Η ιστορία διαρκεί πολύ. Του Αλέξη Τσίπρα

Η εικόνα που πάντα είχα από τον Τάκη Μαστρογιαννόπουλο, περιείχε μια θετική αποτύπωση και μια αισιοδοξία. Πριν μάθω τη χρόνια ενασχόλησή του με την ιστορία του εργατικού κινήματος, είχα την αίσθηση ότι αυτή η αισιοδοξία ήταν απλά ένας ευχάριστος, κατά τα άλλα, θετικός βερμπαλισμός. Σήμερα διαπιστώνω ότι ήταν γνώση. Βαθιά ιστορική γνώση.

Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τη γνώμη μου για το βιβλίο του, ένα πολύ σημαντικό έργο, σημαντικό για τουλάχιστον δύο γενιές αγωνιστών. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια υποχώρηση, ιδεολογική, ηθική και υλική, του αριστερού κινήματος, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Τάκης Μαστρογιαννόπουλος αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει στον εαυτό του, και στις επόμενες γενιές των αγωνιστών, ότι η ιστορία δεν τελείωσε και ότι η μελέτη της μπορεί να μας αποδείξει ότι πάντα υπήρχαν πισωγυρίσματα και σκαμπανεβάσματα, αλλά πάντα προχωρούσε και εξελισσόταν.

ΤΑΚΗΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Η άνοδος και η πτώση των εργατικών διεθνών: Κύκλος 1ος: Από τους Προδρόμους στην 1η Διεθνή, εκδόσεις Τόπος, σελ. 645

Διαβάζοντας το βιβλίο, εντυπωσιάζεται κανείς από τη συνέπεια και τη μεθοδικότητα με την οποία ο συγγραφέας έχει συγκεντρώσει το υλικό του για γεγονότα και πρόσωπα, πιο πολύ όμως για το κοινωνικό και ταξικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν οι Διεθνείς.
 

Το πρώτο που καταλαβαίνει κανείς, είναι ότι το να κατανοήσεις το ιστορικό πλαίσιο, είναι απαραίτητο για να εμβαθύνεις στον Μαρξισμό. Τα μαρξιστικά κείμενα –και κυρίως τα πολιτικά, όχι τόσο τα φιλοσοφικά και τα οικονομικά- δεν είναι δόγματα γενικής χρήσης, διατυπωμένα για κάθε εποχή και για κάθε συγκυρία. Γράφτηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, για να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ζητήματα στρατηγικής.

Αυτό που μας μαθαίνουν είναι τον τρόπο να αναλύουμε τα φαινόμενα, τον τρόπο να σκεφτόμαστε, να καταλαβαίνουμε τα πράγματα που γίνονται γύρω μας. Ο Μαρξισμός δεν είναι τσιτάτα, ούτε Παγκόσμιοι Νόμοι κάποιας μυστικιστικής νομοτέλειας, αλλά εργαλείο για να καταλαβαίνουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό ο Μαρξισμός υπάρχει ακόμα ως θεωρητικό εργαλείο, περνώντας μέσα από εποχές που χαρακτηρίστηκαν από κοσμογονικές αλλαγές. Από τα κλωστήρια του Μάντσεστερ, τότε που οι εργάτες συνειδητοποίησαν, πολύ αργά, ότι το ζήτημα δεν είναι οι μηχανές που φτιάχνουν τις κλωστές αλλά η υλική σχέση που συνδέει τη χειρωνακτική εργασία τους με τις μηχανές και τα αφεντικά τους, μέχρι τη σημερινή παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το βιβλίο του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί σου εξηγεί όλα όσα σημείωνες στο περιθώριο των μαρξιστικών βιβλίων, για να μπορέσεις κάποτε να διευκρινίσεις και να κατανοήσεις καλύτερα. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι αυτή καθ’ αυτή η ευχαρίστηση να διαβάζεις την ιστορία, με τρόπο που να κάνει το μυαλό σου να δουλεύει, να σκέφτεται και να συγκρίνει.
 

Η Διεθνής είναι παιδί του εργατικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα είναι γέννημα των άθλιων συνθηκών που δημιούργησε η βιομηχανική επανάσταση. Αλλά αυτό που τείνουμε να ξεχνάμε, είναι ότι πριν από κάθε τέτοια γέννα υπάρχει μια μακρά κυοφορία, γεμάτη αντιφάσεις, αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και προβληματισμούς.  Τείνουμε επίσης να ξεχνάμε ότι η ιστορία των κοινωνικών αγώνων είναι μια ιστορία κάθε άλλο παρά γραμμική, γεμάτη βήματα εμπρός, και βήματα πίσω, νίκες και οπισθοχωρήσεις, ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις.
 

Ο Μάρξ είδε τις τάξεις ως ιστορικά υποκείμενα. Το προλεταριάτο γεννήθηκε, ωρίμασε μέσα από μια μακρά διαδικασία. Από το να σπάει τις μηχανές για να προστατεύσει τη ζωή του, πέρασε στους οργανωμένους ταξικούς αγώνες και από εκεί στην πολιτική οργάνωση. Έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει να αλλάξει τον κόσμο, να περιγράψει μια κοινωνία απελευθερωμένη από την ταξική εκμετάλλευση.
 

Ανάδειξε ανθρώπους με κοφτερά μυαλά, ενεργητικότητα και μόρφωση, οικοδόμησε μια τεράστια αυτοπεποίθηση, πάλεψε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Γνώρισε και ήττες, αλλά καμιά ήττα δεν πήγε χαμένη. Κάθε θυσία και κάθε υποχώρηση ήταν το σκαλοπάτι για καινούριους αγώνες. Παράλληλα, ποτέ δεν έπαψαν οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις, η αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές και τους επαναστάτες, τους ρεαλιστές και τους τολμηρούς.
 

Όμως το βιβλίο του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου έχει γραφτεί για να το διαβάσουμε σήμερα, και είναι αδύνατον να το διαβάσουμε χωρίς το μυαλό μας να βρίσκεται στο σήμερα, σε μια ακόμα περίοδο όπου μια βαθειά καπιταλιστική κρίση εκδηλώνεται. Η σημερινή κρίση έχει μεγάλες ομοιότητες αλλά και μεγάλες διαφορές με τα γεγονότα που αφηγείται η ιστορία της πρώτης Διεθνούς.

Τι μας λέει σήμερα η ιστορία των εργατικών αγώνων;
 

Το πρώτο που μας λέει είναι ότι κάθε αλλαγή στον τρόπο παραγωγής δημιουργεί εντελώς καινούρια κοινωνικά δεδομένα. Και τα καινούρια αυτά δεδομένα οφείλουμε να τα εξετάζουμε και να τα αναλύουμε χωρίς φόβο και χωρίς προκατάληψη. Το ζήτημα δεν είναι να προσαρμόζουμε τη σημερινή πραγματικότητα στα ιστορικά συμπεράσματα, γιατί αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από στείρος δογματισμός. Το ζήτημα είναι να χρησιμοποιούμε τα ιστορικά συμπεράσματα για να ενδυναμώνουμε την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε κριτικά το σήμερα.
 

Από την άλλη, όμως, ούτε τις ομοιότητες με το ιστορικό παρελθόν πρέπει να φοβόμαστε. Η καταπίεση, η αλλοτρίωση, ο έλεγχος πάνω στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων, δεν είναι σημερινά φαινόμενα. Ούτε ο φόβος και ο δισταγμός μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, μπροστά σε ριζοσπαστικές αλλαγές, είναι φαινόμενο σημερινό. Αυτά τα πράγματα υπάρχουν από τότε που υπάρχει εκμετάλλευση. Και ξέρουμε ότι μπορούν να νικηθούν, να βρούμε τα αίτιά τους και να μπορέσουμε να δράσουμε με τρόπο που να απελευθερώνει συνειδήσεις.
 

Το δεύτερο, και πολύ σημαντικό, είναι το εξής: Δεν αρκεί να θέλεις να απαλλαγείς από ένα άδικο και καταστροφικό σύστημα. Πρέπει να ξέρεις με τι θέλεις να το αντικαταστήσεις. Πρέπει να ξέρεις τι είναι το καινούριο που θέλεις να φέρεις, γιατί αυτό είναι που δημιουργεί το όραμα. Αυτό είναι που μετατρέπει τις στρατιές των αδύναμων και των απελπισμένων σε στρατιές αποφασισμένων περήφανων επαναστατών. Κανείς δεν πάει στην σύγκρουση για να θυσιαστεί. Πάει στην σύγκρουση για να νικήσει.
 

Το τρίτο είναι ότι, όσα και αν έχουν αλλάξει από τα τέλη του 19ου αιώνα, σήμερα ο αγώνας είναι ξανά μια υπόθεση διεθνής. Μπορεί να ξεκινάει από έναν χώρο δουλειάς, μια γειτονιά ή μια περιοχή, αλλά ο ορίζοντας της ανατροπής είναι πάντα πέρα από τα όρια μιας χώρας. Βρίσκεται στην ενότητα και την αλληλεγγύη όλων των καταπιεσμένων, πέρα από εθνικά σύνορα. Αυτό είναι σήμερα το νόημα του δικού μας αγώνα, ενός αγώνα για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
 

Είναι ένας αγώνας στον οποίο θέση έχουν οι λαοί του Νότου κατά κύριο λόγο, γιατί είναι οι πιο καταπιεσμένοι, και από εκεί πάντα ξεκινούν οι μεγάλες διεκδικήσεις, αλλά και οι καταπιεσμένες τάξεις του Βορρά, με τελικό όραμα την απελευθέρωση από τα δεσμά τής πιο επιθετικής μορφής καπιταλισμού που έχουμε γνωρίσει, του σύγχρονου φιλελεύθερου καπιταλισμού, του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
 

Τέλος, είναι καλό να μην ξεχνάμε ότι το κίνημα έχει τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, τόσο σε περιόδους υποχώρησης, όσο και σε περιόδους ανόδου. Ότι οι εσωτερικές συζητήσεις, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις γύρω από την στρατηγική ποτέ δεν θα σταματούν.
 

Και εδώ είναι ένα σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι και περισσότερες από εμάς μεγαλώσαμε σε κόμματα της αριστεράς που πάλευαν ασταμάτητα μεταξύ τους, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι με τον αντίπαλο...

Για το ποιο κατέχει την σωστή γραμμή που θα οδηγήσει στη νίκη, ποιο είναι πιο αδιάλλακτα προσηλωμένο στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που είναι εκτός πραγματικότητας.
 

Και ξεχάσαμε αυτό που σήμερα το βιβλίο του Μαστρογιαννόπουλου μας ξαναθυμίζει: Ότι το πιο σημαντικό δεν είναι το ποιος έχει δίκιο, αλλά πώς οι διαφορετικές απόψεις, τα διαφορετικά ρεύματα, οι διαφορετικές ερμηνείες, μπορούν να συγκλίνουν σε ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο με σαφή και καθορισμένο στόχο. Η ενότητα είναι λοιπόν που κερδίζει τις μάχες και αλλάζει την ιστορία, και όχι ο ανταγωνισμός για την ιδεολογική καθαρότητα και την εσωτερική ηγεμονία.
 

Δεν μπορούμε ούτε έχουμε δικαίωμα να κάνουμε ανιστόρητες και εκβιαστικές συγκρίσεις, για να πείθουμε τον εαυτό μας, και μερικούς ακόμα αφελείς, ότι εμείς και μόνο εμείς είμαστε άξιοι συνεχιστές ηρωικών εποχών. Η ιστορία θα γραφτεί, άλλωστε, είτε οι κοινωνικοί αγώνες τού σήμερα αφήσουν το αποτύπωμά τους είτε όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι εμείς να κάνουμε το σωστό: Να ερμηνεύουμε σωστά τα φαινόμενα, να βελτιώνουμε τις δικές μας δυνατότητες, και να μη χάνουμε από τα μάτια μας τον πραγματικό εχθρό, που είναι απέναντί μας. Ο εχθρός είναι η κοινωνική αδικία, η δυστυχία, η φτώχεια, η οικολογική καταστροφή. Είναι ένα σύστημα που θέλει να κυριαρχεί στην συνείδηση των καταπιεσμένων, και να τους εξοικειώνει με το ανήθικο και το αδιανόητο.
 

Αν δεν φοβηθούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, και προπάντων αν δεν φοβηθούμε να την αλλάξουμε, θα έχουμε κάνει, έστω και στο ελάχιστο, το σωστό. Άλλωστε, το βιβλίο του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η ιστορία διαρκεί πολύ και η πάλη των τάξεων αποτελούσε και αποτελεί πάντα την κινητήριο δύναμη της εξέλιξής της. 

Αναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής

http://tvxs.gr/

O υπενωματάρχης Μουρούτης πάει Εβρόπι. Του Στέλιου Κούλογλου

Σε μια πολιτισμένη χώρα, που υποτίθεται ότι παλεύει και για την επιβίωση της, η επιλογή του Α. Τσίπρα στην θέση του υποψήφιου της προεδρίας της Κομισιόν θα έπρεπε να χαροποιήσει φίλους και αντίπαλους. Άντε οι τελευταίοι, αν είναι τόσο ζορισμένοι όσο είναι σήμερα οι άνθρωποι του Μαξίμου, να μην εκδήλωναν την ικανοποίηση τους δημοσίως. Θα μπορούσαν όμως να ζητήσουν από την νονά Μέρκελ κάποια ανάλογη μεταχείριση, ώστε να μην κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τους πόντους που αναμφισβήτητα κερδίζει από την υποψηφιότητα Τσίπρα.

Στο κάτω κάτω, όταν ο Α. Σαμαράς συνάντησε τις προάλλες την Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον, την προειδοποίησε ότι αν ληφθούν και νέα μέτρα στην Ελλάδα «θα πάρεις πακέτο (με τα μέτρα) και τον Τσίπρα». Δεν θα μπορούσε να πει κάτι ανάλογο και στους δανειστές, ζητώντας ευρωπαϊκές διευκολύνσεις για τον Α.Σαμαρά, εν όψει και ευρωεκλογών;

Αντί για μια παρόμοια τακτική, η «ομάδα αλήθειας» του Μαξίμου αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα επιστρέφοντας την χώρα στο παρελθόν. Ο γραμματέας της ΝΔ Ανδρέας Παπαμιμίκος, που είναι δυστυχώς και νέος άνθρωπος, δήλωσε ότι τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν «κόμματα με ξεκάθαρο προσανατολισμό, μαρξιστικά, τροτσκιστικά, τα οποία έχουν κατηγορηθεί για εξτρεμισμό». Την μεγαλύτερη όμως πλάκα έχουν τα παπαγαλάκια στις γαλάζιες εφημερίδες τα οποία, αναλαμβάνοντας να εκλαϊκεύσουν την «γραμμή», θύμιζαν με τα άρθρα τους αναφορές της Χωροφυλακής για τους κομουνιστές, της δεκαετίας του 60.

Αντιγράφω:

«Ειδικότερα, ο κ.Τσίπρας θα έχει υποστήριξη από το κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου GUE, που απαρτίζεται από κομμουνιστικά και ακροαριστερά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα:

- Το Bloco de Esquerda της Πορτογαλίας, που δημιουργήθηκε από μαρξιστικές και τροτσκιστικές κινήσεις.

- Το Die Linke της Γερμανίας, που σημείωσε μεγάλη υποχώρηση στις τελευταίες εκλογές (έλαβε 8,6% από 11,9% το 2009)... Στο παρελθόν, βουλευτές του είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε εξτρεμιστικές οργανώσεις.

- Το Hrvatski laburisti - stranka rada της Κροατίας. Λαϊκιστικό κόμμα με 5,1%, που διοικείται από πρώην συνδικαλιστή

- Το Komunistická strana Čech a Moravy, το κομμουνιστικό κόμμα Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχία). Στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εξτρεμισμό και η νεολαία του είχε τεθεί εκτός νόμου.

- Το Socialistische Partij, το σοσιαλιστικό κόμμα της Ολλανδίας με ρίζες στον μαοϊσμό και κομουνισμό.

- Το Sossialist party, το τροτσκιστικό, μαρξιστικό, ακροαριστερό κόμμα της Β. Ιρλανδίας Με βασικές πολιτικές τη λήψη της οικονομικής δύναμης από τα χέρια των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Βασίζεται στις ιδέες των Τρότσκι, Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και αναπολεί τη Ρωσική Επανάσταση».

Πως είναι δυνατόν το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που οραματίστηκε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας να αντιμετωπίζει το 2013 τους αντιπάλους του με όρους Χωροφυλακής; Είναι σαν να διαβάζει κανείς αναφορά επαρχιακού ασφαλίτη για τους αντεθνικώς δρώντες της περιοχής «Θέλουν διαβατήριο να παν Εβρόπι, αλλά ιγώ τους ξέρω τούτους τους αναρχοκομουνιστάς».http://tvxs.gr/ 
Είναι σαν να ξεπατικώνουν την «Λούφα και Παραλλαγή», σαν να γράφουν σε γραφομηχανή με φόντο εικόνα με το βασιλιά ή με το πουλί της χούντας.

Υπενωμοτάρχα Μουρούτη και Λαζαρίδη, δεν είναι αναφορά αυτή. Εγέρθητος.

Ανατροπή: Πουλικάκος, Κατρούγκαλος... Κουτσούμπα

3 στα 3 στην «Ανατροπή» με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Τη σκυτάλη στην εκπομπή που όλοι αγαπάμε να μισούμε πήρε από τους Πουλικάκο και Κατρούγκαλο το βράδυ της Δευτέρας η Δέσποινα Κουτσούμπα, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, βάζοντας Κυριάκο και Βορίδη στη θέση τους

http://www.thepressproject.gr/

Απειλώντας με παρακάλια

Η διάψευση των προσδοκιών για ευνοϊκή μεταχείριση από τους δανειστές οδηγεί τώρα την κυβέρνηση στο στήσιμο ενός θεάτρου δήθεν διαπραγμάτευσης και εκτόξευσης απειλών.

Της Βασιλικής Σιούτη

Εδώ και μερικές μέρες, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, αιφνιδιασμένοι από τη συντριβή των προσδοκιών τους καθώς το έλεος των δανειστών που περίμεναν δεν επιδείχθηκε, άρχισαν να διοχετεύουν στα φιλικά τους ΜΜΕ δήθεν πληροφορίες και «καυτούς διαλόγους» που τους παρουσίαζαν ως εξοργισμένους. Τόσο εξοργισμένους μάλιστα, που σκέφτονται ν’ αρχίσουν να διαπραγματεύονται με τους δανειστές.

Τέτοια οργή, ασυγκράτητη. Όλ’ αυτά προορίζονται βέβαια για εσωτερική κατανάλωση και μόνο. Είναι προφανές ότι δεν έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη τη νοημοσύνη του κόσμου στον οποίο απευθύνονται, γι’ αυτό και δεν κάνουν καν τον κόπο να στήσουν μια καλύτερη παράσταση.

Οι σκληροί διαπραγματευτές 

Έστω και μ’ αυτή την καθυστέρηση, θα μπορούσαμε ίσως να πειστούμε ότι πρόκειται να ξεκινήσει κάποια διαπραγμάτευση. Αλλά να διαπραγματευθούν ποιοι;
Πριν από ενάμιση χρόνο, στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά βγήκε πρώτο υποσχόμενο να διαπραγματευθεί σκληρά το μνημόνιο.

Με το που ορκίστηκε ως πρωθυπουργός, όμως, αγνόησε την υπόσχεσή του για σκληρή διαπραγμάτευση και την αντικατέστησε με το «ναι σε όλα». Επί ενάμιση χρόνο υπάκουε πιστά σε κάθε κέλευσμα των δανειστών. Χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς «αλλά». Μόνο με «μάλιστα».

Ποιοι είναι αυτοί που «απειλούν»

Αυτοί που ισχυρίζονταν μέχρι χθες ότι το μνημόνιο είναι ευλογία, μονόδρομος, και το μόνο σοβαρό σχέδιο που έχει εκπονηθεί για την Ελλάδα.

