Οι τράπεζες και οι σαράφηδες και οι τοκογλύφοι υπάρχουν από τη ρωμαϊκή εποχή, με τρομερή άνθηση επί φεουδαρχίας. Ο πλουτισμός δε γεννήθηκε χτες. Και δεν παλεύεται με αφορισμούς και αερολόγες καταγγελίες. Αλλά, με Διαφάνεια και Έλεγχο.

Το αποκορύφωμα της υποκρισίας είναι να καμώνεσαι ότι δεν ξέρεις σε ποιο οικονομικό σύστημα ζεις, την ώρα μάλιστα που το υπηρετείς πιστά κι εσύ και ο περίγυρός σου, με πλουτισμένους δίπλα σου,  και να καταγγέλλεις τους απέναντι ότι είναι όργανα αυτού που υπηρετείς!

Αναρωτιέμαι από ποιόν κινδυνεύει περισσότερο ο λαός. Απ αυτόν που είναι φανερός και ξέρει με ποιόν έχει να κάνει και πώς να τον αντιμετωπίσει; Ή απ’ αυτόν που ενώ παριστάνει τον επαναστάτη εξαπατά το λαό, υπηρετώντας άλλα απ αυτά που λέει;

Πριν ασχοληθεί με τα Paradise Papers το ελληνικό πολιτικό σύστημα, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τις τρύπες των νόμων και την αδιαφάνεια πίσω από την οποία βολεύεται. Γιατί, με την ανικανότητα και την απροθυμία του να κυνηγήσει τον πλούτο που διαφεύγει από το δημόσιο ταμείο, όλες αυτές οι λίστες έχουν αποδειχτεί στην πράξη Koloxarta Papers.

Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr