Η Μάχη της Κρήτης

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις 

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

Πηγή

   

"Κυνική" ομολογία Δ.Ν.Τ. : Τα κάναμε όλα λάθος στην Ελλάδα - Tη θυσιάσαμε για χάρη των τραπεζών.!

Με μια «αξιολόγηση» της απόδοσης των δικών του προγραμμάτων, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου επιχειρεί να αναμορφώσει τη διαδικασία σχεδιασμού προγραμμάτων με απώτερο στόχο την αποφυγή της επανάληψης των λαθών που έγιναν σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στο πλαίσιο αυτής της αποτίμησης της πορείας των προγραμμάτων που υλοποιήθηκαν από το 2008 έως το 2017, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ταμείου διαπιστώνει σε αρκετές περιπτώσεις σημαντικές αστοχίες και παραλείψεις. Μάλιστα στη σχετική έκθεση υπάρχουν επανειλημμένες αναφορές στην Ελλάδα, οι οποίες αναδεικνύουν:

Τον εσφαλμένο τρόπο προσέγγισης σε αρχικό στάδιο του προβλήματος της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους

Την δυσανάλογη έμφαση που δόθηκε στη δημοσιονομική προσαρμογ

Τις υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις για τα μακροοικονομικά μεγέθη

Βιωσιμότητα Ελληνικού Χρέους

Αξίζει να σημειωθεί πως το ΔΝΤ αναδεικνύει για πρώτη φορά με σαφήνεια το γεγονός ότι η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους λειτούργησε κυριολεκτικά σαν σανίδα σωτηρίας για τις τράπεζες της ευρωζώνης, καθώς την κρίσιμη διετία 2011-2012 η χώρα μας αποπλήρωσε ομόλογα αξίας 50 δισ. ευρώ, τα οποία βρισκόταν ως επί το πλείστον στη δικαιοδοσία ευρωπαϊκών τραπεζών.

Στην έκθεση μάλιστα επισημαίνεται ότι η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης υπονόμευσε τόσο τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας όσο και την ίδια την αποτελεσματικότητα του «κουρέματος» του χρέους (PSI) που έγινε το 2012. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει το ΔΝΤ, η συγκεκριμένη εξέλιξη οφειλόταν στους φόβους για μια συνολική διάχυση της κρίσης στην Ευρωζώνη, κάτι που όμως τελικά δεν αποφεύχθηκε.

Αναφορικά με το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, το Ταμείο υπενθυμίζει ότι είχε εγκρίνει για τη χώρα μας το 2010 ένα δάνειο-μαμούθ ύψους 30 δισ. ευρώ. Οι συγκεκριμένοι πόροι είχαν γίνει διαθέσιμοι, παρόλο που το ΔΝΤ δεν μπορούσε σε εκείνη τη χρονική συγκυρία να πιστοποιήσει τη βιωσιμότητα του χρέους. Για τον λόγο αυτό είχε χρειαστεί να υπάρξει μια αλλαγή στο πλαίσιο των σχετικών κανόνων μέσω της προσθήκης της «συστημικής εξαίρεσης», η οποία επέτρεψε στο Ταμείο να παρακάμψει τον σκόπελο της βιωσιμότητας μέσω της επίκλησης του κινδύνου για μια γενικότερη εξάπλωση της κρίσης. Αυτή η εξαίρεση που άνοιξε την πόρτα για τη συμμετοχή του Ταμείου προσέφερε ουσιαστικά την πολυτέλεια του χρόνου που οδήγησε στην καθυστέρηση της αναγκαίας αναδιάρθρωσης.

Υπεραισιόδοξες Προβλέψεις

Με μια παραδοχή για «υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις», το ΔΝΤ αναγνωρίζει ότι οι συγκεκριμένες εκτιμήσεις οδήγησαν στο να υποτιμηθεί ο αντίκτυπος που θα έχει η δημοσιονομική προσαρμογή στην ανάπτυξη και την πορεία του χρέους. Αν ωστόσο οι προβλέψεις του Ταμείου εδράζονταν σε μια πιο ρεαλιστική βάση, το ΔΝΤ θα είχε θέσει την άμεση αναδιάρθρωση του χρέους ως βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα.

Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια

Παρά το γεγονός ότι η χρηματοπιστωτική σταθερότητα βρισκόταν στο επίκεντρο των προγραμμάτων του ΔΝΤ, η έκθεση του Ταμείου σημειώνει ότι στο μέσο όρο το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων αυξήθηκε κατά 10,5% σε μια σειρά από χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Όπως τονίζεται, το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων άρχισε να μειώνεται στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία μόνο μετά το πέρας των προγραμμάτων, ενώ το συγκεκριμένο θέμα παραμένει ακόμα μια ανοιχτή πρόκληση για την Ελλάδα και την Κύπρο. Από το παράδειγμα αυτών των χωρών, το ΔΝΤ αντλεί το δίδαγμα ότι η μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων κατά τη διάρκεια της υλοποίησης των προγραμμάτων εμπεριέχει μια σειρά από προκλήσεις.

Πηγή

Γιατί φοβόμαστε την αποτυχία περισσότερο απ’ όσο απολαμβάνουμε την επιτυχία

Όταν οι επενδυτές χάνουν στην αγορά, ο πόνος που νιώθουν είναι μεγαλύτερος από την απόλαυση του κέρδους που έχουν αποκτήσει από μια άλλη επένδυση. Συνεπώς, οι επενδυτές θα λέγαμε ότι αποφεύγουν τον κίνδυνο και δεν καταφέρνουν να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους.

Αγοράζοντας όταν νιώθουν ασφάλεια και πουλώντας όταν νιώθουν φόβο, μπορεί να καταλήξουν να αγοράζουν με υψηλά κόστη και να πουλάνε με χαμηλά, και αυτή είναι μια εγγυημένη στρατηγική ήττας. Οι επιτυχημένοι επενδυτές είναι αλαζόνες όταν οι άλλοι φοβούνται και φοβούνται όταν οι άλλοι είναι αλαζόνες.

Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι επενδυτές είναι άνθρωποι και η φυσική επιλογή ενδυνάμωσε το χαρακτηριστικό της υπερβολικής προσοχής, καθώς αυτό βοηθούσε τους προγόνους μας να επιβιώσουν. Όσον αφορά στο παιχνίδι της επένδυσης, μπορούμε να χάσουμε κάποια χρήματα. Όμως, στο παιχνίδι της ζωής, το κόστος της είναι υπερβολικά πολύτιμο για να το ριψοκινδυνεύσουμε.

Ο εγκέφαλος που αποφεύγει τον κίνδυνο

Το νευρικό σύστημα έχει εξελιχθεί όπως οι συσκευές ελέγχου της κίνησης. Τα ζώα κινούνται κυρίως για να τραφούν, να αναπαραχθούν και να αποφύγουν τον κίνδυνο. Από αυτά τα κίνητρα, η αποφυγή του κινδύνου είναι η υψηλότερη προτεραιότητα, επειδή όσοι πέφτουν ευκολότερα θύματα των θηρευτών αφήνουν λίγους απογόνους.