Με τι χαρτιά θα διαπραγματευθούν όταν δεν έχουν προετοιμάσει -ως όφειλαν σε κάθε περίπτωση- ούτε καν ένα υποτυπώδες εναλλακτικό σχέδιο; Όταν παρέδωσαν το μοναδικό ισχυρό όπλο που διέθετε η χώρα, το δίκαιό της, αποδεχόμενη το αγγλικό δίκαιο που εξασφαλίζει και προστατεύει μόνο τους δανειστές, παραδίδοντας τη χώρα στα νύχια τους;

Ακούσαμε ακόμα και το (στερούμενο κάθε σοβαρότητας) ότι ο πρωθυπουργός τούς απειλεί με εκλογές, και με τον ΣΥΡΙΖΑ ως μπαμπούλα. Και την ίδια ώρα που τα λέει αυτά, ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών του τον αδειάζει, δηλώνοντας ότι άσχετα με το τι λέγεται δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, να πάνε δηλαδή σε εκλογές. Αλλά ακόμη κι ο Στουρνάρας να μην τα έλεγε αυτά, πάλι δεν θα τους έδιναν καμία σημασία.

Τα ερωτήματα, λοιπόν, κάθε ανθρώπου με στοιχειώδη λογική παραμένουν: Δεν γνωρίζουν οι δανειστές πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει επεξεργαστεί καμία εναλλακτική λύση και ότι οι απειλές είναι κούφιες; Όταν μόνοι τους, και πολύ πρόθυμα, δέχτηκαν να παραδώσουν κάθε όπλο που έδινε ισχύ στη χώρα, τώρα πώς θα τους απειλήσουν, με παρακάλια; Πρωτότυπος τρόπος πολιτικής διαπραγμάτευσης, ειδικά όταν διακυβεύονται τεράστια πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η μέθοδος αυτή δεν απέδωσε ποτέ.

http://www.thepressproject.gr/

Οι προοπτικές του γερμανικού καπιταλισμού

του Χρήστου Λάσκου*

Πριν μερικές μέρες ο Adam Posen, πρόεδρος του Peterson Institute of International Studies, στουςFinancial Times («Λάθος το οικονομικό μοντέλο της Γερμανίας»· μεταφρασμένο στο:http://goo.gl/LNgR73) σημείωνε πως η Γερμανία αποτελεί ένα πλούσιο κράτος, που ακολουθεί μοντέλο αναπτυσσόμενης οικονομίας, και προέβλεπε πως η εξάρτηση του γερμανικού καπιταλισμού από τους χαμηλούς μισθούς θα αποδειχτεί συνταγή καταστροφικής αποτυχίας. Την ίδια εποχή ο πολύς Άσμουσεν, ο Γερμανός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από τη δική του οπτική γωνία, διαπίστωνε ότι «τα επόμενα 5 με 10 χρόνια η Γερμανία θα ξαναγίνει ο ευρωπαίος ασθενής», όπως και στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.

Περίεργες προγνώσεις για όσους –και η ελληνική «κοινή γνώμη» ανήκει κατεξοχήν σε αυτούς– έχουν μια εικόνα της Γερμανίας ως πανίσχυρης, πλούσιας, υγιούς και, κυρίως, εξαιρετικά παραγωγικής οικονομίας. Ας δούμε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα.

Οι γερμανικές επιτυχίες. Εκεί που οι επιδόσεις της γερμανικής οικονομίας εμφανίζονται πραγματικά εντυπωσιακές είναι στους τομείς των εξαγωγών και της απασχόλησης. Πολλές φορές, μάλιστα, οι θετικές εξελίξεις σε αυτούς τους τομείς παρουσιάζονται ως ισχυρά συνδεδεμένες μεταξύ τους: η εξαγωγική επιτυχία των γερμανικών επιχειρήσεων εξηγεί και τα καλά νέα σε ό,τι αφορά την συνολική απασχόληση.

Πράγματι, με το εμπορικό πλεόνασμά της να αντιπροσωπεύει το 6% του ΑΕΠ, η Γερμανία είναι το ακραίο παράδειγμα εξαγωγικής οικονομίας στον κόσμο. Πάντοτε, βέβαια, οι εξαγωγές αποτελούσαν μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της. Έτσι, στην προηγούμενη της ενοποίησης δεκαετία αντιστοιχούσαν στο 23-25% του ΑΕΠ, από το 1990 έως το 1999 συρρικνώθηκαν ελάχιστα, για να εκτιναχθούν τη δεκαετία του ευρώ στο ασύλληπτο ποσοστό του 38%, αφήνοντας πίσω την Κίνα και καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στον κόσμο. Επιπλέον, η μεγάλη αυτή έκρηξη των εξαγωγών φαίνεται να συμβαδίζει με μια εντυπωσιακή μείωση του ποσοστού ανεργίας: από 12% σχεδόν το 2005 κινήθηκε έκτοτε πτωτικά και, παρόλη την παγκόσμια οικονομική κρίση, έπεσε σε επίπεδα κάτω του 6%.

Οι σκοτεινές όψεις… Η ανεργία βρίσκεται σε πτώση, αλλά η Γερμανία διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων φτωχών στην Ευρώπη. Σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 42 εκατομμυρίων, τα 8 εκ. απασχολούνται ελαστικά λιγότερες από 20 ώρες την εβδομάδα σε minijobs και midijobs για 400-800 ευρώ τον μήνα. Αυτά αποτελούν συνέπειες της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Σρέντερ και, κυρίως, των δυσώνυμων «μεταρρυθμίσεων» Hartz στην αγορά εργασίας, που έκανε πραγματικά αγνώριστη την «κοινωνική οικονομία της αγοράς», που αποτελούσε το ρηνανικό μοντέλο καπιταλισμού κόντρα στο υπερφιλελεύθερο αγγλοσαξωνικό. Η μείωση, συνεπώς, του ποσοστού ανεργίας βασίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, στη μεγάλη συμπίεση των πραγματικών εισοδημάτων από εργασία. Έτσι, η πραγματική αμοιβή βρίσκεται σήμερα κάτω από το επίπεδο του 1990, ενώ το κατά κεφαλήν προϊόν αυξήθηκε στη διάρκεια της περιόδου του ευρώ, από το 2001 κι έπειτα, κατά 30%. Το σύνολο αυτής της διαφοράς το εισέπραξε η γερμανική εργοδοσία.

Οι εξαγωγικές επιδόσεις του γερμανικού καπιταλισμού ορθώς συνδέονται με τα προηγούμενα. Αυτό σημαίνει πως η ανταγωνιστική θέση του εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη συγκράτηση των εργατικών μισθών σε χαμηλά επίπεδα, και έτσι ο μόνος τρόπος για τη διατήρηση του μοντέλου είναι να το αποδέχεται (ή να εξαναγκάζεται να το κάνει) ο κόσμος της εργασίας. Τόσο οι εκβιασμοί για έξοδο του κεφαλαίου, αν δεν διατηρηθούν αυτά τα δεδομένα, όσο και ο φόβος που αντιπροσωπεύει ο «αποτυχημένος» Νότος της Ευρώπης φαίνεται πως είναι, προς το παρόν, αποτελεσματικοί.

…και τα ακόμη χειρότερα. Για να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί πρέπει να αξιοποιήσουμε τον δείκτη που κατέχει τον κεντρικό ρόλο στην κίνηση μιας καπιταλιστικής οικονομίας: το ποσοστό κέρδους. Φαίνεται, λοιπόν, βάσει των στοιχείων της AMECO, πως η καθαρή απόδοση του κεφαλαίου σχεδόν διπλασιάστηκε στη Γερμανία σε σχέση με το ιστορικό χαμηλό του 1982. Το μισό, επιπλέον, αυτής της αύξησης πραγματοποιήθηκε μετά τη δημιουργία της Ευρωζώνης, η οποία φαίνεται να ευνόησε τη γερμανική οικονομία, καθώς απορροφούσε πάνω από τα δύο τρίτα των γερμανικών εξαγωγών. Αυτό αναδεικνύεται ανάγλυφα και από τους συγκριτικούς δείκτες: στα χρόνια της Ευρωζώνης και μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το ποσοστό κέρδους μειώθηκε στη Γαλλία κατά 3,8%, στην Ισπανία κατά 4,2% και στην Ιταλία κατά 9,5%, ενώ στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 17,7%.

Το Διάγραμμα[1] καταδεικνύει με μαρξιστικούς όρους την ουσία του νέου «γερμανικού θαύματος». Η πολύ μεγάλη αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης διαχρονικά αποτελούσε τον αποκλειστικό σχεδόν παράγοντα της ανάκαμψης του ποσοστού κέρδους. Από το 1982 η παραγόμενη υπεραξία αυξήθηκε κατά 40%, την ίδια στιγμή που, όπως επισημαίνει ο Roberts, η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου μεγεθύνθηκε μόλις κατά 5%. Ενώ, δηλαδή, παρά τον διαδεδομένο μύθο, το σταθερό κεφάλαιο ελάχιστα αυξανόταν ενισχύοντας την καινοτομία και τις επενδύσεις σε νέα τεχνολογία, είχαμε μια εκτόξευση της υπεραξίας βασισμένη, μεταξύ άλλων, και στη χρήση μεγάλου αριθμού αλλοδαπών (κυρίως Τούρκων) εργαζομένων, καθώς και στην εκμετάλλευση της εργασίας σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, με απευθείας εξαγωγή εγκαταστάσεων και κεφαλαίων εκεί.

