Κίνδυνος για την υγεία η χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου.!

Το ηλεκτρονικό τσιγάρο έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας εδώ και χρόνια, είτε ως ένας εναλλακτικός τρόπος για κόψιμο του καπνίσματος, είτε ως «ψευδαίσθηση» για τους... μερακλήδες, είτε ως μόδα, όπως αποδεικνύει η κατανάλωσή του από άτομα μικρότερης ηλικίας.

Τελικά, όμως, το ηλεκτρονικό τσιγάρο έχει ευεργετικές ή αρνητικές συνέπειες για τον ανθρώπινο οργανισμό; Οι επιστήμονες δεν έχουν βγάλει ακόμη καθολικά συμπεράσματα, καθώς άλλες μελέτες δείχνουν πως είναι ο πλεόν αποτελεσματικός τρόπος για το κόψιμο του κανονικού τσιγάρο, ενώ άλλες καταγράφουν ότι συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικού και εμφράγματος.

Νέα βρετανική επιστημονική έρευνα χαρακτηρίζει το «άτμισμα» ως την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο για κόψιμο του κανονικού τσιγάρου.

Η μελέτη, με επικεφαλής τον καθηγητή Πίτερ Χάγιεκ του Πανεπιστημίου Queen Mary του Λονδίνου, η οποία έγινε σε 886 καπνιστές κυρίως μέσης ηλικίας και δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό "The New England Journal of Medicine", έδειξε ότι το 18% όσων ήσαν χρήστες ηλεκτρονικού τσιγάρου, είχαν κόψει το κανονικό τσιγάρο μέσα σε ένα χρόνο, έναντι ποσοστού σχεδόν 10% μεταξύ όσων χρησιμοποιούσαν άλλους τρόπους υποκατάστασης της νικοτίνης (τσίχλες, τσιρότα, σπρέι κ.α.).

«Είναι η πρώτη κλινική δοκιμή που ελέγχει την αποτελεσματικότητα των σύγχρονων ηλεκτρονικών τσιγάρων στο να βοηθήσουν τους καπνιστές να το κόψουν και δείχνει ότι είναι σχεδόν δύο φορές πιο αποτελεσματικά σε σχέση με άλλα προϊόντα υποκατάστασης της νικοτίνης», δήλωσε ο Χάγιεκ. «Μολονότι πολλοί καπνιστές αναφέρουν ότι έκοψαν επιτυχώς το τσιγάρο με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών τσιγάρων, οι γιατροί ήσαν έως τώρα διστακτικοί στο να συστήσουν τη χρήση των τελευταίων, εξαιτίας της έλλειψης σαφών ενδείξεων από τυχαιοποιημένες και ελεγχόμενες δοκιμές. Αυτό πιθανώς τώρα θα αλλάξει», πρόσθεσε.

Αν και τόσο τα ηλεκτρονικά τσιγάρα όσο και τα άλλα προϊόντα υποκατάστασης της νικοτίνης θεωρήθηκαν από τους χρήστες λιγότερο ικανοποιητικά σε σχέση με το παραδοσιακό τσιγάρο, τα πρώτα παρείχαν συγκριτικά μεγαλύτερη ικανοποίηση. Επίσης οι χρήστες ηλεκτρονικού τσιγάρου παρήγαν λιγότερο φλέμα και έβηχαν λιγότερο μετά 52 εβδομάδες, ενώ είχαν επίσης μικρότερη δυσκολία συγκέντρωσης και λιγότερα συμπτώματα ναυτίας. Μετά από ένα έτος σχεδόν το 80% των χρηστών ηλεκτρονικού τσιγάρου συνέχιζαν να είναι ατμιστές, έναντι μόνο 9% που συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τσιρότο, τσίχλα ή άλλη μέθοδο.

«Μπορεί κανείς να δει κανείς τόσο μια προβληματική όσο και μια ωφέλιμη πλευρά στο ηλεκτρονικό τσιγάρο, αλλά νομίζω ότι η θετική είναι πιο ισχυρή», δήλωσε ο Χάγιεκ, σύμφωνα με τη «Γκάρντιαν».

Στη Βρετανία πολλοί άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν τα ηλεκτρονικά τσιγάρα ως μέσο για το κόψιμο του κανονικού τσιγάρου. Όμως στις ΗΠΑ οι ειδικοί είναι πιο επιφυλακτικοί απέναντι στο ηλεκτρονικό τσιγάρο που περιέχει νικοτίνη, θεωρώντας ότι μπορεί να γίνει εθιστικό για τους ατμιστές και ότι μπορεί να ανοίξει το δρόμο στο να αρχίσουν να καπνίζουν τα παιδιά.

Πάντως όλοι λίγο-πολύ οι επιστήμονες -και στη Βρετανία- συμφωνούν ότι πρέπει να γίνουν περισσότερες έρευνες πάνω στις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις του ηλεκτρονικού τσιγάρου σε βάθος χρόνου.

Αυξημένος κίνδυνος εγκεφαλικού και εμφράγματος;

Άλλη αμερικανική έρευνα, πάντως, επισημαίνει την αυξημένη πιθανότητα ο ατμιστής να πάθει εγκεφαλικό, έμφραγμα ή στεφανιαία νόσο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Πολ Ντούντα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Κάνσας, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε διεθνές συνέδριο για τα εγκεφαλικά της American Stroke Association στη Χαβάη (ακόμη δεν έχει υπάρξει σχετική επιστημονική δημοσίευση), ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 410.000 ανθρώπους, από τους οποίους οι 66.800 ήσαν τακτικοί ατμιστές, ενώ οι 343.900 δεν είχαν ποτέ κάνει χρήση ηλεκτρονικού τσιγάρου.

Όπως διαπιστώθηκε, σε σχέση με τους μη χρήστες ηλεκτρονικού τσιγάρου, οι ατμιστές είχαν κατά μέσο όρο 71% μεγαλύτερο κίνδυνο για εγκεφαλικό, 59% για έμφραγμα ή στηθάγχη και 40% για στεφανιαία νόσο, ενώ είχαν, επίσης, διπλάσια πιθανότητα να είναι και καπνιστές.

«Συγκριτικά με τους μη χρήστες, οι ατμιστές ήταν νεότεροι σε ηλικία, είχαν μικρότερο σωματικό βάρος και χαμηλότερα ποσοστά διαβήτη» δήλωσε ο κ. Ντούντα.

Η Αμερικανική Ένωση Εγκεφαλικού επισήμανε ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα που περιέχουν νικοτίνη δεν παύουν να είναι προϊόντα καπνού, συνεπώς η χρήση τους χρειάζεται προσοχή και πρέπει να υπόκειται σε όλους τους νόμους που αφορούν αυτά τα προϊόντα.

