Απανωτά αυτογκόλ

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Λιγοστεύουν οι μέρες. Η 26η Μαΐου πλησιάζει κι εκεί που θα περίμενες να παίξουν φουλ επίθεση οι αστέρες των μονομάχων μπας και τραντάξουν το πλεκτόν της αντίπαλης εστίας, συναγωνίζονται οι χαλασοχώρηδες ποιος θα πετύχει τα περισσότερα αυτογκόλ. Δεν προλαβαίνουν οι τερματοφύλακές τους να μαζεύουν την μπάλα απ’ τα μπαλωμένα τους δίχτυα, έπειτα από καίρια και οπωσούν άστοχα σουτ των δικών τους άσων. Βράσ’ τα κι άσ’ τα! Παραληρούν μολαταύτα στις κερκίδες οι φανατικοί. Οι δε ουδέτεροι ξελιγωνόμαστε στα γέλια. Πώς και τι περίμεναν οι κουμουνδουριστές οπαδοί να δουν στο γυαλί τα τηλεοπτικά σποτ της παράταξης με την ελπίδα ότι θα κατατρόπωναν τον μισητό εχθρό απ’ τ’ αποδυτήρια.

Αμ δε! Αναζητήστε τους μετακλητούς και αμετακλήτως εκλύτους, οίτινες κατακλύζουν το Μαξίμου από τα υπόγεια ώς το ρετιρέ και τα κάνουν αιωνίως μαντάρα. Σκαρφίστηκαν βίντεο στο οποίο παρελαύνουν μεγάλοι δημόσιοι άνδρες προτού εμφανιστεί ως εφάμιλλος επίγονος ο θεϊκός ΘΑλέξης. Τι Κολοκοτρώνης, τι Καποδίστριας, τι Βενιζέλος, τι Αρης, τι Ζαχαριάδης, τι Μπελογιάννης. Ολως τυχαίως, ωστόσο, παρεισέφρησε ο Ιωάννης Μεταξάς, σε εποχές μάλιστα που το κόμμα πασχίζει τάχα μου να συντρίψει την Ακροδεξιά σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τον είδαν γέροντα τα καϊνάρια της μονταζιέρας και θα τον πέρασαν για τον Ηλιού. Ποιος ξέρει! Αγνωστοι αι βουλαί του Υψίστου και άλαλα τα χείλη των επιτελών.

Θου Κύριε... Τρύπωσε όμως και ο ακατονόμαστος. Ο εξ απαλών ονύχων φίλος και συμμαθητής του Απαπαππά. Οποιο τραπουλόχαρτο και να σηκώσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, φραπ ξεπηδάει ο Μανόλο από κάτω. Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, πού είν’ ο Πετσίτης, οέο; Παντού. Πρώτη φορά στα χαρτοπαιχτικά χρονικά συναντάς παπατζή τόσο προβλέψιμο κι από χέρι χαμένο. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι ο αρχηγός δήλωσε πως «η δικιά μας ιδεολογία είναι πολύ πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός». Αντί να πάρει την πάσα ο Κούλης –επιμένω να μην αναφέρω επώνυμο, καθότι προληπτικός– και να σημειώσει τέρμα στα άδεια γκολπόστ, συσχετίζοντας με τις επικείμενες κάλπες την αποστροφή «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» του Κατά Ματθαίον, σημείωσε απανωτά αυτογκόλ.

Η επίκληση του «επταήμερου» πάγωσε κυριολεκτικά τους απανταχού ψηφοφόρους. Δεν εννοούσε εργάσιμη εβδομάδα επτά ημερών. Τον παρεξήγησαν. Πού να φθάσουν μόλις εφτά μέρες σε σταχανοβίτες εργαζόμενους με όρεξη για δουλειά. Δεν αρκεί καν το «Δεκαήμερο», κατά το πρότυπο του Βοκάκιου: δέκα μέρες, δέκα ήρωες, εκατό ιστορίες. Ακριβώς αυτό ήθελε να πει ο ποιητής. Εκατό μεροκάματα τη βδομάδα, δηλαδή. Να παίρνεις τριακόσια ευρώ τον μήνα, να μην προλαβαίνεις να κοιμηθείς, να τρως μια τυρόπιτα στο ποδάρι και να σου μένουν καθαρά στην τσέπη τα διακόσια πενήντα, να ’χεις να πληρώνεις τους φόρους. Ετσι έρχεται η ανάπτυξη. Κι αν, ο μη γένοιτο, αρρωστήσεις, στο δημόσιο νοσοκομείο που θα καταφύγεις θα πέσεις φάτσα φόρα στον ιδιώτη, να μεταγγίσει το λιγοστό αίμα σου στο ταμείο του.