Οι εγκέφαλοι όλων των θηλαστικών διαθέτουν ένα σύστημα συναγερμού – το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης – που τα προειδοποιεί και τα ενεργοποιεί κάθε φορά που αισθάνονται μια απειλή. Αυτή η απόκριση μάχης – φυγής είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της συναισθηματικής μας ζωής και μας βοηθά να εξηγήσουμε και την λειτουργία αποφυγής του κινδύνου.

Τα πιο νευρικά ζώα – θηράματα, όπως οι λαγοί, εξαφανίζονται ακόμα και στον παραμικρό θόρυβο. Το κάνουν ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κίνδυνος τελικά, αλλά με αυτό τον τρόπο έχουν μάθει να προστατεύονται.

Αλλά και οι άνθρωποι είχαμε εχθρούς στη φύση: λιοντάρια, τίγρεις και πούμα. Έτσι, αναπτύξαμε τον εγκέφαλο αποφυγής κινδύνου. Το άγχος μας είναι η βιολογική μας κληρονομιά. Αυτό το φαινόμενο αντανακλάται και στην κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική ζωή.

Ο φόβος της αποτυχίας

Ανάμεσα στα πολλά πιθανά μειονεκτήματα του να μεγαλώνεις σε συνθήκες φτώχειας είναι και οι χαμηλότερες προσδοκίες των παιδιών. Είναι ευχαριστημένα με την ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών και δεν θέλουν να πετύχουν σπουδαία πράγματα αναγκαστικά στη δουλειά τους.

Αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας αναλύεται υπό όρους φόβου αποτυχίας. Τα παιδιά που φοβούνται περισσότερο την αποτυχία αποφεύγουν τις δύσκολες προκλήσεις και κυρίως ικανοποιούν τους εαυτούς τους με απλούς στόχους, εύκολα επιτεύξιμους.

Αυτό όμως ενισχύεται και από τους γονείς. Οι γονείς αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο στο να ενισχύσουν τις προσπάθειες των παιδιών τους σε δύσκολες εργασίες. Αντιθέτως, τα τιμωρούν για τις αποτυχίες. Συνεπώς, αυτά τα παιδιά αποφεύγουν δύσκολες δραστηριότητες για να μην μπουν στη διαδικασία της αποτυχίας. Ως ενήλικες, επιζητούν βραχυπρόθεσμους στόχους αντί για μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί οι γονείς προσπαθούν να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για ένα μέλλον, των οποίων οι φιλοδοξίες είναι τόσες όσες και των γονιών τους. Το συμπέρασμα είναι ότι αν έχουμε υψηλό φόβο αποτυχίας, είναι σχεδόν απίθανο να επιζητήσουμε μακροπρόθεσμα project, όπως την ίδρυση μιας νέας επιχείρησης.

Όμως, το επικίνδυνο και ριψοκίνδυνο πάντα θα υπάρχει. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να παραιτούμαστε ή να μην αγγίζουμε οποιοδήποτε μεγαλόπνοο σχέδιο έχει περάσει από το νου μας, ούτε να «καθόμαστε για πάντα στ’ αυγά» μας. Αν το περιβάλλον είναι επικίνδυνο, προχωρήστε με προσοχή, αλλά εκμεταλλευτείτε όποιους πόρους έχετε διαθέσιμους.

Nigel Barber, εξελικτικός ψυχολόγος – Photo: Author/Depositphotos

     

Η εκπληκτική δωρεά του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Μπλε Λιμανάκι της Ραφήνας

Ενα κλειστό γήπεδο μπάσκετ στο Μπλε Λιμανάκι της Ραφήνας θα χρηματοδοτήσει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όπως αποκάλυψε ο δήμαρχος Ραφήνας/Πικερμίου, Βαγγέλης Μπουρνούς.

Είναι πολλές οι κοινωνικές δράσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο που δεν γνωρίζει ο κόσμος, επειδή ο σούπερσταρ των Μπακς δεν θέλει αυτές να δουν το φως της δημοσιότητας. Ένα μεγάλο έργο όμως που έχει στα σκαριά ο Greek Freak, αποκαλύφθηκε από τον δήμαρχο Ραφήνας/Πικερμίου σε ομιλία του το βράδυ της Κυριακής (19/5).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Βαγγέλη Μπουρνούς, ο Αντετοκούνμπο θα χρηματοδοτήσει την ανέγερση κλειστού γηπέδου μπάσκετ στο Μπλε Λιμανάκι της Ραφήνας, το οποίο οι φονική πυρκαγιά του περασμένου καλοκαιριού κατέστρεψε. Οι πληγέντες της περιοχής και κυρίως τα μικρά παιδιά στη Ραφήνα και στο Μάτι θα έχουν την ευκαιρία όχι μόνο να επιστρέψουν στην κανονικότητα, αλλά και να κάνουν βήματα προς τα εμπρός, έναν χρόνο μετά από την τεράστια καταστροφή που υπέστη η περιοχή.

Την πληροφορία δημοσίευσε στο Facebook ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κοτταρίδης.

Πηγή: sport24.gr    

Η Huawei θα συνεχίσει την υποστήριξη ασφάλειας για τα smart phone παρά τον αποκλεισμό της από την Google..!

Παρά το γεγονός ότι η Google την απέκλεισε από τις μελλοντικές αναβαθμίσεις της, η Huawei τόνισε ότι θα συνεχίσει να προσφέρει η ίδια αναβαθμίσεις ασφαλείας.

Η Huawei ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει να προσφέρει αναβαθμίσεις ασφάλειας και υπηρεσίες για τα smartphones και τα tablets της αφού αποκλείστηκε από τις μελλοντικές αναβαθμίσεις της Google στο λειτουργικό της σύστημα Android.

Ωστόσο η εταιρία δεν διευκρίνισε τι θα συμβεί με τα τηλέφωνα που θα πουλήσει στο μέλλον, που είναι απίθανο να έχουν πρόσβαση στις δημοφιλείς υπηρεσίες της Google όπως το gmail, το YouTube και το Chrome εκτός κι αν εξασφαλίσει ειδική άδεια.

«Η Huawei θα συνεχίσει να προσφέρει αναβαθμίσεις ασφαλείας και υπηρεσίες after-sales σε όλα τα υφιστάμενα προϊόντα smartphone και tablet Huawei και Honor, καλύπτοντας αυτά που έχουν πουληθεί και που είναι παγκοσμίως σε στοκ», ανέφερε εκπρόσωπος της Huawei σε email.

«Θα συνεχίσουμε να χτίζουμε ένα ασφαλές και βιώσιμο λειτουργικό οικοσύστημα, προκειμένου να παράσχουμε την καλύτερη εμπειρία για όλους τους χρήστες παγκοσμίως», ανέφερε η Huawei, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο εταιρία κατασκευής smartphones μετά τη Samsung και στοχεύει στην πρώτη θέση.

