Η ωμή πραγματικότητα για τους 2 Έλληνες αιχμαλώτους

Η παραπλάνηση της κοινής γνώμης και η προσβολή της κοινής λογικής και της γνώσης έχουν ξεπεράσει κάθε όριο στην υπόθεση των 2 αιχμάλωτων αξιωματικών στην Αδριανούπολη. Με αποτέλεσμα να υποφέρουν επιπρόσθετα οι συγγενείς τους και να δημιουργείται ένα κλίμα προσμονής και φρούδων ελπίδων στους πολίτες που ενδιαφέρονται. Η πραγματικότητα είναι απλή και αμείλικτη.

Οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί βρίσκονται στα χέρια του Έρντοαν και της τουρκικής δικαιοσύνης. Ο μεν πρώτος είναι ένας στυγνός δικτάτορας οθωμανικού τύπου, ο οποίος λειτουργεί με τις αρχαίες αρχές της φυλής του και της παλιάς ανατολής. Το παζάρι, την υποκρισία, τη διπροσωπία και τη θρασυδειλία. Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει είναι της ισχύος. Καμιά άλλη.

Η τουρκική δικαιοσύνη είναι δισυπόστατη. Από τη μία είναι υποχείριο της εκάστοτε εξουσίας και από την άλλη είναι σκληρή και ανελέητη όταν λειτουργεί αφ εαυτής. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι και τα δύο. Ο λόγος είναι απλός:

Η ελληνική δικαιοσύνη δεν επιτρέπει την έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών με δύο στοιχεία: Πρώτον δεν έχει αποδείξεις για τη συμμετοχή τους σε αξιόποινες πράξεις στη χώρα τους και δεύτερον δεν θέλει να τους παραδώσει σε ένα κράτος όπου τα δικαστήρια δεν είναι φερέγγυες αρχές απονομής δικαιοσύνης. Και τα λέει και τα δύο.

Αυτό το δεύτερο αποτελεί μεγάλη ευθεία προσβολή στον ίδιο τον Έρντοαν και στην τουρκική δικαστική εξουσία. Στους Τούρκους δικαστές. Οι οποίοι δεν μπορούν να το ανεχτούν είτε είναι αλήθεια είτε όχι. Είναι χαστούκι στην εικόνα τους και στην ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους.

Ο Έρντοαν έχει ζητήσει από τον Τσίπρα τους 8 σε φιλικό και εξωδικαστικό τόνο, όταν πιάστηκαν. Ο μεν Τσίπρας, με την επιπολαιότητα και την ασχετοσύνη που τον διακρίνει υποσχέθηκε να τους παραδώσει ο δε Έρντοαν βασίστηκε στην υπόσχεση, όπως έχει συνηθίσει να διαπραγματεύεαι όσα τον συμφέρουν. Στο μιλητό. Το γιούρτ στην έρημο της Μογγολίας λείπει από το σκηνικό.

Όταν οι Έλληνες δικαστές άρχισαν να βγάζουν αποφάσεις, που δεν άρεσαν ούτε στον Έρντοαν ούτε στον Τσίπρα κανείς δεν μπορούσε να πείσει τον δικτάτορα ότι ο Τσίπρας δεν τον δουλεύει ψιλό γαζί. Γιατί στη δική του κουλτούρα και συλλογιστική δεν υπάρχει δικαιοσύνη που δεν είναι υπηρέτης του κάθε προέδρου και πρωθυπουργού. Αυτόν το πολιτισμό κουβαλάει ο ίδιος και η χώρα του.

Άσχετα με το αν η αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών είναι αποτέλεσμα δικής τους εγκληματικής αμέλειας ή τουρκικής χωσιάς (το δεύτερο είναι πιθανότερο, από εγκληματική αμέλεια του ΓΕΕΘΑ και του ΥΠΕΘΑ, που δεν έχουν το στρατό στα σύνορα σε διαρκή επιφυλακή) το αποτέλεσμα είναι ότι βρέθηκαν στα χέρια και των δύο αρχών. Του Έρντοαν και των κατήδων.

