Πάνω σε μια εκατόμβη νεκρών από πυρκαγιά

Γράφει η Φωτεινή Μαργαρίτη*

Εάν δεν υπήρχαν τόσοι νεκροί και τόσο πένθος που προσωπικά με εκμηδενίζει, εκμηδενίζει και την άποψή μου τελικά (και τις γνώσεις μου και την εμπειρία μου αναδρομικά), ακτινογραφώντας όλα τα σχόλια που διαβάζω αυτές τις μέρες, αλλά και τα πολεοδομικά «αρπακτικά» εξουσίας που λένε διάφορα και δηλώνουν ετοιμότητα για την επόμενη μέρα, θα έκανα μερικά αιχμηρά σχόλια και μάλιστα επώνυμα.

Σχόλια όμως θα έκανα και για τα άλλα αρπακτικά εξουσίας, όσους μετείχαν ποικιλοτρόπως στον «θάνατο του κοινωνικού» σ’ αυτό τον τόπο αισθητικοποιώντας το οργανωμένο και ανοργάνωτο χάος, και οι οποίοι τώρα βέβαια σιωπούν.

Θα εξαιρούσα από αυτά τα σχόλια τα εξής δεδομένα, τα οποία τείνουν να γίνουν τόσο αντικειμενικά, ώστε να εξομοιώνουν πλέον την έννοια της κοινωνικής με τη φυσική καταστροφή:

1. Δεν θα απέδιδα ευθύνες αυτή τη στιγμή στους κατοίκους αυτής της πόλης, είτε έχτισαν νόμιμα, είτε παράνομα -στο Μάτι και αλλού… Αρνούμαι τη συλλογική ευθύνη ως άποψη.

Μέσα στη διάχυση ευθυνών κανείς από όσους διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου δεν έχει την ευθιξία να λογοδοτήσει και να αναλάβει τις ευθύνες του πάνω σε μια εκατόμβη νεκρών… Θλιβερό! Οσο θλιβερό και προσβλητικό είναι να εμφανίζονται πάλι οι Ελληνες στημένοι σε ουρές αλληλεγγύης και επιδομάτων ως λαός επαιτών.

Η συλλογική ευθύνη τελικά μετατρέπεται σε ένα γκρίζο πέπλο που μας τυλίγει όλους συλλήβδην σε μια αναπόδραστη μοίρα και πένθος.

2. Δεν θα πολιτικολογούσα ακατάσχετα, διότι το πρόβλημα της ανοχύρωτης πόλης είναι δυστυχώς διαχρονικό στην Ελλάδα και βέβαια η θωράκιση των πόλεων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, είναι ένα σοβαρό κομμάτι του πολεοδομικού αλλά και του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Aφορά ακόμη και τα μεμονωμένα κτίρια (θυμίζω τους ανθρώπους της Marfin που κάηκαν χωρίς δυνατότητα διαφυγής ή τον μικρό ουρανοξύστη του Λονδίνου).

Ολο και πιο πολύ, όπως επισημαίνει ο Paul Virilio, το Διαρκές Aτύχημα, στις μεγαλουπόλεις ιδίως, θα είναι μέρος μιας τρομοκρατίας που προέρχεται όχι μόνο από τους τζιχαντιστές.

3. Θα έπαιρνα σοβαρά υπ’ όψιν ότι το πρόβλημα της φονικής πυρκαγιάς και άλλων φυσικών καταστροφών συνδέονται πλέον με τη γενικευμένη αστικοποίηση της υπαίθρου και την κλιματική αλλαγή (υπερθέρμανση του πλανήτη). Είτε το περιβάλλον είναι τεχνοφουτουριστικό, είτε «πρωτόγονο» (όπως στην Ελλάδα) αφορά όλο τον πλανήτη.

Οπως είπε πρόσφατα ο Γάλλος κλιματολόγος Jean Jouzel, έχουμε εισέλθει ήδη «σε ένα νέο κόσμο» και πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκούν τα συμβατικά εργαλεία σχεδιασμού για τη θωράκιση των οικισμών και των κτιρίων.

4. Τέλος, δεν θα ξεχνούσα ότι όσο μια χώρα, όπως ο τόπος μας, είναι γονατισμένη οικονομικά και κοινωνικά, άλλο τόσο είναι ευάλωτη στους κινδύνους κατάρρευσης σε όλα τα επίπεδα. Αυτό δεν θα το ξεχνούσα ή δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Σε κάθε ανθρώπινη ιστορία πλέον στο Μάτι και αλλού σκύβοντας με προσοχή βλέπω αυτές τις ανεξίτηλες πληγές.

Γι’ αυτό και μουρμουρίζω «κάτω τα χέρια από τον ελληνικό λαό», όταν ακούω να τον προσβάλλουν διάφοροι, δεξιά και αριστερά -ότι έχτισαν τις εξοχικές «βίλες» τους παράνομα κ.ο.κ., ενοχοποιώντας για μια ακόμη φορά την ελληνική κοινωνία για ένα φαινόμενο που αφορά όλη τη Δύση τελικά από πολύ παλιά.

Ας γίνει λοιπόν πιο ελκυστική η πόλη για να γυρίσουν πίσω και για να μη στέλνουν τα παιδιά τους οι Ελληνες με τους παππούδες τους στην «εξοχή», ενώ εκείνοι δουλεύουν σαν είλωτες από το πρωί ως το βράδυ… Αλλωστε ακόμη και αυτή η πραγματικότητα μπορεί να έχει ημερομηνία λήξεως. Διότι αν συνεχιστεί η άθλια κρίση, θα αναγκαστούν κι εκείνοι να νοικιάσουν τα εξοχικά τους ή τα μόνιμα σπίτια τους στα προάστια ως airbnb ή να τα πουλήσουν. Πιστεύει κανείς ότι η διάδοχη κατάσταση θα είναι καλύτερη.

Μια μεγάλη κοινωνική ή φυσική ή πολεμική καταστροφή, όπως όλα τα ιστορικά παραδείγματα δείχνουν, μπορεί να είναι ευκαιρία για τη χάραξη μιας νέας πολεοδομικής πολιτικής. Τις δύο πρώτες καταστροφές τις έχουμε υποστεί, πόλεμος μόνο δεν έχει γίνει.

Αίτημα χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού χρόνια τώρα δεν βλέπω να διατυπώνεται από καμία πλευρά και αυτό είναι ένα θέμα διαχρονικό. Ή δεν καταλαβαίνουμε ή κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τελικά και άρα εξαντλούμαστε σε ακατάσχετη πολιτικολογία.

