Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο

Ειιι, εσύ που κάθεσαι στη γωνιά σου και κλαις κουλουριασμένος. Ναι, σ’ εσένα μιλάω, σ’ εσένα που σφίγγεις τις γροθιές σου και τις χτυπάς με δύναμη στο τραπέζι.

Σ’ εσένα που σε πιάνει το παράπονο, που έπηξες από την αδικία και ξεσπάς. Θέλω λίγο να με ακούσεις.

Έχεις ένα όνειρο και θέλεις να το εκπληρώσεις, μα βρίσκεις συνέχεια εμπόδια, σωστά; Μονίμως προσπαθείς να τα ξεπερνάς αλλά, αυτά, όλο και μεγαλώνουν, όλο και γιγαντώνονται, γίνονται τοίχος απροσπέλαστος μπροστά σου και νιώθεις τόσο μικρός. Παλεύεις ν’ ανοίξεις τα φτερά σου θυσιάζοντας ό,τι χρειάζεται προκειμένου να πετάξεις μα νιώθεις συνέχεια σφαίρες να σε λαβώνουν.

Κι αυτά τσακίζουν και γκρεμίζεσαι στο έδαφος μονομιάς. Όμως, εσύ τα κολλάς και ξαναπροσπαθείς, έστω και με ραγισμένα φτερά να φτάσεις στο όνειρο. Και σε ξαναχτυπούν και σωριάζεσαι, αδύναμος πια να σηκωθείς. Κουράζεσαι να παλεύεις και να μην τα καταφέρνεις. Νιώθεις άχρηστος που τους άφησες να σε ρίξουν γι ακόμα μια φορά και παραιτείσαι, τους κάνεις τη χάρη. Γνώριμη ιστορία, έτσι;

Θέλω λίγο να με ακούσεις. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία, νιάνιαρο είμαι κι εγώ (δε θέλω αντιρρήσεις). Αλλά η ζωή δε μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο, μπορώ να πω, και ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω από τη δική μου, μικρή ιστορία.

Έχω ένα όνειρο, που λες. Να τραγουδώ… παντού και πάντα. Να με ακούει ο κόσμος, να με γνωρίζει, να αγαπάει αυτό που κάνω. Να κλαίει μαζί μου, να γελάει μαζί μου, να του φτιάχνω το κέφι, να τον διασκεδάζω, να τον κάνω να ξεσπάει όταν το έχει ανάγκη.

Έχω ένα όνειρο. Να μπορώ να τραγουδάω…

Έχω παλέψει πολύ για να μπορώ να το κάνω. Έχω μαλώσει με συγγενείς, έχω χωρίσει από σχέσεις. Έχω μείνει χωρίς λεφτά, χωρίς φαγητό. Έχω νιώσει άχρηστη επειδή με απέρριψαν λόγω παραπάνω κιλών ή για το στραβό μου χαμόγελο. Με έχουν απορρίψει επειδή δεν είμαι διατεθειμένη να κοιμηθώ στο κρεβάτι κανενός για να κάνω καριέρα.

Έχω δουλέψει για μεροκάματο που ισοδυναμεί μ’ ένα πακέτο τσιγάρα. Έχω νιώσει σκουπίδι που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία γιατί, κάποιοι, αυτό μ’ έκαναν να πιστέψω.

Παράτησα τη δουλειά μου για να μπορώ να κυνηγήσω τ’ όνειρό μου και να το κάνω επάγγελμα. Εργάζομαι πέντε χρόνια πάνω σ’ αυτό κι ακόμα δεν έχω καταφέρει τίποτα. Ή, μάλλον, ξέρεις κάτι; Έχω καταφέρει πολλά, μα αυτά δεν τα βλέπουν οι άλλοι. Τα ξέρω εγώ όμως… Γιατί, το να είσαι επιτυχημένος, δε σημαίνει απαραίτητα να είσαι γνωστός. Κι αν δω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια, τότε σίγουρα έχω εξελιχθεί, έχω δουλέψει, ντρέπομαι λιγότερο και πολλά ακόμα που δεν μπορεί να ξέρει ο κόσμος όταν ανεβαίνω στη σκηνή να τραγουδήσω.

