Πόσα οφείλει ο Μητσοτάκης στον Σημίτη;

Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου

Στην πολιτική, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην υπόλοιπη ζωή, οι εκλεκτικές συγγένειες στιγματίζουν ιστορικές περιόδους και πολιτικές παρατάξεις, ενώ σ’ αυτές οφείλονται και μεταλλάξεις που καταλήγουν σε τερατογενέσεις.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ένα από τα golden boys του σημιτικού εκσυγχρονισμού, αποδεκτός από τους κύκλους των τζακιών, αλλά και από τον λεγόμενο ξένο παράγοντα. Σ’ αυτή την αποδοχή στηρίζεται μέχρι σήμερα η πολιτική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε από τη Νομαρχία Καρδίτσας, συνεχίστηκε μέσω κάποιων οικονομικών υπουργείων και απογειώθηκε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με διαχρονική ειδικότητα την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας».

Σήμερα, με τα παράσημα του «αντιτρομοκρατικού αγώνα» αποτελεί βασικό στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, υπηρετώντας με αυταπάρνηση το δόγμα «νόμος και τάξη».

Μάλιστα αυτές τις μέρες ηγείται της εκστρατείας για «εκκαθάριση» της Αθήνας, με εργαλείο την έννοια της «γιάφκας», την οποία χρησιμοποιεί αλχημιστικά σχεδόν παντού: στα Πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, σε σπίτια συλληφθέντων για ένοπλες ενέργειες κ.λπ.

Η Αννα Διαμαντοπούλου, το όνομα της οποίας ακούγεται εσχάτως ως πρόταση της Ν.Δ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας, υπήρξε μία από τις ιέρειες ενός πρώιμου νεοφιλελεύθερου «εκσυγχρονισμού», έτσι όπως αυτός αποτυπώθηκε στη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και μέσω των προτάσεών της για τα εργασιακά, με κορωνίδα την έννοια της «ευελφάλειας» (ευελιξία και ασφάλεια, και στα αγγλικά flexicurity). Ηταν τότε που ο μέντοράς της Κώστας Σημίτης εισήγαγε τον όρο «απασχολήσιμος».

Η καριέρα της κυρίας Διαμαντοπούλου ξεκίνησε επίσης από μία νομαρχία: αυτήν της Κοζάνης. Στη συνέχεια μετακόμισε στα ευρωπαϊκά σαλόνια ως επίτροπος, για να επιστρέψει σε οικονομικά υπουργεία με ειδικότητα την «ανάπτυξη». Υπηρέτησε την κυβέρνηση Παπαδήμου, συμφωνώντας σε λύση πρωθυπουργού-τεχνοκράτη.

Η «Ατζέντα 2020» που εκπόνησε το 2012 μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της τροϊκανής «μεταρρύθμισης» της αγοράς εργασίας. «Για να γίνει αυτό, θέλει ηγεσία που να δίνει κατεύθυνση, που κρατάει το τιμόνι σταθερά σ’ αυτή την κατεύθυνση, ανεξάρτητα εάν έχει τούνελ, ανηφόρες ή εάν έχει χωματόδρομο. Θέλει ηγεσία η οποία πια να κλείνει τ’ αυτιά της σε όλες αυτές τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλλαγής», έλεγε στην παρουσίασή της.

Οπως υποστήριζε και ο άλλος μέγας «εκσυγχρονιστής» και «μεταρρυθμιστής», Αλέκος Παπαδόπουλος, οι πολιτικοί «για να τα βγάλουν πέρα πρέπει να εφαρμόσουν ή να λειτουργήσουν με έναν πολιτικό βολονταρισμό, δηλαδή μια πολιτική βουλησιαρχία, δηλαδή μια πίστη και υπακοή στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων» (συνέντευξη στο «Βήμα», 5/4/12). Και εάν η κοινωνία δεν συμφωνεί, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία!

Η εποχή Σημίτη –πέρα από περίοδος μίζας, ύποπτης μπίζνας και γενικευμένης διαφθοράς με άξονα το Δημόσιο και τις προμήθειες– αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο, αλλά και τη γενική πρόβα, των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων», κυρίως στο ασφαλιστικό (Τήνιος, Γιαννίτσης κ.λπ.) και στην αγορά εργασίας (ΙΟΒΕ, Στουρνάρας, πληρωμένες έρευνες, δεξαμενές σκέψης κ.λπ.). Επίσης του τεχνοκρατικού αμοραλισμού, με τα γνωστά «εγώ προσπαθώ να κάνω καλά τη δουλειά μου» και «όποιος έχει στοιχεία για τη διαφθορά, να τα πάει στον εισαγγελέα».

Σήμερα υπουργοί του σημιτισμού (ΠΑΣΟΚ) είναι υπουργοί της Ν.Δ. (Χρυσοχοΐδης), συνιστούν ανοιχτά ψήφο στη Ν.Δ. (Πάγκαλος) ή ακούγονται σαν προτάσεις της Ν.Δ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας (Διαμαντοπούλου).

Α! Και κάποιοι συγκυβέρνησαν με τη Ν.Δ. (Βενιζέλος) ή είναι οιονεί δεκανίκια της Ν.Δ. (Λοβέρδος). Είπαμε, εκλεκτικές συγγένειες!