Γιατί αν εξαιρέσουμε, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, την «Επιχείρηση Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης» (ΕΠΑ) του Α. Τρίτση, που αποπειράθηκε να θέσει το θέμα σφαιρικά, όμως κατέρρευσε πολύ γρήγορα κάτω από οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές πιέσεις και επιλογές αλλά και από πιέσεις που άσκησε η δημόσια, δημοτική, ακαδημαϊκή κ.ο.κ. «παραοικονομία» των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και κατακερματισμένων μελετών, η οποία αναπτύχθηκε εν τω μεταξύ, όλα πορεύονται κατά τύχην και α λα καρτ.

Ο Τρίτσης έκανε τότε ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όλο τον τεχνικό και επιστημονικό κόσμο της χώρας (από τους αρχιτέκτονες, πολεοδόμους, μέχρι τους γεωτεχνικούς, τους μηχανολόγους, τους οικονομολόγους ή τους αρχαιολόγους). Νεαρή αρχιτέκτων, επιστρέφοντας από τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο εξωτερικό, δούλεψα στην ΕΠΑ όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι μου πλάι σε έμπειρους παλαιότερους πολεοδόμους.

Δεν είδα χρόνια τώρα, αλλά και σ’ αυτή την ύστατη στιγμή, από καμία πλευρά ανάλογη πρόθεση. Μιλάμε επομένως θεωρητικά και μόνο για ανεργία και φυγή επιστημόνων από τον τόπο.

Ετσι τα επώνυμα αιχμηρά σχόλιά μου, που δεν θα κάνω, αφορούν τα παραπάνω «σκληρά λόμπι» που διαχειρίζονται τις τύχες του αστικού περιβάλλοντος εν συνόλω και το ερώτημα είναι πώς τα τσακίζεις. Διότι είναι η «σαρξ εκ της σαρκός σου» τελικά. Κυβερνήσεις και «λόμπι» κυβερνούν αυτό τον τόπο. Και όσοι δεν ανήκουν εκεί, «τρώνε βρόμικο ψωμί» ή καταλήγουν να καλλιεργούν το μικρό «διανοητικό» τους χωράφι.

Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την τελευταία κατηγορία, αλλά ούτε το λέω ηττοπαθώς, διότι υπάρχουν και κάποιες επιλογές σ’ αυτή τη ζωή. Το λέω για να μη νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο, καθώς απλά παλεύουμε κάποιοι να αποκαταστήσουμε το χαμένο κύρος της επιστήμης μας και του κοινωνικού μας ρόλου.

Γιατί η πιάτσα είναι αλλού… Και δυστυχώς -μακάρι να διαψευστώ- στην Ελλάδα θα είναι πάντα αλλού, εάν συνεχιστεί με παραλλαγές η ίδια παραπάνω κατεύθυνση. Και αυτή θα είναι διαχρονικά και η διαφορά μας σε σχέση με την «Εσπερία», πράγμα το οποίο μας κάνει, παρά τα τόσα χαρίσματά μας, εξαιρετικά ευάλωτους στην υποταγή. Εκτός εάν…

*Αρχιτέκτων ΕΜΠ

Ομόφωνα το δημοτικό συμβούλιο Μαραθώνα ζητάει παραίτηση Ψινάκη (Βίντεο)

Ηχηρό μήνυμα στο δήμαρχο Μαραθώνα έστειλε το δημοτικό συμβούλιο που αποφάσισε ομόφωνα να ζητήσει την παραίτησή του για λόγους ευθιξίας. Αν και ο δήμαρχος είχε αφήσει να εννοηθεί πως δεν πρόκειται να παραιτηθεί, οι εξελίξεις αλλάζουν τα δεδομένα, σύμφωνα με εκτιμήσεις αιρετών που του καταλογίζουν «αδιαφορία».    

Το ψήφισμα που ζητά την παραίτηση του Ηλία Ψινάκη, ψήφισαν ομόφωνα (επί των παρόντων) οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης θέτοντας με αυτόν τον τρόπο ως πρώτο στόχο «να φύγει ο δήμαρχος» που επέδειξε «αδιαφορία» και λειτούργησε με «αυθαίρετο τρόπο», όπως είπαν. Ο δεύτερος στόχος που τέθηκε είναι εφόσον ο Ηλ. Ψινάκης αποφασίσει να παραιτηθεί να υπάρξει συνεργασία όλων των δημοτικών παρατάξεων με γνώμονα την ανακούφιση των πληγέντων.

Στο έκτακτο δημοτικό συμβούλιο της Παρασκευής (03/08) μία μερίδα οργισμένων πολιτών ζήτησε να παραιτηθούν όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι κάτι τέτοιο όμως αποκρούστηκε καθώς σύμφωνα με αιρετούς «θα ήταν ολέθριο λάθος σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή ο δήμος να μην μπορεί να διοικηθεί και να συρθεί σε εκλογές».

Η ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικά από ορισμένους δημοτικούς συμβούλους καθώς «μπαίνει τέλος στην περίοδο Ψινάκη» στο δήμο.

Ο Ηλίας Ψινάκης επέλεξε να μην δώσει το «παρών» στη κρίσιμη έκτακτη συνεδρίαση και ενώ στο ψήφισμα που κατατέθηκε οι 25 δημοτικοί σύμβουλοι χαρακτήρισαν τον δήμαρχο «ανεπιθύμητο», «ανίκανο» και «άκρως επικίνδυνο ακόμη και για τη σωματική υγεία των πολιτών του Δήμου»

Να θυμίσουμε πως ο Ηλίας Ψινάκης σε δήλωσή του μετά την κατάθεσή του στην εισαγγελέα Πρωτοδικών είχε καλέσει πολίτες και αιρετούς του δήμου να μην αναλώνονται σε «αδιέξοδες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις» που «μόνο περισσότερη ζημιά και πόνο προκαλούν».

Επίσης είχε δηλώσει πως δε θα νομιμοποιήσει με την παρουσία του «μια μεθοδευμένη αντισυνταγματική διαδικασία που δεν προβλέπεται από κανένα νόμο, καμία διάταξη και δεν έχει κανένα νομικό προηγούμενο» αλλά και πως δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος. 

 efsyn.gr    

Σκυτάλη οι «αμαρτίες» - Παλιά εγκλήματα και νέα λάθη συντηρούν τον πολιτικό καυγά στα αποκαΐδια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Στη δυτικού τύπου αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία οι «αμαρτίες» στις οποίες υπέπεσαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες τη χώρα παραδίδονται μαζί με τη σκυτάλη της εξουσίας στους επόμενους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στις πρώτες δηλώσεις των εκάστοτε νικητών στις εκλογές – μετά τις ευχαριστίες στον σοφό λαό – επισημαίνουν ότι «παραλαμβάνουμε καμένη γη».