Οι συσκευές της Huawei στην κινεζική αγορά της δεν έχουν εφαρμογές Google, αλλά η κίνηση αυτή θα πλήξει σημαντικά τη δημοτικότητα της εταιρίας σε καταναλωτές εκτός Κίνας. Σχεδόν το ήμισυ των 208 εκατ. τηλεφώνων Huawei που διατέθηκαν στην αγορά το 2018 πήγαν εκτός της ηπειρωτικής Κίνας και η Ευρώπη είναι η σημαντικότερη αγορά του εξωτερικού, όπου οι συσκευές της κατέχουν αυτή τη στιγμή μερίδιο αγοράς 29%, σύμφωνα με την εταιρία τεχνολογικών ερευνών IDC.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ  

Η ατμοσφαιρική ρύπανση βλάπτει κάθε «κάθε όργανο του σώματος»

γράφει η  Μαριάνθη Πελεβάνη  

Ηατμοσφαιρική ρύπανση μπορεί να βλάψει κάθε όργανο και ουσιαστικά κάθε κύτταρο του ανθρώπινου σώματος, σύμφωνα με νέα παγκόσμια έρευνα της Περιβαλλοντικής Επιτροπής των Διεθνών Αναπνευστικών Εταιρειών.

Η έρευνα, την οποία δημοσιεύει και ο Guardian, δείχνει ότι ο μολυσμένος αέρας μπορεί να ευθύνεται για τις καρδιακές και τις πνευμονικές παθήσεις, για τον διαβήτη και την άνοια, για τα προβλήματα του ήπατος και τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης μέχρι και τα εύθραυστα οστά και τα δερματολογικά προβλήματα. Η γονιμότητα, τα έμβρυα και τα παιδιά επηρεάζονται επίσης από τον τοξικό αέρα, εν ολίγοις σχεδόν τα πάντα.

Οι βλάβες αυτές είναι το αποτέλεσμα των ρύπων που προκαλούν φλεγμονή και που στη συνέχεια απλώνονται σε όλο το σώμα, μέσω της κυκλοφορίας του αίματος.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι μια «έκτακτη απειλή για τη δημόσια υγεία», σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, με περισσότερο από το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού να υποφέρει από τον τοξικό υπαίθριο αέρα.

Μάλιστα, νέα ανάλυση δείχνει πως 8,8 εκατομμύρια πεθαίνουν πρόωρα κάθε χρόνο, καθιστώντας την ατμοσφαιρική ρύπανση μεγαλύτερο δολοφόνο από το κάπνισμα.

Ο ακριβής αντίκτυπος των διαφόρων ρύπων σε πολλές ασθένειες δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη, ωστόσο αφήνεται να εννοηθεί πως οι γνωστές καρδιακές και πνευμονικές ασθένειες είναι μόνο «η κορυφή του παγόβουνου».

«Η ατμοσφαιρική ρύπανση μπορεί να βλάψει τόσο σοβαρά όσο και χρόνια, ενδεχομένως επηρεάζοντας κάθε όργανο του σώματος», καταλήγουν οι επιστήμονες του Forum of International Respiratory Societies στις δύο ανασκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Chest. «Τα ρυπογόνα σωματίδια περνούν μέσα από τους πνεύμονες, συλλέγονται εύκολα από τα κύτταρα και μεταφέρονται μέσω της κυκλοφορίας του αίματος για να προσβάλουν ουσιαστικά όλα τα κύτταρα του σώματος».

Όπως εξηγούν οι επιστήμονες, υπάρχουν περισσότερες από 70.000 επιστημονικές εργασίες που αποδεικνύουν ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση επηρεάζει συνολικά την υγεία μας.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει την ατμοσφαιρική ρύπανση ως «σιωπηλό δολοφόνο», διότι οι ευρέως διαδεδομένες παθήσεις που προκαλεί δεν αποδίδονται ακόμη σε αυτήν.

Πνεύμονες και καρδιά

Οι επιβλαβείς επιδράσεις του βρόμικου αέρα που παρουσιάζεται στην ανασκόπηση αρχίζουν όταν εισπνέεται η ρύπανση.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζονται προβλήματα αναπνοής, από το άσθμα έως το εμφύσημα μέχρι τον καρκίνο του πνεύμονα. Υπάρχουν πλέον συντριπτικές αποδείξεις ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση προκαλεί σοβαρή βλάβη όχι μόνο στους πνεύμονες, αλλά και στην καρδιά, αυξάνοντας τον κίνδυνο καρδιακών προσβολών καθώς οι αρτηρίες στενεύουν και οι μυς εξασθενούν.

Ένας λόγος για την ευρεία βλάβη από την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι ότι πολύ μικρά σωματίδια μπορούν να διεισδύσουν στους πνεύμονες και να μεταφερθούν στο σώμα.

Μελέτες σε ζώα έδειξαν ότι μπορούν ακόμη και να ταξιδέψουν μέχρι το οσφρητικό νεύρο στον εγκέφαλο, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν ότι μπορεί να επηρεάσει και τη λειτουργία των γονιδίων.

Εγκέφαλος και μυαλό

Τα εγκεφαλικά επεισόδια, η άνοια και η μειωμένη νοημοσύνη είναι όλες καταστάσεις που επηρεάζουν τον εγκέφαλο και οι οποίες συνδέονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση. Υπάρχουν, επίσης, ενδείξεις ότι ο κακός ύπνος μπορεί να είναι συνέπεια της αναπνοής του τοξικού αέρα. Τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος πιστεύουν ότι ένα σωματίδιο ρύπανσης είναι βακτήριο και το κυνηγούν προσπαθώντας να το σκοτώσουν με την απελευθέρωση ενζύμων και οξέων. Αυτές οι φλεγμονώδεις πρωτεΐνες εξαπλώνονται στο σώμα, επηρεάζοντας τον εγκέφαλο, τα νεφρά, το πάγκρεας και ούτω καθεξής. Ο οργανισμός, όμως, εξελίχθηκε για να προστατεύσει τον εαυτό του από τις μολύνσεις και όχι από τη ρύπανση.

Κοιλιακά όργανα

Μεταξύ των πολλών άλλων οργάνων που επηρεάζονται είναι και το συκώτι. Οι έρευνες  συνδέουν επίσης την ατμοσφαιρική ρύπανση με πολυάριθμους καρκίνους, συμπεριλαμβανομένης της ουροδόχου κύστης και του εντέρου, όπου βρέθηκε επίσης αύξηση του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου. Ακόμη και το δέρμα και τα οστά επηρεάζονται, με γήρανση του δέρματος, κνίδωση και εύθραυστα οστά που σχετίζονται με τον τοξικό αέρα.