Ζητά, επίσης, να υπάρξουν αυστηρότερα μέτρα, ώστε να περιορισθεί η χρήση των ηλεκτρονικών τσιγάρων και η εμπορική προώθηση και πώλησή τους μεταξύ των νέων, ενώ τονίζει ότι η επίπτωσή τους στην υγεία χρειάζεται να διερευνηθεί περαιτέρω.    

efsyn.gr

Αύριο κρίνεται η συνταγματικότητα ή μη της περικοπής του δώρου

Ξεκινάει την Παρασκευή 1η Φεβρουαρίου η δύσκολη συζήτηση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για το θέμα αντισυνταγματικότητας ή μη των περικοπών σε δώρα και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων.

Το ΣΤ' Τμήμα του ΣτΕ έχει κρίνει αντισυνταγματικές τις περικοπές των δώρων Χριστουγέννων και λόγω της αντισυνταγματικότητας παρέπεμψε προς οριστική κρίση το όλο ζήτημα στην Ολομέλεια του ΣτΕ.

Το τμήμα είχε κρίνει ότι οι περικοπές που έγιναν με τον νόμο 4093/2012 από 1ης.1.2013 αντίκεινται στα άρθρα 25 και 4 του Συντάγματος και τις απορρέουσες από αυτά αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας.

Η απόφαση αναμένεται να εκδοθεί λίγους μήνες αργότερα.

Επίσης, την Ολομέλεια θα απασχολήσει η παύση του μουφτή Ξάνθης που έγινε τον περασμένο Αύγουστο και η αλλαγή διοίκησης στο Ίδρυμα Ευαγγελίστρια της Τήνου.  

efsyn.gr

Το καμπανάκι Βενιζέλου

Γράφει η Λώρη  Κέζα

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θα δώσει τη μάχη στην εκλογική του περιφέρεια. Το δήλωσε ο ίδιος, έγκαιρα και με σαφήνεια. Τα μέτρησε από εδώ, τα μέτρησε από εκεί, έκανε τους υπολογισμούς για τις απώλειες του κόμματος, αξιολόγησε τις συνθήκες. 

Κι αν το Κίνημα Αλλαγής δεν καταφέρει να πάρει έδρα στη Θεσσαλονίκη; Κι αν, ακόμη χειρότερα, ο ίδιος βρεθεί σε δεύτερη θέση σε σταυρούς; Η πιθανότητα να μείνει εκτός Κοινοβουλίου ήταν ήδη ορατή. 

Ας δούμε επακριβώς τη δήλωση στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ: 

«Υποψήφιος βουλευτής Θεσσαλονίκης δεν θα είμαι κατηγορηματικά, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και η υποχρέωσή μου απέναντι στη χώρα, υποχρέωσή μου είναι να χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου».  

Ο κίνδυνος στον οποίο αναφέρεται είναι πρωτίστως προσωπικός. Δεν θα ήθελε να καταγράψει στο βιογραφικό μια αποτυχία ακόμη κι αν υπάρχουν ικανοποιητικές εξηγήσεις. Φταίει το κόμμα που συρρικνώνεται και διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, φταίει  κόσμος της Θεσσαλονίκης όλο και λιγότερο έχει «κοινό του Βενιζέλου», φταίει η συγκυρία που δεν ευνοεί τον ορθό λόγο. 

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει πάψει να είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Λογικό, εφόσον δεν ανήκει στην κυβέρνηση. Λογικό, εφόσον ανήκει σε κόμμα που λειτουργεί ως ουρά της επικαιρότητας χωρίς να παράγει προτάσεις. Βεβαίως η δήλωση για την υποψηφιότητα μπορεί να έχει δυο αναγνώσεις, σε δυο χρονικά μήκη. Άμεσα θα τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου, αν βεβαίως του κάνει τη χάρη η Φώφη Γεννηματά. Μακροπρόθεσμα θα ηγηθεί του κεντρώου χώρου. Είναι άλλωστε ο μόνος που έχει χαρακτηριστικά ηγέτη. 

Όταν λοιπόν λέει ότι η δική του υποχρέωση είναι να χτυπά το καμπανάκι, ας το ακούσουμε σαν στίχο του Γιάννη Ρίτσου «Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες». 

Υπάρχει ίσως μια αντίφαση. Ένας υποψήφιος που έπαψε να είναι δημοφιλής στην πόλη του, να έχει τα εφόδια να ηγηθεί ενός χώρου ή ενός κόμματος. Η παρουσία δεν έχει πια  γνωρίσματα βουλευτή ενός συγκεκριμένου τόπου. Δεν προασπίζεται τα συμφέροντας της πόλης με την στενή έννοια. Οι αναφορές του είναι ευρύτερες και ο δημόσιος λόγος του είναι ηγετικός. Ας το κρατήσουμε αυτό ως υποσημείωση.  

Αλλάζουν πινακίδες και ταμπέλες δημοσίων υπηρεσιών στην ΠΓΔΜ

Σε περίπου μία εβδομάδα, μετά την κύρωση από την ελληνική Βουλή του πρωτοκόλλου προσχώρησης της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, θα πραγματοποιηθεί η αλλαγή των πινακίδων στις συνοριακές διόδους της χώρας, στις διπλωματικές-προξενικές αντιπροσωπείες, καθώς και στις εισόδους των δημόσιων υπηρεσιών, στις οποίες θα αναγράφεται το νέο όνομα της χώρας, Βόρεια Μακεδονία.

Η πρόβλεψη αυτή περιέχεται στο σχέδιο για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της πΓΔΜ που απορρέουν από την Συμφωνία των Πρεσπών, το οποίο υιοθέτησε χθες το υπουργικό συμβούλιο της χώρας.

Σε σημερινή σχετική ανακοίνωση της κυβέρνησης της πΓΔΜ για τις χθεσινές αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου αναφέρεται μεταξύ άλλων, ότι με βάση τις αποφάσεις που συνδέονται με την εφαρμογή των διατάξεων της Συμφωνίας των Πρεσπών, προβλέπεται δέσμη μέτρων και ενεργειών που πρέπει να λάβει η κυβέρνηση της χώρας, όπως και όλα τα άλλα όργανα της κρατικής διοίκησης και όλοι οι κρατικοί θεσμοί, τα οποία απορρέουν από τις υιοθετηθείσες τροπολογίες του Συντάγματος της χώρας, που θα τεθούν σε ισχύ επτά ημέρες μετά την θέση σε ισχύ, δηλαδή αμέσως μετά την κύρωση του πρωτοκόλλου προσχώρησης της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ από την Ελλάδα και τα οποία ρυθμίζουν την χρήση του νέου συνταγματικού ονόματος σύμφωνα με τις τροπολογίες.

