Η επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει η Ελένη Μπέλλου

Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εθνικών εκλογών ήταν σαφές: «Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται πλέον να εξοφλήσει το «δάνειο», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, που του έδωσαν οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς τόσο το 2015 όσο και στις εκλογές της Κυριακής, μετασχηματίζοντας το κόμμα στον κυρίαρχο προοδευτικό πόλο. «Αυτή τη φορά δεν είναι δάνειο αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων σε μια μεγάλη παράταξη σε ένα σύγχρονο και μαζικό αριστερό, προοδευτικό κίνημα», είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούγεται, πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε πάρει τις αποφάσεις του, παρά την έντονη κριτική που δέχτηκε σε ανώτατο επίπεδο κομματικών διαδικασιών, μετά τις ευρωεκλογές, για το κατά πόσο το άνοιγμα στην κεντροαριστερά ήταν μια «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ. Το 31,53% της κάλπης σε συνδυασμό με την εκλογή της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του Γιάννη Ραγκούση και του Θάνου Μωραΐτη, αλλά και η κοινοβουλευτική ενδυνάμωση της προεδρικής φρουράς, δεν θα μπορούσαν παρά να επισφραγήσουν τις αποφάσεις Τσίπρα.

Ο ίδιος παραδέχτηκε ποιο ήταν το λάθος του, άλλωστε. «Οφείλω να παραδεχτώ ότι απορροφημένοι εξολοκλήρου στα κυβερνητικά μας καθήκοντα και στις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας», είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ήταν ίσως και μία από τις βασικές αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος.

Ο κόσμος που συντάχθηκε πριν το 2015 με το κόμμα στους δρόμους, παραπονιέται ότι βρήκε πολλές φορές την πόρτα του κλειστή. Ένα κομμάτι του 3% δεν δέχτηκε ποτέ ότι σε αυτό είχε προστεθεί άλλο ένα 30% - και αυτό δεν αφορά απαραίτητα περισσότερο την κορυφή της κομματικής ιεραρχίας από τη βάση της. Κάποιοι γράφτηκαν στις τοπικές, αλλά ένιωσαν απαξιωμένοι επειδή προέρχονταν από άλλους χώρους. Ακόμη και εγγραφές έμειναν στα συρτάρια επειδή κάποιοι δεν ήθελαν την αλλαγή των ισορροπιών που προϋπήρχαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκεντρώσει στις τάξεις του μια αφρόκρεμα προοδευτικών και άξιων ανθρώπων μέσα από την κοινωνία, δεν κατάφερε όμως να τους αξιοποιήσει γιατί φοβήθηκε να ανοιχτεί. Και είναι λογικό όταν ως κυβέρνηση δέχτηκε έναν αέναο πόλεμο από παντού. Τώρα όμως έχει έρθει η ώρα να σπάσει το φράγμα του φόβου και να επανοικοδομήσει τις σχεσεις του με την κοινωνία.

Ο δρόμος για να υπάρξει μια πραγματική αντιστοίχιση των μελων του κομματος με τους ψηφοφορους περνάει από το προγραμματισμένο για το 2019 τακτικό συνέδριο του κόμματος, που πιθανόν να γίνει και μέσα στο φθινόπωρο, αν και στελέχη του κόμματος επισημαίνουν ότι ένα τέτοιο συνέδριο που θα έχει «ιδρυτικό» χαρακτήρα, θέλει χρόνο για να προετοιμαστεί. Όλα αυτά όμως θα συζητηθούν και θα οργανωθούν μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες που προβλεπονται, με την αρχή να γίνεται στην Πολιτική Γραμματεία που αναμένεται να συνεδριάσει αυτή την εβδομάδα.

Μέχρι τότε, οι απόψεις συγκλίνουν στο προσκλητήριο για νέες εγγραφές στο κόμμα. Ήδη, πολύ πριν τις εκλογές, έχουν κατατεθεί τεκμηριωμένες προτάσεις για να προσαρμοστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα εποχή και να γίνει ένα  «ψηφιακό κόμμα», εφαρμόζοντας το μοντέλο που έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν κι άλλα ευρωπαϊκά κόμματα. Οι εισηγήσεις κάνουν λόγο για μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα λειτουργεί από τα κάτω προς τα πάνω και θα αποτελεί έναν δημοκρατικό κόμβο συζήτησης ανάμεσα σε στελέχη και μέλη του κόμματος. Αν και η πρόταση έχει πέσει σε σκοπέλους κατά καιρούς, τώρα ίσως είναι η ώρα να ξαναβγεί από το συρτάρι. Ειδικά, τώρα που οι νέοι έδωσαν το μήνυμά τους, αφού σε ποσοστό 38% ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση η επόμενη μέρα βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με το μέλλον του. Αφενός, έχοντας στη φαρέτρα του πολύτιμη κυβερνητική εμπειρία καλείται να αναλάβει τον ρόλο της υπεύθυνης αλλά ταυτόχρονα και δυναμικής αντιπολίτευσης, που θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της τετραετίας που πέρασε και τα δικαιώματα των πολιτών. Αφετέρου, αξιοποιώντας την ωριμότητά του και το πολιτικό momentum, οφείλει να στήσει τις δομές που θα του επιτρέψουν να επιστρέψει ως κυβέρνηση, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Δυο - τρία πράγματα που ξέρουμε για τους "νέους" επερχόμενους…

Τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή και από την ανάποδη. Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της.

Του Γιώργου Καρελιά

Όσους πλησιάζουν προς την κυβερνητική εξουσία μπορούμε να τους κρίνουμε-και τρόπον τινά να προβλέψουμε πώς θα πορευθούν, αν την καταλάβουν-με δύο τρόπους. Πρώτα από κυβερνητικά πεπραγμένα τους στο παρελθόν, αν έχουν. Και, ταυτόχρονα, απ’ όσα διακηρύσσουν και υπόσχονται.

Για παράδειγμα, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε κυβερνητικό παρελθόν. Αναγκαστικά κρινόταν μόνο απ’ όσα έλεγε, από τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις. Οι οποίες ήταν, ως συνήθως συμβαίνει, πλουσιοπάροχες. Ορισμένες δε και εξωπραγματικές. Όσοι λέγαμε και γράφαμε εγκαίρως ότι «αυτά δεν γίνονται»(πχ ότι δεν μπορούσε μια αριστερή κυβέρνηση να υπερβεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις για τη χώρα) δεν είχαμε μαντικές ικανότητες. Απλώς ο Τσίπρας και οι συν αυτώ είχαν «αυταπάτες»(του νεοφώτιστου), όπως ο ίδιος ομολόγησε μετά την υποχρεωτική στροφή.

Με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν συμβαίνει το ίδιο. Μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή(αν έχει) και από την ανάποδη(σίγουρα έχει). Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της.

Ας αρχίσουμε από το πρώτα. Η ΝΔ είναι ένα κόμμα με ιστορία 45 ετών, δηλαδή κάθε άλλο παρά tabula rasa. Η λήξη της πιο πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της απέχει μόλις μια δεκαετία. Η θητεία εκείνη(2004-2009) απέβη καταστροφική για την οικονομία της χώρας. Οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2009, όπως έχει πιστοποιηθεί από το πλέον αρμόδια, εγχώρια και ευρωπαϊκά, χείλη.

Οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου ανέλαβαν να κάνουν την «επανίδρυση του κράτους». Αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να το ξεχειλώσουν, με τη γνωστή μέθοδο της φαύλης –πελατειακής-διαχείρισης, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα και στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτές οι δύο αναφορές στα πεπραγμένα αρκούν.

Η σημερινή ΝΔ ουδέποτε άρθρωσε (αυτο)κριτικό λόγο για τα πεπραγμένα αυτά. Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης έχει δικαιολογήσει-και ορισμένες φορές εκθειάσει- την πρωθυπουργία Καραμανλή. Και, αν πιστέψουμε ορισμένα που κυκλοφορούν, μπορεί και να τον (δι)ορίσει του χρόνου Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού αρκούν πλέον μόλις 151 ψήφοι.