Αναπαραγωγή, μωρά και παιδιά

Ισως η πιο ενοχλητική επίδραση του τοξικού αέρα είναι η βλάβη στην αναπαραγωγή και τα παιδιά. Η γονιμότητα μειώνεται και οι αποβολές αυξάνονται με την έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Τα έμβρυα επηρεάζονται, επίσης, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που εντπόπισε ρύπους στους πλακούντες. Η ατμοσφαιρική ρύπανση συνδέεται επίσης στενά με το χαμηλό βάρος στα νεογέννητα, που μπορεί να έχει συνέπειες δια βίου. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στον μολσυμένο αέρα, καθώς τα σώματά τους αναπτύσσονται ακόμη. Η έκθεση στον βρώμικο αέρα οδηγεί σε καχεκτικούς πνεύμονες, αυξάνει την παιδική παχυσαρκία, τη λευχαιμία και τα προβλήματα ψυχικής υγείας.

Οι γιατροί πρέπει να μιλήσουν

Οι επιστήμονες εκφράζουν την ανησυχία τους για το γεγονός ότι πολλοί γιατροί αγνοούν τις ευρείες αυτές ζημίες που συνδέονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση. «Κάποιοι δεν έχουν ιδέα ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση επηρεάζει τα όργανα στα οποία ειδικεύονται. Πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή», υποστηρίζει ο Dean Schraufnagel. «Πρέπει να μιλήσουν και να δράσουν» επισημαίνει.

«Επιβλαβείς είναι και οι επιπτώσεις ακόμη και όταν τα επίπεδα είναι κάτω από τα πρότυπα ποιότητας του αέρα που θεωρούνται ασφαλή», προειδοποιούν οι επιστήμονες των ανασκοπήσεων, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν κάθε ήπειρο. Αλλά προσθέτουν: «Τα καλά νέα είναι ότι το πρόβλημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης μπορεί να αντιμετωπιστεί».

«Ο καλύτερος τρόπος για να μειώσουμε την έκθεση είναι να αντιμετωπίσουμε τις πηγές, τις αιτίες της ατμοσφαιρικής ρύπανσης», δήλωσε ο Schraufnagel. Η περισσότερη ατμοσφαιρική ρύπανση προέρχεται από την καύση ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

«Πρέπει να δράσουμε γρήγορα» προειδοποιούν. «Είμαστε ίσως η πρώτη γενιά στην ιστορία που εκτίθεται σε τόσο υψηλό επίπεδο ρύπανσης. Οι άνθρωποι θα πουν ότι στο Λονδίνο ή σε άλλα μέρη ήταν χειρότερο πριν από 100 χρόνια, αλλά τώρα μιλάμε για έναν απίστευτο αριθμό ανθρώπων που εκτίθενται για μεγάλο χρονικό διάστημα».

«Με όλους τους τόνους αποδεικτικών στοιχείων που συλλέγουμε τώρα, οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να πουν ότι δεν γνωρίζουνε, καταλήγουν.

Το καθαρό σχέδιο Τσίπρα και ο εγκλωβισμός Μητσοτάκη

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

ΟΑλέξης Τσίπρας έχει έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο για την Κυριακή των ευρωεκλογών: Να ακυρώσει την (ήδη θολή πλέον) δημοσκοπική εικόνα της απόλυτης κυριαρχίας της ΝΔ και – με τελικό ορίζοντα τις εθνικές κάλπες – να  φέρει το παιχνίδι σε όρους πολιτικής ανατροπής. «Ποιος θα κυβερνά θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός, όχι οι δημοσκόποι», διαμήνυσε χθες το βράδυ από το Πασαλιμάνι, για να προσθέσει ότι «την Ιστορία δεν τη γράφουν οι κονδυλοφόροι της ελίτ».

Για να πετύχει αυτόν τον στόχο βάζει ένα καθαρό ταξικό δίλημμα και είχε, εδώ και καιρό, ένα εξίσου καθαρό σχέδιο: Την διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα του επέτρεπαν, στον κρίσιμο πολιτικό χρόνο, να κάνει την πρώτη μεταμνημονιακή αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των «πολλών» και όχι υπέρ των «ελίτ». Κοινώς, η 13η σύνταξη και τα θετικά μέτρα του Ζαππείου δεν ήταν εφεύρημα προεκλογικής απελπισίας – ήταν η κομβική στιγμή μιας μακράς και δομημένης στρατηγικής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επίσης έναν σαφή στόχο στις ευρωκάλπες της επόμενης Κυριακής: Ένα αποτέλεσμα που θα δείχνει δυναμική αυτοδυναμίας της ΝΔ στις εθνικές εκλογές. Ο,τιδήποτε λιγότερο είναι εξαιρετικά επισφαλές για έναν πολιτικό αρχηγό χωρίς παγιωμένο ηγετικό status τόσο στο κόμμα του όσο και στην κοινωνία. Και είναι επικίνδυνο για μια παράταξη κι ένα πολιτικό σύστημα που η βασική συνεκτική του ύλη είναι η προοπτική ανάκτησης της εξουσίας.

Ατυχώς, το σχέδιο που επελέγη για την επίτευξη του στόχου δεν ήταν εξίσου καθαρό. Ξεκίνησε από την πανστρατιά για την «συντριπτική» και «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε σε μια αμερικανού τύπου προσωποκεντρική καμπάνια με ελλειμματικά όμως ποιοτικά και ηγετικά χαρακτηριστικά, και εμπλουτίστηκε με το αφήγημα της ανόρθωσης της μεσαίας τάξης την οποία «αφαίμαξε η κυβέρνηση Τσίπρα». Ηταν ένα αφήγημα που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν δεν θόλωνε μέσα στην προγραμματική ασάφεια της ΝΔ – μια ασάφεια, που κατέληξε σε υψηλού ρίσκου φλερτ με τις συνταγές του νεοφιλελευθερισμού 15 ημέρες πριν από τις εκλογές και που, εν τέλει, ανάγκασε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εμφανίζεται απολογούμενος και δεσμευόμενος για μέτρα που είτε έχει εξαγγείλει, είτε έχει ήδη εφαρμόσει ο Αλέξης Τσίπρας.

 Στο δια ταύτα, και ένεκα του προεκλογικού μαξιμαλισμού, οποιαδήποτε διαφορά κάτω από τις 5 μονάδες θα μπορούσε πλέον να μετατρέψει ακόμη και μια νίκη της ΝΔ σε προανάκρουσμα ήττας στις εθνικές εκλογές. Στην Πειραιώς το έχουν αντιληφθεί αυτό και τα τελευταία 24ωρα επαναπροσδιορίζεται άρδην η τακτική και επιχειρείται κατέβασμα του πήχη. Ο Αδωνις Γεωργιάδης επαναφέρει τον στόχο του 3,5%, που ήταν και η διαφορά με την οποία κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις ευρωεκλογές του 2014, ο Νίκος Δένδιας δηλώνει ότι «σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα που θα είναι δεύτερο το σημερινό κυβερνών κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ηττηθεί και ο πρωθυπουργός οφείλει να παραιτηθεί», και η κεντρική γραμμή αναδιατάσσεται στο μήνυμα ότι «ακόμη και με μία ψήφο διαφορά, η νίκη είναι νίκη και η ήττα είναι ήττα».