Κάποιες φορές ωστόσο – όπως στην περίπτωση της συμφοράς στο Μάτι – οι συνέπειες των αμαρτιών του παρελθόντος εμφανίζονται τραγικά τεράστιες και απαιτούν την άμεση καταβολή του πολιτικού κόστους, το οποίο ο μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος για να το καταβάλει είναι αυτός που κυβερνά. Είναι – θα μπορούσε να πει κάποιος – οι «κίνδυνοι του επαγγέλματος» που μαζί με τα προνόμια της εξουσίας αναλαμβάνουν, θέλοντας και μη, αυτοί που εμφανίζονται ως υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος και άοκνοι εργάτες για το καλό και την ευημερία του τόπου.

Παλιά «χρέη»

Ένα τέτοιο πικρό ποτήρι είναι υποχρεωμένος να πιει μέχρι την τελευταία σταγόνα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, έστω κι αν:

• Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος για το πολεοδομικό χάος που επικρατεί στο Μάτι (και συνολικά στη χώρα), γεγονός που υπονόμευσε κάθε προσπάθεια πυρόσβεσης.

• Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που δημιούργησε το θεσμικό πλαίσιο το οποίο ουσιαστικά δίνει κίνητρα και οπλίζει το χέρι των εμπρηστών.

• Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος για τις καταπατήσεις, την αλλαγή χρήσης γης, το μάντρωμα των ακτών…

Τα παραπάνω συνοψίζουν κάποιες από τις μεγάλες αμαρτίες του παρελθόντος, οι οποίες κατά κύριο λόγο βαρύνουν αυτούς που κυβέρνησαν (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) από τη μεταπολίτευση κι έπειτα. Αυτές οι ευθύνες ωστόσο έχουν μεταβιβαστεί έτσι κι αλλιώς στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, καθώς:

• Η σημερινή κυβέρνηση πηγαίνοντας προς τον τέταρτο χρόνο της θητείας της μέχρι και την καταστροφή στο Μάτι όχι μόνο δεν έπραξε το παραμικρό για τη διευθέτηση του πολεοδομικού χάους, αλλά συνέχισε την πρακτική των τακτοποιήσεων (των αυθαιρέτων) που ακολουθούσαν και οι προηγούμενοι.

• Δεν ασχολήθηκε με παρεμβάσεις σε θεσμικό επίπεδο που θα μπορούσαν να αφαιρέσουν το δαδί (το κίνητρο) από το χέρι των εμπρηστών.

Νέες «αμαρτίες»

Πέρα από αυτές τις διαχρονικές ευθύνες που απορρέουν από τη συνέχεια της διαχείρισης ενός διεφθαρμένου κράτους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ βρίσκεται αντιμέτωπη με το κόστος των δικών της επιλογών και την ανεπάρκειά της.

• Είναι οι προϋπολογισμοί της παρούσας κυβέρνησης υπεύθυνοι για την υποχρηματοδότηση του μηχανισμού πολιτικής προστασίας και πυρόσβεσης.

• Είναι επιλογή της κυβέρνησης η μείωση της δύναμης των ανδρών της Πυροσβεστικής με την ανάθεση καθηκόντων φύλαξης ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπως τα περιφερειακά αεροδρόμια (Fraport) και οδικοί άξονες.

• Είναι επιλογή του πρωθυπουργού η διανομή κυβερνητικών θέσεων (υπουργός Προστασίας του Πολίτη, γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, υπουργός Ναυτιλίας κ.λπ.) σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν ανεπαρκείς με κριτήριο πολιτικές συνεργασίες (ΠΡΑΤΤΩ) και εσωκομματικές ισορροπίες.

• Είναι η σημερινή κυβέρνηση που μέχρι τον όλεθρο στο Μάτι αδράνησε, αν και είχε προειδοποιηθεί για πιθανές επικείμενες συμφορές δύο φορές τον τελευταίο χρόνο: από τη μεγάλη πυρκαγιά στον Κάλαμο και την πλημμύρα στη Μάνδρα με τον τραγικό επίσης απολογισμό.

• Είναι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός που παρ’ όλα αυτά απλώς παρέμεναν θεατές της ακινησίας της Περιφέρειας Αττικής, της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας, η διοίκηση της οποίας τον Μάιο μάλιστα ολοκληρώνει μια ολόκληρη πενταετή θητεία, έχοντας να επιδείξει ως απολογισμό μόνο την παρατήρηση των (καταστροφικών) φαινομένων…

Δύσκολες απαντήσεις

Πέρα από τα παραπάνω οι ευθύνες που δεν μπορούν να χρεωθούν πουθενά αλλού εκτός από την κυβέρνηση έχουν να κάνουν με τη λειτουργία των μηχανισμών κατά τη διάρκεια της τραγωδίας στο Μάτι. Εδώ τα ερωτήματα θα απαντηθούν μετά και τη δικαστική διερεύνηση. Ωστόσο ήδη διατυπώνονται αμείλικτα:

Ποιος ευθύνεται για τις οδηγίες της Αστυνομίας, οι οποίες τελικά εγκλώβισαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και τους οδηγούς τους στη ζώνη του πυρός;

Πότε και ποια ώρα δόθηκε εντολή στο Λιμενικό να σπεύσει στην περιοχή για τον απεγκλωβισμό εκατοντάδων ανθρώπων από τις παραλίες της περιοχής;

Ποιος ευθύνεται για την κατανομή των εναέριων δυνάμεων πυρόσβεσης; Ήταν πράγματι μόνο ένα ελικόπτερο διαθέσιμο την κρίσιμη πρώτη ώρα της φωτιάς; Και γιατί ήταν μόνο ένα;

Μαζί με όλα αυτά, ευθύνη έχει η κυβέρνηση και για τον τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να αντιμετωπίσει σε επικοινωνιακό επίπεδο μια κρίση η οποία ήταν ολοφάνερο από την πρώτη στιγμή ότι έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε με ανοιχτές κάμερες σε σύσκεψη όπου οι συμμετέχοντες υπεύθυνοι και αρμόδιοι αδυνατούσαν να κινηθούν στο οδυνηρό πλαίσιο που διέγραφε ήδη ο αναμενόμενος μεγάλος αριθμός νεκρών που άφησε πίσω της η φωτιά, η οποία, αφού εκείνη την ώρα είχε κάψει ό,τι καιγόταν, ήταν έτοιμη να σβήσει. Ακόμη χειρότερα την επόμενη μέρα, όπου ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων είχε επιβεβαιωθεί, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες εμφανίστηκαν για να πουν ότι έπραξαν το καλύτερο δυνατό!