Πάμε τώρα στα σημερινά, στις εξαγγελίες και υποσχέσεις. Ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει στην δυσαρέσκεια ορισμένων κοινωνικών ομάδων από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Χαϊδεύει το νεφέλωμα της «μεσαίας τάξης». Υπόσχεται σε όλους ότι «αύριο θα ξημερώσει μια φωτεινή μέρα». Αν δεν έχει κι αυτός αυταπάτες(το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει), πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ότι αυτό το αύριο δεν θα «είναι μια άλλη μέρα»(κατά τη γνωστή ρήση της Μάργκαρετ Μίτσελ) και, πάντως, όχι τόσο φωτεινή όσο θέλει η συμβατική προεκλογική υποσχεσιολογία.

Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει ένα είδος τετραγωνισμού του κύκλου. Υπόσχεται στον καθέναν ό,τι ευχάριστο θέλει να ακούσει.

Στους επιχειρηματίες και στους ραντιέρηδες μεγάλη μείωση των φόρων τους. Στους μεσαίους και μεγάλους ιδιοκτήτες μείωση του ΕΝΦΙΑ. Στους ελεύθερους επαγγελματίες, που διαχρονικά δεν πλήρωναν, ασφαλιστικές και άλλες ελαφρύνσεις. Στις ασφαλιστικές εταιρείες μερίδιο από την κοινωνική ασφάλιση. Στην ιδιωτική υγεία μεγαλύτερο μερίδιο από τη δημόσια. Στους αναξιοπαθούντες υπόσχεται να διατηρήσει τα επιδόματα, αν και στηλιτεύει την επιδοματική πολιτική ως μέσο δημιουργίας εκλογικής πελατείας. Στους ανέργους υπόσχεται(κλασικό…) δουλειές και στους εργαζομένους καλύτερους μισθούς, αν συμφωνήσουν με τους(καλούς…) εργοδότες σε επιχειρησιακές συμβάσεις.

Και πώς θα επιτευχθούν όλα αυτά; Πώς δεν θα καταρρεύσουν τα κρατικά έσοδα και τα έσοδα των ταμείων με τις τόσες μειώσεις φόρων και εισφορών που έρχονται; Η μαγική απάντηση είναι «ανάπτυξη». Με το που θα μειωθούν οι φόροι, θα έχουμε «έκρηξη επενδύσεων». Και, επομένως, χιλιάδες νέες –και καλοπληρωμένες- θέσεις εργασίας.

Όλα ωραία και καλά, λοιπόν. Τα πίστεψαν πολλοί ψηφοφόροι, η μεγαλύτερη μερίδα, στις ευρωεκλογές και είχαμε το γνωστό αποτέλεσμα. Μεγάλη επιτυχία, αναμφισβήτητα, για όσους το κατάφεραν. Όπως έχει γράψει πριν από 20 αιώνες ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος, «ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, ασ ‘τον λοιπόν να εξαπατηθεί».

Αλλωστε, μπροστά στο πολλά υποσχόμενο «φωτεινό αύριο», οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να παραμερίσουν αυτήν την προειδοποίηση του Ισπανού φιλοσόφου Τζόρτζ Σαναταγιάνα: «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα

Του Τρύφωνα Κωστόπουλου

«Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα»

Καρλ Μαρξ: «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»

Μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ   στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 και ιδιαίτερα με την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ από τον Μητσοτάκη και εμπρός στον κίνδυνο να βρεθεί το κόμμα του για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός εξουσίας,  επεξεργάστηκαν ένα Grand Plan (μεγάλο σχέδιο).

Στην Ελλάδα όταν γίνεται αλλαγή κυβέρνησης απαιτούνται περίπου 30.000 στελέχη στον κρατικό μηχανισμό. Με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ  ξαφνικά αισθάνθηκαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους 30.000 στελέχη από την ΝΔ και άλλα τόσα από το ΠΑΣΟΚ σύνολον 60.000. Πρόκειται για στελέχη με πανεπιστημιακή εκπαίδευση μεταπτυχιακές σπουδές και κατόχους διδακτορικών. Αυτή η στρατιά των think tank (δεξαμενές σκέψης) των opinion lenders (διαμορφωτές της κοινής γνώμης) φαίνεται να έχασαν τον ύπνο τους. Από ταξικό ένστικτο επεξεργάστηκαν την τακτική ανακατάληψης της εξουσίας. Η πίεση την οποία ασκεί αυτό το υπεράριθμο παρασιτικό  στρώμα της ελληνικής κοινωνίας προς τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστια.

Το σύνθημα εφευρέθηκε: «Να φύγουν οι ψεύτες». Άρχισαν με το δημοψήφισμα. Το «ΟΧΙ» το έκαναν «ΝΑΙ». Αλήθεια τι εννοούν; Ήθελαν την Ελλάδα έξω από το ευρώ; Κάτι το οποίο είχε έτοιμο ο γερμανός υπουργός των οικονομικών Σόιμπλε;  Δεν εννοούν αυτό. Στοχεύουν πολύ πιο βαθύτερα. Έχοντας καταστρέψει από κοινού ΝΔ+ΠΑΣΟΚ τον ελληνικό λαό μειώνοντας το ΑΕΠ κατά 26% και εκτοξεύοντας την ανεργία στο 28% αντιλήφθησαν ότι είναι αδύνατον να πείσουν  με τη δύναμη των επιχειρημάτων τους τον ελληνικό λαό για την ανάγκη επιστροφή τους στην κυβέρνηση. Έμπειροι από παλιά απευθύνονται όχι στη λογική του ψηφοφόρου αλλά στο θυμικό του. Ενώ οι ίδιοι και η πολιτική τους την περίοδο 2010-2014 διέλυσαν την ελληνική κοινωνία καλλιεργούν στην ψυχολογία κυρίως της μεσαίας τάξης την αντίληψη ότι, με την ψήφο της  το  2015, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να της επιστρέψει όλα όσα μαζί της πήραν ΝΔ+ΠΑΣΟΚ. Η ψήφος δηλαδή μεταμορφώνεται  στο «μαγικό ραβδί» που μπορεί να αυξάνει με μαγικό τρόπο το ΑΕΠ  και εν μια νυκτί να αποκαθιστά όλες τις ζημιές που προκάλεσαν τα δύο πρώτα μνημόνια. Γιατί όπως λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο: «Και λυπάται κανείς όχι για αγαθά τα οποία θα στερούνταν, χωρίς να τα δοκιμάσει, αλλά για αυτό που χάνει ενώ έχει συνηθίσει να το απολαμβάνει». Με άλλα λόγια ο λαός είχε και έχασε και κλαίει και οδύρεται γι αυτά  που είχε και έχασε, και όχι γι αυτά  που δεν απέκτησε ποτέ. Εδώ στοχεύουν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ γι αυτά που είχε και έχασε ο λαός από ΝΔ+ΠΑΣΟΚ.

Στη συνέχεια οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας δημιουργήσει το ανάλογο πολιτικό κλίμα εφορμούν σαν πεινασμένες ύαινες πάνω στον  χαρισματικό ηγέτη Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.  Ελλείψει επιχειρημάτων επιδίδονται στην προσφιλή τους τακτική: Ενώ οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι από την κορυφή ως τα νύχια μέσα στο ψέμα και στην βρώμα, χωρίς αναστολές επιδίδονται με τρόπο αριστοτεχνικό στη  δολοφονία του χαρακτήρα του αντίπαλου. Ο πατήρ  Μητσοτάκης το 1989 δολοφονούσε τον αντίπαλό του Ανδρέα Παπανδρέου με σύνθημά του: «Κάτω οι κλέφτες». Η αποστασία του 1965 με όλα τα συμπαρομαρτούντα, όπως ο χρηματισμός των αποστατών,  είχαν περιέλθει στην πολιτική λήθη. Ο υιός Μητσοτάκης παραφράζοντας τον πατέρα του έχει ως σύνθημά του: «Να φύγουν οι ψεύτες». Αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι  ΝΔ+ΠΑΣΟΚ κατέστρεψαν τον ελληνικό λαό και την μεσαία τάξη ενοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι, ψεύδεται που δεν αποκατέστησε όλες τις περικοπές τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν. Ο πολιτικός αμοραλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Όλα τα σφυριά χτυπούν στο ίδιο αμόνι. Το σύνθημα είναι ένα: «Να φύγουν  οι ψεύτες και ο Τσίπρας»,  οι προσωρινοί ένοικοι του Μαξίμου  για επιστρέψουν οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της εξουσίας. 