Στην ανακοίνωση σημειώνεται ότι τα αρμόδια υπουργεία, τα κρατικά όργανα και θεσμοί, οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι μετοχικές εταιρείες που υπάγονται στην ιδιοκτησία του κράτους, θα πρέπει εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας μετά τη θέση σε ισχύ των τεσσάρων τροπολογιών του Συντάγματος της χώρας να πραγματοποιήσουν αλλαγή των πινακίδων στις συνοριακές διόδους και στα κρατικά σύνορα της χώρας μας, στις διπλωματικές-προξενικές αντιπροσωπείες, καθώς και στις εισόδους των υπηρεσιών.

Για την ίδια διαδικασία, ανάλογες συστάσεις θα λάβουν και οι μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ακόμη, το υπουργικό συμβουλίου της πΓΔΜ αποφάσισε σχετικά με αυτό το θέμα και τη δημιουργία μίας Διυπουργικής Επιτροπής, η οποία θα πρέπει να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την υλοποίηση των παραπάνω μέτρων και ενεργειών.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Συλλέκτες παρ-αισθήσεων…

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

«Φεύγω», μου λέει, «το πήρα απόφαση». Φεύγει για τη μακρινή Σουηδία. Τα μέτρησε από δω, τα ζύγισε από κει και κατέληξε πως δεν βλέπει φως εδώ.

Τον καταλαβαίνω. Μέχρι τα τριάντα σπούδαζε κι όταν τέλειωσε δεν βρήκε μια δουλειά ανάλογη των προσόντων του, αλλά κυρίως των επιθυμιών του. Εγιναν έτσι τα πράγματα πια, είμαστε πολίτες ενός κόσμου δίχως μια εμφανή γραμμή τερματισμού. Τα θέλγητρα του «έξω κόσμου» μας βάζουν σε «πειρασμό», μας γοητεύουν. Ο μεγαλύτερος πειρασμός είναι η ελπίδα ότι θα «θεραπευτεί» η φτώχεια μας αν μετοικήσουμε σε μια άλλη χώρα.

Είναι αλήθεια αυτό; Διαβάζω κάτι που έγραψε ο ωραίος συγγραφέας Jeremy Seabrook: «Η φτώχεια δεν μπορεί να “θεραπευτεί”, διότι δεν αποτελεί σύμπτωμα της ασθένειας του καπιταλισμού. Αντιθέτως, αποτελεί απόδειξη της ρωμαλέα καλής υγείας του κινήτρου του για ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση και προσπάθεια. Ακόμη και οι πλουσιότεροι του κόσμου παραπονιούνται κυρίως για όλα εκείνα τα πράγματα που πρέπει να προσπεράσουν. Ακόμη και οι πιο προνομιούχοι είναι υποχρεωμένοι να νιώθουν τη λαχτάρα για την απόκτηση πραγμάτων».

«Δεν είναι τόσο αυτό…», μου λέει ο φίλος μου, «νιώθω πως εδώ βαλτώνω, ενώ άλλοι φίλοι και συμφοιτητές είναι επί ποδός…».

Δεν έχει κι άδικο. Σήμερα η απόσταση από τον γενέθλιο τόπο σου δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία αφού το ίντερνετ μας δίνει την επίφαση μιας εγγύτητας. Οπου κι αν βρεθούμε, έχουμε επίγνωση (;), επιθυμία (;), ανάγκη (;), ότι θα μπορούσαμε να είμαστε κάπου αλλού. Ακόμα και στις πολύ διαπροσωπικές σχέσεις. Ολοι ψάχνουν αυτό το «κάπου καλύτερα».

Το ευφυές συμπέρασμα του Πασκάλ αποδείχτηκε μια προφητεία που εκπληρώνεται: «Ζούμε πραγματικά στο εσωτερικό ενός παράδοξου κύκλου, το κέντρο του οποίου βρίσκεται παντού και η περιφέρειά του πουθενά».

Θα μπορούσε να ισχύει και το αντίθετο. Αλλά το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Μεταβαλλόμαστε σε νομάδες. Και σε μια άλλη διάσταση, τρέχουμε συνεχώς, είτε σε σταθμούς και αεροδρόμια είτε αλλάζοντας κανάλια στις συνδρομητικές τηλεοράσεις. Και αυτό σε πολλούς σύγχρονους κατοίκους του πλανήτη δίνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση και έξαψη.

Το βλέπω καθημερινά στα σόσιαλ μίντια, εξελισσόμαστε σε ένα νέο είδος ανθρώπου: τον συλλέκτη των αισθήσεων. Συχνά παραισθήσεων. Σε μια μόνιμη διέγερση, άγρυπνοι, εκτεθειμένοι σε νέες προκλήσεις. Αυτό βέβαια στους περισσότερους προκαλεί και μια συνεχή κατάσταση καχυποψίας ή ακόμα και μια σταθερή δυσφορία. Και αυτό γιατί κάθε θέλγητρο, πειρασμός, δόλωμα είναι κάτι νέο που φαντάζει πιο ενδιαφέρον από το προηγούμενο.

Είναι; Εχω την εντύπωση πως κανείς δεν θέλει να ξέρει. Αυτή η ζωή πάει μόνο μπροστά, δεν γυρνάει ποτέ πίσω να σκεφτεί. Δεν προλαβαίνει. Κι έτσι, μόνοι και χωρισμένοι κινούμαστε. Σαν τον φίλο που φεύγει για τη Σουηδία.

Είμαστε πλέον ριγμένοι σε έναν απέραντο ωκεανό νέων αισθήσεων, χωρίς χάρτες ναυσιπλοΐας.

Η παγίδα των ενοχών και πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή

Θυμάμαι, ως μικρό κορίτσι, όταν κάτι πήγαινε στραβά, η πρώτη μου σκέψη ήταν «Τι έκανα λάθος;» και όταν κάτι πήγαινε καλά, σκεφτόμουν «Ήμουν τυχερή αυτή τη φορά». Συγκεκριμένα, οι ερευνητές λένε ότι τα μικρά κορίτσια από την ηλικία των 6 ετών και μετά αποκτούν ένα χαμηλότερο κατώφλι αυτοκατηγορίας σε σύγκριση με τα μικρά αγόρια.