Έπειτα απ’ όλα αυτά, η εμφάνιση του πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο και η δήλωσή του για την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης μπορεί ενδεχομένως να αποκτήσει κάποιο νόημα μόνο αν:

• Σύντομα γίνουν πράξη οι εξαγγελίες των μέτρων που ανακοινώθηκαν για τους πυρόπληκτους.

• Τάχιστα ξεκινήσουν οικιστικές παρεμβάσεις (όχι για χάριν εντυπώσεων και παραδειγματισμού), οι οποίες θα δημιουργήσουν συνθήκες δικαίου και επιβολής της νομιμότητας.

• Γρήγορα κριθούν και πληρώσουν με την απομάκρυνσή τους από θέσεις ευθύνης αυτοί που αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και ανίκανοι για να κάνουν τη δουλειά τους την ώρα της καταστροφής.

Αν και όλα αυτά περιγράφουν τον μονόδρομο που είναι υποχρεωμένος να βαδίσει ο πρωθυπουργός προκειμένου να καταβάλει το τίμημα της ευθύνης που ο ίδιος ανέλαβε, τα συντεταγμένα συμφέροντα εμφανίζονται πανίσχυρα και αποφασισμένα να προστατέψουν τη θεσμική ασυδοσία, η οποία εξασφαλίζει την ευημερία τους, ενώ ο (πολιτικός) χρόνος που ο Αλέξης Τσίπρας έχει στη διάθεσή του είναι ελάχιστος…

   

Παραιτήθηκε ο Τόσκας-Δεκτή από τον πρωθυπουργό με καθυστέρηση

Ο Πρωθυπουργός είχε πριν από λίγο συνάντηση με τον αναπληρωτή Υπουργό για την Προστασία του Πολίτη, κο Νίκο Τόσκα.

Ο κος Τόσκας, κατά τη διάρκεια της συνάντησης και με δεδομένο ότι έχει παρέλθει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επανήλθε στην παραίτηση που είχε καταθέσει στον Πρωθυπουργό την προηγούμενη εβδομάδα.

Ο Πρωθυπουργός έκανε δεκτή την παραίτηση του κου Τόσκα και τον ευχαρίστησε για την συνεργασία όλων των τελευταίων χρόνων.

Οι αρμοδιότητες Προστασίας του Πολίτη περιέρχονται στον Υπουργό Εσωτερικών κο Πάνο Σκουρλέτη.

Η δήλωση Τόσκα

«Οφείλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Πρωθυπουργό για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλε όλο αυτό το χρονικό διάστημα κατά το οποίο μου  ανέθεσε κυβερνητικά καθήκοντα.

Η φυσική καταστροφή και οι απώλειες τόσων συνανθρώπων μας στο Μάτι ξεπερνάει τη βούλησή μου να συνεχίσω, κάτι το οποίο είχα δηλώσει και δημοσίως από την πρώτη στιγμή.

Προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή να προσφέρω στην υπεράσπιση και στην προστασία αυτού του τόπου και των πολιτών.

Ευχαριστώ όλους τους άνδρες και τις γυναίκες του Πυροσβεστικού Σώματος, της Ελληνικής Αστυνομίας, των Ενόπλων Δυνάμεων, του Λιμενικού Σώματος, καθώς και τους εθελοντές οι οποίοι πάσχισαν με όλες τις δυνάμεις τους να αντιμετωπίσουν την πύρινη λαίλαπα και βοήθησαν ανθρώπους να σωθούν.

Ευχαριστώ όλους όσους με στήριξαν και ιδιαίτερα εκείνους που παρέμειναν δίπλα μου στα δύσκολα».

thetoc.gr

Γιατί έκαναν τον Κουφοντίνα… αγρότη: Τα δύο σενάρια και το παρασκήνιο της απόφασης

Αλλαγή ατζέντας που βολεύει την κυβέρνηση ή φήμες που μιλούσαν για ενέργεια των ασύλληπτων τρομοκρατών; Ο,τι κι αν είναι η μεταγωγή του «πιστολέρο» της «17Ν» άλλαξε την ατζέντα. Προς το παρόν τουλάχιστον...

  

Η είδηση για τη μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα στις αγροτικές φυλακές του Βόλου, έχει κάνει από το πρωί το γύρο του διαδικτύου. Μια πληροφορία που ήρθε νωρίς από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και χωρίς καμιά ουσιαστική ενημέρωση από το υπουργείο Δικαιοσύνης, κάλυψε την επικαιρότητα, έσβησε για λίγο τις φωτιές από τα πρωτοσέλιδα για την εθνική τραγωδία.

Η αιτιολόγηση επίσημων και ανεπίσημων παραγόντων της κυβέρνησης και όχι μόνο, ότι μεταγωγές γίνονται κάθε μέρα, και το Συμβούλιο που αποφασίζει, συνεχίζει να εργάζεται ακόμη και σε περιόδους καταστροφής είναι καινοφανής. Και μάλλον δείχνει ότι επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη απόφαση για τη μεταγωγή του αρχιτρομοκράτη της «17 Νοέμβρη».

Δεν μπορεί μια απόφαση για τον «πιστολέρο» της τρομοκρατικής οργάνωσης, καταδικασμένο 11 φορές σε ισόβια και με το βαρύ πολιτικό φορτίο που κουβαλά, να είναι απλά μια συνηθισμένη διαδικασία.

Δεν είναι ίδια η μεταγωγή του Κουφοντίνα με αυτήν ενός απλού κακοποιού που πάει σε μια άλλη φυλακή ή στα δικαστήρια.

«Η συγκεκριμένη απόφαση μεταγωγής ελήφθη από την αρμόδια Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών και στηρίχθηκε στη συνδρομή όλων των προϋποθέσεων του νόμου. Συνεπώς καλό είναι να γνωρίζει κάθε όψιμα ενδιαφερόμενος ότι τηρήθηκε απολύτως η νομιμότητα», αναφέρει το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Κανείς δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα της διαδικασίας, αλίμονο να γινόταν κάτι παράνομο. Εφόσον ο Κουφοντίνας έκανε την αίτηση και πληρεί τις προϋποθέσεις δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτό το αίτημά του.

Και συνεχίζει ο κ. Κοντονής: «Οι μεταγωγές κρατουμένων δεν ανακοινώνονται, ούτε γίνονται με τυμπανοκρουσίες».