Υπήρξαν, που λες, μέρες που ένιωθα ένα τίποτα. Που ήθελα να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια και να δουλέψω ξανά σαν σερβιτόρα ή μπουφετζού ή, κάτι τέλος πάντων, άσχετο από το όνειρό μου. Γιατί δεν είχα εισόδημα ικανό να με συντηρήσει, γιατί δεν είχα τη δυνατότητα να μου παρέχω ένα ρημάδι πιάτο φάι κι έπρεπε να εξαρτηθώ από κάποιον άλλον. Και με έπιανε το παράπονο, σκεφτόμουν τι σκατά κάνω λάθος και δε λειτουργεί, οι άλλοι πώς πέτυχαν, τι έκαναν;

Έχω φάει τα μούτρα μου πενήντα φορές και θα τα ξαναφάω ακόμα τόσες. Μα είμαι εδώ και προσπαθώ, παλεύω για το όνειρό μου με κάθε μέσο που διαθέτω κι ας είναι τα εμπόδια τεράστια.

Γιατί, ξέρεις κάτι; Υπάρχουν άνθρωποι που μ’ αγαπούν κι είναι διατεθειμένοι να κάνουν το χέρι τους σκαλοπατάκι που θα μου δώσει ώθηση να πάω ψηλά. Που είναι πρόθυμοι να μου μοντάρουν τα ραγισμένα μου φτεράκια, να φάνε κι αυτοί κανά δυο σφαίρες απ΄ αυτές που συναντώ στο διάβα μου. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν σ’ εμένα όταν εγώ βροντοφώναζα πως είμαι άχρηστη. Και, πάω στοίχημα, έχεις κι εσύ τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου κι ας μη σου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό.

Όμως, το βασικότερο όλων, είναι να πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου. Όχι με έπαρση, αλλά με σκληρή δουλειά να προσπαθήσεις να πετάξεις ξανά.

Τους το οφείλεις.

ΣΟΥ το χρωστάς.

Δεν είναι τίποτα ρόδινο κι ούτε σημαίνει πως επειδή εσύ παλεύεις όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Δε δουλεύει έτσι, στο εγγυώμαι. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά, μπορεί να φας μεγάλη απογοήτευση από κάτι. Να στραβώσει τελευταία στιγμή, κάποιος ν’ αλλάξει γνώμη και να μην του κάνεις τελικά. ΙΤΣ ΦΑΚΙΝΓΚ ΟΚ. Πρέπει να συνεχίσεις. Δε σου λέω πως δε θα στεναχωρηθείς, πως δε θ’ απογοητευτείς ή πως δε θα σε πιάσει το παράπονο. Πάρε τον χρόνο σου και ξανασήκω, όμως, και συνέχισε ακόμα δυνατότερος. Με πείσμα. Με πάθος. Μην αφήνεις τίποτα και κανέναν να σε πείσει πως δεν μπορείς. ΜΠΟΡΕΙΣ. Βάλε το καλά στο μυαλό σου.

Και να σου πω ένα μυστικό; Αυτές οι μέρες που σου έλεγα πριν, δεν έφυγαν. Υπάρχουν ακόμα. Πολλές φορές που νιώθω αδύναμη και θέλω να τα παρατήσω, πολλές βραδιές που κρυφοκλαίω γιατί έχω 30 σεντς στο πορτοφόλι μου και απλήρωτους λογαριασμούς. Αλλά παλεύω και με μικρά, σταθερά βήματα, κάτι κάνω, κάπου φτάνω.

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Και πάλεψε.

Γιατί, αν δεν αξίζει να υπάρχεις για το όνειρό σου, τότε γιατί αξίζει;

Δώρα Κουτσογιάννη