Είτε πρόκειται για αποτέλεσμα της φύσης ή του περιβάλλοντος ή και των δύο, πολλοί από εμάς πέφτουμε εύκολα και συχνά στην παγίδα των ενοχών, και δεν ξέρουμε πώς να σκαρφαλώσουμε ώστε να ξεφύγουμε από αυτή. Για παράδειγμα, οι παρακάτω φράσεις λέγονται πολύ συχνά από γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με τη στειρότητα:

– «Νιώθω πως για ό,τι πάει στραβά στη ζωή μου, ευθύνομαι εγώ»

– «Ξέρω ότι δεν μπορώ να μείνω έγκυος, επειδή το θέλω πάρα πολύ»

– «Νομίζω ότι τιμωρούμαι επειδή προσπαθώ πολύ»

– «Αγχώνομαι τόσο πολύ να κάνω μια καλή αποταμίευση πριν κάνω παιδί και τώρα έχω εξαντλήσει τον οργανισμό μου»

– «Ένιωσα τόσο ένοχη για την αποβολή που πιστεύω ότι το σώμα μου αρνείται πια να συλλάβει»

Όλες οι γυναίκες κατηγορούν τον εαυτό τους για τα προβλήματα γονιμότητας και τρομοκρατούν τον εαυτό τους με συνεχείς αναθεωρήσεις του παρελθόντος, επανεξετάζοντας τις ικανότητές τους και φυσικά αμφισβητώντας τες. Όλες όμως έχουν άδικο.

Οι έρευνες μας λένε ότι η στειρότητα προκαλεί στρες και όχι το αντίθετο. Οι γυναίκες μπορούν να συλλάβουν υπό πολύ στρεσογόνες καταστάσεις, αν δεν υπάρχει οργανικό πρόβλημα. Και ακόμα κι αν το στρες προκαλεί κάποια δυσκολία, το σώμα αυτορυθμίζεται ή το πρόβλημα αποτελεί αποτέλεσμα μιας προϋπάρχουσας πάθησης. Αν το αναπαραγωγικό μας σύστημα ήταν τόσο ευάλωτο στο στρες όσο πιστεύουμε, το ανθρώπινο είδος δεν θα είχε καταφέρει να επιβιώσει εδώ και πολλά χρόνια.

Οπότε γιατί υπάρχουν τόσες πολλές ενοχές γύρω από τη διάγνωση της στειρότητας ή για οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο στη ζωή μας; Ίσως επειδή υπάρχει μια γοητευτική πλευρά ενοχών και αυτοκατηγοριών. Αν πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε υπεύθυνοι για το πρόβλημά μας, μπορούμε να πείσουμε και τον εαυτό μας να πιστέψει ότι έχουμε τη δύναμη να το διορθώσουμε.

Μπορεί να ακούγεται κάπως έτσι: «Δεν μπορώ να κάνω παιδί, επειδή αγχώθηκα, οπότε αν μπορώ να το αντιστρέψω, μπορώ και να γίνω πάλι γόνιμη. Απλά θα χαλαρώσω». Αυτό είναι που αποκαλούμε «παγίδα ενοχών», επειδή βασίζεται μόνο στον ευσεβή πόθο. Η χαλάρωση είναι μια πολύ καλή ιδέα, αλλά δεν αποτελεί θεραπεία για τα πάντα.

Πώς λοιπόν μπορούμε να βγούμε από την παγίδα των τύψεων; Χρειάζεται εξάσκηση και υπομονή. Καθώς δεν μπορείτε να αλλάξετε κάτι για το οποίο δεν έχετε επίγνωση ότι κάνετε, το πρώτο βήμα είναι να προσέχετε τη γλώσσα σας. Κάθε φορά που πιάνετε τον εαυτό σας να λέει ή να σκέφτεται «θα μπορούσα να έχω», «θα είχα» ή «θα έπρεπε να είχα», αντικαταστήστε το με ένα ουδέτερο, μη επικριτικό μάντρα όπως «είναι αυτό που είναι».

Αυτό σας κρατά στο παρόν, αντί να ξυπνάτε τη φαντασία σας σκεπτόμενοι πώς θα μπορούσε να είναι ή θα ήταν. Το πρόβλημα με τη νοητική απόδραση είναι πως όταν επανερχόμαστε στο παρόν, χρειάζεται να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα ξανά από την αρχή. Εκτός απ’ αυτό, η προσκόλληση στο παρελθόν το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει τις φορές που θα ξανατραυματιστούμε συναισθηματικά.

Επίσης, δοκιμάστε λίγη γνωστική αναδόμηση. Επαναπροσδιορίστε τον εαυτό σας ως έναν άνθρωπο που είναι αρκετά δυνατός για να κυνηγήσει αυτό που θέλει, αντί για έναν άνθρωπο που προκάλεσε κάποιο πρόβλημα. Μόλις στρέψετε αλλού το κέντρο της προσοχής σας, θα δείτε όλη σας τη ζωή με διαφορετικά μάτια. Αποφασίστε να βγείτε από την παγίδα των ενοχών σήμερα, γιατί αυτή είναι ένας τόπος στάσιμος, άγονος και σκοτεινός. Δεν σας προσφέρει τίποτα.

Georgia Witkin – Photo: Author/Depositphotos         

Φασίστες στοχοποιούν εκπαιδευτικό – Χρυσαυγίτικα συνθήματα σε σχολείο

Στοχοποίησή από τη Χρυσή Αυγή καταγγέλλει εκπαιδευτικός από την Ξάνθη. Σε δημόσια ανάρτηση του στο facebook ο Θανάσης Παπασταθόπουλος αναφέρει τα παρακάτω, δημοσιεύοντας και φωτογραφίες:

«Προβληματίστηκα πολύ αν θα έπρεπε ή όχι να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες αυτές.

Χθες το πρωί οι τοίχοι του σχολείου μου γέμισαν συνθήματα μίσους, ρατσισμού και τρομοκρατίας από την ναζιστική οργάνωση Χ.Α.

Τα δύο από αυτά στρέφονταν δυστυχώς εναντίον μου, σε μια πρωτοφανή στοχοποίηση.

Το ζήτημα , προφανώς δεν είναι προσωπικό.

Η τρομοκράτιση και στοχοποίηση εκπαιδευτικών που εκφράζουν διαφορετικές απόψεις είναι συνηθισμένη μέθοδος τον τελευταίο καιρό.

Η αντίδρασή μας στο ναζισμό πρέπει να είναι καθολική και χωρίς αστερίσκους.

Το βασικό μέλημα πρέπει να είναι οι μαθητές μας.

Δεν πρέπει να δηλητηριαστούν τα μυαλά και οι ψυχές τους με το μίσος, την ξενοφοβία: και το ρατσισμό.

Σε ότι με αφορά :

Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ!»

       

 




























imerodromos.gr

Δάσκαλοι: Το «δοχείο» των μαθητών

 Γράφει η Πόπη Τεμεκενίδου

Πολλά έχουν γραφτεί για το ότι τα παιδιά είναι η συνέχεια των γονέων. Κουβαλούν τα κατάλοιπα αυτών και τις περισσότερες φορές πασχίζουν να καλύψουν τις συνειδητές και κυρίως ασυνείδητες ανάγκες και επιθυμίες των γονέων. Το ασυνείδητο από μόνο του σαν λέξη, προσδίδει κάτι το μυστήριο, το μη εμφανές, το κρυμμένο. Το ασυνείδητο είναι κάτι που μας ελκύει αλλά μας τρομάζει ταυτόχρονα. Είναι όλα εκείνα τα ένστικτα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, και οι συμπεριφορές που είναι ακατανόητες και δεν μπορεί το παιδί, το άτομο, να επεξεργαστεί γνωστικά αλλά και συναισθηματικά.