Εχει την δική του αξία , δε, το γεγονός ότι τα φιλικά προς την ΝΔ μέσα ενημέρωσης φιλοξένησαν το Σαββατοκύριακο πανομοιότυπες αναλύσεις – και συγκριτικούς πίνακες – σύμφωνα με τις οποίες σε καμία αναμέτρηση ευρωεκλογών, από το 1989 μέχρι σήμερα, ο νικητής δεν επικράτησε του ηττημένου με περισσότερες από 4,4% μονάδες. Και ότι, με εξαίρεση την ανατροπή Σημίτη το 1999-2000, ο νικητής των ευρωεκλογών κέρδιζε πάντοτε και τις επόμενες εθνικές εκλογές με διευρυμένο προβάδισμα.

Στα ίδια μέσα φιλοξενήθηκε ωστόσο και η ανάλυση ενός γνωστού δημοσκόπου, ο οποίος μεταξύ άλλων επισημαίνει: «Για τις ευρωεκλογές διαμορφώνεται το τελευταίο δίμηνο ένα τοπίο που θα επιδέχεται ίσως αρκετές ερμηνείες, μακριά από εικόνες απόλυτης καταστροφής ή απόλυτης επικράτησης». Το γεγονός δε ότι αυτή η ανάλυση προέρχεται από τον Στράτο Φαναρά, διευθύνοντα σύμβουλο της Metron Analysis, της εταιρίας που μέχρι πριν λίγους μήνες έδινε διαφορές έως και 15% υπέρ της ΝΔ, ενδέχεται να έχει συμβάλει σημαντικά στον εντεινόμενο προβληματισμό – και εκνευρισμό – εντός των τάξεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Ο φόβος μπροστά στην κάλπη

Πρώτιστος στόχος του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ είναι να έχουν μια "διαχειρίσιμη ήττα". Και αυτό σημαίνει δύο τινά: η ΝΔ να είναι μακριά από ποσοστό που παραπέμπει σε αυτοδυναμία και η διαφορά των δύο κομμάτων να μην ξεπεράσει τις πέντε μονάδες.

Του Γιώργου Καρελιά

Ποιος φοβάται περισσότερο την κάλπη; Η πρώτη -και εύκολη- απάντηση είναι «αυτός που θα χάσει». Πόσο μάλλον αν το ξέρει από πριν. Εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, αφού (ξέρουν ότι) θα χάσουν στις 26 Μαίου. Έτσι δεν λένε (σχεδόν) όλοι;

Έτσι λένε. Όμως, όσοι το λένε-και ιδίως οι πολιτικοί τους αντίπαλοι- γνωρίζουν και κάτι άλλο. Ότι υπάρχουν ήττες και «ήττες». Όπως και νίκες και «νίκες». Εξ ου και η Πύρρειος νίκη, που μπορεί να είναι κάτι χειρότερο από ήττα. Ας προσπαθήσουμε να τα ξεμπλέξουμε.

Παράμετρος πρώτη, ιστορική: Συνήθως, όποιος κερδίζει στις ευρωεκλογές, νικάει και στις εθνικές εκλογές. Προσοχή στη διαφορά των δύο ρημάτων. Το «κερδίζω» δεν σημαίνει πάντα και «νικάω». Για παράδειγμα, στις δύο τελευταίες ευρωεκλογές (2009 και 2014) το κόμμα που νίκησε έγινε και κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου το ίδιος έτος (2009) και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα λίγους μήνες μετά (2015). Στις ευρωεκλογές του 1999 η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή κέρδισε με διαφορά 3,10 μονάδων. Αλλά στις εθνικές εκλογές του 2000 έγινε η ανατροπή: νίκησε το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και ανανέωσε την κυβερνητική του θητεία.

Παράμετρος δεύτερη, το σήμερα: Με ποιες μοιάζουν οι σημερινές ευρωεκλογές; Με το 2009 και το 2014 ή με το 1999; Η πρώτη-και εύκολη-απάντηση είναι με τις δύο πρώτες. Σχεδόν όλες οι προβλέψεις, εδώ και τρία χρόνια, προεξοφλούν τη νίκη της ΝΔ όχι μόνο την προσεχή Κυριακή, αλλά και στις επικείμενες εθνικές εκλογές. Επιπλέον, η μνημονιακή περίοδος έχει παγιώσει την πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις δεν ανανεώνουν την θητεία τους(κυβέρνηση Παπανδρέου και κυβέρνηση Σαμαρά). Είναι ίδια η περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα;

Παράμετρος τρίτη, τα δεδομένα: Η απάντηση στο αμέσως προηγούμενο ερώτημα εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, μη ορατές όλες επί του παρόντος. Για παράδειγμα, αρκεί στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μια (οποιαδήποτε) νίκη στις ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής, ώστε να θεωρείται βέβαιη η επανάκαμψή της στην κυβερνητική εξουσία; Ούτε οι ίδιοι έχουν καταλήξει. Το ένα στέλεχός της (Νίκος Δένδιας) θέλει στις ευρωεκλογές νίκη με τα ποσοστά του παλιού δικομματισμού (40% και άνω). Το άλλο (Άδωνις Γεωργιάδης) αρκείται σε μια νίκη αντίστοιχη με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ το 2014: ποσοστό 26,56% και άνω και διαφορά τουλάχιστον 3,84%.

Και ο αρχηγός; Θέλει μεν τις ευρωεκλογές «δημοψήφισμα» και να καταγάγει το κόμμα του «μεγάλη νίκη», αλλά ο προσδιορισμός της είναι πολύ αόριστος. Πάντως, στη νεοδημοκρατική πιάτσα, το πρώτο και εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο της νίκης (πρέπει να) είναι ο αριθμός τρία(3) πριν από το ποσοστό που θα καταγραφεί. Αν το ποσοστό αυτό είναι κάτω του 30%, θα έχουν πρόβλημα. Διότι ο στόχος της αυτοδυναμίας στις εθνικές εκλογές θα φαίνεται πολύ δύσκολα επιτεύξιμος, ίσως και ανέφικτος. Το δεύτερο καθοριστικό στοιχείο θα είναι η διαφορά. Οτιδήποτε κάτω από πέντε μονάδες δεν θα είναι καλό αποτέλεσμα για τη ΝΔ με τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει στους οπαδούς τους. Μάλιστα, αν η διαφορά αυτή περιοριστεί στα όρια του (κατά τους δημοσκόπους) στατιστικού λάθους(πέριξ του 3%), τότε η ζωή του κ. Μητσοτάκη θα γίνει δύσκολη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι, με βάση τα δεδομένα που έχουν, η πρωτιά είναι από πολύ δύσκολη έως ανέφικτη. Εκτός αν επαναληφθεί το φαινόμενο του 2015, όταν σχεδόν όλοι οι λεγόμενοι (στην ουσία δεν υπάρχουν, είναι ένα δημοσκοπικό εφεύρημα, επειδή δεν απαντούν) «αναποφάσιστοι» πήγαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό πρώτιστος στόχος του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ είναι να έχουν μια «διαχειρίσιμη ήττα». Και αυτό σημαίνει δύο τινά: η ΝΔ να είναι μακριά από ποσοστό που παραπέμπει σε αυτοδυναμία και η διαφορά των δύο κομμάτων να μην ξεπεράσει τις πέντε (5) μονάδες.

