Η εξυγίανση που δεν ήλθε

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Bλέπεις τα πρόσωπα των κυβερνητικών αξιωματούχων και αναρωτιέσαι: Δεν έχουν συναισθήματα αυτοί οι άνθρωποι; Ανέκφραστοι, βλοσυροί, ασυγκίνητοι.

Μιλάνε για την τραγωδία λες και μιλάνε για θέματα ημερήσιας διάταξης, λες και δεν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Τι να πεις. Να φύγουν οι ευθύνες από πάνω τους και ας έγιναν στάχτη άνθρωποι.

Συνεχίζεται με άλλα μέσα πλέον ο ευτελισμός της Αριστεράς, της σοβαρότητας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Πέρα βρέχει για τους «υπεύθυνους» της κυβερνητικής πολιτικής.

Ολα κι όλα, δεν μένουν τώρα στην απόδοση ευθυνών, ψάχνουν να βρουν τις αιτίες που προκάλεσαν το έγκλημα - τώρα, μετά από τριάμισι χρόνια στους εξουσιαστικούς θώκους.

Δυστυχώς δεν ισχύει εν προκειμένω το «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Κι ούτε μια παραίτηση [ακόμη!].

Αλλά ξεχάσαμε: η παραίτηση είναι δειλία, υπεκφυγή· πώς θα παλέψουν για τη βελτίωση των συνθηκών εάν παραιτηθούν;

Παραιτήσεις ζητούν -έτσι λένε τα επιτελεία- κάποια αντικυβερνητικά ΜΜΕ και η αντιπολίτευση [που δεν βλέπει τις ευθύνες που της αναλογούν, τολμάει και μιλάει...].

Επίσης κανείς δεν είπε ότι κάποια παραίτηση πρέπει να γίνει για να εκτονωθεί η κατάσταση. Κάποια παραίτηση οφείλει να γίνει για να σωθεί ο άνθρωπος, η έννοια άνθρωπος, εάν βεβαίως θυμάται κανείς την εν λόγω έννοια.

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να επανακάμψει [έτσι κι αλλιώς είχε πάρει τον κατήφορο], ειδικά μετά τον τέτοιο χειρισμό της τραγωδίας· ουδείς επέδειξε κάποια ευαισθησία, σε κανενός το πρόσωπο δεν εντυπώθηκε η λύπη, ουδείς τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες που τυχαίνουν σε όποιον κατέχει επίσημη κυβερνητική θέση και έχει υπό την εποπτεία του σημαντικούς κρατικούς μηχανισμούς, βάσει των οποίων ρυθμίζεται η ασφάλεια των πολιτών.

Η στελέχωση καίριων τέτοιων κρίσιμων θέσεων γίνεται με κομματικά αποκλειστικά κριτήρια, όποιος να ’ναι όπου να ’ναι.

Παρατηρούνται έτσι τραγελαφικά φαινόμενα, ειδικά όταν διορίζονται άνθρωποι άσχετοι με την υγεία διοικητές νοσοκομείων και δεν κουνιέται φύλλο παρόλα αυτά από τους ευαγγελιζόμενους την αξιοκρατία, τη διαύγεια και λοιπά ιλαρά πλέον, δυστυχώς.

Θα πει κανείς, διότι συνηθίζουν να μιλάνε κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνώντες, ότι υπερέχουν σ’ αυτές τις θέσεις η εξυπνάδα και η εργατικότητα, η ευστροφία και η επινοητικότητα.

Η επιστήμη, όταν γίνεται επίκλησή της, είναι για όπου τους βολεύει. Πάντα θα βρίσκονται «από πάνω», είναι εξάλλου ο τόπος στον οποίο διαπρέπουν αφού αυτοί οι ίδιοι βάζουν τους κανόνες.

Οποιος εγείρει ενστάσεις έχει άδικο και επιβουλεύεται το σωτήριον έργον της κυβέρνησης. Ισως το έχουμε ξεχάσει αλλά η έξοδος από τα μνημόνια είναι ante portas, κοντός ψαλμός. Και μετά τα λέμε. Απλώς η πνιγηρή ατμόσφαιρα τους χάλασε τα πανηγυράκια.

Είναι λυπηρό να συμβαίνουν ακόμη οι πελατειακές σχέσεις και οι κομματικές προσλήψεις σε ένα κράτος που έχει δεινοπαθήσει από αυτά τα φαινόμενα, το πιο λυπηρό όμως είναι ότι αυτά τα εφαρμόζουν και τα προωθούν μάλιστα άνθρωποι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί -έτσι κατάφεραν δε να ανέλθουν στην εξουσία, διότι όλοι περιμέναμε κάτι καλύτερο.

Αντ’ αυτού βιώνουμε τα αποτελέσματα που προκαλεί η πολιτική αλαζόνων και ψυχρών αξιωματούχων, ακόμη και σε «ιερές» για την κοινωνία στιγμές. Κρίμα, άλλη μια φορά. Η εξυγίανση που υπόσχονταν ουδέποτε ήλθε.