Ούτε μια ανακοίνωση ή διαρροή, όμως, για τον πλέον καταδικασμένο στην Ελλάδα δολοφόνο; Ούτε μια αναφορά ή νύξη για την τύχη ενός από τα βασικά στελέχη της «17Ν», ο οποίος μάλιστα μόλις προ λίγων εβδομάδων έκανε απεργία πείνας γιατί ζητούσε να παίρνει άδειες;

Και πώς μπορεί να είναι ίδια η μεταγωγή ενός τρομοκράτη, που δεν έχει μετανιώσει για τις πράξεις του, και που είναι γνωστό ότι για κάθε απόφαση που τον αφορά υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις, με τη μεταγωγή ενός αγνώστου κατάδικου;

Τα σενάρια

Η αλήθεια είναι ότι ξένισε πολλούς η απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης να ενεργοποιήσει μια απόφαση του αρμόδιου Συμβουλίου που είναι άγνωστο πότε ελήφθη. Διότι αν είχαν αποφασίσει πριν από ένα μήνα για τη μεταγωγή του Κουφοντίνα στο Βόλο και ενεργοποίησαν σήμερα την απόφαση, τότε έχει κάθε δικαίωμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνδέει αυτό το γεγονός με την εθνική τραγωδία.

Το πρώτο σενάριο, λοιπόν, λέει ότι έγινε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, για στροφή της επικαιρότητας από τις φωτιές στο Μάτι και τους δεκάδες νεκρούς, σε μια υπόθεση που ήταν εκ προοιμίου σίγουρο ότι θα προκαλούσε αντιπαραθέσεις. Οι κοινωνοί αυτής της άποψης λένε ότι εντάσσεται στο ευρύτερο σχέδιο της κυβέρνησης να αλλάξει την ατζέντα. Το βαρύ κλίμα για το Μαξίμου και τον πρωθυπουργό έπρεπε πάση θυσία να απομακρυνθεί.

Όχι γιατί δεν έχουν ευαισθησίες στην κυβέρνηση και δεν πονάνε για τους 88 και πλέον νεκρούς, αλλά γιατί η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες ήταν άκρως εκφυλιστική. Το αφήγημα της εξόδου από το μνημόνιο στις 21 Αυγούστου είναι ακόμη μακριά, το πακέτο των παροχών της ΔΕΘ ακόμη μακρύτερα, έπρεπε, λοιπόν, να αλλάξει η επικαιρότητα, τα πρωτοσέλιδα, τα θέματα που «τσάκιζαν» την κυβέρνηση στο διαδίκτυο.

Ο Κουφοντίνας… αγρότης είναι μια ωραία, καλοκαιρινή, λαϊκή απογευματινή παράσταση που τα έχει όλα. Ίντριγκα, πολιτική αντιπαράθεση, πολύ κουβέντα, ίσως για το τίποτα.

Το να συζητάς για το αν ο «Λουκάς» της «17Ν» θα κυκλοφορεί ελεύθερος στα χωράφια του Βόλου και θα φυτεύει τομάτες κι ότι μπορεί να αποφυλακιστεί νωρίτερα, είναι πολύ καλύτερο (για την κυβέρνηση) από το να είναι η επικαιρότητα γεμάτη από συγκλονιστικές ιστορίες νεκρών και διασωθέντων από το Μάτι. Και κυρίως από τις ατελείωτες συζητήσεις για τις εγκληματικές ευθύνες του κρατικού μηχανισμού.

Και είναι σίγουρο ότι ο στόχος αυτός, αν ισχύει το συγκεκριμένο σενάριο, επιτεύχθηκε από τα φώτα στράφηκαν στον Κουφοντινα. Μαζί με τα αυθαίρετα που θα γκρεμιστούν και με δύο – τρία άλλα μικρότερα θέματα, μπορεί η ατζέντα να είναι εντελώς διαφορετική τώρα που φεύγει και το τελευταίο κύμα όσων πάνε διακοπές.

Τρομοκρατικό χτύπημα;

Το δεύτερο σενάριο είναι σοβαρότερο αλλά δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά, και δεν θα μπορούσε να γίνει άλλωστε κάτι τέτοιο. Εχει να κάνει με φήμες που κυκλοφορούσαν τις τελευταίες ημέρες για συναγερμό της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας. Ο λόγος; Κάποιες ενδείξεις ότι ασύλληπτοι πυρήνες τρομοκρατών θα έκαναν τρομοκρατικό χτύπημα ως ένδειξη διαμαρτυρίας και ως τρόπο καταγγελίας των όσων έγιναν στο Μάτι και κόστισαν τη ζωή τόσων ανθρώπων.

Οι αρχές εκτιμούν ότι κάποιοι τρομοκράτες έχουν επικοινωνία με τους καταδικασμένους και έγκλειστους στις φυλακές Κορυδαλλού Πυρήνες της Φωτιάς, αλλά και τους υπολοίπους (Κουφοντίνα, Μαζιώτη, Ρούπα, κ.λπ.)

Ενδεχομένως ο Κουφοντίντας να μην έχει καμιά σχέση με τους τρομοκράτες νέας γενιάς (οι οποίοι έχουν άλλα, πολύ πιο άγρια και ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά), όμως, η κυβέρνηση θα ήθελε να «σπάσει» τον πυρήνα που βρίσκεται στον Κορυδαλλό.

Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με την απομάκρυνση του Κουφοντίνα ο οποίος προσφέρει ένα ιδεολογικό προκάλυμμα σε όσους τον θεωρούν «σύμβολο της ένοπλης πάλης».

Η απομάκρυνσή του από την Αθήνα, εξυπηρετεί και το «σπάσιμο» της… ομάδας Κορυδαλλού αλλά και δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αλλάξει την ατζέντα. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια δηλαδή.

in.gr

Παραδοχή Μοσκοβισί για το Ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης : Έγιναν λάθη, πάρθηκαν αποφάσεις χωρίς δημοκρατικό έλεγχο...!

Η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο να ξαναπάρει τη θέση που της ανήκει στη ζώνη του ευρώ, χωρίς τέταρτο πρόγραμμα ή νέες απαιτήσεις για μέτρα ή μεταρρυθμίσεις: το μήνυμα αυτό στέλνει ο Πιερ Μοσκοβισί, μέσω της εφημερίδας Die Welt. Καθώς όμως το άρθρο του Επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων συμπίπτει με το τέλος του ελληνικού προγράμματος, βρίσκει την ευκαιρία για έναν απολογισμό, όπως ο ίδιος σημειώνει.

Ξεκινώντας από το από εδώ και πέρα, ο Επίτροπος γράφει: «Εξακολουθώ να είμαι πεπεισμένος ότι η έγκριση του τρίτου προγράμματος χρηματοδοτικής βοήθειας είναι μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο να ξαναπάρει τη θέση που της ανήκει στη ζώνη του ευρώ και να αποκτήσει και πάλι μεγαλύτερη αυτονομία στην οικονομική της πολιτική.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαταλείπει τώρα την Ελλάδα στη μοίρα της. Υπάρχουν ακόμα πολλά να κάνουμε. Η μείωση του συνολικού δημόσιου χρέους και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων πρέπει να αποτελέσουν κορυφαία προτεραιότητα για την ελληνική κυβέρνηση.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραμένει στην πλευρά της Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διασφαλίσει ότι η χώρα θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η σχετική παρακολούθηση δεν είναι όμως τέταρτο πρόγραμμα. Δεν περιέχει νέες απαιτήσεις για μέτρα ή μεταρρυθμίσεις. Για την Ελλάδα, είναι σημαντικό να αξιοποιήσει την υποστήριξη που παρέχουν οι εταίροι της για την ολοκλήρωση σημαντικών μεταρρυθμίσεων και οι ευρωπαίοι εταίροι της αναμένουν από την Ελλάδα να εκπληρώσει τις αναληφθείσες δεσμεύσεις της - τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!

Η ευρωζώνη, από την άλλη πλευρά, πρέπει να συνεχίσει το έργο της για την ολοκλήρωση (της Ευρώπης) και να προβληματιστεί για τις επόμενες κρίσεις που αναπόφευκτα θα έρθουν. Η πρόληψη είναι καλύτερη από την εκ των υστέρων θεραπεία. Έχουμε ήδη υποβάλει ανάλογες προτάσεις. Ελπίζω ότι τα κράτη θα είναι αρκετά σοφά, ώστε να κοιτάξουν με εμπιστοσύνη το μέλλον!»

«Τα χειρότερα είναι πίσω μας»

Στον απολογισμό της ελληνικής κρίσης, ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων σημειώνει: «Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι ήταν σωστό να σώσουμε την Ελλάδα. Τα 288 δισ. ευρώ, τα οποία κατέβαλαν τα ευρωπαϊκά κράτη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε οκτώ χρόνια, ήταν απαραίτητα για να αποφευχθεί ένα πολιτικό και οικονομικό χάος. Χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια, η Ελλάδα θα είχε καταρρεύσει και θα περιέπιπτε σε ένα βαθύ πολιτικό και οικονομικό χάος για δεκαετίες. Η κατάρρευση όμως της Ελλάδας θα είχε καταστροφικές συνέπειες για ορισμένες από τις οικονομίες μας, διότι θα έπεφταν μαζί στον ελληνικό γκρεμό. Στην περίπτωση αυτή δεν θα υπήρχε η σημερινή ισχυρή ανάπτυξη. Επομένως, ήταν σωστό να σώσουμε την Ελλάδα. Για να προστατεύσουμε τις οικονομίες μας, το ευρώ και την Ευρώπη. Συνολικά, το όλο θέμα μας έκανε μόνο ισχυρότερους!», υποστηρίζει ο Γάλλος Επίτροπος.

Και στη συνέχεια, «η έξοδος της Ελλάδας από το πρόγραμμα βοήθειας είναι καλή είδηση τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη ζώνη του ευρώ. Σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου οκτώ ετών που ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή για τον ελληνικό λαό και ήταν ιδιαίτερα αποσταθεροποιητική για τη ζώνη του ευρώ. Η Ελλάδα αναπτύσσεται και πάλι, και το τεράστιο έλλειμμα έχει αναστραφεί σε ένα στέρεο δημοσιονομικό πλεόνασμα, παρ' όλα όμως τα μέτρα λιτότητας η κατάσταση στη χώρα εξακολουθεί να είναι δύσκολη. Ως εκ τούτου μπορώ να καταλάβω το ότι πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει ακόμα: Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία είναι πάνω από 20%. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 180% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) και παραμένει ένα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Τα χειρότερα όμως βρίσκονται πίσω μας. Εμποδίσαμε το σενάριο καταστροφής του Grexit και σώσαμε το ευρώ. Η Ελλάδα επιστρέφει στην ανάπτυξη, η ανεργία μειώνεται σταδιακά και οι νέοι οι οποίοι κατά τη διάρκεια της κρίσης ξενιτεύτηκαν επιστρέφουν στη χώρα τους. Συνεπώς, επείγουσα ανάγκη για μέτρα λιτότητας λόγω της κρίσης δεν υφίσταται πλέον. Το τέλος του προγράμματος, ωστόσο, δεν σημαίνει το τέλος της διαδρομής. Πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά για να μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί σε μόνιμη βάση στα πόδια της».

Σύμφωνα με τον κ. Μοσκοβισί, «το δεύτερο πρόγραμμα βοήθειας θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία τον Δεκέμβριο του 2014, εάν ο συνασπισμός της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση και την αύξηση του ΦΠΑ στα ελληνικά νησιά. Αντίθετα, είχαν προγραμματιστεί νέες εκλογές. Οι Έλληνες επέλεξαν τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) για κυβέρνηση με βάση ένα διαμετρικά αντίθετο εκλογικό πρόγραμμα, κάτι το οποίο οδήγησε σε εξάμηνη ένταση με την Ε.Ε. και τις αγορές.

Αλλά και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν μερίδιο στην κρίση. Φοβούμενοι την κατάρρευση του ευρώ, ενήργησαν διστακτικά και κρύφτηκαν για πολύ πίσω από τους ελληνικούς ενδοιασμούς. Πολλά καθορίστηκαν έντονα από πολιτικές υστεροβουλίες. Από πλευράς ευρωπαϊκής δεξιάς, κάποιοι ήθελαν την αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, τον νικητή επί της Νέας Δημοκρατίας. Και όχι σπάνια, τα συναισθήματα επικάλυψαν τον πολιτικό ορθολογισμό. ´Εζησα για παράδειγμα το πώς ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε απερίφραστα στον Ελληνα ομόλογό του ότι δεν του έχει πλέον εμπιστοσύνη. Και μια άλλη φορά έπρεπε να χωρίσω τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών Γερούν Ντάιζελμπλουμ από τον Έλληνα ομόλογό του, Γιάνη Βαρουφάκη πριν έρθουν στα χέρια».

Σκληρή μεταρρύθμιση, το συνταξιοδοτικό

«Η συνεργασία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και και του διάδοχου της ευρωπαικής ομπρέλας προστασίας, του "Μηχανισμού Σταθεροτητας", δεν ήταν πάντοτε εύκολη. Η χρηματοοικονομική εμπειρία του ΔΝΤ μας βοήθησε βέβαια, αλλά κάποιες πολύ ακραίες και πολύ προσωπικές απόψεις έβλαψαν τη σχέση μας με τους Έλληνες και μάλιστα οδήγησαν κατά την γνώμη μου την Ευρωομάδα /eurogroup στο να υιοθετήσει σκληρές μεταρρυθμίσεις, ιδίως τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος για το 2019.