Ο μεν Έρντοαν, θεωρώντας ότι οι Έλληνες δικαστές τον δουλεύουν κι αυτόν και την Τουρκία ανταποδίδει με τα ίδια μέσα. Όταν η ΕΕ, ο Πούτιν, ο Τράμπ και ο θεός ο ίδιος του ζητάει να απελευθερώσει τους δύο στρατιωτικούς, εκείνος τους λέει ό,τι του απαντάει και ο Τσίπρας! Ότι δεν είναι δικό του θέμα, αλλά θέμα της τουρκικής δικαιοσύνης!

Ταυτόχρονα, ικανοποιώντας τη θιγμένη υπόληψη και υπερηφάνεια του τουρκικού δικαστικού κλάδου, του έχει δώσει τους δύο Έλληνες για να παίζει μαζί τους όπως η γάτα με το ποντίκι. Εξαντλώντας κάθε τριχούλα των τουρκικών νόμων και νομικών διαδικασιών. Όπως θεωρούν ότι κάνει και η ελληνική δικαιοσύνη με τους 8 Τούρκους ικέτες.

Πόσο θα τραβήξει αυτό; Πάρα πολύ. Η Τουρκία και μάλιστα η θιγμένη Τουρκία είναι αμείλικτη. Και συμπλεγματική. Και δεν θα απολύσει τους Έλληνες μέχρι να ικανοποιηθεί με, κέρδος κι όλας. Να ικανοποιηθεί ο θιγμένος εγωισμός της και η παζαρομανία της. Η Τουρκία έχει καβαλημένο το καλάμι εδώ και χρόνια. Και επί Έρντοαν ακόμα περισσότερο. Νομίζει ότι είναι κάτι σαν οθωμανική αυτοκρατορία του 1600. Δεν έχει πάρει χαμπέρι ότι η συντριπτική της πλειονότητα ζει πραγματικά στο 1600 σαν νοοτροπία. Και σε πολλά μέρη της, και σαν καθημερινότητα.

Μ αυτά τα δεδομένα εγκληματούν όσοι σπέρνουν βραχυπρόθεσμες ελπίδες σε συγγενείς, φίλους και στην κοινή γνώμη για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς. Είτε τις σπέρνουν από τα κρατικά όργανα είτε μέσω των media. Οι δύο θα ανταλλαγούν. Έναντι ακριβών ανταλλαγμάτων. Είτε μόνο σε ελληνικό επίπεδο είτε σε ελληνικό και ευρωπαϊκό ταυτόχρονα. Ο Έρντοαν είναι όχι μόνο αδίστακτος, αλλά και άπληστος.

Ο υπογράφων εύχεται ολόψυχα να κάνει λάθος και να διαψευστεί. Παρ’ όλα αυτά είναι λιγότερο επώδυνο να είναι κανείς προετοιμασμένος για τα δυσκολότερα παρά να υφίσταται την απογοήτευση των ευκολότερων. Τουλάχιστον δεν απειλείται η ζωή και η ακεραιότητα των δύο. Και ισχυρές δυνάμεις ξέρουν το θέμα τους. Είναι κι αυτό μια ασφάλεια.

Επιμύθιο. Όσο η Ελλάδα δεν θα αντιμετωπίζει την τουρκική γειτνίαση σαν μια μόνιμη, καθημερινή απειλή και δεν θα εξοπλίζεται έτσι που να είναι μόνιμο πραγματικό φόβητρο για την Τουρκία αντί να είναι ένας κλαψιάρης παραπονούμενος που ελπίζει σε ξένες δυνάμεις, η Τουρκία θα αποθρασύνεται και τα προβλήματα θα πληθαίνουν. Η Ελλάδα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Πρέπει να κοιτάξει προς τον 21ο αιώνα και όχι προς τον 17ο που ζει ο Έρντοαν και η φυλή του. Κι αυτό θέλει πυγμή.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr