Ένοχοι Χριστοφοράκος και 21 στελέχη για τα μαύρα ταμεία της Siemens - Απαλλάχθηκε ο Τσουκάτος

Καταδικάστηκαν 22 από τους 54 συνολικά κατηγορούμενους στην υπόθεση των «μαύρων» ταμείων της Siemens, ανάμεσα τους ο Μιχάλης Χριστοφοράκος και τα υπόλοιπα πρώην στελέχη της εταιρείας στην Ελλάδα.

Αντίθετα απαλλάχθηκε ο Θόδωρος Τσουκάτος λόγω παραγραφής του αδικήματος. Μια δικαστική απόφαση που άργησε 13 χρόνια, δηλαδή αφορά αδικήματα που τελέστηκαν (προ 21 ετών) από το 1998-2005 για ένα μεγάλο σκάνδαλο το οποίο απασχόλησε επί χρόνια τη χώρα και προκάλεσε μεγάλες πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Ειδικότερα, κρίθηκαν ένοχοι οι 22 από τους κατηγορούμενους ανάμεσα τους εκτός από τον Χριστοφοράκο, οι Χρήστος Καραβέλας, Πρόδρομος Μαυρίδης και τα πρώην στελέχη της Siemens Γερμανίας, Χάϊνριχ Φον Πίρερ, Μίκαελ Κουτσενρόιτερ, Ράιχαντ Σίκατζεκ για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα κατ' επάγγελμα (ξέπλυμα).

Τρία χρόνια μετά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας και 14 ολόκληρα χρόνια μετά την έναρξη της έρευνας των δικαστικών ερευνών για τη  σύμβαση 8002/1997 για την προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ, το Δικαστήριο καταδίκασε και τα πρώην στελέχη του Οργανισμού, μεταξύ των οποίων ο Αλέξανδρος Αθανασιάδης αλλά και τα τραπεζικά στελέχη Φάνης Λυγινός και Ζαν Κλώντ Όσβαλντ (δραπέτευσε καταστρέφοντας το βραχιολάκι).

Το δικαστήριο έπαυσε την ποινική δίωξη για το αδίκημα της δωροδοκίας, υιοθετώντας την πρόταση της εισαγγελέως της έδρας και εντάσσοντας την αξιόποινη πράξη στο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά τη δωροδοκία στον ιδιωτικό τομέα. Αθώους έκρινε το Δικαστήριο πέντε κατηγορουμένους και συγκεκριμένα τους: Νικόλαο Μανασή, Σάββα Γιαννακάκη, Αθανάσιο Ράμμος, Βασίλης Τυρογαλάς, Εμμανουήλ Παπαδογιαννάκης. Άλλοι 28 κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν λόγω παραγραφής των αδικημάτων που τους αποδίδονταν ανάμεσα τους και ο άλλοτε «Στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Τσουκάτος.

Υπενθυμίζεται ότι σε δίκη είχαν αρχικά παραπεμφθεί 64 κατηγορούμενοι ωστόσο στο μεταξύ δέκα εξ αυτών απεβίωσαν. 

πηγή

ΟΗΕ: Επτά εκατομμύρια παιδιά στερούνται την ελευθερία τους

Επτά εκατομμύρια παιδιά στερούνται την ελευθερία τους καθώς κρατούνται σε φυλακές, είναι υπό αστυνομική κράτηση, διαμένουν σε κέντρα κράτησης μεταναστών, σε οίκους για άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλα ιδρύματα, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ.

Οι συντάκτες της έκθεσης, που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, τονίζουν ότι το γεγονός αυτό αντίκειται στη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την οποία έχουν υπογράψει σχεδόν 200 χώρες και η οποία επιτρέπει την κράτηση ατόμων κάτω των 18 ετών μόνο ως έσχατο μέτρο και για μικρό χρονικό διάστημα.

Αν και τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί πρόοδοι στην αντιμετώπιση του προβλήματος, πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα προκειμένου τα παιδιά να πάψουν να κρατούνται σε ιδρύματα και να τερματιστεί η κράτηση των ανήλικων μεταναστών, επεσήμανε ο Αυστριακός Μάνφρεντ Νόβακ, επικεφαλής της έρευνας. «Είναι ευθύνη μας να δώσουμε στα παιδιά πίσω την παιδική τους ηλικία», τόνισε.

Στην έκθεση επισημαίνεται ότι τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες κράτησης εμφανίζουν δέκα φορές συχνότερα ψυχιατρικές διαταραχές και πεθαίνουν σε πολύ μικρότερη ηλικία σε σχέση με όσα δεν έχουν βρεθεί ποτέ υπό κράτηση.

Η ομάδα του Νόβακ βρήκε ότι τουλάχιστον 410.000 παιδιά κρατούνται κάθε χρόνο σε φυλακές ή εν αναμονή της εκδίκασης της υπόθεσής τους, ενώ ένα εκατομμύριο βρίσκεται υπό αστυνομική κράτηση.

Επιπλέον οκτώ χώρες κρατούν συνολικά 330.000 ανήλικους μετανάστες.  Ακόμη 5,4 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε ιδρύματα, τα οποία «λόγω της ίδιας τους της φύσης δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να στερούν την ελευθερία από τα παιδιά», αναφέρει η έκθεση.

Τέλος, δεκάδες χιλιάδες παιδιά τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους κρατούνται σε καταυλισμούς εκτοπισμένων στη Συρία και στο Ιράκ.   

πηγή

Χιλιάδες Έλληνες πάσχουν απο ΧΑΠ και δεν το γνωρίζουν

Εάν δεν υπήρχε το κάπνισμα, η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) δεν θα υπήρχε ή θα ήταν μια σπάνια νόσος. Το κάπνισμα αποτελεί τη σπουδαιότερη αιτία εμφάνισης της ΧΑΠ (85-90%), ενώ άλλα αίτια, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση, ευθύνονται σε μικρότερο ποσοστό. Τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν, ότι τη στιγμή που το 25-30% όλων των εισαγωγών σε παθολογικές κλινικές οφείλεται σε αναπνευστικά νοσήματα, ποσοστό 50% αυτών αφορά τη ΧΑΠ. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι περίπου 500-700 χιλιάδες συνάνθρωποί μας πάσχουν από ΧΑΠ, ενώ οι μισοί περίπου από αυτούς δεν το γνωρίζουν.

Τα παραπάνω ανέφεραν σε συνέντευξη Τύπου οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρίας (ΕΠΕ), με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ΧΑΠ, που φέτος έχει οριστεί η 20η Νοεμβρίου. Παράλληλα παρουσίασαν μια νέα διαδικτυακή καμπάνια με τον τίτλο #happyBREATHday που έχει στόχο την ενημέρωση του κοινού για τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης της Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας.

Τα συμπτώματα της ΧΑΠ βασίζονται κυρίως στην τριάδα βήχας, απόχρεμψη, δύσπνοια. Ανάλογα με τη βαρύτητα της νόσου και το χρόνο εμφάνισης, έχουν ποικιλία βαθμονόμησης. Η παρουσία συμπτωμάτων της ΧΑΠ είναι σημαντικό στοιχείο για τη διάγνωση, ωστόσο, σύμφωνα με τους ειδικούς απαιτείται διενέργεια σπιρομέτρησης και αναγνώριση του συγκεκριμένου αποφρακτικού προτύπου για την τεκμηρίωση της νόσου. Ο ασθενής ταλαιπωρείται από τα συμπτώματα της νόσου, τα οποία συν τω χρόνω επιδεινώνονται. Όπως ανέφεραν οι επιστήμονες, η σωστή ενημέρωση, η ορθή και έγκαιρη, όσο το δυνατόν σε πιο αρχικά στάδια της νόσου διάγνωση, η διακοπή του καπνίσματος και η σωστή θεραπεία και παρακολούθηση από πνευμονολόγο, βοηθούν τους ασθενείς να έχουν λιγότερα συμπτώματα και να ζουν σχεδόν φυσιολογικά. 