Κάθε μαθητής όταν ξεκινάει την πορεία του στην σχολική μονάδα, είναι μια «μάζα» συνειδητών και ασυνείδητων  ψυχικών δυνάμεων. Αυτές οι ψυχικές δυνάμεις απαρτίζονται από το φύλο του μαθητή, το όνομά του, την εθνικότητα του, την θρησκεία του, την εκπαίδευση του.  Μπαίνοντας σε μια τάξη, συναντάει  όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές με παρόμοια ή διαφορετικά χαρακτηριστικά και τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος σαν μια αυτόνομη οντότητα είναι αυτός που αποτελεί τον ηγέτη της ομάδας. Είναι ο πατέρας ή η μητέρα όπου τα παιδιά θα πρέπει να ακούνε, να λαμβάνουν τιμωρίες, να αποτελούν αντικείμενο γνήσιας φροντίδας και να μπορούν να εμπιστευτούν. Όταν μια ομάδα αρχίζει και διαμορφώνεται, στην προσπάθειά της να βρει κοινά χαρακτηριστικά και στόχους, αρχίζει να βρίσκει σημεία ταύτισης. Αυτά τα σημεία, είναι εκείνες οι στιγμές όπου παιδιά και δάσκαλος φαίνεται να ενεργοποιούν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν στο δέσιμο της ομάδας, θα μείνουν στις ομοιότητες και όχι στις διαφορές και θα επικοινωνήσουν εντός κανόνων.

Καθώς η ομάδα εξελίσσεται και ξεκινάει η συναισθηματική της διεργασία, τότε οι ταυτίσεις αρχίζουν να υποχωρούν και την θέση τους λαμβάνουν οι πρωταρχικές ανάγκες των παιδιών αλλά και οι ψυχικές δυνάμεις του δασκάλου. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο καθώς ένας δάσκαλος που δεν μπορεί να συνδεθεί με τις βαθύτερες και πιο αρχέγονες ανάγκες των παιδιών, δεν μπορεί να αναμένει μια συνεργάσιμη, δημιουργική και ήρεμη τάξη. Βέβαια ένα βασικό ερώτημα, είναι τι τάξη θέλει ένας δάσκαλος, και αυτή η ερώτηση αμέσως, μας επιστρέφει στο ασυνείδητο αλλά και συνειδητό ψυχικό κομμάτι των δασκάλων, τις προσδοκίες για τους ρόλους τους, την αντίληψή τους για την εξουσία και την διαχείριση των χαρακτηριστικών της προσωπικότητά τους μέσα στην τάξη.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο μέσος δάσκαλος επιθυμεί να μάθει στους μαθητές την ύλη του μαθήματός του και να έχει μια ήσυχη και συνεργάσιμη τάξη. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο δάσκαλος στην αρχή τουλάχιστον της διαμόρφωσης της ομάδας του, θα πρέπει αν χρειαστεί να αφήσει για λίγο το μαθησιακό κομμάτι και να ασχοληθεί με τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών. Θα πρέπει να ακούσει και να αντέξει τις προβολές των μαθητών του. Να κάνει πίσω σε πιθανές ταυτίσεις με το δικό του παιδικό εαυτό και να μετασχηματίσει πιθανές απειλές (επιθετικές συμπεριφορές παιδιών) μέσα στην τάξη. Να δώσει χώρο στην ομάδα να εκφραστεί συναισθηματικά έτσι ώστε οι ορμές και τα ένστικτα των μαθητών να πάρουν φωνή, να γίνουν λόγος. Η ένταση πρέπει να εκφραστεί με λόγια. Διαφορετικά θα εκφράζεται με επιθετικές συμπεριφορές, εκφοβιστικές συμπεριφορές, βανδαλισμούς και βίαιη γλώσσα. Αν το σχολείο και οι δάσκαλοι δεν εμπεριέξουν αυτές τις ανυπάκουες και αυθαίρετες συμπεριφορές των μαθητών, τότε οι μαθητές δεν θα μπορέσουν να βρουν την γαλήνη και κατ’ επέκταση την ηρεμία στην καθημερινή σχολική ζωή τους.

Με τα παραπάνω δεν επιδιώκεται να δοθεί στον δάσκαλο και στην σχολική κοινότητα μια αίσθηση παντοδυναμίας. Αν συνέβαινε αυτό, μάλλον θα επρόκειτο για μια ασυνείδητη φαντασίωση πως το σχολείο και ο δάσκαλος μπορεί να λύσει τα πάντα, ή είναι ο μοναδικός κρίκος διαπαιδαγώγησης και φροντίδας των παιδιών. Και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αλήθεια.      

Άνθρωποι και «ρομπότ» παθιάζονται με μια ρακέτα του τένις στο χέρι

του Μάκη Γεφυρόπουλου

Αν υπάρχει ένα αγώνισμα που μοιάζει να έχει παραχθεί απευθείας από το φορντικό μοντέλο μαζικής και τυποποιημένης παραγωγής αθλητών υψηλού επιπέδου, αυτό δεν είναι άλλο από το τένις.

Το τένις έχει απωλέσει από καιρό αυτό που ρομαντικά ονομάζουμε «τη χαρά του παιχνιδιού», μιας και οι παίκτες που συμμετέχουν σε αυτό, φέρνουν περισσότερο σε μηχανικά όντα με τέλεια «πλαστική» κινησιολογία, εφοδιασμένα μάλιστα με ατσάλινα νεύρα και με άριστα κατασκευασμένη «ρομποτική» ψυχραιμία.

Αυτοί που πραγματικά ξεχωρίζουν, δεν είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο ταλέντο, αφού λίγο πολύ το σήμα κατατεθέν για όλα τα «παρασκευάσματα» του σύγχρονου καταναλωτικού αθλητισμού, δεν είναι τόσο η τεχνική στο καθαυτό σπορ, αλλά η διαχείριση του ανθρώπινου «κακού» παράγοντα. Του συναισθήματος.

Εκείνος που θα κατορθώσει να τιθασεύσει τα επίπεδα του θυμικού του σε ένα φυσιολογικό μέτρο, διοχετεύοντάς το παράλληλα και στο κανάλι του πρωταθλητισμού, θα είναι αυτός που εντέλει θα γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας. Της κορυφής δηλαδή, καθώς θα διαφέρει εκτός από τα ποσοτικά, πλέον και σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, συγκριτικά πάντα με τους αντιπάλους του.