Έρχεται βαρύς ταξικός χειμώνας. Και ο λαός τι κάνει; Εκόντες άκοντες στην φάκα της κυρίαρχης τάξης; Ο θρίαμβος της μαύρης προπαγάνδας σε όλο της το μεγαλείο. Μαρξ: «Η στρεβλή συνείδηση της εργατικής τάξης»  Λένιν: «Οι άνθρωποι στον καπιταλισμό δεν είναι παρά μόνον τα απλοϊκά θύματα των αστών πολιτικών». Στις εκλογές της 7ης  Ιουλίου 2019 μπορεί ο λαός να αποφύγει την προδιαγεγραμμένη ήττα του; «Όμως, σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δεν συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, όπου ο πρώτος τυχόν τυχοδιώχτης θα μπορούσε να τη βιάσει» (Μαρξ). Στον λαό λοιπόν και μόνο εναπόκειται να αποφύγει άλλη μια φορά τον πολιτικό βιασμό από την κυρίαρχη τάξη. Οι πάντες οφείλουμε να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.

Η αστική τάξη στην Ελλάδα ασκεί την κυριαρχία της με ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο προέρχεται κατά βάση από δύο-τρεις οικογένειες. Σε αυτές τις εκλογές ρόλο πρωτοκαθεδρίας φαίνεται να έχει ανατεθεί στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ο πατήρ Μητσοτάκης ψευδόμενος κέρδισε τις εκλογές του 1990 και μετά τρία χρόνια το 1993 τις έχασε παραδίδοντας μια κατεστραμμένη και καταχρεωμένη Ελλάδα. Ο υιός Μητσοτάκης ψευδόμενος εκβιάζει να κερδίσει τις εκλογές και να καταστρέψει για δεύτερη φορά την Ελλάδα. Η ιστορία λοιπόν να μην επαναληφθεί ως φάρσα. Ο λαός και μόνο καλείται να κλείσει το δρόμο προς την εξουσία στον υιό Μητσοτάκη. Άλλωστε «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»!!!

*Ο Τρύφωνας Κωστόπουλος είναι Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο   

Ποιμενάρχης ή κομματάρχης;

Του Παντελή Μπουκάλα

«Γραφικός» λένε μερικοί για τον άγιο Καλαβρύτων, και συμβουλεύουν «να πάμε παρακάτω». «Είναι απ’ τ’ Αγραφα ο ποιμήν», δίνουν τη δική τους γεωγραφική γνωμάτευση κάποιοι άλλοι, και συμβουλεύουν επίσης «να πάμε παρακάτω», στα σοβαρά. Αλλά πού παρακάτω; Και πόσο ακόμα; Κι αν η κατασκευή ολόκληρης «αγαπητικής» δεήσεως από τον κ. Αμβρόσιο και η βίαιη εμπλοκή του στην εκλογική αντιπαράθεση δεν είναι υπόθεση σοβαρότατη, τι είναι; Ελαφρότητες για να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδά τους οι φυλλάδες που εμπορεύονται Ελλάδα και Ορθοδοξία;

Θεωρητικά, οι ιεράρχες διαχειρίζονται ψυχές. Αυτό είναι το λειτούργημά τους. Στην πραγματικότητα, αρκετοί –με πρώτο και επιθετικότερο των Καλαβρύτων, που τίποτε το πολύ κακό δεν έβρισκε στη Χρυσή Αυγή, μέσα στην τόση καλοσύνη του– πορεύονται με τη σιγουριά ότι τους ανατέθηκε το χρέος να διαχειρίζονται ψήφους. Να τις κατευθύνουν, να τις αξιολογούν σε χριστιανικές και βλάσφημες, σε εθνικόφρονες και προδοτικές. Δεν μοιράζουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια μαζί με το αντίδωρο, δεν έχουν φτάσει ακόμα ώς εκεί. Αντί να ψέλνουν όμως ταπεινά το «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», έχουν πιάσει άλλο τροπάριο: «Κατευθυνθήτω η ψήφος σας εις τόπον αμβωνόθεν εγκεκριμένον, ίνα μη επιπέση εφ’ ημών η Δεξιά του Κυρίου».

Ποια η ήδη διετούς χρήσεως προσευχή που καθιέρωσε ο κ. Αμβρόσιος; «Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών, του Κυρίου δεηθώμεν». Εδώ η εκκλησιαστική προεργασία αιώνων, που έχει παραδώσει έτοιμα σχέδια προς αντιγραφή, διευκόλυνε την ιεραρχική έμπνευση και την προστάτευσε από λάθη, πλην του λάθους της εισπηδήσεως σε ξένα χωράφια, κοσμικά, πολιτικά.

Αντίθετα, στον αυτοσχεδιασμό ο Καλαβρύτων δεν τα κατάφερε καλά. Στο προεκλογικό μανιφέστο του ο οιονεί κομματάρχης καταλογίζει στον κ. Αλέξη Τσίπρα και τα εξής φρικαλέα: «Κατάργησε το άρθρο 3 του Συντάγματος! Η Ελλάδα τώρα πλέον είναι ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ-ΘΡΗΣΚΟ ΚΡΑΤΟΣ! Δηλ. η Ορθόδοξος Εκκλησία, η ΜΑΝΑ και η ΣΩΤΕΙΡΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ έπαυσε πια να είναι Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!». Ω της θεολογίας! Σε μη ιεραρχικά ελληνικά, η φράση σημαίνει ότι η θρησκεία μας δεν είναι ο χριστιανισμός, αλλά η Εκκλησία, όχι τα θεία αλλά τα ανθρώπινα. Ν’ αλλάξουμε και το «Πιστεύω» τότε. Πάραυτα.

Οι «ήρωες της δημοκρατίας» (σας)

Για «τα παιδιά των ΜΑΤ», τους «ήρωες της δημοκρατίας» (σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Αδ. Γεωργιάδη)

 Του Γεράσιμου Χολέβα  

    Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αδ. Γεωργιάδης, επεδίωξε μια από τις τελευταίες εικόνες της προεκλογικής του πορείας να αποκτήσει έναν συγκεκριμένο συμβολισμό.  Επισκέφθηκε «τα παιδιά των ΜΑΤ» τα οποία χαρακτήρισε «ήρωες της δημοκρατίας» (η ανάρτηση του εδώ). «Τα παιδιά των ΜΑΤ», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ,  δίνουν «αληθινές μάχες με τους “αναρχικούς”».

    Δεν θα ασχοληθούμε με το γνωστό παιχνιδάκι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που εξελίσσεται συχνά στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά στην εκτίμηση του αντιπροέδρου πως οι ΜΑΤατζήδες είναι «ήρωες της δημοκρατίας».

   Ας δούμε λίγα πράγματα για τους «ήρωες της δημοκρατίας». Στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε μέρος της δράσης των «ηρώων», μια δράση που υπήρχε και παλιότερα αλλά και το προηγούμενο διάστημα, όταν πολιτικοί προϊστάμενοι των ΜΑΤ ήταν οι εκπρόσωποι της «αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (που θα καταργούσε τα ΜΑΤ…).

   Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως τα ΜΑΤ (και γενικότερα οι δυνάμεις καταστολής) κάνουν «καλή δουλειά» για εκείνους που εκπροσωπούν οι Γεωργιάδηδες. Με χημικά, γκλομπ και αγριότητα στρέφονται ενάντια σε συγκεντρώσεις εργαζομένων, φοιτητών αλλά και συνταξιούχων (δεν κάνουν διαχωρισμούς τα ΜΑΤ, όλους τους «περιποιούνται»).  Είναι προφανές πως όταν μιλάμε για τα ΜΑΤ αναφερόμαστε και γενικότερα στο ρόλο της  αστυνομίας, αλλά και ειδικότερα σε αυτόν τον σχηματισμό που είναι φτιαγμένος για να αντιμετωπίζει τον «εχθρό λαό».  . 