πηγή

Οχι με έναν κρότο, μα με έναν λυγμό

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Διάλεξα για τίτλο στο σημερινό χρονογράφημα στίχο από ποίημα του T. S. Elliot, σε μετάφραση Σεφέρη, που τον θυμήθηκα από τα νεανικά μου χρόνια των μεταμεσονύκτιων απαγγελιών, μήπως και τύχουμε της προσοχής προσώπου που μας ενδιέφερε! Ο εν λόγω στίχος είναι το φινάλε από την τελευταία στροφή στο ποίημα «Κούφιοι άνθρωποι» (1925) που θεωρήθηκε σταθμός στη νεωτερική (μοντέρνα) ποίηση. Για όσους ενδιαφέρονται, στο youtube το απαγγέλλει ο ίδιος ο Elliot· ακρόαση μοναδική!

Ολόκληρη η στροφή: «Ετσι τελειώνει ο κόσμος/ έτσι τελειώνει ο κόσμος/ έτσι τελειώνει ο κόσμος/ όχι με έναν κρότο, μα με έναν λυγμό». Μου ήρθε στον νου καθώς διάβαζα («Εφ.Συν.» 12/11) το δημοσίευμα της Χαράς Τζαναβάρα: «Νεοκλασικά σε αποσύνθεση – Κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν όσα κρίνονται ότι δεν είναι ασφαλή». Γύρω στα οκτακόσια (800!) υπολογίζονται σήμερα όσα κινδυνεύουν να... σβηστούν από τον χάρτη μνήμης της Αθήνας· τα πιο πολλά έχουν χαρακτηριστεί «ερείπια».

Αφορμή για το δημοσίευμα, η κατάρρευση μέρους νεοκλασικού, Αιόλου 38, πλατεία Αγίας Ειρήνης, «προστατευμένου» ως «ιστορικό οικοδόμημα» και «έργο τέχνης» από το 1980! Οι χαρακτηρισμοί μάς έλειπαν. Εδώ ο κόσμος καίγεται... και οι πολιτικοί, που νομοθετούν (αυστηρά μάλιστα σε πλείστες περιπτώσεις!) περιμένουν να γενεί το θάμα και τα «διατηρητέα» να... διατηρηθούν και να σωθούν από μόνα τους, ιδίαις δυνάμεσι!

Πώς; Χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αχαρτογράφητα, πολλά. Με απαγορευτικό κόστος συντήρησης, που επωμίζεται ο ιδιοκτήτης. Πολλαπλές ιδιοκτησίες και χρησικτησίες από καταπατήσεις (αυτό δεν το λέει το δημοσίευμα· αλλά κάποτε, το ’79-’80, που επιχείρησα να το ερευνήσω επιτόπου, θα έτρωγα της χρονιάς μου, αν δεν το έβαζα στα πόδια! Θυμάμαι, ήταν στην Καλαμιώτου!). Μέσα σ’ όλα, πλάκωσε τώρα και το AirBnB και έδεσε το βύσσινο. Οχι με κρότο, με λυγμό και στα μουλωχτά...

Οχι ανεμογεννήτριες στην Τζήρεια

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Να ταξιδεύεις ανάμεσα στη μικρή και τη μεγάλη Τζήρεια (Κυλλήνη) στον Νομό Κορινθίας και να τα χάνεις από την ελατόμορφη μεγαλοπρέπεια. Τεράστια έλατα εκατέρωθεν του κακοτράχαλου, αλλά βατού δρόμου. Αναπηδά ο νους από τα ψυχικά τραυλίσματα, απότοκα της φυσικής, άπλετης ομορφιάς. Και ξαφνικά, μέσα στα ύψη και τα δάση να ανοίγεται οροπέδιο θαυμαστό, ήπιο και καταπράσινο. Αλογα ελεύθερα να καλπάζουν ατιθάσευτα, να παίζουν και να χλιμιντρίζουν.

Μοσχάρια τετράπαχα να βόσκουν ελεύθερα και ανέμελα. Η ομίχλη να παίζει με το τοπίο· άλλοτε να σηκώνεται και αμέσως μετά να πέφτει στα πλάσματα της φύσης και να τα τυλίγει με την ευεργετική υγρασία της.

Ηχος από κλαρίνα στο ασυνείδητο, ανακατεμένος με τις παθιασμένες φωνές του τραγόμορφου Πάνα που κυνηγάει τις νύφες, αδιαφορώντας για την οργή του Ερμή, που γεννήθηκε σε μια σπηλιά της Κυλλήνης. Σε τούτη την υψομετρική μαγεία θέλουν μερικοί αθεόφοβοι, υπεύθυνοι μεγαλοεταιρειών να φυτέψουν ανεμογεννήτριες, αδιαφορώντας με τη σειρά τους αν θα καταστραφεί ένα τέτοιας μοναδικής ομορφιάς περιβάλλον.

Είχα πάει ως [πολύ] νέος, είχα σκαρφαλώσει στην κορυφή της μικρής Τζήρειας. Η εμπειρία, όμως, να την «κατακτήσεις» περπατώντας από τα έγκατα προς την κορυφή είναι αμετάδοτη. Περπατώντας γράφοντας εννοώ με αυτοκίνητο που οδηγεί ακάματος φίλος και φίλος της φύσης. Ακραγγίζοντας τις κορυφές νιώθεις να συνομιλείς με αρχαίους και νέους θεούς, σαν να είσαι το ανάμεσο σε θεούς και ανθρώπους, σαν ένας δαίμονας δηλαδή που προσπαθεί να ενώσει την αγωνία με το άγνωστο, τον τάραχο με την αρμονία.

Ας ξέρουν λοιπόν όσοι σκέφτονται να βεβηλώσουν την ορεινή αυτή μαγεία τοποθετώντας ανεμογεννήτριες στις κορυφές της Τζήρειας, που είναι και πολλές, ότι θα τα βρουν σκούρα με τους ανθρώπους που κατοικούν στα χωριά γύρω από το «ιερό» βουνό. Δεν θα επιτρέψει ο κόσμος να εξαφανιστεί το παρελθόν του και η ομορφιά [και η ωφελιμότητα] της φύσης -τέτοια δάση δεν τα βρίσκεις εύκολα στη χώρα ή οπουδήποτε αλλού.

Να αίφνης ένα εκκλησάκι σε ένα μικρό οροπέδιο που, όμως, είναι στα ύψη. Να και μια στάνη, στις κορυφές του πουθενά, ή στο πουθενά των κορυφών. Η αυθαιρεσία των εταιρειών δεν θα περάσει. Οι κάτοικοι δηλώνουν αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τον τόπο τους, τα υπέροχα αυτά δάση, που προστατεύουν τα χωριά τους από την ορμή των υδάτων, που πέφτουν άφθονα· εξ ου και η πλούσια βλάστηση. Δεν πιάνουν κινητά εδώ, είμαστε μόνοι με το δάσος και τα αγρίμια του -δεν ξέρουμε τι γίνεται με τους εορτασμούς για το Πολυτεχνείο.