Η κορυφή στο εν λόγω αγώνισμα, όπως και σε όλα σχεδόν τα ατομικά αθλήματα, είναι εξόχως μοναχική. Η αναπόφευκτη πτώση και η απώλεια των πρωτείων, θα κρύβει πάντα έναν εκκωφαντικό κρότο. Μία θλίψη που για τις πιο συγκροτημένες προσωπικότητες θα ενέχει μία σπαραξικάρδια εσωτερική μελαγχολία, ενώ οι πιο αδούλευτες ή οι «βιομηχανικά ελαττωματικές» ως προς τη διαχείριση του πάθους τους, θα κυνηγούν με θυμό το μπαλάκι των επιτυχιών του ένδοξου παρελθόντος, αέναα, χωρίς ωστόσο να το προφτάσουν ποτέ.

Το τένις είναι το σπορ που εμπεριέχει στιγμές μεγαλείου και ακραίων συναισθημάτων που εκμηδενίζουν τη ψυχοσύνθεση, όχι μόνο του αγωνιζόμενου στα κορτ, αλλά και όσων παρακολουθούν, μες στη σιγαλιά, την ανταλλαγή των αεικίνητων ρουκετών, στο βωμό της νίκης.

Είναι το σπορ της αποξένωσης. Της αλλοτρίωσης. Της καμουφλαρισμένης σε δόξα, εγωτικής παθογένειας.

Σε κάποιους θα αρέσει παραδοσιακά, χωρίς να παρασύρονται από τις επιτυχίες γηγενών πρωταθλητών, ενώ άλλοι θα αποδοκιμάζουν εσαεί την «προκάτ» λογική της αντισφαίρισης.

Σε κάθε περίπτωση είναι από τις ελάχιστες φορές όπου ακόμη και το «ρομπότ» έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται και να επευφημείται ως άνθρωπος.

     

Ο Μενέλαος Λουντέμης για την αγάπη

Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; 

Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη; 

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο”σ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ’ ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; 

Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού; Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περισσότερα. 

Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. 

Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ” αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει; 

Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα! Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακκούβα να το θάβεις, κι ό,τι βρέξει. 

Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. 

Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει. 

Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει. 

Aπόσπασμα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη      

 koutipandoras.gr

   

«Χορηγός» της ΝΔ στον Πειραιά ο Βαγγέλης Μαρινάκης

Κόντρα ξέσπασε μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας με αφορμή τις δημόσιες ευχαριστίες στον επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη από τον γραμματέα της ΝΔ στον Πειραιά, για τα λειτουργικά έξοδα των γραφείων της ΝΔ στην περιοχή. 

«Οι δημόσιες ευχαριστίες του γραμματέα της ΝΔ στον Πειραιά, κ. Βοϊδονικόλα, προς τον Βαγγέλη Μαρινάκη, για την κάλυψη των ενοικίων, του εξοπλισμού και της ανακαίνισης των τοπικών γραφείων της ΝΔ, αποτελεί καραμπινάτη ομολογία διαπλοκής, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Κυριάκο Μητσοτάκη», τονίζει σε γραπτή του ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ. 

«Ο πρόεδρος της ΝΔ οφείλει άμεσα να δώσει εξηγήσεις για τις οικονομικές σχέσεις του κόμματός του με τον εν λόγω επιχειρηματία. Αναρωτιόμαστε αν με τέτοιες «χορηγίες» έχει καταφέρει τελικά να μειώσει τα έξοδα του κόμματός του», καταλήγει στην ανακοίνωσή του το κυβερνών κόμμα. 

«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αλλού πατά και αλλού βρίσκεται, θα προσπαθήσουμε να τον επαναφέρουμε στην πραγματικότητα», επισημαίνουν πηγές της Νέας Δημοκρατίας. 

«Σύμφωνα με τα ελληνικά λεξικά, "διαπλοκή" υπάρχει όταν “αθέμιτα συμφέροντα αναπτύσσονται κρυφίως και παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών, ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες”», σημειώνουν οι ίδιες πηγές και συμπληρώνουν: «Με απλά λόγια, ενδείξεις "καραμπινάτης διαπλοκής" υπάρχουν όταν μπαινοβγαίνουν νύχτα στο Μαξίμου φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες της κυβέρνησης Τσίπρα και τα ραντεβού αυτά δεν ανακοινώνονται». 

Συνεχίζουν, δε, για το ίδιο θέμα οι πηγές της Πειραιώς ως εξής: «Και για να γίνουμε ακόμη πιο σαφείς: Διαπλοκή σίγουρα δεν είναι τα ΔΗΜΟΣΙΑ ευχαριστήρια της ΝΟΔΕ Πειραιά επειδή ένας επιχειρηματίας -και εν προκειμένω ο Βαγγέλης Μαρινάκης- έκανε επίσης ΔΗΜΟΣΙΑ μια δωρεά στη μνήμη του βουλευτή πατέρα του». 

Οι ευχαριστίες του προέδρου της ΝΟΔΕ 

Σημειώνεται ότι κατά την κοπή της πίτας ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ιωάννης Βοϊδονικόλας ευχαρίστησε προσωπικά τον εφοπλιστή Ευάγγελο Μαρινάκη για την σημαντική προσφορά του στην οργάνωση και λειτουργία των νέων γραφείων του κόμματος. 

Συγκεκριμένα ο Βαγγέλης Μαρινάκης, κάλυψε στη ΝΟΔΕ το ποσό των ενοικίων ενός έτους, τον εξοπλισμό των γραφείων, καθώς και την ανακαίνισή τους. 

Ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ιωάννης Βοϊδονικόλας κατά την κοπή της πίτας, ευχαρίστησε όλους του παρευρισκομένους ένα έναν ξεχωριστά και ιδιαίτερα «τον εφοπλιστή, ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός, πρώτο Δημοτικό Σύμβουλο με τον “Πειραιά Νικητή” και υιό του αείμνηστου Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην Ά Πειραιά Μιλτιάδη Μαρινάκη, τον κύριο Ευάγγελο Μαρινάκη ο οποίος στη μνήμη του πατέρα του καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα του γραφείου».