   Ας επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα: Υπάρχουν κάποιοι «ευέξαπτοι» και «ανισόρροποι» αστυνομικοί (και ειδικότερα ΜΑΤατζήδες) που «αμύνονται» πιο εύκολα από τους υπόλοιπους;…  Εύκολη εξήγηση. Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν μιλάμε για τον κάθε αστυνομικό, αλλά για την εκπαίδευση της αστυνομίας  και τη διαπαιδαγώγηση της, όπως αυτή γίνεται με τον πιο ακραίο τρόπο στις δυνάμεις καταστολής.

  Μπορεί τα ΜΑΤ να φαίνονται σαν «στρατιωτάκια ακούνητα», τα οποία «κινούνται» όταν δοθεί η πολιτική και επιχειρησιακή εντολή, αλλά δεν είναι δυνατόν να μείνουμε μόνο σε αυτό.

  Ας αναρωτηθούμε: Πώς αισθάνεται (πώς τον κάνουν να αισθάνονται) ο ΜΑΤατζής όταν κυκλοφορεί για να ασκήσει τα καθήκοντα του; Έχει απλά μια μικροεξουσία, που ο καθένας τη διαχειρίζεται ανάλογα με το χαρακτήρα του; Μια ακόμα εύκολη διαπίστωση. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) υπάρχουν κάτι «ανεπίσημες» ευθύνες, αρμοδιότητες κι εξουσίες, που προκύπτουν από την διαπαιδαγώγηση των δυνάμεων καταστολής. Αυτές συνοψίζονται σε μια φράση:«Είμαι εκπρόσωπος του κράτους»!  Από εκεί και πέρα αρχίζουν πολλά. Τα πιο «απλά» είναι ο εκφοβισμός πολιτών, χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο, και οι μικροτσαμπουκάδες.

  Έχουμε και συνέχεια:  Αυταρχικές συμπεριφορές σε αδύναμες ομάδες της κοινωνίας, είτε, για παράδειγμα, διότι είναι μετανάστες, είτε γιατί ζούνε στο δρόμο. Βία σε διαδηλώσεις, χρήση χημικών και καταστολή με κάθε τρόπο. Είναι και οι περιπτώσεις με τους ασφαλίτες που (με αποδείξεις) έχουν δημιουργήσει επεισόδια, σε συγκεντρώσεις, με διάφορους τρόπους και διάφορα «πρόσωπα». Είναι κι άλλα πολλά…

  Είναι κι εκείνη η απορία: Γιατί πάντα η αστυνομία, οι δυνάμεις καταστολής ασκούν την εξουσία τους είτε σε απροστάτευτες ομάδες πολιτών, είτε σε συγκεντρώσεις και ποτέ στους ισχυρούς της οργανωμένης μας κοινωνίας;… Αλήθεια, έχετε δει ποτέ να συμπεριφέρεται άσχημα κανένας αστυνομικός σε εφοπλιστή ή βιομήχανο; Μάλλον όχι…

  Η ηρωοποίηση των ΜΑΤ,ενός σχηματισμού με έντονα στρατιωτικά χαρακτηριστικά που έχει φτιαχτεί με σκοπό να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του (αστικού) κράτους, από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, μόνο τυχαία δεν είναι. Η ανάδειξη του «ανθρώπινου προσώπου» των δυνάμεων καταστολής είναι προαναγγελία επιχειρήσεων βαρβαρότητας. 

  Θα μας επιτρέψουν οι λάτρεις του αυταρχισμού, ενάντια σε κάθε κίνημα που αμφισβητεί έστω και το ελάχιστο την αστική εξουσία, να ξαναθυμηθούμε εκείνον που εξηγούσε ότι

η ανάγκη ειδικών σχηματισμών από ένοπλα τμήματα (αστυνομία, μόνιμος στρατός) δεν προέκυψε από το γεγονός ότι η κοινωνική ζωή έγινε πιο περίπλοκη ή διαφοροποιήθηκαν οι λειτουργίες της. Θεωρούσε, δε,  πως αυτή  «η επίκληση φαίνεται «επιστημονική» και αποκοιμίζει περίφημα τον μικροαστό, συσκοτίζοντας το κύριο και βασικό: τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις» (B.I. Λένιν, Κράτος κι Επανάσταση, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σ.16).

  Γνωρίζουμε ότι ο Λένιν δεν είναι και τόσο συμπαθής στους θαυμαστές της αστικής εξουσίας, που μισούν κάθε αντίδραση στη βαρβαρότητα.

  Για να υπερασπιστούν, άλλωστε, οι Γεωργιάδηδες τη βαρβαρότητα χρειάζεται να μπορούν να δίνουν πολιτικές εντολές για να δρουν με στρατιωτικό τρόπο οι δυνάμεις καταστολής.

  Αυτή είναι η (αστική) δημοκρατία (τους), τέτοιους «ήρωες» έχει.    

6,3 εκατ. Έλληνες βρίσκονται κάτω ή απειλούνται από την φτώχεια

Ένα στα τρία άτομα – ποσοστό 31,8% – στη χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με την έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 763.174 σε σύνολο 4.125.263 νοικοκυριών και τα μέλη τους σε 1.954.400 στο σύνολο των 10.542.856 ατόμων του πληθυσμού της χώρας.

Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 22,7% σημειώνοντας μείωση κατά 1,8 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2017, ενώ για τις ομάδες ηλικιών 18-64 ετών και 65 ετών και άνω ανέρχεται σε 19,8% και 11,6%, αντίστοιχα.

Ωστόσο, κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες (στο 31,8% από 34,8%) μειώθηκε το 2018 (εισοδήματα 2017) σε σχέση με το προηγούμενο έτος το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό (3.348.500 άτομα από 3.701.800 άτομα).

Η μείωση αποτυπώνεται τόσο ως προς τους τύπους νοικοκυριών όσο και ως προς την κατηγοριοποίηση κατά φύλο και κατάσταση απασχόλησης, καθώς και την κατηγοριοποίηση κατά φύλο, ομάδες ηλικιών και ιδιοκτησιακό καθεστώς της κύριας κατοικίας, με τις σημαντικότερες διαφορές (μείωση) να σημειώνονται ως εξής:

● Κατά 4,1 ποσοστιαίες μονάδες (15,3%) για το ποσοστό του πληθυσμού με τρεις ή περισσότερους ενηλίκους χωρίς εξαρτώμενα παιδιά.

● Κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες (20,4%) για το ποσοστό πληθυσμού ανδρών ηλικίας 18-64 ετών που διαβιούν σε νοικοκυριά που ενοικιάζουν την κύρια κατοικία τους.

● Κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες (12,5%) για το ποσοστό των εργαζόμενων ανδρών.

Αναφορικά με την κατηγοριοποίηση του πληθυσμού ως προς το φύλο και την κατάσταση απασχόλησης σημειώθηκε μείωση:

● Κατά 1,1 ποσοστιαία μονάδα (24,6%) για τις μη οικονομικά ενεργές (εκτός συνταξιούχων) γυναίκες.

● Κατά 1,0 ποσοστιαία μονάδα (24,7%) για τον λοιπό μη οικονομικά ενεργό (εκτός των συνταξιούχων) πληθυσμό.

Στην κατηγοριοποίηση του πληθυσμού ως προς το φύλο, τις ομάδες ηλικιών και το ιδιοκτησιακό καθεστώς κύριας κατοικίας κατεγράφη μείωση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας από 0,7 έως 1,2 ποσοστιαίες μονάδες, σε αρκετές περιπτώσεις και συγκεκριμένα για το σύνολο των ιδιοκτητών στις ηλικιακές ομάδες 60+ ετών, 65+ ετών, 75+ ετών.