Κυκλώνουμε τις Τζήρειες και αφήνουμε να εξέχουν [από την ψυχή μας] οι γυμνές μόνο κορυφές της, παρ' ότι έχουμε υπερβεί την αλπική ζώνη. Το νερό δροσερό. Είναι σαν να πετάς. Η ομίχλη εξακολουθεί να «παίζει» και να μας δυσκολεύει κάπως. Απτόητοι συνεχίζουμε το ταξίδι στα βάθη των βουνών, στην καθαρότητά τους, στο οξυγόνο τους.

Δεν έχει καμία δουλειά εδώ καμία ανεμογεννήτρια.

Ομόφωνη απαίτηση από τον Δήμο Ικαρίας για την προβολή του ντοκιμαντέρ "Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο"

Ομόφωνη απαίτηση από τον Δήμο Ικαρίας για το ντοκιμαντέρ "Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο

Ομόφωνη ήταν η απόφαση  του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Ικαρίας για την έκδοση ψηφίσματος που ζητάει από την ΕΡΤ να προγραμματίσει την προβολή του Β' μέρους του ντοκιμαντέρ "Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο", που "κόπηκε" την τελευταία στιγμή, αν και είχε προγραμματιστεί και διαφημιστεί για μέρες.

"Το έχουμε πληρώσει και θέλουμε να το δούμε", "το ψηφίζω γιατί εγώ γεννήθηκα εκεί κάτω", "να αντιμετωπιστούν τα τεχνικά προβλήματα της ΕΡΤ γιατί και να το παίξει αρκετοί δεν θα το δούμε γιατί δεν έχουμε σήμα", "φαίνεται ότι δεν "χωράνε" τέτοιες μαρτυρίες στην επίσημη εκδοχή της ιστοριογραφίας". Αυτά και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα ακούγονται στη συνεδρίαση του δημοτκου συμβουλίου του Δήμου Ικαρίας (Μέχρι να καθαρογραφεί το ψήφισμα και να κυκλοφορήσει, δείτε το βίντεο στο facebook ΕΔΩ από τη συνεδρίαση της 15/11/2019 του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Ικαρίας (χρονικό διάστημα 27:06 έως 33:10).

Την ίδια ώρα, πέρα από ότι το θέμα έχει μπει στην ημερήσια διάταξη αρκετών φορέων για λήψη απόφασης και με την Ομογένεια να ετοιμάζει και αυτή τις αντιδράσεις της, έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για δημόσιες εκδηλώσεις πάνω στη συγκεκριμένη θεματική, της προσφυγιάς των Ελλήνων στο Β' ΠΠ.  

πηγή

Τα «σάπια μήλα» και ποιοι πιέζουν για ανασχηματισμό

Πιέσεις για ανασχηματισμό του κυβερνητικού σχήματος ασκεί στο κύριο άρθρο του το “Βήμα” κάνοντας λόγο για “Σάπια μήλα” στην κυβέρνηση και για την ανάγκη να απομακρυνθούν εγκαίρως.

Και μπορεί η ναυαρχίδα του πρώην ΔΟΛ να αποφεύγει την ονοματολογία, ωστόσο “καρφώνει” κάποιους υφυπουργούς λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “Κάποιοι υφυπουργοί απέχουν από την κυβερνητική προσπάθεια δεν συντονίζονται με τους υπουργούς τους και εξαντλούνται σε εξυπηρετήσεις ψηφοφόρων τους”. Ενώ “φωτογραφίζει” και ορισμένους φλύαρους υπουργούς τηλε-μαϊντανούς σημειώνοντας: “Υπουργοί που αδυνατούν να ανταποκριθούν στη συνθετότητα του χαρτοφυλακίου που εχουν αναλάβει, κάποιοι που καθυστερούν δραματικά και άλλοι που επικοινωνούν ασυστόλως χωρίς περιεχόμενο”.

Το όλο θέμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, αφού όπως παγίως συμβαίνει από τότε που ο Βαγγέλης Μαρινάκης εξαγόρασε τις εφημερίδες του ΔΟΛ, ορισμένα κομβικής σημασίας θέματα να φιλοξενούνται (λες και έχουν συντονιστεί) ταυτόχρονα και στη φιλική προς τον επιχειρηματία εφημερίδα τα “Παραπολιτικά”. Έτσι και τώρα λοιπόν το Σαββατιάτικο φύλλο βγήκε με κεντρικό θέμα “Ανασχηματισμός στις αρχές του έτους”. Τυχαίο; 

πηγή

Νόμος, τάξη, νηστεία, προσευχή

Οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου δεν διαφέρουν από χρονιά σε χρονιά, πλην των προσώπων που τραβούν πάνω τους τα βλέμματα, ανάλογα με τις εξελίξεις, τους πρωταγωνιστές της επικαιρότητας. Φυσικά, ανάλογα και με τον χρωματισμό της κυβέρνησης, αφού, ανεπαίσθητα μάλλον, από ‘κει εκπορεύεται και η συνολική αίσθηση για το πώς πρέπει κάποιος να «φέρεται» ανοικτά.

Οι εκλογές του Ιουλίου έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση αντιπολίτευσης, εκεί που οι πολέμιοί του δεν χορταίνουν να ισχυρίζονται πως αισθάνεται πιο άνετα. Αυτό δεν έχει και τόση σημασία τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γυρίζει ωστόσο τον χρόνο πίσω, πριν το 2015, όταν υπό άλλες συνθήκες σαφώς, ο κόσμος αντιλαμβανόταν την ανάγκη να αντιδράσει απέναντι στην κρατική καταστολή, την αστυνομική αυθαιρεσία, τη θεσμική βία της εξουσίας και τα ενεργοποιημένα συντηρητικά αντανακλαστικά του καθεστώτος. Φυσικά αυτά δεν αλλάζουν μέσω εκλογών, ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων. Αποδείχθηκε περίτρανα στο διάστημα της διακυβέρνησης που προηγήθηκε για 4,5 χρόνια του Ιουλίου, όταν ούτε τα σώματα ασφαλείας έγιναν πιο «ευγενικά», ούτε η κοινωνική αντιπαράθεση εξατμίστηκε.

Τώρα, ξανά σε ρόλο διαμαρτυρόμενων, αντιπολιτευόμενων, συνολικά σε θέση «πεζοδρομίου», στελέχη και πολίτες της Αριστεράς βλέπουν το άσυλο να απορρίπτεται ως κοινωνικό κεκτημένο και να καταρρίπτεται ως άβατο – με την καλή έννοια. Η ΑΣΟΕΕ αποτελεί το έσχατο παράδειγμα και είναι αυτό που «καρφώνει» τις διαθέσεις για τη συνέχεια. Οι «πολλοί» κοιτούν με απάθεια μια ιστορία που μάλλον κούρασε, δηλαδή αστυνομικούς να (επιχειρούν να) εισβάλλουν σε σχολές, να ανακαλύπτουν πέντε κουκούλες και τρία καδρόνια και να δίνουν «πάσα» στα ΜΜΕ, ώστε να σχολιάσουν σε δραματικούς τόνους την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αγκαζέ βέβαια με ανίδεους πολιτικούς που, αλίμονό τους, βρέθηκαν στα υπουργεία σαν να πρόκειται για CEO πολυεθνικής, τόσο στο ύφος, όσο και στο ήθος.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «κάρφωσαν» τόσο όσα θα εκτιλυχθούν κατά τις ημέρες του Πολυτεχνείου, όσο και στη συνέχεια. Δηλαδή, νόμος και τάξη. Το δόγμα με το οποίο -είναι αλήθεια- εξελέγη εύκολα και αυτοδύναμα η Νέα Δημοκρατία, περιλαμβάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ο καιρός πέρασε, η «φάση» έκατσε και πλέον τα πράγματα επανέρχονται σε μια κανονικότητα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, όπως την εννόησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Στο πεδίο της κοινωνίας και των δικαιωμάτων, έγινε σαφές εξαρχής τι σημαίνει αυτή η κανονικότητα. Επιβολή του νόμου και της τάξης με όποιον τρόπο κριθεί πιο αποτελεσματικός. Η ΕΛ.ΑΣ. φανέρωσε μια καταθλιπτική ανυπομονησία να αναλάβει δράση και όλα αυτά απλώς περιγραμματικά απεικονίζονται στις εικόνες έξω από την ΑΣΟΕΕ τις προηγούμενες ημέρες.