    

Λύθηκε η γλώσσα, θα λυθούν και τα μάγια;

Είναι ιδανική η Συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς όχι. Προτιμότερο θα ήταν ένα όνομα όπως Ανω Μακεδονία. Αλλά, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, η συμφωνία έρχεται να συμμαζέψει ό,τι μπορούσε να συμμαζευτεί μετά από μια εθνική ήττα. Για την οποία ευθύνονται όσοι σήμερα ζητούν και τα ρέστα 

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ   

Δεν θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε διακομματική συνεννόηση και συναίνεση για τη Συμφωνία των Πρεσπών; Οπωσδήποτε. Αλλά πόσοι πιστεύουν ειλικρινά ότι αυτό ήταν εφικτό; Εδώ δεν υπήρξε τέτοια συναίνεση για πολύ κρισιμότερα ζητήματα στην Ιστορία μας. Ο Βενιζέλος καταγγελλόταν από την αντιπολίτευση το 1912, παραμονή των Βαλκανικών Πολέμων, επειδή πρόσδεσε την Ελλάδα στη συμμαχία των βαλκανικών κρατών με όρους δήθεν καταστροφικούς εθνικά. Και δεν χρειάζεται να θυμίσουμε το βροντερό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που δονούσε πλατείες και βουλευτικά έδρανα τον καιρό που υπογραφόταν η συμφωνία ένταξης της χώρας στο υποτιθέμενο alter ego του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. 

Δεν υπήρχε περίπτωση να υπερψηφίσει η σημερινή Νέα Δημοκρατία οποιαδήποτε συμφωνία για το όνομα του άβολου γείτονα που θα την τοποθετούσε απέναντι στο «εθνικό αίσθημα». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει ούτε κατά διάνοια το πολιτικό ανάστημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο φιλελευθερισμός του Μητσοτακέικου, με οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε εκπρόσωπό του, δεν άφησε ποτέ τη σφραγίδα του σε ένα κόμμα αρχαϊκά συντηρητικό, μέσα στο οποίο ήταν πάντοτε ξένο σώμα. Οσο για το ΚΙΝΑΛ, μια αυτοαναφορική σύναξη πολιτικών γερόντων, σαν reunion παλιών συμμαθητών, ο σεβασμός προς ιστορικά λείψανα επιβάλλει εδώ σιωπή. 

Είναι ιδανική για την Ελλάδα η Συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς όχι. Προτιμότερο θα ήταν ένα όνομα όπως Ανω Μακεδονία, που δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο για υπόνοιες διαιρεμένου έθνους. Και καλό θα ήταν, εν πάση περιπτώσει, να υπήρχε αντιστοιχία ανάμεσα στην ονομασία αυτού του κράτους και την ιθαγένεια-υπηκοότητα των πολιτών του. Αλλά, αν δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, η συμφωνία αυτή έρχεται να συμμαζέψει ό,τι μπορούσε να συμμαζευτεί έπειτα από μια εθνική ήττα. Ο πόλεμος για το όνομα είχε χαθεί από καιρό και ευθύνεται για αυτό η τύφλωση όλων εκείνων που σήμερα ζητούν και τα ρέστα. Με δεδομένη την ήττα μας, ο συμβιβασμός μάς δίνει περισσότερα από όσα μπορούσαμε να ελπίζουμε. 

Δεν υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία που μια χώρα να άλλαξε όνομα και εθνικά σύμβολα κατ’ απαίτηση μιας άλλης χώρας. Το επιχείρημα που διακινείται, ότι κοτζάμ Μεγάλη Βρετανία, για να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, άλλαξε δήθεν το επίσημο όνομά της σε Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή το απαιτούσε ο Ντε Γκολ λόγω της γαλλικής Βρετάνης, είναι άλλος ένας από τους πολλούς αστικούς μας μύθους των τελευταίων δεκαετιών, όπως η περιβόητη δήλωση Κίσινγκερ, οι πέντε εκατομμύρια λέξεις της ελληνικής γλώσσας, το ότι η ελληνική παραλίγο να γίνει επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ κ.λπ. 

Η ρητή παραίτηση των γειτόνων μας από τη διεκδίκηση της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς, η επίσης ρητή αναγνώριση ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική και δεν έχει καμία σχέση με κάποια αρχαία μακεδονική γλώσσα θα έπρεπε να καθησυχάζουν όσους ανησυχούσαν αληθινά για σφετερισμό της ελληνικής Ιστορίας. Των άλλων η ανησυχία έχει διαφορετική αιτία. Είναι η ανασφάλεια των απογόνων Μικρασιατών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην ελληνική Μακεδονία πριν από εκατό χρόνια, ανασφάλεια που τους κάνει να αισθάνονται πως μόνο δια της αποκλειστικότητας μπορούν να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους να αποκαλούνται Μακεδόνες. Αίσθημα αδικαιολόγητο, αν μη τι άλλο επειδή η δημιουργική επίδρασή τους στην καινούργια εστία τους, η οικονομική, πολιτισμική και γεωπολιτική υπεροχή τους έναντι των γειτόνων θα έπρεπε να τους δίνουν περισσότερη αυτοπεποίθηση. 

Θα έχει η Ελλάδα τα οφέλη που είναι λογικό να προσδοκά από τη Συμφωνία των Πρεσπών (ανάκτηση κύρους και μεγαλύτερη επιρροή στην περιοχή, εξοικονόμηση πολιτικής-διπλωματικής ενέργειας για άλλα, σημαντικότερα μέτωπα κ.λπ.); Είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο, όπως σχεδόν τίποτα δεν είναι βέβαιο στην Ιστορία. Γι’ αυτό θα μιλήσω προσωπικά, ως ένας ευρωπαϊστής Ελληνας, αρκετά ταξιδεμένος, θέλω να πιστεύω εξωστρεφής (δεν θα έλεγα κοσμοπολίτης), που διατηρεί όμως και κάποιες «παραδοσιακές» εθνικές ευαισθησίες. 

Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, στις επαφές μου με αλλοδαπούς, αλλά και με ελληνικά ακροατήρια, βρισκόμουν σε ένα σχιζοφρενικό δίλημμα, όταν έπρεπε να αναφερθώ στην ακατονόμαστη. Να την πω Σκόπια; Θα ήταν ανακριβές, παραπλανητικό και έβλεπα ήδη τα ειρωνικά χαμόγελα των ξένων, που με έκαναν να αισθάνομαι γραφικός. Να την πω Μακεδονία; Δεν θα μου άρεσε, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η χώρα αυτή είναι μεν σωστό να μοιράζεται το όνομα, όχι όμως να το μονοπωλεί. Να την πω FYROM; Θα ήταν παράδοξα κωμικό (ακόμη «πρώην γιουγκοσλαβική» για μια κρατική οντότητα που υφίσταται ήδη δεκαετίες μετά την έκλειψη της Γιουγκοσλαβίας;). Θα ήταν επίσης στρουθοκαμηλισμός (να φαντάζομαι ότι εξαφανίστηκε το όνομα, επειδή το έκρυψα μέσα σε ένα αλλόκοτο ακρωνύμιο). Και στο κάτω κάτω δεν ήμουν εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους σε επίσημη αποστολή για να εκτίθεμαι με τέτοιες γελοιότητες. 

Αυτή η σχιζοφρενική κατάσταση δεν ήταν μόνο πρόβλημα δικό μου και άλλων σαν εμένα. Δήλωνε μια γενικότερη αδυναμία της χώρας μας να αναγνωρίσει και να διαχειριστεί την πραγματικότητα, με συνέπεια να αναλώνεται σε μάχες με ανεμόμυλους. Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι θετική εξέλιξη προπαντός επειδή δείχνει ότι, έστω για στενότερα ή και ιδιοτελή συμφέροντα (αλλά έτσι γίνεται συνήθως), μπορούμε να απαλλαγούμε από τις σιδερόμπαλες που μας κρατούν φυλακισμένους σε ιδεοληψίες και να περπατήσουμε επιτέλους μέσα στον κόσμο.  

Τι (δεν) θυμόμαστε από την κρίση των Ιμίων

Του Δημήτρη Μηλάκα

Τον Γενάρη του 1996 (ξημερώνοντας η 31η) οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε με δραματικό τρόπο για την ύπαρξη των νησίδων των Ιμίων. Μετά από αυτήν την ημερομηνία πολλά άλλαξαν τα οποία ωστόσο καλύφθηκαν κάτω από το πέπλο που άπλωσε το επίσημο πολιτικό αφήγημα: «η …ισχυρή Ελλάδα απέφυγε την πόλεμο». Απ αυτό το αφήγημα ωστόσο απουσιάζουν κάποιες «λεπτομέρειες» οι οποίες περιγράφουν  το τίμημα που πλήρωσε η χώρα συνθηκολογώντας χωρίς καν να αντισταθεί έστω για την τιμή των όπλων…

Οι «λεπτομέρειες» σχετικά με την κρίση των Ιμίων  που επιμελώς αποκρύβονται από το ελληνικό πολιτικό σύστημα –κατά κύριο λόγο από τα κόμματα εξουσίας- είναι χαρακτηριστικές και αν τις λάβει κανείς υπόψη του μπορεί εύκολα να «δει» την προοπτική ενός επικίνδυνου μέλλοντος. Ας καταγράψουμε, λοιπόν, κάποιες από αυτές τις λεπτομέρειες οι οποίες δεν απασχόλησαν τις πολιτικές δυνάμεις και την ελληνική κοινωνία όσο τουλάχιστον το επέβαλε η σοβαρότητα της κρίσης.

1. Η κρίση των Ιμίων ήταν αναμενόμενη. Είχε προαναγγελθεί σε 5 χρόνια νωρίτερα τον Οκτώβρη του 1991 σε τηλεγράφημα του τότε αμερικανού πρεσβευτή (Σωτήρχος) στην Αθήνα προς το Αμερικανικό ΥΠΕΞ. Σύμφωνα με την «πρόβλεψη» του  Σωτήρχου «οι διαφορές Ελλάδας Τουρκίας στο Αιγαίο μπορούν νε πυροδοτήσουν σύγκρουση μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια». (το τηλεγράφημα Σωτήρχου βρίσκεται παρατίθεται στο βιβλίο «η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου» εκδόσεις Ποντίκι)

2. Πάγια θέση των ΗΠΑ ήταν ότι στο Αιγαίο --καθ ότι υπάρχουν συνοριακές διαφορές μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας—πρέπει να ενοποιηθεί  ο χώρος κάτω από την επιχειρησιακή ευθύνη του ΝΑΤΟ.

3. Η αμερικανική διαμεσολάβηση στην οποία στράφηκε η κυβέρνηση Σημίτη για να αποφύγει τη σύγκρουση, επέβαλε τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης- Ντεμιρέλ- Ολμπράιτ) με την οποία επιβεβαιώθηκαν οι τουρκικές απόψεις (γκρίζες ζώνες, νησιά αμφισβητούμενη κυριαρχίας) και οι αμερικανικές επιδιώξεις (ασάφεια συνόρων, καπέλο του ΝΑΤΟ σ ολόκληρη την περιοχή)

4. Έκτοτε ξεκίνησε ο ελληνοτουρκικός διάλογος σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων ο οποίος αν και έχει παγώσει συμπεριλαμβάνει πια το σώμα του το πακέτο των τουρκικών διεκδικήσεων επί των οποίων οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν συζητήσει.

5. Ως αποτέλεσμα της κρίσης των Ιμίων η κυβέρνηση Σημίτη (να σημειώσουμε ότι ο Κώστας Σημίτης και ο Θ. Πάγκαλος ένα χρόνο νωρίτερα είχαν καταψηφίσει τον προυπολογισμό των αμυντικών δαπανών ως μη ωφέλιμες και απαραίτητες) ξεκίνησε ένα μυθικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Παρά τις εξωφρενικές δαπάνες το εν λόγω πρόγραμμα δεν έμεινε στην ιστορία ως μια προσπάθεια θωράκισης της χώρας, αλλά ως το μεγαλύτερο φαγοπότι μίζας.

Καθ ότι και σήμερα η κυβέρνηση προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας πετυχημένης (έξοδος από μνημόνια κλπ) και στρατηγικά συνδεδεμένης με την Ουάσιγκτον καλό θα είναι να πάρουμε υπόψη όλες τις παραπάνω «λεπτομέρειες» καθώς και ότι:

1. Όπως η κρίση των Ιμίων είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί χρόνια πριν ξεσπάσει, έτσι έχει προαναγγελθεί και η επόμενη (αναμενόμενη) ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Οι καθημερινές πτήσεις και πλόες τουρκικών αεροσκαφών στις επίμαχες περιοχές συντηρούν στο προσκήνιο τις τουρκικές διεκδικήσεις.

2. Λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές τον Μάη του 2012 η τουρκική εφημερίδα της κυβέρνησης δημοσίευσε χάρτες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (Καστελόριζο) με οικόπεδα τα οποία παραχωρούνται προς έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική εταιρία πετρελαίου.

3. Αυτήν ακριβώς την περίοδο καθημερινά διατυπώνονται (με εκδόσεις notam) απειλές από την Αγκυρα ότι τουρκικό πλωτό γεωτρύπανο θα δραστηριοποιηθεί σ αυτά ακριβώς τα οικόπεδα.

Αν απ όλα αυτά προκύπτουν κάποια συμπεράσματα, αυτά είναι:

- Και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες συνεχίζουν μια αναποτελεσματική πολιτική κατευνασμού της νευρικής Τουρκίας. Μ αυτόν τον τρόπο οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζουν το παράδοξο να επιδιώκουν στενές σχέσεις με ένα κράτος που διακηρύττει ότι αμφισβητεί ελληνικά εδάφη.

- Και η σημερινή κυβέρνηση εναποθέτει την προστασία της χώρας στις στενές ελληνοαμερικανικές σχέσεις

- Και η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι κυβερνήσεις του παρελθόντος απλώς εύχεται να μη σκάσει μια ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στην… βάρδια της.