Για τα οκτώ μακρά χρόνια κρίσης ήταν εν μέρει υπεύθυνη η πολιτική ηγεσία. Εγώ ο ίδιος δεν θα ήθελα να αποκλείσω τον εαυτό μου από αυτό. Πολλοί από εμάς κάναμε το καλύτερο δυνατό για να ανακουφίσουμε τους πολίτες. Και πάντα τάχτηκα υπέρ αυτού, αν και μερικές φορές ήμουν μόνος στην Ευρωομάδα / eurogroup με τον Ζαν Κλωντ Γιούνκερ με αυτή τη θέση. Είμαι περήφανος για αυτή την επιμονή», δηλώνει ο Π. Μοσκοβισί.

«Ο ρόλος της λεγόμενης τρόικας και των "κυρίων, ντυμένων στα μαύρα", των εμπειρογνωμόνων δηλαδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρέπει να αναλυθεί λεπτομερέστερα εδώ. Λεγόταν ότι η λαϊκή βούληση δεν είχε γίνει σεβαστή, ότι μια συμμαχία αγορών και μη εκλεγμένων τεχνοκρατών είχε επιβάλει στο ελληνικό κοινοβούλιο τα μέτρα της. Οι επικριθέντες τεχνοκράτες ήταν συχνά ομολογουμένως πολύ επίμονοι. Χρειαζόμασταν όμως εμπειρογνώμονες για να αξιολογήσουμε σωστά την κατάσταση στην Ελλάδα και να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε καλύτερα τη χώρα», αναφέρει στο άρθρο του επίσης.

Και συνεχίζοντας, «η Ελληνική Δημοκρατία ήταν πάντα απόλυτα σεβαστή σε όλες τις αρχές της. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και εμείς σεβαστήκαμε αυτή την κυρίαρχη απόφαση. Είναι αλήθεια ότι συγκεκριμένα μέτρα τα επεξεργάστηκαν οι θεσμοί. Την εντολή γι΄αυτό την είχαν από Ευρωπαίους υπουργούς, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν υπόλογοι στα αντίστοιχα Κοινοβούλιά τους.

Οι τελικές, όμως, αποφάσεις λαμβάνονταν αποκλειστικά από την Ευρωομάδα, χωρίς πραγματικό δημοκρατικό έλεγχο. Εγώ ο ίδιος δεν αισθανόμουν άνετα όταν αποφασίζαμε για την τύχη εκατομμυρίων Ελλήνων, κεκλεισμένων των θυρών στην Ευρωομάδα. Από δημοκρατικής απόψεως, αυτό ήταν σκανδαλώδες, διότι μόνο λίγοι υπουργοί ήταν επαρκώς ενημερωμένοι και είχαν συγκεκριμένη εντολή. Από αυτό εξάγεταιι το σαφές δίδαγμα ότι η Ευρωομάδα πρέπει να είναι πιο δημοκρατική, πιο διαφανής και πιο ισχυρά ελεγχόμενη κοινοβουλευτικά!», τονίζει απολογιστικά ο Π. Μοσκοβισί.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Η εξυγίανση που δεν ήλθε

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Bλέπεις τα πρόσωπα των κυβερνητικών αξιωματούχων και αναρωτιέσαι: Δεν έχουν συναισθήματα αυτοί οι άνθρωποι; Ανέκφραστοι, βλοσυροί, ασυγκίνητοι.

Μιλάνε για την τραγωδία λες και μιλάνε για θέματα ημερήσιας διάταξης, λες και δεν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Τι να πεις. Να φύγουν οι ευθύνες από πάνω τους και ας έγιναν στάχτη άνθρωποι.

Συνεχίζεται με άλλα μέσα πλέον ο ευτελισμός της Αριστεράς, της σοβαρότητας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Πέρα βρέχει για τους «υπεύθυνους» της κυβερνητικής πολιτικής.

Ολα κι όλα, δεν μένουν τώρα στην απόδοση ευθυνών, ψάχνουν να βρουν τις αιτίες που προκάλεσαν το έγκλημα - τώρα, μετά από τριάμισι χρόνια στους εξουσιαστικούς θώκους.

Δυστυχώς δεν ισχύει εν προκειμένω το «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Κι ούτε μια παραίτηση [ακόμη!].

Αλλά ξεχάσαμε: η παραίτηση είναι δειλία, υπεκφυγή· πώς θα παλέψουν για τη βελτίωση των συνθηκών εάν παραιτηθούν;

Παραιτήσεις ζητούν -έτσι λένε τα επιτελεία- κάποια αντικυβερνητικά ΜΜΕ και η αντιπολίτευση [που δεν βλέπει τις ευθύνες που της αναλογούν, τολμάει και μιλάει...].

Επίσης κανείς δεν είπε ότι κάποια παραίτηση πρέπει να γίνει για να εκτονωθεί η κατάσταση. Κάποια παραίτηση οφείλει να γίνει για να σωθεί ο άνθρωπος, η έννοια άνθρωπος, εάν βεβαίως θυμάται κανείς την εν λόγω έννοια.

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να επανακάμψει [έτσι κι αλλιώς είχε πάρει τον κατήφορο], ειδικά μετά τον τέτοιο χειρισμό της τραγωδίας· ουδείς επέδειξε κάποια ευαισθησία, σε κανενός το πρόσωπο δεν εντυπώθηκε η λύπη, ουδείς τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες που τυχαίνουν σε όποιον κατέχει επίσημη κυβερνητική θέση και έχει υπό την εποπτεία του σημαντικούς κρατικούς μηχανισμούς, βάσει των οποίων ρυθμίζεται η ασφάλεια των πολιτών.

Η στελέχωση καίριων τέτοιων κρίσιμων θέσεων γίνεται με κομματικά αποκλειστικά κριτήρια, όποιος να ’ναι όπου να ’ναι.

Παρατηρούνται έτσι τραγελαφικά φαινόμενα, ειδικά όταν διορίζονται άνθρωποι άσχετοι με την υγεία διοικητές νοσοκομείων και δεν κουνιέται φύλλο παρόλα αυτά από τους ευαγγελιζόμενους την αξιοκρατία, τη διαύγεια και λοιπά ιλαρά πλέον, δυστυχώς.

Θα πει κανείς, διότι συνηθίζουν να μιλάνε κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνώντες, ότι υπερέχουν σ’ αυτές τις θέσεις η εξυπνάδα και η εργατικότητα, η ευστροφία και η επινοητικότητα.

