Από τη Γενοκτονία στις σημερινές ψευδαισθήσεις

γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Όλα τα ακαδημαϊκά ντοκουμέντα αποδεικνύουν, προϊόντος του χρόνου, ότι οι Τούρκοι, και στην οθωμανική περίοδο και στην κεμαλική, διέπραξαν γενοκτονία κατά των χριστιανικών λαών της Ανατολής. Σήμερα τιμούμε τη μνήμη των δολοφονημένων Ελλήνων Ποντίων και ας εστιάσουμε στην επέτειο των 100 χρόνων από την έναρξη της τελευταίας, και ίσως οδυνηρότερης, φάσης του κεμαλικού εγκλήματος.

Σαν σήμερα, πριν από 100 χρόνια, ο Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και αρχίζουν οι διώξεις.

Η Γενοκτονία άρχισε νωρίτερα, από το 1913-14, αλλά κορυφώθηκε στο διάστημα 1919-1922. Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές Ελλήνων Ποντίων αντιμετώπισαν οικτρό θάνατο, είτε από τις κακουχίες είτε από τα τάγματα εργασίας είτε στην αγχόνη.

Η Τουρκία είναι υπόλογη στην πολιτισμένη ανθρωπότητα και θα πρέπει να απολογηθεί, ζητώντας πρωτίστως συγνώμη.

Η συγκυρία ήταν τραγική. Ο κουρδικής καταγωγής διανοούμενος Ζιγιά Γκιοκάλπ συλλαμβάνει την έννοια του τουρκισμού και ζητά τη διαμόρφωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε ένα ομοιογενές σώμα Τούρκων.

Η Γερμανία, που μόλις πριν από λίγα χρόνια αναδύθηκε στην ιστορία ως ενιαίο κράτος, ζητά μερίδιο στην αποικιοκρατική μοιρασιά και διαπιστώνει ότι θα το βρει στον άξονα Βερολίνο-Βαγδάτη, ο οποίος διέρχεται από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1913 στέλνει στην Κωνσταντινούπολη τον συνταγματάρχη Σάντερς, ο οποίος υποδεικνύει όλες τις βάρβαρες μεθόδους που ακολούθησαν οι Οθωμανοί και οι κεμαλιστές για να εξοντώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Αυτοκρατορίας ή να τους εκμουσουλμανίσουν.

Ήταν η πρώτη εφαρμογή του ναζισμού.

Οι δυνάμεις που στη συνέχεια αναμίχθηκαν, χρησιμοποίησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα αναλόγως των συμφερόντων τους.

Εκατό χρόνια μετά, η Τουρκία συνεχίζει να έχει την ίδια συμπεριφορά. Την βλέπουμε στη Συρία, στην οποία εισέβαλε, στις νοτιοανατολικές περιοχές της ίδιας της χώρας της, στο πώς συμπεριφέρεται στα Κατεχόμενα, στη συμπεριφορά της προς όλες τις χώρες της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας.

Βλέπουμε όμως και την ίδια υποκρισία από τις διεθνείς δυνάμεις. Λίγο πολύ είναι οι ίδιες. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, ΗΠΑ.

Δυστυχώς, παρά τις τραγωδίες που έχουμε βιώσει ως λαός συνεχίζουμε, ακόμη, να πιστεύουμε πως η διεθνής κοινότητα διέπεται από αρχές και πολιτισμό. Αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που συνεχίζει να μας διακατέχει.

Βιώνουμε όμως και μια άλλη τραγωδία. Την ανικανότητα και τη διαφθορά των ηγετών μας, αλλά και την ευπιστία που μας διακρίνει.

Είμαστε εκτεθειμένοι απέναντι σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον. Δεν θα μας σώσει κανείς αν δεν σώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Δυστυχώς, οι οιωνοί δεν είναι αίσιοι.