Η εξύβριση των θείων, που κόντεψε να αναχθεί σε ποινικό αδίκημα, ουδεμία σημασία έχει αν τελικά αποτελέσει «έγκλημα» ή όχι. Το ζήτημα είναι πάντα η πρόθεση. Γι’ αυτό και οι καλές προθέσεις πάντα αρκούν για να μετριαστούν οι εντυπώσεις. Αυτής της κυβέρνησης οι προθέσεις δεν είναι καλές, για τη νεολαία, για τους φοιτητές, για όποιον θυμάται ή διαβάζει για το Πολυτεχνείο κι αναρωτιέται πώς γίνεται να έχουν περάσει 46 χρόνια από τη 17 Νοεμβρίου 1973 και ταυτόχρονα μόνο τόσα.

Η νηστεία, την οποία υποτίθεται πως εφαρμόζουν οι ψευτοχριστιανοί που παριστάνουν τους ηθικούς και η προσευχή, που κάνουν στον θεό τους όσοι θα ήθελαν να πνίγονται μετανάστες στη θάλασσα, να πεθαίνουν γκέι σε ένα στενό να μην τους παίρνουμε χαμπάρι και να λιώνουν οι τοξικοεξαρτημένοι για τους οποίους δεν (είναι ανάγκη να) υπάρχει καμία μέριμνα, ολοκληρώνουν μια κοσμοθεωρία που βρίσκει ξανά τους αδύναμους σε θέση άμυνας. Ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι ένα νέο Πολυτεχνείο κόντρα στην ίδια τη ζωή, αυτή του συμβιβασμού και της λογικής του «τόσο-όσο». Αυτό είναι το νέο καθεστώς, όχι από τον Ιούλιο και μετά ασφαλώς, αλλά με την εμπέδωση όσων συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία 10 χρόνια και όσων (δεν) έγιναν, ώστε να απορριφθούν μονόδρομοι, ΤΙΝΑ και λογικές μιας κοινωνίας σάπιας. 

πηγή

Ακρίτα σε Βορίδη: Κοντά τα χέρια, γλυκά το λέω

«Μαζέψτε το, γλυκά το λέω. Άλλωστε έχετε μια παράδοση στις κωλοτούμπες, από τότε που κοσμούσατε με την παρουσία σας το ΛΑΟΣ του Γιώργου ‘οι εβραίοι μυρίζουν αίμα’ Καρατζαφέρη.

Μαζέψτε το κύριε Βορίδη».

Αυτό... συμβουλεύει τον υπουργό της ΝΔ  η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα με αφορμή τις εμπρηστικές δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ όπου με απόλυτο κυνισμό ο Μάκης Βορίδης τάχθηκε υπέρ της άσκησηςαστυνομικής βίας λέγοντας ότι "το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας»

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της Ελενας Ακρίτα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (16.11.2019):

Τι έγινε κύριε Βορίδη, θα μάς δείρετε κιόλας; Σοβαρά τώρα; Για ήρεμα λίγο σάς παρακαλώ. Για σεμνά, μη μάς πάρουνε τα αίματα. Ποιος είστε αλήθεια; Σε ποιον απευθύνεστε; Και κυρίως πού ζείτε; Σε χρόνια πέτρινα γι’ αυτόν τον τόπο; Στο 1985 που οι οπαδοί της ΕΠΕΝ του δικτάτορα Παπαδόπουλου κυκλοφορούσαν και τραμπουκίζανε με ρόπαλα και με καδρόνια - είστε μικρός εσείς δεν τα ξέρετε αυτά. Για μαζευτείτε λίγο. Γλυκά το λέω. Για κάντε μας τη χάρη. Που από την ‘κανονικότητα’ μάς πήγατε στην ‘αναγκαστικότητα’.

"Το λέω γλυκά. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας"

Κατ’ αρχάς, μάθετε ελληνικά! Λέξη ‘αναγκαστικότητα’ δεν υπάρχει. Έφαγα τον κόσμο να τη βρω, λεξικά ξεφύλλισα, φιλολόγους ρώτησα, τίποτα. Προφανώς εφηύρατε τη λέξη, λογοπλάστη μου εσείς.

Αλλά βρίσκετε και τα κάνετε. Ως ποινικολόγος τους νόμους τους παίζετε στα δάχτυλα. Εγώ πάλι που δεν πολυνογάω, για να μη δώσω δικαιώματα στη γειτονιά, μπήκα και διάβασα προσεχτικά το 278/2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας:

«Τα αρμόδια για τη σύλληψη όργανα οφείλουν να συμπεριφέρονται με κάθε δυνατή ευγένεια σ` αυτόν που συλλαμβάνουν και να σέβονται την τιμή του. Γι` αυτό δεν πρέπει να μεταχειρίζονται βία παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη, και δεν επιτρέπεται να τον δεσμεύουν παρά μόνο όταν ο συλλαμβανόμενος αντιστέκεται ή είναι ύποπτος φυγής».

Πρώτον. Το άρθρο αυτό είναι φρέσκο φρέσκο απ’ το φούρνο: συγκεκριμένα από το 1951. Συντάχθηκε πριν 68 χρόνια και επί της ουσίας δεν λέει τίποτα. Να ‘μεταχειρίζεστε βία αν υπάρχει ανάγκη’. Πότε ακριβώς ‘υπάρχει ανάγκη’ δεν το διευκρινίζει. Κάτω από ποιες προϋποθέσεις ασκείται βία δεν το διευκρινίζει. Ποιος το αξιολογεί και ποιος το κρίνει δεν το διευκρινίζει. Ο αστυνομικός; Ο κουνιάδος μου; Ο Κορκονέας; Ο Θεός; Τέτοια δημιουργική ασάφεια ο μακαρίτης ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου! Δεν υπάρχει δηλαδή μια λίστα που να καταγράφει τις περιπτώσεις που χρήζουν βίαιης αντιμετώπισης. «Αν υπάρχει ανάγκη» σού λέει. Γενικώς, αορίστως και φλου αρτιστίκ.

Δεύτερον. Για τι σόι βία μιλάμε εδώ - ούτε αυτό αποσαφηνίζει ο ποιητής. Για ξύλο μιλάμε; Για μπουνιές, για γκλομπ, για αυτοσχέδια ρόπαλα; Για δακρυγόνα, για χημικά, για λιθοβολισμό, για κρεμάλα, για ανασκολοπισμό, για σταύρωση; Ούτε αυτό διευκρινίζεται. Ασκείται βία, όποτε και όπως γουστάρει αυτή. Τέλος.