Η επιστήμη, όταν γίνεται επίκλησή της, είναι για όπου τους βολεύει. Πάντα θα βρίσκονται «από πάνω», είναι εξάλλου ο τόπος στον οποίο διαπρέπουν αφού αυτοί οι ίδιοι βάζουν τους κανόνες.

Οποιος εγείρει ενστάσεις έχει άδικο και επιβουλεύεται το σωτήριον έργον της κυβέρνησης. Ισως το έχουμε ξεχάσει αλλά η έξοδος από τα μνημόνια είναι ante portas, κοντός ψαλμός. Και μετά τα λέμε. Απλώς η πνιγηρή ατμόσφαιρα τους χάλασε τα πανηγυράκια.

Είναι λυπηρό να συμβαίνουν ακόμη οι πελατειακές σχέσεις και οι κομματικές προσλήψεις σε ένα κράτος που έχει δεινοπαθήσει από αυτά τα φαινόμενα, το πιο λυπηρό όμως είναι ότι αυτά τα εφαρμόζουν και τα προωθούν μάλιστα άνθρωποι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί -έτσι κατάφεραν δε να ανέλθουν στην εξουσία, διότι όλοι περιμέναμε κάτι καλύτερο.

Αντ’ αυτού βιώνουμε τα αποτελέσματα που προκαλεί η πολιτική αλαζόνων και ψυχρών αξιωματούχων, ακόμη και σε «ιερές» για την κοινωνία στιγμές. Κρίμα, άλλη μια φορά. Η εξυγίανση που υπόσχονταν ουδέποτε ήλθε.        

Τι είναι αυτό το #prayforGreece;

Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;

Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ.

Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά.

ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή.

Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν.

Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον άντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρύσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαρίλια. Αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύττουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς.

* Κείμενο από το Instagram της ηθοποιού Σμαράγδας Καρύδη

      

Η νόσος των κλιματιστικών: Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

Tι είναι τελικά η νόσος των κλιματιστικών ή αλλιώς νόσος των λεγεωνάριων; Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα για κρούσματα της νόσου το ΚΕΕΛΠΝΟ εξέδωσε σχετική ανακοίνωση εξηγώντας τι ακριβώς είναι η νόσος, τι πρέπει να γνωρίζουμε γι’ αυτή αλλά και πώς να προστατευτούμε.

Προκαλείται από τα βακτηρίδια του γένους Legionella και εμφανίζεται με δύο μορφές:

Τον πυρετό Pontiac, που αποτελεί αυτοπεριοριζόμενη λοίμωξη που μοιάζει με γριπώδη συνδρομή και

Τη νόσο των λεγεωναρίων, που εκδηλώνεται κυρίως ως πνευμονία και είναι δυνητικά θανατηφόρος σε 5-30% των κρουσμάτων περίπου.

Η λεγιονέλλα είναι ένα βακτηρίδιο ευρέως διαδεδομένο στη φύση, που απαντάται στο υδάτινο περιβάλλον και δύναται να αποικίσει όλα τα συστήματα ύδρευσης, τόσο το δίκτυο παροχής θερμού όσο το δίκτυο παροχής κρύου νερού (ιδανικές συνθήκες πολλαπλασιασμού παρουσιάζονται στο δίκτυο διανομής νερού σε θερμοκρασίες από 20οC - 50οC). Η μετάδοση της νόσου γίνεται με εισπνοή του βακτηριδίου, όταν νερό που είναι μολυσμένο διασκορπίζεται στον αέρα υπό μορφή σταγονιδίων (αεροζόλ, ντους).

Για την πρόληψη εμφάνισης της νόσου απαιτείται η συστηματική λήψη κατάλληλων μέτρων για τη σωστή λειτουργία των υδραυλικών και κλιματιστικών εγκαταστάσεων με υδρόψυκτους πύργους ψύξης, ιδιαίτερα σε χώρους όπως ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, αθλητικές εγκαταστάσεις, υδάτινα πάρκα, νοσοκομεία, ιαματικά λουτρά, κρουαζιερόπλοια, αλλά και η αποφυγή δημιουργίας εστίας μόλυνσης στα σημεία των δικτύων όπου παρατηρείται συχνή αυξομείωση της θερμοκρασίας και εμφανίζονται εναποθέσεις αλάτων και ξένων σωμάτων γενικότερα. Η νόσος των λεγεωναρίων δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ούτε μέσω της χρήσης οικιακών κλιματιστικών ή κλιματιστικών αυτοκινήτων που διαθέτουν αερόψυκτο σύστημα. Η συνήθης θεραπεία περιλαμβάνει την ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιοτικών.

Το ΚΕΕΛΠΝΟ καταγράφει τα κρούσματα της νόσου μέσω του συστήματος υποχρεωτικής δήλωσης νοσημάτων και ενημερώνει άμεσα τις αρμόδιες τοπικές υπηρεσίες προκειμένου - όπου είναι απαραίτητο - να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης.

   

Κατά το έτος 2017, παρατηρήθηκε αύξηση στα κρούσματα λεγεωνάριων σε ταξιδιώτες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, το ΚΕΕΛΠΝΟ έχει αποδώσει ιδιαίτερη σημασία στον έλεγχο και στην πρόληψη της νόσου των λεγεωναρίων σε ταξιδιώτες στην Ελλάδα για την τουριστική περίοδο 2018, με δράσεις όπως:

Διοργάνωση ενημερωτικών ημερίδων σε τουριστικούς προορισμούς για τους ιδιοκτήτες/διαχειριστές τουριστικών καταλυμάτων, με στόχο την ενημέρωσή τους σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης και τα μέτρα πρόληψης της νόσου των Λεγεωναρίων.

Αποστολή ενημερωτικών επιστολών προς το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων, τη Συνομοσπονδία Επιχειρηματιών Τουριστικών Καταλυμάτων Ελλάδος, καθώς και τον Εθνικό Οργανισμό Τουρισμού.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ., καθώς και τις ιστοσελίδες του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων χρησιμοποιώντας τους παρακάτω συνδέσμους:

//ecdc.europa.eu/en/healthtopics/legionnaires_disease/ELDSNet/Pages/index.aspx

EWGLI Technical Guidelines for the Investigation ,Control and Prevention of Travel Associated Legionnaires’ Disease September 2011 Version 1.1 //ecdc.europa.eu/en/activities/surveillance/ELDSNet/Documents/EWGLI-Technical-Guidelines.pdf

LEGIONELLA and the prevention of legionellosis //www.who.int/water_sanitation_health/emerging/legionella.pdf     

Πηγή