Η πραγματική δε εκτίναξη του ποσοστού κέρδους επέρχεται την περίοδο του ευρώ, άμεσα συνδεδεμένη με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στους θεσμούς διαχείρισης της ανεργίας, οι οποίες, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, θεμελίωσαν την πρόσφατη ισχύ του γερμανικού καπιταλισμού. Συνεπώς, η δυνατότητα υπεράντλησης υπεραξίας από την εργατική τάξη και, μαζί, η διατήρηση του κόστους του σταθερού κεφαλαίου αποτελεί ουσιαστικά την πρόσφατη ιστορία του γερμανικού καπιταλισμού.[2]

Παρά τα νομιζόμενα, λοιπόν, ο γερμανικός καπιταλισμός δεν βασίζει την σημερινή ισχύ του σε πραγματικά δυναμικά χαρακτηριστικά. Όπως σημειώνει ο Posen στο άρθρο που προαναφέρθηκε, «ιδανικά, μία πλούσια χώρα διατηρεί την ανταγωνιστικότητά της μέσω έρευνας και ανάπτυξης και κεφαλαιουχικών επενδύσεων. Αντιθέτως, οι συνολικές σταθερές επενδύσεις μειώνονται σταθερά στη Γερμανία, από 24% του ΑΕΠ το 1991, σε λιγότερο από 18%».[3] Οι γερμανικές επενδύσεις είναι σταθερά πολύ χαμηλότερες από τον μέσο όρο των χωρών του G7, όπως δείχνει η πρόσφατη Οικονομική Έκθεση για τη Γερμανία του ΟΟΣΑ.

Από την άλλη, η Γερμανία παρουσιάζει μεγάλη υστέρηση και σε ό,τι αφορά την επένδυση σε ανθρώπινο κεφάλαιο, όντας μία από τις δύο μόλις προηγμένες οικονομίες όπου το ποσοστό των νέων πτυχιούχων 25-34 ετών δεν αυξάνεται συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές (η άλλη είναι οι ΗΠΑ). Έτσι, το ποσοστό νέων εργαζομένων με ανώτατες σπουδές είναι κατά 10 έως 20% χαμηλότερο από ό,τι σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες.

Όλα τα παραπάνω, φυσικά, έχουν δραματικές επιπτώσεις στην παραγωγικότητα της εργασίας, με αποτέλεσμα η ετήσια αύξησή της μεταξύ 2001-2010 να είναι μόλις 0,6%, έναντι 1,4% για τις ανεπτυγμένες χώρες. Την ίδια περίοδο –και πάλι παρά τα θρυλούμενα– η απασχόληση στη μεταποίηση συρρικνώνεται με παρόμοιο τρόπο, όπως και στις άλλες οικονομίες του ΟΟΣΑ, ενώ και οι όροι εμπορίου στη μεταποίηση δεν δείχνουν κάτι ιδιαίτερο.

Συμπερασματικά, τα νέα για τον γερμανικό καπιταλισμό δεν είναι τα καλύτερα — και χωρίς να προσθέσουμε τα πολύ δυσοίωνα από το δημογραφικό πρόβλημα. Ο εξαγωγικός του προσανατολισμός εύκολα θα μετατραπεί σε αχίλλειο πτέρνα, όταν η Κίνα σταματήσει να εισάγει γερμανικές μηχανές, στο μέτρο που δεν μπορεί παρά να μειώσει την επένδυση ως ποσοστό του ΑΕΠ της και, ακόμη περισσότερο, όταν οι χώρες της Ευρώπης, που απορροφούν το 70% των γερμανικών εξαγωγών, θα τις μειώσουν κατά πολύ ακριβώς λόγω των υφεσιακών προγραμμάτων γερμανικής κοπής, που εφαρμόζουν μετά το 2008. Σε συνδυασμό με το μεγάλο ενεργειακό κόστος της γερμανικής παραγωγής (ηλεκτρικό ακριβότερο κατά το 1/3 σε σχέση π.χ. με τη Γαλλία και την Ιταλία, αέριο τέσσερις φορές ακριβότερο σε σχέση με τις ΗΠΑ) καμιά θετική προσδοκία δεν διαμορφώνεται. Ο μόνος δρόμος, λοιπόν, παραμένει η επίταση της εκμετάλλευσης με όρους απόλυτης υπεραξίας. Και αυτό δύσκολα μπορεί να έχει διάρκεια.

***

Η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική καπιταλιστική οικονομία στην Ευρώπη και, αν τα πράγματα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο, σύντομα θα αποτελεί την ισχυρότερη ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική δύναμη (ενώ σήμερα μοιράζεται αυτήν την θέση με τη Γαλλία και τη Βρετανία). Οι επιλογές της καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό το μέλλον όλων μας. Εάν το μέλλον της Ευρώπης είναι συναρτημένο με το οικονομικό μοντέλο της Γερμανίας, οι προοπτικές είναι εξαιρετικά ζοφερές. Για την ευρωπαϊκή ήπειρο και, ιδίως, για τους ευρωπαίους εργαζομένους, στο μέτρο που η διαρκής επίταση της εκμετάλλευσης θα αποτελεί στο διηνεκές τον δρόμο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

*Ο Χρήστος Λάσκος είναι οικονομολόγος

http://enthemata.wordpress.com/

Νέο Mνημόνιο έχουν αποφασίσει για την Ελλάδα οι Γερμανοί

Του Γ. Δελαστίκ

Η Μέρκελ έχει ήδη αποφασίσει: αμέσως μόλις λήξει τον Μάιο του 2014 το Μνημόνιο που ισχύει τώρα, η Ελλάδα θα υπαχθεί σε νέο Μνημόνιο για την τριετία 2014-2016! «Εως τον Ιούνιο θα είναι κόλαση», δήλωσε στο «Βήμα της Κυριακής» ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. «Θα παιχτούν και θα κριθούν όλα με τους δανειστές μας» εξηγεί: Οπως όμως στην κόλαση κουμάντο κάνει ο Εωσφόρος, έτσι και στην κόλαση της Ευρωζώνης κουμάντο κάνουν η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και οι Γερμανοί. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Γερμανοί αποφάσισαν να συνεχίσουν να κρατούν την Ελλάδα υπό καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας, έτσι θα γίνει, πάει και τελείωσε!

Ηδη μεθοδεύουν την υλοποίηση της απόφασής τους στραγγαλίζοντας μεθοδικά την ελληνική οικονομία ώστε Σαμαράς και Βενιζέλος να... ικετεύουν στο τέλος τη Γερμανία να συμφωνήσει να χορηγήσει στην Αθήνα νέο δάνειο περίπου 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, συνοδευόμενο φυσικά από νέο Μνημόνιο υποτέλειας! Μέχρι τον Δεκέμβρη - Γενάρη το Βερολίνο θέλει να έχει κλείσει η συμφωνία για το νέο δάνειο.

Στο πλαίσιο αυτό οι Γερμανοί αυξάνουν την πίεση πάνω στην κυβέρνηση Σαμαρά. Πρώτα πρώτα αρνούνται ανοιχτά πλέον να ανανεωθούν ομόλογα ελληνικά ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ συνολικά που βρίσκονται στα χέρια κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης και είχαν αγοραστεί πριν ξεσπάσει η κρίση.

Τα ομόλογα αυτά λήγουν σταδιακά μέχρι το 2016. Πέρυσι τον Νοέμβριο είχε υπάρξει μια κατ' αρχήν πολιτική συμφωνία στο Eurogroup να μην πληρωθούν τα ομόλογα αυτά, αλλά να αντικατασταθούν με νέα ελληνικά ομόλογα που θα έληγαν χρόνια αργότερα. Την περασμένη εβδομάδα όμως ο Γερμανός τραπεζίτης Γεργκ Ασμουσεν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε ότι η ανανέωση αυτών των ομολόγων συνιστά νομισματική χρηματοδότηση της Ελλάδας, πράγμα που απαγορεύεται!

Απαίτησε κατ' ουσίαν δηλαδή να βρει η Ελλάδα και να πληρώσει αυτά τα 6 δισεκατομμύρια. Σαν να μην έφτανε αυτό, τον Μάιο του 2014 λήγουν ομόλογα ύψους 4,5 δισ. ευρώ που είχαν εκδοθεί το 2009 από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή για να στηρίξουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Αν απαγορευτεί να ανανεωθούν και αυτά, η κυβέρνηση πρέπει να βρει και επιπρόσθετα δισεκατομμύρια μέσα στο επόμενο επτάμηνο. Με την ευκαιρία της συζήτησης αυτής αποκαλύφθηκε τώρα ότι όταν πέρυσι έγινε το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, δεν είχαν εξαιρεθεί μόνο τα ομόλογα που βρίσκονταν στα χέρια του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αλλά και τα ομόλογα που κατείχαν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών της Ευρωζώνης! Εν ολίγοις δηλαδή το «κούρεμα» αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τις ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, ΑΕΙ κ.λπ. συν τους δυστυχείς μικροομολογιούχους.

Αυτούς καταλήστεψαν με το «κούρεμα». Ιδίως η κεντρική τράπεζα της Γαλλίας, η οποία έχει επενδύσει πολλά λεφτά σε ελληνικά ομόλογα και αγόρασε τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν γαλλικές ιδιωτικές τράπεζες για να τις διευκολύνει, απαίτησε και πέτυχε πέρυσι να μην «κουρευτούν» τα ελληνικά ομόλογα που βρίσκονταν στην κατοχή κεντρικών τραπεζών κρατών της Ευρωζώνης. Η Μπούντεσμπανκ της Γερμανίας δεν είχε καθόλου στην κατοχή της ελληνικά ομόλογα, γι' αυτό και οι Γερμανοί πέρυσι δεν μπλόκαραν την πολιτική συμφωνία ανανέωσης των ομολόγων αυτών. Φέτος όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ και οι Γερμανοί θα χάσουν πολλά λεφτά, αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει.

Στο μεταξύ ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας Κριστιάν Νουαγιέ δεν δέχεται κουβέντα για ανανέωση και απαιτεί να εξοφληθούν κανονικά όλα τα ελληνικά ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους, έχοντας αυτή τη φορά μαζί του και τους Γερμανούς, οι οποίοι με όπλο τα ομόλογα που λήγουν θέλουν να υπαγάγουν την Ελλάδα σε νέο Μνημόνιο.