Εδώ βγήκε στα κανάλια ο πρόεδρος ειδικών φρουρών Βασίλης Ντούμας και ξεστόμισε το ανήκουστο. «Συνταγματικά και δημοκρατικά ο μόνος που μπορεί να ασκεί βία είναι η Αστυνομία».

Ενώ ο Κώδικας Δεοντολογίας του Αστυνομικού του 2004 (Π.Δ. 254/2004, Φ.Ε.Κ. 238/Α ́) αναφέρει ότι:

Άρθρο 1β: «Ο αστυνομικός υποχρεούται να σέβεται την αξία του ανθρώπου και να μεριμνά για την προστασία των δικαιωμάτων του ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου».

Άρθρο 2δ: «....να σέβεται το δικαίωμα στη ζωή και την προσωπική ασφάλεια κάθε ατόμου. Δεν επιφέρει, δεν προκαλεί και δεν ανέχεται πράξεις βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας και αναφέρει αρμοδίως κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Μαζέψτε το κύριε Βορίδη. Μαζέψτε το, γλυκά το λέω. Άλλωστε έχετε μια παράδοση στις κωλοτούμπες, από τότε που κοσμούσατε με την παρουσία σας το ΛΑΟΣ του Γιώργου_ ‘οι εβραίοι μυρίζουν αίμα’_Καρατζαφέρη. Όταν για την υπουργοποίηση σας υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από το Ισραήλ, εσείς τρέχατε στο Εβραϊκό Μουσείο και μοιράζατε τις συγγνώμες με τη σέσουλα.

«Αποκηρύσσω» είπατε «κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική».

Δημοκρατία έχουμε, last time I checked. Κι επειδή εσείς μπορεί να έχετε τις απόψεις σας αλλά κι εμείς έχουμε τα νεύρα μας, κάντε μια παλικαριά να χαρείτε. 

Κοντά τα χέρια κύριε Βορίδη. Κοντά και στις τσεπούλες μέσα.

Γλυκά το λέω.

πηγή

Ενας πιστός, άγνωστος φίλος

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Την είδηση την άκουσα στο ραδιόφωνο. Ο Γιάννης Σπανός μάς άφησε. Τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, ούτε ποτέ τον είχα συναντήσει. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κάτι νεανικές φωτογραφίες του με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη ή την Αρλέτα. Θαυμαστής και των τριών κυριών, καθότι «μπουατόβιος» καθ’ έξιν. Τα τραγούδια του Σπανού τα ήξερα και τα αγαπούσα πολύ. Ο Σπανός δεν ήξερα τι έχει απογίνει, καθότι, από ό,τι φαίνεται, δεν πολυενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ή την προσωπική του προβολή. Ηξερα μέσες-άκρες για τη ζωή του. Και είχα εντυπωσιαστεί από την απόφασή του να αφήσει μια καριέρα στο Παρίσι, όταν ήδη τον έχει τραγουδήσει η Ζιλιέτ Γκρεκό, και να γυρίσει πίσω στη χώρα που τον είχε διώξει.

Εντούτοις, με το άκουσμα του θανάτου του, ξέσπασα σε αναφιλητά. Σαν να έχασα έναν πανάκριβο και μοναδικό φίλο. Κλείνω το ραδιόφωνο, κάθε ήχος με ενοχλούσε, ήθελα σιωπή. Κατευθύνομαι στην μπερζέρα μου, το πιο αγαπητό έπιπλο του σπιτιού. Με έχει πάντα πρόθυμα στην αγκαλιά της για ώρες με τα ατελείωτα διαβάσματά μου, που πάντα ενοχλούν το περιβάλλον μου. Θεωρείται σνομπ. Παρέα μου, δύο έμπιστοι και αχώριστοι φίλοι μου, το τσίπουρό μου και το τσιγάρο μου, που δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Ηθελα να μάθω. Γιατί αυτός ο θρήνος για έναν άνθρωπο που ποτέ μου δεν συνάντησα. Και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, για να βρω κάποιες απαντήσεις. Να πάω στην προϊστορία. Πριν έρθει η εποχή που λέγεται πολιτισμός που, πέρα από τα καλά που μας έφερε, μας έμαθε και την αυτολογοκρισία.

Ξέρουμε πως η ζωγραφική προηγήθηκε της γραφής. Από τις ζωγραφιές των σπηλαίων έως την εμφάνιση της πρώτης γραφής, χρειάστηκαν περίπου 37 αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται από τα ντοκουμέντα. Εικάζεται πως η μουσική προηγείται της ομιλίας. Δηλαδή πρώτα ο άνθρωπος τραγούδησε, μιμούμενος άλλους ήχους από τη φύση ή επινοώντας δικούς του για συνεννόηση με τη φυλή. Και ακόμα υπάρχουν σοβαρές υποθέσεις πως ο χορός προηγήθηκε του ορθού βαδίσματος. Υπήρξε ένα είδος τελετουργικού χορού, για εξαιρετικά συμβάντα, π.χ. θάνατος ενός οικείου προσώπου, όπου τα συγγενικά πρόσωπα ενώνουν το κοινό τους πένθος πιάνοντας τα χέρια τους και κινούνται ρυθμικά. (Αντίστοιχη συμπεριφορά έχουν και τα ανώτερα θηλαστικά). Οι τελευταίες εικασίες είναι δύσκολο να αποδειχτούν με τεκμήρια, γιατί τέτοια δεν υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν σοβαρές έρευνες που πείθουν για αυτές τις υποθέσεις. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα είναι το σίγουρο. Στην εξέλιξή του ο άνθρωπος πρώτα εξέφρασε τα συναισθήματά του μέσα από την τέχνη, πολύ πριν επικρατήσει η λογική του πολιτισμού. Και αυτό ίσως έχει γραφτεί στο DNA μας.

Η τέχνη μάς εξανθρωπίζει και αγγίζει τα έγκατα της ψυχής μας, εκεί που βρίσκεται φυλακισμένη η ελευθερία μας, και την αποφυλακίζει για να την ακολουθήσουμε. Και εδώ είναι η μικρή μας επανάσταση, προσιτή στον καθέναν. Με τους φίλους μου, τον κ. Τσιγάρο και τον κ. Τσίπουρο, έχουμε πάντα μια μόνιμη στέγη. Τη μουσική. Και έχουμε προσέξει πως κάθε μουσική θέλει τον χώρο της. Αλλιώτικα ακούγεται το κλαρίνο σε ένα πανηγύρι στην Ηπειρο και αλλιώτικα στο Μέγαρο Μουσικής. Ενα κουαρτέτο εγχόρδων δεν μπορεί να παιχτεί σ’ ένα κουτούκι στον Πειραιά και ούτε ο Βαμβακάρης με την τετράδα του θα μπορούσε να έπαιζε στον «Παρνασσό». Και η ροκ θέλει μεγάλα στάδια ή ανοιχτούς χώρους, που να παίρνουν δεκάδες χιλιάδες νέους, που θα βρουν σε αυτήν τη μουσική τη διαμαρτυρία τους. Δουλειά που δεν θα μπορούσε να την κάνει στον ίδιο χώρο ένα κονσέρτο για βιολί και πιάνο.

