Αστεϊζόμενοι θαμώνες καφενείων

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η ειρωνεία, ο σαρκασμός αλλά και ο αυτοσαρκασμός είναι τα μόνα ένοπλα μέσα που διαθέτει ετούτη τη στιγμή ο λαός για να αντιμετωπίσει τον σκληρό κυνισμό της εξουσίας. Γιατί; Διότι, απλώς, περνάει ο καιρός πιο εύθυμα, πιο φιλήσυχα και πιο «κινητικά»· η κίνηση είναι μαθηματική έννοια και δεν έχει ανάγκη από αποδείξεις και θεωρίες - σηκώνεται κανείς και περπατά και τότε παύουν να ισχύουν όλες οι ιδεολογίες (το κινούν αίτιον, ίσως).

Ολα τα άλλα είναι φιλοσοφικά παράδοξα, λυμένα όμως από την εποχή του Διογένη, ο οποίος ακούγοντας τους οπαδούς του Ζήνωνα του Ελεάτη να λένε ότι το εκτοξευθέν βέλος παραμένει ακίνητο, δεν έκανε τι άλλο παρά να σηκωθεί και να αρχίσει να περπατάει.

Για να είναι κάποιος σε θέση να περπατάει πρέπει να τροφοδοτήσει το σώμα του, να ενισχυθούν οι μύες και τα οστά αυτού, να δυναμώσουν οι αρθρώσεις ώστε να μπορεί στη συνέχεια να κάνει μορφασμούς, να «φτιάξει» χαμόγελα και γέλιο, να συνομιλήσει με τα μάτια του, με τα χέρια του και ό,τι άλλο τον προστάξει το σώμα του - από τούτο το σώμα ξεκινάνε όλα, αλλά ολίγοι το θυμούνται στην πορεία τους προς την τελευτή. Για φαντάσου. Ναι, αλλα πώς να συντηρηθεί ένα σώμα σήμερα;

Τα σύμβολα, οι αλληγορίες και οι μεταφορές είναι δημιουργήματα της γλώσσας μεν, αποδεικνύουν εντούτοις ότι αυτή η γλώσσα λίγα πράγματα είναι ικανή να μεταφέρει και να αποκαλύψει [ας φανταστούμε τι «τρέχει» πίσω από τις έννοιες και τις προτάσεις που χαράσσουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας και καθ’ όλον τον βίο (που με βια ή με βία τον μετράμε)].

Οι γιαγιάδες των λέξεων είναι μεταλλαγμένες, άγνωστες στους περισσότερους από όσους υπάρχουμε σήμερα - παππούδες δεν υπάρχουν γιατί οι λέξεις δεν είναι σπέρματα αλλά μήτρες (τώρα, πώς προκύπτει η γέννηση είναι σχεδόν αδιάφορο).

Στα καφενεία του κέντρου της πρωτεύουσας κυριαρχεί, ευτυχώς, το χιούμορ, έστω και υπό μορφήν ανεκδότων ή σχετλιαστικών πειραγμάτων και αναφορών στην πρώτη φορά Αριστερά και τα συμπαρομαρτούντα (το ποια είναι αυτά είναι αδιάφορο και αυτό, τι να κάνουμε;). Χωρίς αστεϊσμούς δεν βγαίνει πέρα η συζήτηση, ούτε η ημέρα· ας μη γίνει λόγος για συναισθηματική επαφή και ψυχική μεταρσίωση - θα χαθούμε στην ερμηνεία, ε, και στη μετάφραση.

Η Αριστερά μάς τελείωσε, λένε οι πιο ντούροι Αριστεροί. Θα συμφωνούσα ασμένως εάν γινόταν κάποιος διαχωρισμός και εάν κάποιος οξυδερκής ανέλυε τι ακριβώς σημαίνει Αριστερά και κατά πόσο η έννοια αυτή συντελεί στην κατανόηση του κόσμου και του νοήματος (εάν υπάρχει νόημα και λοιπά).

Διαχωρισμός ποιων; Των πραγμάτων, των ιδεών, των ανοησιών;

Τι ακριβώς σημαίνει διαχωρισμός; Είναι σύνθεση, είναι ανάλυση, είναι φαντασιακή προβολή, είναι ο μέσα δαίμονας του καθενός;

Αντε να βρεις άκρη τέτοιες ώρες, που ο λαός στενάζει και δεν βρυχάται· κοιμάται, ήσυχος ή ανήσυχος δεν έχει σημασία, πάντως καθεύδει - απολαυστικός πάντως νήδυμος πολλών εξ ημών και ας μιλάμε για εξεγέρσεις και επαναστάσεις και ανατροπές και για πολλά άλλα ηρωικά.

Εχουν δίκιο να γελάνε και να χαχανίζουν, έστω και δι’ ασήμαντον αφορμήν οι θαμώνες των καφενείων - τέλος πάντων έχουν περισσότερο δίκιο από τους σοβαροφανείς πολιτικολογούντες και δημοσιογραφούντες (κι άλλους... κι άλλους...).  

efsyn.gr