Απαιτούν επιπλέον πρόσθετα μέτρα ύψους 2 δισεκατομμυρίων ευρώ για το 2014, μπλοκάρουν την εκταμίευση δανειακών δόσεων με διάφορα προσχήματα και εν γένει κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μεγαλώσει η δημοσιονομική «τρύπα» στην Ελλάδα για το 2014 ώστε να αναγκάσουν μια ώρα νωρίτερα την κυβέρνηση Σαμαρά να υποκύψει στους όρους τους, πράγμα που θα γίνει οπωσδήποτε, χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Καμία διάθεση αντίστασης δεν έχουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, όπως έχει αποδειχθεί.

http://www.ethnos.gr/

Φόρος και σεναριογράφοι

Της Λώρης Κέζα

Άντε πάλι η φοροδιαφυγή στο τραπέζι. Για όποιον δεν το έχει τυχόν προσέξει, μια στο τόσο, δηλαδή μια στο εξάμηνο, συσκέπτεται κάποιο επιτελείο στην πλατεία Συντάγματος και με το πέρας των εργασιών, ανακοινώνει μέτρα. Ο τρόπος τους θυμίζει αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, με κλέφτες και εξειδικευμένους αστυνόμους. Είδαμε παλιά το επεισόδιο όπου διαπομπεύονταν οι γιατροί του Κολωνακίου, είδαμε το επεισόδιο με τους φοροτεχνικούς που σταματούσαν πολυτελή  αυτοκίνητα και έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο με το λάπτοτ. Τώρα γίνονται τα γυρίσματα των νέων επεισοδίων «Πλήρωνε  με φοροκάρτα» και «Θα σε βρω στο σκάφος».

Σύμφωνα με τους σεναριογράφους (Τζόνι Στουρνάρι, Χάρο Θεοχάρο, κλπ) οι φορολογούμενοι που θα συναλλάσσονται με πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες θα έχουν από το 2015 έκπτωση από τον φόρο εισοδήματος ύψους 2%-3% επί της αξίας των αγορών τους. Στόχος του σκηνοθέτη της  σειράς είναι να τριπλασιασθεί η χρήση του πλαστικού χρήματος στην Ελλάδα, κάτι θα μπορούσε να μειώσει κατά 20% την κλοπή στον ΦΠΑ. Εξετάζεται επίσης το ενδεχόμενο να δοθούν κίνητρα για να ζητείται απόδειξη σε συναλλαγές με συγκεκριμένους επαγγελματίες. Παράδειγμα: όποια γυναίκα ζητήσει απόδειξη από τον μαιευτήρα της, θα έχει έκπτωση στο εισόδημά της το 40% του ποσού που πλήρωσε για τη γέννα. 

Για να έχει ενδιαφέρον η ιστορία πρέπει να «τρέχει» μια παράλληλη αφήγηση. Το δεύτερο πλατώ στήθηκε λοιπόν, στο Κέντρο Φορολογούμενων Μεγάλου Πλούτου. Εκεί εγκαταστάθηκε μια ομάδα αλλοδαπών εμπειρογνωμόνων. Για να υπάρχει ένα σέξυ στοιχείο, μιλάνε γαλλικά_ αν μιλούσαν γερμανικά θα μειωνόταν η λιβιδώ των θεατών.  Οι γάλλοι ειδικοί εκπαιδεύουν τους ντόπιους ελεγκτές βάσει ειδικών μαθηματικών μοντέλων. Θα συνδυάζουν την περιουσία με τις δαπάνες και από εκεί θα προσδιορίζουν το φόρο.  Υπολογίζουν δηλαδή με νέο τρόπο τα γνωστά «τεκμήρια διαβίωσης». 

Με τον έλεγχο γαλλικού τύπου θα εντοπίζονται άτομα που διαβιούν πολυτελώς αλλά εμφανίζονται ως πένητες. Θα  τους ζητούν να προσκομίσουν αποδείξεις από ανελαστικά έξοδα (φως, νερό, τηλέφωνο) και στην περίπτωση που φαίνονται πολλά ο φοροκλέφτης θα πληρώνει περισσότερα από όσα θα πλήρωνε αν είχε κάνει έντιμα τη δήλωσή του. Κάπου εδώ μπαίνουν στην αφήγηση όσοι υστερούν σε τεχνική κατάρτιση, δηλαδή οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα υλοποιήσουν όλες αυτές τις ιδέες. Η θλιβερή πραγματικότητα: 6 στους 10 δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν υπολογιστή. Η απλούστερη πράξη, η αποστολή ιμέιλ, είναι κάτι σχεδόν ακατόρθωτο στις κρατικές υπηρεσίες. Μόνο το 35% μπορεί να αλληλογραφήσει ηλεκτρονικά. 

Τι καταλαβαίνουμε από τον συνδυασμό των ανακοινώσεων, των καταγραφών γενικώς των ειδήσεων: τα πάντα γίνονται αποσπασματικά. Η φορολογική νομοθεσία είναι τόσο περίπλοκη, τόσο επιπόλαιη και με τόσο μικρό χρονικό ορίζοντα ώστε ουδείς γνωρίζει τι θα προκύψει σε λίγους μήνες από τώρα. Τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε: σε 30 χρόνια έχουν ψηφιστεί 4.000 νόμοι και έχουν υπογραφεί  110.000 υπουργικές αποφάσεις. Οι νέες ιδέες επικάθονται στις προηγούμενες. Σήμερα ομιλούν για φοροκάρτα και ελέγχους σε επαγγελματικές ειδικότητες, ομιλούν για νέα τεκμήρια διαβίωση. Οσο καλές κι αν είναι οι καινούργιες προτάσεις δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να συμβάλλουν στο μπέρδεμα της πολυνομίας. Ο συνδυασμός με τον άχρηστο μηχανισμό δεν αφήνει περιθώριο για πολλές ελπίδες. 

Για να υπάρξουν αποτελέσματα απαιτούνται δυο γενναίες αποφάσεις. Πρώτον η καθολική κατάργηση της ισχύουσας φορολογικής νομοθεσίας. Ξεκίνημα με λευκή σελίδα: όλα από το μηδέν.  Δεύτερον η στελέχωση του υπουργείο Οικονομικών με τους πιο ικανούς δημοσίους υπαλλήλους. Να είναι σαν τους πρωταγωνιστές των αμερικάνικων σίριαλ, που κάθονται στον υπολογιστή και εντοπίζουν τον εγκληματία από το ελάχιστο ίχνος. Για να ληφθούν όμως οι δυο γενναίες αποφάσεις δεν αρκούν σεναριογράφοι. Απαιτούνται πολιτικοί.  

http://www.tovima.gr/

Ιδού η Ρόδος κύριοι της ΝΔ

Του Πέτρου Κατσάκου

Με αμηχανία αντιμετωπίζουν πλέον στελέχη της Νέας Δημοκρατίας την αναμενόμενη πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την διερεύνηση της σκανδαλώδους σύμβασης των υποβρυχίων. Μετά το «άδειασμα» Βενιζέλου από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας στη Βουλή που προκάλεσε και την σπασμωδική αντίδραση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, δεν είναι λίγα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που έχουν καταγγείλει στο παρελθόν την σύμβαση του 2010. Επιμένει η Νέα Δημοκρατία στα όσα είχε καταγγείλει ο τότε εκπρόσωπός της τον Απρίλιο του 2012, καθώς δεν είχε ψηφίσει την κύρωση της σύμβασης Βενιζέλου το 2010 ή θα παράσχει κάλυψη στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κύριο Βενιζέλο;

Μιχελάκης κατά Βενιζέλου για την επαχθή σύμβαση

Τον Απρίλιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, ο εκπρόσωπος τότε της Νέας Δημοκρατίας και σημερινός υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης δήλωνε για την υπόθεση των ΤΟR Μ1 και την σκανδαλώδη υπόθεση των υποβρυχίων:

«Ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος υπήρξε βασικός συνήγορος του κ. Τσοχατζόπουλου στην Εξεταστική Επιτροπή για το σκάνδαλο των TORM1, δεν δικαιούται, πλέον, να σιωπά. Είναι, άλλωστε ο ίδιος που - το 2010 - αναθεώρησε την επαχθή σύμβαση Τσοχατζόπουλου, για τα υποβρύχια, αποδεχόμενος ακόμη επαχθέστερους όρους. Για παράδειγμα: Δέσμευσε το Δημόσιο να καταβάλλει τα οφειλόμενα ποσά σε τακτές ημερομηνίες, χωρίς, όμως, να δεσμεύσει την κατασκευάστρια εταιρία, για αντίστοιχη πρόοδο των εργασιών. Και χωρίς να προβλέψει εγγυητικές επιστολές, καλής εκτέλεσης ή έγκαιρης παράδοσης. Οι κύριοι Τσοχατζόπουλος και Βενιζέλος, ως υπουργοί Εθνικής Άμυνας, με τις δύο αυτές συμβάσεις, πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να έχουμε πληρώσει πάνω από δύο δισ. ευρώ, αλλά – αντί των οκτώ – να έχουμε παραλάβει, μετά από 12 χρόνια, μόνο ένα υποβρύχιο. Και αυτό με προβλήματα, τα οποία διορθώθηκαν εκ των υστέρων. Η Νέα Δημοκρατία, όπως ήταν φυσικό, ούτε ψήφισε την κύρωση της σύμβασης Βενιζέλου, ούτε την υλοποίησε από το Νοέμβριο του 2011, μέχρι σήμερα».

Η σκανδαλώδης σύμβαση

Οι Έλληνες φορολογούμενοι και το ελληνικό δημόσιο πλήρωσαν 2,5 δισ. ευρώ για τα υποβρύχια, τα οποία ωστόσο στερούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ την ίδια στιγμή 1200 απολυμένοι εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, όπου συντελείται ένα έγκλημα σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, βρίσκονται στο δρόμο. Το ελληνικό δημόσιο με το νόμο που ψηφίστηκε χάνει αντισταθμιστικά οφέλη, ενώ ο υποτιθέμενος επενδυτής χωρίς να βάζει ούτε ένα ευρώ εισπράττει 350 εκατ. ευρώ και κρατά ενέχυρο μέσα στα ελληνικά Ναυπηγεία 4 ετοιμοπαράδοτα υποβρύχια.