Αλλά εκεί που η μουσική βρίσκει την ιδανική της σχέση με το κοινό της είναι σε μια μικρή ή μεγάλη παρέα, με μια κιθάρα ή ένα πιάνο, και κάποιος να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο, που συνήθως συστρατεύει και τους άλλους, οπότε ακροατές και ερμηνευτές είναι οι ίδιοι. Ακόμα και αν σε αυτές τις παρέες συμμετέχει και επαγγελματίας τραγουδιστής, η φωνή του είναι διαφορετική χωρίς μικρόφωνο. Με το μικρόφωνο, έχω την αίσθηση πως βάζει στη φωνή του καπότα. Και εδώ νομίζω πως επιστρέφουμε στις αρχαίες μας ρίζες. Στην κοινότητα που δημιουργούσε έρωτες, φιλίες και συντροφικότητες. Και νομίζω πως εδώ μέσα ήταν ο Σπανός. Και έτσι κατάλαβα γιατί μου στοίχισε ο θάνατός του. Μέσα από τα τραγούδια του, είχε γίνει φίλος μου, με τραγούδια που δεν γράφονταν για να γίνουν σουξέ, άσχετα αν έγιναν, αλλά για να εκφράσουν τον κρυμμένο εαυτό μας και τις απαγορευμένες επιθυμίες μας.

Μετά θάνατον διάβασα όλα τα σχετικά για τη ζωή του Σπανού και προσπάθησα να καταλάβω τον χαρακτήρα του. Οι μαρτυρίες φίλων του έδειχναν έναν αξιαγάπητο άνθρωπο με χιούμορ, γεννημένο για παρέα, μπεκρή, καπνιστή και ξενύχτη, όπως θα έλεγαν οι οπαδοί της κανονικότητας, για να χαρακτηρίσουν κάποιον αρνητικά. Δεν μπορούν βέβαια να καταλάβουν πως τα ξενύχτια ήταν υπερωρίες για να μελετήσει και να χαρεί μουσική από διάφορους χώρους. Αυτό που κατάλαβα από αυτόν τον άνθρωπο ήταν πως δεν αλλοτριώθηκε από τη φήμη του -στη μουσική ιεραρχία ήταν πρώτο όνομα- και δεν έκανε τη διασημότητά του προσωπικότητα και καριέρα. Την πιο συνηθισμένη αρρώστια που έχουν πολλοί καλλιτέχνες, που νομίζουν πως γίνονται εκπρόσωποι του έθνους, μπαίνουν στην ελίτ των ισχυρών της πολιτικής και του πλούτου, ενίοτε αποκτούν δημόσια αξιώματα και εκπροσωπούν το έθνος μέσα από ένα κόμμα εξουσίας και τελικά κηδεύονται στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο Σπανός θάφτηκε στο Κιάτο.

   

Οι γελοιοποιούμενοι

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Τα στελέχη της κυβέρνησης δεν ενδιαφέρονται για τον συμβολισμό και την ιστορικότητα του Πολυτεχνείου, αντιθέτως κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να το αφανίσουν από το αξιακό σύστημα της χώρας, αδιαφορώντας παγερά για την αλήθεια του, ότι είναι η κορύφωση ενός εξεγερσιακού αγώνα κατά της τυραννίας. Ενοχλούνται από τους λαϊκούς αγώνες και την οποιαδήποτε αντίσταση κατά της πολυαγαπημένης τους εξουσίας -δεν έχει και τόση σημασία αν η εξουσία έχει υφαρπαχτεί με τανκς ή ομαλές, κοινοβουλευτικές εκλογές. Με σπουδή δε έχουν επιδοθεί σε μια λυσσασμένη προσπάθεια να το απαξιώσουν, να το υποβαθμίσουν και μερικοί να το ταπεινώσουν. Τέτοιοι είναι -και τόσο τους κόβει-, ακριβώς διότι ουδέποτε στάθηκαν ικανοί να πλησιάσουν ή να αφουγκραστούν τη λαϊκή ψυχή, πολλώ δε μάλλον την ψυχή της εξέγερσης.

Τι δουλειά έχουν οι «φυσικοί ιδιοκτήτες» της χώρας να αναμιγνύονται με επαναστατικές, απωθητικές γι' αυτούς, ενέργειες;

Δεν εισχωρεί, όμως, στη λήθη μια τέτοια εξέγερση, δεν αλλοιώνεται η ιστορική συνείδηση, όσα ψεύδη και αν επιστρατεύσουν, ό,τι κι αν μετέλθουν οι διαστρεβλωτές της ιστορίας. Πώς να λησμονηθεί μια εξέγερση των νέων; Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και πολλές τέτοιες στιγμές στην πορεία του ελληνικού κράτους, ώστε να μην προλαβαίνουμε τι να πρωτοθυμηθούμε. Τη χλεύη και την περιφρόνηση του ελληνικού λαού αξίζουν όλοι τούτοι, ας μην αφεθούν όμως να μιαίνουν τη συλλογική μνήμη, ανενόχλητοι· οπωσδήποτε απαιτείται μια εγρήγορση προς υπεράσπιση της αλήθειας και της κοινωνικής ροής και βεβαίως των ηθικών αξιών που απορρέουν ή που αναδεικνύονται σε τέτοιες μεγαλειώδεις στιγμές.

Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές τις ημέρες, ημέρες εορτής κατά κύριο λόγο και ψυχικής ανάτασης, οι τηλεοράσεις άλλο δεν κάνουν παρά να δείχνουν οτιδήποτε δεν έχει σχέση με εορτασμό ή με αναλύσεις περί το τι ήταν -και είναι!- το Πολυτεχνείο: Πόσο αποτελεσματική λ.χ. κατέστη πλέον η ελληνική αστυνομία, πόσο ενδιαφέρεται η κυβέρνηση για την «αποκάθαρση» και τον «αφοπλισμό» των πανεπιστημίων, πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στους μπαχαλάκηδες, πόσο έχει επανέλθει τάχα «η τάξις και η ασφάλεια» στο κέντρο της Αθήνας [δεν ντρέπονται όσοι ξεφουρνίζουν ένα τέτοιο ψεύδος -η εγκληματικότητα αναπτύσσεται και εξαπλώνεται]...-λέξη για τη χούντα, για την τραγωδία της Κύπρου, για το «στιγμιαίο» έγκλημα των συνταγματαρχών, για όλα αυτά που σχετίζονται με τα πριν και τα μετά της εξέγερσης, πόσο μάλλον για τη διάρκειά της και τον διεθνή της αντίκτυπο.

Γούστο έχει ότι όλοι αυτοί δηλώνουν υπερέλληνες, ότι προασπίζονται τα ελληνικά ιδεώδη [μην ξεχάσουμε να τους ζητήσουμε να μας εξηγήσουν κάποια στιγμή ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδεώδη]. Μήπως το άκαπνον της υπόστασής τους και η απέχθειά τους προς τις λαϊκές εξεγέρσεις; Εάν έτσι είναι, ας κρατήσουν τα ιδεώδη αυτά για τον εαυτό τους και τους οικείους τους, γιατί με τον ελληνικό λαό δεν έχουν καμία σχέση [τέλος πάντων με αυτούς που εξεγέρθηκαν τις ημέρες του Πολυτεχνείου]. Ας πάψουν να γελοιοποιούνται απέναντι στην ελληνική κοινωνία και κυρίως απέναντι στην Ιστορία.   

Να τελειώνουμε με τα Πολυτεχνεία σας!