Μείωση όμως κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες (21,5%) παρουσιάζεται για την ομάδα ηλικιών 18-64 ετών των ενοικιαστών και κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες (20,4%) για τους άνδρες ενοικιαστές της ίδιας ομάδας ηλικιών.

Αναφορικά με τον τύπο νοικοκυριού αύξηση κατά μισή ποσοστιαία μονάδα (32,8%) παρουσιάζεται στο ποσοστό του κινδύνου φτώχειας μόνο για τα μονογονεϊκά νοικοκυριά με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί.

Οι απειλούμενοι

Σε ό,τι αφορά τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, με κίνδυνο φτώχειας απειλούνται:

● Άτομα ηλικίας 18-64 ετών (35,0%). Εκτιμάται ότι το 33,0% είναι Έλληνες και το 56,5% είναι αλλοδαποί που διαμένουν στην Ελλάδα.

● Από τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα, ηλικίας 18-64 ετών και βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, οι περισσότεροι (55,1%) γεννήθηκαν σε άλλη χώρα ενώ το 32,1% είναι αλλοδαποί που γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας αλλά διαβιοί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση και χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,5%.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που, ενώ δεν βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, διαβιοί σε νοικοκυριά με υλική στέρηση αλλά χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,3%.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που δεν βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και διαβιοί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση αλλά με χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 4,0%.

● Το 18,5% του πληθυσμού βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας (μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις), το 16,7% σε υλική στέρηση και το 16,3% του πληθυσμού ηλικίας 0-59 ετών διαβιοί σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας.

Θυμίζουμε ότι το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.718 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.908 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών και ορίζεται στο 60% του διάμεσου συνολικού ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, το οποίο εκτιμήθηκε σε 7.863 ευρώ, ενώ το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών εκτιμήθηκε σε 15.556 ευρώ. Ο κίνδυνος φτώχειας, που κατά το 2005 (με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το 2004) ανερχόταν στο 19,6%, σημείωσε αυξητική πορεία έως το 2012, όταν εκτιμήθηκε στο 23,1%, ενώ άρχισε να μειώνεται από το 2014.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας κατά τα προηγούμενα έτη ήταν ελαφρώς υψηλότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες. Το 2014 και 2015 διαμορφώθηκε σε πολύ κοντινά επίπεδα, υψηλότερο κατά 0,2 και 0,3 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα για τους άνδρες, ενώ με βάση τα στοιχεία του 2018, όπως συνέβη και το 2016 και το 2017, εμφανίζεται ίδιο μεταξύ ανδρών και γυναικών και ίδιο με το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (και για τα δύο φύλα), δηλαδή 18,5%.

Επισφάλεια και είδος εργασίας

Οι εργαζόμενοι πάντως αντιμετωπίζουν χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με τους ανέργους και τους οικονομικά μη ενεργούς (νοικοκυρές κλπ.). Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους εργαζομένους ανέρχεται σε 11,0%, σημειώνοντας μείωση κατά 1,9 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2017.

Μείωση κατά 1,1 ποσοστιαίες μονάδες παρουσίασε το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τις εργαζόμενες γυναίκες, ενώ για τους εργαζόμενους άνδρες παρουσίασε μείωση κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή σε 8,8% και 12,5% αντίστοιχα. Για τους ανέργους, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο κίνδυνος φτώχειας ανέρχεται σε 43,3%, παρουσιάζοντας σημαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών (49,1% και 37,9% αντίστοιχα).

Ο κίνδυνος φτώχειας για όσους είναι οικονομικά μη ενεργοί (μη συμπεριλαμβανομένων των συνταξιούχων) μειώθηκε κατά 1,0 ποσοστιαία μονάδα. Η αντίστοιχη μεταβολή (μείωση) για τις γυναίκες είναι 1,1 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ για τους άνδρες (μείωση) 0,4 ποσοστιαίες μονάδες και τα σχετικά ποσοστά ανέρχονται σε 24,7%, 24,6% και 25,1%.

Ο κίνδυνος φτώχειας για τους εργαζομένους με πλήρη απασχόληση ανέρχεται σε 9,5%, ενώ για τους εργαζομένους με μερική απασχόληση ανέρχεται σε 24,6%.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας πριν από όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (δηλαδή μη συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών επιδομάτων και των συντάξεων στο συνολικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών) ανέρχεται σε 50,0% ενώ, όταν περιλαμβάνονται μόνο οι συντάξεις και όχι τα κοινωνικά επιδόματα, μειώνεται στο 23,2%.

Αναφορικά με τα κοινωνικά επιδόματα, επισημαίνεται ότι αυτά περιλαμβάνουν παροχές κοινωνικής βοήθειας (όπως το κοινωνικό μέρισμα, το επίδομα μακροχρόνια ανέργων κ.λπ.), οικογενειακά επιδόματα (όπως επιδόματα τέκνων), καθώς και επιδόματα ή βοηθήματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας ή ανικανότητας ή και εκπαιδευτικές παροχές.

Δεδομένου ότι το ποσοστό κινδύνου φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις ανέρχεται σε 18,5%, διαπιστώνεται ότι τα κοινωνικά επιδόματα συμβάλλουν στη μείωση του ποσοστού του κινδύνου φτώχειας κατά 4,7 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ εν συνεχεία οι συντάξεις κατά 26,8 ποσοστιαίες μονάδες. Το σύνολο των κοινωνικών μεταβιβάσεων μειώνει το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας κατά 31,5 ποσοστιαίες μονάδες.

Συντάκτης: ΑΝΤΡΙAΝΑ ΒΑΣΙΛA

Πηγή: Εφημερίδα «Το Ποντίκι»

«Μαύρο» φόντο για τις θάλασσες της Κρήτης

Γράφει ο Τάσος Σαραντής

Το WWF Ελλάς επισημαίνει ότι η θαλάσσια περιοχή που παραχωρήθηκε σε πετρελαϊκές εταιρείες, με βαρύ μάλιστα ιστορικό ρύπανσης, αποτελεί ένα παγκόσμιας οικολογικής αξίας οικοσύστημα που απειλείται ήδη από το πρώτο κιόλας στάδιο των σεισμικών υποθαλάσσιων ερευνών.

Μπορεί το πανηγυρικό κλίμα να επικράτησε στην εκδήλωση για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων μιας τεράστιας θαλάσσιας έκτασης 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων γύρω από την Κρήτη, αλλά οι κίνδυνοι που ενέχει αυτή η παράδοση γίνονται ορατοί αν αναλογιστεί κανείς ότι τον έλεγχο αυτής της περιοχής τον αναλαμβάνουν πετρελαϊκές εταιρείες με βαρύ ιστορικό ρύπανσης. Και υπεύθυνες για μερικές από τις πιο καταστροφικές πετρελαιοκηλίδες στην παγκόσμια ιστορία.

Οπως επισημαίνει το WWF Ελλάς, η θαλάσσια περιοχή που παραχωρήθηκε στην Κρήτη αποτελεί ένα παγκόσμιας οικολογικής αξίας οικοσύστημα που απειλείται ήδη από το πρώτο κιόλας στάδιο των σεισμικών υποθαλάσσιων ερευνών, καθώς αυτές γίνονται με την πρόκληση τεράστιας έντασης ήχων που αποπροσανατολίζουν, παρεμποδίζουν και πολλές φορές οδηγούν σε θάνατο παγκοσμίως σπάνια θαλάσσια θηλαστικά και κητώδη που ζουν στην περιοχή (π.χ. φυσητήρες, δελφίνια).

Πέραν αυτού, ασφαλείς σεισμικές έρευνες και ασφαλείς εξορύξεις δεν υπήρξαν ποτέ και πουθενά, κάτι που καταδεικνύουν τόσο η διεθνής επιστημονική κοινότητα όσο και η διεθνής βιβλιογραφία και επιβεβαιώνουν οι αριθμοί.

