Δηλαδή… λιντσάρετε τον Πάχτα!

«Πρέπει ο Πάχτας να μην μπορεί να κυκλοφορήσει. Λιντσάρετέ τον. Εγώ μαζί σας»... Αν μετά από τέτοια συμπεριφορά, συνανθρώπου για συνάνθρωπο, δεν σε εξαναγκάσει, αν μη τι άλλο η οικογένειά σου, σε χρόνια ψυχανάλυση, τότε πότε άλλοτε; Ποια ελπίδα θα αδράξεις για να εξανθρωπιστείς;

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Εχω ανάγκη να πιστεύω στην ελληνική Δικαιοσύνη. Με τρόμαξε η απόφαση-δικαίωση Π. Καμένου ενάντια στο δίκιο του Χ. Πάχτα από την ελληνική Δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι από τα χειρότερα που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο, γιατί, είναι σαν να μένεις με το ένα πόδι όρθιο σαν πελαργός. Πού να κατευθύνεις το επόμενο βήμα σου; Πού να πας; Πώς να ξεγελάσεις τη δραματικότερη ανθρώπινη αγωνία σου, του να μην προσβλέπεις στην προστασία σου τουλάχιστον από τη Δικαιοσύνη, αν για παράδειγμα κάποιος σπιρουνιάσει πλήθος κόσμου, εναντίον σου;

Με τρομάζουν τα εξωανθρώπινα στοιχεία των πολιτικών όντων. Ναι. Πολλές φορές το έχω σκεφτεί. Σαν όλη η δική «τους» γη, να μην έχει σχέση με τη δική μας, ενώ ζούνε ανάμεσά μας (ή εμείς ανάμεσά τους) και ενώ (ακόμα χειρότερα) αποφασίζουν για τον δική μας γη (όντες από άλλο πλανήτη). Να δώσω παραδείγματα. Θυμάμαι εκείνη την εποχή που άρχιζε το χάλασμα του Καρνάβαλου και η βρώμα των σκανδάλων έσπαγε μύτες και ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ άρχιζε πορεία δύσης και ξαφνικά σε ένα αεροδρόμιο του εξωτερικού μια παρέα είδαμε μπροστά μας τον Γιάννο Παπαντωνίου. Με το γνωστό του ύφος χιλίων καρδιναλίων και την αστραφτερή του οδοντοστοιχία να χαμογελάει, ακόμα και σε αναγγελία θανάτου.

Ενας λοιπόν κύριος εμφανέστατα, πιο εμφανώς δεν υπάρχει, άρχισε να κουνάει περιφρονητικά το κεφάλι του κοιτώντας τον κατάματα και λέγοντας του «Τι να σας πω; Μόνο ντροπή». Και ο Γιάννος; Τάνιασε ακόμα πιο πολύ το στόμα του, ώστε να φανεί η αστραφτερή του οδοντοστοιχία ακόμα πιο αστραφτερή, ανασήκωσε το χέρι του ως για βασιλικό χαιρετισμό και χαιρετούσε και ξαναχαιρετούσε όπως ακριβώς φαντάζεσαι να χαιρετιούνται άρχοντες παλαιοπλούσιοι σε λέσχες στην Αγγλία.

Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας ν΄αντιδράει έτσι σε ανάλογη περίπτωση; Εξωανθρώπινα όντα.

Αλλο παράδειγμα; Σκέψου να τιμηθείς να γίνεις διευθύνων σύμβουλος στην προβληματική εταιρεία που εργάζεσαι για να κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Και ωστόσο επί των ημερών σου να πάνε ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Και ενώ όλοι απαιτούν να δώσεις και εξηγήσεις, του τι συνέβη επί των ημερών σου, εσύ να μοιάζει να κρατάς μούτρα, να περιφέρεσαι αμίλητος και να πληρώνεσαι κανονικά, κάθε πρώτη του μηνός, να ανέχεσαι να πληρώνεσαι χωρίς να δίνεις εξηγήσεις και ακόμα χειρότερα, οι συνάδελφοι σου να σε θεωρούνε παράγοντα (αφού δεν μιλάς) για το μέλλον της εταιρείας. Υπάρχει αυτό; Υπάρχει αυτό που συμβαίνει με τον συμπαθέστατο ως φιζίκ Κώστα Καραμανλή;