Υπενθυμίζεται ότι το 2010 ο τότε τομεάρχης της ΝΔ Θεόφιλος Λεονταρίδης δήλωνε πως «η τροποποίηση της σύμβασης και η απευθείας ανάθεση κατασκευής δύο επιπλέον υποβρυχίων έχει αποτέλεσμα να αυξηθεί το κόστος κατά 800 εκατ. ευρώ σε μία περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής και δημοσιονομικής ασφυξίας». Για τη σκανδαλώδη σύμβαση του 2010 υπάρχουν τεράστιες ευθύνες, οι οποίες βαραίνουν τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας και σημερινό αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο, όπως επίσης και τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Η ΝΔ καταψήφισε τη σύμβαση που πέρασε τελικά με ψήφους ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ

Στη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Εξοπλισμών της Βουλής, η Νέα Δημοκρατία καταψήφισε την πρόταση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Βενιζέλου για τροποποίηση των συμβάσεων του 2000 για την κατασκευή 4 υποβρυχίων και τον εκσυγχρονισμό 3, συνολικού κόστους 2,9 δισ. ευρώ. Ο λόγος της καταψήφισης της σύμβασης το 2010 από τη Νέα Δημοκρατία ήταν ότι, με την πρόταση Βενιζέλου «οδηγούμεθα σε τεράστια εκτόξευση του κόστους της σύμβασης του 2000 κατά 800 εκ. ευρώ, σε απευθείας ανάθεση κατασκευής δύο νέων υποβρυχίων κόστους 1 δισ. ευρώ και σε παραλαβή ενός τεχνικά προβληματικού, με τα "κουσούρια" της εξαετούς αχρησίας, υποβρυχίου το οποίο μέχρι σήμερα δεν είχε παραληφθεί από το Π.Ν. Προτείναμε στον κ. Υπουργό Εθνικής Αμύνης να διαπραγματευθεί με την κατασκευαστική εταιρία των υποβρυχίων την πρότασή της για αντικατάσταση των δύο υπό εκσυγχρονισμό υποβρυχίων με καινούργια, χωρίς την παραμικρή αύξηση του συμβατικού κόστους του 2000 και την αποφυγή της παραλαβής του "ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ", για το οποίο υπάρχουν τα γνωστά σοβαρά τεχνικά προβλήματα».

Ο κ. Βενιζέλος επέμενε τότε στην πρότασή του, η οποία και υπερψηφίσθηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ.

Όταν ο Βενιζέλος «αθώωνε» τον Άκη και καλούσε τη ΝΔ να ζητήσει συγνώμη

Ευάγγελος Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος, αμφότεροι, ως απλοί βουλευτές τότε, είχαν ξεχωρίσει ως συνήγοροι υπερασπίσεως του παρ' ολίγον προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου Παπαντωνίου, στην Εξεταστική της Βουλής για τους TOR M1. Τότε, για τον Ευ. Βενιζέλο οι κατηγορίες κατά του Ακη Τσοχατζόπουλου για μίζες από τα εξοπλιστικά ήταν «πλεκτάνη». Εφτασε μάλιστα στο σημείο να καλεί από το βήμα της Βουλής να ζητήσει η Ν.Δ. συγγνώμη από τον κ. Τσοχατζόπουλο διότι τον «ταλαιπωρεί». Το ΠΑΣΟΚ, τότε, στο πόρισμα που συνέταξε εκ μέρους του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα: «Δεν προκύπτει κανένα στοιχείο πιθανής τέλεσης ποινικού αδικήματος από τους κυρίους Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου (…), που επί μήνες προσεβλήθησαν και διασύρθηκαν αδίκως». Το μνημειώδες αυτό κείμενο κοσμούν ακόμα και σήμερα οι υπογραφές των Ευ. Βενιζέλου, Αλ. Ακριβάκη, Αν. Λοβέρδου, Μ. Καρχιμάκη, Κ. Κουλούρη, Γ. Νιώτη, Σ. Κοσμίδη, Γ. Παπαγεωργίου και Ηλ. Παπαηλία.

Τα ήξεις αφήξεις του Βενιζέλου για τις «μίζες»

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που σήμερα υπεραμύνεται των επιλογών του όσον αφορά την σύμβαση του 2010 και την προσπάθειά του να αποποιηθεί των ευθυνών σε μια υπόθεση με «οσμή» σκανδάλου είναι ο ίδιος που κατά την διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή της υπόθεσης για την λίστα Λαγκάρντ άνοιγε την «κερκόπορτα» των αδιαφανών σχέσεων του ελληνικού δημοσίου με γερμανικές εταιρείες. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τότε από το βήμα της Βουλής υποστήριζε πως «όλες οι γερμανικές εταιρείες, δυστυχώς, διαχρονικά στην πορεία του τόπου μας συνδέονται ως προμηθεύτριες του ελληνικού δημοσίου μόνο με σκάνδαλα. Η SIEMENS από το 1926, η M&A, η DAIMLER CHRYSLER, η HDW, η FERROSTAAL, όλες».
http://www.avgi.gr/

Σε αδιέξοδο η κυβέρνηση

Καθώς η τρόικα επιμένει για λήψη νέων μέτρων, που είναι δύσκολο να ψηφιστούν ακόμη και από τους βουλευτές της συμπολίτευσης, ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται αποφασισμένος να ανοίξει ένα νέο κύκλο διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-δανειστές, που όμως δεν δείχνουν να συγκινούνται από τον κίνδυνο της αστάθειας που επικαλείται ο πρωθυπουργός

Του Μπάμπη Αγρολάμπου

 Σε πλήρη αδυναμία να προβλέψει και να ερμηνεύσει τις διαθέσεις των εταίρων στην Ε.Ε. για το ελληνικό πρόβλημα, βρίσκεται ξανά η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι όλα τα μηνύματα το τελευταίο διάστημα ήταν ευκρινή, με τις συνεχείς μεταθέσεις των αποφάσεων από μήνα σε μήνα. Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς εμφανίζεται από τους στενούς του συνεργάτες σφόδρα προβληματισμένος έως και εξοργισμένος από τη συμπεριφορά της τρόικας, ιδίως των αξιωματούχων της Ε.Ε. και της ΕΚΤ, όμως οι εκτιμήσεις στο πρωθυπουργικό επιτελείο και οι εισηγήσεις για τα επόμενα βήματα της διαπραγμάτευσης είναι αντιφατικές.

Δημοσιονομικό κενό

Η γραμμή της «συνετής διαπραγμάτευσης», την οποία εξέφραζε μέχρι πρότινος ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, εγκαταλείπεται οριστικά. Ο κ. Στουρνάρας, που πριν από δέκα ημέρες υποστήριζε στη Βουλή ότι το Μνημόνιο είναι «το σοβαρότερο πολιτικό κείμενο των τελευταίων ετών», σε συνεντεύξεις το Σαββατοκύριακο («Ημερησία» του Σαββάτου, «Καθημερινή» της Κυριακής) και δηλώσεις (στο «Βήμα»), τονίζει ότι θέλει «συμφωνία χωρίς άλλα μέτρα».

Τον νέο κύκλο διαπραγματεύσεων θα πάρει επάνω του ο πρωθυπουργός και η «πολιτική διαπραγμάτευση», σύμφωνα με τους συνεργάτες του, «σηματοδοτεί την αλλαγή πλεύσης από τη λογική των μνημονίων». Οι θέσεις της κυβέρνησης είναι γνωστές, όπως επίσης και οι μεγάλες επιφυλάξεις από την πλευρά των εταίρων, που αποτυπώθηκαν στο τελευταίο Eurogroup, με τη συμμετοχή του εκπροσώπου της ΕΚΤ Γ. Ασμουσεν. Αν το χάσμα για το δημοσιονομικό κενό του 2014 δεν γεφυρωθεί μέχρι το επόμενο Eurogroup (2 δισ. το προβλέπει η τρόικα, στα 400 εκατ. το υπουργείο Οικονομικών), η κυβέρνηση θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να πετάξει το προσχέδιο του προϋπολογισμού στα σκουπίδια και να καταρτίσει νέο προϋπολογισμό, που θεωρείται απίθανο να καλύψει την τρύπα χωρίς νέα οριζόντια μέτρα.

Νέα μέτρα, όμως, το γνωρίζουν καλά στην κυβέρνηση, δεν είναι δυνατόν να περάσουν με τον προϋπολογισμό. Ηδη, στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. περίπου οι μισοί από τους βουλευτές, με τον ένα ή άλλο τρόπο, δείχνουν τη δυσφορία τους. Τα πυρά τους εστιάζονται στον κ. Στουρνάρα και αν στον επόμενο κύκλο των συζητήσεων με την τρόικα προκύψουν πάλι μέτρα, δεν αποκλείεται σύμφωνα με κυβερνητικούς παράγοντες να τεθεί πιεστικά από τους βουλευτές θέμα αντικατάστασης του υπουργού Οικονομικών. Οι ερωτήσεις για το πετρέλαιο θέρμανσης και τη φορολογία των αγροκτημάτων, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ήταν τροχιοδεικτικές βολές.

Στη σύνοδο κορυφής

Η απόφαση του πρωθυπουργού να πάρει επάνω του την ευθύνη των διαπραγματεύσεων αποσκοπεί πρωτίστως στο εσωτερικό της κυβέρνησης και των βουλευτών. Πάντως, είναι αμφίβολο αν φθάνει η προαναγγελία της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» για να κατευνάσει τα πνεύματα στη Ν.Δ. Ο κ. Σαμαράς επισκέπτεται σήμερα τη Μάλτα και την Ιταλία, όπου θα έχει συναντήσεις με τους ομολόγους τους Ζ. Μουσκάτ και Ε. Λέτα. Το ταξίδι εντάσσεται στις συζητήσεις για αλλαγή του ευρωπαϊκού πλαισίου για το μεταναστευτικό και γι’ αυτό τον πρωθυπουργό θα συνοδεύει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδιας. Το θέμα θα απασχολήσει την προσεχή άτυπη σύνοδο κορυφής, 25-26 Οκτωβρίου.