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια ωραία χώρα. Μια ωραία χώρα με ωραίους, πανάρχαιους ανθρώπους. Αυτοί οι πανάρχαιοι άνθρωποι, εκτός από ωραίοι, ήταν και πολύ εθνικοτραφέντες. Δεν έτρωγαν μόνο σουβλάκια (σουβλάκια με όρνιθα, σουβλάκια με μόσχο, σουβλάκια με χοίρο), αλλά κάθε τόσο αρέσκονταν και σε μπουκίτσες ολικής αποχαύνωσης, με μια γενναία δόση αστυνομοφροσύνης. Στην ωραία αυτή χώρα, όλα αυτά τα υγιή εδέσματα ήταν δωρεάν -υπόκεινταν στην κοινωνική πολιτική της εκάστοτε δεξιάς κυβέρνησης και διατηρούνταν πάντα φρέσκα για τον πανάρχαιο λαό της, καθώς προσφέρονταν μέσω τηλεοράσεως. Και, ως γνωστόν, ό,τι προσφέρεται μέσω τηλεοράσεως, δεν χάνει ποτέ τη φρεσκάδα του!

Η ωραία αυτή χώρα, με τους ωραίους, πανάρχαιους ανθρώπους, είχε γύρω στα 8 εκατομμύρια από δαύτους, κάπου στα 2 εκατομμύρια από τους διπλανούς (που με τον καιρό έγιναν και αυτοί σαν και δαύτους) και κάποιους ακόμη -επίσης αρχαίους, αλλά επίσης και μαύρους. Μαύρους και σκούρους.

Αυτούς τους «σκούρους» αρχαίους διπλανούς, οι ωραίοι πανάρχαιοι δεν τους ήθελαν. Και γι' αυτό ή τους περίμεναν στα λιμάνια για να τους τρομάξουν και να γυρίσουν πίσω στις σκουρόχρωμες χώρες τους ή έκοβαν τους στύλους της ΔΕΗ που έδιναν ρεύμα για να μπορούν να ζήσουν σε κάτι καταυλισμούς ή διοργάνωναν φιέστες με μικρά παναρχαιοπουλάκια να φωνάζουν «έξω απ' τα σχολεία οι λαθρομετανάστες» ή μεγάλους παναρχαιόπουλους να χορεύουν παρέα με κάτι ψητά γουρούνια μπροστά στη μούρη των σκουρόχρωμων, που, καθώς ήταν από άλλη παναρχαιούπολη, δεν έτρωγαν το χοιρινό -και γενικά είχαν καιρό να φάνε.

Επίσης, οι κάτοικοι αυτής της ωραίας και πανάρχαιης χώρας έβαζαν και στελέχη της πάντα δεξιάς κυβέρνησής τους να στηρίζουν όλες τις παραπάνω δράσεις τους. Και, αν κάποιο στέλεχος παρέκκλινε από τη δεξιά αυτή γραμμή, ένα άλλο στέλεχος το κατηγορούσε για «έλλειψη αλληλεγγύης». Γιατί, στη χώρα αυτή, αλληλεγγύη πρέπει να δείχνουμε μόνο σε φασιστοειδή και φασιστικά παναρχαιόπουλα (κυβερνητικά και μη) και όχι στους διπλανούς (σκουρόχρωμους και μη).

Η ωραία αυτή χώρα είχε επίσης 1.458 δέντρα -τα μισά πανάρχαια και τα υπόλοιπα, υπολείμματα μελλοντικών πυρκαγιών. Είχε 58 ανδριάντες, 1.987.000 εκκλησίες και αμέτρητους παπάδες -με αμέτρητη δύναμη. Είχε και 35 πανεπιστήμια: 30 από αυτά κλειστά από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς και 38 καταργημένες πανεπιστημιακές σχολές.

Η ωραία αυτή χώρα είχε και φοιτητές. Εσωτερικού και εξωτερικού. Οι δεύτεροι είναι πανέξυπνοι και οι πρώτοι κάτι ρεμάλια που πρέπει να τρώνε ξύλο. Μια πολύ ωραία κυρία της πολύ δεξιάς κυβέρνησης της ωραίας αυτής χώρας είπε πως οι φοιτητές που τρων το ξύλο είχαν κρύψει στις τάξεις τους κάτι όπλα που χρησιμοποιούν οι σκουρόχρωμοι γείτονες που έρχονται κι εμείς τρώμε μπροστά τους χοιρινά σουβλάκια και καλά κάνουμε. Αλλά οι φοιτητές δεν είχαν τέτοια όπλα. Είχαν μόνο κάτι κράνη μοτοσικλέτας και κάτι λεπτά κοντάρια για τα πανό τους. Αλλά ποτέ δεν ξαναβγήκε η όμορφη αυτή κυρία να πει ότι έκανε λάθος.

Ισα ίσα. Βγήκε ένας άλλος κύριος να πει ότι «Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας». Ο κύριος αυτός είναι πολύ δεξιός -πιο δεξιός από την πολύ δεξιά κυβέρνηση. Και είναι πολύ στην κυβέρνηση. Διαχειρίζεται τα αγροτικά και όχι τα αστυνομικά. Αλλά επειδή, όταν ήταν νέος, του άρεσαν πολύ τα αστυνομικά, του έμεινε χούι και μόνο γι' αυτά του αρέσει να μιλάει. Κι έφτιαξε κι αυτή τη λεξούλα, που τελειώνει σε -ότητα («αναγκαστικότητα»), για να διώξει την ουσία και να επικεντρωθεί στην «ιδιότητα». Πάντα αυτό γίνεται, όταν προσθέτουμε το «-ότητα» σε μια λεξούλα χωρίς «-ότητα».

Αν θέλουμε, όμως, να πάμε από το «ον» στην «οντ-ότητα», χρειάζεται απαραιτήτως και η «αναγκαστικ-ότητα». Αντε, γιατί καιρός είναι να τελειώνουμε με τα Πολυτεχνεία σας. Με το καλό ή με το άγριο. Και γιατί όχι με το άγριο; Αφού εσείς μας το ζητήσατε. Μας δώσατε δημοκρατικά την ψήφο σας, για να πατάξουμε, δημοκρατικά, τη Δημοκρατία. Ζήτω, λοιπόν, η νέα αυτή Δημοκρατία! Κάτω τα δικά σας τα Πολυτεχνεία! Πάνω τα τσεκούρια!

...Στην ωραία και πανάρχαιη αυτή χώρα, ζήσαν μόνο αυτοί καλά.

Τι έγραφαν οι εφημερίδες στις 15 Νοεμβρίου 1973

Την ώρα που ο δοτός πρωθυπουργός της χούντας, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, υποστήριζε ότι θα άλλαζε το Σύνταγμα και θα περιόριζε τις εξουσίες του Προέδρου (Γ. Παπαδόπουλος), οι φοιτητές κλείνονταν στο Πολυτεχνείο.

Γρήγορα η φοιτητική διεκδίκηση έγινε αγώνας όλων εναντίον της χούντας. Στους φοιτητές δεν πήγαν εργάτες και αγρότες για να συμπαρασταθούν, αλλά για να διαδηλώσουν κι αυτοί για τα δικά τους προβλήματα.

Οι εφημερίδες καταγράφουν το γεγονός στην πρώτη τους σελίδα και αναμένουν τις εξελίξεις. Ακόμα και τα χουντικά Σημερινά έχουν το θέμα στην πρώτη τους σελίδα, έστω και μονόστηλο.

δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την επικαιρότητα της εποχής στο pasatempo wordpress ΕΔΩ   

Μόνο 810.000 θα μας κοστίσει η εκπομπή της Όλγας Τρέμη στην ΕΡΤ

  

Θυμόμαστε τον πρόεδρο της ΕΡΤ Κωνσταντίνο Ζούλα να βρίσκει ακριβή την ΕΡΤ επί ΣΥΡΙΖΑ... Τώρα τι λέει; Τι να λέει, δηλαδή. Ο ίδιος τα υπέγραψε!

Τη Δευτέρα λοιπόν ξεκινάει η εκπομπή «10» στην ΕΡΤ1 που θα μεταδίδεται το βράδυ στις... 10, από Δευτέρα έως Πέμπτη, αμέσως μετά το κεντρικό δελτίο. Θα την παρουσιάζει η Όλγα Τρέμη και δίπλα της στο πάνελ θα είναι ο Αντώνης Δελλατόλας και ο Ηλίας Κανέλλης.

Ξέρετε πόσο θα μας κοστίσει αυτή η θαυμάσια εκπομπή;

Η παραγωγή θα πάρει 97.128 ευρώ για τις πρώτες 19, φετινές, εκπομπές. Ενώ και η ΕΡΤ θα χρειαστεί ως κόστος άλλα 9.414 ευρώ.

Για το 2020 και επιπλέον 176 εκπομπές, η παραγωγή θα πληρωθεί 617.000 ευρώ. Ενώ και η ΕΡΤ θα συνεισφέρει επιπλέον 87.200 ευρώ.

Όλα αυτά χωρίς τις εργοδοτικές εισφορές εννοείται και χωρίς να υπολογίσουμε το ΦΠΑ.

Όσο για τα σκηνικά της εκπομπής, σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στη Διαύγεια, θα κοστίσουν πάνω από 32 χιλιάδες ευρώ.

Δηλαδή, συνολικά, η εκπομπή που θα παρουσιάζουν στην ΕΡΤ η Όλγα Τρέμη, ο Αντώνης Δελλατόλας και ο Ηλίας Κανέλλης μέχρι το τέλος της τηλεοπτικής σαιζόν θα μας κοστίσει -εμείς θα τα πληρώσουμε- περισσότερα από 810 χιλιάδες ευρώ.

Πώς κάνετε έτσι κι εσείς; Ούτε ένα εκατομμύριο ευρώ δεν είναι. Μη γίνεστε ψιλικατζήδες...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Πόσα οφείλει ο Μητσοτάκης στον Σημίτη;

Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου

Στην πολιτική, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην υπόλοιπη ζωή, οι εκλεκτικές συγγένειες στιγματίζουν ιστορικές περιόδους και πολιτικές παρατάξεις, ενώ σ’ αυτές οφείλονται και μεταλλάξεις που καταλήγουν σε τερατογενέσεις.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ένα από τα golden boys του σημιτικού εκσυγχρονισμού, αποδεκτός από τους κύκλους των τζακιών, αλλά και από τον λεγόμενο ξένο παράγοντα. Σ’ αυτή την αποδοχή στηρίζεται μέχρι σήμερα η πολιτική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε από τη Νομαρχία Καρδίτσας, συνεχίστηκε μέσω κάποιων οικονομικών υπουργείων και απογειώθηκε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με διαχρονική ειδικότητα την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας».

Σήμερα, με τα παράσημα του «αντιτρομοκρατικού αγώνα» αποτελεί βασικό στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, υπηρετώντας με αυταπάρνηση το δόγμα «νόμος και τάξη».

Μάλιστα αυτές τις μέρες ηγείται της εκστρατείας για «εκκαθάριση» της Αθήνας, με εργαλείο την έννοια της «γιάφκας», την οποία χρησιμοποιεί αλχημιστικά σχεδόν παντού: στα Πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, σε σπίτια συλληφθέντων για ένοπλες ενέργειες κ.λπ.

Η Αννα Διαμαντοπούλου, το όνομα της οποίας ακούγεται εσχάτως ως πρόταση της Ν.Δ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας, υπήρξε μία από τις ιέρειες ενός πρώιμου νεοφιλελεύθερου «εκσυγχρονισμού», έτσι όπως αυτός αποτυπώθηκε στη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και μέσω των προτάσεών της για τα εργασιακά, με κορωνίδα την έννοια της «ευελφάλειας» (ευελιξία και ασφάλεια, και στα αγγλικά flexicurity). Ηταν τότε που ο μέντοράς της Κώστας Σημίτης εισήγαγε τον όρο «απασχολήσιμος».

Η καριέρα της κυρίας Διαμαντοπούλου ξεκίνησε επίσης από μία νομαρχία: αυτήν της Κοζάνης. Στη συνέχεια μετακόμισε στα ευρωπαϊκά σαλόνια ως επίτροπος, για να επιστρέψει σε οικονομικά υπουργεία με ειδικότητα την «ανάπτυξη». Υπηρέτησε την κυβέρνηση Παπαδήμου, συμφωνώντας σε λύση πρωθυπουργού-τεχνοκράτη.

Η «Ατζέντα 2020» που εκπόνησε το 2012 μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της τροϊκανής «μεταρρύθμισης» της αγοράς εργασίας. «Για να γίνει αυτό, θέλει ηγεσία που να δίνει κατεύθυνση, που κρατάει το τιμόνι σταθερά σ’ αυτή την κατεύθυνση, ανεξάρτητα εάν έχει τούνελ, ανηφόρες ή εάν έχει χωματόδρομο. Θέλει ηγεσία η οποία πια να κλείνει τ’ αυτιά της σε όλες αυτές τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλλαγής», έλεγε στην παρουσίασή της.

Οπως υποστήριζε και ο άλλος μέγας «εκσυγχρονιστής» και «μεταρρυθμιστής», Αλέκος Παπαδόπουλος, οι πολιτικοί «για να τα βγάλουν πέρα πρέπει να εφαρμόσουν ή να λειτουργήσουν με έναν πολιτικό βολονταρισμό, δηλαδή μια πολιτική βουλησιαρχία, δηλαδή μια πίστη και υπακοή στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων» (συνέντευξη στο «Βήμα», 5/4/12). Και εάν η κοινωνία δεν συμφωνεί, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία!

Η εποχή Σημίτη –πέρα από περίοδος μίζας, ύποπτης μπίζνας και γενικευμένης διαφθοράς με άξονα το Δημόσιο και τις προμήθειες– αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο, αλλά και τη γενική πρόβα, των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων», κυρίως στο ασφαλιστικό (Τήνιος, Γιαννίτσης κ.λπ.) και στην αγορά εργασίας (ΙΟΒΕ, Στουρνάρας, πληρωμένες έρευνες, δεξαμενές σκέψης κ.λπ.). Επίσης του τεχνοκρατικού αμοραλισμού, με τα γνωστά «εγώ προσπαθώ να κάνω καλά τη δουλειά μου» και «όποιος έχει στοιχεία για τη διαφθορά, να τα πάει στον εισαγγελέα».

Σήμερα υπουργοί του σημιτισμού (ΠΑΣΟΚ) είναι υπουργοί της Ν.Δ. (Χρυσοχοΐδης), συνιστούν ανοιχτά ψήφο στη Ν.Δ. (Πάγκαλος) ή ακούγονται σαν προτάσεις της Ν.Δ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας (Διαμαντοπούλου).

Α! Και κάποιοι συγκυβέρνησαν με τη Ν.Δ. (Βενιζέλος) ή είναι οιονεί δεκανίκια της Ν.Δ. (Λοβέρδος). Είπαμε, εκλεκτικές συγγένειες!