Των πεζοδρομίων κατειλημμένων ημείς άδομεν

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Είδα στην «Εφ.Συν.» της Δευτέρας τα μαντάτα από τη Δημοτική Αστυνομία της Αθήνας για το πώς και πού παρκάρανε οι (Αθηναίοι) παραβάτες οδηγοί το 2018, όπως τα παρουσιάζει ο Στέργιος Ζιαμπάκας: «Οι Αθηναίοι οδηγοί αρχίζουν να συμμορφώνονται».

Η «συμμόρφωση» βέβαια αφορά μόνο τον περιορισμό στάθμευσης στις ράμπες αναπήρων (ΑμεΑ). Ολα τα άλλα παρκαρίσματα –τουλάχιστον βάσει των ενδεικτικών προστίμων– εμφανίζουν ανοδική και επεκτατική τάση των (Αθηναίων) οδηγών να «αναρριχώνται» επί πεζοδρόμων, πεζοδρομίων, να διπλοπαρκάρουν και εν γένει να τηρούν ευλαβώς όλες τις προδιαγραφές που στοιχειοθετούν την κατηγορία της «αντικοινωνικής στάθμευσης».

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει «ακαδημαϊκά» για προϋποθέσεις, ενέργειες είτε παραλείψεις, πολιτείας είτε δημοτικών αρχών, που ωθούν σε παραβατικές συμπεριφορές, όπως π.χ. η έλλειψη χώρων στάθμευσης. Ομως έτσι αδικούνται ασφαλώς όσοι οδηγοί προσέχουν πώς και πού παρκάρουν και δεν ανεβάζουν τους δείκτες «αντικοινωνικής στάθμευσης». Βέβαια, αφαιρέθηκαν πινακίδες, επιβλήθηκαν πρόστιμα κ.λπ. Μόνο που ούτε το ένα μήτε το άλλο (σε κανένα δοκίμιο κοινωνιολογίας δεν αναφέρεται ότι…) επιδρά στην «αντικοινωνική συμπεριφορά». Ή το ’χεις ή δεν το ’χεις που λέμε.

Για να αλλάξουμε κουβέντα, μια και βαδίζουμε προς εκλογές (γενικά…) πλησίστιοι και έμπλεοι αισιοδοξίας: Εφαγα τα λυσσακά μου, τον προηγούμενο μήνα, όχι στο Ρίτσμοντ, που είναι στο κάτω κάτω πόλη περίπου εξοχική, αλλά στο Μανχάταν και στο Σικάγο, να βρω ένα αυτοκίνητο, όχι παρκαρισμένο σε πεζοδρόμιο ή πεζόδρομο (κάτι το αδιανόητο!), αλλά απλώς παρκαρισμένο κάπου που να εμποδίζει. Τα έλεγα σε φίλο που έζησε στις ΗΠΑ. «Μα τι πας και συγκρίνεις!» με… εμέμφθη!

Ενδεικτικά μόνο· το μέτρησα με βήματα: στην Μπροντγουέι, από τις φαρδύτερες λεωφόρους της Νέας Υόρκης, το φάρδος είναι το άθροισμα φάρδους των πεζοδρομίων της. Μόνον πεζοί!