Τι θα κρίνει τις εκλογές; Η απάντηση σε ένα διπλό δίλημμα. Ο κ. Τσίπρας ποντάρει στο αφήγημα «εμείς προστατεύουμε τους αδύναμους»,εξ ου και το μπαράζ των μέτρων. Ο κ. Μητσοτάκης στην «εξόντωση της μεσαίας τάξης», την οποία καταλογίζει εξ ολοκλήρου στη σημερινή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι θα δώσουν την απάντηση.

Περισσότερο, όμως, από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους την κάλπη φοβούνται οι δημοσκόποι. Ευλόγως, μετά το κάζο που έπαθαν στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Το τελευταίο διάστημα μετριάζουν τις θηριώδεις διαφορές που έδιναν μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Την τελευταία εβδομάδα θα τις μετριάσουν κι άλλο. Και στις «αναλύσεις» τους φροντίζουν να αναφέρουν ότι υπάρχουν («ακόμα») πολλοί «αναποφάσιστοι», η τελική στάση των οποίων μπορεί να αλλάξει άρδην τα(δικά τους) δεδομένα.

Όμως, «αναποφάσιστοι» ψηφοφόροι, τουλάχιστον στον(τεράστιο) αριθμό που προβάλλουν οι δημοσκοπήσεις, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν ψηφοφόροι που δεν απαντούν. Και οι έρευνες δεν μπορούν ούτε καν να ανιχνεύσουν τις προθέσεις τους. Γι’ αυτό και καταφεύγουν σε διάφορες αλχημείες, όπως η «αναγωγή» και η «κατανομή» των αναποφάσιστων είτε «αναλογικά» είτε με βάση «το κόμμα προέλευσής τους». Έτσι ώστε, ό,τι και να συμβεί την Κυριακή το βράδυ, να ισχυριστούν ότι «μέσα έπεσαν».

Ο φόβος μπροστά στην κάλπη μοιάζει σε πολλά με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Όμως, με τόση συσσωρευμένη πείρα και πολλά δεδομένα πάνω στο τραπέζι, το βράδυ των ευρωεκλογών δεν θα υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Διότι, όπως έχει πει ο μέγας πολέμαρχος Ναπολέων Βοναπάρτης, «το να ηττηθείς είναι συγχωρητέο. Το να αιφνιδιαστείς, ποτέ».  

Κάηκε μια πινακοθήκη

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Στην Αφρική λένε πως όταν πεθαίνει ένας γέροντας καίγεται μια βιβλιοθήκη. Η γραφή δεν ταυτίζεται με τον πολιτισμό. Υπήρχαν πολιτισμοί που στηρίχτηκαν στην προφορική τους παράδοση, που μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά και αποτελούσε τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας. Ακόμα και στους πολιτισμούς που υπήρχε γραφή, δεν ήταν αυτή που τους καθόρισε.

Να πάρουμε ένα παράδειγμα που είναι γνωστό σε όλους μας. Τα έπη του Ομήρου περίπου για πέντε αιώνες ήταν προφορική παράδοση. Και ο πιο ικανός ήξερε ολόκληρη την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» από στήθους. Ικανότητα που είχαν όλοι οι λαοί που στηρίζονταν σε δικούς τους μύθους και έπη.

Η ανακάλυψη της γραφής από τους Μεσοποτάμιους («Το έπος του Γκιλγκαμές» χρονολογείται στο 3500 π.Χ. και είναι η αρχαιότερη λογοτεχνική γραφή που διασώζεται) δεν έγινε για τη λογοτεχνία, αλλά για τα λογιστικά. Οπως και οι πρώτες γραφές που έχουν ανακαλυφθεί σε άλλους λαούς. Αργότερα η γραφή μπήκε στην υπηρεσία του ιερατείου και πολύ αργότερα γενικεύτηκε.

Η ταύτιση γραφής και πολιτισμού είναι εκ του πονηρού και έχει σαφή ταξική τοποθέτηση. Δημιουργεί μια διάκριση ανυπέρβλητη. Χτίζει ένα φράγμα που χωρίζει τους εγγράμματους από τους αγράμματους. Και κατ’ επέκταση τους μορφωμένους από τους αμόρφωτους, τους πολιτισμένους από τους απολίτιστους.

Η μόρφωση δεν σημαίνει απαραιτήτως και καλλιέργεια ψυχής. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι της χιτλερικής Γερμανίας είχαν ντοκτορά από τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας. Και συχνά είχαν φοιτήσει και στο εξωτερικό σε διάσημα πανεπιστήμια. Αλλά αυτό δεν απέτρεψε κανένα ολοκαύτωμα ή γενοκτονία.

Αντίθετα, τους βοήθησε να είναι πιο αποτελεσματικοί. Οι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι διέλυσαν πολιτισμούς και εξαφάνισαν λαούς στο όνομα του πολιτισμού -επειδή εκείνοι είχαν οβίδες και οι γηγενείς τόξα- και επέβαλαν έναν δυτικό τρόπο ζωής. Εξαφάνισαν τη γλώσσα, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους και αυτή την πολιτιστική γενοκτονία την ονόμασαν εκπολιτισμό.

Η καλλιέργεια είναι η επιθυμία της ψυχής να απελευθερωθεί. Και εργαλεία γι’ αυτή τη δουλειά είναι το αυτί και το μάτι, που έρχονται σε άμεση επαφή με ένα απελευθερωτικό καλλιτεχνικό συμβάν που ενεργοποιεί την παρόρμηση να βγεις από τα δεσμά σου και να μπεις στο άπειρο.

Και αυτό με αφορμή ένα τραγούδι, μια θεατρική σκηνή, έναν χορό που σε καλεί να μπεις κι εσύ ή κάποια πλάνα σε έναν επαρχιακό κινηματογράφο. Δεν είναι το ίδιο με το βιβλίο. Μοναχικός άνθρωπος το γράφει, μοναχικός άνθρωπος το διαβάζει (αν και το διάβασμα κάποτε, στα αρχαία χρόνια, γινόταν φωναχτά).