Μέσα στην περίοδο 1992-2015, στα πιο τεχνολογικά προηγμένα και ισχυρά θεσμικά κράτη της Βόρειας Θάλασσας, σημειώθηκαν 4.445 διαρροές υδρογονανθράκων και πετρελαιοκηλίδες. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να συμβεί στη θεσμικά ασθενέστερη Ελλάδα, όπου η περιβαλλοντική νομοθεσία ήδη καταστρατηγείται προς όφελος της πετρελαϊκής βιομηχανίας.

Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τις σοβαρότατες επιπτώσεις τους στα θαλάσσια είδη, το κράτος απαλλάσσει τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις από την υποχρέωση εκπόνησης της κρίσιμης Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για το στάδιο των σεισμικών ερευνών, ακόμα και όταν αυτές γίνονται μέσα σε προστατευόμενες περιοχές Natura.

Στα ασυνήθιστα μεγάλα βάθη στα οποία βρίσκονται τα θαλάσσια «οικόπεδα» που παραχωρήθηκαν στην Κρήτη, είναι αδύνατον να εξαλειφθεί το ρίσκο ατυχημάτων για τέτοιου τύπου εξορύξεις. Οπως επισημαίνει το WWF, ο ίδιος ο πρόεδρος της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων, Γ. Μπασιάς, σχολιάζοντας τα ασυνήθιστα μεγάλα βάθη των οικοπέδων της Κρήτης (ξεπερνούν τα 3.000 μέτρα), σημείωσε μόλις πριν από λίγους μήνες πως «η τεχνολογία στο συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει προχωρήσει ακόμα αρκετά».

Με άλλα λόγια, η θαλάσσια περιοχή της Κρήτης μετατρέπεται, με την ευλογία της κυβέρνησης, σε ένα «τεχνολογικό πείραμα» υπερβαθέων εξορύξεων.

Σε όλα αυτά, θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ένα μόνο ατύχημα στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης αρκεί για να συρρικνώσει το εισόδημα και τις θέσεις εργασίας των παράκτιων κοινοτήτων, καθώς σχεδόν το 50% της οικονομίας του νησιού εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα από τον εισερχόμενο τουρισμό. Σύμφωνα με μελέτη του WWF, έως και 44.000 θέσεις εργασίας θα χάνονταν εν μιά νυκτί.

Το WWF Ελλάς δηλώνει ότι θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο μέσο για να σταματήσει αυτά τα επιβλαβή έργα. Πρόσφατα, το WWF Ελλάς, η Greenpeace και το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος κατέθεσαν αίτηση ακύρωσης κατά της περιβαλλοντικής έγκρισης των παραχωρήσεων στην Κρήτη.

Μάθε που ψηφίζεις στις βουλευτικές εκλογές του 2019

Μάθε που ψηφίζεις ακολουθώντας τις οδηγίες από την ηλεκτρονική πλατφόρμα   του ΥΠ.ΕΣ πατώντας ΕΔΩ

Λέει αλήθειες ο Άρης: Βάλτε μέτρο στις προσδοκίες σας, θα ξεβολευτούμε για να έχουμε ανάπτυξη! (βίντεο)

Πόσο πιο καθαρά να το πούνε πλέον οι άνθρωποι;

Τα λένε οι ίδιοι, τα λένε και οι άνθρωποι που έδωσαν αγώνα μαζί τους “τα πέτρινα χρόνια” όπως λέει ο Άδωνις για τον “αδελφό” του Άρη Πορτοσάλτε.

Σε εκδήλωση λοιπόν της ΝΔ στο “πατουλικό” Μαρούσι, ο “αδελφός” Πορτοσάλτε, έχοντας δίπλα του τον Άδωνι Γεωργιάδη, ξεκαθάρισε στο κοινό:

“Ένα πραγματακι όμως, ένα μέτρο στις προσδοκίες μας. Με μεταφυσική ανάπτυξη δεν παράγεται κυρίες και κύριοι, η ανάπτυξη θέλει και δική μας συνεισφορά. Μπορεί ορισμένα πράγματα να μας ξεβολέψουν αλλά φαντάζομαι ότι οι έχοντες μία ηλικία θα μπορεί να πρέπει να ξεβολευτούμε για το καλό των παιδιών μας”.

Και δώστου χειροκρότημα από κάτω το κοινό που μάλλον δεν κατάλαβε τι ακριβώς μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το “ξεβόλεμα” όπως το είπε χαριτωμένα ο Άρης Πορτοσάλτε που θα έρθει αν κερδίσει ο Μητσοτακης και η ΝΔ τις εκλογές, ενώ ο Άδωνις φυσικά δεν προέβαλε καμία αντίρρηση στα όσα είπε ο “αδελφός” του.

“Βάλτε πλάτη” λοιπόν το μήνυμα των Άρη – Άδωνι – ΝΔ, βάλτε πλάτη με νέα χαράτσια και μειώσεις γιατί όπως είπε και ο αρχηγός Κυριάκος, αν κερδίσει τις εκλογές, η 13η σύνταξη για παράδειγμα θα δοθεί ξανά αν έχουμε 4% ανάπτυξη. Και οι φόροι θα μειωθούν όταν έχουμε ανάπτυξη αλλά για να έχουμε ανάπτυξη πρέπει να μειωθούν οι φόροι. Και τη φορολογία στις επιχειρήσεις θα μειώσει η ΝΔ αλλα θα μας πει πώς όταν καταθέσει προϋπολογισμό.

Όμορφος κόσμος, επιχειρηματικά πλασμένος…

***ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΝΤΑΡΙΣΜΕΝΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ- ΠΡΟΣΟΧΗ***

πατήστε ΕΔΩ για να δείτε το βίντεο

πηγή

ΕΣΗΕΑ: Χυδαία μορφή τρομοκράτησης η επίθεση στην ΑTHENS VOICE

Kαταδικάζει η Ενωση των δημοσιογράφων της Αθήνας (ΕΣΗΕΑ) την επίθεση στα γραφεία της εφημερίδας «ATHENS VOICE» από "δήθεν επαναστάτες που εμφανίζονται ως «τιμωροί»".

Σε σχετική ανακοίνωση αναφέρεται:

«Τα θεσμικά όργανα της ΕΣΗΕΑ αντιμετωπίζουν το θέμα που προέκυψε με την καταδικαστέα ανάρτηση της εφημερίδας. Τίποτε, όμως, δεν δικαιολογεί βίαιες επιθέσεις εναντίον του Τύπου.

Πριν από πέντε χρόνια η ΕΣΗΕΑ είχε καταδικάσει και πάλι τον εμπρησμό των γραφείων της εφημερίδας. Δυστυχώς η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά ως μια χυδαία μορφή τρομοκράτησης.

Η βία και η απόπειρα φίμωσης του Τύπου ανήκουν στις πρακτικές του ολοκληρωτισμού. Η Ένωση Συντακτών βρίσκεται σταθερά απέναντι σ’ αυτά τα φαινόμενα. Θα αγωνιστούμε σθεναρά εναντίον εκείνων που επιθυμούν με τη βία να εγκαθιδρύσουν το σκοταδισμό. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν αποδείξει ότι δεν φοβούνται και δεν πτοούνται από τη βία και τις απειλές. Είμαστε δίπλα στους συναδέλφους μας αντιστεκόμενοι στη βαρβαρότητα.»   

Ο αξημέρωτος μονόλογος της γενιάς μου

  

Το παρόν σημείωμα γράφεται δύο ημέρες πριν από τις ιστορικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, με μία αγωνία που με σήκωσε όρθιο στις 4 το πρωί. Και αναρωτιέμαι μέσα στο σκληρό φως φθορίου της κουζίνας πώς φτάσαμε ως εδώ. Πώς φτάσαμε μέχρι του σημείου μία κοινωνία της οποίας οι βασικοί αρμοί έφτασαν σχεδόν να εξαρθρωθούν μέσα από μια δυσβάσταχτη δεκαετία μιζέριας να διαπραγματεύεται το πάχος του σχοινιού της κρεμάλας της. Πώς μια ολόκληρη κοινωνία ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά. Όχι αυτής που επικαλείτο ύπουλα ο Ανδρέας για να συσπειρώσει τον ταλαιπωρημένο κόσμο της περιόδου 1940-1970. Σήμερα, 4 το πρωί μιλάω για τη γενιά μου.