Ο κ. Σαμαράς δέχεται εισηγήσεις να θέσει στη σύνοδο και το οικονομικό ζήτημα κατά τη διάρκεια του δείπνου, ώστε να γίνει σαφές στους εταίρους ότι δεν θα δεχθεί άλλα μέτρα. Το βέβαιο για την ώρα είναι ότι θα επιδιώξει συνάντηση στο περιθώριο με την καγκελάριο της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ. Το ενδεχόμενο να καθυστερήσει ο σχηματισμός κυβέρνησης στο Βερολίνο, μεταθέτει τις όποιες αποφάσεις και δημιουργεί συνθήκες διπλού εγκλωβισμού για την ελληνική κυβέρνηση. Σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη, «η κυβέρνηση κινδυνεύει να μην την πιστεύει κανείς στο εσωτερικό και να μην της δίνει σημασία κανείς στην Ε.Ε.».

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα σε μια «πολιτική διαπραγμάτευση». Τα πολιτικά χαρτιά που έριξε το προηγούμενο διάστημα ο κ. Σαμαράς, ο κίνδυνος της αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, δεν φάνηκε να συγκίνησε την επικεφαλής του ΔΝΤ, ενώ σε ό,τι αφορά τους εταίρους, η κίνηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να προκρίνει για την προεδρία της Κομισιόν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα, εξασθενεί την κυβερνητική κινδυνολογία. Ενδεικτικό της αμηχανίας είναι το σχόλιο του γραμματέα της Ν.Δ. Α. Παπαμιμίκου, που κατηγόρησε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «μετά τις ακραίες συνιστώσες εσωτερικού, επενδύει στις ακραίες συνιστώσες εξωτερικού», αναφερόμενος στα ευρωπαϊκά κόμματα του συμμετέχουν στο ΚΕΑ. Την ίδια ώρα, μέσα στη Ν.Δ. ο πιο φανατικός υποστηρικτής του Αντ. Σαμαρά, Φ. Κρανιδιώτης, πυροδοτεί νέο κύκλο αντιπαραθέσεων με την πρόταση που δημοσίευσε στον ιστότοπο antinews «να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους δανειστές, μέχρι να δεχτούν το λογικό αίτημά μας».

Προς νέο Μνημόνιο

Στην κυβέρνηση είναι διάχυτη η αίσθηση ότι έχει χαθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων και, αν δεν υπάρξει αλλαγή στάσης από τους εταίρους, θα σύρεται και το πρώτο εξάμηνο του 2014 που θα ασκεί την προεδρία της Ε.Ε. σε συζητήσεις για ένα νέο Μνημόνιο, που ίσως και να μην ολοκληρωθούν, καθώς μεσολαβούν οι ευρωεκλογές και οι εκλογές για τους δήμους. Η αγωνία για τις αντοχές του κυβερνητικού σχήματος εκφράζεται εντούτοις με διαφορετικούς τρόπους. Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας προαναγγέλλει ότι θα ζητήσει «έκτακτο Eurogroup τον Απρίλιο (!) μόλις επιβεβαιωθεί από τη Eurostat το πρωτογενές πλεόνασμα». Αντιθέτως, στο στενό επιτελείο του πρωθυπουργού εκτιμούν πως «ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει μέχρι τον Δεκέμβριο».

http://www.efsyn.gr/

Κατά 33% μειώθηκαν οι δαπάνες για την Παιδεία επί Μνημονίου

Για απολύσεις 10.000 αναπληρωτών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για κλείσιμο σχολείων και κατάργηση των εκπαιδευτικών υποστηρικτικών δομών, καθώς και για μεγάλες μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών, κάνει λόγο η ΟΛΜΕ.

Στη δημοσιότητα έδωσε η ΟΛΜΕ μία λίστα με τις σημαντικότερες επιπτώσεις που επέφερε η πολιτική των Μνημονίων στον χώρο της εκπαίδευσης.
Η σχετική λίστα έχει ως εξής:

• Μείωση των δημοσίων δαπανών για την παιδεία κατά 33% (2009 – 2013) και κατά 47% μέχρι το 2006. Ο προϋπολογισμός για την παιδεία είναι 2,51% του ΑΕΠ το 2013 και θα φτάσει στο 2,15% το 2016.
• 30.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που σημαίνει μείωση 30% από τον Ιούνη του 2010. (15.000 από αυτούς μέσα στο καλοκαίρι του 2013). Από 102.360 το 2010, 72.428 το 2013.
• Απολύσεις 10.000 αναπληρωτών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μόλις 320 αναπληρωτές προσλήφθηκαν εφέτος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από 3757 το 2012-13 (91% μείωση) και 5527 το 2011-12 (94 % μείωση).
• Κλείσιμο σχολείων και κατάργηση των εκπαιδευτικών υποστηρικτικών δομών (βιβλιοθήκες, ενισχυτική, ΠΔΣ, Συμβουλευτικοί σταθμοί, δομές ΣΕΠ κ.λπ). Πάνω από 1200 σχολεία στην ΠΕ και ΔΕ από το 2011 και, προσφάτως, 102 ΕΠΑΣ έκλεισαν.
• Κατάργηση τριών σημαντικών τομέων στα δημόσια επαγγελματικά λύκεια και στις επαγγελματικές σχολές (υγείας-πρόνοιας, εφαρμοσμένων τεχνών, αισθητικής-κομμωτικής) με αποτέλεσμα 20.000 μαθητές να μη βρίσκουν την ειδικότητά τους και να τεθούν σε διαθεσιμότητα – απόλυση 2122 εκπαιδευτικούς και 302 σε υποχρεωτική μετάταξη σε διοικητικές θέσεις.
• Μείωση των μισθών των εκπαιδευτικών έως και 45% για τους νεοδιοριζόμενους εκπαιδευτικούς. Εισαγωγικός μισθός 640 ευρώ από 1070 και καταληκτικός 1400 ευρώ από 1600 καθαρά. Μείωση των συντάξεων και του εφάπαξ.
• Υποχρεωτική μετάταξη 5.000 εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και σε διοικητικές θέσεις.
• Αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά 2 ώρες με αποτέλεσμα χιλιάδες εκπαιδευτικοί να χαρακτηρίζονται υπεράριθμοι στην περιοχή τους.
• Αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στους 30. Μετακινήσεις μαθητών σε άλλα σχολεία για να μη δημιουργούνται μικρότερα τμήματα.
• Καθιέρωση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που θα σχετίζεται με τη μισθολογική και τη βαθμολογική εξέλιξη αλλά και τις επιδόσεις των μαθητών και θα οδηγεί στη χειραγώγηση αλλά ακόμα και σε απολύσεις εκπαιδευτικών.
• Αυταρχικό πλέγμα νόμων (νέο πειθαρχικό, ηλεκτρονικό παρουσιολόγιο, αξιολόγηση κ.λπ.) που μαζί με τις διαθεσιμότητες, απολύσεις, υποχρεωτικές μετακινήσεις δημιουργούν ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας διαλύοντας συγχρόνως και κάθε συλλογικότητα στο σχολείο.
• Νέος νόμος για την εκπαίδευση (λύκειο-ΤΕΕ)
• Η κυβέρνηση ψήφισε το νέο νόμο 4186/13 χωρίς διάλογο, εγκαθιστώντας ένα σκληρό, εξετασιοκεντρικό σύστημα με πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις τόσο στο γενικό όσο και το επαγγελματικό λύκειο, που θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της μαθητικής διαρροής και των φροντιστηρίων και θα οδηγήσει ένα μεγάλο τμήμα μαθητών στην πρόωρη, στενή και φτηνή κατάρτιση (με τη δημιουργία των ΣΕΚ μετά των Γυμνάσιο). Παραχωρείται ένα μέρος της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στους ιδιώτες και εισάγεται η μαθητεία δηλ. η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία ακόμα και ανηλίκων η οποία θα αντικαταστήσει την εκπαιδευτική διαδικασία.

efsyn.gr 

Γιώργος Κατρούγκαλος: Η εξέγερση απέναντι στην αδικία συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα

Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο

• Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους

Οι κινητοποιήσεις και η επιμονή στην τήρηση των νόμων μπορούν να εξουδετερώσουν κάθε είδους προβοκατόρικο σχεδιασμό, υποστηρίζει ο Γιώργος Κατρούγκαλος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής, ο Γ. Κατρούγακλος σημειώνει πως είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς πού διαφέρει η σύγχρονη Κεντροαριστερά από τη Δεξιά, η οποία υπενθυμίζει διαρκώς το αυταρχικό παρελθόν της.

* Από κέντρα του μνημονιακού συστήματος διακινούνται σενάρια που λίγο απέχουν από προβοκάτσια, προπαγανδίζεται η ανάγκη εφαρμογής νομικών μέτρων οιονεί εκτάκτου ανάγκης και επιδιώκεται η ενοχοποίηση της Αριστεράς. Ποια μπορεί να είναι η απάντηση;

Από την αρχή η κυβέρνηση (ακριβέστερα, ο πρωθυπουργός και η ακροδεξιά ομάδα γύρω του) έχει επιλέξει την τακτική της τεχνητής ρήξης, προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το κυρίαρχο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της παταγώδους αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών. Η Βίλλα Αμαλία, η Μαρφίν, οι Σκουριές εμφανίζονται σαν άσοι από το μανίκι κάθε φορά που θολώνει το "success story". Στην υπηρεσία αυτού του σχεδίου φαίνεται ότι τίθενται και τα στεγανά των κρατικών μηχανισμών, όπως δείχνει το παράδειγμα των γενικευμένων, προληπτικών παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ (είναι τόσο πρόδηλη η αντισυνταγματικότητα αυτών των παρακολουθήσεων, ώστε να καταθέσει σχετική ερώτηση μέχρι και ο πρώην υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος). Η απάντηση πρέπει να είναι διπλή: να τους «ταράξουμε στη νομιμότητα», αλλά και να τους «ταράξουμε στις κινητοποιήσεις». Δεν μας χρειάζεται η ηρεμία του νεκροταφείου, αλλά η αισιοδοξία του πυρετού της διαδήλωσης.