Το ίδιο μπορεί να συμβεί με έναν πίνακα ζωγραφικής ή με ένα σκίτσο σε εφημερίδα. Και όλα αυτά εντάσσονται στη ζωντανή παράδοση, άνθρωπος με άνθρωπος στην άμεση προφορική επαφή που μας κρατάει στη ζωή. Αυτό είναι που καταστρέφεται ραγδαία από τη μηχανή που μπήκε στη ζωή μας και αντικατέστησε τον άνθρωπο.

Ιντερνετ και τα παρεπόμενα αλλοιώνουν την ανθρώπινη φύση, την οδηγούν στην αφωνία και τη μετατρέπουν σε καταναλωτικό πίθηκο. Η ελάχιστη διαφορά στο DNA που έχουμε με τα ξαδέλφια μας εντοπίζεται κατά κύριο λόγο στην ικανότητά μας για ομιλία.

Με τον θάνατο του Γιάννη Ιωάννου κάηκε μια πινακοθήκη. Μπορεί αυτά τα έργα να μην τα είχε δει κανένας. Αλλά υπήρχαν στο μυαλό το δημιουργού, ήδη κατεβασμένα στην άκρη του πινέλου του. Δεν πρόλαβαν να αγγίξουν το χαρτί.

Ηταν από τους ανθρώπους που μας τροφοδοτούσαν με ζωή και σκέψη με απαράμιλλη συνέπεια. Τον γνώρισα προσωπικά όταν είχε έρθει στο Παρίσι, μετά το Πολυτεχνείο, κυνηγημένος από τη χούντα, για να βρει άσυλο στην αγκαλιά της αγαπημένης του Πόπης. Ηδη είχε έναν κύκλο από συμφοιτητές του που έκαναν τα μεταπτυχιακά τους.

Ολοι τους άνθρωποι υψηλού επιπέδου, βαθύτατα πολιτικοποιημένοι, αλλά ακομμάτιστοι. Και με το δίκιο τους. Ανήκαν σε κείνη την κατηγορία των ανθρώπων που διέθεταν ανεξάρτητη σκέψη και που είναι μπελάς για κάθε κόμμα. Ο Γιάννης σε αυτές τις συναντήσεις, αντί να κρατάει σημειώσεις ως είθισται, ζωγράφιζε τους συντρόφους με ένα σκίτσο ρεαλιστικό.

Αργότερα τα πρόσωπα αυτά έγιναν ένα «ιδιωτικό κόμικς» που κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι στον κύκλο του. Ολοι μείναμε έκπληκτοι με το ταλέντο του. Αλλά δεν νομίζω πως ο ίδιος ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά. Είχε εξάλλου πολλά ταλέντα. Και επιπλέον μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα με τα χέρια. Νομίζω πως κάποιοι τον έπεισαν να δώσει κάποια κομμάτια στο θρυλικό «Αντί». Και επιβλήθηκε με την πρώτη, παρόλο που το σκίτσο του ήταν αφαιρετικό και είχε έναν αέρα από τον Μάη του ‘68.

Οταν συναντούσες τον Γιάννη και την Πόπη, αιώνια ερωτευμένους και αιώνια νέους, ήταν σαν να σου έκαναν κάποιο δώρο. Και το χαμόγελό τους σου χάραζε τη μέρα. Χώρισαν αναπάντεχα με τον θάνατο της Πόπης. Ευτυχώς προσωρινά. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να την αφήσει να περιμένει για πολύ. Και ξαναβρέθηκαν χωρίς πια να φοβούνται κανέναν χωρισμό.    

Τα Fake news και η αδαής γενιά χρηστών

Γράφει ο Γιάννης Μπάκος

«Το 59% των χρηστών των social media δημοσιεύουν άρθρα που δεν έχουν διαβάσει, ενώ οι χρήστες των social media ηλικίας 65+ ετών δημοσιεύουν 7 φορές περισσότερα fake news από τους νέους 18-29 ετών»

Πίσω στο 2016 ενημερωθήκαμε μέσα από το διαδικτυακό Forbes για τα αποτελέσματα Πανεπιστημιακής έρευνας (https://hal.inria.fr/hal-01281190) που έδειχναν πως το 59% των χρηστών των social media δημοσιεύουν άρθρα που δεν έχουν διαβάσει. Μια δεύτερη ανάγνωση της πληροφορίας μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το 59% των συνδέσμων που μοιράζονται στα κοινωνικά δίκτυα δεν έχουν «κλικαριστεί», που σημαίνει πως η στατιστική (analytics) του άρθρου δεν βασίζεται στην πραγματική ανάγνωση. Οι άνθρωποι, σήμερα, μοιράζονται άρθρα χωρίς να βλέπουν πέρα από τους τίτλους, όταν το κυρίως κείμενο ενός άρθρου υποτίθεται ότι είναι το πιο σημαντικό κομμάτι.

Πιο πρόσφατη έρευνα των Πανεπιστημίων New York και Princeton, παρουσιάζει πως οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να μοιράζονται ψεύτικες ειδήσεις (Fake News) στο Facebook. Κατά την διάρκεια της έρευνας οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χρήστες μοιράστηκαν περισσότερα Fake News από τους νεαρότερους ανεξάρτητα από την εκπαίδευση, το φύλο, το χρώμα, το εισόδημα ή τον αριθμό των άρθρων που τους μοιράστηκαν. Στην πραγματικότητα, η ηλικία καθόριζε τη συμπεριφορά τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό – συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής τους πεποίθησης.

Για να το δούμε πιο αναλυτικά, οι χρήστες των social media ηλικίας 65+ ετών, έχουν διπλάσιες πιθανότητες να κοινοποιήσουν ψευδείς ειδήσεις από το αμέσως επόμενο ηλικιακό group (45-65) και επτά φορές περισσότερες πιθανότητες από το ηλικιακό group 18-29.

Δύο είναι οι βασικότεροι λόγοι που θεωρούν οι ερευνητές πως ευθύνονται για το παραπάνω. Ο πρώτος είναι ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι είναι ουσιαστικά νέοι χρήστες του internet και υπολείπονται «ψηφιακής παιδείας» των νεότερων χρηστών. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας χάνουν μέρος της κριτικής τους ικανότητας και διαύγειας, καθιστώντας τους πιο επιρρεπείς στα fake news.

Η συζήτηση επί του θέματος ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με αφορμή την νίκη – έκπληξη του Donald Trump έναντι της Hilary Clinton, στις Αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2016. Σε έρευνα του Ohio University (2017) στα πλαίσια του «Comparative National Elections Project» που βρίσκουμε στο theconversation.com, οι μελετητές διέσπειραν 3 ψευδείς ειδήσεις (fake news) μέσω ενός ερωτηματολογίου 281 ερωτήσεων σε κοινό 1600 ατόμων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους 585 που ήταν πρώην ψηφοφόροι του Obama και ως εκ τούτου ήταν εξοικειωμένοι με τους δημοκρατικούς υποψηφίους.

Το 17% του κοινού πίστεψε πως πιθανόν και οι 3 να είναι αληθινές ειδήσεις, ενώ το 61% πίστεψε πως τουλάχιστον μια είναι αληθινή.