Της Δεξιάς των δολοφόνων του Τεμπονέρα, τον Μεϊμαράκη χέρι-χέρι με τον Καλαμπόκα, της Δεξιάς της αποβιομηχανοποίησης των αρχών του ’90. Της Δεξιάς του κλεισίματος της Πιρέλι και της Πειραϊκής Πατραϊκής στην Πάτρα και των χιλιάδων ανέργων εν μια νυκτί. Της Δεξιάς που επί έναν ολόκληρο χρόνο έδερνε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες γιατί αυτονόητα αντιστάθηκαν στην κατάργηση του άρθρου 16 και τους συναφείς νόμους. Της Δεξιάς των «κάποιων καμένων δέντρων»[1]του Βουλγαράκη ενώ καιγόταν ο Κρόνιος Λόφος στην Αρχαία Ολυμπία. Της Δεξιάς του «Στρατηγού Ανέμου» και των «πραιτόρων» του Πολύδωρα. Της Δεξιάς απλά του Βουλγαράκη Υπουργού Πολιτισμού. Της Δεξιάς του Στυλιανίδη στα μπουζούκια το βράδυ της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Της Δεξιάς που υποθήκευσε το μέλλον της γενιάς μου σε payroll διατεταγμένων πρακτόρων που παρίσταναν τους δημοσιογράφους, σε θαλασσοδάνεια, σε αζήτητα των βοθροκάναλων και της κομπραδόρικης ελληνικής τραπεζοκρατίας. Της Δεξιάς που πούλησε μια χώρα για να κανονίσει τα δικά της παιδιά, τους Δαπίτες, τους γλείφτες, τους κόλακες, τους άσχετους, τους αμόρφωτους, τους ημιμαθείς, τα βύσματα.  Της Δεξιάς που έκοψε με σχέδιο και κατ’ επιλογή λεφτά από την αγροτική σύνταξη της γιαγιάς μου. Της Δεξιάς του Μπαλτάκου να νουθετεί μέσα σε γραφείο της Βουλής τον Κασιδιάρη. Της Δεξιάς που αρχικά επιχείρησε να αποδώσει τη δολοφονία Φύσσα σε συμπλοκή οπαδών.  Της Δεξιάς των Σκουριών. Της Δεξιάς της «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Της Δεξιάς των βασανιστηρίων σε αστυνομικά τμήματα επί Δένδια. Της Δεξιάς της ΕΡΤ. Της κατρακύλας, των ρουσφετιών και τους κλεισίματός της. Της Δεξιάς των ανεπάγγελτων, των ανεπίδεκτων. Της Δεξιάς των αληταράδων που παριστάνουν τους αρχόντους.

Και σκέφτομαι ότι πια τις εκλογές δεν τις κερδίζουν οι πολιτικοί αλλά τα πολιτισμικά πρότυπα. Και αυτό που καταλάβαμε πάρα πολύ αργά, τότε που λέγαμε ότι ο Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο, είναι ότι ο Κούλης δεν είναι απλά ένας πολιτικός αρχηγός. Είναι ένα πολιτισμικό πρότυπο. Ο Τσίπρας έπαιζε με τον χειρότερο δυνατό αντίπαλο: το μέσο Έλληνα. Τον μέσο Έλληνα και τη μέση Ελληνίδα που εύχεται να του/της κάτσει το λαχείο, είτε αυτό λέγεται ένας/μια πλούσιος/α γαμπρός/νύφη, είτε μια πλούσια κληρονομιά. Τον μέσο Έλληνα που ονειρεύεται να γίνει διευθυντής άνευ ύλης και αντικειμένου. Τον μέσο Έλληνα, που με μηδενική εμπειρία, όχι στην εργασία αλλά στη ζωή την ίδια, κραδαίνει ένα πτυχίο κοινωνιολογίας από το Χάρβαρντ και την ίδια στιγμή αναρωτιέται γιατί ένας νέος του 21ου αιώνα οφείλει να ενδιαφέρεται για τη δολοφονία Λαμπράκη. Τον μέσο Έλληνα που θέλει το χαρτί της κοινωνιολογίας του Χάρβαρντ ακόμα και αν στο Πάντειο γίνει πραγματικός επιστήμονας, υπομένοντας τη μακρά βάσανο της ελληνικής ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας. Τον μέσο Έλληνα που μέσα του λέει για το ξενιτεμένο του παιδί «εντάξει μωρέ, στην τελική όπου είναι χαρούμενο».

Και σκέφτομαι ότι τελικά το μεγαλύτερο λάθος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν που έδωσε ένα αχρείαστο βήμα στον μέσο Έλληνα σε μια στιγμή που η ευθύνη έπρεπε να παραμείνει αποκλειστικά στα χέρια της. Το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος δεν έχασε την ευκαιρία να αισθανθεί ήρωας για μια νύχτα, αποκαθαρμένος από τη μιζέρια και την ιδιοτέλειά του. Εκείνο το δημοψήφισμα τελικά δεν έπρεπε να γίνει για ένα και μόνο λόγο. Γιατί απλούστατα ο μέσος Έλληνας φαντασιώθηκε ότι δεν είναι μέσος: στην απλήρωτη και ανούσια δουλειά του, στο αδιάφορο κρεβάτι του, τις μίζερες Κυριακές στο χωριό, τις μίζερες επετειακές διαδηλώσεις, στο Πολυτεχνείο που κάθε χρόνο «φοβάμαι και περισσότερο», στις πιο μίζερες εθνικές γιορτές, στην ονομαστική του εορτή (όχι γιορτή). Και η ματαιωμένη φαντασίωση δεν είναι η αρκούδα που πέφτει σε χειμερία νάρκη αλλά που ξυπνάει από αυτή πεινασμένη.

Πέρασαν 4 χρόνια και 4 το πρωί αναρωτιέμαι τι μπορεί να σωθεί. Πάω να πω «τίποτα». Και μετά ξαναλέω: μια ολόκληρη γενιά.

[1]«Επιστράτευσαν» και τον Παυσανία…, Ριζοσπάστης (online) 5/9/2007 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4194332

Εικόνα: Edwart Norton στην ταινία Fight Club

Πηγή

Η ομορφιά της ζωής δεν σταματάει σε καμία ηλικία

Η εμμονή με τη νεότητα είναι νομίζω ένα πανανθρώπινο φαινόμενο. Το γήρας μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο, για αυτό και γίνεται προσπάθεια από κάθε άνθρωπο στο να αποφευχθεί. Η νεότητα είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, είναι η επιθυμία του ίδιου να ξεπεράσει τη φθαρτή του φύση και να παραμείνει αθάνατος και αιώνιος.

Διαρκώς βομβαρδιζόμαστε με το μήνυμα πως πρέπει να παραμένουμε νέοι, πως στη νεότητα κρύβεται μόνο η χαρά και η απόλαυση της ζωής. Πόσο ισχύει αυτό όμως;

Αν πραγματικά, δούμε τις στατιστικές ανθρώπων που βρίσκονται σε μεγαλύτερες δεκαετίες στη ζωή τους, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι αναφέρουν πως αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις, συγκριτικά με τα νεανικά τους χρόνια. Η πεποίθηση πως μόνο στη νεότητα είμαστε χαρούμενοι, δεν έχει λογική υπόσταση. Η ωριμότητα, η μεγαλύτερη γνώση του εαυτού μας, όλα αυτά που αποκτούμε σταδιακά και με το πέρασμα των χρόνων, μας βοηθούν να ζούμε μία ζωή με μεγαλύτερη πληρότητα.

Ο φόβος για το πέρασμα των χρόνων και όλα αυτά που ίσως επιφέρει σε έναν άνθρωπο, κυριαρχούν στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων.