* Η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων. Πού στοχεύει;

Πρόκειται για συνέχεια και συμπλήρωση του προηγούμενου σεναρίου. Πώς θα γίνουν πιστευτές οι «αποκαλύψεις» που ετοιμάζονται, εάν δεν έχει προετοιμαστεί το έδαφος με τη συκοφάντηση της Αριστεράς; Το πρόβλημα για την ακροδεξιά ομάδα του Μαξίμου είναι ότι τα δύο άκρα υπάρχουν, αλλά ως άκρα αντίθετα. Η Αριστερά αποτελεί την πλήρη άρνηση, την αναίρεση της Ακροδεξιάς. Πώς λέμε ύλη και αντιύλη;

* Πώς κρίνετε τις διώξεις που ασκούνται ενάντια σε πολίτες που συμμετέχουν στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής;

Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία. Καμιά κοινωνία όμως δεν αυτοκτονεί. Είχα την τύχη να με καλέσουν οι κάτοικοι της Ιερισσού για στήριξη του νομικού τους αγώνα. Είδα έναν τόπο που είναι στρατευμένος όλος στον αγώνα για την υπεράσπιση του αύριο των παιδιών του. Και με σοβαρό λόγο: δεν ξέρω αν υπήρχε αρσενικό στην περίφημη τούρτα του πρώην πρύτανη της Κρήτης, αλλά σίγουρα βρέθηκε αρσενικό στις γεωτρήσεις της Ιερισσού. Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους.

* Σε ποιες είναι οι περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών στη βία;

Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα, μαζί και υποχρέωση: «4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως το έλεγαν και οι Ρωμαίοι: ο ανώτατος νόμος της πολιτείας είναι η σωτηρία του λαού.

* Ως καθηγητής πανεπιστημίου, πώς σχολιάζετε το μέτρο της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη λειτουργία τους;

Δεν είναι μεμονωμένο μέτρο. Είναι ένα ακόμη επεισόδιο των διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, που αποσκοπούν στο να διαλύσουν τις δομές του κοινωνικού κράτους και να μεταβιβάσουν πόρους και πλούτο από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο γίνεται και στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια. Η επίθεση είναι, όμως, ιδιαίτερα έντονη στα πανεπιστήμια και στο Πολυτεχνείο. Στο τελευταίο υπάρχουν γραμματείες που θα αποψιλωθούν σε ποσοστό μεγαλύτερο και από 70% από τη διαθεσιμότητα. Αντί για τον εξορθολογισμό, λοιπόν, των δομών της δημόσιας διοίκησης εφαρμόζεται ένα βίαιο πρόγραμμα διάλυσης. Και στην άκρη του δρόμου προετοιμάζονται νέα ιδιωτικά πανεπιστήμια...

* Πώς κρίνετε την άρνηση της εισαγγελίας να παραστούν οι κρατούμενοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής στην ολομέλεια της Βουλής; Τι προβλέπουν οι νόμοι γι' αυτές τις περιπτώσεις;

Εφόσον η προσωρινή κράτηση βουλευτή είναι νόμιμη (έγινε δηλαδή σύμφωνα με το Σύνταγμα και με την άδεια της Βουλής), δεν μπορεί να συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η αντίθετη εκδοχή, να μπορούν δηλαδή με άδεια του εισαγγελέα να παίρνουν μέρος σε αυτές, θα οδηγούσε στο προφανώς άτοπο να μπορεί μία απόφαση του τελευταίου να ασκεί επιρροή στο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, ανάλογα με το εάν επιτρέπει ή όχι τη συμμετοχή των κρατουμένων. Για αυτό από την εποχή του προπάτορα του ελληνικού συνταγματικού δικαίου, Σαριπόλου, το θέμα θεωρείται λυμένο, με την αποδοχή της αδυναμίας άσκησης των καθηκόντων των φυλακισμένων βουλευτών. Προφανώς, εάν επιθυμούν το κόμμα τους να ανακτήσει την αρχική κοινοβουλευτική του δύναμη, μπορούν να παραιτηθούν, οπότε και η βουλευτική τους έδρα θα καταληφθεί από τον πρώτο αναπληρωματικό βουλευτή της οικείας περιφέρειας.

* Ποιο είναι το συμπέρασμά σας από την πρόσφατη συμμετοχή σας σε τηλεοπτική συζήτηση με πολιτικά πρόσωπα ως προς το θέμα της βίας;

Το πρώτο, θλιβερό συμπέρασμα είναι απογοήτευση από το χαμηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από τους εκπροσώπους των συστημικών κομμάτων. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αταβιστική εμμονή της Δεξιάς στο αυταρχικό παρελθόν της: ως ανθρωποφύλακας της Μακρονήσου, ο εκπρόσωπός της απαιτούσε αντί για επιχειρήματα ένα ναι ή όχι στις ανακρίσεις του, εν είδει δήλωσης μετανοίας. Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η πλήρης αφομοίωση και επαναπροβολή αντιδραστικών επιχειρημάτων από τους εκπροσώπους της περίφημης «Κεντροαριστεράς», ιδίως σε ό,τι αφορά την κατασυκοφάντηση του ελληνικού πανεπιστημίου. Σκουπίδι το αποκάλεσαν, και δείχνοντας ως ένοχο μάλιστα όσους αγωνίζονται σε αυτό. Όχι την Αριστερά, και το κέντρο, ούτε καν τη μετριοπαθή Δεξιά δεν μπορώ να διακρίνω στις απόψεις του κλίματος αυτού. (Ως προς το Κέντρο σήμερα, θυμάμαι μια φράση του αείμνηστου ευπατρίδη πολιτικού Σάκη Πεπονή. Μου έλεγε, απογοητευμένος από την κατρακύλα του κόμματος του, το εξής: Εγώ κεντρώος ήμουν και κεντρώος παρέμεινα. Όπως όμως έχει καταντήσει το ΠΑΣΟΚ, στο εσωτερικό του πια φαίνομαι ως Άκρα Αριστερά...).

ΜΟΤΟ

Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία

Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους

 http://www.avgi.gr/

"Τελειώνουν" την κυβέρνηση οι Γερμανοί.....

-Ούτε βήμα πίσω δεν κάνει το Βερολίνο, απαιτεί νέα μέτρα και απολύσεις. -Εξαπατημένος αισθάνεται ο Α. Σαμαράς. -Ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.

Άτεγκτη στάση είναι αποφασισμένοι να τηρήσουν οι δανειστές απέναντι στην Ελλάδα, αδιαφορώντας ακόμα και για την πολιτική σταθερότητα στη χώρα.

Δεν διστάζουν μάλιστα να εκθέτουν και την κυβέρνηση, να φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση πλέον τόσο τον πρωθυπουργό όσο και τον Υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο και ο Επίτροπος κ. Ρεν, μιλώντας off the record με δημοσιογράφους και οικονομικούς παράγοντες, αντιμετώπισαν με περισσή ειρωνεία και κυνικότητα τις διακηρύξεις της ελληνικής κυβέρνησης ότι δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα δημοσιονομικά μέτρα.

Την ίδια στιγμή διαμηνύεται σε όλους τους τόνους, στην ελληνική κυβέρνηση, ότι θα πρέπει να υπάρξουν περικοπές 2 δις ευρώ το 2014, που σημαίνει μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις, λουκέτο σε ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ, φόρος ακινήτων με υπολογισμό ρήτρας 4.9 δις ευρώ, άνοιγμα επαγγελμάτων, απελευθέρωση απολύσεων και πλειστηριασμών.

Ακολούθως νέο δάνειο 13 -16 δις ευρώ και νέο μνημόνιο με νέες δεσμεύσεις και μέτρα.

Οι Γερμανοί ''παίζουν'' εκ του ασφαλούς σε αυτή τη χρονική συγκυρία αφού τα επόμενα ομόλογα του δανεισμού, που θα πρέπει να πληρωθούν, τοποθετούνται στο τέλος του Ιανουαρίου του 2014.

Σε αυτή τη φάση εκβιάζουν με τη δόση του 1 δις ευρώ και το μήνυμα από τις Βρυξέλλες είναι ότι η τρόικα δεν πρόκειται να έρθει στην Ελλάδα αν η κυβέρνηση δεν συμφωνήσει στα μέτρα για το 2014.

Ο μεγάλος εκβιασμός όμως τοποθετείται για τον Ιανουάριο, με τη λήξη των ομολόγων. Τότε θα απειλήσουν και θα εκβιάσουν με χρεοκοπία και ''ξαφνικό θάνατο'' την Ελλάδα. Το σκηνικό μάλιστα έχει ήδη προετοιμαστεί.

Θα υπάρξει έκτακτη σύνοδος κορυφής, εν μέσω μάλιστα της Ελληνικής Προεδρίας, και θα τεθεί ωμά ο εκβιασμός στον κ. Σαμαρά.

Αν αυτός δεν συναινέσει τότε οι δανειστές θα ζητήσουν από την ΕΚΤ να σταματήσει τη χρηματοδότηση προς τις ελληνικές τράπεζες προκειμένου να οδηγήσουν αναγκαστικά τη χώρα έξω από το ευρώ.

Στο πλαίσιο των πιέσεων και των εκβιασμών εντάσσεται και όχι και τόσο ξαφνική αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας και Ε.Ε, με πρωτοβουλία του Βερολίνου,που αφήνει να εννοηθεί ότι θα επιταχύνει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις για την Τουρκία.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ζόφου, ο πρωθυπουργός αισθάνεται προδομένος από τους Γερμανούς. Είναι άγνωστο τι διαβεβαιώσεις ή δεσμεύσεις είχε λάβει από την κ. Μέρκελ προκειμένου να έχει μεταβληθεί τόσο πολύ η ψυχολογία του και να αισθάνεται εξαπατημένος πλέον.

Όσοι τον έχουν συναντήσει ή έχουν συζητήσει μαζί του αυτή την εβδομάδα, έχουν διαμορφώσει αυτή την εικόνα. Ο κ. Σαμαράς βρίσκεται σε αδιέξοδο και όλα πλέον τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Στις 24 Οκτωβρίου θα κάνει μία τελευταία απέλπιδα κίνηση για να μεταπείσει την κ. Μέρκελ στη σύνοδο κορυφής. Αν αυτή η προσπάθεια αποτύχει, τότε επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις.

newsbomb