Για τους ερευνητές αυτό δεν σήμαινε πως η νίκη του Trump ήταν αποτέλεσμα fake news, όμως μέσα από την επεξεργασία της έρευνας πείστηκαν πως είναι πιθανό ψηφοφόροι των Δημοκρατικών να μην ψήφισαν την Κλίντον, με τα fake news να λειτουργούν ως ένα μέσο εξορθολογισμού της λήψης απόφασης τους. Με απλά λόγια, ένα κομμάτι των Δημοκρατικών που είχε πιο «συντηρητικά» αντανακλαστικά πιθανόν μέσω των fake news να στράφηκε προς τον Donald Trump.

Έρευνες όπως οι παραπάνω, δείχνουν πως τα fake news γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα όταν πέσουν στην αντίληψη συγκεκριμένου ηλικιακού group, το οποίο δεν έχει τις άμυνες και την «ψηφιακή» εκπαίδευση να τα φιλτράρει και να τα διαχειριστεί. Αυτό έχει βοηθήσει τις πλατφόρμες των social meda να αντιληφθούν την ανάγκη που έχει προκύψει για σχεδιασμό πιο αποτελεσματικών εργαλείων, έτσι ώστε να εμποδίσουν την διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Η αρχή έγινε από την Whatsapp, η οποία έχει ξεκινήσει πρόγραμμα εκπαίδευσης νέων χρηστών στην Ινδία, μετά από περιστατικά δολοφονιών μέσω διάδοσης fake news, ενώ και το Facebook ερευνά τους τρόπους με τους οποίους θα περιορίσει το φαινόμενο.

Το σίγουρο είναι πως τα fake news προϋπήρχαν του internet και δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Η εποχή όμως του βομβαρδισμού των πληροφοριών κάνει επιτακτική την ανάγκη να υπάρχει έλεγχος, χωρίς να πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να γυρίσουμε στις εποχές λογοκρισίας και φίμωσης του τύπου από αυταρχικά καθεστώτα.

Μέχρι τότε τα fake news θα λειτουργούν είτε ως εργαλείο προπαγάνδας, είτε ως, σε ένα αισιόδοξο σενάριο, ένας λόγος να γελάμε καθημερινά με αυτά που διαβάζουμε στις οθόνες μας…

*Σκίτσο: Lazaro Gamio/Axios    

Μια ρωγμή στο τείχος του πανηγυριού

Ένα πλανάκι ήταν. Φευγαλέο, άτολμο: ένα κασκόλ, ένα πανό, μια επιγραφή -όπως θέλετε πείτε το- από τους «σκληρούς» της Ισλανδίας, τους φαινομενικά αγέλαστους. Όσοι πρόλαβαν να το προσέξουν πρόλαβαν. 

Μετά η αιφνιδιασμένη κάμερα της Γιουροβίζιον, που εξέπεμπε από το Ισραήλ, συνέχισε να περιπλανιέται στα πούπουλα, στην άχνη ζάχαρη, στις αγκαλιές και στην άθροιση των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας. Μια ρωγμή ήταν στο τείχος της σιωπής και του πανηγυριού. Αλλά κάτι φάνηκε.   

Πηγή

Από τη Γενοκτονία στις σημερινές ψευδαισθήσεις

γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Όλα τα ακαδημαϊκά ντοκουμέντα αποδεικνύουν, προϊόντος του χρόνου, ότι οι Τούρκοι, και στην οθωμανική περίοδο και στην κεμαλική, διέπραξαν γενοκτονία κατά των χριστιανικών λαών της Ανατολής. Σήμερα τιμούμε τη μνήμη των δολοφονημένων Ελλήνων Ποντίων και ας εστιάσουμε στην επέτειο των 100 χρόνων από την έναρξη της τελευταίας, και ίσως οδυνηρότερης, φάσης του κεμαλικού εγκλήματος.

Σαν σήμερα, πριν από 100 χρόνια, ο Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και αρχίζουν οι διώξεις.

Η Γενοκτονία άρχισε νωρίτερα, από το 1913-14, αλλά κορυφώθηκε στο διάστημα 1919-1922. Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές Ελλήνων Ποντίων αντιμετώπισαν οικτρό θάνατο, είτε από τις κακουχίες είτε από τα τάγματα εργασίας είτε στην αγχόνη.

Η Τουρκία είναι υπόλογη στην πολιτισμένη ανθρωπότητα και θα πρέπει να απολογηθεί, ζητώντας πρωτίστως συγνώμη.

Η συγκυρία ήταν τραγική. Ο κουρδικής καταγωγής διανοούμενος Ζιγιά Γκιοκάλπ συλλαμβάνει την έννοια του τουρκισμού και ζητά τη διαμόρφωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε ένα ομοιογενές σώμα Τούρκων.

Η Γερμανία, που μόλις πριν από λίγα χρόνια αναδύθηκε στην ιστορία ως ενιαίο κράτος, ζητά μερίδιο στην αποικιοκρατική μοιρασιά και διαπιστώνει ότι θα το βρει στον άξονα Βερολίνο-Βαγδάτη, ο οποίος διέρχεται από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1913 στέλνει στην Κωνσταντινούπολη τον συνταγματάρχη Σάντερς, ο οποίος υποδεικνύει όλες τις βάρβαρες μεθόδους που ακολούθησαν οι Οθωμανοί και οι κεμαλιστές για να εξοντώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Αυτοκρατορίας ή να τους εκμουσουλμανίσουν.

Ήταν η πρώτη εφαρμογή του ναζισμού.

Οι δυνάμεις που στη συνέχεια αναμίχθηκαν, χρησιμοποίησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα αναλόγως των συμφερόντων τους.

Εκατό χρόνια μετά, η Τουρκία συνεχίζει να έχει την ίδια συμπεριφορά. Την βλέπουμε στη Συρία, στην οποία εισέβαλε, στις νοτιοανατολικές περιοχές της ίδιας της χώρας της, στο πώς συμπεριφέρεται στα Κατεχόμενα, στη συμπεριφορά της προς όλες τις χώρες της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας.

Βλέπουμε όμως και την ίδια υποκρισία από τις διεθνείς δυνάμεις. Λίγο πολύ είναι οι ίδιες. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, ΗΠΑ.

Δυστυχώς, παρά τις τραγωδίες που έχουμε βιώσει ως λαός συνεχίζουμε, ακόμη, να πιστεύουμε πως η διεθνής κοινότητα διέπεται από αρχές και πολιτισμό. Αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που συνεχίζει να μας διακατέχει.

Βιώνουμε όμως και μια άλλη τραγωδία. Την ανικανότητα και τη διαφθορά των ηγετών μας, αλλά και την ευπιστία που μας διακρίνει.

Είμαστε εκτεθειμένοι απέναντι σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον. Δεν θα μας σώσει κανείς αν δεν σώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Δυστυχώς, οι οιωνοί δεν είναι αίσιοι.