Όμως, μήπως όλη αυτή η εμμονή να είναι τελικά περισσότερο φθοροποιός από το ίδιο το πέρασμα της ηλικίας; Πόσο πιο όμορφο θα ήταν μία γυναίκα 65 ετών να αποδεχόταν την ομορφιά της και να προσαρμοζόταν στην ηλικία  της  αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες της ζωής, από το να προσπαθεί διακαώς να αποκτήσει το δέρμα που είχε στα είκοσι; Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, δίχως να μας υποβάλλουμε στο καθημερινό μαρτύριο να είμαστε συνεπείς με τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς;

Αν πραγματικά το σκεφτούμε, από την άλλη οπτική, είναι ευλογία για έναν άνθρωπο να μεγαλώνει. Καθημερινά τόσοι θάνατοι ανθρώπων σε τόσο μικρές ηλικίες, μας αποδεικνύουν πως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να ζούμε και να είμαστε υγιείς. Αν αντιληφθούμε πως είναι ευλογία και το ότι αναπνέουμε, δε θα παραπονούμαστε τόσο πολύ για το χρόνο που περνάει.

  

Ακόμα όμως και αυτή η εμμονή με τη νεότητα, μπορεί να μας στερεί το προνόμιο του να μπορούμε να εκτιμήσουμε και τα καλά που υπάρχουν στη μεγαλύτερη ηλικία, όπως την εμπειρία, τη σοφία κα τη γνώση που έχουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της, η κάθε δεκαετία έχει τις ομορφιές της και πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά στο να τις βλέπουμε. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε και από τους παππούδες και από τις γιαγιάδες μας; η σοφία τους, η γνώση τους, οι εμπειρίες τους, όλα αυτά διανθίζουν τη ζωή μας και μας γνωστοποιούν αντιλήψεις και πεποιθήσεις του παρελθόντος. Συνοπτικά, η αξία των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας είναι μεγάλη, για αυτό η άρση των διακρίσεων η οποία σχετίζεται με την ηλικία, θα έπρεπε να εκλείψει.

Η νεότητα δεν είναι μόνο εκείνη που δίνει όμορφα πράγματα στη ζωή. Η ωριμότητα, η εμπειρία και η γνώση που φέρνει το πέρασμα των χρόνων, από μόνα τους δίνουν ομορφιά και χάρη σε έναν άνθρωπο. Είναι σημαντικό να εκτιμήσουμε την αξία και την ομορφιά κάθε ηλικίας, να προσπαθήσουμε να εκμαιεύσουμε τα μηνύματα που εκείνη θέλει να μας διδάξει.

  

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Αγαπητέ φίλε Φάνη, φίλε του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Στην τελευταία σελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών γράφει ο γνωστός ηθοποιός Μάριος Αθανασίου και στέλνει επιστολή στον φίλο «Φάνη», στον οποίο είχε στείλει γράμμα και ο συνάδελφός του Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους πιστεύει στον Μητσοτάκη και βάζει υποψηφιότητα με τη ΝΔ. Στον ίδιο «Φάνη» απευθύνεται κι ο Μάριος Αθανασίου αναφέροντας χαρακτηριστικά:..

(...)Αν δεν έχεις εξοργιστεί με τα 30 χρόνια ασυδοσίας, αν δεν έχεις δει μια κοινωνία σε αποσύνθεση, αν δεν έχεις ακούσει τίποτα για ολιγαρχική οικογενειοκρατία, για σκάνδαλα, για offshore, για δημοσιογράφους σε payroll, αναθέσεις έργων σε συγγενείς, για δάνεια σε κόμματα και σε τηλεοπτικούς σταθμούς, για το πάρτι στην υγεία, για αυτοκτονίες, για ανθρώπους σε συσσίτια, για οικογένειες χωρίς ρεύμα, για παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολεία, τότε ή ζεις στα νησιά Κεϊμάν ή είσαι πέντε χρόνων(...)

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Μ. Αθανασίου στην ΕφΣυν:

Αγαπητέ φίλε Φάνη, φίλε του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη,

Παίρνω το θάρρος να σου στείλω κι εγώ επιστολή χάριν της ενημέρωσης με μια άποψη διαφορετική από του Κωνσταντίνου.

Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα την εποχή που κάποιοι Ελληνες χαίρονταν γιατί η χούντα τούς έφτιαξε δρόμους, έχοντας ήδη απολαύσει το Σχέδιο Μάρσαλ με αντάλλαγμα που δεν μάθαμε ακόμα, μετά μάθαμε τα πακέτα Ντελόρ που ο Τσοβόλας μας τα έδωσε όλα, μάθαμε πως ο κ. Σαμαράς «πούλησε» το Μακεδονικό, μάθαμε το ευρώ, μετά ο κ. Σημίτης μας πρότεινε να παίξουμε χρηματιστήριο, μάθαμε το Βατοπέδι, μάθαμε τη Siemens -ο κ. Μητσοτάκης ξέρει περισσότερα-, απολαύσαμε την Ολυμπιάδα, μάθαμε να δίνουμε ψεύτικα στοιχεία ανάπτυξης, μετά ο πρωθυπουργός με το κανό μάς έβαλε στο ΔΝΤ, όπως είχε προσυμφωνήσει χωρίς να μας ρωτήσει, όταν ήρθε να μας ρωτήσει τον έριξε ο αντιπρόεδρός του που έκανε κυβέρνηση με αυτόν που έριξε τον Μητσοτάκη τον 1ο με υπουργό τον Μητσοτάκη της Siemens για να σώσουν τις τράπεζες και να εκτελέσουν τις επιταγές του ΔΝΤ.

Για 30 χρόνια λοιπόν μας κυβερνούσαν οι ίδιες οικογένειες και τα ίδια συμφέροντα, φτάσαμε στην κρίση, σώσαμε τις τράπεζες, αλλά χάσαμε συνανθρώπους μας, χάσαμε τις δουλειές μας, την αξιοπρέπειά μας, τη ζωή μας. Αλλά ο κ. Μητσοτάκης δεν έχασε τίποτα. Και τότε όπως και τώρα είναι εκεί και έχει το θράσος να ζητάει και το χρίσμα.

Αν δεν έχεις εξοργιστεί με τα 30 χρόνια ασυδοσίας, αν δεν έχεις δει μια κοινωνία σε αποσύνθεση, αν δεν έχεις ακούσει τίποτα για ολιγαρχική οικογενειοκρατία, για σκάνδαλα, για offshore, για δημοσιογράφους σε payroll, αναθέσεις έργων σε συγγενείς, για δάνεια σε κόμματα και σε τηλεοπτικούς σταθμούς, για το πάρτι στην υγεία, για αυτοκτονίες, για ανθρώπους σε συσσίτια, για οικογένειες χωρίς ρεύμα, για παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολεία, τότε ή ζεις στα νησιά Κεϊμάν ή είσαι πέντε χρόνων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε επειδή είχε δημαγωγό αρχηγό, αλλά επειδή ο κόσμος είχε κουραστεί να ανέχεται, ήταν η ύστατη δημοκρατική πράξη. Οι εκλογές και του Μαΐου και του Ιουλίου είναι ο «διάλογος» αυτής της μερίδας της κοινωνίας με την κυβέρνηση. Σ’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης είναι απλός παρατηρητής γιατί δεν τον πιστεύουν ούτε οι δικοί του και γιατί αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν ακόμα αυτό που αγαπάνε είναι πολύ περισσότεροι.

ΥΓ.1 Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το ότι διαφωνώ με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη δεν σημαίνει ότι δεν τον εκτιμώ και δεν τον αγαπώ, ίσα ίσα τον υπερασπίζομαι επειδή βγαίνει με θάρρος, λέει τη γνώμη του, δεν κρύβεται.

ΥΓ.2 Φίλε Φάνη, εκεί στα Νησιά Κεϊμάν όταν είχατε αριστερή κυβέρνηση αυξήθηκε η Χρυσή Αυγή και όταν ανέβηκε η Ν.Δ., η Χρυσή Αυγή εξαφανίστηκε ή μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το περίεργο γεγονός;    

πηγή