Παράδειγμα τρίτο και φαρμακερό. Ας πούμε ότι το αγαπητό μου αφεντικό Χρήστος Μεμής με αναδεικνύει σε αρχηγική θέση έναντι των συναδέλφων μου (επιτρέψτε μου παιδικούς όρους «αρχηγίας») και με το που με καλωσορίζουν στα νέα καθήκοντα, εγώ ανεβαίνω σε μια σκάλα, τους κοιτάω στα μάτια και τους λέω «Εσείς τώρα στα τέσσερα!». Υπάρχει αυτό; Αντέχουν τα μάγουλα ανθρώπου το κοκκινάδι της ντροπής; Αντέχει τόση έπαρση ο άνθρωπος;

Να το προχωρήσω; Αν εγώ μπω ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που στάζει θυμό, οργή και σε μια ατμόσφαιρα που βρωμάει μπαρούτι και δεν με τρομάζει, το πού μπορεί να ξεφύγει ακόμα περισσότερο το πράγμα, δεν έχω δηλαδή τα φυσικά αντανακλαστικά του πολιτισμένου ανθρώπου που επιζητάει να χαμηλώσει την ένταση (εδώ σε καβγά στον δρόμο τυχαίνεις και μπαίνουν ανάμεσα για να ησυχάσει το πράγμα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων). Και σε αντίθεση αυτών των υγιών αντανακλαστικών, εγώ σπιρουνιάσω ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα και «δείξω» συνάνθρωπο και καθοδηγήσω «Πρέπει ο Πάχτας να μην μπορεί να κυκλοφορήσει. Λιντσάρετέ τον. Εγώ μαζί σας»…

Υπάρχει αυτό; Μπορείτε να σας φανταστείτε να το λέτε; Μόνο για άνθρωπο που θα βίαζε το παιδί μου! Και αν εν τέλει η Δικαιοσύνη αποφανθεί για μένα, μεταφράζοντας τα λόγια μου σε… «πολιτική αποδοκιμασία»; Υπάρχει αυτό; Δεν είναι η απόλυτα στυγνή επιβεβαίωση, παραδοχή, επιβράβευση, ότι τα πολιτικά «όντα» είναι εξωανθρώπινα όντα; Δεν είναι πλήρης η απενοχοποίησή τους για ό,τι κι αν κάνουν;

Αν μετά από τέτοια συμπεριφορά, συνανθρώπου για συνάνθρωπο, δεν με εξαναγκάσει, αν μη τι άλλο η οικογένειά μου ή οι άνθρωποι που με νοιάζονται, σε χρόνια ψυχανάλυση, τότε πότε άλλοτε; Ποια ελπίδα θα αδράξω για να εξανθρωπιστώ;

Εχω ανάγκη να πιστεύω στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Με τρόμαξε μια απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Είμαι από χθες, με το ένα πόδι επάνω σαν πελαργός. Πού πατάω το βήμα για να προχωρήσω; Παρακαλώ πείτε μου;

ΥΓ Να σας θυμίσω. Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Πειραιά (απόφαση 4916/2017) είχε επιβάλει στον Πάνο Καμένο το ποσόν των 15.000 ευρώ, ως ποσό αποζημίωσης για ηθική βλάβη του Χρήστου Πάχτα, πρώην Δημάρχου στο Δήμο Αριστοτέλη Χαλκιδικής, πρώην βουλευτή και υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας και Βιομηχανίας. Χθες άλλαξε σκεπτικό η απόφαση… Στην καθομιλουμένη τη μεταφράζεις «Αϊ μωρέ… Σιγά! Μια κουβέντα παραπάνω… Πες την πολιτική αποδοκιμασία… Αϊ μωρέ»

ΥΓ2 Αν θέλετε τη διαδρομή της κατάντιας μας, ακολουθείστε τα «Αϊ μωρέ» που μας πήραν στο κατόπι ως κοινωνία. Από «άι μωρέ» σε «άι μωρέ» φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

ΥΓ3 Είπα να γράψω παράδειγμα και από τα κατορθώματα των ΣΥΡΙΖΑ εξωανθρώπων…. Θα πονούσε το χέρι μου να γράφει.


















protagon.gr