Οι διοικητές και η αμετανόητη Δεξιά

Γράφει  ο Γιώργος Σταματόπουλος

Δεν περίμενε κανείς τίποτα διαφορετικό στην άσκηση της πολιτικής από μια κυβέρνηση της Νεοδεξιάς. Η «τακτοποίηση» συγγενών, φίλων και τυφλά υποταγμένων στο κόμμα «αγωνιστών» είναι μια πολιτική που αποφέρει «καρπούς» εδώ και δεκαετίες. Προς τι η δυσανεξία και δυσφορία εκ μέρους της αντιπολίτευσης; Μήπως η ίδια όταν ήταν κυβέρνηση έπραξε κάτι αντίθετο από ό,τι κάνουν οι νέοι άρχοντες του τόπου; Μην τα ρίχνουμε όλα σε αυτή τούτη τη Δεξιά, μάλλον να οικτίρουμε εν γένει τη Δεξιά, έχοντας όμως επίγνωση ότι η «πολιτική» της έχει απλωθεί σε όλα πλέον τα «στρατόπεδα» του πολιτικού κόσμου - η δεξιά νοοτροπία έχει ενθρονιστεί σε όλο σχεδόν το φάσμα, έχει εμποτίσει όλους τους ιδεολογικούς πυρήνες.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μην αποποιούμαστε ευθύνες που μας αναλογούν. Ενα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς είχε την ευκαιρία του, την κλότσησε όμως και αυτό γιατί δεν μπορούσε να εφαρμόσει άλλη πολιτική από αυτήν που εφαρμόζουν όλα τα κόμματα πλέον της γηραιάς ηπείρου [και απάσης της «πεπολιτισμένης» οικουμένης], δηλαδή την υποταγή σε τραπεζίτες και στην ελίτ του κεφαλαίου.

Στάθηκε άτυχη η Αριστερά, δεν τη βοήθησαν και λίγο οι συγκυρίες· τι να σου κάνει κι αυτή, πρωτόπειρη και αμήχανη [και απροετοίμαστη, όπως παραδέχονται τώρα στελέχη της]. Είναι κι αυτός ο καπιταλισμός, που παίζει μόνος του πλέον σε όλο το γήπεδο... είμαστε κι εμείς ως λαός αχάριστοι, που δεν την εμπιστευτήκαμε για άλλη μια τετραετία -και θα βλέπαμε τότε κοινωνική πολιτική και δικαιοσύνη [κ.ά.]. Ησαν και όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης εναντίον τους -τι να σου κάνουν οι άνθρωποι.

Στα συμβαίνοντα όμως. Τι, αλήθεια, φρέσκο και ριζοτομικό [μην τρελαθούμε κιόλας] περιμέναμε από μια έστω αυτοαποκαλούμενη φιλελεύθερη Δεξιά; Με όλους αυτούς τους ακροδεξιούς και όλα αυτά τα μωροφιλόδοξα, πωρωμένα, φασίζοντα μειράκια που έχουν εισχωρήσει στην κυβέρνηση, πώς να γίνει λόγος για αξιοκρατία και καλή διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων; Και ογδοηκοντούτεις διοικητές σε νοσοκομεία θα δούμε και ακραιφνείς ρατσιστές και ό,τι άλλο [δεν] μπορούμε να φανταστούμε. Να γελάς μεν, να απελπίζεσαι δε και αυτό να μην έχει τελειωμό. Η Δεξιά δεν παραμελεί τους στρατιώτες της και μεριμνά να τους αποκαταστήσει στη συνείδησή τους τουλάχιστον, αλλά και στον περίγυρο -κυρίως να βολευτούν οικονομικά.

Μαζί με όλα αυτά τα «χαριτωμένα» και τα σπαραξικάρδια, έχουμε και έναν σκληρό-ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον, εκλεγμένο βέβαια, ηγέτη τους και όπως δείχνουν τα σημεία αυτό προοιωνίζεται εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να «ακούγονται» από τα εσωτερικά δώματα της κυβέρνησης. Πολύ γρήγορα έδειξε η Δεξιά το πραγματικό της πρόσωπο -δεν μπόρεσε να προσποιηθεί περισσότερο, ότι δηλαδή θα επέφερε αλλαγές στη δομή του κράτους, που θα «απογείωναν» τη χώρα στην εκτίμηση των εταίρων και κουραφέξαλα.

Οσο κι αν φωνάζουν οι υποστηρικτές της [φανατικοί πολέμιοι κάθε ιδεολογίας που τη δροσίζει το παραμικρό αεράκι σοσιαλισμού], όσο κι αν κραυγάζουν υπέρ του φιλελευθερισμού, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα φαιδρά ατοπήματα της κυβέρνησης.

Κουλουβάχατα. Και πού είσαι ακόμη, θα συμπλήρωνε κανείς. Και θα είχε δίκιο. Διότι είναι αμετανόητη η Δεξιά -και οι περισσότεροι δεξιοί.